απελπισια!

Παιδια καλησπερα! Σας διαβαζω αρκετο καιρο και αποφασισα να γινω μελος στην παρεα σας γιατι δεν αντεχω αλλο! Ξερω πως το θεμα εχει ξανασυζητηθει πολλες φορες αλλα πραγματικα εχω αναγκη να το θιξω και εγω... Εδω και δυο μηνες με εχει ποιασει αρρωστοφοβια αλλα σε τραγικο βαθμο... Εχω κανει γαστροσκοπηση γιατι στην αρχη νομιζα πως ειχα κατι στο στομαχι (απο εκει ξεκινησαν ολα) , υπερηχο ανω κατω κοιλιας, υπερηχο ουροδοχου κυστεως, ακτινογραφια θωρακα, σπιρομετρηση (δυο φορες!), και απο γιατρους επισης εχω παει σε παθολογο, ωρυλα κτλπ... ολοι με βρισκουν απολυτα υγιη εκτος απο την πρωτη την πμευμονολογο η οποια ειναι γενικως ποου αυστηρη(το ηξερα οταν πηγα) και μου ειπε να κοψω ωποσδηποτε το καπνισμα γιατι θα παθω χαπ, και εγω απο την τρομαρα μου πρωτον το εκοψα και μετα πηγα και σε σ
δευτερη (εξου και η δευτερη σπιρομετρηση) η οποια μου ειπε οτι ειμαι μια χαρα...
Τεσπα για να μην τα πολυλογω, η καινουρια ασχολια ειναι με την καρδια...νομιζω πραγματικα πως εχω κατι πολυ σοβαρο... να αναφερω βεβαια πως εχουμε και ιστορικο και πριν 2μιση χρονια πεθανε η πρωτη ξαδερφη μου η οποια ωστοσο ειχε διαγνωσμενο προβλημα στην καρδια...
Εχω παει σε ποσους καρδιιλογους εκανα υπερηχο δυο φορες καρδιογραφημα εβαλα χολντερ και το μονο που ειχα ειναι καποιες ταχυκαρδιες οχι παθολογικες αλλα απο τι αγχος κτλπ... εγω ωστοσο εκεινη την ημερα που το φορουσα δεν αισθανομουν τα περιεργα συμπτωματα που εχω συνηθως οπως φτερουγισματα εκτακτες κτλπ με αποτελεσμα να θελω να ξαναπαω σε αλλον καρδιολογο και να ξαναβαλω χολντερ αλλα οι δικοι μου δε με αφηνουν και φωναζουν... δεν ξερω τι να κανω ειμαι χαλια τα σκεφτομαι ολη μερα και πλεον δεν ευχαριστιεμαι τιποτα

Διαβαζεις αθρα περι αυτου στο ιντερνετ?

Να πω επισης πως εχω και παρα πολλα συμπτωματα τα οποια δεν υποχωρουν σχεδον καμια ωρα της ημερας, οπως δυσπνοια, ιλιγγο, ζαλη, μουδιασμα στι κεφαλι, κουραση, ατονια, ασταθεια... Επισης αρκετα συχνα οπως ανεφερα εχω ταχυκαρδιες χωρις εμφανη λογο (πχ αγχος) αλλα ο καρδιολογος μου ειπε πως ειναι απο αυτο και εκτεκτες οι οποιες ειναι πολυ τρομαχτικες και τις νιωθω πολυ εντονα... Για τις αταθειες και τις ζαλαδες ηθελα να παω για αξονικη η μαγνητικη εγκεφαλου , αλλα αυτον τον καιρο υπερισχυει ο φοβος της καρδιας... Δεν ξερω τι αλλο να κανω... εχω σκεφτει πολλες φορες να πηγαινω να κοιμαμαι εξω απο το νοσοκομειο ωστε αν παθω κατι να ειμαι διπλα... δεν αντεχω αλλο...νιωθω να τρελαινομαι...

Στην αρχη διαβαζα ( τον πρωτο καιρο που φοβομουν με το στομαχι)... εδω και ενα μηνα ομως δεν μπαινω καθολου αλλα παλι δεν υπαρχει εμφανης βελτιωση... εντωμεταξυ οταν πεθανρ η ξαδερφη μου μεχρι και τωρα δεν ειχα φοβηθει καθολου, και τωρα μετα απο δυομιση χρονια δεν μπορω να καταλαβω τι με εποιασε...Επισης δεν μπορω να σκεφτω με λογικη το γεγονος πως ο αιφνιδιος θανατος της δεν ηταν τοσο αιφνιδιος αν σκεφτεις το γεγονος πως ειχε προβλημα στην καρδια...

Ποσο εισαι?

25 ειμαι...

Ρε παιδια εδω κανεις?:(

τι να σου πουμε τωρα ετσι οπως τα γραφεις γυρω σου τι συμβαινει πχ ενω γραφεις ολα αυτα

Λογικα, αν πας σε ψυχολογο-ψυχιατρο θα σου πει οτι βιωνεις μετατραυματικο στρες( απο την απωλεια κοντινου προσωπου) και ολο το αγχος σου εχει επικεντρωθει σε τυχον προσωπικη νοσο.
Συνηθως αν επιμενει η ανησυχια σου και δεν σε αφηνει να συγκεντρωθεις αλλου πανω απο μηνα, ισως σου γραψει μια θεραπεια.

Κατα τα αλλα μονο μιλωντας σε ειδικο θα κατανοησεις σιγα σιγα αυτην την ανησυχια σου.

