ο γενναίος μου σκύλος!

πριν 3 μήνες, ο κοπριτακος μου μ ξέφυγε απο το λουρι του και τον χτύπησε αμάξι. ευτυχώς όχι σοβαρα. κουτσενε λίγες μέρες και η μιση μουρίτσα του πρήστικε...περισσοτερο η τρομάρα που πήραμε. Ο δρόμος που χτύπησε όμως για εμας είχε γίνει απαγορευτικός. κάθε φορα που πλησιάζαμε προς τα εκει, τρόμαζε και αντιδρουσε ανησυχα, επρεπε αμεσως να του αλλαξω διαδρομη, και το έκανα.
κατα καιρους το ξαναδοκιμαζα... μια στο τοσο για να δουμε που βρισκόμαστε... το ιδιο.
μεχρι που χτες καταφέραμε το ανέλπιστο... περασαμε το δρομάκι αυτο, χωρίς κανενα πρόβλημα. ισως το ξεχασε, ισως με τον καιρο απέκτησε σταθερη εμπιστοσυνη σε εμενα. απλα το περασαμε καιειμαι πολυ υπερηφανη για τον γενναιο μου σκύλο.
Αναρωτιέμαι πότε θα καταφέρω και εγω να διασχισω το δικο μου δρομακι...εκεινο που τραυματιστηκα και να πάω παρακάτω..τι χρειαζεται να κάνω? και πως θα καταφερω να εμπιστευθω το δικο μου "αφεντικο" που ειναι το μυαλο μου..με τοση πίστη και αφοσίωση...οση μου δείχνει ο τετραποδος υπέροχος συνγκατοικός μου. αραγε συμβαινει αυτο σε εμας τους ανθρωπους? υπάρχουν ανθρωποι που πιστευουν στην δυναμη του μυαλλου τους, οτι μπορει καπου να τα σκάτωσε...αλλα δεν θα ξαναγίνει, έμαθε απο τα λάθη του και τωρα ειναι ικανο να κάνει με ασφαλεια οσες διαδρομες θελει.... ή μονο τα ζωακια ειναι τοσο εξυπνα... και τοσο γενναια?

εγω θυμαμαι πολυ παλιωτερα στο χωριο σε ενα νησι που ειχε ενας θειος μου ενα σκυλο εκει κοντα ειχε κατι κατσαβραχα διπλα στο σπιτι απο κει λοιπον κατεβηκε ενας τραγος τον ειδε ο σκυλος κ αρχισε να του γαβγιζει κ ο τραγος τσατιστηκε πηρε φορα κ κουτουλησε τον σκυλο κ μετα ο σκυλος εγινε λουης κ κρυφτηκε κατω απο το κρεβατι (ηταν εξοχικο εκει) κ μετα δεν εβγαινε απο κει με τιποτα του λεγαμε ελα κ δεν ερχοταν...

Λόγω ΙΨΔ έχω την τάση να συνδέω τα όσα συμβαίνουν με χώρους και μετά να τους αποφεύγω. Κάποιες φορές το ξεπερνώ, όταν πάρω απόφαση να περάσω από έναν τέτοιο χώρο. Οπότε, όλα έχουν σχέση με την απόφαση μας. Μόνο έτσι θα ξεπεράσουμε τους φόβους μας για τα δρομάκια και τα "δρομάκια".

Quote:

---

Originally Posted by rea

πριν 3 μήνες, ο κοπριτακος μου μ ξέφυγε απο το λουρι του και τον χτύπησε αμάξι. ευτυχώς όχι σοβαρα. κουτσενε λίγες μέρες και η μιση μουρίτσα του πρήστικε...περισσοτερο η τρομάρα που πήραμε. Ο δρόμος που χτύπησε όμως για εμας είχε γίνει απαγορευτικός. κάθε φορα που πλησιάζαμε προς τα εκει, τρόμαζε και αντιδρουσε ανησυχα, επρεπε αμεσως να του αλλαξω διαδρομη, και το έκανα.
κατα καιρους το ξαναδοκιμαζα... μια στο τοσο για να δουμε που βρισκόμαστε... το ιδιο.
μεχρι που χτες καταφέραμε το ανέλπιστο... περασαμε το δρομάκι αυτο, χωρίς κανενα πρόβλημα. ισως το ξεχασε, ισως με τον καιρο απέκτησε σταθερη εμπιστοσυνη σε εμενα. απλα το περασαμε καιειμαι πολυ υπερηφανη για τον γενναιο μου σκύλο.
Αναρωτιέμαι πότε θα καταφέρω και εγω να διασχισω το δικο μου δρομακι...εκεινο που τραυματιστηκα και να πάω παρακάτω..τι χρειαζεται να κάνω? και πως θα καταφερω να εμπιστευθω το δικο μου "αφεντικο" που ειναι το μυαλο μου..με τοση πίστη και αφοσίωση...οση μου δείχνει ο τετραποδος υπέροχος συνγκατοικός μου. αραγε συμβαινει αυτο σε εμας τους ανθρωπους? υπάρχουν ανθρωποι που πιστευουν στην δυναμη του μυαλλου τους, οτι μπορει καπου να τα σκάτωσε...αλλα δεν θα ξαναγίνει, έμαθε απο τα λάθη του και τωρα ειναι ικανο να κάνει με ασφαλεια οσες διαδρομες θελει.... ή μονο τα ζωακια ειναι τοσο εξυπνα... και τοσο γενναια?

