Ζω 3 χρόνια με κατάθλιψη

Καλησπέρα σε όλους,
Θα ήθελα να μοιραστώ και τη δική μου εμπειρία σχετικά με το πρόβλημα που αντιμετωπίζω από 17 χρόνων. Είμαι πλεον 20 ετών και φοιτητής. Το καλοκαίρι του 2013 η ζωή μου άλλαξε προς το χειρότερο. Άγχος πανελληνίων,διάφορα σοβαρά οικογενειακά προβλήματα που υπήρχαν από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου,ο ψυχισμός μου δεν άντεξε και ξέσπασε. Και όπως μου είπαν και οι φίλοι μου ήταν αναμενόμενο με τα σκηνικά που γίνονταν μέσα στο σπίτι. Οι πανελλήνιες στην προκειμένη περίπτωση ήταν η φυτιλιά και η αφορμή για να ξεσπάσει όλο αυτό. Βαθιά,καθημερινή θλίψη,μεγάλη δυσκολία στον ύπνο (αϋπνίες κυρίως), σχεδόν καθόλου όρεξη στο φαγητό,απομόνωση από τους πάντες και τα πάντα,έκανα μονίμως άσχημες σκέψεις για εμένα,τους κοντινούς μου ανθρώπους και γενικά για το μελλον. Ένιωθα ότι κανένας δεν μπορεί να με καταλάβει (εδώ δεν καταλάβαινα εγώ τι μου συμβαίνει). Ξεκίνησε μια ιστορία όπου δεν άφησα σχεδόν καμία ιατρική ειδικότητα που να μην επισκεφτώ,για να βρω τι έχω. Καρδιολόγους,παθολόγους,εν δοκρινολογους. Μέχρι και και μαγνητική εγκεφάλου έκανα,καθώς η οικογένεια μου φοβόταν για σκληρηνση κατά πλάκας,επειδή είχα τρεμούλα στα χέρια και μουδιασματα. Φυσικά, τίποτα από αυτά δεν ίσχυε. Ώσπου κατέληξα σε έναν εξαιρετικό(άνθρωπο και επιστήμονα) νευρολόγο - ψυχίατρο, όπου και μου διέγνωσε γενικευμένη αγχώδη διαταραχή και βαριάς μορφής κατάθλιψη. Πολλές συνεδρίες και φυσικά χορήγηση αντικαταθλιπτικών φαρμάκων. Ξεκίνησα με ladose, αργότερα όμως μου άλλαξε τη συνταγή και μέχρι σήμερα παίρνω xanax 0,5 mg και seropram 30 mg. Έδωσα 2 φορές πανελλήνιες,καθώς οπως θα καταλάβατε η πρώτη πήγε σχεδόν χαμένη με όλα αυτά που έγιναν. Εκ των πραγμάτων αδύνατο να συγκεντρωθεις στο διάβασμα. Πρόσφατα που έκανα προληπτικά εξετάσεις θυρεοειδούς,μου διέγνωσαν υποθυρεοειδισμό. Αυτοανοσο νόσημα,λόγω υπεροβολικης στεναχωριας (κάτι μου είπαν τώρα). Έν πάση περίπτωση εδώ και τρεις μήνες ο θυρεοειδής μου εχει έρθει σε ισορροπία. Τα ψυχολογικά μου όμως δεν πάνε καλά. Ώρες ωρες νιώθω ότι τρελενομαι. Επίσης ακόμη δεν μπορώ να δέχτω οτι για να κρατάω τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου σε ισορροπία πρέπει να παίρνω χάπια, παρόλο που είμαι τόσο νέος. Όλοι οι άλλοι γύρω μου απολαμβάνουν τη ζωή,ενώ εγώ μένω πίσω. Όχι ότι δεν έχω φίλους πραγματικούς που μου έχουν σταθεί,με αγαπάνε και με νοιάζονται. Κάθε άλλο απλώς εγώ τα βλέπω έτσι τα πράγματα. Πιστεύω οτι δεν αξίζω να με αγαπούν,ότι γίνομαι βάρος,οτι δεν θα μπορέσω να κάνω σχέση με κοπέλα,επειδή νομίζω ότι όταν βγαίνω έξω (σπάνια παρεμπιπτόντως) όλοι με κοιτούν και κατά ένα μαγικό τρόπο ξέρουν ότι δεν είμαι καλά. Οι γύρω μου επίσης έχουν παρατηρήσει το τελευταίο δίμηνο,ότι εκεί που μπορεί να βγω έξω να γελάσω λίγο και να περάσω καλά,μετά από λίγες ώρες η έκφραση του προσώπου μου αλλάζει,η διάθεση μου πέφτει κατακόρυφα,γίνομαι επιθετικός, μπορεί να βάλω τα κλάματα και να συνεχίσω έτσι για αρκετές μέρες. Έχει γίνει όμως και το αντίστροφο. Να είμαι ψυχολογικά ράκος,στο κρεβάτι και να κλαίω για πολλές μερες και να μην θέλωνα δω άνθρωπο και να έρθει μια μέρα που θα βγω και θα τα πιω μέχρι τελικής πτώσης με την παρέα μου και να κερνάω μπουκάλι. θα γελάσουμε πολύ,θα κάνω πλάκα σε σημείο να με έχει πιάσει λογοδιαρροια και τρελό κέφι. Ο κολλητός μου για να ελαφρύνει την ατμόσφαιρα με λέει χαριτολογώντας διχασμένη προσωπικότητα. Έχω κόψει επαφές με τον γιατρό μου γιατί πλέον έχω κουραστεί και προσπαθώ χωρίς φυσικά να το καταφέρω,να το παλέψω μόνος μου. Δεν έχω όμως δυνάμεις. Οι φίλοι μού,μου λένε οτι οι διακυμάνσεις που έχω στα συναισθήματα δεν είναι φυσιολογικές. Δεν είναι απλώς αυτό που λέμε κυκλοθυμικός αλλά κάτι πιο σοβαρό. Με παροτρύνουν να επικοινωνήσω με τον γιατρό μου και να τον συμβουλευτώ ,γιατί φοβούνται για διπολική διαταραχή. Εγώ δεν ξέρω καλά καλά τι είναι αυτό. Τι με συμβουλευετε να κάνω παιδιά; Αρχίζω να χάνω το μυαλό μου. Εδώ και μέρες σκέφτομαι ότι δεν μπορώ να ζω άλλο έτσι και να βασανίζω και τους δικούς μου ανθρώπους!!!

Η δικη μου ταπεινη συμβουλη παρολη τη κουραση, αγανακτηση, ταλαιπωρια σου, να πας στον γιατρο σου να συζητησετε αλλα να ξεκινησεις και ψυχοθεραπεια.
Πασχω απο Γενικευμενη αγχωδη και εχω περασει μειζον επεισοδιο. Υπαρχει φως ... αλλά αργησα πολυ να το καταλαβω.

Επισης εχει δημιουργηθει αυτο το θεμα, και εχει παρα πολλες και καλες πληροφοριες http://www.e-psychology.gr/forum/sho...B9%CF%88%CE%B7!!!

Ευχαριστώ για την απάντηση σου. Πρώτη φορά γράφω στο φόρουμ και είπα να μιλήσω με άτομα που βιώνουν παρόμοιες καταστάσεις. Όταν προσπαθώ να το εξηγήσω σε άλλους με κοιτούν λες και είμαι από άλλο πλανήτη. Μερικοί συγγενείς μου λένε"στο μυαλό σου είναι,σύνελθε" Νιώθω πολύ χειρότερα όμως με τέτοιες συμβουλές!!!

Γιωργο, αυτα ειναι τα πιο "ακυρα" σε ανθρωπο με ολο αυτο το καναλι.
-σκεφτεσαι πολυ για αυτο σου συμβαινει
-πηγαινε για ψωνια, ενα ταξιδι, θα σου περασει
-σιγα ντε, πως κανεις ετσι ????

