Δεν ανήκω στην οικογένεια μου.

Απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, νιώθω εκτός. Ο τελευταίος τροχός της άμαξας. Το πιο περιττό μέλος της οικογένειας. Το πιο διαφορετικό και απογοητευτικό. Το μαύρο πρόβατο. Όλοι τους δυνατοί και ισότιμοι κι εγώ δεύτερης κατηγορίας μέλος. Αν ήμουν ψυχικά ισορροπημένη, χωρίς κατάθλιψη και κοινωνική φοβία, θα έφευγα για να βρω ανθρώπους που να είναι αληθινά οικογενεια. Αλλα είμαι 27 και ζω στους 4 τοίχους. Δεν δένω μαζί τους ούτε με κανέναν. Αισθάνομαι ότι απλά αν μπορούσαν να διαλέξουν παιδί δε θα με διάλεγαν ούτε εγώ αυτούς. Ο δεσμός του αδερφού μου είναι περισσότερο κόρη τους παρα εγώ. Έγινα το τρίτο παιδί, ενώ ήμουν δεύτερο. Βασικά ντρέπονται για μένα και δε το κρύβουν. Κι εγώ , νιώθω πιο δικούς μου τους ξένους. Αυτά.

Quote:

---

Originally Posted by Μαρούλι

Απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, νιώθω εκτός. Ο τελευταίος τροχός της άμαξας. Το πιο περιττό μέλος της οικογένειας. Το πιο διαφορετικό και απογοητευτικό. Το μαύρο πρόβατο. Όλοι τους δυνατοί και ισότιμοι κι εγώ δεύτερης κατηγορίας μέλος. Αν ήμουν ψυχικά ισορροπημένη, χωρίς κατάθλιψη και κοινωνική φοβία, θα έφευγα για να βρω ανθρώπους που να είναι αληθινά οικογενεια. Αλλα είμαι 27 και ζω στους 4 τοίχους. Δεν δένω μαζί τους ούτε με κανέναν. Αισθάνομαι ότι απλά αν μπορούσαν να διαλέξουν παιδί δε θα με διάλεγαν ούτε εγώ αυτούς. Ο δεσμός του αδερφού μου είναι περισσότερο κόρη τους παρα εγώ. Έγινα το τρίτο παιδί, ενώ ήμουν δεύτερο. Βασικά ντρέπονται για μένα και δε το κρύβουν. Κι εγώ , νιώθω πιο δικούς μου τους ξένους. Αυτά.

---

Για βγες λιγο απο την φυλακη που εχτισες.. τα βλεπεις ολα x100 στην φαση που εισαι τωρα. Απο εμπειρια στο λεω.. Μην περιμενεις απο τους αλλους να σε κανουν να αισθανθεις "κατι" . Ολα παλευονται στο λεει καποια που εχει περασει δια πυρος και σιδηρου.

το αλλο ειναι οτι αμα δεν εισαι αποδεκτοσ απο την οικογενεια σου ποναει πολυ και θα ποναει για παντα

Μαρουλι, με καλη ψυχοθεραπεια θα βοηθησεις τον εαυτο σου να μην σου ασκει τοσο μεγαλη επιρροη η γνωμη της οικογενειας.
Βλεπεις οτι διαφερεις, ή θα καταρρευσεις απο την ετεροτητα ή θα πεισμωσεις να προστατευτεις.

Ψηφιζω το δευτερο, το πρωτο μονο αδειαζει...

Εχεις σκεφτει να κανεις ?

Η οικογενεια πρεπει να ειναι υποστηρικτικη οπως και αν ειναι ενα μελος της, δειξε τους πως δεν τους εχεις αναγκη, δειξε τους πως τα καταφερνεις χωρις αυτους.

Καπως ασχετο, πως μπορω να κανω report καποιο μελος?

Εκτροχιάστηκε για τα καλά η συζήτηση.
Πάνω σε αυτά που έγραψα στο αρχικό ποστ. Η οικογενεια μου έχει άλλη φιλοσοφία, άλλους στόχους ζωής, προτεραιότητες. Είναι η κλασική μεσοαστική οικογένεια που περιμένει γάμους κι εγγόνια (σε αυτά ο αδερφός τα καταφέρνει τέλεια και είναι αποδεκτός) ενώ εγώ δεν είμαι σχεσακιας, δεν βιάζομαι να βάλω στεφάνι και θέλω να γνωρίσω τον εαυτό μου πιο μοναχικά και να ασχοληθώ με περεταίρω σπουδές δια βίου.

