Σύγκριση με πρώην & θυμός = αδιεξοδο

Καλησπέρα σας,θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας,ένα θέμα που με βασανίζει πολλά χρόνια τώρα,και παρά τις προσπάθειες που έκανα με ειδικούς προκειμένου να λυθεί,δυστυχώς αποδείχτηκαν άκαρπες.
Εδώ και πολλά χρόνια λοιπόν,(ειμαι 31),θυμαμαι τον εαυτό μου,να νιώθει μειονεκτικά μπροστά σε άλλες γυναίκες,μιας και στο σπιτι που μεγαλωσα,κατοικουσε και η συγκριση μαζι μας!
Δεν ενιωσα ποτε να με θαυμαζουν οι γονεις μου,να με ανεβαζουν,να νιωθω σα κοπελα-παιδι επαρκής.
Στα 18 μου λοιπον ειχα την "τυχη" να κανω τη πρωτη μου σχεση με εναν ανθρωπο,ο οποιος ακομα και αυτος ηθελε να ειμαι κατι αλλο,με τα πολλα,για να μη σας κουραζω,οταν ενιωσα και απο εναν αντρα να επιβεβαιωνει αυτα που με ρημαζαν χρονια σπιτι μου,μεσα μου δημιουργηθηκε αυτο το συμπλεγμα.Σε καθε σχεση μου,μα σε καθε σχεση μου,συγκρινομουν με τις πρωην του τοτε αγοριου μου,ηθελα να ξερω ποσο σημαντικες ηταν για εκεινους,και ενιωθα καταβαθος οτι θα με απορριψουν και οτι με εκεινες ηταν ευτυχισμενοι.

Ο τροπος αυτος που ειχα,μιας και περα απο κουραστικη,υπηρξα και πολυ οξυθυμη,το μονο που καταφερε ειναι να επαναλαμβανεται αυτος ο φαυλος κυκλος,ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΜΟΥΝ!
Οταν λοιπον αρχισα να συνειδητοποιω οτι ολο αυτο ηταν αδικο και λαθος,ηρθε ενας ανθρωπος στη ζωη μου,με τον οποιο ειμαστε πολυ λιγο μαζι,αλλα δειχνει πολυ κατανοηση και προσπαθεια.Μου φερεται αψογα και ομως εγω εκει...τρωγομαι τι εκανε με τη πρωην,αν εγω ειμαι σημαντικοτερη,πως εκαναν σεξ,αν ειχε παθος,αν εκανε πραγματα μαζι της που κανει και μαζι μου κλπ.Δε φτανει που τον ανθρωπο τον εχω πρηξει αλλα γινομαι και απαιτητικη και παρα πολυ οξυθυμη σε σημειο που νιωθω οτι εκεινη τη στιγμη νιωθω πως εχω την οικογενεια μου απεναντι,και μετατρεπομαι στο θυμωμενο παιδι...λες και τους ρωταω "γιατι τις αλλες γυναικες τις αγαπησατε περισσοτερο..εγω δε το αξιζω?"
Δε θελω να ταλαιπωρουμαι αλλο...μα ουτε και να ταλαιπωρω.Εχω ξεκινησει seroxat μηπως και νιωσω καλυτερα.
Δε ξερω αν καποιος το εχει αντιμετωπισει στη ζωη του...
παντως ειναι αποριας αξιον που δε φοβαμαι τοσο πολυ τις γυναικες τις καινουργιες..αλλα τις προηγουμενες.