Μην αφησεις την αγωγη γιατι θα κανεις υποτροπη, βρες καλο ψυχοθεραπευτη και φροντισε τον εαυτο σου.
Μια κουβεντα ειναι αυτο, το ξερω, απλα απο την εμπειρια μου, η καταθλιψη οσο δεν προλαμβανεται χειροτερευει.

Αγαπητέ Γιώργο ,

Πάρε ανάσα , όσο πιο βαθιά μπορείς και πες ότι θα νικήσεις !!
Να μην αφήσεις την ψυχοθεραπεία ! Είναι ζωτική η σημασία της ! Σε γαληνεύει και σε κάνει να είσαι αισιόδοξος ! Θα σε βοηθήσει να μάθεις τον εαυτό σου και κυρίως να τον αγαπήσεις !!!! όλα θα πάνε καλά ! Είμαι σίγουρη !
Το σπίτι είναι βασικός παράγοντας και στο λέω από δική μου πείρα μπορεί να σε καταστρέψει !
Το πέρασα κι εγώ και έφτασα στον πάτο ... Αλλά με τη βοήθεια ειδικών μαθαίνεις να βάζεις όρια σε όλους , ακόμα και σε αυτούς που λατρεύεις !

Το οικογενειακό περιβάλλον που για πολλούς είναι μέρος θαλπωρής,ασφαλείας και χαλάρωσης,για μένα είναι φυλακή. Έχω υπερβολική αδυναμία στη μητέρα μου,η οποία έχει περάσει πολλά. Αναφέρομαι φυσικά στον πατέρα μου και τη συμπεριφορά του απέναντι σε εμάς. Αδιαφορούσε και συνεχίζει να αδιαφορεί για τις στοιχειώδεις υποχρεώσεις που έχει ένας σωστός γονιός και σύζυγος μέσα στο σπίτι. Δημιουργεί συνεχώς καβγάδες από το πουθενά,έχει φτάσει σε σημείο να σηκώσει και χέρι στη μάνα μου. Κι εγώ σε όλα αυτά ήμουν μπροστά από μικρό παιδάκι. Σκηνικά και γεγονοτα που έχουν αποτυπωθεί στο μυαλό και στην ψυχή μου και που δεν λένε να φύγουν. Και δεν είναι ότι δεν έχω προσπαθήσει...ΠΙΣΤΕΨΤΕ ΜΕ!!!!

Όσοι διαβάζετε αυτό το μύνημα παρακαλώ πείτε μου τη γνώμη σας. Έχω φτάσει πραγματικά σε απόγνωση. Εδώ και 3 μέρες έχω απομονωθεί από τους φίλους μου. Δεν σηκώνω τηλέφωνα και δεν έχω δώσει κανένα σημείο ζωής, μέχρι που πριν λίγο ήρθαν σπίτι μου και χτυπούσαν κουδούνια. Αναγκάστηκα να ανοίξω και με έπιασαν υστερικά κλάματα. Έσπασα και ένα ποτήρι από τα νεύρα μου. Μου είπαν άσε μας να σε βοηθήσουμε, ΣΕ ΑΓΑΠΑΜΕ! Τους είπα ότι δεν χρειάζομαι τη βοήθεια κανενός και τους έδιωξα κακήν κακώς. Πονάω και υποφέρω πραγματικά που βγάζω τέτοια συμπεριφορά απέναντι σε αυτούς που όντως μου έχουν σταθεί. Από τη μια φωνάζω και την άλλη στιγμή το μετανιώνω. Είναι φαύλος κύκλος. Γιατί μου συμβαίνει αυτό; Σκέφτομαι μελλοντικά τη ζωή μου και τρομάζω. Πιστεύω είμαι ικανός για το χειρότερο!

Γιωργο πηρες ενα τηλεφωνο τον γιατρο σου ?

???

Γιωργο.

Δεν έχω επικοινωνήσει,αλλά μάλλον είναι η μόνη εναλλακτική που έχω για να βγώ από αυτό το μαρτύριο. Εχθές το βράδυ φοβήθηκα πολύ. Ήταν η χειρότερη κρίση που έπαθα. ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΑ!!!

Παρε ενα τηλεφωνο και κλεισε ραντεβου !!!

Τρομάζω όμως στην ιδέα ότι η ζωή μου κατά πασα πιθανότητα θα συνεχιστεί έτσι. Δεν θέλω να ζω με χάπια. Ακόμη και όταν με είχε βάλει ο γιατρός στην αγωγή,υπήρχαν μέρες που δεν τα έπαιρνα από αντίδραση...ειδικά όταν ένιωθα λίγο καλύτερα,έλεγα "τέλεια,δεν τα χρειάζομαι"

Φυσικά αυτές οι "καλές" μέρες δεν κρατούσαν για πολύ!!!

Η αντισταση στην πραγματικοτητα ειναι φυσιολογικη. Η αντισταση στην αλλαγη επισης. -Ειμαι υποχρεωμενος να χαπακωνομαι για να μαι καλα?
Στο χερι σου καποια στιγμη θα ειναι να κρινεις τι χρειαζεσαι και τι οχι. Προς το παρον θεωρω οτι πρεπει να επικοινωνησεις.

Οι ψυχικες διαταραχες μας στερουν παρα πολλα, αν αρνεισαι την αγωγη σου θα μπερδευτεις ακομα περισσοτερο, ισως εκεινο το διαστημα που την εκανες να μην προλαβες να "λυσεις" καποια θεματα. Οπως εγραψες βλεπεις τον εαυτο σου να χειροτερευει, σου προτεινα ψυχοθεραπεια καθοτι δεν ειναι ολοι οι ψυχιατροι "αναλυτικοι" στο κομματι -σκεψη συναισθημα δραση.

Εγραψες πως εισαι φοιτητης, ο γιατρος ειναι μακρια απο εκει που σπουδαζεις ?

Γιώργο καλημέρα. Νομίζω πως διαβάζω την ιστορία της ζωής μου... Μόνο με επιμονή και προσπάθεια μπορείς να ξεφύγεις από ένα τέτοιο περιβάλλον. Επίσης, αν και δεν ξέρω τι συναίβει στη μητέρα σου, αλλά η δική μου έχει κακοποιηθεί από τον πάτερα μου σκληρά βίαια και κατ' επανάληψη, όπως κι εγώ η ίδια. Της είχα και της έχω τρομερή αδυναμία. Όμως κατέληξα στο ότι το προφανές, (δλδ η κακοποίηση από πλευράς του πάτερα μου και στη συνεχεία του αδερφού μου) δεν ήταν οι αιτίες της δυστυχίας μου. Η αδυναμία στη μητέρα μου ήταν και ο τρόπος είναι πολύ απλός. Η μητέρα μου επέλεξε για τους δικούς της λόγους να γίνει το θύμα ενός υπανθρώπου και στην ουσία, να πάρει τη ζωή της και να την πετάξει στα σκουπίδια. Δε μπόρεσε όμως να με προστατεύσει, με δίδαξε με την στάση της να είμαι κι εγώ θύμα όχι μόνο του πατέρα μου, άλλα και του συντρόφου μου, του εργοδότη μου, της φίλης μου και τελικά του ίδιου μου του εαυτού με να τον μη τον αγαπώ, όπως εκείνη που ήταν το πρότυπό μου. Αλλά πολύ χειρότερα, ανέθρεψε έναν γιο χειρότερο από ότι τον πατέρα του ο οποίος θα είναι δυστυχισμένος πάντα. Με το να φροντίσω τον εαυτό μου, δε την πρόδιδα. Αντιθέτως, έσπαγα την αλυσίδα της κακοποίησης και της ψυχικής νόσου, που ενδεχομένως να κληροδοτούσα στα παιδιά μου με ανάλογες συμπεριφορές.

