Ο εφιάλτης των παιδικών μου χρόνων...

Γεια σας.
Ήμουν παλιό μέλος σε αυτό το φόρουμ (χωρίς δημοσιεύσεις) όμως ξέχασα τα στοιχεία μου και ξαναγράφηκε, με σκοπό να σας διηγηθώ και την δικιά μου ιστορία.

Και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα. Ήταν καλοκαίρι στο εξοχικό της γιαγιάς μου όπου λάτρευα να πηγαίνω. Ήμουν 10 χρόνων. Ένα βράδυ που έκανε φοβερή ζεστή, αποφάσισα να κοιμηθώ στο μπαλκόνι μας, ήμουν σε ένα ήσυχο χωριό, και δεν “κινδύνευα” από κανέναν. έτσι τουλάχιστον νόμιζα. Μα έκανα λάθος. Ο δικός μου εφιάλτης βρισκόταν μέσα στην ίδια μου την οικογένεια. Καθώς είχα κλείσει τα μάτια μου-δεν κοιμόμουν-ένιωσα κάποιον να με ακουμπάει -χαϊδεύει θα έλεγα- μέσα από τα ρούχα. Άνοιξα τα μάτια έντρομη και αντίκρισα τον αδελφό μου-19ετων- σκυμμένο πάνω μου .Έπαθα σοκ. Με την αθωότητα των 10 μου χρονών δεν καταλάβαινα τι συνέβαινε, ούτε γιατί, καταλάβαινα όμως πως δεν μου άρεσε καθόλου. έκλεισα αυθόρμητα τα μάτι πριν με δει. το υπέμεινα από ότι θυμάμαι κοκαλωμένη γύρω στα 5 λεπτά, και ύστερα κουνήθηκα λίγο για να νομίσει ότι ξυπνάω. Φοβήθηκε και έφυγε.

Δεν τελείωσε όμως τίποτα εκείνο το βράδυ. όταν γύρισα σπίτι μου, η μανά μου με άφηνε να με προσέχει συχνά-πυκνά. Εκείνος με στρίμωχνε στις γωνίες, ερχόταν ην ώρα που κοιμόμουν να κάνει τα δικά του, με ανάγκαζε να τον βλέπω γυμνό, με έγδυνε και εμένα, και με έβαζε να κάνω μπάνιο μαζί του…. Εδώ σταματάνε οι αναμνήσεις μου. Έχω Φοβερά κενά μνήμης σε ότι έχει σχέση με αυτόν, αλλά πάλι θυμάμαι αρκετά ώστε να βασανίζομαι.

Για αρκετό καιρό κορόιδευα τον εαυτό μου πως δεν καταλάβαινα τι είχε συμβεί, για να μην πονάω. Από κάποια στιγμή και μετά δεν μπορούσα να το κάνω πια. Όλα τα απαίσια που έκανε πάνω μου, τα θυμάμαι συνεχεία. Τα βράδια ακόμα φοβάμαι να κοιμηθώ με ανοιχτή την πόρτα ή με φως στο δωμάτιο, και αν ακούσω πόρτα να ανοίγει ή να κλείνει πετάγομαι κατευθείαν. Βλέπω φρικτούς εφιάλτες με παραπλήσια θέματα όπως και με εκείνον, συνεχεία. Έχω καταλήξει να πίνω για να κοιμηθώ ένα ήσυχο βράδυ.

Ακόμα πιστεύω –αν και ξέρω- δεν έχω αποδεχτεί αυτό που συνέβη.. παρενόχληση? κακοποίηση?-(βιασμός από ότι θυμάμαι δεν υπήρξε)Δεν έχω πείσει τον εαυτό μου ότι δεν τα βγάζω από το μυαλό μου…

Ένα πρόβλημα είναι ότι τον βλέπω 4-5 φορές το χρόνο που έρχεται, και κοιμάται εδώ στο πατρικό του. Δε το αντέχω αυτό. Δεν θέλω να τον ξαναδώ. Το παίζει αθώος σαν να μη συνέβη τίποτα ποτέ. Καμιά φορά του ξεφεύγουν πράγματα που καταλαβαίνω ότι θυμάται--αν ήταν δυνατόν να ξέχασε--.Δεν θέλω να ξανακούσω την μάνα μου να μιλά για αυτόν-και το κάνει κάθε μέρα-

Θέλω να ξεχάσω αν μπορέσω, αλλά αντί για αυτό όλο χειρότερα γίνομαι…

Η όλη ιστορία σταμάτησε λίγο πριν γίνω 12, και για μένα είναι σα να σταμάτησε και ο χρόνος εκεί…Σε κανέναν ως τώρα δεν έχω πει τίποτα, ούτε στους γονείς μου, που για αυτούς είναι ο πολυαγαπημένος γιος ενώ εγώ πάντα το δύσκολο παιδί της οικογένειας--το απομονωμένο-- που χώνεται στα βιβλία του--η απόδραση μου!-- και δεν έχει καλές σχέσεις μαζί τους…
Είμαι τόσο μπερδεμένη…
:(

γεια σου και καλώς έγραψες. η γνώμη μου είναι να μιλήσεις στους γονείς σου στον καθένα ξεχωριστά και να τους πεις πως δεν θέλεις πολλά πράγματα παρά το να σταματήσουν να τον αναφέρουν και να του κάνουν μνείες. μίλησε στον αδερφό σου γι\'αυτό. πες του πως νοιώθεις και σε τι κατάσταση σε έχει οδηγήσει όλο αυτό. ζήτησέ του να απολογηθεί μήπως μπορέσεις και τον συγχωρέσεις. διαφορετικά, δήλωσέ του πως τον μισείς και δεν θέλεις να τον ξαναδείς στα μάτια σου. ίσως πονέσει και αρχίσει να σου φέρεται όπως σου αξίζει. μη φοβάσαι να μιλήσεις, να ανοιχτείς. είμαστε εδώ για να σε στηρίξουμε.:)

πόσων ετών είσαι;
μένεις ακόμα με τους γονείς σου;

darkness μιλα στους δικους σου κ με εναν ειδικο
ειναι ασχημη εμπειρια για να τα βγαλεις περα μονη σου!

Όλος αυτός ο εφιάλτης που χρόνια είχε πάρει μέσα σου την κρυφή του θέση, τώρα πια άνοιξε μια χαραμαδούλα και βγαίνει προς τα έξω ζητώντας να ακουστεί...
Συμφωνώ με την ίντερ οτι είναι κάτι πολύ δύσκολο να αντιμετωπίσεις μόνη σου. Επιπλέον θα είναι πολύ δύσκολο και για την οικογένειά σου να το αντιμετωπίσει. Πιθανώς άν δοκιμάσεις να τους το πεις να συναντήσεις πολύ έντονες αντιδράσεις στην αρχή. Πιθανώς να μην θέλουν να σε ακούσουν ή να μην θέλουν να δεχτούν αυτό που τους λές. Εμείς οι άνθρωποι έχουμε πολλοί δυνατούς μηχανισμούς προστασίας που λειτουργούν καμιά φορά άθελά μας, για να μας προστατεύσουν από τον πόνο.
Γι\' αυτό το λόγο, θα συμφωνήσω πάλι με την ιντερ οτι καλό θα ήταν να μιλήσεις σε έναν ειδικό πρίν κάνεις οτιδήποτε άλλο. Να έχεις κάποιον σύμμαχο σε όλο αυτό γιατί είναι κάτι πολύ πολύ δύσκολο και επώδυνο. Φυσικά μπορείς πάντα να έρχεσαι εδώ αλλά φοβάμαι οτι αυτό δεν θα είναι αρκετό...

