Σπανια ξεκιναω θεματα σε forum αλλα νιωθω πως πνιγομαι πλεον και εχω φτασει στην απολυτη απογνωση. Δεν μπορω πλεον να σταματησω τα δακρυα που τρεχουν οποτε βρισκομαι μονος στο σπιτι και φοροντας μια μασκα οτι ολα ειναι ενταξει οσο ειμαι με κοσμο ή με την οικογενεια μου. Ημουν απο παντα επιρρεπης στην καταθλιψη με μικροεπεισοδια που μπορει να κρατουσαν 1-2 μερες. Αιτια η κοινωνικη φοβια ή ισως και αποφευκτικη διαταραχη με κρισεις πανικου και γενικευμενο αγχος. Σημειωτεον εδω οτι κατα τα σχολικα μου χρονια ημουν συνεχως θυμα λεκτικης και σωματικης επιθεσης λογω ξενου επιθετου και επειδη δεν μ'αρεσε το ποδοσφαιρο οπως επισης ημουν και το παιδι των μετακομισεων λογω δουλειας του πατερα μου, κατι που πιστευω οτι επαιξε σπουδαιοτατο ρολο στο να μου καταστρεψει ολοκληρωτικα τη μετεπειτα ζωη μου και να εμφανιστει η φοβια.
Αρχικα να αναφερω πως ειμαι σχεδον 24 και ακομα δεν εχω κανει σχεση, δεν εχω βγει ποτε με καμια, δεν εχω φιλησει ποτε καμια. Καπως ετσι ξεκινησε αυτος ο γολγοθας τις τελευταιες 4 μερες.
Μου στελνει κοπελα στο FB συνεχως μυνηματα επιδιωκοντας γνωριμια. Για να μην πολυλογω, αποφασιζω να βγω μαζι της χωρις καμια προσδοκια οτι θα γινει κατι, εχοντας παρει 2,5mg Clonotril για το αγχος. Δεν εγινε τιποτα στο ραντεβου εκτος απο συζητηση σε φιλικο επιπεδο. Επιστρεφοντας σπιτι μου στελνει μυνημα και μου λεει πως της αρεσα παρα πολυ και ηθελε να με φιλησει κ το θελει την επομενη φορα που θα ξαναβγουμε. Μην εχοντας καμια εμπειρια και πιστευοντας πως απλα δεν θα ξαναεπικοινωνουσε μαζι μου, εμεινα εκπληκτος. Απο εκεινη τη στιγμη και μετα αρχισα να κομπλαρω ασχημα και να αγχωνομαι σε σημειο που να παιρνω βαθιες ανασες και να μη μου φτανει ο αερας. Αρχισα να παθαινω κρισεις πανικου πλεον και απο το γενικευμενο αγχος.
Σταματησα να της στελνω μυνηματα στο FB (μονο απο κει επικοινωνουσαμε) και μπηκα στο τρυπακι των ηρεμιστικων. Ζαναξ, centrac, Clonotril, Tavor οτι ειχα και δεν ειχα αρχισα να κανω καταχρηση με το που ενιωθα να περναει η δραση να συνεχιζω να παιρνω για να μη νιωθω τιποτα. Η σκεψη και μονο να της στειλω μυνημα για να βγουμε με εστειλε στο να πινω μπυρες με 2 centrac των 20mg μιας και κρατανε περισσοτερο σε σχεση με τις υπολοιπες βενζοδιαζεπινες. 4η μερα σημερα και καμια επικοινωνια. Μου εστελνε συνεχως μυνηματα ποσο τρελαμενη ειναι μαζι μου κτλ κτλ. Πλεον ανεβαζει στον τοιχο της φωτογραφιες του τυπου "επειδη σε επρηξα με το ενδιαφερον μου, τωρα σου χαριζω την αδιαφορια μου" και οπως ειναι λογικο δεν στελνει πια. Νιωθω ασχημα γιαυτην που βγηκα εξαρχης μαζι της και δεν της ειχα πει απλα οτι εχω σχεση και καλα για να ληξει εκει το θεμα και να μη γνωριζομασταν ποτε. Δεν το αξιζε.
Το προβλημα μου ειναι πως φοβαμαι την επαφη με τον κοσμο, φοβαμαι οσο τιποτα αλλο στον κοσμο να κανω σχεση, χωρις ηρεμιστικα δεν λειτουργω, τρεμουν τα χερια, κοκκινιζω, δυσκολευομαι να μιλησω σωστα κ.ο.κ.
Δεν μπορω πλεον να ευχαριστηθω τιποτα, με το ζορι πλεον αρθρωνω λεξεις με οποιον τυχει να μιλησω και προσπαθω να φαω με το ζορι γιατι εχω χασει την ορεξη εδω και 2 μερες. Βγηκα μια τεραστια βολτα 40 χιλιομετρων με το ποδηλατο (κατι το οποιο λατρευα να κανω) μηπως και νιωσω καλυτερα αλλα δεν. Δεν ειναι οτι συνειδητα αποφασισα να κοψω καθε σχεση με την κοπελα επειδη νιωθω ανικανος και ειμαι "κοινωνικα καθυστερημενος", αλλα πλεον αρχισα να συνειδητοποιω πως ειμαι τελειωμενος σ'αυτη τη ζωη. Δεν ευχαριστιεμαι τις ανθρωπινες σχεσεις, θελω να περναω χρονο μονο με τον εαυτο μου γιατι δεν νιωθω ανετα με τον κοσμο. Με αγχωνει ο κοσμος...με τρομαζει...Ο ψυχιατρος μου λεει βουτα στον κοσμο, βουτα σε αυτο που σε αγχωνει. Δεν βλεπω καμια βελτιωση. Πλεον θελω να μιλησω και απλα καθομαι μουγκος γιατι φοβαμαι να μιλησω.
Κλαιω συνεχως και δεν μπορω να το ελεγξω. Νομιζω πως καποια στιγμη θα τελειωσουν τα δακρυα αλλα νιωθω συνεχως τα δακρυα που πρεπει να βγουν.
Δεν μπορω πλεον να κοιμηθω χωρις ζαναξ και περιφερομαι περα δωθε παρακαλωντας το θεο να μου στειλει καρκινο να τελειωνω. Παρακαλαω να κοιμηθω και να μην ξαναξυπνησω. Να βγω εξω στο δρομο και να με χτυπησει αυτοκινητο για να σταματησει ο πονος. Δεν εχω δικαιωμα σε σχεση, μου δωθηκε μια ευκαιρια και την κατεστρεψα καλως ή κακως, δεν εχω δικαιωμα να ευχαριστηθω παρεα με φιλους και να διασκεδασω με ανθρωπους, δεν μπορω να βρω δουλεια γιατι μια παρατηρηση απο το αφεντικο μου μπορει να με κανει να το σκεφτομαι για μερες και να νιωθω ενα μηδεν.
Πηγαινω σε ψυχιατρο μονο και μονο για να παρω χαρτι για να αποφυγω το στρατο, κατι το οποιο θα με κατεστρεφε οριστικα. Αρνουμαι να παρω SSRI που προτεινει γιατι ξερω οτι οταν πλεον θα σταματησουν να δουλευουν δεν θα το αντεξω να συνεχισω. Δεν θελω συμπτωματικη θεραπεια. Δεν ξερω τι να κανω, δεν βρισκω σε τιποτα ευχαριστηση πια.
