Printable View
Σήμερα συνέβη το εξής. Περπατούσα στον δρόμο και είδα ένα πρόσωπο που γνωρίζω λίγο, αλλά ντράπηκα να μιλήσω. Εκείνος μόλις με είδε, με χαιρέτησε και ήταν πάρα πάρα πολύ ευγενικός απέναντι μου. Όσο κι αν σας φανεί παράξενο, χαμογέλασα μηχανικά, σχεδόν ψεύτικα, αλλά δάκρυσαν τα μάτια μου από ντροπή και αμηχανία και δεν ήξερα τι να πω από τον φόβο που αισθανόμουν. Από τότε σκέφτομαι, μήπως φάνηκα αγενής ή ψεύτικος και στεναχώρησα έναν τόσο ευγενικό άνθρωπο. :( Σας τυχαίνει εσάς αυτό;
έχει κολλήσει η σκέψη μου πως φέρθηκα αγενέστατα βασικά. :(
Όχι μωρε δεν νομίζω......και πιο πολυ δεν νομιζω διοτι λογικα δεν σε εχει δει ποτε μη ντροπαλο αρα θα ξερει το στυλ σου....απλα πρέπει να αποδεχτεί το γεγονος ότι είσαι ντροπαλος και σιγά σιγά θα δεις ότι θα αρχίσεις να το ξεπερνάς......μην αγχώνεσαι.....
Σε ευχαριστω marouliw. Έχω πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση δυστυχώς. Καλό θα ήταν να το διορθώσω αυτό με κάποιον τρόπο.
Ναι μωρε γατε έτσι μπράβο σκέψου μόνο ότι δεν είναι καθόλου βοηθητικό να ζεις με τόση ανασφάλεια γτ δεν κερδίζεις κατι απο αυτήν.....μην δινεις σημασία σε ενοχές δεν βοηθούν πουθενά μόνο κακό κάνουν.....τολμησε και γ@@τα ολα μην σε νοιάζει τπτ.....εδώ άλλοι κλέβουν καιδεν αισθάνονται τπτ και εμείς θα νοιώθουμε τύψεις συνέχεια μήπως το ενα και μήπως το άλλο??? Άντε πια βαρέθηκα και σε όποιον αρέσουμε!!!!
Καλησπέρα,
Αντίστοιχα συμβάντα βίωνα κι εγώ παλιότερα (κι ακόμα αλλά σε μικρότερο βαθμό). Χαιρετούσα κάποιον από μακριά και σκεφτόμουν "κατάλαβε ότι τον χαιρέτησα ή νομίζει ότι του έκανα καμιά χειρονομία", Στην πολυκοσμία των ΜΜΜ απέφευγα να έχω σωματική επαφή με τον κόσμο μήπως πιστέψουν ότι τους κλέβω ή τους παρενοχλώ, στο δρόμο συναντούσα άτομα με τα οποία μιλούσα και στη συνέχεια καθόμουν και ανέλυα τον διάλογο και αναρωτιόμουν μήπως είπα κάτι που δεν έπρεπε και μήπως προσέβαλα κ.α.
Προσπάθησε όσο μπορείς να τα αποβάλλεις ως σκέψεις από το μυαλό σου και να μην δίνεις σημασία σε πράγματα που σε χαλάνε. Εμείς σκάμε μήπως πληγώσαμε κάποιον και αυτός ο κάποιος έχει ξεχάσει το πρόσωπο μας μέσα σε 3 λεπτά από τη στιγμή που μας είδε. :)
Ευχαριστώ πάρα πολύ για τις απαντήσεις.
Astrolavos. Αυτό με το κλέψιμο το έχω κι εγώ. :( Αλλάζω πεζοδρόμιο βασικά, επειδή νομίζω, πως θα νομίσουν, πως πλησιάζω για να κλέψω. Θα ήθελα να το αποβάλλω αλλά δεν ξέρω τον τρόπο. Έχω κάνει διάφορες ασκήσεις, αλλά φαίνεται πως δεν λειτουργούν πάντοτε τόσο καλά.