Γεια σου Θεανω, ημουν αρρωστοφοβική για 1-2 χρονια.. από τα 20 περίπου μέχρι 21-22, διαγνωστηκα με αγχωδη διαταραχη, καθως η αρρωστοφοβία ήταν μία μόνο έκφανση του άγχους, είχα και αυπνιες, άσχημες σκέψεις, κρισεις θυμου, με πολλες φωνες και πολυ κλάμα, αισθηση απελπισίας κλπ αφού κανα συνεδριες με ψυχολόγο και λίγες με ψυχίατρο. Πήρα αντικαταθλιπτικά έξι μήνες... Τόσες πολλές ιατρικές εξετάσεις δεν έκανα, ντρεπόμουν κάπως να ζητήσω τόσο εξειδεικευμένες εξετάσεις, οι παθολόγοι με σταματούσαν με ένα ''είναι ψυχολογικό'', εκεί εγώ θύμωνα, επέμενα ότι πονάω, αλλά τίποτα. Εϊχα συμπτώματα αυχενικού, ένα πόνο στη μέση του θώρακα, μια αίσθηση αδυναμίας ενώ κατα καιρούς ασχολιομουν με ενα πονακι εδω, ενα πονακι εκει. Εψαχνα στο ίντερνετ πολυ, διαβαζα πολυ αναλυτικα, συμπτωματα, θεραπειες κλπ. Στις συζητήσεις μου αναφερόμουν σε αυτά τα θέματα συχνά, νομίζω είχα γίνει κουραστική και ειχα κουραστει και εγω η ίδια...

Θεωρώ ότι η επίσκεψη σε ειδικούς ψυχικής υγείας είναι και αυτό που χρειάζεσαι σε κάθε περίπτωση, ακόμη και αν κατα τ'αλλα είναι λειτουργική η ζωή σου γιατί η αρρωστοφοβία σου απορροφάει όλη τη ζωή και δε σε αφήνει να χαλαρώσεις. Συμφωνώ με τον Constantly curious, εμενα προσωπικά δε μου το ειπαν οι ειδικοί ότι είχα μετατραυματικό στρες απο απώλεια, αλλά εγω έτσι το ένιωθα. 'Ηταν σαν να ήμουν σε πένθος, πενθουσα που ειχα χασει την αγαπή και την προσοχη απο καποια κοντινα μου προσωπα αλλά και τα όνειρα μου, την αισιοδοξία μου κλπ. Έχω διαβάσει διάφορα γύρω από το θέμα, μέχρι και ότι οι συχνες επισκεψεις στο γιατρό και ολη η διαδικασία των εξετάσεων είναι ένα είδος υποκατάστατου ανθρώπινης φροντίδας και ενδιαφέροντος. Ακόμη και για υποκατάστατο μιας πατρικής/μητρικής προστατευτικής φιγούρας από το/τη γιατρό. Όσο και να το ψάξεις θεωρητικά δύσκολα να το θεραπεύσεις έτσι, όχι αδύνατον, αλλά κατα τη γνώμη μου οι ειδικοί θα σε βοηθήσουν, θα ξετυλιχτεί ολόκληρο κουβάρι...

ποια ειναι η κατασταση της ζωης σου γενικα; εχεις επισκεφτει ξανα ειδικους;

Καλώ την νέα Fleur!!!
Θεανώ ποια πάθηση είναι αυτή που σε φοβίζει αυτόν τον καιρό περισσότερο?
Ο Θάνατος της ξαδερφής σου ίσως να ήταν ο Εκλυτικός παράγοντας αλλά με Χρονοκαθυστέρηση!Θεωρώ πως κάποια στιγμή θα σου εμφανιζόταν!
Απλά τώρα ήρθαν και κούμπωσαν τα σωματικά συμπτώματα της ΓΑΔ με την Νοσοφοβία σου!

Παιδια καλησπερα και παλι!Ευχαριστω πολυ για τις απαντησεις σας απλα για να μην απανταω στον καθε ενα ξεχωριστα και κουρασω, θα συμπεριλαβω σε ενα μνμ τις απαντησεις μου... Αυτην τη στιγμη στη ζωη μου η αληθεια ειναι πω δεν κανω κατι ιδιαιτερο, αφου τελειωσα τη σχολη μου και απλα καθομαι ολη μερα... εχω μια σχεση η οποια δεν πηγαινει πολυ καλα, αλλα ειλικρινα δεν με απασχολει καθολου αυτον τον καιρο(αφου ασχολουμαι με τις αρρωστιες).
Ειδικο επισκεφτηκα προσφατα (ψυχολογο) η οποια κανει ψυχοθεραπεια με τη μαμα μου χρονια (ως εκ τουτου δε θα με αναλαβει) απλα πηγα μια φορα να με δει, η οποια μου διεγνωσε γαδ και μου ειπε να προσπαθησω να το ξεπερασω μονη μου με διαφορα μεσα (να κανω γιογκα η πιλατες) και αμα δε μου περναει αναγκαστικα να παω σε ψυχιατρο...
Αυτον τον καιρο εχω φοβο με την καρδια.. και μολις προχθες εβγαλα το χολντερ και ο καρδιολογος μου ειπε ολα καλα, εκτος απο καποιες ταχυκαρδιες οχι παθολογικες...
Αλλα ργω σκεφτομαι τη ξαδερφη μου και δεν ηρεμω με τιποτα...

Παιδια καλησπερα και παλι!Ευχαριστω πολυ για τις απαντησεις σας απλα για να μην απανταω στον καθε ενα ξεχωριστα και κουρασω, θα συμπεριλαβω σε ενα μνμ τις απαντησεις μου... Αυτην τη στιγμη στη ζωη μου η αληθεια ειναι πω δεν κανω κατι ιδιαιτερο, αφου τελειωσα τη σχολη μου και απλα καθομαι ολη μερα... εχω μια σχεση η οποια δεν πηγαινει πολυ καλα, αλλα ειλικρινα δεν με απασχολει καθολου αυτον τον καιρο(αφου ασχολουμαι με τις αρρωστιες).
Ειδικο επισκεφτηκα προσφατα (ψυχολογο) η οποια κανει ψυχοθεραπεια με τη μαμα μου χρονια (ως εκ τουτου δε θα με αναλαβει) απλα πηγα μια φορα να με δει, η οποια μου διεγνωσε γαδ και μου ειπε να προσπαθησω να το ξεπερασω μονη μου με διαφορα μεσα (να κανω γιογκα η πιλατες) και αμα δε μου περναει αναγκαστικα να παω σε ψυχιατρο...
Αυτον τον καιρο εχω φοβο με την καρδια.. και μολις προχθες εβγαλα το χολντερ και ο καρδιολογος μου ειπε ολα καλα, εκτος απο καποιες ταχυκαρδιες οχι παθολογικες...
Αλλα ργω σκεφτομαι τη ξαδερφη μου και δεν ηρεμω με τιποτα...