Παιδία σας ευχαριστώ πολύ που μου απαντήσατε.

Σε εκείνον δεν μπορώ να μιλήσω με τίποτα γιατί τον τρέμω, γιατί θα παριστάνει τον ανήξερο και θα με βγάλει τρελή.

Ούτε στους γονείς μου δεν θα με πιστέψουν, και θα ρωτήσουν εκείνον η θα πουν ότι δεν θυμάμαι καλά και ότι όλες αυτές οι αγκαλιές κτλ ήταν αδερφικές. Η ακόμα και να με πίστευαν-απίθανο αυτό- θα πήγαιναν σε αστυνομίες και άλλα τέτοια που δεν θέλω.(αλλά έτσι κι αλλιώς το πρώτο θα συνέβαινε)
Αφήστε που μετά θα το μάθαιναν όλοι -η οικογένεια-, ντρέπομαι και φοβάμαι.

Είμαι δεκαέξι , και μένω με τους γονείς μου. Θα ήθελα να φύγω, αλλά προς το παρόν δεν γίνεται. Με τους γονείς μου δεν τα πάω καθόλου καλά, δεν ενδιαφέρονται και αυτοί καθόλου και έτσι δεν μιλάμε και πολύ πια. Το μόνο που θυμούνται καμία φορά να φωνάζουν, για οτιδήποτε…
Έχω κάνει μια απόπειρα αυτοκτονίας, με βρήκε η μάνα μου όμως, μες τα αίματα και το μόνο που έκανε ήταν να “καταριέται” που ήμουν παιδί της.
Έπαθα πριν λίγο καιρό κρίση πανικού, -έτσι μου είπαν οι γιατροί λέγεται-και με πήγαν στον νοσοκομείο γιατί δεν μπορούσα να αναπνεύσω από το ανχος. Και πάλι μου φώναζε επειδή άφησε την δουλεία της για μένα. Λες και ήθελα εγώ να συμβεί κάτι τέτοιο. Δεν αντέχω άλλο σ αυτή την οικογένεια, Με πνίγει. :(

Σε ψυχολόγο δεν θέλω να πάω, δεν ξέρω αν μπορεί να με βοηθήσει, και όταν έχω κάποιον απέναντι μου δεν μπορώ να μιλήσω για όλα αυτά, άλλο είναι εδώ στο νετ, ανώνυμα μπροστά σε έναν υπολογιστή.

Καλή μου είναι γεγονός ότι η ηλικία σου είναι από τις δυσκολότερες για να αντιμετωπίσεις τέτοιο πρόβλημα και μόνη σου. Η αντιμετώπιση δε των γονιών σου γενικότερα με κάνει να σκέφτομαι ότι μερικοί άνθρωποι ΔΕΝ ΑΞΙΖΟΥΝ να είναι γονείς. Σε πρώτη φάση σκέψου μονάχα τον εαυτό σου και μην του επιτρέψεις στιγμή να ντρέπεται για ότι περνάς. Η κρίση πανικού είναι φυσιολογικό επακόλουθο χρόνιου άγχους που στην περίπτωσή σου έχει βάση την -αναρμοστη κ όχι μόνο - συμπεριφορά του αδερφού κ των γονιών σου. Σίγουρα ένας ειδικός θα σε βοηθούσε πολύ αλλά δεν ξέρω κατά πόσο είναι εφικτή αυτή η λύση τόσο οικονομικά όσο και πρακτικά λόγω της ηλικίας σου. ΄Μήπως όμως υπάρχει κάποιος στο περιβάλλον σου είτε το ευρύτερο οικογενειακό είτε από το φιλικό που εμπιστεύεσαι και θα μπορούσε να σε ακούσει και να σε πιστέψει? Είναι μεγάλο βήμα να βγάλεις σε κάποιον το θηρίο που σε τρώει. Καλό το νετ αλλά από αυτά που γράφειςσου χρειάζονται πολύπερισσότερα. Όσο για την απόπειρα που έκανες, πίστεύω ότι μάλλον κραυγή απελπισίας στους γονείς σου ήταν. Βγάλε τελείως από το μυαλό σου τετοιες σκέψεις. Και τηνεπόμενη φορά που θα βρεθείς μόνη με τον αδερφό σου πέτα κ εσύ μια επιθετική σπόντα. Μπορεί να σε βγάλει τρελή αλλά το πρώτο σου βήμα θα το έχεις κάνει. Στο φόβο κ την ανασφάλειά σου βασίζεται η δήθεν άνετη συμπεριφορά του. Κάνε τον λοιπόν να σε φοβάται αυτός

Quote:

---

Originally posted by Darkness
Είμαι δεκαέξι , και μένω με τους γονείς μου. Θα ήθελα να φύγω, αλλά προς το παρόν δεν γίνεται. Με τους γονείς μου δεν τα πάω καθόλου καλά, δεν ενδιαφέρονται και αυτοί καθόλου και έτσι δεν μιλάμε και πολύ πια. Το μόνο που θυμούνται καμία φορά να φωνάζουν, για οτιδήποτε…
Έχω κάνει μια απόπειρα αυτοκτονίας, με βρήκε η μάνα μου όμως, μες τα αίματα και το μόνο που έκανε ήταν να “καταριέται” που ήμουν παιδί της.
Έπαθα πριν λίγο καιρό κρίση πανικού, -έτσι μου είπαν οι γιατροί λέγεται-και με πήγαν στον νοσοκομείο γιατί δεν μπορούσα να αναπνεύσω από το ανχος. Και πάλι μου φώναζε επειδή άφησε την δουλεία της για μένα. Λες και ήθελα εγώ να συμβεί κάτι τέτοιο. Δεν αντέχω άλλο σ αυτή την οικογένεια, Με πνίγει. :(

Σε ψυχολόγο δεν θέλω να πάω, δεν ξέρω αν μπορεί να με βοηθήσει, και όταν έχω κάποιον απέναντι μου δεν μπορώ να μιλήσω για όλα αυτά, άλλο είναι εδώ στο νετ, ανώνυμα μπροστά σε έναν υπολογιστή.

---

Περνάς πολύ πολύ δύσκολα darkness και ο εαυτός σου μοιάζει να ψάχνει να βρει έναν τρόπο να ζητήσει βοήθεια...Οι γονείς σου αντί να σε βοηθήσουν κάνουν ακόμα πιο βαρύ τον πόνο σου. Θυμώνω πολύ με αυτό και στεναχωριέμαι που δεν μπορείς να απευθυνθείς σε έναν άνθρωπο, να μοιραστείς όλο αυτό τον πόνο και τη μοναξιά.
Ελπίζω τουλάχιστον εδώ, στο δίκτυο, όπου δεν ντρέπεσαι να ανοίξεις την καρδιά σου, να μπορέσεις να πάρεις ένα χάδι...έστω ηλεκτρονικό.

