ΓΙΝΕΤΑΙ Η ΔΙΠΟΛΙΚΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΤΕΙ ΧΩΡΙΣ ΦΑΡΜΑΚΑ;

Καλησπέρα σας,

Είμαι νέο μέλος σε αυτό το φόρουμ.
Η ανάγκη μου να μοιραστώ το πρόβλημα μου με προέτρεψε για γράψω αυτό το ποστ.

Πάσχω από διπολική διαταραχή αλλά από μικρή έχω δεχτεί κακοποίηση (κυρίως σεξουαλική) από τον πατέρα μου. Πέρασα πάρα πολλά και στα 23 μου είχα το πρώτο μου σοβαρό επεισόδιο-αποπειρα με χάπια. Ξεκίνησα με αντικαταθλιπτικά αλλά δεν ειχε ως τότε διαγνωστεί ότι έχω μανιοκατάθλιψη. Στα 26 πλέον και μετά από μία διακοπή των φαρμάκων για ένα χρόνο, έκανα υποτροπή...τότε εμφάνισα και υπομανία/μανία.

Το θέμα είναι ότι κατάφερα μετά από ένα χρόνο να πιάσω δουλειά και να φύγω απο το πατρικό μου.

Η αδερφή μου και οι φίλοι μου δεν μπορούν να δεχτούν ότι είμαι διπολική και ρίχνουν το όλο θέμα στην κακοποίηση που δεχόμουν για 12 χρόνια.
Έχει 20 μέρες περίπου που με τη συνδρομή του ψυχιάτρου μου δοκιμάσα να μειώσω κάποια φάρμακα. Αλλά αντιλήφθηκα ότι ήμουν λίγο πριν απο επεισόδιο. Είχε ξεφύγει το μυαλό μου εκτός πραγματικότητας. Μόλις όμως έπεσε η διάθεση μου απότομα τότε κατάλαβα πόσο λάθος σκεφτόμουν. Έτσι ξαναπήρα τις αρχικές δόσεις των φαρμάκων μου.

Είναι σκληρό αλλά είμαι στη φάση να δεχτώ πως θα παίρνω για μια ζωή φάρμακα και ίσως να μη μπορέσω να κάνω οικογένεια.

Συνεχώς σκέφτομαι πώς μπορώ να ελέγξω αυτά τα συναισθήματα αλλά είναι πολύ δύσκολο...δεν μπορώ να τα διαχειριστώ.

Είναι έντονα και με παρασέρνουν.

Το θέμα είναι πως εγώ θα το δεχτώ αλλά όχι οι άλλοι.

Δεν ξέρω αν κάποιος γνωρίζει από αυτά για να με συμβουλέψει, θα ήθελα και μία δεύτερη, τρίτη απόψη...

Κάθε μήνα έχω επίσκεψη με τον ψυχίατρο μου και με μία ψυχολογική σύμβουλο.

η μεγαλυτερη υπερβαση που θα μπορουσες να κανεις μετα απο αυτο ειναι να εχεις εμπιστοσυνη σε ενα αντρα
κ δεν ενοω σε κανενα σα το πατερα σου αλλα στο αντιθετο του.

Καλημέρα! Την έχω κάνει ήδη και πίστεψε με μου ήταν πάρα πολύ δύσκολο. Αλλά τι να κάνω;; Πρέπει με κάποιο τρόπο να προχωρήσω. Τώρα δεν ξέρω αν μου βγει και σε καλό!

Δεν εχω να πω πολλα. Προφανως και εισαι μια απο τις λιγες περιπτωσεις ανθρωπων που εχουν υποστει πληγμα και παρολαυτα δεν θελουν μια ζωη να χαπακωνονται. Για εμενα σημαδι δυναμης αποτελει. Εαν μπορεις να εισαι λειτουργικη στο 70% της ζωης σου χωρις medication σημαινει οτι μπορεις να το παλεψεις. Ελλοχευει ομως η παγιδα... μιλαει ο παντοδυναμος εαυτος ???
Στην διπολικη η ευφορια και η καταθλιψη ως αδελφακια μια τσακωνονται μια μονοιαζουν.
Δεν εχω διαγνωση ιδια αλλα παρολαυτα οταν πιστεψα στην παντοδυναμια μου εκανα διακοπη και υποτροπαααρα.
Οι αλλοι βλεπουν σε εμας αυτο που θελουν να δουν. Σημασια εχεις εμεις πως το βιωνουμε. Οσον αφορα το θεμα Οικογενεια... εαν δεν ειναι κατι αμεσο οπως μια πιθανη εγκυμοσυνη αυτην την περιοδο τοτε δεν νομιζω πως πρεπει να σε φορτιζεις περισσοτερο. Σε καθε περιπτωση εκτος ψυχιατρου - ψυχοθεραπεια κανεις ? Σε βοηθαει ?