Quote:

---

Originally Posted by θεανω

Παιδια καλησπερα και παλι!Ευχαριστω πολυ για τις απαντησεις σας απλα για να μην απανταω στον καθε ενα ξεχωριστα και κουρασω, θα συμπεριλαβω σε ενα μνμ τις απαντησεις μου... Αυτην τη στιγμη στη ζωη μου η αληθεια ειναι πω δεν κανω κατι ιδιαιτερο, αφου τελειωσα τη σχολη μου και απλα καθομαι ολη μερα... εχω μια σχεση η οποια δεν πηγαινει πολυ καλα, αλλα ειλικρινα δεν με απασχολει καθολου αυτον τον καιρο(αφου ασχολουμαι με τις αρρωστιες).
Ειδικο επισκεφτηκα προσφατα (ψυχολογο) η οποια κανει ψυχοθεραπεια με τη μαμα μου χρονια (ως εκ τουτου δε θα με αναλαβει) απλα πηγα μια φορα να με δει, η οποια μου διεγνωσε γαδ και μου ειπε να προσπαθησω να το ξεπερασω μονη μου με διαφορα μεσα (να κανω γιογκα η πιλατες) και αμα δε μου περναει αναγκαστικα να παω σε ψυχιατρο...
Αυτον τον καιρο εχω φοβο με την καρδια.. και μολις προχθες εβγαλα το χολντερ και ο καρδιολογος μου ειπε ολα καλα, εκτος απο καποιες ταχυκαρδιες οχι παθολογικες...
Αλλα ργω σκεφτομαι τη ξαδερφη μου και δεν ηρεμω με τιποτα...

---

τι αντιμετώπιση ειναι αυτη συγνώμη κ όλας. Ακου πηγαινε κανε γιογκα ή πιλατες ! Το καταλαβαίνω οτι δεν μπορεί να σε αναλάβει και σενα αλλα μπορουσε να σου προτείνει ψυχοθεραπεία καταρχήν και μετα ολα τα υπόλοιπα. Η γυμναστική πάντως βοηθάει παρα πολυ.

Νας πω και την ιστορια με την αρρωστια της για να μπειτε στο κλιμα...οταν ηταν μικρη περιπου 13 χρονων (μολις ειχαν μετακομισει στη Ναξο) και παραπονιοταν συνεχεια οτι την ποναει η κοιλια της... Την παιρνει η θεια μου και την παει σε παιδιατρο η οποια ακουει τους σφυγμους της και κατι δεν της πηγαινε καλα...Την στελνει στον αντρα της ο οποιος ειναι καρδιολογος και εκεινος με τη σειρα του λεει στη θεια μου να τη φερει Αθηνα στο Ιποκρατειο...Ερχονται εδω, ανεβαινει στο μηχανημα για να κανει τεστ κοπωσεως, παθαινει κοιλιακη ταχυκαρδια, τρομαζου οι γιατροι την κρατησαν αρκετο καιρο μεσα κτλπ, νομιζω ειχε μπει και εντατικη... Τεσπα πηγε και Γαλλια δυο φορες και απο οτι μου ειπε ο μπαμπας μου γιατι ειχε παει και αυτος ενας κορυφαιος καρδιολογος εκει του ειπε πως η καρδια της δε λειτουργει καλα...Τεσπα για να μην τα πολυλογω, αυτα που ξερω ειναι οτι ειχε αρρυθμιες και επαιρνε χαπι, αλλα εκτοτε δε ζουσε με περιορισμους... απλα της ειχαν πει να μην αθληται πολυ...Και εναν χρονο πριν φυγει ειχρ παει στο νοσοκομειο και της ειπε ο γιατρος οτι η καρδια της πλεον ηταν μια χαρα... α να σημειωσω πως πιο παλια ειχε πεσει στο τραπεζι και το θεμα του απινιδωτη (της ειχαν πρι καποιοι γιατροι να βαλει) αλλα οι δικοι της δεν ηθελαν...τεσπα πριν δυομιση χρονια λοιπον, βγαινει βραδυ εξω και ρκει που χορευε πεθανε... και εγω αυτο που σκεφτομαι ειναι πως ακομα και σε γιατρο να πας δεν εισαι καλυμενος, αφου και εμενα πηγε η ξαδερφη μου και την τελευταια φορα την βρηκαν μια χαρα..επισης φοβαμαι για αυτα τα συμπτωματα που εχω...:(

Μαι sofaki και εμενα μπουρδες μου φανηκαν αυτα ( οχι οτι δε βοηθαει καθολου, αλλα πιστευω σε καμια περιπτωση οταν εχεις τοσα θεματα σαν τα δικα μου, θα γινεις καλα μονο με γιογκα η πιλατες). Και ειδικα εγω με τις ζαλαδες που εχω φοβαμαι να παω γυμναστηριο (στο οποιο εχω γραφτει περιπου 1μιση μηνα και δεν εχω πατησει)...

θα σου προτεινα να πας σε καποιον ψυχολογο αμεσα. Εχεις δικιο που εχεις σοκαριστει γιατί ήταν οντως τραγικό για την ξαδερφη σου. Πηγαινε ομως μη το αφηνεις γιατί ετσι ξεκιναει και μετα γινεται θηρίο ανήμερο. Στο λεω απο προσωπική μου εμπειρια. Ειμαι 32 και οσο μεγαλωνω τοσο χειροτερευω γιατι εχω και σχετικα μεγαλυτερο κινδυνο να παθω κατι.