Θα ηθελα τη γνωμη σας,αν εχετε βιωσει κατι αντιστοιχο,και αν πιστευετε πως θα λυτρωθω ποτε,αν υπαρχει τροπος.
Σας ευχαριστω

Καλή σου ήμερα φίλη. Νομίζω ότι σε πρώτη φάση θα ήταν καλό να μην θεωρείς το θέμα που σε απασχολεί ως πρόβλημα, αυτό από μόνο του έχει μια αρνητική χροιά που βλέπεις όλες τις καταστάσεις. Έπειτα γιατί συγκρίνεις ανόμοιες καταστάσεις ; Οι οικογενειακές σχέσεις, σαφώς μας επηρεάζουν σε πολλούς τομείς της ζωής μας, αλλά είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από τις ερωτικές-συντροφικές σχέσεις. Να υποθέσω ότι ακόμα μένεις με την οικογένεια σου και δέχεσαι διαρκώς αυτή την σύγκριση ; Έχεις και άλλα μικρότερα αδέλφια ; Πρέπει να καταλάβεις ότι εσυ δεν είσαι το παρελθόν στις σχέσεις με τους συντρόφους σου, αλλά είσαι το παρόν και αυτό είναι πιο σημαντικό και από το παρελθόν και από το μέλλον. Τι σημασία έχει αν ο σύντροφος σου κάνει τα ίδια πράγματα που έκανε και με τις πρώην του, αν και εφόσον το βλέπεις εσυ από την συμπεριφορά του ότι περνάει καλά και πρωτίστως αν εσυ περνάς καλά ; Κάθε χρονική στιγμή είναι μοναδική, δεν επαναλαμβάνεται ποτε, καθετι που ζούμε το ζούμε για μια φορά, ποτέ η δεύτερη φορά δεν είναι η ίδια με την πρώτη, όλος ο κόσμος αλλάζει διαρκώς και μαζί με αυτόν αλλάζουμε και εμείς. Αν ο σύντροφος σου δεν ικανοποιείται από εσένα, θα στο δείξει με πολλούς τρόπους και με τον ύστατο που είναι ο χωρισμός. Εσυ γιατί πρέπει να βάζεις τον εαυτό σου στην σύγκριση με τις πρώην ; Δεν είστε ίδιες, δεν έχετε τα ίδια προτερήματα, δεν έχετε τα ίδια ελαττώματα. Ο σύντροφος σου έχει επιλέξει, τώρα στο παρόν, να είναι μαζί σου, αυτό θα πρέπει να σε ικανοποιεί, να σε κάνει χαρούμενη, να το σεβαστείς και έτσι να προχωράς στην ζωή σου. Δεν σε αφορά τι έκανε στο παρελθόν και αν ο ίδιος νιώθει καλύτερα με εσένα πάρα με τις πρώην του θα το καταλάβεις από αυτά που θα κάνει για σένα, από το πόσο θα σε εκτιμάει, από το πόσο θα προσπαθεί να σε κάνει χαρούμενη, από το πόσο θα αλλάξει τις συνήθειες του για εσένα. Ειλικρινά νομίζω ότι δεν έχεις καταλάβει πόσο σημαντική είσαι εσυ ως άτομο...αν αυτό το καταλάβεις, αν εσυ αγαπήσεις τον εαυτό σου, τότε καμιά άλλη δεν θα είναι πιο πάνω από εσένα, καμιά αμφιβολία δεν θα έχεις μέσα σου...όσο όμως μειώνεις τον εαυτό σου και τον συγκρίνεις με άγνωστα πρόσωπα, με πρόσωπα που ανήκουν στο παρελθόν...τόσο εσυ θα χάνεις το παρόν και θα γίνεσαι και συ παρελθόν για τον σύντροφο σου !!! Και πίστεψε με το παρελθόν το ζήσαμε, το παρόν είναι αυτό που πρέπει να ζήσουμε αν θέλουμε να πούμε ότι ζούμε και με τις πέντε αισθήσεις μας !!!