Καταλαβαινω οτι ειναι δυσκολο να ανοιχτεις σε εναν αγνωστο οπως ο ψυχολογος...αλλα θα σου προτεινα να πας γιατι ειναι δυσκολο αυτο που αντιμετωπιζεις.
Ελπιζω οι γονεις σου να μη σου αρνηθουν και να πληρωσουν τα εξοδα...δεν μπορω να φανταστω οτι θα αρνηθουν ειδικα αφου εχεις κανει μια αποπειρα κατα της ζωης σου.
Εισαι σε δυσκολη ηλικια...αργοτερα που θα ενηλικιωθεις και θα αποκτησεις ανεξαρτησια θα δεις που ολα θα αρχισουν να φτιαχνουν.
Αλλα μην αμελεις τον εαυτο σου πηγαινε σε εναν ειδικο.
Κουραγιο.

Καλησπέρα παιδία.. ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σας .Ομολογώ δεν το έχω συνηθίσει…

Για αυτά που μου λέτε τώρα, να πάω σε ψυχολόγο δεν γίνεται. Τι θα πω στην μανά μου? ποιος ο λόγος? Θα νομίζει ότι το κάνω για πλάκα, και ακόμα αν μου έλεγε ναι, μετά θα με κορόιδευε μια ζωή. Δε θέλω να της δίνω και άλλες αφορμές να μου φωνάζει. Δεν πιστεύει στους ψυχολόγους, νομίζει ότι στον ψυχολόγο πάνε μόνο όσοι έχουν χάσει κάποιο συγκενικο πρόσωπο αν στεναχωριούνται πολύ ή αν έχουν σχιζοφρένεια έτσι λέει. Έλεος..

. Αφήστε δε, που εγώ θέλω να γίνω παιδοψυχολόγος από μικρή!!!(το Όνειρο μου) Το τι έχω ακούει δε λέγεται. -Τι είναι αυτά?, αυτό δεν είναι επάγγελμα και άλλες τέτοιες βλακείες…και όταν έβλεπε ότι δε με έπειθε άρχισε άλλη τακτική->και σιγά ην περάσεις με το 16,5 που βγάζεις, και δεν θα βρεις δουλεία, δεν θα σε παίρνουν στα σοβαρά και αλλά τέτοια…είναι τελείως κολλημένη.

Μια φορά προσπάθησα να μιλήσω στην καλύτερη μου φίλη. Την αγαπώ πολύ και την εμπιστεύομαι αφάνταστα. Της είπα κάτι ελάχιστα,--όχι ποιος-που-τι ακριβώς γινόταν-- στην αρχή έβαλε τα κλάματα, μου είπε να το πω αλλιώς θα το έλεγε εκείνη, αλλά την έπεισα να μην κάνει κάτι γιατί δεν ήθελα…έχει περάσει και εκείνη πολλά και δεν θέλω να την βαραίνω κι άλλο, γιατί βλέπω πως στεναχωριέται.. με βοηθάει βέβαια που έχω κάποιον δίπλα μου αν χρειαστώ κάτι, αλλά πέρα από αυτό δεν θέλω να της πω όλα αυτά που συνέβησαν…όπως και σε κανέναν άλλον…
Δεν ξέρω τι να κάνω. .και δεν νομίζω πως υπάρχει κάτι που να μπορώ να κάνω πια..
:(

Darkness, λυπάμαι πάρα πολύ για όλα αυτά που σου συμβαίνουν.
Στην ηλικία σου αν πέρναγα τέτοιες καταστάσεις δε ξέρω πως θα άντεχα (εδώ δεν άντεχα με πολύ λιγότερα).

Αυτά που θα σου πω στα λέω με την εμπειρία των 30 μου χρόνων. Πρέπει να κοιτάξεις να δεις τι θα γίνει από δω και πέρα.
Οπλίσου, προστάτευε τον εαυτό σου και αποφάσισε να γίνεις και να ζήσεις αυτά που θέλεις για σένα. Στα 16 μας είμαστε σχεδόν παιδιά και χρειαζόμαστε φροντίδα και κάποιον να μας προσέχει. Σε μεγαλύτερη ηλικία όμως έχουμε ωριμάσει περισσότερο συναισθηματικά και μπορούμε να περιφρουρήσουμε καλύτερα τη ζωή μας. Έχουμε επίσης μεγαλύτερο εύρος κινήσεων, δυνατότητες γιατί είμαστε πια ενήλικες και μπορούμε να αποφασίσουμε μόνοι μας για τη ζωή μας.
Ευτυχώς έχεις έναν άνθρωπο που τον νιώθεις κοντά σου. Αυτό μπορεί να σου κρατήσει ζωντανή την ελπίδα ότι και άλλοι άνθρωποι θα βρεθούν στο δρόμο σου που θα σου φέρονται όπως θέλεις εσύ. Πίστεψέ με θα γίνει στο μέλλον, θα βρεθούν φίλοι, σχέσεις που θα νιώθεις κοντά τους ασφάλεια και αποδοχή.
Επίσης στο μέλλον μπορεί να φτιάξουν οι σχέσεις σου με τους γονείς σου, μπορεί και όχι όμως. Θα έχεις όμως περισσότερο έλεγχο σε αυτό, δε θα έχεις το κάτω χέρι όπως αυτή τη στιγμή. Μη ξεχνάς ότι θα έχεις την επιλογή να τους απορρίψεις γιατί δε θα εξαρτάσαι από αυτούς. Η γνώση ότι μπορείς να κάνεις κάτι τέτοιο είναι μεγάλο πράγμα, θα σε κάνει να νιώσεις αρκετά δυνατή.
Αυτό που σου λέω είναι κινήσου με το δικό σου μυαλό, τα δικά σου θέλω. Αν αποφασίσεις να σπουδάσεις κυνήγησέ το. Μη ξεχνάς ότι ακόμα κι αν δε θελήσουν να σε βοηθήσουν μπορείς να τα καταφέρεις μόνη σου. Θα μπορείς να δουλέψεις για να βγάζεις τα δικά σου χρήματα, να μείνεις μόνη σου σε σπίτι κλπ.
Υπάρχουν τόσα πολλά να ζήσεις που ίσως δε μπορείς να φανταστείς αυτή τη στιγμή.
Όσον αφορά το θέμα του αδελφού σου, είναι ένα αγκάθι που θα σε πληγώνει αλλά όσο περνάει ο καιρός και με δουλειά με τον εαυτό σου θα μπορέσεις να το ξεπεράσεις. Θα μπορείς να πας σε ψυχολόγο στο μέλλον μόνη σου (ίσως μάλιστα πας μέσα στο πλαίσιο των σπουδών σου). Κράτησε κάποιο αρχείο, γράψε ένα γράμμα ή δημοσίευσέ το σε ένα blog για να δείξεις αυτά που έχεις περάσει στους γονείς σου στο μέλλον όταν θα είσαι έτοιμη ψυχολογικά να το αντιμετωπίσεις.
Να είσαι δυνατή για σένα.

