Άγχος για τηλέφωνο,μειλ,συναναστροφέ ς

Ήθελα να γράψω κάτι σχετικά με το άγχος μου μιας και είναι πολύ πιθανό να γνωρίζετε σχετικά. Λοιπόν, όπως λέω και στον τίτλο, έχω άγχος όταν μπαίνω να δω τα μέιλ μου.Δεν είναι και τόσο σημαντικά αυτά που περιμένω.Σίγουρα το πρόβλημα δεν είναι τα μειλ καθ εαυτά,αλλά ζητήματα που συνδέονται με αυτά.

Επίσης, αγχώνομαι να πάρω τηλέφωνο (όχι για κάποιο σημαντικό λόγο.Να τις προάλλες αγχωνόμουν και άρα ανέβαλα να πάρω τηλέφωνο κλειδαρά πχ).Βέβαια,μόλις πάρω, δε λέω μιλάω,αλλά αναβάλω συνεχώς και προτιμώ να μην κάνω τίποτα.Μήπως δε θέλω να κάνω τίποτα;

Σχετικά με τις συναναστροφές,λίγο πολύ νομίζω ότι πάντα το είχα αυτό,αποφεύγω να περνάω πχ μπροστά από μέρη που βρίσκονται γνωστοί μου,ώστε να μη μιλήσω.Αλλάζω πόσες φορές από τη μια πλευρά του δρόμου στην άλλη.Βέβαια,αν τύχει και μιλήσω,παρατηρώ ότι μιλάω γρήγορα,σχεδόν μπερδεύω τα λόγια μου και σίγουρα -καλά αυτό και γενικότερα-δεν έχω βλεφαρική (αν το λέω καλά) επαφή.

Σας έχουν τύχει αυτά; Δικές σας εμπειρίες σχετικά; Τρόποι αντιμετώπισης;

αυτο με το τηλεφωνο το εχει και μια φιλη μου και δεν μπορω να το καταλαβω
ενω στη κανονικη ζωη μιλαει μια χαρα. Εκει βαζει εμενα να μιλαω

Εγω πάντως είχα κ εχω σε καποιο βαθμο οτι αποφευγω να μιλάω σε γνωστούς κ κυρίως το τι μιλάω γρηγορα κάποιες φορές η σύντομα αλλα σε άγνωστα ατομα ή ατομα π γνωριζω πρωτη φορα.. αυτο ειναι άγχος ναι...τουλαχιστον για μενα.. εγω το εχω βελτιώσει σε έναν βαθμό γιατι έχει να κάνει με την αυτοπεποίθηση μου να μιλάω και να γνωρίζω ξένο κόσμο πρωτη φορα..ή σε εργασίες σχολής..φοβομουν δηλαδη μην πω βλακεία,μηπως δεν αρέσουν οι σκέψεις μου,αν κάνω λαθος κλπ..

μηπως θα υπηρχε καπιος αλλος που οταν σου μιλαγε δε θα αγχονωσουν αλλα τυχαινει να απουσιαζει η ειναι αλλου? δε μπορει να αγχωνεσαι με τα παντα καπιος θα υπαρχει εστω κ ενας που θα σε κανει να χαλαρωνεις.
βαλε καπιον αλλο να παρει τηλεφωνο αν μπορεις.

Πιστεύω πρεπει να αναγνωρισεις πρωτα το "γιατί" αγχωνεσαι. Σε φοβίζουν καποιες συνέπειες που θα εχεις αν το σηκωσεις:; για παράδειγμα σε φοβίζει η αμηχανία όταν θα κολλήσεις λόγω του άγχους; ...και αν βρεις τι είναι αυτό που σε αγχωνει, ίσως καταφέρεις να το σκεφτείς πιο ψύχραιμα, και σιγά σιγά μετα με προσπαθειες να το αντιμετωπισεις.

Καλημέρα!
Αυτό που περιγράφεις ονομάζεται "κοινωνική φοβία". Υπάρχουν αρκετά αξιόλογα βιβλία αυτοβοήθειας που θα μπορούσαν να σε βοηθήσουν να κατανοήσεις το πρόβλημα.

Quote:

---

Originally Posted by psy me

Ήθελα να γράψω κάτι σχετικά με το άγχος μου μιας και είναι πολύ πιθανό να γνωρίζετε σχετικά. Λοιπόν, όπως λέω και στον τίτλο, έχω άγχος όταν μπαίνω να δω τα μέιλ μου.Δεν είναι και τόσο σημαντικά αυτά που περιμένω.Σίγουρα το πρόβλημα δεν είναι τα μειλ καθ εαυτά,αλλά ζητήματα που συνδέονται με αυτά.