Εμένα όταν κάποιος γνωστός με συναντήσει στο δρόμο,θα πω ένα γεια,αν ρωτήσει πως είσαι,απαντώ μια χαρά,εσύ; με ένα ψεύτικο χαμόγελο,προφανώς θα κάνει και αυτός το ίδιο και άντε γεια...γιατί πολύ απλά ξέρω ότι ο γνωστός αυτό θέλει να ακούσει.Πως είσαι; Μια χαρά... Η απάντηση που περιμένουν οι περισσότεροι να ακούσουν όταν σε ρωτάνε και καλά για να φανεί ότι ενδιαφέρονται.Τους δίνεις και εσύ λοιπόν αυτό που περιμένουν και η ζωή συνεχίζεται.Αυτός που πραγματικά ενδιαφέρεται για σένα,δε θα ρωτήσει.Θα "διαβάσει" πίσω απο τα προσχήματα και θα το καταλάβεις όταν συμβαίνει.
...που ειναι ενα ραφι με barilla όταν το χρειαζεσαι :p!... ο κοσμος εχει τοσα προβλήματα γατε μου, τι πιο πιθανο είναι να σε χαιρετησε και να σε ξεχασε μετα... με την παλια μου ψυχοκουκου το συζητουσαμε αυτο το θεμα της απλης κοινωνικης επαφης...αυτες οι στιγμες παρειχαν θησαυρούς απο πληροφορίες για μενα... μην ξεχασεις να το συζητησεις και εσυ με τον γιατρο σου .. θα εκπλαγεις πραγματικα!;)
Και σήμερα μου συνέβη το αντίστοιχο ρέα μου. :( Συνάντησα κάποιον γνωστό και βιαζόμουν, μου πρότεινε κάτι, είπα όχι και πως θα βρεθούμε εντός των ημερών και τσουπ, αισθάνθηκα αμέσως ενοχές, πως έχω κάνει κάτι κακό και είμαι αγενής! Τόσο πλέον έχει πέσει η αυτοεκτίμηση μου στα τάρταρα; Άσε που αισθάνομαι πως ζητώ συνέχεια επιβεβαίωση τελευταία και νιώθω πολύ ψεύτικος.
οι ανθρωποι που εχουν αγενεια δεν αναρωτιουνται αν γινονται αγενεις .. ολοι μερικες φορες νιωθουμε ψευτικοι και ζηταμε επιβεβαιωση ειναι το σημειο που η ανασφάλεια μας ελέγχει το μυαλό και η πραγματικότητα μας αλλοιώνεται.. εισαι σε πολυ καλο σημειο συνεχισε το σκαψιμο σε βαθος και συναντησε τις αληθειες σου
Δεν ξέρω γιατί με τόσο σκάψιμο, αισθάνομαι πως έχω πιάσει πάτο πλέον. Φοβάμαι μήπως δεν με βοηθά.
οκ ακομα και ετσι να ειναι...τι πιστευεις οτι μπορεις να κανεις για να βοηθηθεις...εχεις καποια αλλη λυση ?...ολ υπάρχουν, μπορει να χρειαζεσαι να ξεκουραστεις απο την προσπάθεια ή να επιμένεις σε αυτην ... κανε όπως νιωθεις ...μονο μην χανεις τον στοχο σου... και ο στοχος ειναι ενας ..ο δικος σου ποιος ειναι?Quote:
Originally Posted by Γάτος
Δεν έχω στόχο. Αυτό με στεναχωρεί. Παλιά είχα κάποιους. Να τελειώσω τη σχολή ας πούμε. Να χάσω τα κιλά που είχα. Τώρα έχω να πάω στην ψυχολόγο ως στόχο και με αγχώνει αν θα κοιμηθώ το βράδυ. Και θα σου φανεί χαζό, όμως ακόμα και τώρα, πήγα να σου γράψω πως είχα ΜΙΚΡΟΥΣ στόχους. Δηλαδή θεωρώ τίποτα τα κιλά, τη σχολή κ.ο.κ.. Επίσης δεν έχω μάθει να ξεκουράζομαι. Έχω μάθει μόνο να κάνω πράγματα και μου φαίνεται παράξενο να πω πως παύω να ασχολούμαι. Δεν πίστευα ποτέ πως θα ξαναφτάσω σε αυτό το σημείο, που για εμένα είναι το 0. Θα ήθελα να είναι αλλιώς τα πράγματα τώρα και φοβούμαι πως τα έχω κάνει όλα λάθος. Απλά ήθελα να με βοηθήσει και λίγο η τύχη αλλά είμαι κακότυχος στις διαπροσωπικές σχέσεις.