Darkness και εγω λυπάμαι πάρα πολύ ................. Κάνε λίγη υπομονή, μέχρι να ενηλικιωθείς , ωστε να μπορέσεις να φύγεις απο το σπίτι και να ανεξαρτητοποιηθείς . Η ζωή σου δεν τελειώνει εδώ . Εχεις πολλά ακομα να ζήσεις . Κάποτε αυτά θα είναι παρελθόν . Αρκει να βρεις τη δύναμη να παλαίψεις (μόνη σου δυστυχώς) και να τα νικήσεις .
Το μήνυμα της Aphelia εκφράζει και δικές μου σκέψεις . Ο δρόμος που σου δώσανε να διαβείς είναι δύσκολος , αλλα μπορεί να φτιάξει .
Καλή δύναμη .

Κλειώ

Κοριτσια είμαι 16 και πρέπει να περιμένω δυο ολόκληρα χρόνια μπορεί και παραπάνω αν δεν καταφέρω να φύγω αμέσως…και είναι τόσα χρόνια που περιμένω να γίνει κάτι, οτιδήποτε καλό, αλλά μόνο χειρότερα πάνε τα πράγματα…κάποιες στιγμές απελπίζομαι τελείως…άλλες νιώθω πως κανείς δεν μπορεί να με καταλάβει πραγματικά…πως πνίγομαι εδώ μέσα...-σπιτι μου εννοώ- :( βαρέθηκα να περιμένω και τίποτα να μην γίνεται, τίποτα που να μπορεί να μου δώσει ελπίδα…
:(

Τι ακριβώς περιμένεις, darkness? Τι θα μπορούσε να σου δώσει ελπίδα?

Quote:

---

Originally posted by Φοίβη
Τι ακριβώς περιμένεις, darkness? Τι θα μπορούσε να σου δώσει ελπίδα?

---

Δεν ξέρω σίγουρα Φοιβη .Κάτι ίσως που να με χαροποιήσει έστω και λίγο. Ένας λόγος να συνεχίσω να προσπαθώ. Απελπίζομαι και τα βλέπω όλα τόσο μάταια…Κουράστηκα.
:(

Ένας λόγος να κάνεις υπομονή τα δυο ολόκληρα χρόνια που χρειάζεται να περιμένεις ακόμα? Κάτι να σε κρατήσει, κάτι να σου δώσει δύναμη, να αναπληρώσει τις δυνάμεις σου που αισθάνεσαι να σε εγκαταλείπουν? Κάτι τέτοιο?

Θα σου πω τι έκανα εγώ όταν οι γονείς μου χτυπούσαν ανελέητα την αυτοπεποίθησή μου κ εύχομαι να βοηθήσω λίγο. Εβαζα ένα στόχο, π.χ. μια σχολή. Έκανα όλον τον κόσμο να γυρίζει για να πετύχω το στόχο μου. Ότι μου άρεσε κ ότι με στεναχωρούσε το χρησιμοποιούσα για το σκοπό μου. Σαν να είχα ωτοασπίδες και να άκουγα μόνον τον εαυτό μου να λέει ΘΑ ΠΕΤΥΧΩ. Περνάς δύσκολα κοριτσάκι κι είναι άδικο το ξέρω. Κ όλοι εμείς δε σου είμαστε αρκετοί για να σε βοηθήσουμε. Άντεξε όμως. Θα γίνεις τόσο δυνατή που θα εκπλήσσεσαι ακόμα κι η ίδια.

Darkeness, πολλοί έχουμε περάσει από κει. Εγώ στα 15 έκανα απόπειρες αυτοκτονίας, είχα απελπιστεί. Ο λόγος που είχα απελπιστεί είναι γιατί πίστεψα ότι ακόμη κι αν ενηλικιωθώ οι γονείς μου θα με ελέγχουν κι εγώ δε θα μπορέσω ποτέ να ξεφύγω από τον έλεγχό τους, θα κανονίζουν τη ζωή μου, θα κάνω αυτό που θέλουν αυτοί.
Μετά τις απόπειρες και μια φυγή από το σπίτι δε ξέρω πως άλλαξαν τα πράγματα μέσα μου, αλλά άλλαξαν. Αποφάσισα ότι θα γίνω λίγο πιο σκληρή και δε θα αφήνω να με επηρεάζει τόσο η συμπεριφορά τους. Πήρα σαν παράδειγμα μια φίλη μου που ήταν όμως το άκρον άωτον της αδιαφορίας προς τους γονείς της. Δεν έγινα φυσικά έτσι αλλά κάπως σα να ατσαλώθηκα, άρχισα να περιεργάζομαι διαφορετικά μέσα μου τη συμπεριφορά τους προς τα εμένα. Βασικά πίστεψα σε μένα περισσότερο και άρχισα να γίνομαι πιο διεκδικητική ακόμα κι αν γινόταν μέσα μου μόνο.

Το πως έχουν αλλάξει τα πράγματα από τότε δε φαντάζεσαι. Έφτιαξε πολύ η σχέση μου με τους γονείς μου όταν ενηλικιώθηκα, γνώρισα την ευτυχία, αγάπησα, σπούδασα, έζησα στο εξωτερικό. Υπήρχαν περίοδοι που ψυχολογικά να μην ήταν όλα ρόδινα, αλλά μου το ξεπλήρωναν οι ευτυχισμένες περίοδοι.
Στη ζωή μας όλοι θα γευτούμε τα πάνω και τα κάτω της. Πίστεψε σε σένα. Όταν θα έχεις περισσότερη ευχέρεια κινήσεων θα κανονίζεις εσύ τα πράγματα.

DARKENESS ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ.ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΣΙΓΟΥΡΑ ΚΑΤΙ ΚΑΛΟ ΠΟΥ ΘΑ ΣΕ ΕΝΘΟΥΣΙΑΖΕΙ Κ ΘΑ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ. ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΕΓΩ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΥΠΟΜΟΝΗ ΥΠΟΜΟΝΗ ΥΠΟΜΟΝΗ....

Quote:

---

Originally posted by Φοίβη
Ένας λόγος να κάνεις υπομονή τα δυο ολόκληρα χρόνια που χρειάζεται να περιμένεις ακόμα? Κάτι να σε κρατήσει, κάτι να σου δώσει δύναμη, να αναπληρώσει τις δυνάμεις σου που αισθάνεσαι να σε εγκαταλείπουν? Κάτι τέτοιο?

---

-->Ακριβώς αυτό εννοούσα Φοιβη…κάτι να με κρατήσει…


Παιδία μου δίνετε κουράγιο…τι να πω? σας ευχαριστώ πολύ το χρειαζόμουν αυτό.
Αλλά τα πράγματα δεν πάνε καλά. Θα έρθει να μείνει εδώ μερικές μέρες. Δε θελωωωω. :(Οι γονείς μου θα φύγουν ταξίδι και εγώ θα μείνω εδώ με την γιαγιά μου και αυτόν!!:(( Για 3 μέρες μόνο αλλά πάλι δεν θέλω...Δεν είμαι καθόλου καλά...

Δεν το είδα Darkeness την προηγούμενη φορά το μήνυμά σου. Δε ξέρω τι να σου πω για αυτό, κουράγιο. Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι, μη διστάσεις να βάλεις τι φωνές αν αισθανθείς απειλή, ας τις ακούσουν όλοι, ας σε πιάσει υστερία.