Kαλημερα,αυτο που δεν καταλαβαινω ειναι γιατι πρεπει να υποβαλλεις τον εαυτο σου σε καποια φαρμακευτικη αγωγη,εφοσον το προβλημα δεν εχει να κανει με δυσλειτουργια του εγκεφαλου σου,αλλα με την λαθος αντιληψη που εχεις για τον εαυτο σου.:confused:
Αν εκανες ψυχοθεραπεια απορω γιατι να μην απεδωσε καρπους?Εκτος κ αν οι προσπαθειες με τους ειδικους στηριχτηκε μονο σε φαρμακα τα οποια μπορουν να σου φτιαξουν καπως την διαθεση αλλα οχι οτι σου αλλαζουν κ τις πεποιθησεις.Αυτο θα το δουλεψεις μονη σου ή με την βοηθεια ψυχοθεραπευτη.
Για τα υπολοιπα συμφωνω με την προλαλησασα, ο καθενας μας ειναι ξεχωριστος κ μοναδικος σε κατι και φυσικα ουδεις τελειος
Βρες λοιπον τροπουςνα βελτιωσεις την αυτοπεπιθηση σου,γιατι αν μειονεκτεις συννεχως με τον ευατο σου το περνας κ στον συντροφο αθελα σου κ αυτοματως χανει κ εκεινος την "αιγλη" του
Αλλωστε για να ειναι καποιος μαζι μας ειναι γιατι την δεδομενη στιγμη ΘΕΛΕΙ να ειναι,δεν το κανει απο αγγαρεια :D

Δεν ξέρω αν αυτό θα σε βοηθήσει αλλά το πόσο σημαντικός είναι κάποιος για μας στο πλαίσιο μιας σχέσης δεν το ξέρουμε από την αρχή αλλά χτίζεται στην πορεία. Δηλαδή κάτι μπορεί να ξεκινήσει χλιαρά και να προχωρήσει στην πιο σημαντική σχέση της ζωής μας ή να ξεκινήσει με τυμπανοκρουσίες και να τελειώσει γρήγορα και άδοξα. Αυτό που θέλω να σου πω είναι ότι ούτε το αγόρι σου μπορεί να σου πει αν αυτό που έχετε είναι πιο σημαντικό από το προηγούμενο γιατί πολύ απλά δεν μπορεί να τα συγκρίνει. Δεν μπορείς να συγκρίνεις μια σχέση στην αρχή της με μια σχέση που έχει κάνει τον κύκλο της και έχει τελειώσει άρα μπορείς να κάνεις τον απολογισμό της.

Το μόνο που μπορείς να κάνεις εσύ για όλα αυτά είναι να δείξεις στο αγόρι σου και στο κάθε αγόρι σου τι έχεις να του προσφέρεις και να προσπαθήσεις να περάσετε όμορφες στιγμές μαζί. Δηλαδή αντί να μείνεις στη θεωρία και να αναρωτιέσαι, να προσπαθήσεις να κάνεις πράξη να είναι η σχέση σας η καλύτερη που είχε και αυτός και εσύ! Έτσι ξεφεύγεις από αυτό το μόνιμο άγχος και παίρνεις τη ζωή σου στα χέρια σου.

Είναι σαν να λέω εγω που είχα κάποτε μια σχέση 10 ετών, ότι η επόμενη σχέση μου θα θέλει να συγκριθεί με την παλαιότερη ; Πως να συγκριθεί αφού δεν υπάρχει τίποτα κοινό να συγκρίνει κανείς. Η κριτική (αρνητική) βέβαια που ασκούν οι γονείς στα τέκνα τους όπως και η απόρριψη ή η εγκατάλειψη έχουν αποδειχθεί από έρευνες ότι είναι μετά τα εγκλήματα κατά της γενετήσιας ελευθερίας οι πλέον τραυματικές για την ψυχολογία του ατόμου με ανυπολόγιστες επιπτώσεις στον άνθρωπο. Το τέκνο αμφιβάλλει πλέον για την αγάπη των γονιών του, θεωρεί τον εαυτό του ανάξιο και παύει ακόμα και όταν είναι ενήλικο να προσπαθεί για ότι απαιτεί πείσμα, παραιτείται εν ολίγοις από οτιδήποτε απαιτεί κόπο και έχει αυτοκαταστροφικές τάσεις. Δεν ξέρω αν αυτό έχει η φίλη μας και πως μπορεί να ξεπεραστεί...μόνο αποκόπτοντας για αρχή κάθε επαφή με την οικογένεια της που από ότι φαίνεται θέλουν να έχουν επιρροή πάνω της, κακή για την ακρίβεια επιρροή ( αν κάνω λάθος ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη).