και τωρα εχεις:)... γτ πας σε ψυχολογο?
Πάω για να βρω μια άκρη με τον εαυτό μου. Δεν μπορώ να κάνω παρέα με τους ανθρώπους, ντρέπομαι απίστευτα, παρεξηγούμαι εύκολα και ό,τι και να κάνω, νιώθω ενοχές.
και αυτος είναι ο στοχος σου!:) να βρεις μια ακρη με τον εαυτο σου. Να μπορεις να κανεις παρέα με ανθρωπους , να μην ντρέπεσαι,να μην παρεξηγήσε και να μην νιωθεις ενοχές.Quote:
Originally Posted by Γάτος
Quote:
Originally Posted by Γάτος
Ολα αυτα που αναφερεις , ειναι συμπτωματα χαμηλης αυτοεκτιμησης , τιποτα αλλο .
η χαμηλη αυτοεκτίμηση ειναι απλα η κορυφη του παγόβουνου μακ...απο κατω υπάρχει ολοκληρο βουνο, εχει "χτιστει", εχει βασεις και θεμελια που πρεπει να ξεριζοθουν απο μέσα μας... δεν ειναι κατι απλοQuote:
Originally Posted by Macgyver
Το ξέρω πως είναι χαμηλή αυτοεκτίμηση. Το είπα και νωρίτερα. Δεν ισχύει αυτό για το τίποτε άλλο όμως, διότι αν ήταν τόσο απλό, θα το είχα λύσει. Επίσης, και πριν είχα χαμηλή αυτοεκτίμηση, τώρα όμως έχει χειροτερέψει πολύ, που έχει ενταθεί και η ΙΨΔ μου. Ευχαριστώ όμως για τη βοήθεια και τους δυο.
Ρέα, έχω ξεκινήσει κάποιες δραστηριότητες τελευταία και μαζεύομαι με κόσμο, αναφορικά με τον στόχο που αναφέρεις. Φοβάμαι όμως πως κάποια στιγμή θα θυμώσω μαζί τους και δεν θα θέλω να πάω (ή κάτι τέτοιο). Επίσης με τρομάζει η πολύ επαφή και η οικειότητα κι είναι πολύ ζεστοί όλοι απέναντι μου, τόσο που κάποιες φορές θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί.
εγω να σου πω την αληθεια μου ουτε καν το τολμάω αυτό... προσπαθω με μετρο... οχι πολλα πολλα..μεχρι εκει που δεν κουραζομαι, γιατι με ξερω, αμα με ζορίσω πολυ μετα κλεινομαι περισσοτεροQuote:
Originally Posted by Γάτος
Έχεις μέσα σου ενοχές πολλές απο μικρός το είχαμε συζητήσει και παλιότερα.....γιαυτο και σου βγαίνουν τώρα και στις κοινωνικές σχέσεις......εκει πρέπει κατά τη γνώμη μου να δουλεψετε με την ψυχολόγο.....στο κομμάτι των ενόχων.....και εγώ εχω πολλές και με εγκλωβίζουν και δεν μαφηνουν να πάω μπροστά.....
Νομίζεις οτι θα γίνει ή θα κανεις κάτι κακό, θα πληγωσεις, θα πληγωθείς.κλπ......ξερω σε νιώθω....
ευχαριστω πολύ κορίτσια.
Αυτό ρέα το παθαίνω κι εγώ. Βρίσκω μια αφορμή βασικά για να κλειστώ στο καβούκι μου. Από την άλλη, νιώθω πως δεν με παίρνει πλέον να το κάνω αυτό. Έχω διώξει όλους τους φίλους, έχω απομακρυνθεί από όλους τους γνωστούς και τα πάω σχετικά παράξενα με τους δικούς μου. Υπάρχει αγάπη, δυστυχώς όμως, υπάρχουν πολλά πολλά κενά. Τελευταία κάνουμε κάποια βήματα μονάχα.