Καλημερα Darkeness. Αυριο 19/1, ειναι η παγκόσμια ημέρα κατά της Παιδικής Κακοποίησης.Θα μου επιτρεψετε να διαφωνησω μαζι σας,με την αντιμετωπιση της υπομονης που προτεινετε ως λυση,διοτι αν δεν το αντιμετωπισει τωρα που ειναι νωρις,μετα θα της δημιουργησει μεγαλυτερα προβληματα.Φυσικα και υπαρχει λυση και δεν πρεπει να παραμεινεις απραγη και πνιγμενη απο πονο και υπομονη..Υπομονη για πιο πραγμα?Για το δικαιωμα σου να ζεις?Αργοτερα τα πραγματα μπορει να μην ερθουν οπως τα ονειρευεσαι..Ποσοι απο μας πραγματοποιησαμε τα ονειρα μας?Ελαχιστοι..Τι κι αν περασουν 2-3 χρονια?Θητεια στο στρατο θα κανει η κοπελα?Εδω χρειαζεται επιγοντως βοηθεια απο καποιους,ειδικους σε αυτα τα θεματα..Απ\' οσο γνωριζω το \"Χαμογελο του Παιδιου\" μπορει να σου παρεχει πληρης υποστηριξη,ΔΩΡΕΑΝ,αρκει να τους παρεις τηλεφωνο και να τους μιλησεις για το προβλημα σου..Οπου κι αν μενεις,εχουν τμηματα υποστηριξης σχεδον στις περισσοτερες πολεις της χωρας.
Δεν ειναι η λυση να μεινεις απραγη και με τη θλιψη,τον θυμο και την πικρα που σου προκαλουν οι γυρω σου.Ουτε σαφως η λυση ειναι η αυτοκτονια,διοτι σιγουρα εχεις πολλα υπεροχα πραγματα να γνωρισεις και να γευτεις στη ζωη..
Οσο κι αν φοβασαι τις επιπτωσεις,εκει θα σου συμπαρασταθουν και θα σε βοηθησουν να σταθεις στα ποδια σου.Σκεψου τι ειναι καλυτερο για σενα..Να το αντιμετωπισεις και να συνεχισεις τη ζωη σου,σπουδαζοντας και κανοντας ονειρα πραγματοποιησιμα με ψηλα το κεφαλι,ή να κλαις καθε βραδυ νιωθοντας φοβο,λυπη και αγανάχτηση για τα υπολοιπα 2-3-5 χρονια?
Ελπιζω να μη διστασεις και να τους παρεις ενα τηλεφωνο..εστω και για συμβουλες,ανωνυμα αν θες..Το τηλεφωνο ειναι το 1056
Ριξε μια ματια εδω:
http://www.hamogelo.gr/default.asp?pid=107&newid=265&la=1

Αποσπασμα απο τη σελιδα το Χαμογελο του Παιδιου:

\"Τι πρέπει να γνωρίζουν τα παιδιά;
• Το σώμα μου και το μυαλό μου είναι δικά μου. Οι άλλοι, μικροί και μεγάλοι, πρέπει να σέβονται το δικαίωμά μου αυτό.
• Μπορώ να πω «όχι» σε κάποιον που θέλει να με αγγίξει ενώ εγώ δεν το επιθυμώ.
• Πρέπει να λέω «όχι» σε κάθε συμπεριφορά που με κάνει να ανησυχώ, να φοβάμαι ή να νιώθω μπερδεμένος/η.
• Τρέχω μακριά από όποιον με κάνει να φοβηθώ.
• Λέω πάντα στους γονείς μου – και στους δύο ή στον ένα από τους δύο ό,τι μου συμβαίνει κυρίως αν με κάνει να νιώθω άσχημα.
• Δεν πηγαίνω ποτέ κάπου όπου δεν γνωρίζω και αν μου συμβεί κάτι δεν θα ξέρω πώς να βοηθήσω.
• Δεν ακολουθώ ποτέ αγνώστους και δεν πλησιάζω περισσότερο από όσο πρέπει αυτοκίνητα με ανθρώπους που δεν γνωρίζω.
• Βρίσκω πάντα κάποιον που να μπορώ να του έχω εμπιστοσύνη για να με βοηθήσει, όπως οι δάσκαλοί μου.
• ΓΝΩΡΙΖΩ ΤΟΝ ΑΡΙΘΜΟ 10 56 ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΛΕΦΩΝΗΣΩ ΑΠΟ ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΧΡΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΝΑ ΖΗΤΗΣΩ ΒΟΗΘΕΙΑ, ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΚΑΙ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ.\"

διαβασε οποσδηποτε και αυτο:
http://www.hamogelo.gr/default.asp?pid=19&la=1

Ελπιζω να βρεις τη δυναμη και μην σκεφτεσαι τις επιπτωσεις σχετικα με τους γυρω σου..Κανεις εξυπνος ανθρωπος δεν θα σε κατηγορησει.Αυτοι που νομιζεις πως θα το κανουν,θα παρουν το μερος σου οταν μαθουν την αληθεια,αλλα τοτε κι εσυ θα χεις κερδισει και παλι την χαμενη σου αξιοπρεπια και θα κανεις ελευθερα τα ονειρα σου για οτι επιθυμεις στη ζωη!Ομως ειναι βασικο να απευθυνθεις εκει που τοσα παιδια στον κοσμο βρηκαν την ανθρωπινη ζεστασια..Μην το σκεφτεσαι..Απλα καντο..σηκωσε το τηλεφωνο και μιλα μαζι τους..Παρε μαζι σου και τη φιλη σου και βγαλε απο μεσα σου αυτα που σε πονουν...
Περιμενω νεα σου και να ξερεις πως ολοι ειμαστε μαζι σου,οκ?

Καλησπερα Darkeness,ελπιζω να βρεις το θαρρος και να κανεις ενα βημα εμπρος..και ολα τ\'αλλα θα΄ρθουν,θα δεις..Περιμενουμε νεα σου,εστω και μια καλησπερα μονο..

Καλησπέρα παιδία,

Aphelia έφυγε τώρα και ησύχασα γιατί αυτές οι μέρες ήταν σκέτη κόλαση.

konman σε ευχαριστώ για τις πληροφορίες, τις είχα διαβάσει βέβαια και παλαιότερα…Η αλήθεια είναι πως πραγματικά δεν αντέχω άλλο, αλλά και πάλι μου είναι παρά πολύ δύσκολο να πω όλα αυτά που έγιναν…Προσπάθησα να πάρω αλλά δεν τα κατάφερα τελικά. Δεν ήξερα καν πώς να αρχίσω.. τι να πω.. :(

Εκείνος φέρεται σχεδόν “φυσιολογικά”. Εκτός από κάτι φορές που του λέει ή του ξεφεύγουν κάτι πράγματα, και με φοβίζει. Όπως αυτά τα Χριστούγεννα που ήταν χάλια. Έκανα την άρρωστη για να μην αναγκαστώ και πάω με όλη την οικογένεια και μαζί του βέβαια σε ένα τραπέζι. Έμεινα σπίτι μόνη μου, κατά τις 2 η ώρα άκουσα κάποιον να μπαίνει, απόρησα γιατί δεν γυρνάνε νωρίς, και ήταν αυτός μόνος του! που έμπαινε σιγά σιγά σχεδόν δεν ακούστηκε η πόρτα. Έμπαινε σιγά για να μην τον ακούσω(!)Εγώ βέβαια κλείστηκα στο δωμάτιο μου αλλά μέχρι να γινει αυτό κοψοχολιαστηκα…:(Kαι αυτά με κάνουν χειρότερα…νιώθω λες και είμαι εγώ τρελή/ λες και τα βγάζω από το μυαλό μου κτλ.

