Τέταρτη 9 Σεπτεμβρίου 2015 2η ημέρα
6 και μισή μετά από 72 ώρες αυπνίας κατάφερα να κοιμηθώ 3 ώρες, κλασικό σύμπτωμα της κατάθλιψης. Τώρα μπορώ να είμαι βέβαιος πως δεν είμαι θύμα λάθος διάγνωσης και μπορώ να το αποδεχθώ. Σπάω το χάπι το ζυγίζω και ναι οκ είναι 0,005gr. Παλιά μου τέχνη κόσκινο! Φτιάχνω καφέ ανάβω τσιγάρο και κοιτάω το ταβάνι για ακόμα μια φορά. Αρχίζει να με πιάνει η μαυρίλα και είναι το σημείο που αρχίζω να βρίζω τα πάντα. Αν είναι δυνατόν ακόμα δεν ξύπνησα αναρωτιέμαι... Που έμπλεξα αν είναι δυνατόν. Σκέφτομαι την agnostix που μου πρότεινε ψυχοθεραπευτή και στέλνω μέιλ στο πανεπιστήμιο για να κλείσω ραντεβού με ψυχοθεραπευτή.
Αρχίζω να διαβάζω τις διάφορες ψυχικές νόσους που υπάρχουν και φρικάρω. Σκέφτομαι πως θα μπορούσα να ήμουν και χειρότερα. Θα μπορούσα να φανταστώ πως ακούω φωνές, πως με κυνηγάνε και άλλα τέτοια διάφορα. Χασκογελάω σκεπτόμενος πόσες φορές είχα ξεφύγει από τους μπάτσους όταν έπινα κόκες και μου κάνανε έλεγχο, αλλά δεν μου βρίσκανε τίποτα ποτέ. Σκέπτομαι μα είναι δυνατόν να σε καταδιώξει κάτι εσένα; Χάσιμο χρόνου για τον ίδιο τον εγκέφαλο που θα μπει στο κόπο να δημιουργήσει το σενάριο της καταδίωξης. Τελικά ο εγκέφαλος ήξερε με ποιο τρόπο θα με χτυπήσει. Θα με χτυπήσει εκεί που μπορεί. Σε ότι αδυναμία κρατάω μέσα μου και δεν την αφήνω να βγει προς τα έξω. Σοβαρεύομαι και βάζω τον εαυτό μου να λειτουργήσει σωστά να σκεφτεί τι με οδήγησε εδώ, τι είναι αυτό που μου λείπει το οποίο καλλιεργήθηκε και τώρα ήρθε ο καιρός του θερίσματος. Τι φταίει και ξέσπασε το μυαλουδάκι μου; Αφήνω τον εαυτό μου να μου ανοιχθεί, να μου δείξει το γιατί. Παραδέχομαι μετά από αρκετή ώρα πως κάποιες αιτίες με έχουν φτάσει σε αυτό το σημείο. Αιτίες όμως που δεν υπάρχει λόγος να τις αναφέρω ποτέ και σε κανέναν, όχι γιατί βλάπτουν κάποιον ή κάποια αλλά γιατί ακόμα και να τις πω κανείς μα κανείς δεν μπορεί να μου δώσει τη λύση. Η μία και μοναδική λύση είναι το rewiring του εγκεφάλου και η διαγραφή κάποιων σχέσεων.
Κάθομαι και σκέπτομαι μέσα σε αυτά, πως ακόμα και μέσα στο φόρουμ, δεν είμαι εντελώς ειλικρινής, δεν τους έχω πει σε τι πανεπιστήμιο είμαι και τι ειδικότητα έχω. Οι περισσότεροι θα εκπλαγούν, αλλά δεν θα καταλάβουν πως είναι τελείως διαφορετικό να διαβάζεις μια έρευνα από το να σου πει ο ίδιος ο ασθενής το τι νιώθει για την αγωγή που λαμβάνει. Κρύβομαι λίγο αλλά είναι η προστασία μου. Σκέφτομαι έναν από τους καλύτερους επιστήμονες στην Ευρώπη και αμφινταλαντεύομαι για το αν πρέπει να του στείλω ένα μήνυμα να μου πει και εκείνος την άποψη του ή όχι. Του στέλνω το μήνυμα και του λέω τι μου βρήκε και τι φάρμακο μου γράψανε. Κατά τα άλλα η ημέρα καταναλώθηκε στο να διαβάζω ένα φόρουμ όπου μέσα σε αυτό μαθαίνω για κάποιον που πάσχει 8 χρόνια και η συνέχεια επιφυλάσσει άλλη μια μέρα ξαπλωτός στο κρεβάτι. Ο Δημήτρης μου στέλνει μήνυμα, ηρέμησε δεν είναι τίποτα. Δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει ζήσει επεισόδιο στη ζωή του, άλλος ελαφρύτερο άλλος βαρύτερο. Σκέψου πως το 1/10 των Αμερικανών στρέφονται περιοδικά στα χάπια. Μην σε φοβίζει τίποτα, έλα στις 12 αύριο από το γραφείο μου να τα πούμε. Ένιωσα μεγάλη χαρά που ο Δημήτρης μου είπε ότι θα το λύσουμε. Ο μέσος πολύ καλός ψυχίατρος γνωρίζει τα φάρμακα, τη διατροφή κτλ κτλ κτλ κτλ σε ένα ποσοστό περίπου στο 70%. Ο Δημήτρης τα γνωρίζει όλα αυτά στο 100% και δεν μπορείς να του πας κόντρα. Δεν υπάρχει γιατρός να του πάει κόντρα, είναι η ειδικότητα του, είναι αυτός που θα δώσει στην ανθρωπότητα τη λύση στο πρόβλημα της. Είναι αυτός που κατά πάσα πιθανότητα θα του ζητήσουν οι ίδιοι οι ψυχίατροι να εκφράσει την άποψη του γιατί γνωρίζει το πιο δύσκολο κομμάτι της φαρμακευτικής ουσίας.
