Παγωνω και μονο στην σκεψη οτι θα προσεγγισω καποια
Γεια σας. Είμαι 21 χρονων. Το πρόβλημα που έχω είναι το ότι παγώνω και μονο στην σκεψη οτι θα προσεγγισω καποια που μαρεσει.Με πιανει κρυος ιδρωτας, κοβονται τα ποδια μου, παραλυουν, με πιανει σφιξιμο στο στηθος και στον λαιμο και δεν φευγει με τιποτα. Μονο αμα δεν ειμαι κοντα σε αυτη που μαρεσει δεν το εχω. Αλλά ας παρω τα πραγματα απο την αρχή. Από μικρός ημουν γενικά ήσυχος σαν παιδί. Όμως το δυσαρεστο ήταν το ότι απο μωρο που ημουν μεχρι τωρα μεγάλωσα σε οικογένεια με πολλούς καβγάδες. Όποτε καβγάδιζαν οι γονεις μου με επιανε ενας φοβος μην γίνει κάτι ή οτι θα γινει κάτι. Καποιες φορες ο πατερας μου επιχειρησε να φυγει απο το σπιτι αλλά τελικα δεν το εκανε.Αυτό εμένα με έκανε να φοβάμαι παρα πολύ μην ξανα συμβει οταν ημουν μικρός (Τωρα δεν με πειραζει). Ολα αυτα επηρεασαν με καποιο τροπο. Μεγαλωνοντας λιγο ημουν γενικα πολυ κλειστός και ειχα εναν γενικό φόβο και μια αμφιβολία για σχεδον οτιδηποτε. Στο σχολειο δεν σηκωνα χερι, μιλαγα ελαχιστα, δεν ειχα πολλους φίλους, ή οταν απεκτησα καποιους δεν μιλαγα κτλπ. Αργοτερα οταν μεγαλωσα λιγο παραπανω μου αρεσε καποια από το σχολείο οταν πηγαινα τριτη δημοτικού. Μου άρεσε μεχρι πρωτη λυκειου. Ποτε δεν μπορεσα να τις μιλησω. Οποτε το σκεφτομουν κοβοντουσαν τα ποδια μου. Μετα οταν μαθαινα οτι τα ειχε με αλλον με επιανε μια λυπη και μια θλιψη αλλο πραγμα. Μια φορά έμαθε μια φιλη της οτι της αρεσα και μου ειπε να της το πει κτλπ. Τελικά της το ειπε και εκεινη μου έριξε ακυρο. Στο γυμνάσιο την ειδα να την αγγαλιαζει αλλος στεναχωρήθηκα παρα πολυ. Δεν μπορουσα να κανω τιποτα. Παντα είχα το συναισθημα οτι δεν αρεσω, οτι δεν θα με κοιταει καμια, δεν θα με προσεξει, οτι και να εκανα κατι παντα θα υπηρχε καποιος καλυτερος που θα την ειχε προλαβει ηδη ή οτι δεν θα της αρεσα ή οτι θα της αρεσε ήδη αλλος και οχι εγω. Στο λυκειο που σταματησε να μαρεσει το πραγμα συνεχιστηκε. Οποτε μαρεσε κάποια δεν μπορουσα να κανω τιποτα. Ουτε έβλεπα και σημαδι κατι τουλαχιστον οτι την ενδιαφέρω κτλπ. Δεν εχω νιώσει ποτε το συναίσθημα οτι αρέσω σε κάποια, οτι την τραβαω και την ενδιαφέρω. Παντα ειχα αμφιβολίες για αυτο παράλληλα με αυτο που με έπιανε. Στην ταξή για τα κορίτσια ήμουν απλά ένα καλό παιδί και μέχρι εκεί.Τιποτα παραπανω. Καμια δεν με εβλεπε αλλιως. Αλλα και γενικά στο σχολείο πέρναγα απαρατήρητος. Σαν να μην υπηρχα. Και να μαρεσε καποια ειχα ασχημες εμπειριες με καποιες που ποτε δεν εγινε τιποτα. Ενώ αλλοι περναγαν και τους κοιταζαν ολες και αρεσαν και ολες ηθελαν να κανουν κατι με εκεινους. Με εμενα δεν ηθελε καμια, δεν με κοιταζε καμια λες και ημουν αορατος. Εντομεταξυ στο θεμα φιλοι και εκει ειχα ασχημες εμπειριες. Επείδη ημουν καλος στα pc με ήθελαν μονο να τους κανω χαρες κτλπ ενω τις αλλες φορες ημουν στο φτυσιμο. Οταν τελειωσα το λυκειο και πηγα σε ΙΕΚ εκει εκανα παρεες με