ΔΕΝ ΞΕΠΕΡΝΙΕΤΑΙ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ

Γεια σας παλι εδω 2 μηνες μετα το χαμο του συντροφου μου.Τιποτα δεν εχει αλλαξει ο κομπος στο στομαχι ιδιος το κενο μεσα μου ολο και μεγαλωνει το μυαλο δεν εχει σταματησει να τον σκεφτεται ουτε λεπτο το σωμα δε ζητα τροφη η καρδια χτυπα γρηγορα ο υπνος δε κλεινει τα ματια μου.Ειναι αβασταχτο αυτο που νοιωθω δεν προκειται ποτε να το ξεπερασω.Το ξερω δεν μπορω να κανω κατι αλλα ειναι τοσο σκληρο που νοιωθω οτι βρισκομαι και γω σε μια αβυσσο που με καταπινει.Κοιταζω στον καθρεφτη και νομιζω οτι ετσι θα ημουν σε 10 χρονια τουλαχιστον.Ειναι απιστευτο πως ο πονος αλλαζει τον ανθρωπο.Εχω διαβασει απειρα αυτες τις μερες ολα τα σαιτ ψυχολογιας του πενθους αναγνωριζω πραγματα που διαβαζω μ αυτο που μου συμβαινει αλλα αυτο δε με ανακουφιζει καθολου.Καθε μερα που περνα ειναι και πιο δυσκολη οποιος αγαπησε βαθεια δε θα πονεσει ρηχα αρα θα ποναω για παντα.Η ζωη κολησε δεν εχει κανενα λογο να παει παρακατω.Φιλοι και συγγενεις με παροτρηνουν να ξυπνησω λεει και να προχωρησω .Δεν μπορω απλα δε γινεται τωρα.Εχω διαβασει ιστοριες γυναικων με μικρα παιδια που εμειναν μονες και ειναι πιο ενθαρυντικες.Τα δικα μου παιδια ειναι μεγαλα δεν εχουν τακτοποιηθει βεβαια με χρειαζονται αλλα εχουν και τις ζωες τους.Ετσι η μοναξια ειναι πληγη που μεγαλωνει καθε μερα.Δεν ξερω γιατι γραφω μπορει να με διαβασετε μπορει και οχι ετσι ομως λεω αυτα που θελω να πω και λιγο ανακουφιζομαι.Ποτε κανενας δεν ειναι ετοιμος για τη στιγμη του θανατου και ευχομαι κανενας ανθρωπος οσο ειναι δυνατον να μη νοιωσει ποτε τοσο πονο ποτε.Ξερω θα μου πειτε υπαρχουν και χειροτερα και συμφωνω αλλα δεν μπορω να φανταστω ποσο χειροτερος ειναι ο πονος.Αυτες τις μερες εχει περασει απ το μυαλο μου ολη η ζωη μας λεπτο λεπτο και σταματα 9 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΑΠΟΓΕΥΜΑ αυτο ηταν το τελος μιας χαρουμενης ευτυχισμενης ζωης.Τωρα πρεπει να πληρωσω το τιμημα!!!

Δυστυχώς καταλαβαίνω κάθε σου λέξη και δυστυχώς κάθε συναίσθημα. Δυστυχώς νιώθω κι εγώ ότι πληρώνω το τίμημα για τα χρόνια που ήμουν ευτυχισμένη. Τώρα όλοι γύρω μου παντρεύονται και κάνουν παιδάκια κι εγώ κλαίω κοιτάζοντας από μακριά. Ανοίξου στα παιδιά σου. Δεν θα σε παρεξηγήσουν. Σίγουρα θα σε καταλάβουν. Δυστυχώς όσο περνάει ο καιρός θα δυσκολεύει. Πήγαινε σε ένα ψυχολόγο αν δεν έχεις κάποιον άλλο να μιλήσεις. Ίσως σε βοηθήσει.