Επιπροσθέτως, η κατάθλιψη δεν είναι κρυολόγημα. Δεν πρόκειται να ξυπνήσει κάποιος ένα πρωί στα ξαφνικά δίχως συμπτώματα. Επίσης πάντα θα υπάρχει δυνητική υποτροπή ακόμη και στις καλές μέρες. Η κατάθλιψη είναι το ίδιο άδικη, όσο ο επιθετικός καρκίνος για ένα βρέφος. Από εκεί και πέρα, πρέπει να μάθεις να την ελέγχεις. Η ψυχοθεραπεία σε εμένα δε λειτούργησε, άλλα η ψυχανάλυση το έκανε και συνεχίζει να το κάνει. Νοιώθω ζωντανή και δε φοβάμαι πλέον.

Σου εύχομαι να βρεις ένα σοβαρό λόγο για τον οποίο σου αξίζει να ζεις δίχως κατάθλιψη, για σένα και μόνο, εκτός των ανυπόφορων συμπτωμάτων και να πάρεις την απόφαση να τα βάλεις με το θηρίο. Κράτα μας ενήμερους και συγγνώμη αν κουρασα

ρε γαμωτο γτ η καταθλιψη χτυπάει τοσο συχνα τις 20κατι ηλικιες... ειναι ευαλωτη η μετα εφηβεια ή ειναι η κωλοεποχη?? και ειναι τοσο μα τοσο κριμα...να το βλέπεις... θυμαμαι τον μονολογο του αλ στο αρρωμα γυναικας
https://www.youtube.com/watch?v=cXfeTBXO-So

[QUOTE=rea;575389]ρε γαμωτο γτ η καταθλιψη χτυπάει τοσο συχνα τις 20κατι ηλικιες... ειναι ευαλωτη η μετα εφηβεια ή ειναι η κωλοεποχη?? και ειναι τοσο μα τοσο κριμα...να το βλέπεις... θυμαμαι τον μονολογο του αλ στο αρρωμα γυναικας
https://www.youtube.com/watch?v=cXfeTBXO-So

Ρέα, νομίζω πως η κατάθλιψη δε σου χτυπά ξαφνικά την πόρτα. Δεν υπάρχει σημείο μηδέν. Είναι ένα σύνολο βιωμάτων, σκέψεων και συναισθημάτων που γεννήθηκαν από τον αντικατοπτρισμό της κοινωνικής δομής στην οποία υπήρξες και προσδιοριστηκές και δεν είναι άλλη από την "αγία οικογένεια". Απλά η μετάβαση την ουσιαστικά ενήλική ζωή σε φέρνει μπροστά στην ευθύνη (ή ορμέμφυτο πες το όπως θες) που έχεις στον εαυτό σου, να ζήσεις για σένα, με την ίδια φυσικότητα που πρέπει να ανασάνεις.
Εκεί οι φυσικές επιλογές είναι δύο, είτε γίνεσαι το τέρας που σε κατάντησε καταθλιπτικό είτε αποδέχεσαι την κατάθλιψη την βιώνεις και ψάχνεις διέξοδο. Δεν ξέρω τι συμβαίνει σε περιπτώσεις που η αιτία της κατάθλιψης δεν ήταν η οικογένεια. Εγώ έτσι το βίωσα.

Είμαι 29 είχα συμπτώματα απο τα 12 περίπου, τα οποία κατα την οικογένεια μου ήταν ιδιοτροπίες, δεν υπέφερα δλδ, διασκέδαζα, αλλά έπρεπε να φτάσω κι εγώ γύρω στα 20 για να συνειδητοποιησω πως δεν είμαι ιδιότροπη και πως το "νορμάλ" δεν είναι να πονάς ψυχικά επειδή σου αξίζει επειδή έτσι αποφάσισαν αυτοί που σε γέννησαν.

Ελπίζω να μας μιλήσει και ο Γιώργος, θα χαρώ να μάθω νέα του :)

μεχρι καποιο σημειο ειναι θλίψη... σε όλους τους ανθρωπους υπάρχει η καταθλιψη σαν στοιχείο ειναι μερος των συναισθηματων μας...αλλα απο εκει και πέρα..οταν μας καταβαλει πρεπει να εχουμε φτασει στον πάτο... στα 20 σου εισαι στο πικ της ορμης σου ...βιολογικα ... αν οι γονεις της σημερινης γενιας ειναι για δεσιμο, τι να πουμε και για τις αλλες γεννιες...τις πιο παλιες που εκαναν εγκληματα στα παιδια τους σε κοινωνιες εντελως αμορφωτες σε περιοδους μεγαλης φτωχειας και ανεχειας ..μεταπολεμικες, εμφυλίους και δικτατορίες!... οχι ..κατι συμβαινει με τα 20 χρονα παιδια σημερα, υπαρχει μια παραίτηση.... ενα πνευμα ακρωτηριασμενο...σε βαθμο που παλιοτερα δεν υπήρχε...αλλα δεν υπήρχε και η πολυτελεια να υπάρχει.

ειναι πολλα τα κρουσματα στο φορουμ που εχω διαβασει... μιλάμε για μια εποχη που βγαζει ευνουχισμενα παιδια ..δεν εννοω το θεματοθετη φυσικα.. μπορει να μην ανοικει καν σε αυτην την κατηγορια των 20χρονων που καθονται στον καναπέ τους και κλαιγονται επειδη καμια μοντελα δεν πάει να τους την πέσει ..στς προηγουμενες γεννιες τους κατηγορουσαμε οτι πηδ@νε οτι βρουν και οτι μονο το κατω κεφαλι δουλευει! μα αυτο ήταν το φυσικο!!! και σημερα εχουμε τους μαγεμενους πριγκηπες στο καστρο που περιμενουν την γενναια πρηγκίπησα να πάει να τους σωσει!!..φφφφ...
σιγουρα το λαθος ειναι των γονεων και οχι μονο... μιλάμε για μια αφυσικη κατασταση που χειροτερευει σαν μαστιγα!

Είσαι περισσότερο καιρό στο φόρουμ και μπορεί να έχεις παρατηρήσει το συγκεκριμένο γεγονός, ότι δηλαδή είναι σημάδι των καιρών η εμφάνιση κατάθλιψης στα 20+. Επίσης μπορώ να συμφωνήσω με σχετική επιφύλαξη στο ότι μπορεί να υπάρχουν κοινοί παράγοντες - μάλλον κοινωνικοί? - που μπορεί να ευνουχίσουν μια γενιά ολόκληρη, αλλά με τίποτα δε μπορώ να φανταστώ ότι ένας άνθρωπος, παύει να είναι λειτουργικός, σκέφτεται συνεχως το τέλμα στο οποιο έχει πέσει, σκέφτεται πως η ζωη του καταστραφηκε, ενώ όπως λες είναι στο πικ της ζωτικότητάς του, δε φροντίζει τον εαυτό του, έχεις αυτοκτονικές σκέψεις κτλ, επειδη δεν του εκατσε η μοντέλα. Δεν είναι η πηγή της άρνησης για ζωή ένας ρηχός και ασήμαντος λόγος. Δε μιλάω για θλίψη και άγχος για θέματα οικονομικά σχέσεων κτλ. που τα εχουν ολοι οι ανθρωποι.

