Originally Posted by
Nirne
Ναι, δεν είπα ότι δε θα φταίω και εγώ! Αλλά το θέμα είναι είναι ότι με μισούν χωρίς να ξέρω το λόγο! Και στις 2 περιπτώσεις η φιλιά με την Ι και Ε χάλασε λόγω ρουφιανιάς. Μάλιστα, κατάφερε να το παραδεχτεί έμμεσα μετά από 6 χρόνια.
Δεν έκανα υποχωρήσεις με την Μ και τη Κ; Σε όλο το γυμνάσιο άκουγα τη καθεμιά να λέει για τα δικά της ενδιαφέροντα (και οι 2 είχαν διαφορετικά ενδιαφέροντα) και δεν έλεγα τίποτα... Εμένα ποτέ δε με άφησαν να μιλήσω και εάν άρχιζα, βαριόντουσαν... Σε όλο το λύκειο, εάν δεν τις πλησίαζα εγώ, δε μου έλεγαν ούτε ένα γεια. Όποτε ήμασταν μαζί, εγώ άνοιγα τη κουβέντα σχετικά με τα ενδιαφέροντα τους. Μπορώ να πω ότι δεν έχουμε τα ίδια ενδιαφέροντα.
Όταν 6 χρόνια στο δημοτικό προσπαθείς να κάνεις παρέα με διάφορα άτομα, να παίξεις, να μιλήσεις και αυτοί σε διώχνουν, πως θα μπορέσεις μετέπειτα να το προσπαθήσεις; Η αλήθεια είναι ότι είχα βαρεθεί το συναίσθημα της απόρριψης και τις προδοσίας.
Κατά καιρούς μιλούσα με διάφορα άτομα, αλλά μέχρι εκεί. Μπορείς να βρεθούν άτομα στο Πανεπιστήμιου που θα ανοίξω μια συζήτηση, αλλά μέχρι εκεί. Δε νομίζω ότι θα μπορέσω να τους βάλω στη καρδιά μου, επειδή δεν αντέξω πάλι μια πιθανή προδοσία...
Ωραία, πείτε ότι εγώ έχω το πρόβλημα, σαν "φίλες" δε θα έπρεπε να μου το πουν και να με βοηθήσουν να διορθώσω; Απλά σταδιακά με πέταξαν έξω. Το θέμα είναι όχι ότι δεν είχα ποτέ κάποιον να στηριχθώ, πλέον συνήθισα έτσι, αλλά ότι δεν έμαθα ποτέ τους λόγους που με έδιωξαν!