Χτες θυμήθηκα και κάτι που νόμιζα πως είχα ξεχάσει, και έγινα χάλια. Δεν το αντέχω αυτό να θυμάμαι δηλαδή λίγα λίγα είναι βασανιστικό.

Quote:

---

Originally posted by Darkness

Εκείνος φέρεται σχεδόν “φυσιολογικά”. Εκτός από κάτι φορές που του λέει ή του ξεφεύγουν κάτι πράγματα, και με φοβίζει. Όπως αυτά τα Χριστούγεννα που ήταν χάλια. Έκανα την άρρωστη για να μην αναγκαστώ και πάω με όλη την οικογένεια και μαζί του βέβαια σε ένα τραπέζι. Έμεινα σπίτι μόνη μου, κατά τις 2 η ώρα άκουσα κάποιον να μπαίνει, απόρησα γιατί δεν γυρνάνε νωρίς, και ήταν αυτός μόνος του! που έμπαινε σιγά σιγά σχεδόν δεν ακούστηκε η πόρτα. Έμπαινε σιγά για να μην τον ακούσω(!)Εγώ βέβαια κλείστηκα στο δωμάτιο μου αλλά μέχρι να γινει αυτό κοψοχολιαστηκα…:(Kαι αυτά με κάνουν χειρότερα…νιώθω λες και είμαι εγώ τρελή/ λες και τα βγάζω από το μυαλό μου κτλ.

Χτες θυμήθηκα και κάτι που νόμιζα πως είχα ξεχάσει, και έγινα χάλια. Δεν το αντέχω αυτό να θυμάμαι δηλαδή λίγα λίγα είναι βασανιστικό.

---

Darkness, αυτό που ζεις μου φαίνεται πολύ τρομακτικό...Έίναι πάρα πολύ το φορτίο που κουβαλάς...να υπάρχει μια απειλητική παρουσία στο σπίτι, στο πρόσωπο του ίδιου σου του αδερφού. Και από τη μια αμφιβάλεις για την ίδια σου τη λογική αλλά από την άλλη οι αναμνήσεις σου είναι πολύ ζωντανές και αληθινές...και σου χτυπούν την πόρτα πιο συχνά τον τελευταίο καιρό.
Χαίρομαι τουλάχιστον που έχεις βρει αυτό το site. Για μένα δεν θα ήταν αρκετό, αλλά φαίνεται οτι για σένα είναι ένας τρόπος να μιλήσεις λιγάκι για αυτό που σου συμβαίνει. Ίσως ο μόνος τρόπος, αυτή τη στιγμή, αφού όπως λες ούτε από το τηλέφωνο δεν μπορείς να μιλήσεις για αυτά τα πράγματα.

Darkness καλησπέρα.
Δεν σκοπευω να σου υποδειξω τι να κανεις, θα σου γραψω απλα τι εκανα εγω.
Περασα 10 μαρτυρικα χρονια χωρις να το πω σε κανεναν. Προσπαθησα να το πω στην μητερα μου 2 χρονια μετα το συμβαν, αλλα δεν με πιστεψε. Πως ειναι δυνατον ο πατερας μου να εκανε κατι τετοιο? Προσπαθησε να με πεισει οτι \"βλεπω\" πολλη τηλεοραση. Τελικα προπερσυ, μετα απο εναν τεραστιο τσακωμο με τον πατερα μου, το αποκαλυψα κ στους 2 γονεις μου. Ο πατερας μου δεν μιλησε, κοκκαλωσε, εγω το μονο που ηθελα να ρωτησω ηταν \"ΓΙΑΤΙ?\". Δεν απαντησε, δεν μπορουσε να με κοιταξει, ειχε αποδεχτει την ενοχη του αλλα δεν μπορουσε να την εκφρασει με λογια. Η μητερα μου εκλαιγε για 2 μερες, με τον πατερα μου δεν μιλαγα για βδομαδες. Ομως απο εκεινη την ημερα το βαρος εφυγε απο το στομαχι μου, ημουν ελευθερη... Ο πατερας μου το αρνηθηκε στην μητερα μου κ η μητερα μου δεν θελει να το συζηταει, ουτε εγω πια. Αυτη η συζητηση με εκανε να αποδεχτω το παρελθον κ να προχωρησω. Δικαιωθηκα, ειμαι σιγουρη οτι κ οι 2 ξερουν την αληθεια, αλλα δεν μπορουν να την αντεξουν... Εγω ομως μπορεσα κ προχωραω πιο δυνατη.

Ελπιζω να βρεις την σωτηρια σου, ο καθενας μας ειναι διαφορετικος. Κατα την γνωμη μου ο ψυχολογος δεν βοηθαει (δεν ακυρωνω το επαγγελμα) αν εσυ δεν θελεις να βοηθηθεις. Διαβασε αρ8ρα, βιβλια, μαρτυριες για περιστατικα παρομοια με τα δικα μας κ θα παρεις κουραγιο να κανεις το σωστο.

Με εκτιμηση

Darkness?

Δεν υπάρχει κάποιο άτομο στο οικογενειακό περιβάλλον που μπορείς να εμπιστευτείς για να σε συμβουλέψει? Καμμιά θεία ίσως?
Δεδομένης της ηλικίας σου και της πολύ φορτισμένης κατάστασης, θα σε διευκόλυνε να προσεγγίσεις κάποιον μεγαλύτερο που δεν θα είναι ούτε ψυχολόγος, ούτε οι γονείς σου για αρχή.:(

Μετά την άμεση πρακτική βοήθεια, θα έρθει και η στιγμή για τον ειδικό.

Φοίβη ετσι είναι δυστυχως τα πραγματα:(

miss_loulou δεν το πιστεύω! πως κατάφερες να το κανείς αυτό. Μπροστά σε εκείνον και τη μάνα σου!!…εγώ θα είχα λιποθυμήσει πριν προλάβω να πω λέξη μπροστά του…και μόνο που ο σκέφτομαι, τρέμω, και σίγουρα αυτός δεν θα έλεγε πως το έκανε.. κανείς δεν θα με πίστευε. τι μπορεί να θυμάται ένα 10χρονο?δεν κατάλαβες καλά, θα μου πουν...

Reina δεν υπάρχει γιατί σε οποίον και να το μέγα θα το έλεγε στη μάνα μου. Είχα σκεφτεί κάποτε μια ξαδέρφη μου, αλλά δεν ξέρω ,φοβάμαι μην κάνει τίποτα χωρίς να με ρωτήσει, η ηλικία μου πρέπει να φταίει που κανείς δεν παίρνει στα σοβαρά αυτά που λέω…:(

Μήπως να σκεφτόσουν πάλι την ξαδέρφη σου? Στο λέω γιατί, στη θέση σου αν ήμουν, θα χρειαζόμουν απεγνωσμένα κάποιον να μου σταθεί, έστω να με ακούσει.
Δεν ξέρω αν αυτό σε ανακουφίζει, αλλά θέλω να σου πω οτι εγώ σε παίρνω στα σοβαρά και νομίζω και όλοι όσοι σου απάντησαν εδώ.