καλησπερα σας και παλι,καταρχας σας ευχαριστω για τις απαντησεις σας και για τον χρονο σας!
Ξερω πως αν το δει κανεις με τη λογικη αυτο που ισχυριζομαι "δε στεκει",αλλα για να γινω πιο σαφης,δυσκολευομαι πολυ να ξεπερασω αυτο το ισως μετατραυματικο στρεςς,μιας και οι γονεις μου πλεον εχουν αλλαξει απεναντι μου,και μεσα απο τις σχεσεις μου οσο τραυματικες κι αν υπηρξαν,ενιωσα επιθυμητη και μαλιστα πολυ,και εχω νιωσει γενικα οτι σημαδεψα καθε αντρα που συσχετιστηκα μαζι του(δε το λεω ψωνιστικα).Απο εκει και περα,πιστευω χαραχτηκε τοσο βαθια μεσα μου αυτη η επιδοκιμασια,αυτη η συγκριση,με τις αλλες γυναικες,και απο το σπιτι αλλα και απο τη σχεση μου την πρωτη,σκεφτειτε οταν πηγαινα γυμνασιο μιμουμουν αλλες κοπελες,που συμπαθουσαν οι γονεις μου,και εκτιμουσαν,που πιστευω ακομα δε μπορω να νιωσω επαρκης!
Πραγματικα δε ξερω πως ξεπερνιεται αυτο και αν..

οσο αναφορα το SEROXAT το ξεκινησα επειδη λογω αγχους και απο αλλους παραγοντες,περα απτου βασικου που ειναι αυτη η μελαγχολια,αλλα και το πολυ μεγαλο αγχος που προκυπτει απο τις συγκρισεις,αρχισαν (ξανα) να μου χτυπανε τη πορτα οι κρισεις πανικου.
Επισης πιστευω καμια φορα παθαινουμε και εμμονες,που βοηθαει αρκετα το seroxat να υποχωρησουν!

Καλησπερα και απο μενα, hurt_child1984 εχω ζήσει κατι παρομοιο με το δικο σου προβλημα και για να ειμαι ειλικρινης ακομα με τυρραναει πολλες φορες. Αν και ποτε δεν ειχα καποιο προβλημα με τους γονεις μου, καποιες παρεες που εκανα απο το δημοτικο μεχρι και το λυκειο μου δημιουργησαν μεγαλο προβλημα αυτοπεποιθησης με συνεπεια οταν κανω καποια σχεση να ζηλευω τις ππρωην του συντροφου μου. Εχω κανει 2 μεγαλες σχεσεις στη ζωη μου. Στην πρωτη αρχισα να βλεπω τα συμπτωματα οτι αρχισα να ζηλευω την πρωην του φιλου μου, δεν ηταν ομως σε πολυ μεγαλο βαθμο αλλα υπηρχε αυτη η συγκριση, αν και βλεποντας απο εξω την κατασταση τωρα που εχω βγει απο αυτη τη σχεση τα συναισθηματα μου για εκεινο το ατομο δεν ηταν 100% αληθινα γιατι ισως λογο ελειψης εμπειριας καπου ειχα μπερδεψει τη συνηθεια και τον ενθουσιασμο με την αγαπη και τον ερωτα. Το μεγαλο προβλημα μου ξεκινησε με τη δευτερη μεγαλη μου σχεση που πλεον εχει εξελιγχθει σε γαμο και ειναι ο ανθρωπος που αγαπησα και αγαπω με ολη μου την καρδια.
Σε καταλαβαινω απολυτα γιατι ενω ο αντρας μου μου εχει πει πολλες και μου το εχει δειξει αλλες τοσες και το εχω νιωσει και απο μονη μου οτι εγω ειμαι ο ερωτας της ζωης του, υπαρχουν φορες που ερχονται σκψεις συγκρισης στο μυαλο μου που δεν εχουν νοημα και ειναι κουτες αλλα παρολα αυτα με τυρρανανε παρα πολυ.
Αυτο που εμενα με εχει βοηθησει παρα πολυ και θα ηθελα να το μοιραστω μαζι σου είναι να προσπαθω να ανεβασω τη δικη μου αυτοπεποιθηση. Πχ ξεκινησα γυμναστηριο, προσπαθω να γινομαι καλυτερη στη δουλεια μου, να περιποιουμαι πιο πολυ τον εαυτο μου και να κανω πραγματα που μου αρεσουν και μου προσφερουν χαρα. Εχω παρατηρησει οτι ετσι μονο μπορω και βλεπω λογικα και συνειδητοποιω οτι αξιζω κι εγω να με ερωτευτει καποιος με ολη του την καρδια και να ειμαι εγω η πιο μεγαλη (συναισθηματικα) σχεση στη ζωη του. Αυτο που εχω καταλαβει μετα απο τοσα χρονια πονου και μελαγχολιας και κρισεων πανικου οτι κατα κυριο λογο το προβλημα μου ειναι οτι δεν πιστευω εγω η ιδια στον εαυτο μου και ειναι αυτο το οποιο προσπαθω να αλλαξω πλεον. Ελπιζω και ευχομαι τα πραγματα να γινουν καλυτερα στο μελλον γιατι πραγματικα καταλαβαινω οτι αυτο που νιωθεις ειναι πολυ επιπονο.