Επίσης, αγχώνομαι να πάρω τηλέφωνο (όχι για κάποιο σημαντικό λόγο.Να τις προάλλες αγχωνόμουν και άρα ανέβαλα να πάρω τηλέφωνο κλειδαρά πχ).Βέβαια,μόλις πάρω, δε λέω μιλάω,αλλά αναβάλω συνεχώς και προτιμώ να μην κάνω τίποτα.Μήπως δε θέλω να κάνω τίποτα;

Σχετικά με τις συναναστροφές,λίγο πολύ νομίζω ότι πάντα το είχα αυτό,αποφεύγω να περνάω πχ μπροστά από μέρη που βρίσκονται γνωστοί μου,ώστε να μη μιλήσω.Αλλάζω πόσες φορές από τη μια πλευρά του δρόμου στην άλλη.Βέβαια,αν τύχει και μιλήσω,παρατηρώ ότι μιλάω γρήγορα,σχεδόν μπερδεύω τα λόγια μου και σίγουρα -καλά αυτό και γενικότερα-δεν έχω βλεφαρική (αν το λέω καλά) επαφή.

Σας έχουν τύχει αυτά; Δικές σας εμπειρίες σχετικά; Τρόποι αντιμετώπισης;

---

Quote:

---

Originally Posted by aeolus74

Καλημέρα!
Αυτό που περιγράφεις ονομάζεται "κοινωνική φοβία". Υπάρχουν αρκετά αξιόλογα βιβλία αυτοβοήθειας που θα μπορούσαν να σε βοηθήσουν να κατανοήσεις το πρόβλημα.

---

Είναι ακριβώς αυτό.Κοινωνική φοβία.Το είχα κι εγώ και μάλλον σε μεγαλύτερο βαθμό από εσένα.Ούτε στους φίλους μου σήκωνα τα τηλέφωνα γιατί υπήρχε ένας αδικαιολόγητος φόβος.
ΓΙα παράδειγμα τι θα έπρεπε να πω αν μου πρότειναν το τάδε....κι άλλα πολλά.

Σου προτείνω να πας να μιλήσεις σε ειδικό.

Σας ευχαριστώ όλους για τις απαντήσεις. Για να απαντήσω και στα ποστ, δεν υπάρχει κάποιο άτομο με το οποία να μιλάω και να χαλαρώνω.Όχι οτι είμαι σε άγχος όταν μιλάω.Αλλά σίγουρα ποτέ δεν είχα αυτό που γίνεται στις καφετέριες που οι άνθρωποι μιλάνε χαλαρά και ηρεμούν (από τις πολλές έγνοιες που έχουν...καλά αυτό δεν πάει σε όλους).

Επίσης,το γιατί αγχώνομαι δε το ξέρω.Πιστεύω ότι απλά μέσα από όλα αυτά βρίσκει διέξοδο το γενικότερο άγχος που οφείλεται σε άσχετες με το τηλ αιτίες,δηλ καμιά φορά όντως υπάρχει λόγος να αγχωθούμε με κάποιο τηλ,κάποιο μειλ,αλλά απέφευγα να τηλεφωνήσω ακόμα και όταν επρόκειτο απλά να κάνω χάρη,δεν υπήρχε πχ περίπτωση αντιπαράθεσης.

Σε εσένα ,ντοβρουτζά,θες να μου πεις πώς εμφανίστηκε;ξαφνικά; Εγώ πάντως νομίζω ότι το ψιλο-είχα,αλλά τώρα πιο πολύ.