καποια ατομα απο τα οποια αποδειχτηκαν το ιδιο πανω κατω. Ευτυχως υπηρχε ενα ατομο που εκανα παρεα και κανω ακόμα. Ομως δεν εγινε κατι μεσω εκεινου δηλαδη του κοινωνικου του κύκλου επειδη η παρεα του ειναι καπως κλειστη και δεν υπαρχουν ευκαιριες να κανω κατι. Ουτε εκεινος. Τωρα το πρόβλημα παραμένει. Έχω χάσει εντελώς την αυτοπεποίθηση μου (δεν ξερω αν ειχα ποτε χαχα) Νιώθω τους τελευταιους μήνες ενα σφίξιμο έντονο στον λαιμο και στο μερος της καρδιας όποτε βλεπω στην τηλεοραση γενικα καποια που μαρεσει οχι απαραιτητα μοντέλο κτλπ. Γενικά. Και μια λύπη και μια θλίψη επειδη δεν μπορώ να έχω καμιά απο αυτες που μαρέσουν. Και οταν είμαι μονος μου στο δωματιο μου τα περισσοτερα βραδια με πιανει και ξεσπαω σε κλαματα επειδη νιωθω οτι συγκεντρωνεται εντονη η λυπη και η στεναχωρια. Αυτό το παθαίνω πολλές φορες και όταν ειμαι εξω και βλέπω κάποια που ειναι με κάποιον άλλον ή κάποια που μαρέσει και δεν μπορώ με τίποτα να κανω κάτι. Μια φορά μέσω ενός γνωστου του φιλου επιχειρησα μια γνωριμια να κανω κατι αλλα απο τα πρώτα ραντεβου δεν μπορουσα να εκδηλωθω και δεν έγινε τιποτα. Εκείνη την στιγμη σαν να αδειάζει το μυαλο μου και είναι κενο. Σαν να παγώνω και μένω εκει. Ή άλλες φορες νιώθω οτι αποκλειετε να κανει κατι μαζι μου επειδη ειτε θα εχει αλλον , ειτε δεν θα της αρεσω, ειτε θα της αρεσει καποιος καλυτερος απο εμενα κτλπ. Με οποιαδηποτε μαρεσει αυτα παθαινω και δεν μπορω να κάνω κατι. Νιωθω οτι δεν αρεσω καθολου. Βγαινω έξω και σπάνια με κοιτανε οι κοπέλες. Οποτε βγαίνω π.χ. βολτα και περναω απο καφετεριες κτλπ οταν εχει κοσμο νιωθω οτι δεν με κοιταει καμια. Οτι ολες αδιαφορουν ενω αλλους τους κοιτανε ολες. Το λεω επειδη το εχω βιωσει αυτο . Να τυχει να εχω βγει και να ειναι καποιος απο την παρεα που να τον κοιτανε ολες οπου παει και εγω σαν να μην υπαρχω. Και να με κοιταξει καποια μια φορα στα 1000 χρονια απλα λέω έτυχε. Από το σχολειο ακομα εβλεπα αυτες που μου αρεσαν να ειναι με αλλους και εγω στεναχωριομουν πολύ. Ακόμα και τωρα είμαι έτσι. Νιώθω πολυ ασχημα. Σαν να έχει ριζωθει η θλιψη και η στεναχωρια και να μην φευγουν. Αλλες φορες μου βγαινει σε νευρα αλλες φορες ξεσπαω σε δακρυα επειδη δεν αντεχω αλλο και οτι θα σκασω και θα εκραγω. Νιωθω οτι καμια δεν προκεται να μαγαπησει για αυτο που ειμαι. Συνηθως οι γυναικες θελουν αντρες με αυτοπεποιθηση. Οταν καποιος ειναι παρα πολυ ντροπαλος κτλπ δυσκολο να γίνει κατι εως ακατορθωτο.Είχα τοσες ασχημες εμπειριες που μου εχουν δημιουργησει τραυματα και με εχουν κανει ετσι οπως ειμαι. Αφου και στην παραλια ντρεπομαι να παω επειδη θα αρεσουν και θα κοιταζουν τους αλλους που θα ειναι με τους κοιλιακους κτλπ. Δεν ειμαι χοντρός αλλά δεν εχω και κοιλιακους. Αλλά ακομα και για να παω στην παραλια με πιανει ανασφαλεια. Νιώθω οτι όποια μαρεσει στο τελος δεν προκειται να γινει κάτι. Ακόμα και σε κλαμπ κτλπ που εχω παει καποιες