Το ξερω εχεις απολυτο δικιο στο οτι πρεπει να επισκεφτω ειδικο και αμεσα... Απλα η μαμα μου επιμενει να ακουσω τη ψυχολογο της και να κανω λιγη υπομονη μπας και μπυ περασει...Γιατι η δικια της μου ειπε να παω παραλληλα και σε ψυχιατρο (δηλαδη να μην κανω μονο ψυχοθεραπεια)...Αλλα το θεμα ειναι οτι δεν μου περναει με τιποτα, ισα ισα χειροτερευω... Οποτε και εγω το καταλαβαινω οτι δε υπαρχει αλλη λυση...Εσυ sofaki τι εχεις αρρωστοφοβια και γαδ σαν και εμενα?

ναι ειχα διαγνωστει με γαδ στα 25 αλλα τοτε δεν ειχα καθολου αρρωστοφοβια μα καθολου ομως πιστευα οτι καλυτερα θα ητανε να παθω κατι σωματικο παρα να τυραννιεμαι ετσι ψυχολογικα. Ειχα φοβερες αυπνιες και χιλιαδες σκεψεις ανα δευτερολεπτο. Το ξεπερασα οντως μονη μου. Αλλα για 5 μηνες βασανιστηκα πολυ. Τωρα τα τελευταια 2 χρονια εχω αρρωστοφοβια γιατί επαθε η μητερα μου καρκίνο.

Α λυπαμαι πολυ για τη μαμα σου και ευχομαι να πανε ολα καλα και να το ξεπερασει... και εμενα η μαμα μου εχει σκληρυνση ( και σιγουρα εχω και απο το γεγονος αυτο πολλες φοβιες και ανασφαλειες)...
Απλα αυτο με την ξαδερφη μου με αποτελειωσε... Καλα και ο αιφνιδιος θανατος βεβαια ειναι οτι πιο τραγικο και τρομαχτικο...Σε αποτελειωνει...
Εσυ εχεις σωματικα συμπτωματα?
Καλα εγω βεβαια δεν εχω πειστει οτι τα συμπτωματα μου ειναι ψυχοσωματικα... Ακομα και τωρα που γραφω εχω εκτακτες και φοβαμαι πολυ...Προσπαθω να ημερησω αλλα δεν... Και δεν θελω να παρω παλι ζαναξ...

Quote:

---

Originally Posted by θεανω

Το ξερω εχεις απολυτο δικιο στο οτι πρεπει να επισκεφτω ειδικο και αμεσα... Απλα η μαμα μου επιμενει να ακουσω τη ψυχολογο της και να κανω λιγη υπομονη μπας και μπυ περασει...Γιατι η δικια της μου ειπε να παω παραλληλα και σε ψυχιατρο (δηλαδη να μην κανω μονο ψυχοθεραπεια)...Αλλα το θεμα ειναι οτι δεν μου περναει με τιποτα, ισα ισα χειροτερευω... Οποτε και εγω το καταλαβαινω οτι δε υπαρχει αλλη λυση...Εσυ sofaki τι εχεις αρρωστοφοβια και γαδ σαν και εμενα?

---

εγω παντως εχω να σου πω καποια πραγματα που βοηθανε εμενα σε ώρες που είμαι χάλια. Εχω βρει κατι τεχνικές μονη μου. Ειχα διαβασει και ενα βιβλιο βασισμενο σε συμπεριφορική ψυχοθεραπεία. Μπορείς να γράφεις τις σκέψεις σου σε ενα χαρτί, δίπλα να γράφεις τα συναισθήματα που σου προκαλούν και δίπλα κάποια παρηγορητική σκέψη. Πχ έχω πρόβλημα στην καρδιά. Σκέψη φόβος απελπισία και δίπλα η παρηγορητική σκέψη εχω παει σε καρδιολόγο και μου ειπε οτι δεν εχω κατι, εχω κανει τοσες εξετασεις ολες καλες κλπ. Επίσης εγω προσποιομουν οτι μολις εχω βγει απο το γιατρό και μου εχει πει οτι ειμαι απολυτως υγιής και ένιωθα καλύτερα. Προσπάθησε να βάλεις τη λογική. Ξερω απο πρωτο χερι οτι δεν ειναι ευκολο.Ειναι πολυ κουραστικό και προτιμάμε να πέφτουμε με τα μούτρα στις μαύρες σκέψεις.

σωματικά συμπτώματα ε; ειχα περσι κατι πονους την κοιλιά για πολλους μήνες. Επιανα συνεχως την κοιλιά μου, στη δουλειά νόμιζαν οτι ειμαι έγκυος να φανταστείς. Επίσης ψαχουλεύω συνεχώς το σώμα μου μήπως ανακαλύψω κάτι. Κάποιες φορές δυσκολεύομαι να καταπιώ το σάλιο μου και νομίζω οτι δεν θα αναπνεύσω. Επίσης το έντερο μου ώρες ώρες είναι χάλια. Αυτά εχω. Επίσης σφίγγω πολύ τα δόντια μου. Εγω ζαναξ να σου πω περνω που και που γιατί με βοηθάνε, νιώθω καλά μ αυτά. Αλλα ειναι εθιστικά δεν είναι λύση και αυτά. Οσο για τη σχέση σου που λες οτι δεν σε νοιάζει σε νιώθω απόλυτα γιατί και εγω αυτο το λάθος έκανα. Τον παραμελούσα και τώρα με εχει χωρίσει ποσες φορές και τρέχω απο πίσω του. Αστα. Εχω ολα τα αλλα εχω και αυτά.