'Οπως είπαν και οι προλαλήσαντες, κοινωνική φοβία λέγεται αυτό, το έχω και 'γω. Σετάκι με την ιδψ, ωραίος συνδυασμός, καταλαβαίνεις... Έχω καταλήξει ότι άλλος τρόπος από μια κάποια έκθεση σε αυτά που μας φοβίζουν δεν υπάρχει. Σταδιακή έκθεση και όσο μπορούμε. Χωρίς επίκριση στον εαυτό μας και επίσης μια κατανόηση ότι οι άλλοι άνθρωποι δεν μας περνάνε από εξετάσεις. Πλέον τα έχω καταφέρει ως ένα βαθμό γιατί δεν με νοιάζει πως "φαίνομαι" στους άλλους. Λέω μέσα μου ότι δεν έχω να λογοδοτήσω σε κανέναν άνθρωπο, και απλά θα συμπεριφέρομαι όσο καλύτερα μου έρχεται και όπως μου βγαίνει, χωρίς κανόνες... Δεν αφήνω σκέψεις άγχους να με πολεμούν πια, ούτε θέλω να τα κάνω τέλεια τα πράγματα, ούτε υπάρχει λόγος για αυτό, όταν το κατανοήσεις είναι πολύ λυτρωτικό. Ένας ψυχολόγος μπορεί να σε βοηθήσει, αλλά τη δουλειά με τον εαυτό σου μόνος σου θα την κάνεις και πάλι. Α και κάτι άλλο, μην το αφήσεις στο μυαλό σου ότι είναι κανένα τεράστιο πρόβλημα αυτό, βελτιώνονται αυτά τα θέματα, επίσης για τα μαιλ, ίσως σε αγχώνει όντως κάτι άλλο, μια κατάσταση, ένας άνθρωπος, μια δουλειά και θα περάσει όταν η πηγή του άγχους θα πάψει να σε απασχολεί.

Την στιγμή που μπαίνεις να δεις τα mail σου και νοιώθεις αυτό το άγχος, τι σκέψεις περνούν από το μυαλό σου?

Breath Στην ιψδ δώρο η κοινωνική φοβία, έτσι πρέπει να είναι.Μπράβο για την πρόοδο σου.Εγώ ψυχοθεραπεία είχα κάνει μόνο ένα μήνα περίπου,μετά αισθάνθηκα ότι δεν προχωρούσε και σταμάτησα.Πάντως,είτε λόγω της εσωτερικής αναζήτησης είτε λόγω του ότι κάπου είχα βαρεθεί, παρατήρησα ότι ο λόγος μου δεν ήταν κατακερματισμένος.Σχεδόν πάντα μπέρδευα τα λόγια μου,ήταν ημιτελείς οι προτάσεις από το άγχος μου μήπως πω κάτι που θα έθιγε τον άλλο (την ίδια στιγμή που τους συνομιλητές μου δεν είδα ποτέ να τους νοιάζει αυτό),στην πραγματικότητα όμως δεν υπήρχε πιθανότητα να προσβάλω με τα λεγόμενα μου,απλά ήταν η αμφιβολία "μήπως καταλάβει αυτό;", "μήπως πιστέψει εκείνο"

Αίολε,τα μέιλ μου δεν αφορούν ζητήματα ζωής και θανάτου,οπότε νομίζω ότι δεν είναι λογικό να αγχώνομαι με αυτά καθ εαυτά.Οι σκέψεις πάντως είναι ότι μήπως πχ με επιπλήξουν για το ότι δεν έπρεπε να αναφερθώ στο θέμα που έθεσα.Να,και τώρα που περιμένω μειλ και δεν έρχεται σκέφτομαι ότι δεν παίρνω απάντηση γιατί θα εκνεύρισα τον παραλήπτη και ότι αν απαντήσει θα είναι για να μου πει ότι δεν είχα λόγο να στείλω.

Quote:

---

Originally Posted by psy me

από το άγχος μου μήπως πω κάτι που θα έθιγε τον άλλο (την ίδια στιγμή που τους συνομιλητές μου δεν είδα ποτέ να τους νοιάζει αυτό),στην πραγματικότητα όμως δεν υπήρχε πιθανότητα να προσβάλω με τα λεγόμενα μου,απλά ήταν η αμφιβολία "μήπως καταλάβει αυτό;", "μήπως πιστέψει εκείνο"

---

Αφού τα έχεις συνειδητοποιήσει αυτά νομίζω είσαι σε καλό δρόμο. Γενικώς χρειάζεται να περιορίσουμε τα "μήπως" και τα "αν", και τα σενάρια μόνο για τον κινηματογράφο...

Quote:

---

Originally Posted by psy me

Σας ευχαριστώ όλους για τις απαντήσεις. Για να απαντήσω και στα ποστ, δεν υπάρχει κάποιο άτομο με το οποία να μιλάω και να χαλαρώνω.Όχι οτι είμαι σε άγχος όταν μιλάω.Αλλά σίγουρα ποτέ δεν είχα αυτό που γίνεται στις καφετέριες που οι άνθρωποι μιλάνε χαλαρά και ηρεμούν (από τις πολλές έγνοιες που έχουν...καλά αυτό δεν πάει σε όλους).