φορες ουτε που σκεφτομαι να κανω κατι με καποια. Με πιανει ταση να φυγω δεν ξερω γιατι. Νιωθω οτι υπαρχουν τοσοι αλλοι εκει που θα αρεσουν και εγω δεν προκειται να κανω τιποτα. Γενικά πάντα άκουγα για τους αλλους που αρεσαν σε καποιες ή και σε καποιες που μαρεσαν και εμενα αλλά για μένα τιποτα και ποτέ. Να πω κατι για το οποιο ντρεπομαι καπως επειδη δεν ειναι πολύ πρέπον. Επειδη διαβαζουν και γυναικες το ποστ αισθανομαι καπως ασχημα που θα το γραψω οποτε θελω καποια κατανοηση και οχι αρνητικη κριτικη. Στα 16 μου με πηγαν ο πατερας μου και ενας θειος μου σε οικο ανοχης . Στήν αρχή πήγαινα και άλλες φορες με τον πατέρα μου. Τα τελευταια χρόνια πάω μονος μου. Αλλά δεν θελω να πολυπηγαινω επειδη οταν φευγω απο εκει μπορει για λιγο να νιωθω ωραια αλλα μετα με πιανει παλι στεναχωρια επειδη δεν το εχω αυτο και παω εκει . Και αλλες φορες ειναι που με πιανει τρελα δεν ξερω πως να το εξηγησω που αν δεν παω θα τρελαθώ επειδη δεν αντέχω. Είναι πολύ άσχημη η κατάσταση μου. Δηλαδη ξερω οτι εφοσον ειμαι αντρας πρεπει να κανω εγω την κινηση . Αλλά αυτο αυτοματα μου δημιουργει τεράστια ψυχολογικη και συναισθηματική πίεση. Εχω βαρεθει να ακουω λογια απο μεγαλυτερους του τυπου "θα περασει, θα ερθει η ωρα, θα βρεις κατι και εσυ, κατι θα γινει κτλπ" . Τοσα χρονια τα ακουω αλλα τιποτα. Δεν καταλαβαινουν τι περναω για αυτο το λενε. Αλλο ειναι να μιλας από μια θεση βολεματος καλου ή κακού και αλλο να ειναι καποιος στην ιδια ακριβως θεση με εμενα. Είναι αλλα συναισθηματα και αλλες καταστάσεις.Παντα ενιωθα οτι για τις γυναικες ήμουν μια σκια. Ενιωθα οτι παντα ημουν αόρατος παρατηρητης και χωρις να μπορει να αλλαξει τα δρομενα. Ενιωθα οτι παντα αλλοι με προλαβαινουν και κανουν κάτι σε αυτη που μαρεσει.Και ηδη εχουν καποιον. Και οτι δεν θα κανουν κατι μαζι μου επειδη δεν θα τους αρεσω είτε επειδη δεν εχω καλο σωμα κτλπ. Νιωθω πολυ χαλια. Τα βράδια οπως προείπα με πιανει ενα πραγμα και θελω να κλαιω μεχρι να στραγγιξω απο νερό. Καθομαι να κοιμηθω το βραδυ και σκεφτομαι οτι δεν υπαρχει καποια να ειναι διπλα μου, να μαγαπαει, να της αρεσω πραγματικα, να με νοιαζεται οπως θα την νοιαζομαι εγω, να μου μιλαει ομορφα και να περναμε ομορφα. Επεισης σκεφτομαι οτι και να κανω κατι στο μελλον πραγμα δυσκολο αλλα τεσπα. Σκεφτομαι οτι και να βρω καποια οτι δεν θα ειμαι εμπειρος και επειδη θα ειναι η πρωτη μου φορα εκεινη μπορει να εχει πιο παραπανω εμπειριες πολλες η λιγες και να σκεφτει οτι εγω ειμαι ετσι και ξενερωσει και με παρατησει επειδη μπορει να περιμενει να κανω κατι το οποιο μπορει λογω μη εμπειριων να διστασω ενδεχομενως να το κανω και μηπως της φανει ή φανω εγώ καπως. Δεν ξερω. Αυτά από εμένα.
Συγνωμη για το μεγάλο μου κείμενο και αν σας κούρασα. Θα προτιμουσα απαντησεις σοβαρες και βοηθητικες-συμβουλευτικες και όχι με αρνητικη κριτική ή γελοίες. Ευχαριστω πολυ που διαβασατε το ποστ μου :)