---

Πιστεύω πως το ίδιο το σκυλί, όπως και κάθε κατοικίδιο, μπορεί να ενισχύσει την προσπάθεια μας να περάσουμε το δικό μας δρομάκι. Είναι φοβερή ψυχοθεραπεία η συμβίωση με κάθε είδους ζώο και ειδικά με ζώα συντροφιάς.
Βέβαια το καλό (και αρκετές φορές κακό) γι αυτά είναι πως δεν λειτουργούν με τον εγκέφαλο τους αλλά με την τυφλή αφοσίωση προς τον ιδιοκτήτη τους, εμείς τα δίποδα ζώα είμαστε δέσμιοι του εγκεφάλου μας και σαν αυτός αποφασίσει να μας κάνει ανήμπορους να περάσουμε το μικρότερο δρομάκι-εμπόδιο της ζωής, τότε είμαστε έρμαια της κάθε αρρωστημένης σκέψης-νοοτροπίας του.
Δεν ξέρω ποια είναι λύση για το πως θα περάσουμε το δρομάκι, αρχίζω να πιστεύω τον τελευταίο καιρό πως μόνο κάποιος που δεν μπορεί εξίσου να το περάσει είναι ικανός να μας βοηθήσει. Αυτοί που το περνούν σαν καθημερινή ρουτίνα το έχουν δεδομένο και ίσως μας περιγελάσουν και μας χλευάσουν.
Το μέλλον θα μας δείξει...

Αγαπητη rea , τον εγκεφαλο μας , τον προγραμματιζουμε οι ιδιοι , θεμα εξασκησης ειναι .

Quote:

---

Originally Posted by αλεξανδρος_77

εγω θυμαμαι πολυ παλιωτερα στο χωριο σε ενα νησι που ειχε ενας θειος μου ενα σκυλο εκει κοντα ειχε κατι κατσαβραχα διπλα στο σπιτι απο κει λοιπον κατεβηκε ενας τραγος τον ειδε ο σκυλος κ αρχισε να του γαβγιζει κ ο τραγος τσατιστηκε πηρε φορα κ κουτουλησε τον σκυλο κ μετα ο σκυλος εγινε λουης κ κρυφτηκε κατω απο το κρεβατι (ηταν εξοχικο εκει) κ μετα δεν εβγαινε απο κει με τιποτα του λεγαμε ελα κ δεν ερχοταν...

---

ελα μωρε τον καημενουλη...

Quote:

---

Originally Posted by Γάτος

Λόγω ΙΨΔ έχω την τάση να συνδέω τα όσα συμβαίνουν με χώρους και μετά να τους αποφεύγω. Κάποιες φορές το ξεπερνώ, όταν πάρω απόφαση να περάσω από έναν τέτοιο χώρο. Οπότε, όλα έχουν σχέση με την απόφαση μας. Μόνο έτσι θα ξεπεράσουμε τους φόβους μας για τα δρομάκια και τα "δρομάκια".

---

οπως μου λέει η μανα μου, μια αποφαση ειναι! πάρτην επιτελους... και τοτε νιωθω ακομα πιο ανημπορη...σαν αναπηρη.
ξερω πως δεν το εννοεις ετσι εσυ..αλλα την λέξη αποφαση την εχω συνδυασει με την ανικανοτητα. απο τοτε που σταματησα να αποφασιζω αισθανομαι καλυτερα και τωρα φοβαμαι να ξαναπέσω στο ιδιο τρυπάκι..δεν αντεχω να με βλέπω να εγκαταλειπω αποφασεις ξανα και ξανα και μετα να αυτομαστιγωνομαι