Quote:

---

Originally posted by Φοίβη
Μήπως να σκεφτόσουν πάλι την ξαδέρφη σου? Στο λέω γιατί, στη θέση σου αν ήμουν, θα χρειαζόμουν απεγνωσμένα κάποιον να μου σταθεί, έστω να με ακούσει.
Δεν ξέρω αν αυτό σε ανακουφίζει, αλλά θέλω να σου πω οτι εγώ σε παίρνω στα σοβαρά και νομίζω και όλοι όσοι σου απάντησαν εδώ.

---

Εννοειται..

\"γεια σου και καλώς έγραψες. η γνώμη μου είναι να μιλήσεις στους γονείς σου στον καθένα ξεχωριστά και να τους πεις πως δεν θέλεις πολλά πράγματα παρά το να σταματήσουν να τον αναφέρουν και να του κάνουν μνείες. μίλησε στον αδερφό σου γι\'αυτό. πες του πως νοιώθεις και σε τι κατάσταση σε έχει οδηγήσει όλο αυτό. ζήτησέ του να απολογηθεί μήπως μπορέσεις και τον συγχωρέσεις. διαφορετικά, δήλωσέ του πως τον μισείς και δεν θέλεις να τον ξαναδείς στα μάτια σου. ίσως πονέσει και αρχίσει να σου φέρεται όπως σου αξίζει. μη φοβάσαι να μιλήσεις, να ανοιχτείς. είμαστε εδώ για να σε στηρίξουμε.:)

πόσων ετών είσαι;
μένεις ακόμα με τους γονείς σου; \"

Δεν έχει νόημα η ανόητη έκθεση ιδεών
(ειδικά από ανόητα χαμένα 19χρονα από Σαλονίκη -και όχι μόνο-βλπ και ρατσιστοφασιστοΚασσίδα, αλλά και \"Interrαpted brain growth\" που παιρνουν τα κουμπια με τις χούφτες και το ευχαριστιούνται.)
Καμιά φορά οι κακοί τιμωρούνται... όχι από μένα, αλλά από τη φύση...

Μη το πίνεις το ρημάδι άμα σε χαλάει............

Ακριβώς, η πολλή \"νόμιμη\" ή παράνομη πρέζα χαλάει και πολύ μάλιστα...κόψτε τη επιτέλους μπας και εμφανιστεί το πραγματικό σας πρόσωπο. Σας έχουν κάνει μεταλαγμένους και ίσως να μην το καταλάβετε ποτέ...till the end.

FREE FROM ALL DRUGS....
GOOD WILL EXERCISE, SOCIALISATION AND ΗΑPINESS IS THE DRUG AGAINST STUPOR!!! (psy-pushed or on the street)
BLESS YOU

http://www.mininova.org/tor/468695

Καλησπερα παιδια,
παει καιρος που εγραψα αλλα δεν ειμαι καλα.καθολου καλα.εκανα μια ακομα αποπειρα να αυτοκτονησω.αυτη την φορα δεν ημουν τυχερη, αλλα απλος δεν τα καταφερα..Δυστυχως:(

προΧθες ειδα μια εκπομπη,στο κουτι της πανδωρας με θεμα παιδεραστία - παιδοφιλία.την ειδε κανεις σας?Πραγματικα με αγγιξε...Βγηκε η Βικτωρια Περκατε(ψυχολογος νομιζω) και μιλησε για το πως μπορει να νιωθει καποιος μετα απ αυτο και για τις \"τεχνικες\" των παιδοφιλων για να σε κανουν να σκεφτεσαι πως φταις εσυ.Λυγισα.Ηταν σαν να μιλαω εγω.Πρωτη φορα ενιωσα πως δεν ειμαι η μονη που τα σκεφτεται αυτα....ποναω πολυ...
:(




rapsolos αδυνατω να σε καταλαβω...

γλυκια μου darkness απο τα ελάχιστα που εχω διαβάσει και έχω ακουσει η τακτική των ανθρωπων που ακουν βια σε καποιον αλλο ειναι να τους φορτώνουν ενοχές κ το φταιξιμο.

Εννοειται ομως πως δεν φταις-ουτε στο παραμικρο, ουτε στο ελάχιστο. Ποτέ δεν φταιει καποιος ωστε να του \"αξιζει\" κατι τετοιο....

Δεν εισαι μονη, δυστυχως πολλοι ανθρωποι εχουν υποστει βια της ιδιας ή αλλης μορφής.

Πως να μην πονας...ακομα κ εμεις που σε διαβάζουμε στεναχωριομαστε..Αν προσπαθουσες τουλαχιστον τις μερες που ερχεται ο αδερφος σου να μενεις καπου αλλου? Στη γιαγια σου ισως? Ή σε καποιο συγγενικο ή φιλικο προσωπο που μπορει να το κανει αυτο?

Βρε Darknessούλα, να αυτοκτονήσεις; Ξέρω ότι το πρόβλημα φαντάζει τεράστιο μέσα σου αλλά είναι κάτι από το οποίο μπορείς να ξεφύγεις με μικρή σχετικά προσπάθεια. Καταλαβαίνω ότι δε θέλεις να το πεις γιατί φοβάσαι τη φασαρία που θα προκληθεί, αλλά αν δε γίνεται κάτι άλλο μέχρι να φύγεις από το σπίτι πχ για σπουδές και το πρόβλημα σου είναι μόνο όταν έρχεται ο αδερφός σου μία στο τόσο, πες τους γονείς σου δε θέλω να είμαι εδώ όταν είναι κι αυτός. Αν σου πουν κάτι πες έχω τους λόγους μου ή πες κάτι με έχει πειράξει πολύ και δε θέλω καμμία επαφή μαζί του. Μη δίνεις εξηγήσεις. Από κει και πέρα δε μπορούν να σε πιέσουν πολύ, ίσως να υποψιαστούν και τίποτα και να πιέσουν αυτόν και να γλυτώσεις από το βάρος της αποκάλυψης. Σχέση έχεις αυτό τον καιρό; Αν όχι νομίζω θα σου κάνει εξαιρετικό καλό πάνω στο συγκεκριμένο θέμα. Θα βρεις την κατανόηση και τη ζεστασιά που ψάχνεις. Και προπάντων θα διώξεις εύκολα τις κακές σκέψεις. Μακριά...