Αυτο το "εχω παει σε καρδιολογο και μου ειπε οτι ειμαι μια χαρα" το ακουω καθη μερα απο τον φιλο μου και τους δικους μου...Επισης αν και δεν το γραφω σε χαρτι το σκεφτομαι μονη μου, αλλα η αμεσως επομενη σκεψη μου ξερεις ποια ειναι? "μα και η ξαδερφη μου πηγε και της ειπαν εισαι καλα" και μετα πεθανε... δεν μπορω ομως στη συνεχεια να σκεφτω πως ειχε προβλημα στην καρδια και πως προφανως κατι δεν πηγε καλα... η σκεψη μου σταματει εκει... Παντως σε ευχαριστω πολυ για τη συμβουλη, αλλα απο οτι φαινεται εγω δεν εχω γιατρεια:(

Αχχχαχα σε νιωθω με τη σχεση...και εμενα πλεον εχει κουραστει παρα πολυ απο ολα αυτα και αν και ακομα ειμαστε μαζι, απελει να με χωρισει αλλα πραγματικα δε νοιαζει... το ξερω πως τελικα αμα γινει αυτο θα στρναχωρεθω,αλλα ισως πρεπει να συμβει μπας και σταματησω να ασχολουμαι με τις αρρωστιες και επικεντρωθω στο να τα ξαναβρουμε:)

Quote:

---

Originally Posted by θεανω

Αυτο το "εχω παει σε καρδιολογο και μου ειπε οτι ειμαι μια χαρα" το ακουω καθη μερα απο τον φιλο μου και τους δικους μου...Επισης αν και δεν το γραφω σε χαρτι το σκεφτομαι μονη μου, αλλα η αμεσως επομενη σκεψη μου ξερεις ποια ειναι? "μα και η ξαδερφη μου πηγε και της ειπαν εισαι καλα" και μετα πεθανε... δεν μπορω ομως στη συνεχεια να σκεφτω πως ειχε προβλημα στην καρδια και πως προφανως κατι δεν πηγε καλα... η σκεψη μου σταματει εκει... Παντως σε ευχαριστω πολυ για τη συμβουλη, αλλα απο οτι φαινεται εγω δεν εχω γιατρεια:(

---

το περιμενα να μου το λεγες αυτο. Ομως σκέψου οτι ενταξει περιπτώσεις σαν και της ξαδερφης σου ειναι σπανιες βρε κοριτσι μου. Αλλωστε της ειχε διαγνωστει προβλημα εστω και αν μετα της ειπαν οτι ειναι οκ. Σκεψου οτι αν ειναι να μου συμβει θα μου συμβει μη καθεσαι και χαλας τη ζωη σου για κάτι που το πιθανότερο είναι να μη συμβει ποτε. Εγω να σου πω δεν φοβαμαι το θανατο τελικα, φοβαμαι τις αρρωστιες γιατι ενεχουν μεγάλη ταλαιπωρία

Αν βαλω τη λογικη μπροστα τα σκεφτομαι αυτα που λες... αλλα δυστυχως τις πεισσοτερες ωρες της ημερας υπερισχυει ο πανικος... Εχω και αυτα τα σωματικα στμπτωματα που δεν λενε να φυγουνε με τιποτα και τα οποια με κανουν να σκεφτομαι πως εχω κατι παθολογικο...
Παντως εγω φοβαμαι πολυ και τον θανατο, τον τρεμω βασικα...Ειδικα αυτο το αιφνιδιο ειναι για μενα σοκαριστικο...

Αν βιώσεις την απώλεια στο τόσο κοντινό σου περιβάλλον είναι σοκαριστικό και κολλάς και το σκέφτεσαι συνέχεια ιδίως αν είσαι άνθρωπος με ευασθησίες. Αν πάρουμε τα πράγματα στατιστικά πόσοι έχουν πεθάνει με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο? και στην τελική το θάνατο δεν τον γλιτώνει κανένας ότι είναι να έρθει να έρθει. Αλλά έχεις στα χέρια σου ένα σπάνιο δώρο που λέγεται ζωή. Βλέπεις ανθρώπους που δεν έχουν καμια ελπίδα να επιβιώσουν και πάλι προσπαθούν γιατί; Γιατί θέλουν να ζήσουν. Είσαι νέα κοπέλα, μην αναλώνεσαι γιατί θα περάσουν τα χρόνια και θα στεναχωριέσαι που σκεφτόσουν έτσι. Εσύ η ίδια θα βοηθήσεις τον εαυτό σου. Θα καθήσεις και θα πεις ότι είναι να έρθει θα έρθει, δε μπορώ να κάνω κάτι, προσέχω τον εαυτό μου και μέχρι εκεί. Μην αφήνεσαι είναι κρίμα.

Δεν θελω να αφηνομαι και πιστεψε με πρωτα απο ολα εγω ταλαιπωρουμαι και βασανιζομαι και μετα ολοι οι αλλοι (γονεις κτλπ) αλλα πραγματικα δεν το ελεγχω... Τωρα ας πουμε εχω βρει αλλο κολημα, να μετραω συνεχεια τους σφυγμους, βαζοντας συνεχεια το χερι στο λαιμο...Προσπαθω να μην το κανω, και καποιες στιγμες τα καταφερνω, αλλα μετα παλι το βαζω! Αυτο στο λεω για να καταλαβεις πως προσπαθω οσο μπορω αλλα μετα παλι κατι με τραβαει πισω...
Παντως εννοειται πως τον θανατο δεν τον γλιτωνει κανεις και εγω νιωθω πως απο το φοβο μην παθω κατι τελικα δεν ζω, αλλα οπως ηδη ειπα δεν μπορω να το ελεγξω...Ειναι περα απο τις δυναμεις μου... και οολυ φοβαμαι πως αναγκαστικα θα παω σε φαρμακευτικη αγωγη...

Κρίμα να καταλήξεις σε φαρμακευτική αγωγή χωρίς να έχεις ουσιαστικό πρόβλημα....θα έλεγα να προσπαθήσεις πολύ πέρα απο τις δυνάμεις σου, το οφείλεις στον εαυτό σου που τόσο ταλαιπωρείς....

