Originally Posted by
ασπασια
Κασανδρα μου τι να πω ειμαι αλαλη δε θελω να ζω πια ξερω δεν ειναι ωραιο αυτο που λεω αλλα ετσι αισθανομαι τον εχασα τοσο ξαφνικα που δε το εχω πιστεψει ακομα ηταν το στηριγμα μου πατερας αδερφος μανα τα παντα για μενα με τη βοηθεια του καταφερα να σταθω στα ποδια μου απ το χαμο της μανας μου και μολις ειχε αρχισει η ζωη μου να παιρνει φυσιολογικη τροπη πατησα ξαφνικα πανω σε ναρκη δε μπορω να το διαχειριστω αυτη τη στιγμη εχω πολλες υποχρεωσεις στα ξαφνικα εχω καποιους ανθρωπους διπλα μου αλλα μου μοιαζει γολγοθας τα παιδια μου με χρειαζονται και γω το ιδιο εσυ που βλεπεις τη ξαδερφη σου πως το περασε αυτο το μονοπατι απαλυνθηκε ο πονος?