Επίσης,το γιατί αγχώνομαι δε το ξέρω.Πιστεύω ότι απλά μέσα από όλα αυτά βρίσκει διέξοδο το γενικότερο άγχος που οφείλεται σε άσχετες με το τηλ αιτίες,δηλ καμιά φορά όντως υπάρχει λόγος να αγχωθούμε με κάποιο τηλ,κάποιο μειλ,αλλά απέφευγα να τηλεφωνήσω ακόμα και όταν επρόκειτο απλά να κάνω χάρη,δεν υπήρχε πχ περίπτωση αντιπαράθεσης.

Σε εσένα ,ντοβρουτζά,θες να μου πεις πώς εμφανίστηκε;ξαφνικά; Εγώ πάντως νομίζω ότι το ψιλο-είχα,αλλά τώρα πιο πολύ.

---

Καλησπέρα.
Όχι δεν εμφανίστηκε ξαφνικά.Υπήρχε από σχετικά μικρή ηλικία,χωρίς να με εμποδίζει και γιγαντώθηκε περίπου στα 24-25 μου σε σημείο να μην μπορώ να την πολυκοσμία,μέρη χωρίς τουαλέτα κι έξοδο διαφυγής,ΜΜΜ και γενικά τα ταξίδια εκτός κι αν οδηγούσα εγώ με δικό μου αυτοκίνητο και διάφορα άλλα μέχρι που με έκλεισε τελείως στο σπίτι γιατί ένιωθα πραγματικά αδύναμος,φοβισμένος κι ανημπορος να αντιδράσω..Μέχρι τότε μπορώ να πω πως ζούσα (σχεδόν) φυσιολογικά.Τώρα είμαι 29 και γενικά έχω περίπου 1 χρόνο που βαδίζω σε λογικά πλαίσια.Δεν λέω φυσιολογικά γιατί έχω δρόμο ακόμη.Υπάρχει αλλά σε βαθμό που το διαχειρίζομαι με σκοπό να προσπαθήσω να το εξαλείψω.
Στο σημείο το δικό μου,δεν ξέρω ακόμη τι έφερε τι.Κατάθλιψη,κρίσεις πανικού,κοινωνική φοβία και ιδψ.Όλα αυτά μπερδεύτκαν μεταξύ τους και δεν είμαι σε θέση ακόμη να τα ξεκαθαρίσω.Τώρα αρχές του άλλου μήνα έχω ραντεβού με νέο ψυχολόγο (έχω ήδη περάσει απο 2 κι έναν ψυχίατρο χωρίς κάποιο αποτέλεσμα) κι ελπίζω ότι θα βρω μια άκρη γιατί είμαι κι εγώ πιο ήρεμος,λιγότερο φοβισμένος κι αρκετά πιο λογικός ώστε να μην έχω τρελές απαιτήσεις από τον ευατό μου και τους γύρω μου.
Συγγνώμη που μίλησα για μένα αλλά αλήθεια δεν γνωρίζω ούτε το πως,ούτε το γιατί,ούτε το πότε.Δεν ξέρω κι αν με καίει να μάθω.Σημασία έχει να βρω τον δρόμο μου με ή χωρίς απαντήσεις.Για παράδειγμα αν σηκωθώ ένα πρωί και είμαι καλά,δεν θα με νοιάζει γιατί τότε το ένα γιατί τότε το άλλο.Ίσως ακούγεται απόλυτο αλλά δυστυχώς όλα αυτά με ταλαιπώρησαν αρκετά χρόνια και το μυαλό μου μπήκε σε μαύρα μονοπάτια χωρίς να ξέρω το γιατί.Οπότε...με ή χωρίς πλέον δε μ'αφορά.Κάποτε έψαχνα το γιατί και δημιούργησα μόνος μου νέα προβλήματα που στην ουσία δεν υπήρχαν.

Ntoubroutza, νομίζω στον ίδιο δρόμο βαδίζουμε..Και εμένα μάλλον τώρα γιγαντώνεται,είμαι κ 24.Και εγώ τους προηγούμενους μήνες άρχισα να τα χάνω λίγο,όταν το λεωφορείο ήταν ασφυκτικά γεμάτο,δεν υπήρχε ούτε μια κενή θέση και έπρεπε εκεί να είμαι για αρκετές ώρες,αλλά ευτυχώς δεν έγινε τίποτα.Γενικά,οι κρίσεις πανικού είναι φόβος για μένα,δεν μου έχει συμβεί και πραγματικά ,έχοντας διαβάσει για αυτές,δε θα ήθελα με τίποτα.Εγώ δεν οδηγώ ούτε ενδιαφέρθηκα και ποτέ να βγάλω δίπλωμα,αλλά έτσι όπως είμαι ούτως ή άλλως δεν το επιδιώκω.Όταν είμαι συνοδηγός μου περνάνε σκέψεις τύπου να πιάσω το τιμόνι,τι χειρόφρενο κλπ.Σκέψου να είμαι οδηγός εγώ και να κάνω προσπέραση,θα σκέφτομαι να το ρίξω σε αμάξι στην αντίθετη λωρίδα.Κυρίως ,όμως,οι σκέψεις αφορούν εδώ και χρόνια να ανοίξω την πόρτα,οπότε και αποφεύγω το αμάξι,εκτός αν είναι κοντινή η απόσταση αλλά και εκεί ανεβαίνουν λίγο οι σφυγμοί,παράλληλα με την ταχύτητα