Δεν ξερω αν διαβασες ολα τα μνμ, αλλα εχω και παρα πολλα σωματικα συμπτωματα... Με αυτα πως να την παλεψω?:( Αυτα ουσιαστικα με κρατανε πισω και σκεφτομαι συνεχεια πως εχω κατι παθολογικο...Παντως ξεχασα να αναφερω πως και ο μπαμπας μου ειναι ιατρος (οφθαλμιατρος) και μου φωναζει συνεχεια πως εαν ειχα κατι, πρωτα απο ολους αυτος θα με ετρεχε...Αλλα οπως σου ειπα δεν καταλαβαινω τιποτα...
Θελω παντως πολυ να προσπαθησω αληθεια και να γινω οπως ημουν πριν μεσα στην τρελη χαρα και στην ορεξη για ζωη...Πιστευεις πως μονο η ψυχοθεραπεια θα μπορουσε να φερει αποτελεσμα?

Quote:

---

Originally Posted by θεανω

Παντως εννοειται πως τον θανατο δεν τον γλιτωνει κανεις και εγω νιωθω πως απο το φοβο μην παθω κατι τελικα δεν ζω, αλλα οπως ηδη ειπα δεν μπορω να το ελεγξω...Ειναι περα απο τις δυναμεις μου... και οολυ φοβαμαι πως αναγκαστικα θα παω σε φαρμακευτικη αγωγη...

---

Το πρόβλημα σου είναι καθαρά Ψυχιατρικό.Λόγω της ΓΑΔ έχεις αναπτύξει δευτερογενώς Υποχονδρίαση η οποία ανήκει στις σωματόμορφες διαταραχές.Μέχρι πριν λίγες δεκαετίες θεωρείτο ανίατη πάθηση.
Αλλά συνδυασμός Φαρμακοθεραπείας με Ψυχοθεραπεία έδειξε πως έχει αποτέλεσμα.
Το έχω 10 χρόνια αλλά τώρα είμαι καλά!Κύριο χαρακτηριστικό είναι η εναλλαγή παθήσεων!Απο Καρδιά θα πας πχ σε Κοιλιά και αν μετά μπλέξεις με υποτιθέμενους Καρκίνους...εκεί είναι που δεν θα βγάζεις άκρη!
Κατά την γνώμη μου πρέπει οπωσδήποτε να πας σε Ψυχίατρο-Ψυχοθεραπευτή να σου κάνει Ψυχιατρική εκτίμηση και ότι άλλο κρίνει εκείνος.Αν πρέπει να πάρεις φάρμακο,εννοείται και θα το κάνεις.

Σταυρο το ξερω πως τελικα εκει θα καταληξω, τωρα γιατι καθομαι και ταλαιπωρουμαι δεν ξερω...Ισως ελπιζω να μου περασει ως δια μαγειας, δεν ξερω...
Παντως αν διαβασες το αρχικο μνμ, περασα και εγω απο διαφορες αρρωστιες εδω και δυο μηνες...Ξεκινησε απο στομαχι, πγγε σε πνευμονια μετα μεταφερθηκε σε κεφαλι, και ασφαλως στα ενδιαμεσα σκεφτομουν χιλιους δυο καρκινους κτλπ, μεχρι που ηθελα να κανω εξετασεις για καρκινικους δεικτες και με εβρισε η μανα μου...!
Και οπως καταλαβες η τωρινη αρρωστια ειναι καρδια...
Και αυτο που με φοβιζει πρρισσοτερο ειναι πως εχω χασει την εμπιστοσυνη μου στους γιατρους... ειναι δυνατον τωρα να αμφισβητω ας πουμε τον καρδιολογο?
Νιωθω πως ειμαι παγιδευμενη σε εναν φαυλο κυκλο και χανω το μυαλο μου και τη ζωη μου σκεφτομενη ολα αυτα...
Ακομα και την ορκομωσια μου δεν ευχαριστηθηκα... Ειχα κανει τραπεζι σπιτι και φωναξα τους φιλους μου και πηρα ενανιση ζαναξ για να τη παλεψω, και φυσικα μετα "πετουσα".

Ρωτάς αν είναι δυνατό να αμφισβητείς τους γιατρούς?Μα φυσικά είναι!Πάντα νόμιζα πως δεν μου έδιναν την δέουσα προσοχή!
Αμ το άλλο που το πας?Έκανα εξετάσεις για Aids και Googλάριζα την μέθοδο για να δω αν είναι αξιόπιστη!
Ακόμα μου έχει μείνει στο μυαλό:Mέθοδος ΧημειοΦωταύγειας,έγραφε το χαρτί!

Μαλιστα... και εγω τωρα που πηγα στον καρδιολογο και εβαλα το χολντερ που μου ειπε ολα καλα, επειδη ο συγκεκριμενος εχει παρα πολυ κοσμο, και τρεχει ολη μερα πιστευω πως δεν το κοιταξε καλα, και απλα το "ξεπεταξε"...Του ειπα και για τη ξαδερφη μου εντωμεταξυ και μου απαντησε πως δεν πεθαινουμε ολοι απο καρδια και πως μπορει να βγω εξω απο το ιατρειο και να μου πεσει μια γλαστρα στο κεφαλι, συνεπως δεν μπορω να ζω με αυτο το φοβο...Μου την εδωσε ομως η απαντηση του, δεν ξερω ηθελα να ακουσω κατι διαφορετικο...παντως η αληθεια ειναι πως οταν εβαλα το χολντερ δεν ειχα τα περιεργα συνηθισμενα μου συμπτωματα (εκτακτες πονος στην πλατη κλπ) και θελω να ξαναβαλω αλλα να παω σε αλλον αυτη τη φορα...
Διαβασα παντως παραπανω πως το ξεπερασες τωρα αλλα το εχεις δεκα χρονια... να ρωτησω ολον αυτον τον καιρο παιρνεις καποια αγωγη? Αν θελεις φυσικα απαντας και ασφαλως γνωριζω πως δεν ειναι ολες οι περιπτωσεις ιδιες, συνεπως δεν ρωταω για να προσπαθησω να καταλαβω πως θα ειμαι εγω αν πχ ξεκινησω αγωγη...