Marouliw, το θυμάμαι. Το θυμάμαι διότι με αφορά πολύ καλά. Πως το δουλεύεις αυτό όμως; Εξέφρασα τους προβληματισμούς για τις ενοχές μου. Οι ασκήσεις πάλι, δεν λειτουργούν. Και που εκτίθεμαι πλέον, έχει 0 αποτέλεσμα στο κομμάτι της ενοχής θαρρώ. Σου έχει πει κάτι η ψυχολόγος σου για αυτό;
Μου έχει πει απλά οτι ειναι θέμα παραλογων ενοχων το προβλημα μου και όχι τόσο η ιψδ.....δλδ οτι με κάποιο τρόπο όταν πάω ή θέλω να φτάσω την ευτυχία εγώ κολλάω και σαν να θέλω να τιμωρήσω τον εαυτό μου.....αυτο το θυμάμαι απο παλιά να συμβαίνει και πριν τη διαταραχή αυτή.....σαν όταν γινόταν κάτι καλό στη ζωή μου εγω να εβλεπα την αρνητική του πλευρά....σαν οταν τελικα ενιωθα ευτυχισμενη εγω να πιστευα οτι συντομα αυτο θα τελειωσει......με λιγα λογια αισθανομουν περιεργα οταν ημουν ευτυχισμένη.....σαν να μην θέλω την ευτυχία μου......δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις αλλα πάντα έτσι το βιωνα το κομμάτι αυτό......απλα τώρα αυτή η αυτοτιμωρία και η αρνητικότητα βγαίνει μέσω της ιψδ......παω να ευτυχησω και η ιψδ δεν με αφήνει....δλδ ο ίδιο μου ο εαυτός, το υποσυνείδητο μου δεν με αφήνει διότι έτσι έχει ρυθμιστεί απο παλιά....ετσι και εσύ τώρα ενώ βαζεις στόχους και κατά συνέπεια θες την ευτυχία σου σκεφτεσαι αρνητικά και δεν μπορεις να πας μπροστά......μεχρι στιγμής δεν έχουμε δουλεψει πολυ με τον ψυχολόγο όμως πιστεύω θέλει πολλή δουλειά και προσπαθεια και αν δεν συνειδητοποιησω και εγώ η ιδια αυτά που μου λέει μπορεί και να μην δω διαφορα.....δεν είναι απλές οδηγίες αυτά που λένε οι ψυχολόγοι....πρεπει να αλλάξει μια ολόκληρη δομη μέσα μας και θέλει σκληρή προσπαθεια και κόπο......πάω όμως γιατί αισθάνομαι καλά....
Στην ουσία όμως θέλει να μου περάσει το μηνυμα οτι το να έχουμε ενοχές, το να μην μπορούμε να χαρούμε γενικά και το να κλεινόμαστε στον εαυτό μας σκεπτόμενοι οτι δεν αξίζουμε δεν έχει καμια βάση διότι όλοι αξίζουμε σαν ανθρώπινα όντα και οτιδήποτε αρνητικό σκεφτόμαστε ειναι μια ψευδαίσθηση ας το πω κι έτσι......με την έννοια οτι όλοι σαν άνθρωποι γεννηθήκαμε για να είμαστε ευτυχισμένοι.....γιαυτο και ο αρνητικός τρόπος ζωής φέρνει τις ασθένειες...ειτε του σώματος είτε της ψυχής.....άρα δεν πρέπει να υπάρχει στη ζωή μας, δεν μας βοηθά πουθενά και δεν προσφέρει τπτ....
Το θεμα είναι να φυγουν ολα αυτά απο μέσα μας και τοτε θα μπορούμε να πετάξουμε ελεύθεροι ξανά.....δεν πειράζει ας κρατήσουμε και λίγη αρνητικότητα μέσα μας....κατά τη γνώμη μου κάνει καλό και ο λιγος αρνητισμός...αλλα το να μην μπορούμε να κάνουμε τπτ όχι αυτό δεν μας αξίζει...δεν γεννηθήκαμε για κάτι τέτοιο.....
Επίσης εσυ όταν λες ασκήσεις εννοείς της γνωσιακης θεραπείας? Γτ η γνωσιακη σε κάνει να 'καταπινεις' το προβλημα και οχι να το δεις εις βάθος.....κατά τη γνώμη μου χρειάζεται και αυτή αλλα απο μόνη της δεν κάνει δουλειά......