Πάνω σε αυτά δεν είμαι αυτό που ήθελαν και πονάει. Οι γονείς βλέπουν τον αδελφό σαν προεκταση του εαυτού τους, που ακολουθεί τις κοινωνικές κ οικογενειακές απαιτήσεις. Εγώ τους φαίνομαι παράξενη, ανεξάρτητη, εκκεντρική.

Κατά τ αλλα με αγαπούν, αλλα δεν είναι ευχαριστημένοι απ την πορεία ζωής μου. Ούτε εγω θα ήθελα να γίνω ότι ονειρεύονται. Υπάρχει τριβή καθημερινά. Αγάπη μεν, ασυνεννοησία δε. Δεν νιώθει ο ένας τον άλλο σε βάθος. Υποτιμούν τα όνειρά μου...

Αυτά.

Quote:

---

Originally Posted by Constantly curious

ή θα καταρρευσεις απο την ετεροτητα ή θα πεισμωσεις να προστατευτεις.

Ψηφιζω το δευτερο, το πρωτο μονο αδειαζει...

---

Συμφωνώ απόλυτα. Αν και εγώ προσωπικά δεν θα συνιστούσα ψυχοθεραπεία στην παρούσα φάση (συγγνώμη σισι μου χεχε) γιατί αναγνωρίζεις πως σε αγαπάνε και πως δεν συμμερίζονται την δική σου πορεία και όνειρα. Αν δεν καταλαβαίνουν με συζήτηση, κοίταξε απλά να κάνεις αυτά που πρέπει ΓΙΑ ΣΕΝΑ για να είσαι εσύ ευτυχισμένη... Και αν είσαι και το βλέπουν, αφού σε αγαπάνε, κάποια στιγμή θα το δεχτούν. Και να μην το δεχτούν δηλαδή, εσύ κρατιέσαι από στόχους και όνειρα και είσαι συνειδητοποιημένη, αυτό είναι και το κύριο ζητούμενο... Σίγουρα κάποιες φορές θα χρειαζόμαστε και την στήριξη των δικών μας ανθρώπων αλλά αν δεν την βρίσκουμε δεν σημαίνει πως τα παρατάμε και τα ξεχνάμε όλα.

Quote:

---

Originally Posted by -moonlight-

Συμφωνώ απόλυτα. Αν και εγώ προσωπικά δεν θα συνιστούσα ψυχοθεραπεία στην παρούσα φάση (συγγνώμη σισι μου χεχε) γιατί αναγνωρίζεις πως σε αγαπάνε και πως δεν συμμερίζονται την δική σου πορεία και όνειρα. Αν δεν καταλαβαίνουν με συζήτηση, κοίταξε απλά να κάνεις αυτά που πρέπει ΓΙΑ ΣΕΝΑ για να είσαι εσύ ευτυχισμένη... Και αν είσαι και το βλέπουν, αφού σε αγαπάνε, κάποια στιγμή θα το δεχτούν. Και να μην το δεχτούν δηλαδή, εσύ κρατιέσαι από στόχους και όνειρα και είσαι συνειδητοποιημένη, αυτό είναι και το κύριο ζητούμενο... Σίγουρα κάποιες φορές θα χρειαζόμαστε και την στήριξη των δικών μας ανθρώπων αλλά αν δεν την βρίσκουμε δεν σημαίνει πως τα παρατάμε και τα ξεχνάμε όλα.

---

Η φυγή δεν είναι λύση; Απομάκρυνση απο την επιρροή τους; Όσο ζω κοντά τους κινδυνεύω να υποταχτώ στις επιθυμίες τους και να γίνω δυστυχισμένη. Όμως με ιστορικό κατάθλιψης και (καταπολεμημένης κατά 90%) αγοραφοβίας, πως σπάει κανείς τα δεσμά με το σπιτι/καταφυγιο; Δεν θα επέλθει κατάρρευση, ο τι κι αν επιλέξω;

Quote:

---

Originally Posted by Μαρούλι

Η φυγή δεν είναι λύση; Απομάκρυνση απο την επιρροή τους; Όσο ζω κοντά τους κινδυνεύω να υποταχτώ στις επιθυμίες τους και να γίνω δυστυχισμένη. Όμως με ιστορικό κατάθλιψης και (καταπολεμημένης κατά 90%) αγοραφοβίας, πως σπάει κανείς τα δεσμά με το σπιτι/καταφυγιο; Δεν θα επέλθει κατάρρευση, ο τι κι αν επιλέξω;

---

Η φυγή από ένα περιβάλλον που μας κάνει κακό ΠΑΝΤΑ είναι λύση γιατί και μόνο που φεύγεις και νιώθεις πως στηρίζεσαι ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ στα πόδια σου γίνεσαι και νιώθεις πιο ανεξάρτητος... Ίσα ίσα, αφού έχεις ιστορικό κατάθλιψης δεν θα είσαι χειρότερα αν το βιώσεις στο σπίτι; Εγώ που το βιώνω εδώ απλά έρχονται στιγμές που εύχομαι να μπορούσα να εξαφανιζόμουν και να μην με έβλεπαν έτσι. Και όταν έχεις κατάθλιψη έτσι κι' αλλιώς θες την ησυχία σου. Άσε που και η κατάσταση στο σπίτι είναι ήδη χάλια. Οπότε; Χειρότερα δεν νομίζω να είσαι αλλά δεν βάζω και το χέρι μου στην φωτιά γιατί ο καθένας σίγουρα το βιώνει διαφορετικά... Αν φύγεις, δεν σημαίνει πως αποκόβεσαι τελείως. Σε νοιάζονται και τους νοιάζεσαι και αν δεις ότι καταρρέεις μόνη, επιστρέφεις στο "καταφύγιο" (αλλά σίγουρο όλοι μας κάποια στιγμή πρέπει να σταθούμε μόνοι μας στα πόδια μας).

Και κάτι ακόμη... Όσο ζεις μαζί τους, εξαρτάται αποκλειστικά από σένα αν σε παρασύρουν και αν υποταχτείς τελικά στις δικές τους επιθυμίες... Δεν μιλάω εκ του ασφαλούς, είναι δύσκολο αλλά από σένα εξαρτάται. Έχεις κρίση και αντίληψη, και έχουν και στόχους/όνειρα που σε κρατάνε!

Quote:

---

Originally Posted by -moonlight-

Η φυγή από ένα περιβάλλον που μας κάνει κακό ΠΑΝΤΑ είναι λύση γιατί και μόνο που φεύγεις και νιώθεις πως στηρίζεσαι ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ στα πόδια σου γίνεσαι και νιώθεις πιο ανεξάρτητος... Ίσα ίσα, αφού έχεις ιστορικό κατάθλιψης δεν θα είσαι χειρότερα αν το βιώσεις στο σπίτι; Εγώ που το βιώνω εδώ απλά έρχονται στιγμές που εύχομαι να μπορούσα να εξαφανιζόμουν και να μην με έβλεπαν έτσι. Και όταν έχεις κατάθλιψη έτσι κι' αλλιώς θες την ησυχία σου. Άσε που και η κατάσταση στο σπίτι είναι ήδη χάλια. Οπότε; Χειρότερα δεν νομίζω να είσαι αλλά δεν βάζω και το χέρι μου στην φωτιά γιατί ο καθένας σίγουρα το βιώνει διαφορετικά... Αν φύγεις, δεν σημαίνει πως αποκόβεσαι τελείως. Σε νοιάζονται και τους νοιάζεσαι και αν δεις ότι καταρρέεις μόνη, επιστρέφεις στο "καταφύγιο" (αλλά σίγουρο όλοι μας κάποια στιγμή πρέπει να σταθούμε μόνοι μας στα πόδια μας).

---

Μα η μοναξιά είναι το τέλειο περιβάλλον για την ανάπτυξη της κατάθλιψης. Όσο κι αν τρωγωμαστε με την οικογένεια, η επαφή βοηθά στην ψυχική διαθεση. Σε ένα σπίτι ολομόναχη θα βουλιαζα στην κατάθλιψη εντός μιας βδομάδας. Αυτό το ανεξέλεγκτο φοβάμαι. Και φυσικά, την επάνοδο της αγοραφοβίας που με πολύ αγώνα περιόρισα. Ελεεινό αδιέξοδο.