Επίσης, αν και κάπως σκληρό ή απόκοσμο ως άποψη, θεωρώ ότι το να σε βρεί κατάθλιψη αν και δεν ειναι καθολου ωραίο πράγμα, είναι πολυ καλύτερο να συμβεί στα 20 παρα στα 40. Αν υπάρχουν τα ερεθισματα για να εκδηλωθεί πρέπει να μην νοιώθεις για να μην συμβεί ποτέ, με την οποιαδήποτε ενταση ή μορφή. Όταν είσαι στα 20 έχεις μια "ευκαιρία" να λύσεις τα προβλήματα σου, να τα αντιμετωπίσεις και να διαλέξεις τη ζωη που θες εσυ και όχι οι νευρώσεις σου. Ενώ στα 40 ή 50 εκτός του ότι έχεις χάσει τα πιο δημιουργικά σου χρόνια, αν έχεις παιδιά ενδέχεται να τους έχεις περάσει τα θέματα που σε έκαναν να εμφανίσεις κατάθλιψη και να διαιωνησεις το πρόβλημα.

Και να στο πω κι αλλιώς, αν οι παλιότερες γενιές είχαν την "πολυτέλεια" να συνειδητοποιήσουν την κατάθλιψή τους, μπορεί οι 20+ με κατάθλιψη να ήταν πολλοί λιγότεροι.

Quote:

---

Originally Posted by kutchunie

Είσαι περισσότερο καιρό στο φόρουμ και μπορεί να έχεις παρατηρήσει το συγκεκριμένο γεγονός, ότι δηλαδή είναι σημάδι των καιρών η εμφάνιση κατάθλιψης στα 20+. Επίσης μπορώ να συμφωνήσω με σχετική επιφύλαξη στο ότι μπορεί να υπάρχουν κοινοί παράγοντες - μάλλον κοινωνικοί? - που μπορεί να ευνουχίσουν μια γενιά ολόκληρη, αλλά με τίποτα δε μπορώ να φανταστώ ότι ένας άνθρωπος, παύει να είναι λειτουργικός, σκέφτεται συνεχως το τέλμα στο οποιο έχει πέσει, σκέφτεται πως η ζωη του καταστραφηκε, ενώ όπως λες είναι στο πικ της ζωτικότητάς του, δε φροντίζει τον εαυτό του, έχεις αυτοκτονικές σκέψεις κτλ, επειδη δεν του εκατσε η μοντέλα. Δεν είναι η πηγή της άρνησης για ζωή ένας ρηχός και ασήμαντος λόγος. Δε μιλάω για θλίψη και άγχος για θέματα οικονομικά σχέσεων κτλ. που τα εχουν ολοι οι ανθρωποι.

Επίσης, αν και κάπως σκληρό ή απόκοσμο ως άποψη, θεωρώ ότι το να σε βρεί κατάθλιψη αν και δεν ειναι καθολου ωραίο πράγμα, είναι πολυ καλύτερο να συμβεί στα 20 παρα στα 40. Αν υπάρχουν τα ερεθισματα για να εκδηλωθεί πρέπει να μην νοιώθεις για να μην συμβεί ποτέ, με την οποιαδήποτε ενταση ή μορφή. Όταν είσαι στα 20 έχεις μια "ευκαιρία" να λύσεις τα προβλήματα σου, να τα αντιμετωπίσεις και να διαλέξεις τη ζωη που θες εσυ και όχι οι νευρώσεις σου. Ενώ στα 40 ή 50 εκτός του ότι έχεις χάσει τα πιο δημιουργικά σου χρόνια, αν έχεις παιδιά ενδέχεται να τους έχεις περάσει τα θέματα που σε έκαναν να εμφανίσεις κατάθλιψη και να διαιωνησεις το πρόβλημα.

Και να στο πω κι αλλιώς, αν οι παλιότερες γενιές είχαν την "πολυτέλεια" να συνειδητοποιήσουν την κατάθλιψή τους, μπορεί οι 20+ με κατάθλιψη να ήταν πολλοί λιγότεροι.

---

Καλησπέρα σας. Έχω μήνες να γράψω στο φόρουμ,καθώς πέρασα τη χειρότερη -μέχρι τώρα - περίοδο της ζωής μου. Απομόνωση από τους πάντες και τα πάντα,κλεισμένος σε ένα σπίτι, με μόνο λόγο για να βγω, τα τσιγάρα που έπρεπε να αγοράσω. Οξύθυμος και απαθής ταυτόχρονα,άθλος ακόμα και το μπάνιο που έπρεπε να κάνω, πολλές κρισεις πανικου,απαισιοδοξία κλπ. Κλπ. Τη συνέχεια λίγο-πολύ την ξέρετε. Με παρότρυνση των φίλων μου,με τους οποίους είχε χαθεί σχεδόν κάθε επαφή,με πήραν σχεδόν σηκωτο και επισκέφτηκα τον γιατρό μου μετά από πολλούς μήνες. Η διάγνωση παραμένει ίδια, μόνο που πλέον είναι στον υπέρτατο βαθμό. Όπως καταλαβαίνετε έγινε και τροποποιηση της δόσης των φαρμάκων: seropram 50mg ημερησίως και xanax 1mg. Το δέχτηκα γιατί δεν εχω πλεον τη δυνατότητα να κάνω μόνος μου τον γιατρό χωρίς αποτέλεσμα Και για αρχή 1 φορά την εβδομάδα πρέπει να τον επισκέπτομαι. Σε ότι αφορά το οικογενειακό περιβάλλον συμφωνώ ότι αποτελεί καθοριστικό παράγοντα εξέλιξης για την μετέπειτα ζωή του ανθρώπου. Του κάθε ανθρώπου. Και εννοείται ότι δεν αναφέρομαι σε γκομενες που δεν μου "κάθισαν "όπως αναφέρθηκε σε ένα μήνυμα. Δεν μιλάω ειρωνικά,ούτε κάνω επίθεση. Προσπαθω να εξηγήσω, προκειμένου να αποφευχθούν τυχόν παρεξηγήσεις και παρανοήσεις σχετικά με το πρόβλημα που αντιμετωπίζω. Τα θέματα αυτά είναι για μένα και λίγο αστεία. Όχι όμως ότι δεν έχουν συμβεί και αυτά. Ειδικά στις εφηβικές ηλικίες μια απο τις πολλές αιτίες κατάθλιψης,είναι και η ερωτική απογοήτευση. Απλώς λέω τα πράγματα από τη δική μου οπτική γωνία. Το μόνο σίγουρο πάντως με τις ψυχικές ασθένειες είναι ότι αποτελούν ένα τεράστιο σύγχρονο πρόβλημα. Είναι σοβαρές ασθένειες, είναι υπαρκτές και απαιτούν σοβαρή αντιμετώπιση. Ειδικά όταν χτυπά τις πολύ παραγωγικες ηλικίες (18-30),όπως εμενα και ενδεχομένως χιλιαδες αλλους, είναι το λιγότερο τραγικό. Σε μια ζωή που υποτίθεται "ανοίγεται "ολόκληρη" μπροστά σου,εσύ αρνείσαι να την ζήσεις και ένα μαύρο φόντο καλύπτει τα πάντα. Χωρίς καμιά ελπίδα διαφυγής από αυτό το μαύρο τούνελ, όπως το λέω εγώ. Αναμφίβολα όμως τα παιδικά Χρόνια σε ακολουθούν. Και όταν οι άσχημες μνήμες υπερέχουν των καλών, τότε σε στοιχειώνουν! Ενδεχομένως όμως να παίζουν ρόλο και πολλά άλλα πράγματα (πχ. δομή, λειτουργια εγκεφαλου κλπ) Γι αυτό άλλωστε έχει χαρακτηριστεί και πολυπαραγοντικη ασθένεια. Ενα βιολογικό υπόβαθρο πάντως πρεπει να υπάρχει και είναι απλώς Θέμα χρόνου να εκδηλωθεί!!!!