antreanna λυπαμαι πολυ που εχεις ζησει κατι αντιστοιχο.Σιγουρα το θεμα ξεκιναει απο χαμηλη αυτοεκτιμηση,πιστεψε με ειμαι ενας ανθρωπος με πολλα ενδιαφεροντα,και εντονη προσωπικοτητα,εχω πετυχει πολλα πραγματα,και δεν εχω λογο να πω ψεματα,ουτε το αναφερω επειδη εχω μεγαλη ιδεα για τον εαυτο μου,αν ειχα δε θα ειχα τετοιους δαιμονες να με περιτρυγυριζουν,ξερω οτι ειμαι πολυ πολυ ομορφη και οτι αρεσω σε αντρες,κι οχι για ενα βραδυ.Εχω ακουσει πολλα καλα λογια για εμενα απο πολλους ανθρωπους αλλα παλι δεν ειναι αρκετα,γτ ποτε δεν ενιωθα αρκετη απο το σπιτι μου.Λατρευα και λατρευω τους γονεις μου και δεν ενιωσα ποτε στα ματια τους σα παιδι-εφηβη οτι ημουν επαρκης.Ειχα αναγκη την αποδοχη τους,και στο βωμο αυτου μιμουμουν αλλα ατομα που θαυμαζαν.Πλεον βλεπω αναγνωριση και θαυμασμο,ομως εκεινο το πληγωμενο παιδι που απομωνοταν,συνεχιζει να ειναι πληγωμενο.
Σιγουρα ρολο επαιξαν και οι σχεσεις μου,που μπορει για αυτους να ημουν σημαντικη,αλλα δεν ηταν οι καταλληλοι,και συνηθως εβγαινα απο σχεσεις με ακομα πιο διαλυμενη την αυτοπεποιθηση.Βλεπεις εμενα σε πολλες σχεσεις για καιρο χωρις να νιωθω τα εντονα συναισθηματα που ηθελα,μονο και μονο για να νιωσω απο καπου οτι αξιζω.
Τωρα ειμαι με εναν ανθρωπο που νιωθω πραγματικα καλα,κι ομως η ηλεκτρικη καρεκλα συνεχιζεται.