Μονο εμεις μπορουμε να καταλαβουμε κοπελα μου ετσι ακριβως αλλα καταλαβαινω οτι πρεπει να εισαι μικρο κοριτσι εχεις τη ζωη μπροστα σου.Εχω να μιλησω αλλα δεν θελω.Οι δικοι μου θελουν να με δουν οπως παλια να πω οτι ειμαι καλα δεν καταλαβαινουν και ετσι εχω απομακρυνθει λιγο λες και εχουν θυμωσει μαζι μου.Τελος παντων το πενθος ειναι προσωπικη υποθεση και μονο καποιος που εχει περασει το ιδιο μονο αυτος σε νοιωθει.Για σενα επιμενω οτι εχεις τη ζωη μπροστα σου και νομιζω οτι θα βρεις το δρομο σου καποια στιγμη οταν εσυ το αποφασισεις.

Όταν λέτε ότι καλείστε τώρα να πληρώσετε το τίμημα μιας ευτυχισμένης ζωής, τι ακριβώς εννοείτε;;;

Εγω τουλαχιστον νοιωθω οτι τωρα σαν καποια δυναμη να με εκδικειται και να με τιμωρει που περασα ευτυχισμενα χρονια σαν μου λεει αρκετα ως εδω ηταν παρε τωρα την ποινη σου για το υπολοιπο της ζωης σου

Είμαι νέα αλλά δυστυχώς όλα όσα ονειρεύτηκα και σχεδίασα έγινε ένα μπαμ και εξαφανίστηκαν όλα. Ότι και να συμβεί στη ζωή μου, πότε δεν είναι αυτό που θέλω. Εγώ θέλω εκείνον. Θέλω κι εγώ τα παιδιά του. Ποτέ εγώ δεν θα έχω αυτό που θέλω. Δεν νιώθω νέα λοιπόν. Νιώθω ότι πέρασε ο καιρός και όλα πήγαν χαμένα. Δεν ξέρω πως να ζήσω για μένα και παλεύω και με την ανεργία. Περισσεύω εδώ. Αυτό νιώθω.

Ασπασία αν ξέρεις αγγλικά, διάβασε αυτό:
http://www.huffingtonpost.com/carole...b_3243169.html

Εμένα μου άρεσε πολύ αυτό το κείμενο.
Αν το διαβάσεις και με κάποιον άλλο ίσως τον βοηθήσει να καταλάβει τι περνάς ή έστω να δει την δική σου πλευρά.
Έστω και με κάποια κόρη σου.

1).εγω αυτο θα ηθελα να συμπληρώσω ειναι οτι τελικα ΕΣΥ θα διαλεξεις τι ακριβως θα κανεις θα μπορουσες πχ να πας σε καπιο γιατρο να σου γραψει φαρμακα ΑΝ εσυ ηθελες αυτο να κανεις οστοσο εσυ γραφεις

Quote:

---

και μονο καποιος που εχει περασει το ιδιο μονο αυτος σε νοιωθει

---

αρα ΕΣΥ θα αποφασισεις σε πια κατευθυνση θα πας οι αλλοι απλα σου λενε τη γνωμη τους κ οταν καπιος πιστευει πραγματικα κατι τα εμποδια απλα τον κανουν να το πιστευει περισσοτερο γιατι οι ανθρωποι γινονται αντιδραστικοι οταν καπιος προσπαθει να τους αλαξει γνωμη αρα ξαναλεω για δευτερη φορα οτι αν ηθελες να πας σε καπιο γιατρο για να σου γραψει φαρμακα σιγουρα θα το ειχες κανει εφοσον το πιστευες κ αν οι αλλοι σου ελεγαν να μη πας εσυ τοτε ειναι που θα πηγαινες αμεσως.

Ετσι νοιωθω και γω οτι περισευω ακριβως ετσι.Και για μενα τα πραγματα ειναι πολυ δυσκολα εγω εχω τα παιδια του αλλα εχω και ολεςτις υποχρεωσεις που ηρθαν πανω μου σε ενα λεπτο ετσι απλα αν τα παρατησω θα φορτωσω τα παιδια μου δε λυνω κατι και θα μεινουν μονα.Ολες αυτες τις μερες απ τη μια σκεφτομαι οτι δεν θελω να υπαρχω και απ την αλλη οτι δεν εχω αυτο το δικαιωμα.Αυτα που αντιμετωπιζω ειναι γολγοθας και γω χωρις εισοδημα πως θα τα κανω ολα αυτα?Αν ποτε τα καταφερω θα ειναι θαυμα.Μου αφησε και καποια περιουσιακα στοιχεια τα οποια ομως για να εκμεταλευτω πρεπει να περασω απο συμπληγαδες εγω που και το δρομο να περασω απεναντι μου κραταγε το χερι.Αυτη τη στιγμη το μυαλο μου ειναι σε πληρη συγχηση ειμαι σε απογνωση και τα εξοδα τρεχουν πως θα βρω λοιπον την ηρεμια που μου ζητανε?Ειναι σε δυνη και το σωμα μου αρχιζει να με προδιδει ειλικρινα δε ξερω τη συνεχεια.Αν πιστεψουμε οτι ο ανθρωπος εχει τοση δυναμη μεσα του οπως λενε ισως κατι να γινει.Δεν ησυχαζω πουθενα τιποτα δε με χαλαρωνει και δε με ευχαριστει και ετσι θα ειναι απο δω και περα αυτη και μονο η σκεψη με τσακιζει κυριολεκτικα.