Ένα υποκατάστατο οικογένειας θα βοηθούσε. Ένας προστατευτικός συντροφος. Αλλά εκεί επαναστατεί η ανεξαρτησία μου. Θελωω να είμαι μόνη μου, αλλα η κατάθλιψη μου δεν με αφήνει. Τέλος πάντων 10 χρόνια τώρα δεν έχω καταφέρει να διαχειριστώ τις καταθλιπτικές εξάρσεις..

Quote:

---

Originally Posted by Μαρούλι

Μα η μοναξιά είναι το τέλειο περιβάλλον για την ανάπτυξη της κατάθλιψης. Όσο κι αν τρωγωμαστε με την οικογένεια, η επαφή βοηθά στην ψυχική διαθεση. Σε ένα σπίτι ολομόναχη θα βουλιαζα στην κατάθλιψη εντός μιας βδομάδας. Αυτό το ανεξέλεγκτο φοβάμαι. Και φυσικά, την επάνοδο της αγοραφοβίας που με πολύ αγώνα περιόρισα. Ελεεινό αδιέξοδο.

Ένα υποκατάστατο οικογένειας θα βοηθούσε. Ένας προστατευτικός συντροφος. Αλλά εκεί επαναστατεί η ανεξαρτησία μου. Θελωω να είμαι μόνη μου, αλλα η κατάθλιψη μου δεν με αφήνει. Τέλος πάντων 10 χρόνια τώρα δεν έχω καταφέρει να διαχειριστώ τις καταθλιπτικές εξάρσεις..

---

Φίλοι; Χόμπυ; Γενικά, πράγματα για να καταπολεμάς την μοναξιά γιατί δεν μου φαίνεται ιδανικό το να βρεις κάποιον απλά για να μην νιώθεις μόνη σου :/ Πάντως εντάξει, πέρα από αυτό, η επαφή όντως είναι σημαντική. Όταν είπα πως η φυγή βοηθάει δεν είχα στο μυαλό μου να είναι κάποιος συνεχώς μέσα σε ένα σπίτι μόνος του γιατί προφανώς και ο πιο ψυχολογικά υγιής άνθρωπος θα πάθαινε κατάθλιψη αν ήταν κλεισμένος σε 4 τοίχους για καιρό... Έχεις ζήσει ποτέ μόνη σου ή επειδή πάντα το φοβόσουν έκανες πίσω;

Σχέση μίσους και πάθους, ένα πράγμα!!! :p

Πάντως Μαρούλι πολλοί από εμάς έχουν αντιμετωπίσει παρόμοια προβλήματα, σημασία έχει πως σε αγαπάνε, μπορεί να το κάνουν με λάθος τρόπο βέβαια, αλλά θέλουν το καλό σου.
Αν βλέπεις ότι ΔΕΝ μπορείς να διαχειριστείς αυτή την κατάσταση μίλα με ψυχολόγο, χωρίς αγωγές και άλλα τέτοια, και βάλε στόχους. Κράτα σαν να λέμε ένα σημειωματάριο-τύπου ημερολόγιο και κατάγραφε εκεί σκέψεις, προβληματισμούς, επιθυμίες και προσπάθησε σιγά σιγά να στοχεύεις σε ένα μικρό πράγμα κάθε μέρα!! Κανε και μια προσπάθεια να τους προσεγγίσεις, αλλά μην τρελαίνεσαι. Οι γονείς σου σ' αγαπάνε, απλά το εκφράζουν με λάθος τρόπο. Πέτυχε τα όνειρά σου και διέψευσέ τους!

Αν θέλεις να μάθεις σχετικά με τα δικά μου, μπες στο thread μου και διάβασε την πρώτη παράγραφο μόνο. :P

Κατά τα άλλα, πάω να την πέσω, γιατί αν ξημερώσει πάλι και είμαι μέσα, θα αυτοπυρποληθώ !!!

Κλειδωνω το θεμα μεχρι να το καθαρισω και το ξανανοιγω....

Ξεκινησα να πρασινιζω αλλα επειδη ηταν αρκετα μηνυματα που επρεπε να τροποποιηθουν διεγραψα οσα ηταν ασχετα ( 139 συνολικα) με το θεμα και κρατησα μονο οσα απαντουσαν στο αρχικο ερωτημα.
Anakin αναφορα μπορεις να κανεις αν πατησεις το τριγωνακι με το θαυμαστικο αριστερα , ακριβως κατω απο το ονομα μελους.