*ηταν που δεν θα ελεγα πολλα....

Δεν έχει βρεθεί θεραπεία για την διπολική όπως και στη σχιζοφρένεια.Μιλάμε για ανίατες ασθένειες.Έτσι το σωστό είναι να παίρνουμε φάρμακα για να μειώσουμε τα συμπτώματα και να είμαστε λειτουργικοί συνήθως για πάντα.Δεν γνωρίζω τι πιθανότητα υπάρχει στην διπολική για πλήρη διακοπή φαρμάκων.Στη σχιζοφρένεια πάντως είναι ένας αριθμός παραγόντων όπως το να μη έχεις κάνει υποτροπή και άλλους παράγοντες που μόνο ένας έμπειρος γιατρός γνωρίζει.Υπάρχει δηλαδή ένα μικρό ποσοστό που έχει μόνο ένα ψυχωσικό επεισόδιο.

Δεν είναι θέμα δύναμης πάντως και θέλησης να διακόψεις τα φάρμακα.Είναι πολλοί παράγοντες που μπορεί να πυροδοτήσουν ένα επεισόδιο και η κατάσταση να ξεφύγει χωρίς να το καταλάβεις.Οι γνώσεις για αυτά τα ψυχιατρικά προβλήματα είναι ελλιπείς.Έτσι γνώμη μου είναι πως πρέπει να τα παίρνουμε για πάντα και σε δόση συντήρησης.

Βασικά κάτι σημαντικό που ξεχασα να πω είναι πως η μητέρα μου έχει την ίδια νόσο σε πιο βαριά μορφή. Είχε διακόψει το λίθιο όταν έμεινε έγκυος σε μένα.
Constantly curious: Εγώ αυτό που βιώνω είναι ένα χάος συναισθημάτων παλεύοντας να μη με επηρρεασουν στην καθημερινότητα μου. Νιώθω ότι είμαι διαφορετική από τους άλλους. Ενώ μπορώ να τους καταλάβω και επηρρεάζομαι συνασθηματικά έντονα από αυτούς, αυτοί με βλέπουν ως φυσιολογική.

serios:Συμφωνώ μαζί σου. Δεν γίνεται χωρίς φάρμακα να ζήσω φυσιολογικά. Το θέμα είναι πως θα πείσω τους άλλους να το δούνε. Με πιέζουν ότι δεν τα χρειάζομαι...

Όχι όμως οι ειδικοί!Ο ψυχίατρος και η σύμβουλος με βοηθούν πάρα πολύ!

την εχεις κανει αλλα μαλον δε θα την εκανες για πολυ η δε θα επεμεινες αρκετα.

@ΒeYourSelf Συνήθως γίνεται το αντίθετο.Ο ασθενής είναι που δεν δέχεται πως έχει πρόβλημα.Υπάρχουν πολλές φορές και οικογένειες που λόγω έλλειψης ενημέρωσης και λόγω του στίγματος του ψυχικά ασθενή που δεν το δέχονται.Εσύ θα κοιτάξεις την υγεία σου και τον καλύτερο τρόπο για να είσαι καλά και λειτουργική.Εσύ είσαι αυτή που βιώνεις την κόλαση των συμπτωμάτων αυτής της πάθησης.

Quote:

---

Originally Posted by αλεξανδρος_77

την εχεις κανει αλλα μαλον δε θα την εκανες για πολυ η δε θα επεμεινες αρκετα.

---

Τι εννοείς με αυτό Αλέξανδρε; Για την προσπαθεια να τους πείσω ότι δεν είμαι καλά;

@serios Συμφωνώ και πάλι...

θα τον εμπιστευτικες για λιγο μια μερα δυο μερες κ μετα θα εφυγες.

Quote:

---

Originally Posted by αλεξανδρος_77

θα τον εμπιστευτικες για λιγο μια μερα δυο μερες κ μετα θα εφυγες.

---

Δεν σε πιάνω καθόλου...ποιον να εμπιστεύτηκα???