Ελπίζω να πάνε όλα καλά με τη νέα σου ψυχολόγο.Εγώ έχω αλλάξει δύο φορές ψυχίατρο, έχω κλείσει και εγώ για ψυχολόγο αλλά και πάλι ούτε ξέρω τι θέλω να κάνω

Δεν μπορώ να μη ρωτήσω,κρίνοντας από την ηλικία σου και την κοινή κατάσταση μας,σχετικά με το στρατό.Είναι ένα θέμα που λόγω των προβλημάτων αυτών το σκέφτομαι εδώ και 2,5 χρόνια περίπου,τη στιγμή που αφορά 9 μήνες.Έχω σκεφτεί όλα τα σενάρια σχετικά με στράτευση.Αυτό που με βοηθάει κάπως είναι να σκέφτομαι ότι αν πάω και δω ότι δεν,θα φύγω,αλλά δεν ξέρω.Αν θέλεις,πες μου την εμπειρία σου,ή και σε πμ (εγώ από ότι βλέπω δεν μπορώ ακόμα να στείλω πμ)

Quote:

---

Originally Posted by psy me

Ntoubroutza, νομίζω στον ίδιο δρόμο βαδίζουμε..Και εμένα μάλλον τώρα γιγαντώνεται,είμαι κ 24.Και εγώ τους προηγούμενους μήνες άρχισα να τα χάνω λίγο,όταν το λεωφορείο ήταν ασφυκτικά γεμάτο,δεν υπήρχε ούτε μια κενή θέση και έπρεπε εκεί να είμαι για αρκετές ώρες,αλλά ευτυχώς δεν έγινε τίποτα.Γενικά,οι κρίσεις πανικού είναι φόβος για μένα,δεν μου έχει συμβεί και πραγματικά ,έχοντας διαβάσει για αυτές,δε θα ήθελα με τίποτα.Εγώ δεν οδηγώ ούτε ενδιαφέρθηκα και ποτέ να βγάλω δίπλωμα,αλλά έτσι όπως είμαι ούτως ή άλλως δεν το επιδιώκω.Όταν είμαι συνοδηγός μου περνάνε σκέψεις τύπου να πιάσω το τιμόνι,τι χειρόφρενο κλπ.Σκέψου να είμαι οδηγός εγώ και να κάνω προσπέραση,θα σκέφτομαι να το ρίξω σε αμάξι στην αντίθετη λωρίδα.Κυρίως ,όμως,οι σκέψεις αφορούν εδώ και χρόνια να ανοίξω την πόρτα,οπότε και αποφεύγω το αμάξι,εκτός αν είναι κοντινή η απόσταση αλλά και εκεί ανεβαίνουν λίγο οι σφυγμοί,παράλληλα με την ταχύτητα

Ελπίζω να πάνε όλα καλά με τη νέα σου ψυχολόγο.Εγώ έχω αλλάξει δύο φορές ψυχίατρο, έχω κλείσει και εγώ για ψυχολόγο αλλά και πάλι ούτε ξέρω τι θέλω να κάνω

Δεν μπορώ να μη ρωτήσω,κρίνοντας από την ηλικία σου και την κοινή κατάσταση μας,σχετικά με το στρατό.Είναι ένα θέμα που λόγω των προβλημάτων αυτών το σκέφτομαι εδώ και 2,5 χρόνια περίπου,τη στιγμή που αφορά 9 μήνες.Έχω σκεφτεί όλα τα σενάρια σχετικά με στράτευση.Αυτό που με βοηθάει κάπως είναι να σκέφτομαι ότι αν πάω και δω ότι δεν,θα φύγω,αλλά δεν ξέρω.Αν θέλεις,πες μου την εμπειρία σου,ή και σε πμ (εγώ από ότι βλέπω δεν μπορώ ακόμα να στείλω πμ)