Γεια σου, εμενα μου βγαινει συχνα αυτο ... το συγκρισιακο, σχεδον αυτοματα... αν ειμαι στο τοπ δλδ.
Δεν μπαινω σε τριπακι ζηλιας γιατι ανακαλω την μητερα(μου) σε ρολο ζηλιαρας συζυγου που μονιμα ανησυχει οτι την απατα ο πατερας μου- το σεναριο που εζησα εντονα ως παιδι και ετσι εχω ερμηνευσει την κοντρα που κανω να μην ζηλευω...

Οσον αφορα το κακοποιητικο απορριπτικο περιβαλλον ειμαι το 2ο παιδι και ανεπιθυμητο... ναι το λενε και φωναχτα... δεν ηθελαν δευτερο. Στο τωρα που κανω ψυχοθεραπεια με εχει βοηθησει παρα πολυ να μην αναπαραγω το στιγμα που μου κοτσαραν και το ρολο που με επεισαν πως μου αξιζει.

Τι λες ? Θα ξεκινουσες ποτέ ψυχοθεραπεια ?:)

Quote:

---

Originally Posted by Constantly curious

Γεια σου, εμενα μου βγαινει συχνα αυτο ... το συγκρισιακο, σχεδον αυτοματα... αν ειμαι στο τοπ δλδ.
Δεν μπαινω σε τριπακι ζηλιας γιατι ανακαλω την μητερα(μου) σε ρολο ζηλιαρας συζυγου που μονιμα ανησυχει οτι την απατα ο πατερας μου- το σεναριο που εζησα εντονα ως παιδι και ετσι εχω ερμηνευσει την κοντρα που κανω να μην ζηλευω...

Οσον αφορα το κακοποιητικο απορριπτικο περιβαλλον ειμαι το 2ο παιδι και ανεπιθυμητο... ναι το λενε και φωναχτα... δεν ηθελαν δευτερο. Στο τωρα που κανω ψυχοθεραπεια με εχει βοηθησει παρα πολυ να μην αναπαραγω το στιγμα που μου κοτσαραν και το ρολο που με επεισαν πως μου αξιζει.

Τι λες ? Θα ξεκινουσες ποτέ ψυχοθεραπεια ?:)

---

καλημέρα,εχω μιλησει με αρκετους ειδικους αλλα κανεις δε καταφερε να με βοηθησει...

Εχω καταληξει στο οτι σε εναν ευαισθητο ψυχισμο οταν καποια γεγονοτα μας ραγισουν ανακαλυπτουμε εναν τροπο που με αυτον παλευουμε την προυπαρχουσα αρνητικη σχεση με τον εαυτο μας. Δεν ξερω αν υπαρχει λυτρωση οριστικη. Περισσοτερο μου φαινεται ειναι φασεις που μας καταβαλει η εκαστοτε εμμονη ή εξαρτηση και φασεις που τις ελεγχουμε και ψιλο γαληνευουμε.
Προυποθετει εξαντλητικη δουλεια με τον ιδιο τον εαυτο μας για να σκοτωσουμε οτι μας σκοτωνει.

Κανε τον θυμο σου πεισμα να αλλαξεις αυτο που σε ενοχλει πανω σου.
Εχεις θυμο με την οικογενεια ? Πες, αρνουμαι να νιωσω δευτερη και υποτιμημενη, θα επιλεξω να νιωσω αλλιως αυτη τη φορα.
Για να δουλεψει ολο το παραπανω χρειαζεται να εισαι ετοιμη να σε αλλαξεις.

Αυτα εχω να προτεινω, ελπιζω εστω 0,1 να βοηθησα.

Eγω δε νομιζω οτι αυτο που νιωθεις εχει να κανει με την αυτοπεποιθηση σου.