Quote:

---

Originally Posted by -moonlight-

Φίλοι; Χόμπυ; Γενικά, πράγματα για να καταπολεμάς την μοναξιά γιατί δεν μου φαίνεται ιδανικό το να βρεις κάποιον απλά για να μην νιώθεις μόνη σου :/ Πάντως εντάξει, πέρα από αυτό, η επαφή όντως είναι σημαντική. Όταν είπα πως η φυγή βοηθάει δεν είχα στο μυαλό μου να είναι κάποιος συνεχώς μέσα σε ένα σπίτι μόνος του γιατί προφανώς και ο πιο ψυχολογικά υγιής άνθρωπος θα πάθαινε κατάθλιψη αν ήταν κλεισμένος σε 4 τοίχους για καιρό... Έχεις ζήσει ποτέ μόνη σου ή επειδή πάντα το φοβόσουν έκανες πίσω;

---

Φίλοι κ χόμπι υπάρχουν. Και καλοί γείτονες και συγγενείς της ηλικίας μου. Αλλά στο τέλος της ημέρας, έχω ζωτική ανάγκη για μοναξιά και ενδοσκόπηση. Περνάω τέλεια όταν βγαίνω για καφέ, κι όταν γυρίσω σπίτι και μείνω 15 λεπτά στο δωμάτιο, αρχίζουν οι μαύρες σκέψεις, οι φόβοι, ανασφάλειες. Είμαι ακατάλληλη να ζήσω μονη κι αυτό περιορίζει την κατάστρωση της ζωής μου μακριά απ την οικογένεια..

ε αρα σε αγαπουν κουκλα μου εσυ τουσ αγαπασ; γιατι αν σε αγαπουν μπορεισ να περασεισ τελεια με ολουσ
αν αγαπασ περνασ καλα με τον εαυτο σου για πεσ μου εσυ που ξερεισ ισχυει;

η αγαπη ειναι το προβλημα σου κι οχι η αποδοχη
αποδοχη εχεισ αμα τι εμφανισει απο οτι καταλαβα
με την αγαπη τι γινεται κουκλα που ειναι η αγαπη οεο;

κι εσυ στρωσιμο θελεισ οπωσ καταλαβεσ δε μπορεισ να ζησεισ αμα παιρνεισ συνεχεια πρεπει και να δινεισ αλλιωσ δεν ολοκληρωνεσαι
κι εχεισ πολλα να μαθεισ αμα αρχισει να δινεισ μια τελειωσ αλλη ζωη θα ανοιχτει μπροστα σου

Quote:

---

Originally Posted by Μαρούλι

Φίλοι κ χόμπι υπάρχουν. Και καλοί γείτονες και συγγενείς της ηλικίας μου. Αλλά στο τέλος της ημέρας, έχω ζωτική ανάγκη για μοναξιά και ενδοσκόπηση. Περνάω τέλεια όταν βγαίνω για καφέ, κι όταν γυρίσω σπίτι και μείνω 15 λεπτά στο δωμάτιο, αρχίζουν οι μαύρες σκέψεις, οι φόβοι, ανασφάλειες. Είμαι ακατάλληλη να ζήσω μονη κι αυτό περιορίζει την κατάστρωση της ζωής μου μακριά απ την οικογένεια..