---

Αναλόγως πως θα χτυπήσουν οι κρίσεις πανικού.Σε άλλους τους χτυπάει σε ζαλάδα και νομίζουν ότι θα πέσουν κάτω,άλλοι έχουν ταχυκαρδία και ιδρώνουν και νιώθουν ότι θα πεθάνουν κι άλλα διάφορα.Εμένα η κρίση πανικού με ''χτύπησε'' στην συχνοουρία.Είχα συνεχώς το αίσθημα να πάω τουαλέτα κι αν δεν έβρησκα τουαλέτα ένιωθα ότι θα τα κάνω πάνω μου γιατί πλέον δεν ένιωθα τα πόδια μου,σαν να μην έχω τον έλεγχο του σώματός μου ένα πράγμα.Σε εκείνο το σημείο γινόταν δύσκολη η αναπνοή,άρχιζες να ιδρώνεις και το αίσθημα της τουαλέτας γινόταν όλο και μεγαλύτερο.Με βάση αυτό έκοψα κάθε είδους μεταφορά με ΜΜΜ αλλά μπορώ να σκεφτώ κι άλλα.Έχω φύγει από σινεμά 3 φορές για να πάω τουαλέτα χωρίς να θέλω στην ουσια να πάω.
Αυτό που έχω να σου πω είναι να μη φοβάσαι ότι θα πάθεις μια κρίση πανικού.Δεν θα πάθεις κι αν πάθεις δεν πρόκειται να γίνει τίποτα.Μην σου γίνει εμμονή που θα προκαλέσει τον φόβο.Μπορείς να πάρεις τα μέτρα σου.

Όσον αφορά για τον στρατό,το έγραψα αυτές τις μέρες και σε ένα άλλο θέμα.Προσωπική μου άποψη και μόνο είναι ότι θεωρώ τραγικό λάθος να μπει κάποιος στο στρατό με συμπτώματα κάποια ψυχικής διαταραχής.Δυστυχώς στο μπάχαλο που λέγεται στρατός,δεν έχεις εσύ τον πρώτο λόγο για εσένα κι εκεί μέσα πολλά προβλήματα που έξω δεν τα δίνουμε σημασία,γιγαντόνονται.

Εχω και γω τα ιδια προβληματα, ειναι κοινωνικη φοβια. Με τη συναναστροφη δεν τα παω καθολου καλα, δεν εχω τι να πω, δυσκολευομαι να κανω συζητηση με καποιον/ους, δεν μιλαω πολυ και εαν επροκειτο για τηλεφωνο, συνηθως το αφηνω να χτυπαει. Εαν παιρνει καποιος φιλος προετοιμαζομαι ψυχολογικα, για το τι θα πω, και τελος τον καλω εγω λεγοντας πως δεν το ακουσα και καλα.
Μου εχει μειωσει πολυ την ποιοτητα ζωης, εαν μπορει καποιος να το πει ζωη γιατι πλεον τελευταια εχω χειροτερεψει τοσο που αγχωνομαι να βγαινω απο το σπιτι και περναω σχεδον ολο μου το χρονο μεσα.

Για το στρατο που ανεφερες δεν πρεπει να αγχωνεσαι, με τετοιο προβλημα μπορεις να αποφυγεις το στρατο. Μπορει ειτε να καλυτερεψει, ειτε εντελως το αντιθετο και να σε τρελανει τελειως.
Εγω πηρα μια 6μηνη αναβολη, και πριν μερικες μερες αλλη μια ετησια. Μου εμεινε μια εξαμηνη ακομα και παω για απαλλαγη. Απλα βρες ψυχιατρο ή δημοσιο ψυχιατρο καλυτερα με γνωματευση που να δειχνει οτι παρακολουθεισαι. Ετσι λυνεις τα χερια του ιατρου και η αναβολη ή απαλλαγη ειναι εξασφαλισμενη. Συνηθως προσπαθουν να σε ψαρωσουν για να μπεις, αλλα δεν θελουν να εχουν καμια ευθυνη στο κεφαλι τους οποτε γραφουν αναβολες/απαλλαγες.
Εαν σε ενδιαφερει η διαδικασια, στειλε μου ΡΜ, την εχω περασει 2 φορες χωρις να χρειαστει να πατησω στο στρατοπεδο.