Σε καταλαβαινω απόλυτα γιατί το κάνω επίσης. Πλάθω σενάρια αποτυχίας με το μυαλό μου όταν όλα πάνε καλά, με αποτέλεσμα στο τέλος να πηγαίνουν όλα χάλια από την πολύ ανάλυση. Δεν γίνεται να μην συμβεί αυτό, όταν σκέφτομαι πως θα συμβεί εκείνο ή το άλλο και στο τέλος, το φέρνω τεχνητά.
Με την ψυχολόγο, το συζητήσαμε αυτό, για να σου δώσω κι εγώ μια εικόνα. Δεν έχουμε βγάλει ακόμα μια άκρη, φαίνεται πως απλά λειτουργώ πολύ πολύ την ενοχή σε όλα όσα με απασχολούν. Εχω συνειδητοποιήσει, πως η ενοχή αυξάνεται αν το άλλο πρόσωπο έχει μια θέση κύρους, οπότε έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως έχει στάνταρ σχέση με την εικονα που έχω για τους γονείς μου. Πλέον, νιώθω σαν να "ακούω" μια εσωτερική φωνούλα, να μου λέει πως ΔΕΝ πρέπει να κάνω κάτι και δεν το κάνω από φόβο πως θα στεναχωρήσω τους άλλους. Πάντα, στη συζήτηση, η εσωτερική φωνή επιβεβαιώνεται ως λόγος από τους δικούς μου, που σημαίνει πως η ενοχή, είναι οι γονείς μου ξανά.
Προσπαθώ να κάνω κάποιες ασκήσεις έκθεσης. Στην γνωσιακή δεν το έχουμε συζητήσει αναλυτικά δυστυχώς. Υποτίθεται πως εκτίθεμαι στο περιβάλλον και ας νιώθω ενοχές, απλά δεν τις ενστερνίζομαι. Πολλές φορές όμως υποφέρω πραγματικά και μου είναι υπερβολικά δύσκολο να τις προσπεράσω, ώστε να τρώω όλο μου τον χρόνο στο να τις αναλύσω και να στεναχωριέμαι. Αισθάνομαι πως δεν θα αλλάξω ποτέ σε αυτό.
Η σωματική σου αντίδραση όντως παραπέμπει 100% σε κοινωνική φοβία (δάκρυσμα, ντροπή, αμηχανία, φόβος). Οι σκέψεις σου μετά ότι μπορεί να φάνηκες αγενής/ψεύτικος/ότιθες έχουν λογική βάση, το παράλογο είναι να αγωνιάς τόσο πολύ, όταν ο άλλος δεν το πρόσεξε καν ή αν το πρόσεξε το ξέχασε σχεδόν αμέσως μετά (γιατί οι άλλοι άνθρωποι έχουν κι αυτοί έγνοιες και άγχη, δεν νοιάζονται για το αν κάποιος φέρθηκε λίγο περίεργα ή όχι - εκτός κι αν πάσχουν κι αυτοί από κοινωνική φοβία!). Γενικά και η αναμάσηση που κάνεις για μια κοινωνική συνάντηση που πάει και πέρασε παραπέμπει σε κοινωνική φοβία.Quote:
Originally Posted by Γάτος
Απ' τα υπόλοιπα μηνύματά σου νομίζω ότι έχεις επικεντρώσει πολύ στο λάθος τομέα. Ψάχνεις το γιατί φοβάσαι μην στενοχωρήσεις κάποιον, ενώ αυτό μου φαίνεται να καλύπτει μια άλλη σκέψη, το γιατί φοβάσαι τόσο πως θα σε δουν οι άλλοι (αυτό είναι η βασική σκέψη της κοινωνικής φοβίας, γύρω απ' την οποία περιστρέφονται όλες οι άλλες).
Αν κάνω λάθος διόρθωσε με, απλά αυτά μου έρχονται στο μυαλό γιατί εγώ πάσχω από βαριά κοινωνική φοβία απ' το γυμνάσιο ακόμα (τώρα το έχω ξεπεράσει λίγο και μου έχει μείνει η αποφευκτική διαταραχή)