Γεια σας ! Γράφω πρώτη φορά στο forum και θα ήθελα πολύ να ακούσω άλλες απόψεις. θα τα πω όσο πιο σύντομα μπορώ. Με λίγα λόγια.... είμαι και εγώ μόνη μου, κάτι που δεν το συναντάς στον έξω κόσμο αλλά όχι εδώ μέσα! δεν έχω φίλους , δεν έχω ούτε είχα ποτέ σχέση ούτε γενικά αυτό που λέμε κοινωνική ζωή .
Γενικά είμαι κλειστή και χρειάζομαι αρκετό χρόνο για να αποκτήσω οικειότητα με τους γύρω μου. Απλά και στη σχολή δεν με προσέγγισε και ποτέ κανείς ( ερωτικά / φιλικά) και να μου δείξει το ενδιαφέρον του παρόλο που είμαι πολύ νορμάλ άνθρωπος . Οπότε και εγώ έλεγα ότι δεν έχει έρθει η ώρα και άφηνα τα πράγματα στην τύχη και έφτασα τα 24. Έχω υγεία, μεγάλωσα σε μια κλασσική οικογένεια, έχω ένα νορμάλ χαρακτήρα, είμαι εμφανίσιμη, ζω σε μεγάλη πόλη με ευκαιρίες, σε λίγο θα έχω και πτυχίο πάνω σε κάτι που γουστάρω αλλά είμαι δυστυχισμένη και δεν μου αρέσει καθόλου η ζωή που κάνω.
Γνώρισα και κάποιον που πρώτη φορά μου έκανε το κλικ και ενώ τους προηγούμενους μήνες είχα πάρει τα πάνω μου τελικά έφαγα άκυρο και τον σκέφτομαι ακόμα. Βγαίναμε φιλικά και ένα βράδυ εκανε κίνηση , καταλήξαμε σπιτι του (χωρισ σεξ) και τελικά μου ειπε ότι ενώ με έβλεπε σοβαρά τελικά δεν του βγήκε(κοινώς δεν με γούσταρε και τόσο τελικά! ). Έτσι είπαμε για κάτι πιο ελεύθερο αλλά ηταν τελείως αδιάφορος και μετα από κανα μηνα μου ειπε οτι δεν πάει άλλο. Ρε παιδιά ένιωσα ότι πιέστηκε για να είναι μαζί μου αλλά δεν...
Τελικά όλο αυτό (που χαίρομαι που το έζησα) με έκανε να ενεργοποιηθώ περισσότερο , να ξεκινήσω δραστηριότητες μπας και σηκωθώ από το πισί και γνωρίσω και κανένα άνθρωπο. Το κακό είναι ότι δεν βλέπω φως στο τουνελ. Ε πως ρε παιδιά με δυο ωρες την εβδομάδα θα αποκτήσεις οικειοτητα? και αν είσαι και αντικοινωνικός ακόμα χειρότερα... και δεν πρέπει και άλλος να σου δείξει ότι είναι διαθέσιμος? και γενικά πιστεύω ότι το σχολείο, η κατασκήνωση , ο στρατός και η σχολή είναι τα κύρια μέσα κοινωνικοποίησης για ένα κλειστό άνθρωπο. Όλη μέρα είμαι πάνω από ένα πισι ( εκτός τις ώρες των δραστηριοτήτων) και με έχει κουράσει αυτό. Νιώθω ότι απλά περνάω την ώρα μου και ότι δεν ζω. Και στην τελική υπάρχει ελπίδα η όλοι εμείς οι αντικοινωνικοί ότι και να κάνουμε θα είμαστε μόνοι ?