Ψάχνεσαι χωρίς λόγο...και ξέρεις τι λένε αυτός που ψάχνει βρίσκει....θα σου μιλήσω σκληρά για να το καταλάβεις...είσαι μάλλον κακομαθημένη, και έχεις τη δυνατότητα να πηγαίνεις στον έναν και στον άλλο γιατρό και γι'αυτό δίνεις άλλοθι στον εαυτό σου και τον αφήνεις να σε κυριεύει στη σκέψη. Αν ζούσες σε μια χώρα που δε θα μπορούσες να πηγαίνεις στο γιατρό ή ακόμα σε κάποιο ακριτικό νησί που δεν έχουν γιατρους τι θα έκανες? Εχεις και μπαμπα γιατρο που σου λέει δεν χρειάζεται, τι άλλο ζητάς? να πας στο γιατρο και να σου πει ΟΚ εχεις την καρδια σου και θα πεθάνεις στις 16.01 και ώρα 15.30....χαχαχαχα, έλα κορίτσι μου βγες έξω κοιτα τον ήλιο και συνέχισε τη ζωή. Κρίμα να την σπαταλάς έτσι....ζουμε στην Ελλάδα στη χώρα του ήλιου και μας έχουν καταντησει αμερικανάκια με τους ψυχολόγους και τα ψυχοφάρμακα.

http://s9.postimg.org/csbnby4pr/qwqwqw.jpg

Δεν ξερω αν ειμαι κακομαθημενη και τα κανω αυτα αλλα το σιγουρο ειναι πως δεν το θελω ουτε το κανω επιτηδες γιατι οπως ξαναειπα πρωτα απο ολους βασανιζομαι εγω η ιδια και μετα ολοι οι αλλοι...
Επισης δε νομιζω πως στην παρουσα φαση θα πηγαινα σε μερος οπου δεν εχει γιατρους:)Τωρα αν εμενα εκει δεν ξερω τι θα εκανα ειλικρινα!
Σταυρο και εγω παντα ανησυχουσα για θεματα υγειας... Αλλα οχι τοσο για μενα οσο για δικους μου κτλπ...με εποιαναν και ψυχαναγκασμοι του τυπου να σηκωθω πχ να ακουμπησω την πορτα 5 φορες αλλιως θα συμβει κατι κακο σε καποιον δικο μου κτλπ... Ακομα τα εχω αυτα αλλα οχι σε τοσο μεγαλο βαθμο...Τωρα το κυριοτερο που μου συμβαινει ειναι η αρρωστοφοβια και για αυτο εξαρχης δεν επικεντρωθηκα καπου αλλου... Η διαταραχη πονου δε θελω να διαβασω τι ειναι γιατι φοβαμαι πως θα κολησω και θα σκεφτομαι οτι θα το παθω μετα...
Το remeron ειναι για αγχος? Ειμαι λιγο ασχετη με φαρμακα μονο το zanax ξερω που παιρνω απο τη μαμα μου καμια φορα οταν με ποιανουν τρελες κρισεις...το efexor νομιζω ειναι αντικαταθλιπτικο ε.?
Παντως ευχαριστω που μοιραστηκες την ιστορια σου και θα κλεισω ραντεβου με ψυχιατρο η ψυχολογο γιατι και εγω πιστευω πως μονη μου δεν μπορω να αντιμετωπισω την κατασταση

Ναι Θεανώ,τα Xanax είναι εθιστικά και καλό είναι να μην τα πολυπαίρνεις...Υπάρχουν κι άλλες επιλογές!Αλλά για άμεση αγχόλυση είναι αποτελεσματικά καθώς έχουν ταχύτατη έναρξη δράσης.
Το Remeron είναι αντικαταθλιπτικό αλλά το παίρνω για την αυπνία.Σε άγχος-κατάθλιψη κάτι κάνει,αλλά όχι και τρελά πράγματα!
Απλά πρέπει να μπεις σε ένα δρόμο θεραπείας γιατί αλλιώς αυτό μεταφράζεται σε χαμένα χρόνια!
Κανένας μήνας δεν πρέπει να πάει χαμένος!
Εδώ στα 25 μου αναγκάστικα να χωρίσω από μία σχέση που περνούσα τέλεια και μου άρεσε υπερβολικά η συγκεκριμένη κοπέλα,μόνο και μόνο γιατί το μυαλό μου ήταν στις Μαγνητικές και δεν μπορούσε να ξεκολλήσει...
Πίστευα πως είχα Σκλήρυνση κατά Πλάκας τότε...Άσε,τι άγχη έχω περάσει..Δεν λέγονται...!!
Αλλά τώρα όπως βλέπεις και στο παρακάτω Thread...τώρα πια σπάμε πλακίτσα!
http://www.e-psychology.gr/forum/sho...E%CF%82/page74

Για το ζαναξ το ξερω, και για αυτο προσπαθω να μην περνω συχνα μονο σε μεγαλες κρισεις...
Σε καταλαβαινω παντως γενικα και πιστευω οτι δεν υπαρχει χειροτερο πραγμα απο αυτο που εχουμε (ειχες! εσυ και χαιρομαι που λες πως εισαι πλεον πιο καλα)...Παντως και εγω αυτην την περιοδο με το αγορι μου ειμαστε χαλια αφου δεν εχω ορεξη να κανω τιποτα και αυτος εκνευριζεται και μου λεει ολη την ωρα πως κλαιγομαι και τα κανω επιτηδες και μου σπαει τα νευρα...Απο τη μια το καταλαβαινω πως αν δεν εχεις ζησει κατι αναλογο δεν μπορεις να το καταλαβεις αλλα απο την αλλη δεν προσπαθει κιολας καθολου να μπει στην ψυχολογια μου και να συνειδητοποιησει πως δεν το θελω που κανω ετσι...Μας βλεπω να χωριζουμε αλλα πραγματικα δε με πολυνοιαζει...
Εσενα η κοπελια σου δεν σε ειχε στηριξει
? Η ηταν αποφαση σου να χωρισετε? Παντως επρεπε να το προσπαθουσες τοτε και ισως με τον καιρο αυτη η σχεση να σου εκανε περισσοτερο καλο απο οσο μπορουσες να φανταστεις αφου λες κιολας οτι η συγκεκριμενη σου αρεσε πολυ...
Καλα κανετε και σπατε πλακιτσα ελπιζω και εγω σε λιγο καιρο να μπορεσω να κανω το ιδιο και με εμενα!