---

Μπερδεύτηκα λίγο για να σου πω την αλήθεια γιατί απ' την μια λες πως έχεις ανθρώπους δίπλα σου, περνάς καλά και αναζητάς την μοναξιά σου (λογικό, κι' εγώ είμαι μοναχική αλλά σε καλές περιόδους χαίρομαι και την παρέα των ανθρώπων) και απ' την άλλη λες πως δεν αντέχεις την μοναξιά σου γιατί έρχονται ξανά οι μαύρες σκέψεις. Κατάλαβα κάτι λάθος; Μάλλον δεν την χαίρεσαι και δεν είναι επικοδομητική για σένα και γι' αυτό το φοβάσαι. Αν δεν έχεις δοκιμάσει όμως αυτό το βήμα για να δις πώς είναι λογικό είναι να τρέμεις να μείνεις μόνη και δεν θα το επιχειρήσεις και ποτέ όσο είσαι στην ασφάλεια του σπιτιού κι' ας περνάς και άσχημα. Ξέρεις κάτι; Εγώ στα 17 πέρασα από ήπια κατάθλιψη και είχα ένα σωρό ανασφάλειες. Ποτέ κανείς δεν πίστευε σε μένα και φοβούνταν να με στείλουν για να ζήσω μόνη μου. Αν και μοναχικό άτομο, κι' εγώ έτρεμα την στιγμή που θα έμενα ΤΕΛΕΙΩΣ μόνη μου αλλά πείσμωσα τόσο που πήγα και το αντιμετώπισα. Προσαρμόστηκα την 2η ΜΕΡΑ! Όλοι μας θα κάνουμε τις μαύρες μας τις σκέψεις όταν είμαστε μόνοι αλλά το θέμα είναι να μην μένεις κλεισμένη συνεχώς, γι' αυτό σε ρώτησα αν έχεις χόμπυ και φίλους. Τί προτιμάς; Ασφάλεια σπιτιού, άσχημο περιβάλλον ή να αντιμετωπίσεις μόνη σου τον εαυτό σου; Κάποια στιγμή έτσι κι' αλλιώς θα χρειαζόταν να το έκανες, αν δεις και δεν αντέχεις μπορείς να επιστρέψεις... Ένα δικό μου παράδειγμα και πάλι, κάποια στιγμή λόγω μιας απογοήτευσης και αποτυχίας κλείστηκα μια βδομάδα στο σπίτι και κόντευα να πάθω κατάθλιψη. Δεν άντεχα και τότε είχα πάρει την απόφαση να γυρίσω 3 μέρες στο πατρικό. Αυτό ήταν, πήγα και όταν επέστρεψα ήμουν άλλος άνθρωπος και ξαναπροσαρμόστηκα αμέσως. Κι' εγώ από την φύση μου μελαγχολική είμαι γι' αυτό σε συμβουλεύω να μην το φοβάσαι και να ρισκάρεις! Τις στιγμές που μένεις μόνη ανακαλύπτεις τον εαυτό σου και τον κοντρολάρεις! Κάποιες φορές από τις αποφάσεις και τις ενέργειές μας είναι στο χέρι μας να μην βυθιστούμε... Δεν είναι απλό αυτό που λέω αλλά σε πολλές περιπτώσεις ισχύει. Στην χειρότερη το δοκιμάζεις κι' αν όντως δεν ΑΝΤΕΧΕΙΣ επιστρέψεις, οι γονείς σου σ' αγαπάνε έτσι κι' αλλιώς! Αυτά από μένα... Εύχομαι να είσαι πάντα καλά.