Παίρνω δύναμη και σκέφτομαι από μέσα μου, ρε μαλάκα φτάσε το επίπεδο του Δημήτρη, γίνε καλά και φτάσε τον. Βοήθησε την ανθρωπότητα, πρόσφερε της πραγματική βοήθεια. Αρχίζω να εκμεταλλεύομαι το κακό που με βρήκε και να το μετατρέπω έστω για λίγο σε πλεονέκτημα. Βγάζω τις κακές σκέψεις και κρατώ μέσα μου πως πρέπει μετά από αυτό που έζησα να αφιερωθώ σε αυτό που με χτύπησε. Δεν θα είσαι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος. Όλοι οι μεγάλοι που άφησαν κάτι πίσω τους είχαν τη τύχη για εμάς και την ατυχία για τους ίδιους να γίνουν θύματα του προβλήματος που έδωσαν τη λύση. Το ξέρω πως σε 100 χρόνια από τώρα ο κάθε άνθρωπος θα πηγαίνει σε ένα φαρμακείο εξελιγμένο και θα παραλαμβάνει προσωποποιημένα σκευάσματα. Είναι θέμα χρόνου να συμβεί αυτό. Οι του χώρου το γνωρίζουν και ήδη έχουν ξεκινήσει και το αναφέρουν σε ανεπίσημες συζητήσεις που γίνονται μεταξύ του καφέ μιας παρέας. Όλοι το λέμε στο καφέ πως θα γίνει αυτό, αλλά δεν ξέρουμε το πότε.
Μπαίνω στο φόρουμ και διαβάζω κάτι το οποίο με νευριάζει αφάνταστα όχι γιατί θίχθηκα από κάτι, αλλά γιατί νιώθω το πόνο του μέλους και νιώθω τόσο αδύναμος να βοηθήσω αυτό το μέλος. Δεν το λυπάμαι, αλλά στεναχωριέμαι που δεν μπορώ να το βοηθήσω για κάτι που για τη πλειοψηφία του κόσμου δεν έχει βάση, αλλά για εκείνο το μέλος που το βιώνει έχει και παραέχει. Μπήκα στη θέση του και το ένιωσα. Θέλω να το βοηθήσω τόσο πολύ. Δεν ξέρω καν τι ηλικία έχει, ξέρω όμως πως δεν είναι δυνατόν σε mid 20's να λες θέλω να πεθάνω. Όχι ρε πούστη μου δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό. Ίσως τελικά όλη αυτή η μαυρίλα που βιώνω τώρα να μου βγει σε καλό. Ναι οκ δεν έχω διάθεση να ανοίξω ούτε το εξώφυλλο ενός βιβλίου που ζυγίζει 5 κιλά ανάμεσα στα 16 που πρέπει να ανοίξω αλλά ξέρω όμως πως όταν γίνω καλά θα τα φάω και τα 16. Ο κόσμος με χρειάζεται και σαν παθών μπορώ να τους δώσω, πολλά περισσότερα από κάποιον άλλον που απλώς το ασκεί ως επάγγελμα και δεν το έχει ζήσει αλλά απλώς διαβάζει τις έρευνες και τις απόψεις από αυτά που εκμυστηρεύονται οι ίδιοι και οι ίδιες στις έρευνες.
Το ξέρω πως δεν εκμυστηρεύονται τα πάντα, όπως δεν θα το έκανα και εγώ στη θέση τους. Τελικά αυτή η μαυρίλα όσο απίστευτο και αν φαντάζει για το μέσο νου σε καλό θα μου βγει, τουλάχιστον θα πάρω εγώ τη καλή πλευρά που μπορώ να αρπάξω από όλο αυτό το κακό που με βρήκε.... Για την ώρα πρέπει να μάθω τους κανόνες και τους όρους που μου θέτει, για να μπορέσω στη συνέχεια να τους ξεκλειδώσω έναν-έναν!