Quote:

---

Originally Posted by GiwrgosLxs

Καλησπέρα σας. Έχω μήνες να γράψω στο φόρουμ,καθώς πέρασα τη χειρότερη -μέχρι τώρα - περίοδο της ζωής μου. Απομόνωση από τους πάντες και τα πάντα,κλεισμένος σε ένα σπίτι, με μόνο λόγο για να βγω, τα τσιγάρα που έπρεπε να αγοράσω. Οξύθυμος και απαθής ταυτόχρονα,άθλος ακόμα και το μπάνιο που έπρεπε να κάνω, πολλές κρισεις πανικου,απαισιοδοξία κλπ. Κλπ. Τη συνέχεια λίγο-πολύ την ξέρετε. Με παρότρυνση των φίλων μου,με τους οποίους είχε χαθεί σχεδόν κάθε επαφή,με πήραν σχεδόν σηκωτο και επισκέφτηκα τον γιατρό μου μετά από πολλούς μήνες. Η διάγνωση παραμένει ίδια, μόνο που πλέον είναι στον υπέρτατο βαθμό. Όπως καταλαβαίνετε έγινε και τροποποιηση της δόσης των φαρμάκων: seropram 50mg ημερησίως και xanax 1mg. Το δέχτηκα γιατί δεν εχω πλεον τη δυνατότητα να κάνω μόνος μου τον γιατρό χωρίς αποτέλεσμα Και για αρχή 1 φορά την εβδομάδα πρέπει να τον επισκέπτομαι. Σε ότι αφορά το οικογενειακό περιβάλλον συμφωνώ ότι αποτελεί καθοριστικό παράγοντα εξέλιξης για την μετέπειτα ζωή του ανθρώπου. Του κάθε ανθρώπου. Και εννοείται ότι δεν αναφέρομαι σε γκομενες που δεν μου "κάθισαν "όπως αναφέρθηκε σε ένα μήνυμα. Δεν μιλάω ειρωνικά,ούτε κάνω επίθεση. Προσπαθω να εξηγήσω, προκειμένου να αποφευχθούν τυχόν παρεξηγήσεις και παρανοήσεις σχετικά με το πρόβλημα που αντιμετωπίζω. Τα θέματα αυτά είναι για μένα και λίγο αστεία. Όχι όμως ότι δεν έχουν συμβεί και αυτά. Ειδικά στις εφηβικές ηλικίες μια απο τις πολλές αιτίες κατάθλιψης,είναι και η ερωτική απογοήτευση. Απλώς λέω τα πράγματα από τη δική μου οπτική γωνία. Το μόνο σίγουρο πάντως με τις ψυχικές ασθένειες είναι ότι αποτελούν ένα τεράστιο σύγχρονο πρόβλημα. Είναι σοβαρές ασθένειες, είναι υπαρκτές και απαιτούν σοβαρή αντιμετώπιση. Ειδικά όταν χτυπά τις πολύ παραγωγικες ηλικίες (18-30),όπως εμενα και ενδεχομένως χιλιαδες αλλους, είναι το λιγότερο τραγικό. Σε μια ζωή που υποτίθεται "ανοίγεται "ολόκληρη" μπροστά σου,εσύ αρνείσαι να την ζήσεις και ένα μαύρο φόντο καλύπτει τα πάντα. Χωρίς καμιά ελπίδα διαφυγής από αυτό το μαύρο τούνελ, όπως το λέω εγώ. Αναμφίβολα όμως τα παιδικά Χρόνια σε ακολουθούν. Και όταν οι άσχημες μνήμες υπερέχουν των καλών, τότε σε στοιχειώνουν! Ενδεχομένως όμως να παίζουν ρόλο και πολλά άλλα πράγματα (πχ. δομή, λειτουργια εγκεφαλου κλπ) Γι αυτό άλλωστε έχει χαρακτηριστεί και πολυπαραγοντικη ασθένεια. Ενα βιολογικό υπόβαθρο πάντως πρεπει να υπάρχει και είναι απλώς Θέμα χρόνου να εκδηλωθεί!!!!

---

Giorgo καλημερα, οπως και τότε ετσι και τωρα θέλω να σου τονισω οτι δεν αναφερομουν σε εσενα... ήταν ενας δικος μου προβληματισμος γενικα για τα νεα παιδια, αν παρατηρησεις τα θεματα του φορουμ θα καταλάβεις τι εννοω.
λυπάμαι πολυ για την φαση που πέρασες, και περνας,την εχω περασει και εγω και ξερω ποσο σε διαλυει όλο αυτο..και μπραβο σου που καταφερες να βγεις και να αναζητησεις βοηθεια... και ελπίζω συντομα να βρεις την δυναμη και εσυ και εγω και ολοι μας και να το ξεπερασουμε.
οι κρισεις πανικου σου σε τι κατασταση βρισκονται τωρα? σε βοηθαει η θεραπεια?

Το seropram θέλει ακόμα λίγες μέρες για να λειτουργήσει. Το xanax όμως έχει μειώσει τη συχνότητα των κρίσεων. Αλλά όταν με πιάνουν, μετά με αφήνουν κουρέλι και σωματικά και ψυχικά!!! Είμαι ακόμα όμως μέσα στο σπίτι, πολύ σπάνια θα βγω έξω να δω επιτέλους το φως του ηλίου. Μέσα σε ένα δωμάτιο με κλειστά παραθυρα, βυθισμένος σε σκεψεις. Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτό. Κάνω όμως υπομονή. Θα ήθελα να περασει αυτη η ασχημη περιοδος και το καλοκαιρι να μπορεσω να πιασω και καμια δουλεια. Πώς ομως αφου δεν μπορω/δεν θελω να ειμαι με κοσμο; Ίδωμεν!!!

Εύχομαι να βρεις τους λόγους για τους οποίους κρίνεις πως αξίζει να γινεις καλα και να φορτωθεις υπομονή κι επιμονή κ να αρχισεις να ζεις.

ΕΓΙΝΑ ΣΗΜΕΡΑ ΜΕΛΟΣ ΚΑΙ ΞΕΚΙΝΙΣΑ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΩ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΑΠΛΑ ΠΩΣ ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΠΕΡΝΑΩ ΤΟ ΙΔΙΟ ΣΕ ΜΙΚΡΟΤΕΡΟ ΒΑΘΜΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΟΛΑ ΟΣΑ ΛΕΣ ΓΙΣ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ ΣΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΟΝ . . . ΟΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΣΟΥ ΠΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ Η ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΣΟΥ ΔΕΝ ΒΟΗΘΑΝΕ ΟΤΑΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΤΩ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΣΗΚΩΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΟΤΙ ΚΑΙ Ν ΚΑΝΕΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΠΑΡΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΑΠΟΦΑΣΗ ΑΛΛΑ ΙΣΩΣ ΕΧΟΥΜΕ ΣΥΝΙΘΗΣΕΙ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ . . . ΕΙΜΑΙ ΤΗΣ ΑΠΟΨΗΣ ΠΩΣ ΟΤΑΝ ΘΕΣ ΠΟΛΥ ΚΑΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΑΣ ΤΗΝ ΕΧΟΥΝ ΠΑΡΕΙ.ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΒΓΕΙΣ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙΣ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟ ΠΟΥ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΘΕΣ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙΣ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΣ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΟ Η ΑΓΑΠΗ ΜΑΣ ΔΙΝΕΙ ΤΗ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΔΥΝΑΜΗ . . . ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΠΩΣ ΝΑ ΤΗΝ ΒΡΩ ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΩ ΟΡΕΞΗ ΝΑ ΒΓΩ ΝΑ ΜΙΛΗΣΩ ΣΕ ΑΝΘΡΩΠΟ . . . ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΙΣ ΘΑ ΔΕΙΣ ΟΤΙ ΑΞΙΖΕΙ . . . ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ Ν ΒΡΕΙΣ ΑΤΟΜΑ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΝΕ Τ ΙΔΙΟ Μ ΕΣΕΝΑ ΟΣΟ ΚΑΛΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ Κ Ν ΕΧΟΥΜΕ ΟΣΟ Κ ΝΑ ΜΑΣ ΝΟΙΑΖΟΝΤΑΙ ΔΕΝ ΜΑΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ. . . "ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ" "ΣΚΕΨΟΥ ΘΕΤΙΚΑ" ΑΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΘΑ ΤΟ ΕΚΑΝΑ :-P ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ Σ ΒΟΗΘΗΣΕ ΕΣΤΩ Κ ΛΙΓΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΟΥ ΕΙΠΑ . . . ΜΗΝ ΒΓΑΙΝΕΙΣ ΕΞΩ ΓΙΑ Ν ΓΕΛΑΣΕΙΣ ΕΝΩ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΜΕΤΑ ΒΓΑΙΣ Κ ΚΑΝΕ ΚΑΤΙ ΠΟΙΟ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΠΗΓΑΙΝΕ ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΜΙΛΗΣΕ ΜΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΚΑΝΕ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΘΑ ΣΕ ΗΡΕΜΗΣΕΙ. ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΟΥ ΙΣΩΣ ΣΟΥ ΦΑΝΕΙ ΒΛΑΚΕΙΑ ΑΛΛΑ ΣΚΕΨΟΥ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΚΑΠΟΙΟ ΣΚΥΛΑΚΙ

