Originally Posted by
agnostix
Βιωνω ακριβως το ιδιο με εσενα,αφου τα λογια σου ειναι ακριβως αυτα που λεω κ εγω,καποια στιγμη μπερδευτηκα κιολας λεω ποτε τα γραψα αυτα ;)
Aυτο που εχω κανει για αρχη ειναι μια πρωτη επισκεψη σε ψυχολογο,οπου απαντησεις δεν πηρα αλλα μονο μιλησα,ωστε να καταγραφει ενα ιστορικο.περιμενω να ακολουθησουν κ αλλες συνεδρειες για παρω κ τις πρωτες συμβουλες!!Και τισ περιμενω πως και πως.
Ειναι πολυ δυσκολος δρομος το ξερω,ομως θα ηταν απαραδεκτο για μενα να τον αφησω μονο του,το οτι ειπε τις σκεψεις του αυτοματως ακουστηκαν σαν κραυγες βοηθειας κ ας λεει πως το χει παρει αποφαση κ γιατρεια δεν περνει.
Απο οσα εχω καταφερει να διαβασω για αυτην την ασθενεια,ειδα πως ολοι την περιγραφουν σαν ενα τερας που οριζει αυτο το μυαλο τους κ αισθανονται αποδυναμομενοι.Ομως εχει κ τα τρωτα του σημεια ακομα κ αυτο,την αγαπη,την στιριξη κ την ελπιδα!!Ειναι το μονο που μπορουμε να προσφερουμε εμεις σε αυτους τους ανθρωπους.
Απο την μερια μου προσπαθω να ξεκαθαρισω πως δεν θελω να μαι διπλα του γιατι κανω ονειρα για μας,και του το επισημενω κ του ιδιου,κ ειναι αληθεια αυτο,θελω να του σταθω να του δειξω τον δρομο που οδηγει εξω απο το σκοτεινο αυτο τουνελ κ οταν ολα θα αρχιζουν να πηγαινουν καλα,σιγα σιγα θα του αφησω το χερι κ μονος του πια θα επιλεξει την πορεια που θελει να ακολουθησει.
Ειναι μια σχεση αγαπης χωρις να ζητω κανενα ανταλλαγμα,εχω αρκετη υπομονη κ επιμονη κ αξιζει τον κοπο,μιλαμε για ανθρωπινες ψυχες εδω και για καποιο λογο βρεθηκανε στον δρομο μας,ας τις ακουσουμε λοιπον!