Quote:

---

Originally Posted by stefamw

Εχω και γω τα ιδια προβληματα, ειναι κοινωνικη φοβια. Με τη συναναστροφη δεν τα παω καθολου καλα, δεν εχω τι να πω, δυσκολευομαι να κανω συζητηση με καποιον/ους, δεν μιλαω πολυ και εαν επροκειτο για τηλεφωνο, συνηθως το αφηνω να χτυπαει. Εαν παιρνει καποιος φιλος προετοιμαζομαι ψυχολογικα, για το τι θα πω, και τελος τον καλω εγω λεγοντας πως δεν το ακουσα και καλα.
Μου εχει μειωσει πολυ την ποιοτητα ζωης, εαν μπορει καποιος να το πει ζωη γιατι πλεον τελευταια εχω χειροτερεψει τοσο που αγχωνομαι να βγαινω απο το σπιτι και περναω σχεδον ολο μου το χρονο μεσα.

Για το στρατο που ανεφερες δεν πρεπει να αγχωνεσαι, με τετοιο προβλημα μπορεις να αποφυγεις το στρατο. Μπορει ειτε να καλυτερεψει, ειτε εντελως το αντιθετο και να σε τρελανει τελειως.
Εγω πηρα μια 6μηνη αναβολη, και πριν μερικες μερες αλλη μια ετησια. Μου εμεινε μια εξαμηνη ακομα και παω για απαλλαγη. Απλα βρες ψυχιατρο ή δημοσιο ψυχιατρο καλυτερα με γνωματευση που να δειχνει οτι παρακολουθεισαι. Ετσι λυνεις τα χερια του ιατρου και η αναβολη ή απαλλαγη ειναι εξασφαλισμενη. Συνηθως προσπαθουν να σε ψαρωσουν για να μπεις, αλλα δεν θελουν να εχουν καμια ευθυνη στο κεφαλι τους οποτε γραφουν αναβολες/απαλλαγες.
Εαν σε ενδιαφερει η διαδικασια, στειλε μου ΡΜ, την εχω περασει 2 φορες χωρις να χρειαστει να πατησω στο στρατοπεδο.

---

Αν πάρουμε το παράδειγμά σου,για τα δικά σου βιώματα δηλαδή και τον βαθμό της κοινωνικής σου φοβίας,το θεωρώ απίθανο να καλυτερέψει.

Stefamw, Γειά σου! Ευχαριστώ για την απάντηση.Η αλήθεια είναι ότι ούτε ξέρω τι να κάνω.Σκέφτομαι ή να διακόψω την αναβολή μου και να ξεκινήσω τη διαδικασία των αναβολών ή να μη τη διακόψω και να συνεχίσει αυτή που ήδη έχω λόγω σπουδών που έχει περιθώριο ακόμα.Δεν ξέρω καθόλου,γιατί η εξάμηνη ειδικά είναι λίγο βάσανο,αφού σε δεσμεύει κάπως λόγω του ότι το χρονικό διάστημα είναι λίγο.Η ετήσια ή διετής είναι καλές.Έχω σκεφτεί όλα τα ενδεχόμενα σχετικά με τη στράτευση. Δεν το βλέπω καθόλου πατριωτικά (σέβομαι όσους το βλέπουν έτσι,αλλά δε συμμερίζομαι τις απόψεις τους),αντίθετα το πρόβλημα μου είναι ότι δε θέλω να παρατείνεται άλλο το όλο θέμα,το είχα στο νου μου σαν κάτι που έπρεπε να φύγει και να μη με εμποδίζει άλλο (λες και αυτό με εμποδίζει...,αλλά αυτό μάλλον είναι εξωτερίκευση της οπτικής του ψυχαναγκαστικού)

ΥΓ :μπορείς να μου πεις πότε ενεργοποιείται η δυνατότητα για πμ; υποθέτω εμφανίζεται στη γραμμά κατάστασης;

Τα ΡΜ ενεργοποιουνται μετα τα 50 μυνηματα.
Οι 6 μηνες αναβολες δινονται συνηθως οταν δεν εχεις καλα στοιχεια σου στα χερια οταν πας για αναβολη. Ας πουμε εγω την πρωτη φορα αντι να παρω τη γνωματευση απο τον ψυχιατρο που με παρακολουθουσε, την πηρα απο τα εξωτερικα ιατρεια του ΚΨΥ με αποτελεσμα ο στρατιωτικος γιατρος να εχει αμφιβολιες γιατι στη γνωματευση ελεγε απλα την παθηση, φαρμακευτικη αγωγη και τιποτα περι παρακολουθησης. Γιαυτο και τωρα πηρα ετησια, γιατι πηγα την σωστη.
Εγω προσωπικα στρατο δεν μπορω να παω, γιατι ασχετως που με διεγνωσαν με κοινωνικη φοβια, ειμαι πεπεισμενος οτι πασχω απο αποφευκτικη διαταραχη, κατι σαν την κοινωνικη φοβια ειναι αλλα χειροτερο.