Σε νιώθω αγαπητή Ρέα. Η μάνα μου, όταν της εξηγώ το πρόβλημα μου, πολλές φορές μου απαντά "μην το σκέφτεσαι", οπότε καταλαβαίνω απόλυτα πως το λες... Στεναχωριόμαστε τότε, διότι εξυπακούεται πως αν μπορούσαμε, θα την παίρναμε την απόφαση... Σε νιώθω και στο άλλο που λες. Στο ανέφερα επηρεασμένος από εμένα, μιας και πήρα απόφαση να κόψω δραστικά τους καταναγκασμούς μου εδώ και 1 εβδομάδα, κι ας έχω αγχωθεί κι ας μην κοιμάμαι. Λογικά συνέδεσες τη λύση με την ανικανότητα, διότι η φυγή, είναι και αυτή μία σπουδαιότατη λύση, απλά αν ζυγίσεις τα καλά και τα κακά, θα δεις πως η φυγή είναι λύση που σου προσφέρει η κατάθλιψη, το να έρθεις αντιμέτωπη με τους φόβους σου, είναι η λύση που αποφασίζεις να δώσεις εσύ.

Quote:

---

Originally Posted by Astrolavos

Πιστεύω πως το ίδιο το σκυλί, όπως και κάθε κατοικίδιο, μπορεί να ενισχύσει την προσπάθεια μας να περάσουμε το δικό μας δρομάκι. Είναι φοβερή ψυχοθεραπεία η συμβίωση με κάθε είδους ζώο και ειδικά με ζώα συντροφιάς.
Βέβαια το καλό (και αρκετές φορές κακό) γι αυτά είναι πως δεν λειτουργούν με τον εγκέφαλο τους αλλά με την τυφλή αφοσίωση προς τον ιδιοκτήτη τους, εμείς τα δίποδα ζώα είμαστε δέσμιοι του εγκεφάλου μας και σαν αυτός αποφασίσει να μας κάνει ανήμπορους να περάσουμε το μικρότερο δρομάκι-εμπόδιο της ζωής, τότε είμαστε έρμαια της κάθε αρρωστημένης σκέψης-νοοτροπίας του.
Δεν ξέρω ποια είναι λύση για το πως θα περάσουμε το δρομάκι, αρχίζω να πιστεύω τον τελευταίο καιρό πως μόνο κάποιος που δεν μπορεί εξίσου να το περάσει είναι ικανός να μας βοηθήσει. Αυτοί που το περνούν σαν καθημερινή ρουτίνα το έχουν δεδομένο και ίσως μας περιγελάσουν και μας χλευάσουν.
Το μέλλον θα μας δείξει...

---

ναι συμφωνω απόλυτα, υπάρχει μια ευθυνη που ενω σε στρεσαρει, ταυτοχρονα σε αναγκάζει να κάνεις πράγματα. ακομα και αν δεν εχω διαθεση να βγω απο το σπιτι, θα το κάνω για το ζωακι μου...και αφου βγω, τελικα θα απολαυσω τον περιπατο μου. τελικα ολες οι αγγαρειες ειναι γλυκες οταν γινονται απο αγαπη.
Αν στον σκύλο μου ειμαι εγω ο ιδιοκτητης, σε εμενα ο ιδιοκτητης μου ποιος ειναι? ο κοσμος? η εποχη? ο ι γονεις μου? η αρρωστεια μου? ποτε και γιατι σταματησα να εχω τυφλη αφοσίωση σε εμενα? την είχα ποτε? ... μεγαλώνουμε σαν ιδιοκτησίες αλλων, υπακουμε κανονες, υιοθετουμε αξιες, ακολουθουμε ενα προγραμμα που μας επιβαλλουν οι συνθηκες...και καπου μεσα σε όλες αυτες τις απαιτησεις των αλλων, χανουμε την επαφη με το είναι μας, γινομαι κορη, φιλη, ερωμενη, ξεχναω να θελω - ξεχναω να ζηταω- ξεχναω να μιλάω - να ακουω - να βλέπω μεχρι που ολα αυτα συγκρουονται μεσα μου...οταν μενω μονη τι ειμαι? οταν κανεις δεν περιμενει πια τιποτα απο εμενα τι ειμαι? κενο?
εχουν δικιο που στα κέντρα αποτοξινωσης ξεκινουν με το ΕΙΜΑΙ τελικα, ειμαι η Ρεα και ειμαι καταθλιπτικη, τωρα η καταθλιψη ειναι η ιδιοκτητρια μου και παρολο που την μισω...ειναι η μονη μεχρι σημερα που με εκανε να κοιταξω τον εαυτο μου και μονο!