καλησπερα σου !!απο οτι εχω καταλαβει το προβλημα εχει ξεκινησει απο το σπιτι σου και φαινεται να εχεις μεγαλωσει με ενα τυπου ¨συμπλεγμα κατωτεροτητας ¨ κομπλεξ η οπως αλλιως λεγεται . δε 9α σταθω τοσο στη σταση των γονεων απεναντι σου οσο ζουσες σπιτι σου αλλα το θεμα που σε βασανιζει ειναι στον τροπο που λειτουργεις στη σχεση σου . θεωρω οτι η αυτοπεποιθηση και η αυτοεκτιμηση (γιατι λες οτι αναρωτιεσαι τι αξια εχεις στα ματια του αγοριου σου )ειναι ξεκαθαρα κατι που ξεκιναει απο εμας και τελειωνει σε μας ανεξαρτητα της γνωμης των αλλων .οχι οτι δν μετραει ειδικα οταν προκειται γ συντροφο αλλα και μονο το γεγονοσ οτι επιλεγει να ειναι μαζι σου δε νομιζεις οτι ειναι τα λεει ολα? προφανως για να μοιραζεται τη ζωη του μαζι σου θεωρει οτι αξιζεις να εισαι στ πλευρο του και προφανως την αξια σου τη δειχνεισ εσυ μεσα απο την καθημερινη σας επαφη . εγω προσωπικα δεν εχω βιωσει αυτο το πραγμα δν ειναι οτι δν φερω και γω τα κομπλεξ μου προς θεου γνωριζω οτι κανεις δν ειναι τελειος αλλα εστιαζω στα καλα σημεια που ξερω οτι εχω και οταν βλεπω κατι στραβο προσπαθω να το διορθωσω κ σγρα ακουω αυτον π θα μου πει τη γνωμη του σε κατι που αφορα εμενα γτ σγρα επηρεαζομαστε αλλα εμεισ ειμαστε που παιρνουμε τις αποφασεις γ τν εαυτο μας. οσον αφορα την συγκριση με τις πρωην κανεισ ενα τραγικο λαθοσ. καθε αρχη και διαφορετικη . δεν πρεπει να σε ενδιαφερει τι ειχει το αγορι σου πριν απο σενα και πως λειτουργουσε με εκεινες η τι του προσεφεραν σαν ατομα . σημασια εχει το παρον αναπτυσσετε τισ δικεσ σας σχεσεις κ μ αυτεσ πορευοσαστε . και αυτο γιατι καθε σχεση ειναι μοναδικη γτ καθε ατομο εχει τον δικο του μοναδικο τροπο . το αγορι σου για να ειναι μαζι σου ερωτευτηκε περα απο την εικονα σου τον τροπο σου τις σκεψεις σου και το καθε τι ιδιαιτερο που εχεις ως ατομο .ειναι κριμα για τον εαυτο σου να μπαινεις στη διαδικασια να ψαχνεισ τι παρε δωσε ειχε με τις προηγουμενες. ισως πρεπει να χαλαρωσεις λιγο και να αρχισεις να κοιτας το μελλον και οχι το παρελθον . και συ ειχες τις σχεσεις σου και ολοι εχουμε μια ιστορια πισω μας αλλα αυτο δν σημαινει οτι με καθε πραγμα που ξεκιναμε το συγκρινουμε με τα παλια γιατι ετσι πολυ απλα δν το ζεις . κοιταξε τον εαυτο σου κανε πραγματα που σε ευχαριστουν και μη μιζεριαζεις με ανουσιες σκεψεις που το μονο που καταφερνουν ειναι να χαλανε αυτο που εχεις . σγρα ολοι εχμ περιεργεια γ τν ανθρωπο π εχμ ν κανουμε αλλα αυτο το ανακαλυπτουμε μονοι μασ ζωντας τον .

Καλησπέρα και καλη χρονιά!Ναι τα γνωριζω ολα αυτα και τα εχω σκεφτει.Απλα ειναι ο φοβος που υπαρχει μεσα μου της απορριψης,που μου δημιουργει την ασφυκτικη αναγκη να νιωσω πως οι αλλες δεν ηταν σημαντικες.
Ειναι σα να σε πιανει συγκρυο,σα ταραχη,ειναι πολυ επωδυνο και ζητας αμεσα ανακουφιση απο τον ανθρωπο σου.Δε ξερω τι να κανω να το αντιμετωπισω πια και πολυ φοβαμαι οτι στο τελος θα μεινω μονη μου..