Το σκεφτηκα αρκετες φορες να πηγαινα και να τελειωνα μπας και βγω απο το σπιτι αλλαξω περιβαλλον και γνωρισω καναν ανθρωπο, αλλα δυσκολα. Οσο σκεφτομαι τι με περιμενει εκει μεσα μπορει να τα τιναξω ή να δουνε οτι κατι δεν παει καλα με μενα και να με διωξουν. Εδω ανεβηκα σε καταφυγιο στο βουνο και στον ιδιο θαλαμο (16 κρεβατιων) ημουν με αλλους 2 ξενους τουριστες και ματι δεν μπορουσα να κλεισω αν δεν επαιρνα ηρεμιστικο, παρ'ολη την εξαντλητικη κουραση των 6-7 ωρων αναβασης για να φτασω κορυφη. Φαντασου να ειμαι σε θαλαμο με αλλους 20.

Εαν κανεις υπομονη 2,5 χρονια θα τελειωσεις. Εγω αναγκαστηκα να πατησω σε στρατοπεδο για να παρω τα χαρτια απο το φρουραρχειο (υπο αυτη την εννοια, οχι την εννοια της καταταξης νεοσυλλεκτων που εγραψα σε προηγουμενο μυνημα οτι "δεν θα πατησεις σε στρατοπεδο") και κοντεψα να παθω κριση πανικου εκει μεσα.
Ειναι αρκετα ψυχοφθορα η διαδικασια για να παρεις αναβολη εκτος στρατοπεδου γιατι περνας απο στρ. ιατρο σε στρ. νοσοκομειο και υστερα ξανα απο 3 ιατρους στην επιτροπη αναβολων/απαλλαγων. Εαν δεν πασχεις απο συνδρομο down, θα πρεπει να φουσκωσεις πολυ το προβλημα κ ισως να υποκριθεις και κατι εξτρα μαζι με την φοβια, γιατι νομιζουν οτι τους δουλευεις. (Την 1η φορα μου ετυχε που μου πηγαινε κοντρα σε οτι του ελεγα, την δευτερη φορα ηταν οκ δεν ρωτησε τπτ το ιδιαιτερο αλλος ιατρος ομως)
Μια γνωματευση που δειχνει οτι παρακολουθεισαι πανω απο χρονο παντως να εχεις, και μη φοβασαι τιποτα αν αποφασισεις να το πας ετσι.

Αυτό που νομίζουν ότι τους δουλεύεις είναι πολύ εκνευριστικό,αν σκεφτείς ότι υπάρχουν άλλοι και άλλοι που δεν έχουν απολύτως κανένα πρόβλημα.Όπου να 'ναι θα ενεργοποιηθούν και τα πμ σε εμένα και θα σου στείλω,αλλά γράφω και εδώ.Και εγώ δεν ξέρω αν είμαι σε θέση να πάω, αυτό που φοβάμαι είναι ότι μπορεί να υποτροπιάσω αρκετά.Βέβαια,μπορεί και να εκτιμήσω καλυτερα κάποια πράγματα πχ την ελευθερία του να πας μια βόλτα που δεν την αξιοποιώ καθόλου. δεν ξέρω.Πάντως,δεν έχω γνωμάτευση ότι παρακολουθούμαι τόσο καιρό.Είχα μεν αρχίσει πριν ενάμιση χρόνο,αλλά είχα σταματήσει.Δεν ξέρω αν αυτά τους κάνουν ή θέλουν αναλυτική κατάσταση..

Αν πηγαινες σε Κ.Ψ.Υ μπορεις να κλεισεις νεο ραντεβου και να ζητησεις απο το ιατρο να σου γραψει γνωματευση. Ισως μπορεσει να σου γραψει οτι παρακολουθεισαι απο τοτε, αλλιως πας σε ιδιωτικο τον πληρωνεις και σου γραφει οτι θελεις.
Θα πρεπει να αναφερεται ποσο καιρο παρακολουθεισαι, φαρμακευτικη αγωγη, τι προβλημα αντιμετωπιζεις και καλο ειναι να γραφει οτι η κατασταση σου πιθανως θα χειροτερεψει στο στρατο. Αυτα αρκουν.
Εαν δεν σκεφτεσαι να πας, καλο ειναι να κοψεις την αναβολη σπουδων και να ξεκινησεις τις ψυχολογικες αναβολες για να τελειωνεις πιο συντομα.