Quote:

---

Originally Posted by Γάτος

Σε νιώθω αγαπητή Ρέα. Η μάνα μου, όταν της εξηγώ το πρόβλημα μου, πολλές φορές μου απαντά "μην το σκέφτεσαι", οπότε καταλαβαίνω απόλυτα πως το λες... Στεναχωριόμαστε τότε, διότι εξυπακούεται πως αν μπορούσαμε, θα την παίρναμε την απόφαση... Σε νιώθω και στο άλλο που λες. Στο ανέφερα επηρεασμένος από εμένα, μιας και πήρα απόφαση να κόψω δραστικά τους καταναγκασμούς μου εδώ και 1 εβδομάδα, κι ας έχω αγχωθεί κι ας μην κοιμάμαι. Λογικά συνέδεσες τη λύση με την ανικανότητα, διότι η φυγή, είναι και αυτή μία σπουδαιότατη λύση, απλά αν ζυγίσεις τα καλά και τα κακά, θα δεις πως η φυγή είναι λύση που σου προσφέρει η κατάθλιψη, το να έρθεις αντιμέτωπη με τους φόβους σου, είναι η λύση που αποφασίζεις να δώσεις εσύ.

---

ναι εχεις απολυτο δικιο, πρεπει να νικησουμε τους δαιμονες μας μονοι μας... μακαρι να το καταφερουμε! μου δινει απιστευτη δυναμη η ανθρωπια που βρισκω εδω, με κανει ξαφνικα να ΘΕΛΩ οταν ακουω περιπτωσεις σαν τις δικες σου!..συνεχισε τον αγωνα σου... και εσυ και οσοι αλλοι τον εχετε αρχίσει...μας δινετε επνευση και κινητρο σε όσους παραιτηθηκαμε, να σηκωσουμε τα μανικια και να ξαναμπούμε στο ρινγκ.

Quote:

---

Originally Posted by Macgyver

Αγαπητη rea , τον εγκεφαλο μας , τον προγραμματιζουμε οι ιδιοι , θεμα εξασκησης ειναι .

---

ναι φιλε μου μακ, εχεις δικιο...πρεπει να ξαναρχισω τις "προπονησεις"!

Να είσαι καλά Ρέα. Είμαι σίγουρος πως θα τα καταφέρεις! Να θυμάσαι μόνο να πάρεις και τους χρόνους σου. Δεν χρειάζεται να βιαστείς, δεν χρειάζεται και να κάτσεις ακίνητη όμως. Πάλεψε το, διότι το αξίζεις!

Quote:

---

Originally Posted by rea

ναι φιλε μου μακ, εχεις δικιο...πρεπει να ξαναρχισω τις "προπονησεις"!

---

Ε, ναι , δεν ειναι τιποτα , στο τελος σου γινεται συνηθεια , και τον κατευθυνεις εκειπου θες εσυ .

οπλυ ωραια η ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΟΥ ΡΕΑ ΚΑΙ Ο ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΔΕΙΧΝΕΙ ΟΜΟΡΦΙΑ
ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΑ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ ΓΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ

Quote:

---

Originally Posted by elis

οπλυ ωραια η ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΟΥ ΡΕΑ ΚΑΙ Ο ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΔΕΙΧΝΕΙ ΟΜΟΡΦΙΑ
ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΑ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ ΓΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ

---

σε ευχαριστω ελις μου...

Τα ζώα ειδικά τα σκυλιά σου δίνουν αγάπη εμπιστοσύνης,κάτι που ειναι πιο δύσκολο με τους ανθρώπους εκ φύσεως δυστυχώς...και εγω στην ίδια παλεστρα βρίσκομαι και ειναι πολυ δύσκολα και μοναχικά,εύχομαι σε όλους να ξανακάνει ο ήλιος μέσα μας!!!

Τα ζώα ειδικά τα σκυλιά σου δίνουν αγάπη εμπιστοσύνης,κάτι που ειναι πιο δύσκολο με τους ανθρώπους εκ φύσεως δυστυχώς...και εγω στην ίδια παλεστρα βρίσκομαι και ειναι πολυ δύσκολα και μοναχικά,εύχομαι σε όλους να ξαναλάμψει ο ήλιος μέσα μας!!!

Quote:

---

Originally Posted by Οδυσσεας34

Τα ζώα ειδικά τα σκυλιά σου δίνουν αγάπη εμπιστοσύνης,κάτι που ειναι πιο δύσκολο με τους ανθρώπους εκ φύσεως δυστυχώς...και εγω στην ίδια παλεστρα βρίσκομαι και ειναι πολυ δύσκολα και μοναχικά,εύχομαι σε όλους να ξαναλάμψει ο ήλιος μέσα μας!!!