Εγώ έχω [επίσημα τουλάχιστον] 2.5 χρόνια κατάθλιψη, είμαι 21 ετών και σκέφτομαι γιατί σε εμένα; Γιατί; Κουράστηκα πραγματικά. Τουλάχιστον έχω περιορίσει τις καταστάσεις που με αγχώνουν ή στεναχωρούν. Ωστόσο υπάρχουν ώρες που θέλω να κλάψω και δεν μπορώ δυστυχώς. Εδώ και κάτι ημέρες δεν έπαιρνα τα χάπια και τώρα είμαι λίγο χάλια, ευέξαπτη, αγχωμένη και τα σχετικά. Βαρέθηκα να ακούω να μου λένε πόσο στεναχωριούνται που δεν προσπαθώ. Αν είναι δυνατόν να στεναχωριούνται για εμένα δημιουργώντας μου έτσι τύψεις, τη στιγμή που ούτε το 5% των όσων περνάω μπορούν να αισθανθούν. Το μόνο για το οποίο αισθάνομαι τυχερή και ευλογημένη είναι τα δύο γατάκια μου, ο λόγος που θα ξυπνήσω το πρωί, θα σηκωθώ απο το κρεβάτι και που θα αξίζει να ξημερώσει η μέρα.

Na sou po kati pou mou allaxe ti zwh? gymnastiki file. auto den to dokimases. grapsou se ena gym kai kane gymnastiki. trexe sto diadromo kane elliptiko kane varh kai tha deis diafora.

Καλησπέρα σε όλους,
Μετά από πάρα πολύ καιρό είπα να ξαναμπώ στο Φόρουμ, αφού έχω πλέον στα χέρια μου μια σωστή διάγνωση,την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή,τακτικές συνεδρίες με ψυχολόγο και ένα σταθερό πρόγραμμα καθημερινότητας -όσο αυτό είναι εφικτό.- Θα πάρω τα πράγματα όμως από εκεί που τα άφησα. Όπως είχα εξηγήσει την πρώτη φορά που δημοσίευσα στο Φόρουμ, η δική μου ιστορία ξεκινάει από την ηλικία των 17. Σε λίγους μήνες κλείνω τα 21 και συνειδητοποιώ ότι έχασα σημαντικά χρόνια από τη ζωή μου. Έμεινα πίσω σε πολλά θέματα και τώρα μαζεύω τα κομμάτια μου επαναπροσδιοριζοντας σχεδόν τα πάντα. Έχοντας όλα τα συμπτώματα που ειχα αναφέρει και σε προηγούμενα post, έβλεπα ότι η φαρμακευτική αγωγή δεν με έπιανε, παρόλο που ήμουν συνεπής...η καθημερινότητα μου κυλούσε ανιαρα και δίχως κανένα νόημα. Αποστασιοποιημένος απο τους πάντες και τα πάντα,ξυπνάω ένα πρωί του Σεπτέμβρη που μας πέρασε θολωμενος,θυμωμένος και ταυτόχρονα αποφασισμένος. Είπα "ή θα αυτοκτονήσω και θα τελειώσει το πανηγύρι ή θα κάνω κάτι να αλλάξω την τραγική αυτή κατάσταση". Πήρα τον διαλυμένο εαυτό μου με όσες δυνάμεις μου είχαν απομείνει και πηγαίνω στην πανεπιστημιακή ψυχιατρική κλινική του "Αττικού Νοσοκομείου". Χωρίς ραντεβού και -με μεγάλη έκπληξη- χωρίς τσακωμούς στην Γραμματεία, με δέχτηκε Ένας αναπληρωτής Καθηγητής ψυχιατρικής στα εξωτερικά ιατρεία. Προσπαθώντας να του εξηγήσω με κάθε λεπτομέρεια την ιστορία μου από την αρχή,και με το άγχος μη τυχόν ξεχάσω τίποτα από όλα αυτά που είχα μαζεμένα μέσα μου...η απάντηση του ήταν επί λέξει: "Αγόρι μου δεν έχεις κατάθλιψη. Η δική σου περίπτωση είναι πολύ περισσότερο πολύπλοκη από αυτό. Είσαι από τις ελάχιστες περιπτώσεις που μπορώ με ασφάλεια και σιγουριά, να βγάλω διάγνωση μέσα σε 1 ώρα, καθώς είναι ολοφάνερο και από τα όσα περιγράφεις και από την εικόνα σου αυτή τη στιγμή. Δεν είσαι αντιμέτωπος με την κατάθλιψη,αλλά με την Διπολική διαταραχή." Το κορμί μου μουδιασε. Την συγκεκριμένη πάθηση την γνώριζα εξ ονόματος,αλλά όχι επί της ουσίας. Δεν γνώριζα τα χαρακτηριστικά της, τα συμπτώματα, τη θεραπεία...δεν γνώριζα τίποτα. Πήρα όμως την απαραίτητη ενημέρωση από τον γιατρό, αμέσως τροποποιεί την φαρμακευτική αγωγή και έτσι εδώ και λίγους μήνες παίρνω: quepin 200mg, seropram 40 mg, milithin 300mg κάθε μέρα!!! Αμέσως με έστειλε σε εναν από τους ψυχολόγους του νοσοκομείου για να φτιάξω ένα πρόγραμμα θεραπείας ψυχοθεραπευτικου τύπου για την περίπτωση μου. Με λίγα λόγια κάθε μήνα επισκέπτομαι τον γιατρό στο νοσοκομείο, και κάθε 15 μέρες βρίσκομαι με την ψυχολόγο για την διαλεκτική θεραπεία. Το αποτέλεσμα με εξέπληξε ευχάριστα, καθώς μέσα σε 2 μήνες είδα σημαντικότατες διαφορές επάνω μου και μέσα μου. Η σύγχυση και οι αλλόκοτες- τρομακτικές σκέψεις που με διακατειχαν μειώθηκαν στο ελάχιστο και πλέον φαντάζουν ανεπαίσθητες!!! Το γρανάζια του θολωμενου μου μυαλού άρχισαν ξανά να λειτουργούν με "κανονικές" στροφές. Δραστηριοποιηθηκα σημαντικά αποφασίζοντας να βάλω σε πρόγραμμα τη σχολή μου ,με τακτικό διάβασμα,ένα σταθερό πρόγραμμα ύπνου, προσπαθώ να αποκαταστήσω τις φθαρμένες φιλικές μου σχέσεις, εξηγώντας μόνο στους πολύ κοντινούς τι ακριβώς μου συμβαίνει και να σταθώ στα πόδια μου. Εν κατακλείδι, μετά από τον Γολγοθά αυτόν, είναι ίσως η πρώτη φορά που νιώθω περήφανος για τον εαυτό μου. Περήφανος για εκείνο το μοιραίο πρωινό που πήρα την κατάσταση στα χερια μου. Περήφανος για την αρκετά καλή πορεία που έχω δείξει μέχρι στιγμής. Προσπαθώ να μην αναλωνομαι σε σκέψεις του στυλ "γιατι σε μένα;" κλπ. Κάνω μια συνειδητοποιημένη προσπάθεια να αντιμετώπισω αυτή την χρόνια και συνάμα ύπουλη πάθηση,πάντα με τη βοήθεια των ειδικών. Το ενδεχόμενο των υποτροπων με τρομάζει αρκετά, καθως δεν μπορείς να ξέρεις κάθε φορά που θα σε οδηγήσουν!!!!! Λειτουργεί όμως ταυτόχρονα και προτρεπτικα για να συνεχίσω να κάνω αυτό που κάνω με σύνεση, έτσι ώστε να μειώσω τη συχνότητα και τη βαρύτητα των υποτροπων που σίγουρα κάποια στιγμή θα έρθουν. Για την ώρα όμως συνεχίζω τη ζωή μου,όντας πλέον αρκετά ισορροπημένος, σαν να μη συμβαίνει τίποτα!!!Μπορεί να μην είναι πάντα εύκολο αλλά το παλεύω. Ελπίζω να μην σας κούρασα. Είπα πολλά. Θα ήθελα να σχολιάσετε πάνω σε αυτά που έγραψα και να πείτε κι εσείς τις δικές σας αντίστοιχες εμπειρίες. Πιστεύω ότι μοιράζομαι με αρκετούς από εδώ μέσα κοινούς προβληματισμούς και κοινές ανησυχίες!!!!!
Καλή συνέχεια σε ο,τι κι αν κάνετε!!!!!!!