Quote:

---

Originally Posted by ασπασια

Ετσι νοιωθω και γω οτι περισευω ακριβως ετσι.Και για μενα τα πραγματα ειναι πολυ δυσκολα εγω εχω τα παιδια του αλλα εχω και ολεςτις υποχρεωσεις που ηρθαν πανω μου σε ενα λεπτο ετσι απλα αν τα παρατησω θα φορτωσω τα παιδια μου δε λυνω κατι και θα μεινουν μονα.Ολες αυτες τις μερες απ τη μια σκεφτομαι οτι δεν θελω να υπαρχω και απ την αλλη οτι δεν εχω αυτο το δικαιωμα.Αυτα που αντιμετωπιζω ειναι γολγοθας και γω χωρις εισοδημα πως θα τα κανω ολα αυτα?Αν ποτε τα καταφερω θα ειναι θαυμα.Μου αφησε και καποια περιουσιακα στοιχεια τα οποια ομως για να εκμεταλευτω πρεπει να περασω απο συμπληγαδες εγω που και το δρομο να περασω απεναντι μου κραταγε το χερι.Αυτη τη στιγμη το μυαλο μου ειναι σε πληρη συγχηση ειμαι σε απογνωση και τα εξοδα τρεχουν πως θα βρω λοιπον την ηρεμια που μου ζητανε?Ειναι σε δυνη και το σωμα μου αρχιζει να με προδιδει ειλικρινα δε ξερω τη συνεχεια.Αν πιστεψουμε οτι ο ανθρωπος εχει τοση δυναμη μεσα του οπως λενε ισως κατι να γινει.Δεν ησυχαζω πουθενα τιποτα δε με χαλαρωνει και δε με ευχαριστει και ετσι θα ειναι απο δω και περα αυτη και μονο η σκεψη με τσακιζει κυριολεκτικα.

---

Δυστυχώς για τα καθημερινά προβλήματα και τα οικονομικά θα χρειαστείς ανθρώπους που μπορείς να στηριχτεις πάνω τους. Ίσως την αδερφή σου ή αν έχει σύζυγό θα μπορούσε να σε βοηθησει εκείνος. Στην αρχή έπεσα με τα μούτρα επάνω στους άλλους. Χρειαζόμουν κόσμο δίπλα μου. Δεν το έκανα καν επίτηδες απλά δεν γινόταν να μένω μόνη μου λεπτό. Βέβαια από το σπίτι δεν έβγαινα οπότε ήμουν τυχερή που ερχόντουσαν σε μένα. Μόνο η οικογένεια θα σε νοιαστεί αληθινά. Τώρα απομακρύνομαι γιατί δεν τους αντέχω άλλο αυτό είναι άλλο κεφάλαιο... Είναι μακρύς ο δρόμος Ασπασία μου δυστυχώς. Και δεν ξέρω καν που οδηγεί. Αλλά σίγουρα το να τα παρατήσεις δεν είναι επιλογή.