οτι δεν μας αρεσει πάνω μας πρεπει να τα αλλαζουμε... ή να πεθαινουμε προσπαθωντας... ψαξου, βρες την ριζα του κακου και ξεριζωσε την!...μην καθεσαι να πιπιλας μια ασχημη συμπεριφορα σαν να εισαι εσυ αυτη, οχι δεν εισαι αυτη..ειναι κατι που το δημιουργεις για καποιους λογους αν δεν μπορεις να μπεις τοσο βαθια μονη σου απευθυνσου σε ειδικο.

Αυτες ειναι πρωην.Εσυ εισαι η νυν γιατι σε νοιαζει τοσο? για να ειναι πρωην παει να πει οτι κατι πηγαινε στραβα.Προσπαθησε να εισαι ψυχραιμη και να μην ζηλευεις τον συντροφο σου (η ζηλεια πνιγει τους ανθρωπους) παντως αν δεν μπορεις να το ξεπερασεις μονη σου πηηγαινε σε εναν ειδικο.

Εχω απευθυνθει σε πολλους ειδικους,αλλα κανενας δε κατορθωσε να μη βοηθησει να το ξεπερασω.Γνωριζω τη ριζα,αλλα δυστυχως εχεω νιωσει στο παρελθον εγκαταλειψη ή απορριψη απο καποιον που του αρεσα,αλλα ειχε κολλημα με τη πρωην και σε συνδυασμο με το κομπλεξ κατωτεροτητας που βιωσα μεσα στην οικογενεια,πανικοβαλλομαι στην ιδεα οτι θα μου ξανασυμβει το ιδιο.Πολλες φορες αυτη η διεργασια μοιαζει με κριση πανικου και γινεται ασυνηδειτα.
Αν ακουσω καλο λογο για καποια πρωην,ποναω απιστευτα,θυμωνω,σπαω πραγματα και ξεσπαψ σε κλαματα.Μου γινεται εμμονη και θεωρω δεδομενο οτι ο ανθρωπος που ειμαι μαζι θα με εγκαταλειψει,οχι απλα πληγωνοντας με,αλλα επιβεβαιωνοντας μου οτι δεν αξιζω!

ναι δεν γινεται να σε βοηθησουν απο μονοι τους οι ειδικοι, πρεπει και συ να προσπαθησεις!... με το σκεπτικο σου το περασες καποτε και τωρα σου γυρισε σε πανικο ε αν το δεις ετσι τοτε δεν θα μπορουσες να ξανακανεις σχεση... Λογικα οσο δεν δουλευεις αυτην την κτητικότητα , θα χασεις καποιο σημαντικο προσωπο και αυτο απο μονο του θα σε επαναφερει στην ισορροπία σου αυτοματως.
και να θυμασαι.. και εδω ειναι οι αντρες μας διαβαζουν, να μας πουν αν εχω αδικο..την γυναικα που ζηλευεις, της δινεις αξια στα ματια του αντρα, την ανεβαζεις στα ματια του.

Δεν ειναι κτητικοτητα.Ειναι σα να θελω να νιωσω ασφαλεια.Παθαινω εμμονες με αυτη,σκεφτομαι συνεχεια ωραιες σκηνες,παρολο που μου εχει πει οτι ηταν μια τελειως συμβιβαστικη σχεση,χωρις συναισθημα,απο αποσταση και οτι ανηκει σε μια σχεση που παρεμενε απο φοβο μοναξιας και συνηθειας,αλλα κυριως χαμηλης αυτοεκτιμησης.Κι ομως ενω μου εχει πει ολα αυτα,εξακολουθω να κανω ωραιες σκηνες και να φανταζομαι αλλα πραγματα,ειναι σα να θεωρω δεδομενο,οτι η αλλη ηταν σημαντικοτερη.Προσπαθω να το πολεμησω,αλλα με νικαει..