Originally Posted by
valor
Είναι η πρώτη φορά που γράφω εδώ και πιθανότατα να το κάνω με την σκέψη πως κάποιος θα μου απαντήσει ή θα καταλάβει!Όπως και να χει βοηθάει και μόνο που τα γράφω..Από τα 17 μου έφυγα για να σπουδάσω(ω ναι καμάρι του χωριού ξαφνικά) και προέρχομαι από μια οικογένεια που πέρασε από χιλιάδες κύματα για να ζει με ομόνοια(λόγος που μας έκανε ιδιαίτερα δεμένους έως φιλαράκια).Η μητέρα μου αρκετά σημαντική και σκληρή φιγούρα στην ζωή μου. Χρόνια τώρα ακούω με πόσο κόπο ''γύρισε'' τον πατέρα μου πίσω για να έχουμε εμείς τους γονείς μας. Δύσκολα της έλεγα την άποψή μου γιατί συνήθως το μόνο καλό που έβρισκε σε μένα να καμαρώνει είναι το πτυχίο μου. Με λίγα λόγια και για να μην τα πολυλογώ το ''μαύρο πρόβατο''στην οικογένεια για πολλούς λόγους. Γύρισα μετά από χρόνια στην επαρχία, 24 χρονών και με πολλά όνειρα στην πλάτη για το μέλλον. Μένω σε δικό μου σπίτι,πλήρως ανεξάρτητη και με την οικογένεια μου δίπλα να με στηρίζει στα βήματά μου.Μέχρι την στιγμή που γνωρίζω κάποιον ''όχι καλής οικογενείας'' για την μητέρα μου. Λάθη και σφάλματα των γονιών του,τα οποία εδώ και καιρό φαίνονται πως είναι το μόνο που ενδιαφέρουν την μητέρα μου(ο πατέρας μου δείχνει να είναι μαζί μου απλώς δεν μπορεί να κάνει και πολλά εφόσον είναι στην μέση).Οι ατάκες του στυλ ''Δεν σε σπούδασα εγώ για να έχεις τέτοια κατάντια κλπ''''Θέλει να σε τυλίξει''κλπ μπορείτε να φανταστείτε και άλλου τέτοιου είδους. Πολλές ήταν οι φορές που είπε πως κατέστρεψα πλέον την οικογένειά μας.Ψυχολογικός πόλεμος φαντάζομαι ονομάζεται.Μετά από πολλές προσπάθειες(που πάντα τελείωναν σε τσακωμούς και κατάρες)να της δώσω να καταλάβει πως νιώθω καλά και πρέπει να με αφήσει να ζήσω όπως θέλω καταλήξαμε με την ατάκα ''σε ξεγράφω,έχω μόνο ένα παιδί'' και 3 μήνες χωρίς να μιλάμε. Μου λείπει,αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ την ιδέα πως ενδιαφέρεται για τα όσα ακούει στην μικρή κοινωνία και όχι αν είμαι καλά,δεν με έχει ρωτήσει καν πως περνάω,πώς μου φέρεται,πώς σκέφτεται. Την παίρνουν τηλέφωνα και της λένε διάφορα,πώς έμπλεξα και τα σχετικά. Εντωμεταξύ ο φίλος μου τα ξέρει όλα,με στηρίζει και όπως λέει ''εγώ έχω διαχειριστεί τα λάθη τους,αλλά δεν φταίω για όσα έκαναν''.Νιώθω πίεση από παντού,στενοχώρια που έχασα την μητέρα μου για την εμμονή της να κάνω πράγματα όπως τα έχει φανταστεί.Δεν ξέρω.Νομίζω έχω δικαίωμα να ζήσω επιτέλους χωρίς τα δικά τους λάθη,τις τσιμπιές κάτω από το τραπέζι,τα δήθεν καλά ρούχα που ταιριάζουν με το επάγγελμά μου.Δεν είναι επανάσταση,είναι πως μετά από καιρό νιώθω ήρεμη όταν είμαι μαζί του.Δεν ξέρω πως θα βγει και αν θα αντέξει και αυτός το κρυφτό για να μην την πετύχει στον δρόμο,αλλά κουράστηκα να φτιάχνω την ζωή μου με το ''τί θα πει ο κόσμος''.
Τώρα που το διαβάζω μου φαίνεται η πιο μικρή περίληψη που θα μπορούσα να κάνω.Τόσα σκηνικά από πολύ άγριους τσακωμούς και απειλές,δεν χωράνε εδώ μέσα.