Επίσης κάποιος μου είχε πει ότι κάθε πρώτη φορά θα πονάει πολύ. Η πρώτη γιορτή, τα πρώτα γενέθλια, η πρώτη επέτειος, τα πρώτα Χριστούγεννα, η αλλαγή του χρόνου που εκείνος δεν θα είναι εκεί και πολλά ακόμα. Θα δοκιμαστείς πάρα μα πάρα πολύ όλες εκείνες τις φορές και θα σου πρότεινα να μην είσαι μόνη. Εγώ σταμάτησα όλες τις γιορτες που με αφορούσαν και πραγματικά είναι καλύτερα. Δεν το καταλαβαίνουν όλοι αλλά εγώ γενέθλια δεν ξαναγιορτάζω τέλος.
Κάτι άλλο που θέλω να σου πω ειναι να επιβραβεύεις τον εαυτό σου. Ακόμα και πλυντήριο να βάλεις να λες μπράβο στον εαυτό σου. Το παραμικρό που κάνεις να το λες! Με την παρολίγο πεθερά μου βρισκόμασταν κάθε μέρα και θυμάμαι μου έλεγε πήγα για δουλειά και έβγαλα και το σκύλο βόλτα και έπλυνα και τα πιάτα σήμερα! Περήφανη που τα κατάφερε, γιατί ναι, όλα αυτά φαντάζουν άθλος για πολύ καιρό. Το ίδιο ακριβώς έκανα κι εγώ λοιπόν. Προσπαθώ να σου πω πράγματα που ίσως σε βοηθήσουν, σε προετοιμασουν ή έστω να σε ενημερώσουν.

Ποναω τοσο που δε ξερω αν υπαρχει ακομα περισσοτερο.Καθε μερα ειναι σκετο μαρτυριο δε θελω να ξημερωνει και πραγματικα δε μπορω να κανω τιποτα δε με νοιαζει τιποτα ενα φαγητο για το παιδι μου μονο και νομιζω οτι δε ξερω πια να μαγειρευω.Ακομα και η κατσαρολα τα πιατα ολα μου φερνουν μια θλιψη γιατι σκεφτομαι με τι χαρα τα εκανα ολα αυτα πριν 2 μηνες.Ζω τελειως αλοκοτα πλεον δε κοιμαμαι τα απογευματα σερνομαι δεξια αριστερα σε φιλους χωρις να νοιωθω καμμια ανακουφιση μονο κουραση καθοτι μενω και εξω απο την πολη και δυσκολα ερχονται αυτοι φωναζουν εμενα.Παω γιατι δεν αντεχω το σπιτι μου αλλα οταν γυριζω ειναι χειροτερα.Σε λιγο που θα μπει για τα καλα ο χειμωνας τα πραγματα θα δυσκολεψουν πολυ το βλεπω ασε που δε θελω να βαρυνω τους αλλους με το πονο μου γιατι σε λιγο θα τους ειμαι δυσαρεστη πλεον.Πως ειναι δυνατον ρε κοριτσι μου να λειπει ενας ανθρωπος και να

Είναι τεράστιο το σοκ. Στηρίζεις τη ζωή σου σε έναν άνθρωπο και φεύγει και ξαφνικά μένεις μετέωρος. Σήμερα ήμουν με όλη μου την οικογένεια και ήθελα να φύγω τρέχοντας. Και δυστυχώς κλείνει 1 χρόνο και 7 μήνες αύριο ο άνθρωπός μου. Είναι τρομερό όταν συνειδητοποιώ ότι έχω να τον δω τόσο καιρό. Έχω ρίξει άπειρο κλάμα στο κοιμητήριο βλέποντας κηδείες ακόμα και γιατί όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν τόσο λίγες μέρες να δουν τους δικούς τους. Ενώ εγώ... Πόσο μισώ τον υποτιθέμενο θεό..

Και μενα με πιανει θλιψη οταν βλεπω ζευγαρια χερι χερι μπαμπαδες με τα παιδια τους ανθρωπους να γελανε.Δε ζηλευω ναναι καλα ολος ο κοσμος εμενα ομως με πιανει θλιψη και αυτο το ποτε ξανα με τσακιζει.somuchpain εχεις την ηλικια της μιας μου κορης και αυτο με συγκινει πολυ δε θα επρεπε να εχεις τοσο πονο κοριτσι μου η μανουλα σου θα στεναχωριεται πολυ.Εσυ δε το βλεπεις τωρα αλλα εισαι πεταλουδα ετσι λεω και στη κορη μου ανοιξε λιγο τα φτερα σου δες λιγο φως πεταξε.Ο πονος δεν εχει διακοπτη θα μου πεις στο λεω εγω που σερνομαι ολη μερα στη θλιψη αλλα σου μιλαω σαν μητερα.Δεν θα ηθελα ποτε να περναει τοση στεναχωρια το παιδι μου.Σαν ασπασια τωρα που εχασε τον αντρα της το ξερω οτι θυμωνεις με οποιο σου λεει προσπαθησε ο αγαπημενος σου ειναι αγγελος μα εγω δεν το θελω αγγελο το θελω πισω στη γη αυτο λεμε ολες.