Γεια σου και πάλι Θεανω όσο πιο πολλά γράφεις τόσο πιο πολύ καταλαβαίνω πόσο έντονο είναι το πρόβλημα σου. Καταρχήν λυπάμαι για ότι συνέβει στη ξαδέρφη σου και όπως προείπαν και οι υπόλοιποι έχεις σίγουρα επηρρεαστεί και σε έχει στιγματίσει το γεγονός όπως και ότι η μαμά σου έχει μια δύσκολη ασθένεια επίσης. Αλλά με τόσο άγχος, τοσα συμπτώματα, ό,τι και να σου πουν οι γιατροί, και στο καλύτερο διαγνωστικό κέντρο της Ελλάδας και του εξωτερικού να πας, και ένας κορυφαίος γιατρός τύπου dr. House με τη φοβερή διαίσθηση και αναλυτική ικανότητα να σου έρχοταν, πάλι θα τον έβγαζες λάθος και όχι μόνο εσύ αλλά όσοι έχουν υποχονδρίαση/αρρωστοφοβία και όσοι περάσαμε έτσι σκεφτόμασταν. Δηλαδή η αντιληπτική σου ικανότητα έχει διαβρωθεί από το υποκειμενικό σου πρίσμα που είναι ''κίνδυνος, κίνδυνος, κίνδυνος'' και το μυαλό σου κάνει τα αδύνατα δυνατά για να πέσει στα συμπεράσματα που εσύ επιθυμείς όπως ''μου λενε ψέματα, δεν είναι καλοί γιατροί, κάτι δεν έψαξαν καλά... κλπ''. Είναι σαν να σαμποτάρεις το ίδιο σου το μυαλό. Όλα τα συμπεράσματα σου καταλήγουν σε αρνητικά σενάρια.

Καταλαβαίνεις ότι όλη αυτή η ενέργεια που σπαταλάς μπορει να επενδυθεί σε πιο ευχαριστα και παραγωγικά πράγματα; Να εστιάσεις και σε άλλους τομείς της ζωής σου και στην αυτογνωσία σου; Να ψάξεις να βρεις ποιες άλλες καταστάσεις σε δυσκόλεψαν και σε δυσκολεύουν, ποιοι άλλοι φόβοι σε έχουν κάνει να μείνεις στάσιμη; Γιατί αν το σκεφτείς καλά αν σκεφτόμασταν όλοι σε όλη μας τη ζωή έτσι όπως σκέφτεται ένας αρρωστοφοβικός θα είχαμε τρελαθεί όλοι και θα φουντάραμε. Ένας που έχασε κάποιον σε τροχαίο δε θα ήθελε να ξαναμπεί σε μέσο συγκοινωνίας, κάποιος που έχασε κάποιον από πνιγμό στη θάλασσα δε θα ξαναέμπαινε ποτέ στο νερό, ένας που χτύπησε κεραυνό κάποιον γνωστό του, θα έμενε μέσα κάθε φορά που έβρεχε και πάει λέγοντας... για τα πιο πιθανά και απίθανα συμβάντα που όλοι λίγο πολύ μπορεί να έχουμε ακούσει ή διαβάσει στην εφημερίδα. Πεθαίνουν καθημερινά τριγύρω μας τόσοι που το έψαξαν τόσο πολύ όσο εσύ ή και καθόλου, γιατί ζούμε σε ένα κόσμο τυχαιοτήτων. Υπάρχουν βέβαια και περιπτώσεις που κάποιοι πεθαίνουν νωρίτερα επειδή δε φρόντισαν και παραμέλησαν την υγεία τους αλλά και άλλοι τόσοι που το έκαναν αλλά και πάλι πέθαναν πριν τα 100! Το σίγουρο είναι ότι όλοι θα πεθάνουμε! Αλλά και ότι είμαστε έτσι πλασμένοι που συνεχίζουμε τις ζωές μας παρ'όλα αυτά που συμβαίνουν καθημερινά και παρ'όλο που ξέρουμε ότι θα πεθάνουμε γιατί έχουμε το ένστικτο της επιβίωσης, πρέπει να βγούμε έξω από σπίτι, να δουλέψουμε, να πάρουμε το λεωφορείο, να περπατήσουμε στη βροχή, να βρούμε την τροφή μας αλλιώς θα πεθάνουμε της πείνας μέσα σε ένα δωμάτιο διαβάζοντας για ασθένειες που μπορεί να μας σκοτώσουν!
Και λυπάμαι που θα συμφωνήσω σε ένα σημείο τον/την glamshine4ever, ότι έχεις την οικονομική δυνατότητα ή την καλή ασφάλεια υγείας ή δε ξέρω πως τελοσπάντων να κάνεις τόσες πολλές εξετάσεις και το έχεις ρίξει εκεί, είναι η καινούρια σου ασχολία. Ενας από τους λόγους που με έκαναν να απαλλαγώ από την αρρωστοφοβία, ελπίζω για πάντα, είναι ότι ήμουν στο εξωτερικό και κάθε εξέταση πέραν της απλής επίσκεψης στον παθολόγο και κάθε φάρμακο τα πλήρωνα εξ' ολοκλήρου από την τσεπούλα μου και έτσουξε πολύ αυτό, πίστεψε με. Αργότερα αυτά τα λεφτά μπορεί να τα κλάψεις γιατί θα μπορούσες να κάνεις τόσα πολλά πιο όμορφα πράγματα με αυτά... Αλλά το πιο σημαντικό είναι ο χρόνος, ο χρόνος που χάνουμε/χάσαμε όσοι αναλωνόμαστε στους φόβους μας, που δε μας επιστρέφεται.