είχα και εχω, το ιδιο περιπου προβλημα με εσενα μαρουλακι ..η μανα μου απο τα 20 μου πιπιλαγε το μυαλο για γαμους, και το περιβαλλον μου θεωρει "αποτυχημένη" μια γυναικα ελευθερη..εξαλλου ειναι μολις λίγες δεκαετιες που εχουμε απαλλαχθει απο την εννοια της γεροντοκόρης..αλλα οχι ακομα για τα καλά... παρατηρω ακομα με αηδία σε πόσους συμβιβασμους και καταντιες μπαινει μια γυναικα σημερα για να "τυλίξει" εναν αντρα και να γινει κοινωνικα αποδεχτη. μου γυριζουν τα αντερα οταν τις ακουω να λένε "οκ δεν μου αρεσει αλλα τι να κανω , δεν θελω να γερασω μονη" και με αυτο το μονη, δεν αναφεροντε τελικα στον συντροφο γιατι πάντα στο τελος τον στελνουν ...εννοουν τον κοινωνικο περιγυρο που μας εχει αποκλεισει με καποιον τροπο ρατσιστικο .. εκει που καποιος με ρωταει γιατι δεν παντρευεσαι που σε κάθε κοινωνικη συμμαζωξη πάντα θα βρεθουν καποιοι ..εγω θελω να του απαντησω εσυ γιατι δεν χωρίζεις.. γιατι ευτυχισμενοι δεν ειμαστε ουτε εγω ουτε και εσυ τελικα.. αλλα αν ξεσδτομισω κατι τετοιο θα ειναι σκληρο και ακαρδο ..ενω εμενα εχουν το δικαιωμα να μου κανουν ενα τοσο σκληρο και ακαρδο σχολιο... γιατι δεν παντρευεσαι?..γιατι δεν ριχνεις νερο στο κρασι σου, τους γονεις σου που εχουν την εννοια σου δεν τους σκεφτεσαι, ποτε θα τους κανεις ενα εγγονακι, τουλάχιστον "περνας καλα", για πόσο ακομα θα περνας καλα νομιζεις, μεγαλωσες πια, ποσο πια θα περναει η μπογια σου, παιδια δεν θα μπορεις να κανεις σε λίγο. κτλ κτλ ..ολα αυτα και τοοοσα αλλα απλα σε μια κοινωνικη συναναστροφη... αν τους απαντησω οπως τους πρεπει ... στο ιδιο προσωπικο υφος ..αν απλα αντιγυρισω στο ιδιο επιπεδο την ερωτηση θα με πουν σκυλα στην καλυτερη των περιπτωσεων.. εσυ γιατι ανεχεσαι να εισαι με εναν μαλακα , τους γονεις σου δεν τους λυπάσαι που δουλευουν σαν σκυλια στα 60 τους για να μεγαλώσουν τα εγγονια τους, αν δεν περναει η μπογια μου τοτε γιατι ο αντρας σου με κοιταζει στο στηθος ολη την ωρα ο παλιολιγουρης. ναι περναω καλα..εσυ.
δεν ειναι μονο οι γονεις σου, ειναι ολοκληρη η κοινωνια που ζουμε ετσι, σιγα σιγα θα το βλέπεις και στις παρεες σου..ειμαστε μεταξυ του προηγουμενου και του επόμενου αιωνα...αναμεσα σε σκεπτομενους ανθρωπους και σε προβατα.
εχψ απο καιρο καταλάβει οτι αυτη τη μαχη δεν προκειται να την κερδισω..εχουν υποστει γερη πλύση εγκεφαλου... ο καθενας ειναι οτι ειναι ... χτισε γερα την προσωπικότητα σου και δεν θα σε αγγιζουν πια αυτες οι μεσαιωνικες αντιλήψεις.. θα σε ενοχλουν σαν σπυρακι στο προσωπο...αλλα οπως ολα τα σπυρακια ετσι και αυτο θαφυγει.
μπορει οι γονεις σου να μην σε καταλαβαινουν, ουτε και εμενα μπορουν οι καημενοι..αλλα... ειναι οι γονεις μας...αγαπα τους με τα ελαττωματα τους και συγχωρεσε τις αντιλήψεις τους, ετσι μεγαλωσαν...

Rea, ρεαλιστικο, ειλικρινες και εμψυχωτικο το κειμενο σου.
Ετσι εχουν οι ετεροτητες... διαφερουν αρα θελουν δεν θελουν πρεπει να νιωσουν υποβιβασμο και οχι θαυμασμο.
Αν κανουμε ο,τιδηποτε ειναι αποδεκτο μονον για τους αλλους τοτε μπηκαμε στην παρασταση των μαριονετων.
Μονο που δεν κοβεις εισητηρια για παρτη σου αλλά για ψιχουλα αποδοχης.

Μαρουλι, εαν ποτε θελησεις να κανεις οικογενεια και να παντρευτεις σε εσενα θα λογοδοτησεις... ολοι οι υπολοιποι συνηθως καρα γουσταρουν να μπαινεις στο κλαμπ για να σου πουν μετα - οπως εστρωσες κοιμησου-
Το γεγονος οτι εχουμε ερθει τουμπα και συμβιωνουμε με θυτες λογω του οτι ειναι φαση- αφασικη /κοινωνια σε παρακμη και οικονομικη αλλαγη δεν σημαινει οτι μας αξιζει να γινουμε ομοιοι !!!!
Και ο αγωνας ειναι αδυσωπητος.