Νιωθω ομως οτι φταιω Sofia...τρελο ναι.αλλα ετσι νιωθω.ειναι βεβαια και αυτη μια τακτικη,τα φορτωνω ολα στο εαυτο μου για να μην ποναω..--μα ποναω-- ειναι πολυ δυσκολο να σκεφτεσαι οτι απο τα 2-3 ατομα που επρεπε σ αυτο τον κοσμο να σ αγαπουν και να σε προσεχουν, σε πληγωσαν η σε πληγωνουν(και οι γονεις μ δεν μ φερονται πλ καλα,βασικα δεν ασχολιουνται καθολου)
.Νιωθω πολυ περισσοτερο ντροπη και ενοχες και θυμο απ οτι φοβο.ακομα και οταν ειναι αυτος εδω-και σημερα ειναι εδω, για αυτο ειμαι χαλια και δεν αντεχω-.
Το να μενω αλλου ειναι ανεφικτο!Η μανα μ δεν θα με αφηνε,ποια η δικαιολογια?, δεν εχω και καποιον, και οταν ερχεται αυτος εδω υποτιθεται πρεπει να μαζευομαστε γιατι μας λειπει:mad:

Flamenco δεν είναι προβλημα μονο όταν είναι αυτος εδώ. Δεν ξερω αν καταλαβαινεις. Το σκεφτομαι συνεχεια και ποναω… Και δεν πρόκειται σιγουρα να την πεσουν σ αυτόν και δεν πρόκειται και αυτος να πει τιποτα.
Σχεση εχω.7 μηνες τωρα, με ένα παιδι –ενας αγγελος-που τον ξερω 12 χρονια. Για αυτό τον εμπιστευομαι. Δεν του εχω μιλησει βεβαια (αυτά μονο στην κολλητη μου),εχει καταλαβει ότι εχω προβληματα όμως γτ με ξερει τοσα χρονια. Μαζι μεγαλωσαμε. Δεν ξερει τι και ουτε φανταζεται. Μου φερεται τελεια και ουτε με πιεζει ουτε με ανχωνει για τιποτα. Παρολα αυτά ΔΕΝ μπορω να το χαρω…

Εχω διπλα 2 ανθρωπους για πρωτη φορα στην ζωη μου, που με λατρευουν…μα δεν μπορω να το χαρω…

ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΠΕΙΣ ΣΤΟ ΑΓΟΡΙ ΣΟΥ. ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΣΩΣΤΟΣ ΟΤΑΝ ΜΑΘΕΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΘΑ ΤΟΝ ΚΑΝΟΥΝ ΝΑ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΣΕ ΦΡΟΝΤΙΣΕΙ ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ.ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΕΧΕΙΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟΥ ΤΟ ΛΕΣ ΙΣΩΣ ΑΥΤΟ ΝΑ ΒΓΕΙ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΣΧΕΣΗΣ ΣΑΣ

γλυκιά μου Darkness,

απο τη μια χαιρομαι πραγματικα που εχεις 2 ατομα να σου δωσουν προσοχη, τρυφερότητα, ασφάλεια που χρειαζεσαι, ακομα περισσοτερο αφου δεν τα ελαβες απο εκει που οφειλαν να στα δωσουν.

απο την αλλη λυπάμαι που λες οτι δεν μπορεις να τα χαρεις...ομως το να κουβαλας ενα τετοιο βάρος κ τοση πιεση, πως θα σε βοηθησει να τα χαρεις?

γλυκια μου η στεναχωρια, η πιεση ειναι ηδη μεγαλα βαρη. οι ενοχες ομως? τα κανουν ολα ακομα πιο δυσκολα...σε πιστεύω πως τις κουβαλας. ειναι το πιο κοινο χαρακτηριστικο ολων οσων εχουν υποστει βια. αντι να νιωθει αυτος που ασκει βια,νιωθει αυτος που ηταν δεκτης. φοβερο,ε? κι ομως-ειναι αδικο.αδικεις εσυ πρωτη τον εαυτο σου με το να σκεφτεσαι ετσι. Κ τιμωρεις τον εαυτο σου.

Κ κατι ακομα: σιγουρα απο τα ατομα του οικογενειακου μας περιβαλλοντος περιμενουμε αγαπη, στηριξη, ασφαλεια, τρυφεροτητα...κ βλεποντας απο αυτα τετοιες συμπεριφορες ειναι --δεν ξερω πως να το πω--τουλαχιστον απαραδεκτο. Οπως ομως βλεπεις ηδη πολυ νωρις ολοι δεν ειναι οπως οι γονεις σου. Υπαρχουν υπεροχοι ανθρωποι εκει εξω. Απλωσε τους το χερι, αφου εχουν απλωσει ηδη κ αυτοι το δικο τους.

Κ ειμαστε κ εμεις εδω....για να ακουμε διαδικτυακα...εστω:)

Μμμ... Ξέρω τι σκέφτεσαι, θέλεις να αυτοκτονήσεις για να δημιουργήσεις ενοχές στον αδερφό σου και ίσως στους γονείς που δεν υποψιάστηκαν τίποτα. Θα σου πω απλά ότι αν το έλεγες στους γονείς θα προκαλούσε μόλις το 0.01% της δυστυχίας που θα προκαλούσε ο ενδεχόμενος θάνατος. Ο άγγελός σου που σε αγαπάει; Τι να υποθέσει; Θα ζει μία ζωή μέσα στην κατάθλιψη και θα είναι χειρότερα από ότι είσαι εσύ τώρα. Ενώ εσύ μπορείς να κάνεις κάτι και ίσως σύντομα για το πρόβλημά σου, ο άλλος θα είναι καταδικασμένος για πάντα.

Τα αρνητικά συναισθήματα έρχονται μία στο τόσο και κάνουν τη ζωή να φαίνεται αβάσταχτη... Αλλά έρχονται και φεύγουν. Νιώθεις ένα βράδυ ότι δεν αντέχεις πια, ότι τι νόημα έχει, αλλά το άλλο πρωί λες κάτσε ρε, γιατί σκεφτόμουν τέτοια πράγματα χθες, ήταν μάλλον υπερβολικό... Ότι νιώθεις είναι ΜΟΝΟ προσωρινό. Έχεις την ευκαιρία να ζήσεις. Σκέψου ακόμα ότι έχεις ζήσει ένα ελάχιστο μέρος της ζωής σου, θα ζήσεις απίστευτες στιγμές, θα κάνεις οικογένεια, δε θα είσαι αναγκασμένη να τον ξαναδείς ποτέ τον κοπρίτη. Θα είσαι πλέον ανεξάρτητη και δυνατή... Μάλλον μόλις φύγεις από το σπίτι θα έχεις και τη δύναμη να τα αποκαλύψεις όλα και να φύγει το βάρος. Μπορεί και σε λιγότερο... Ποτέ δεν ξέρεις.

Θα σου έλεγα πολλά ακόμα αλλά δυστυχώς πρέπει να φύγω. Θα απαντήσω όποτε μπορέσω... Να είσαι καλά και όποτε σου έρχονται αρνητικές σκέψεις στο μυαλουδάκι σου πες δε θα διαρκέσει πολύ, είναι προσωρινό...

Darkness η απόπειρα αυτοκτονίας είναι χαζομάρα !!! Μεγάλη χαζομάρα !!!!! Αν ήξερες μόνο τι σε περιμένει σε αυτή τη ζωή !!!!!!! Πιστεψε με , εχεις να ζήσεις πράγματα που τώρα δεν τα φαντάζεσαι . Κάνε λίγο υπομονή να ενηλικιωθείς και να αποκτήσεις την ανεξαρτησία σου . Θα νιώσεις πιο δυνατή τότε και θα αλλάξει η ζωή σου και σιγά - σιγά και η συναισθηματική σου κατάσταση . Ολα θα πάνε καλά κορίτσι μου . Μην κάνεις τέτοια βλακεία . Θα δεις ....... θα πάνε όλα καλά ! Πρέπει να δείξεις την δύναμή σου . Και αν δεν μπορείς ζήτα βοήθεια . Βρες εναν άνθρωπο να μιλάς (ισως η κολλητή σου ? κάποιος ψυχολόγος ? κάποια θεία ? ή έστω εδω στο φόρουμ . )