---

...εχεις απολυτο δίκιο οδυσσεα, αλλα υπάρχει και κατι ακομα πιο εντυπωσιακο... η αγαπη που ΔΙΝΕΙΣ εστω και σε ενα ζωακι.
συνεχως εντυπωσιαζομαι απο την τρυφεροτητα και την φροντιδα που δινω στον κοπριτακο μου...δεν με ειχα ικανη για τοσο υπευθυνα και υπέροχα συναισθηματα...στους ανθρωπους παιρνουμε λιγοτερα...αλλα κακα τα ψεμματα...δινουμε και λιγοτερα!
και ειναι τοσο θαυμασιο να δινεις...ΝΑ ΔΙΝΕΙΣ... πιο σπουδαιο απο το να παιρνεις...!!.. ενα ζωακι ειναι το καταλληλο αντικαταθλιπτικο, το συστηνω ανεπιφυλακτα σε όλους... ενα αδεσποτακι παιδια...και δεν κοστιζει τιποτα σε σχεση με αυτα που παιρνεις!!

Ρεα έχεις στην ζωή σου εσύ κάποιον που να θέλεις να είσαι μαζί του αυτή τη στιγμή? Δεν μιλάω για ερωτική κατάσταση αλλά γενικά κάποιο άτομο... Κάποιον που να σε κάνει να περάσεις το "δρομάκι" σου? Πολλές φορές αναρωτιέμαι κι εγώ αν αρκεί να μόνο η πίστη στο μυαλό μας, προσωπικά το ότι δεν έχω ανθρώπους στην ζωή μου με δυσκολεύει αφάνταστα στο οτιδήποτε, γι αυτό σε ρωτάω.
Και μια παρατήρηση, όχι επικριτικά, μιας και είμαι σίγουρη πως δεν το χεις σκεφτεί γιατί φαίνεται πως αγαπάς πολύ τα ζωάκια. Τα ζωάκια δεν δουλεύουν ως αντικαταθλιπτικά ή αγχωλιτικά για όλους, αρκετά από αυτά που πεθαίνουν από αφυδάτωση στις ταράτσες ή από το ξύλο ίσως έχουν τέτοιους ιδιοκτήτες. Και γενικά δεν είμαι υπέρ του να συστήνουμε σε άλλους το να πάρουν κατοικίδιο μιας και είναι αρκετά δύσκολο να το έχεις.

Quote:

---

Originally Posted by καθρεπτης

Ρεα έχεις στην ζωή σου εσύ κάποιον που να θέλεις να είσαι μαζί του αυτή τη στιγμή? Δεν μιλάω για ερωτική κατάσταση αλλά γενικά κάποιο άτομο... Κάποιον που να σε κάνει να περάσεις το "δρομάκι" σου? Πολλές φορές αναρωτιέμαι κι εγώ αν αρκεί να μόνο η πίστη στο μυαλό μας, προσωπικά το ότι δεν έχω ανθρώπους στην ζωή μου με δυσκολεύει αφάνταστα στο οτιδήποτε, γι αυτό σε ρωτάω.
Και μια παρατήρηση, όχι επικριτικά, μιας και είμαι σίγουρη πως δεν το χεις σκεφτεί γιατί φαίνεται πως αγαπάς πολύ τα ζωάκια. Τα ζωάκια δεν δουλεύουν ως αντικαταθλιπτικά ή αγχωλιτικά για όλους, αρκετά από αυτά που πεθαίνουν από αφυδάτωση στις ταράτσες ή από το ξύλο ίσως έχουν τέτοιους ιδιοκτήτες. Και γενικά δεν είμαι υπέρ του να συστήνουμε σε άλλους το να πάρουν κατοικίδιο μιας και είναι αρκετά δύσκολο να το έχεις.

---

οχι δεν υπάρχει κανενας για να διασχισει το δρομακι μαζι μου...για το αντιθετο μονο μπορω να βρω χαχαχα....οπως και εσυ κοριτσι μου πρεπει να δυναμοσουμε την πίστη μας ...για να απολαυσουμε αυτην την βολτα και εμεις επιτελους!..
ναι δυστηχως τα ζωακια ειναι πολυ συχνα θυμματα καποιου ελεινου διποδου ...δεν πήγε καν το μυαλό μου προς τα εκει...μου φενεται τόσο αδιανόητο να μην το αγαπήσεις που το ξεχναω οτι υπάρχουν και οι ανωμαλοι!!