Quote:

---

Originally Posted by rea

είχα και εχω, το ιδιο περιπου προβλημα με εσενα μαρουλακι ..η μανα μου απο τα 20 μου πιπιλαγε το μυαλο για γαμους, και το περιβαλλον μου θεωρει "αποτυχημένη" μια γυναικα ελευθερη..εξαλλου ειναι μολις λίγες δεκαετιες που εχουμε απαλλαχθει απο την εννοια της γεροντοκόρης..αλλα οχι ακομα για τα καλά... παρατηρω ακομα με αηδία σε πόσους συμβιβασμους και καταντιες μπαινει μια γυναικα σημερα για να "τυλίξει" εναν αντρα και να γινει κοινωνικα αποδεχτη. μου γυριζουν τα αντερα οταν τις ακουω να λένε "οκ δεν μου αρεσει αλλα τι να κανω , δεν θελω να γερασω μονη" και με αυτο το μονη, δεν αναφεροντε τελικα στον συντροφο γιατι πάντα στο τελος τον στελνουν ...εννοουν τον κοινωνικο περιγυρο που μας εχει αποκλεισει με καποιον τροπο ρατσιστικο .. εκει που καποιος με ρωταει γιατι δεν παντρευεσαι που σε κάθε κοινωνικη συμμαζωξη πάντα θα βρεθουν καποιοι ..εγω θελω να του απαντησω εσυ γιατι δεν χωρίζεις.. γιατι ευτυχισμενοι δεν ειμαστε ουτε εγω ουτε και εσυ τελικα.. αλλα αν ξεσδτομισω κατι τετοιο θα ειναι σκληρο και ακαρδο ..ενω εμενα εχουν το δικαιωμα να μου κανουν ενα τοσο σκληρο και ακαρδο σχολιο... γιατι δεν παντρευεσαι?..γιατι δεν ριχνεις νερο στο κρασι σου, τους γονεις σου που εχουν την εννοια σου δεν τους σκεφτεσαι, ποτε θα τους κανεις ενα εγγονακι, τουλάχιστον "περνας καλα", για πόσο ακομα θα περνας καλα νομιζεις, μεγαλωσες πια, ποσο πια θα περναει η μπογια σου, παιδια δεν θα μπορεις να κανεις σε λίγο. κτλ κτλ ..ολα αυτα και τοοοσα αλλα απλα σε μια κοινωνικη συναναστροφη... αν τους απαντησω οπως τους πρεπει ... στο ιδιο προσωπικο υφος ..αν απλα αντιγυρισω στο ιδιο επιπεδο την ερωτηση θα με πουν σκυλα στην καλυτερη των περιπτωσεων.. εσυ γιατι ανεχεσαι να εισαι με εναν μαλακα , τους γονεις σου δεν τους λυπάσαι που δουλευουν σαν σκυλια στα 60 τους για να μεγαλώσουν τα εγγονια τους, αν δεν περναει η μπογια μου τοτε γιατι ο αντρας σου με κοιταζει στο στηθος ολη την ωρα ο παλιολιγουρης. ναι περναω καλα..εσυ.
δεν ειναι μονο οι γονεις σου, ειναι ολοκληρη η κοινωνια που ζουμε ετσι, σιγα σιγα θα το βλέπεις και στις παρεες σου..ειμαστε μεταξυ του προηγουμενου και του επόμενου αιωνα...αναμεσα σε σκεπτομενους ανθρωπους και σε προβατα.
εχψ απο καιρο καταλάβει οτι αυτη τη μαχη δεν προκειται να την κερδισω..εχουν υποστει γερη πλύση εγκεφαλου... ο καθενας ειναι οτι ειναι ... χτισε γερα την προσωπικότητα σου και δεν θα σε αγγιζουν πια αυτες οι μεσαιωνικες αντιλήψεις.. θα σε ενοχλουν σαν σπυρακι στο προσωπο...αλλα οπως ολα τα σπυρακια ετσι και αυτο θαφυγει.
μπορει οι γονεις σου να μην σε καταλαβαινουν, ουτε και εμενα μπορουν οι καημενοι..αλλα... ειναι οι γονεις μας...αγαπα τους με τα ελαττωματα τους και συγχωρεσε τις αντιλήψεις τους, ετσι μεγαλωσαν...

---

Πόσο δίκιο ρε φίλε... Στην τελευταία πρόταση έχω καταλήξει κι' εγώ τα τελευταία χρόνια, μόνο έτσι νομίζω μπορείς να προχωρήσεις... Αν τους κρατάς κακία πάντα θα βασανίζεσαι. Και γενικά αυτό ισχύει με όλους τους ανθρώπους αλλά είναι δύσκολο να το καταφέρεις όταν είσαι θυμωμένος και αν αυτά που ακούς ή σου έκαναν δεν τα δέχεσαι.