Ευχομαι απο εδω και στο εξης η καθε ημερα σου να ειναι και πιο ομορφη. Μπραβο για την αποφασιστικη σου κινηση και ευτυχως που βρεθηκες σε Ανθρωπο ιατρο και οχι κατι λιγοτερο. :)

Quote:

---

Originally Posted by Constantly curious

Ευχομαι απο εδω και στο εξης η καθε ημερα σου να ειναι και πιο ομορφη. Μπραβο για την αποφασιστικη σου κινηση και ευτυχως που βρεθηκες σε Ανθρωπο ιατρο και οχι κατι λιγοτερο. :)

---

Φοβόμουν η αληθεια είναι για τον γιατρό που θα πετύχω. Ευτυχώς είναι άνθρωπος και φοβερός επιστήμονας με ένα εύρος γνώσεων απίστευτο. Και επίσης πρέπει να ενημέρωσω ότι δεν είναι πάντα απαραίτητο να χώσεις βαθιά το χέρι στην τσέπη για να λάβεις βοήθεια. Υπάρχουν δημόσια κρατικά νοσοκομεία που λειτουργούν πολύ καλά ακόμη και στις μέρες μας. Ευχαριστώ για τις ευχές. Και σε σένα εύχομαι ότι καλύτερο!!!!

Πως νιωθεις με την νεα σου αγωγη ? εισαι 2 μηνες ειπες με αυτη ?

Quote:

---

Originally Posted by Constantly curious

Πως νιωθεις με την νεα σου αγωγη ? εισαι 2 μηνες ειπες με αυτη ?

---

3,5 μήνες. Και πάω πολύ καλά! Φοβόμουν στην αρχή τις γνωστές σε όλους παρενέργειες,αλλά δεν είχα τίποτα. Πέρα από μερικές ζαλάδες και λίγη υπνηλία τις πρώτες μέρες!!! Ήταν αρκετά ανεκτά τα συγκεκριμένα φάρμακα σε μένα. Και οι συγκεκριμένες δόσεις βέβαια!!!

Πολλες φορες εχω αναλογιστει τα υπερ και τα κατα της αγωγης στον οργανισμο μου, δλδ τις παρενεργειες, μεχρι στιγμης διαλεγω την αγωγη σε σχεση με τη ποιοτητα ζωης διχως αγωγη. Ειναι μεγαλη λυτρωση να βρεις επιτελους γιατρο που καταλαβαινει τι σου συμβαινει και να παρεις αγωγη η οποια εχει αποτελεσμα. Εκ πειρας ειδα οτι δεν φευγουν εντελως καποια συμπτωματα αλλά μειωνεται δραστικα η διαρκεια της εντασης τους. Οταν πλεον ξερεις οτι καποια στιγμη θα τελειωσει αυτη η ενοχλητικη αισθηση πλεον δεν ειναι τοσο ανυποφορη η ζωη. Συμφωνεις?

Quote:

---

Originally Posted by Constantly curious

Πολλες φορες εχω αναλογιστει τα υπερ και τα κατα της αγωγης στον οργανισμο μου, δλδ τις παρενεργειες, μεχρι στιγμης διαλεγω την αγωγη σε σχεση με τη ποιοτητα ζωης διχως αγωγη. Ειναι μεγαλη λυτρωση να βρεις επιτελους γιατρο που καταλαβαινει τι σου συμβαινει και να παρεις αγωγη η οποια εχει αποτελεσμα. Εκ πειρας ειδα οτι δεν φευγουν εντελως καποια συμπτωματα αλλά μειωνεται δραστικα η διαρκεια της εντασης τους. Οταν πλεον ξερεις οτι καποια στιγμη θα τελειωσει αυτη η ενοχλητικη αισθηση πλεον δεν ειναι τοσο ανυποφορη η ζωη. Συμφωνεις?

---

Απόλυτα. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν ζούμε 30 ή 40 χρόνια πριν. Στις μέρες μας υπάρχουν θεραπείες (φαρμακευτικές- ψυχοθεραπευτικές) που βοηθούν κατά πολύ. Όπως λες στόχος είναι να μειωθεί δραστικά η βαρύτητα,η ένταση και η συχνοτητα των εκάστοτε συμπτωμάτων. Θεραπεία όμως με την έννοια της οριστικής ίασης,τουλάχιστον στην διπολική δεν υπάρχει. Όπως και στη σχιζοφρένεια κλπ. Αυτό είναι το πρωτο πράγμα που συνήθως λένε οι γιατροί. Και έχουν δίκιο!!!! Όπως σε έναν νέο άνθρωπο που θα του παρουσιαστεί σακχαρώδης διαβήτης, θα αναγκαστεί να λαμβάνει ινσουλίνη σε ενέσιμη μορφή για όλη του τη ζωή και να μετριέται 4-5 φορές τη μέρα, κάτι αντίστοιχο οφείλουμε να κάνουμε κι εμείς με τα φάρμακα! Ανέφερα τον διαβήτη ως παράδειγμα γιατί ο γιατρος μου τα παραλληλιζει συχνά. Όπως το σάκχαρο,έτσι και το συναίσθημα ή η διάθεση δεν πρέπει να είναι σε πολύ ανεβασμένα ή κατεβασμένα επίπεδα!!!!