Και μενα με πιανει θλιψη οταν βλεπω ζευγαρια χερι χερι μπαμπαδες με τα παιδια τους ανθρωπους να γελανε.Δε ζηλευω ναναι καλα ολος ο κοσμος εμενα ομως με πιανει θλιψη και αυτο το ποτε ξανα με τσακιζει.somuchpain εχεις την ηλικια της μιας μου κορης και αυτο με συγκινει πολυ δε θα επρεπε να εχεις τοσο πονο κοριτσι μου η μανουλα σου θα στεναχωριεται πολυ.Εσυ δε το βλεπεις τωρα αλλα εισαι πεταλουδα ετσι λεω και στη κορη μου ανοιξε λιγο τα φτερα σου δες λιγο φως πεταξε.Ο πονος δεν εχει διακοπτη θα μου πεις στο λεω εγω που σερνομαι ολη μερα στη θλιψη αλλα σου μιλαω σαν μητερα.Δεν θα ηθελα ποτε να περναει τοση στεναχωρια το παιδι μου.Σαν ασπασια τωρα που εχασε τον αντρα της το ξερω οτι θυμωνεις με οποιο σου λεει προσπαθησε ο αγαπημενος σου ειναι αγγελος μα εγω δεν το θελω αγγελο το θελω πισω στη γη αυτο λεμε ολες.

Αυτό είναι το θέμα. Ακόμα κι αν στεναχωριέται η μαμά μου πραγματικά δεν μπορώ να τη λυπηθω καθόλου γιατί σε σχέση με αυτό που νιώθω εγώ, η στεναχώρια της δεν είναι τίποτα. Μακάρι να υπήρχε ένα κουμπάκι να το πατούσα και να ξεχνούσα, έτσι νιώθω. Έκλεισα τα 27 και νιώθω 60. Είναι πολύ άδικο.

Quote:

---

Originally Posted by ασπασια

Εγω τουλαχιστον νοιωθω οτι τωρα σαν καποια δυναμη να με εκδικειται και να με τιμωρει που περασα ευτυχισμενα χρονια σαν μου λεει αρκετα ως εδω ηταν παρε τωρα την ποινη σου για το υπολοιπο της ζωης σου

---

Γιατί η ζωή είναι τιμωρός; Τα "ευτυχισμένα" χρόνια θα πρέπει κάποιος να τα "πληρώσει" επειδή τα γεύτηκε;;; Είναι δηλαδή σαν να σου λέει: "πέρασες τέλεια μέχρι τώρα, αλλά ως εδώ. Πάρε τώρα πόνο μπόλικο για να ξεχρεώσεις";;; Με συγχωρείτε, αλλά εγώ με αυτή τη φιλοσοφία ζωής δε συμφωνώ. Και το αιτιολογώ: με το που ερχόμαστε σε αυτόν τον κόσμο, δεν υπογράφουμε κανένα μα κανένα συμβόλαιο ότι δεν θα αδικηθούμε, δεν θα πικραθούμε, δεν θα ματώσουμε και το αντίθετο. Και πίκρες θα έρθουν, και χαρές θα έρθουν, και πάλι πόνος, και πάλι γέλια. Έτσι είναι η ζωή. Ό,τι μας δίνει, με αυτό πορευόμαστε. Και αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε είναι να αλλάζουμε προς το καλύτερο την όποια κατάσταση μας παρουσιάζεται. Από αρχής δημιουργίας του κόσμου, αυτό γίνεται, σε όλες τις φυλές, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Τη στιγμή που δεν μπορεί να αλλαχθεί με τίποτα το γεγονός του θανάτου (είναι η μοναδική κατάσταση που δεν μπορούμε να αλλάξουμε με ανθρώπινη βούληση), το αποδεχόμαστε και προσπαθούμε να συνεχίσουμε τη ζωή μας. Προσπαθώ να σας δώσω έναν άλλο τρόπο προσέγγισης του ζητήματος. Κατανοώ τον πόνο σας απόλυτα.