Ο εφιάλτης των παιδικών μου χρόνων...
Γεια σας.
Ήμουν παλιό μέλος σε αυτό το φόρουμ (χωρίς δημοσιεύσεις) όμως ξέχασα τα στοιχεία μου και ξαναγράφηκε, με σκοπό να σας διηγηθώ και την δικιά μου ιστορία.
Και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα. Ήταν καλοκαίρι στο εξοχικό της γιαγιάς μου όπου λάτρευα να πηγαίνω. Ήμουν 10 χρόνων. Ένα βράδυ που έκανε φοβερή ζεστή, αποφάσισα να κοιμηθώ στο μπαλκόνι μας, ήμουν σε ένα ήσυχο χωριό, και δεν “κινδύνευα” από κανέναν. έτσι τουλάχιστον νόμιζα. Μα έκανα λάθος. Ο δικός μου εφιάλτης βρισκόταν μέσα στην ίδια μου την οικογένεια. Καθώς είχα κλείσει τα μάτια μου-δεν κοιμόμουν-ένιωσα κάποιον να με ακουμπάει -χαϊδεύει θα έλεγα- μέσα από τα ρούχα. Άνοιξα τα μάτια έντρομη και αντίκρισα τον αδελφό μου-19ετων- σκυμμένο πάνω μου .Έπαθα σοκ. Με την αθωότητα των 10 μου χρονών δεν καταλάβαινα τι συνέβαινε, ούτε γιατί, καταλάβαινα όμως πως δεν μου άρεσε καθόλου. έκλεισα αυθόρμητα τα μάτι πριν με δει. το υπέμεινα από ότι θυμάμαι κοκαλωμένη γύρω στα 5 λεπτά, και ύστερα κουνήθηκα λίγο για να νομίσει ότι ξυπνάω. Φοβήθηκε και έφυγε.
Δεν τελείωσε όμως τίποτα εκείνο το βράδυ. όταν γύρισα σπίτι μου, η μανά μου με άφηνε να με προσέχει συχνά-πυκνά. Εκείνος με στρίμωχνε στις γωνίες, ερχόταν ην ώρα που κοιμόμουν να κάνει τα δικά του, με ανάγκαζε να τον βλέπω γυμνό, με έγδυνε και εμένα, και με έβαζε να κάνω μπάνιο μαζί του…. Εδώ σταματάνε οι αναμνήσεις μου. Έχω Φοβερά κενά μνήμης σε ότι έχει σχέση με αυτόν, αλλά πάλι θυμάμαι αρκετά ώστε να βασανίζομαι.
Για αρκετό καιρό κορόιδευα τον εαυτό μου πως δεν καταλάβαινα τι είχε συμβεί, για να μην πονάω. Από κάποια στιγμή και μετά δεν μπορούσα να το κάνω πια. Όλα τα απαίσια που έκανε πάνω μου, τα θυμάμαι συνεχεία. Τα βράδια ακόμα φοβάμαι να κοιμηθώ με ανοιχτή την πόρτα ή με φως στο δωμάτιο, και αν ακούσω πόρτα να ανοίγει ή να κλείνει πετάγομαι κατευθείαν. Βλέπω φρικτούς εφιάλτες με παραπλήσια θέματα όπως και με εκείνον, συνεχεία. Έχω καταλήξει να πίνω για να κοιμηθώ ένα ήσυχο βράδυ.
Ακόμα πιστεύω –αν και ξέρω- δεν έχω αποδεχτεί αυτό που συνέβη.. παρενόχληση? κακοποίηση?-(βιασμός από ότι θυμάμαι δεν υπήρξε)Δεν έχω πείσει τον εαυτό μου ότι δεν τα βγάζω από το μυαλό μου…
Ένα πρόβλημα είναι ότι τον βλέπω 4-5 φορές το χρόνο που έρχεται, και κοιμάται εδώ στο πατρικό του. Δε το αντέχω αυτό. Δεν θέλω να τον ξαναδώ. Το παίζει αθώος σαν να μη συνέβη τίποτα ποτέ. Καμιά φορά του ξεφεύγουν πράγματα που καταλαβαίνω ότι θυμάται--αν ήταν δυνατόν να ξέχασε--.Δεν θέλω να ξανακούσω την μάνα μου να μιλά για αυτόν-και το κάνει κάθε μέρα-
Θέλω να ξεχάσω αν μπορέσω, αλλά αντί για αυτό όλο χειρότερα γίνομαι…
Η όλη ιστορία σταμάτησε λίγο πριν γίνω 12, και για μένα είναι σα να σταμάτησε και ο χρόνος εκεί…Σε κανέναν ως τώρα δεν έχω πει τίποτα, ούτε στους γονείς μου, που για αυτούς είναι ο πολυαγαπημένος γιος ενώ εγώ πάντα το δύσκολο παιδί της οικογένειας--το απομονωμένο-- που χώνεται στα βιβλία του--η απόδραση μου!-- και δεν έχει καλές σχέσεις μαζί τους…
Είμαι τόσο μπερδεμένη…
:(