δε γινεται να το πω πιο απλα για να εχεις καπιο θεμα θα πρεπει να αποταβιχτηκες κ να εμεινες μονη αλλιως δε θα εισουν σε τοσο δυσκολη κατασταση τωρα αν δε το καταλαβαινεις ουτε κ αυτο δε μπορω να το εξηγισω πιο απλα.
εναλακτικα μπορεις να το δεχτειςοτι θα σαι ετσι μια ζωη.

αυτο παντως που σιγουρα θα καταλαβεις ειναι οτι ετσι οπως το πας θα χρειαστεις καπιο γιατρο αφου δε βλεπω αλλη λυση.

[QUOTE=BeYourSelf;576289]
Constantly curious: Εγώ αυτό που βιώνω είναι ένα χάος συναισθημάτων παλεύοντας να μη με επηρρεασουν στην καθημερινότητα μου. Νιώθω ότι είμαι διαφορετική από τους άλλους. Ενώ μπορώ να τους καταλάβω και επηρρεάζομαι συνασθηματικά έντονα από αυτούς, αυτοί με βλέπουν ως φυσιολογική.


Δεν χωρανε αλλοι στον δικο μας αγωνα, αν θελουν μπορουν να προσπαθησουν να συν αισθανθουν τουλαχιστον. Εφοσον εισαι σε παρα πολυ καλη συνενοηση με τους γιατρους σου, εαν μπορεις θεσε ενα οριο στην γνωμη τους πανω στην θεραπεια σου.
Ειναι παρα πολυ δυσκολη η συνυπαρξη και η συνενοηση μεταξυ διαφορετικων ψυχικων κοσμων. Εφοδιασου λοιπον με τεχνικες και μηχανισμους προασπισης δικης σου, οι αλλοι να αλλαξουν δυσκολο, εμεις αλλαζουμε τον τροπο που τους βλεπουμε,τους ακουμε, μας επηρεαζουν.

Σας ευχαριστώ όλους για τις συμβουλές σας. Θα προσπαθήσω Constantly curious να υπερασπιστώ τον εαυτό μου και πιστεύω πως θα υπάρξει κάποια λύση...φυσικά με την βοήθεια των ειδικών που με παρακολουθούν.

Καλές Γιορτές!!!:D:)

να σου πω και γω τα κουφα μου οτι η ζωη ειναι μεγαλη κι αυτο που τωρα ξεπερνασ μπορει αυριο να ειναι εμποδιο
γιατι να το ρισκαρεισ τοσο πολυ ωστε να κανει και παιδι ενταξει εχεισ δυναμη ενταξει το παλευεισ
αλλα γιατι τοσο ρισκο δεν καταλαβαινω

διπολικη εδω..ασε τους δικους σου να λενε οτι θελουν.εσυ τραβιεσαι με το θεμα σου οχι αυτοι.τι θελουν δηλαδη?να σε δουν σε καμια μανια ή σε καμια βαρια καταθλιψη για να καταλαβουν οτι κατι δεν παει καλα?ακου μονο οτι σε συμβουλευουν οι γιατροι σου.αυτοι τι σου λενε? να συνεχισεις τα χαπια ή οχι?αν δεν μπορεις να βρεις ισοροπιες στη ζωη σου με τα συναισθηματα δε καταλαβαινω το λογο για να τα κοψεις.γιατι να παιδευεσαι?

Επηρεάστηκα από τους δικούς μου και είπα στον γιατρό μου να δοκιμάσω να μειώσω τις δόσεις των φαρμάκων να δω αν μπορώ. Ο γιατρός μου δεν μου είπε κάτι...απλώς με συμβουλευσε και μου είπε να τον ενημερώσω αν κάτι δεν πάει καλά. Είναι πολύ καλός, δεν είναι σαν τους άλλους που σε φορτώνουν με πολλά χάπια και μεγάλες δόσεις...Αλλά από ότι φαίνεται δεν γίνεται χωρίς φάρμακα. Για μένα είναι το σωσίβιο μου μέσα στη θάλασσα των συναισθημάτων.
Έχεις δίκιο boo δεν είναι δικό τους θέμα. Άμα υποτροποιάσω και τη δουλειά μου θα χάσω και τα πάντα...Εγώ και μόνο εγώ εφόσον είμαι ενήλικη είμαι υπεύθυνη για τον ευατό μου και κανείς άλλος.