Θάνατος αγαπημένου προσώπου.
Καλησπέρα.
Είμαι άνδρας, 26 χρονών και τον Φεβρουάριο ξεκίνησα μία σχέση με μία κοπέλα που γνώρισα, την οποία αγάπησα πάρα πολύ, και εκείνη το ίδιο. Όπως κάθε σχέση, είχαμε σκαμπανεβάσματα, τσακωμούς, χαρές και μίξη συναισθημάτων. Είχατε ποτέ κάποιον γονιό, ή αδερφό/ή που να νιώθετε πως σας αγαπάει απεριόριστα και ανιδιοτελώς, χωρίς όρους, και νοιαζόταν για εσάς αυθεντικά; Έτσι με αγαπούσε εκείνη, το καταλάβαινα, μου το θύμιζε συνέχεια. Και την αγαπούσα και εγώ το ίδιο, μόνο που ήμουν πιο συγκρατημένος κάποιες φορές.
Λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων έπρεπε να φύγει για το εξωτερικό και να μείνει εκεί για αρκετά μεγάλο διάστημα, σε οικογένεια που είχε. Συνεχίσαμε την σχέση μας εξ' αποστάσεως, αλλά κάποια στιγμή το καλοκαίρι χωρίσαμε για λόγους που δεν έχουν σημασία τώρα. Παρόλα αυτά, συνέχισα να την αγαπώ και να με αγαπά το ίδιο, μιλούσαμε κάθε μέρα, λιγότερο από ότι όταν ήμασταν σε σχέση, πράγμα που την έκανε να πιστεύει πως έχω προχωρήσει και δεν την σκέφτομαι πλέον, και έτσι τσακωνόμασταν συχνά ακόμα και ως χωρισμένοι. Κατά την διάρκεια των μηνών που μιλούσαμε καθημερινά ενώ χωρισμένοι, είχαμε αποφασίσει πως δεν γίνεται να είμαστε μαζί, για διάφορους λόγους που τις είχα πει και ήταν σημαντικοί και εκείνη το είχε αποδεχτεί αν και διαφωνούσε.
Ένα γενετικό πρόβλημα υγείας που είχε στην καρδιά, επανήλθε στο προσκήνιο και χρειάστηκε να κάνει εγχείριση ανοιχτής καρδιάς εχθές το πρωί. Δύο μέρες πριν, είχαμε έναν δυνατό καβγά και είχαμε σταματήσει να μιλάμε, αλλά ήρθε ξανά σε επαφή μαζί μου ζητώντας μου να μιλήσουμε στο τηλέφωνο, για να μου πει κάποια πράγματα σε περίπτωση που δεν τα καταφέρει. Δεν την άφησα, λέγοντάς της πως όλα θα πάνε καλά, πως είμαι σίγουρος, και πως δεν χρειάζεται να μου πει αντίο γιατί μετά την εγχείριση θα είμαι εκεί για εκείνη, να την ακούω και να της λέω πόσο την αγαπώ. Μιλήσαμε στο τηλέφωνο για μιάμιση ώρα, το βράδυ πριν το πρωινό της εγχείρισης, συζητήσαμε τους καβγάδες μας, πόσο ασήμαντοι είναι, μου είπε πως με αγαπάει, της το είπα και εγώ και μου είπε πως το ξέρει, το καταλαβαίνει. Ανακούφιση για εμένα γιατί πολλές φορές πίστευε πως δεν την ήθελα στην ζωή μου. Γελάσαμε, της είπα πως όλα θα πάνε καλά και μετά θα συνεχίσουμε να μιλάμε, να ανοιγόμαστε, να αγαπιόμαστε.
Εκείνο το βράδυ, όταν τελικά πήγα για ύπνο, μου έστειλε ένα e-mail λέγοντάς μου αντίο σε περίπτωση που δεν τα καταφέρει. Μου είπε πόσο με αγαπά, πόσο ανακουφισμένη είναι που το ξέρω, πως αν πεθάνει να μην θυμάμαι τους καβγάδες μας, αλλά το πόσο με αγαπούσε και πως να αντλώ δύναμη από αυτή την αγάπη όταν περνάω δύσκολες στιγμές. Το επόμενο πρωί, αφού το διάβασα, της είπα πως τα ξέρω όλα αυτά, και πως δεν χρειάζεται να τα πει γιατί θα μιλήσουμε μετά την εγχείριση και πως θα είναι μια χαρά. Της είπα ότι την αγαπώ, μου είπε πως με αγαπάει και μπήκε στο χειρουργείο. Ήταν η τελευταία φορά που της μίλησα.
Η εγχείριση ολοκληρώθηκε αλλά στην ανάρρωση εμφάνισε επιπλοκές που οδήγησαν σε καρδιακή ανεπάρκεια και θάνατο. Έγινε εχθές ξημερώματα ενώ κοιμόμουν, αφού νωρίτερα το βράδυ είχα ενημερωθεί από την αδερφή της πως είναι καλά. Η ίδια με ενημέρωσε και για τον θάνατό της. Από εκεί και μετά, από σήμερα το πρωί, ο κόσμος έχει καταρρεύσει. Ήταν 29 χρονών, γελούσε σαν παιδί, με πρόσεχε για το παραμικρό, με αγαπούσε μοναδικά. Και όλα αυτά χάθηκαν. Δεν θα ξανακούσω την φωνή της, δεν θα την ακούσω να γελάει, δεν θα μιλήσω ποτέ ξανά μαζί της. Μου λείπει απίστευτα, ο πόνος είναι πολύ δυνατός. Έχασα το άτομό μου, κλαίω από το πρωί, σταματάω που και που και μετά διαβάζω τις συζητήσεις μας, το e-mail της, ένα φωνητικό μήνυμα 3 δευτερολέπτων που μου έστειλε λέγοντας πως της λείπω και δεν μπορώ να το πιστέψω ότι δεν είναι πια εδώ. Τι να κάνω; Δεν μπορώ να βρω κάτι να ξεχαστώ. Έχασα την αγάπη μου, το άτομό μου, το πιο καταπληκτικό άτομο που έχω γνωρίσει ποτέ και το μόνο που μπορούσα να ανοιχτώ. Τα συναισθήματα είναι ασήκωτα. Μετανιώνω για πράγματα που δεν της είπα, πράγματα που είπα και δεν έπρεπε να πω... Έφυγε άραγε χαρούμενη; Ήξερε ότι την αγαπούσα; Ήξερε πως νοιάζομαι για εκείνη; Την έχασα.
Ευχαριστώ,
OC