Εγω ξεκινησα με απειρες κρισεις πανικου, αυπνιες ολα τα συναφη για 12 μηνες. Επισκεφτηκα ψυχιατρο ανεφερε ΓΑΔ. Κατοπιν εγινε καταθλιψη φυσικα βιωσα ενα μειζον που δεν θα ηθελα ποτέ ξανα στη ζωη μου να περασω και γενικως ανθρωπος ποτέ να μην περνα τετοιο μαρτυριο. Καποια στιγμη ειχα χρονο να ασχοληθω με το τι συμβαινει πραγματικα και γιατι. Διαβαζα εψαχνα εκανα ερανα τζιφος. Εκανα ψυχοθεραπεια και αυτο με βοηθησε να εχω επαφη με το συναισθημα μου. Αλλαξα γιατρο και αρκετα συντομα μου ανεφερε αυτο που υποψιαζομουν... οριακη διαταραχη. Μπηκε στη ζωη μου το Lithiofor λοιπον... ενιωσα λυτρωση και λυπη ταυτοχρονα γιατι διαβασα τις παρενεργειες του και καπως μου φανηκε. Πρακτικα με εχει βοηθησει παρα πολυ να προσγειωνομαι σε κεντρο και να μη χτυπιεμαι σα χταποδι με τα up and down !

Quote:

---

Originally Posted by Constantly curious

Εγω ξεκινησα με απειρες κρισεις πανικου, αυπνιες ολα τα συναφη για 12 μηνες. Επισκεφτηκα ψυχιατρο ανεφερε ΓΑΔ. Κατοπιν εγινε καταθλιψη φυσικα βιωσα ενα μειζον που δεν θα ηθελα ποτέ ξανα στη ζωη μου να περασω και γενικως ανθρωπος ποτέ να μην περνα τετοιο μαρτυριο. Καποια στιγμη ειχα χρονο να ασχοληθω με το τι συμβαινει πραγματικα και γιατι. Διαβαζα εψαχνα εκανα ερανα τζιφος. Εκανα ψυχοθεραπεια και αυτο με βοηθησε να εχω επαφη με το συναισθημα μου. Αλλαξα γιατρο και αρκετα συντομα μου ανεφερε αυτο που υποψιαζομουν... οριακη διαταραχη. Μπηκε στη ζωη μου το Lithiofor λοιπον... ενιωσα λυτρωση και λυπη ταυτοχρονα γιατι διαβασα τις παρενεργειες του και καπως μου φανηκε. Πρακτικα με εχει βοηθησει παρα πολυ να προσγειωνομαι σε κεντρο και να μη χτυπιεμαι σα χταποδι με τα up and down !

---

Lithiofor εεε; Φαντάζομαι πως είναι παρόμοιο με το milithin. Σταθεροποιητικό του συναισθήματος. Σωστά; Κι εγώ υπεφερα από κρίσεις πανικού για μεγάλο διάστημα και συνάμα αγοραφοβία σε πολύ προχωρημένο στάδιο. Όταν ο προηγούμενος γιατρός μου είχε αυξήσει το seropram,άραιωσαν σημαντικά μέχρι που σταματησαν εντελώς. Σε ότι είχε να κάνει με το συναίσθημα όμως δεν έβλεπα καμια βελτίωση. Η συνέχεια είναι αυτή που έγραψα; Οριακή διαταραχή εεε; Χμμμ...μπορείς να μου πεις τα γνωρίσματα της πάθησης αυτής; Απ όσο ξερω εχει αρκετά κοινά με την διπολική!!!!

Αν κανεις αναζητηση στο νετ αυτα τα δυο δινονται ως σταθεροποιητες αν και εχουν εναν ορισμο 5 λεξεις μαζι,χεχ.
Πως ειναι να ζεις με οριακη ... χμ... μονο προσωπικα θα εκφερω γνωμη... ειναι τρενακι τρομου. Ακραιο συναισθημα θετικο και αρνητικο. Υπερ κοινωνικη ή φουλ σε αποσυρση. Εγω ειμαι κινδυνος για τον εαυτο μου κατα κυριο λογο. Ειχα δηλαδη την αναγκη αισθησης σωματικου πονου για να μουδιασει ο ψυχικος, αντιλαμβανομουν οτι δεν ειναι υγιης μηχανισμος αντιμετωπισης και ετσι ξεκινησα το λιθιο. Δεν ηταν απο την αρχη ετσι η κατασταση, καταλαβα πως οταν μεγαλωνει η βαρυτητα του ερεθισματος αυξανεται και ο θυμος προς τον εαυτο. Ειναι σαν να χωριζεται ο εαυτος μου στα δυο, ο ενας θελει να ζησει τα παντα και εντονα και ο αλλος τα απορριπτει ολα και βουλιαζει. Ευτυχως με την αγωγη ειναι σχετικα ολα πιο διαχειρισιμα και σε μεγαλυτερη ισοροπια. Δεν εξαφανιζεται ο πυρηνας απλα ειναι πιο κατανοητος. Ετσι νιωθω τουλαχιστον.

Θυμίζει σε μεγάλο βαθμό τα μεικτά επεισόδια της διπολικης!!!! Έτσι όπως το περιγράφεις τουλάχιστον. Έχει τύχει σε μεικτά επεισόδια να βαράω το κεφάλι μου, να χαστουκιζομαι, να σπάω πράγματα κλπ. Τρενάκι τρόμου!!!! Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Όσο πιο μεγάλη η άνοδος τόσο πιο άσχημη και ανώμαλη η προσγείωση. Μόνο lithiofor παίρνεις;

Αυτο που με τσακιζει κατα καποιο τροπο ειναι αν απο την αρχη ημουν οριακη και εχασα τοσο χρονο ή οχι.

Λαμβανω αντικαταθλιπτικο τον σταθεροποιητη και αγχολυτικο. Με τον τωρινο γιατρο επειδη αμεσα ανεφερα οτι βιωνω τοσο εντονη αναγκη αυτο επιθετικοτητας παρολο που γνωριζω οτι δεν στεκει στο τελος της συνεδριας μου προτεινε το σκευασμα. Παιρνω τη χαμηλοτερη δοση και υποτιθεται να μην ανησυχω για τοξικοτητα. Παρολαυτα κανω οτι μπορω για να μην τυχον χρειαστει να αυξηθει.

Λατρευω τις στιγμες που νιωθω λες και πεταω στα συννεφα και μου δινω κουραγιο τις άλλες που ακομα και να κουνηθω μου φαινεται υπερ κατορθωμα. Πλεον δεν εξηγω τι νιωθω απλα πορευομαι και προσπαθω να μην παρεκλινω απο τον αρχικο στοχο, δηλαδη την προστασια απο υποτροπη κατα καποιο τροπο.

Ειναι σαν να βαζει ο ιδιος μου ο εαυτος τρικλοποδια για να πονεσω. Ε... καποια στιγμη υψωσα αναστημα να μαθω να μην τραυματιζομαι ( μεταφορικά μιλώντας ) σοβαρα. Με ξεγελαει ο νους μου οτι μπορω να καταφερω κατι ενω δεν ισχυει. Νεοτερη την παταγα, πλεον δεν ρισκαρω.
Νομιζω καταλαβαινεις πανω κατω τι εννοω.

Ξέρω ότι με το λίθιο ελλοχεύει ο κίνδυνος τοξικότητας. Την τελευταία φορά συζητήσαμε με τον γιατρό το ενδεχόμενο να διακόψω τη λήψη του επειδή έχω και υποθυρεοειδισμο(ελεγχόμεν� �ς πάντα,παίρνω θυροξινη) φοβάται μήπως ξερυθμιστει!!! Θα αυξήσουμε τη δόση του αντιψυχωσικου κατά 50mg. Η κουετιαπινη άλλωστε προφυλάσσει κι αυτή από τη μανία και από την κατάθλιψη!!! Το αντικαταθλιτικο(seropram) και το αντιψυχωσικο(quepin) όμως δεν πρόκειται να τα κόψω ποτέ. Ήταν ρητός!!! Και έχει δίκιο. Απ τη στιγμή που τα συμπτώματα έχουν ελαχιστοποιηθεί, σημαίνει ότι στις δόσεις και στον τύπο των φαρμάκων πέτυχε διάνα!!!