Άσχημος χωρισμός

δεν ξέρω τι ακριβωςνα γραψω οποτε ακολουθει ενα μαλλον μπερδεμενο κειμενο.απλα εχω αναγκη να μιλησω για αυτο γιατι δεν αισθανομαι ανετα να το συζητησω με τους δικους μου ανθρωπους.με τον πρωην μου ημασταν μαζι για ενα χρονο.εγώ είμαι 24 εκείνος 31 και ήταν η πρώτη σοβαρή σχέση και για τους 2 μας με ότι αυτό συνεπάγεται.ειχαμε πολυ ομορφες στιγμες αλλα και ασχημες μιας και ημασταν 2 εντελως διαφορετικοι χαρακτηρες που συγκρουονταν αρκετα συχνα.εμενα αυτοι οι καβγαδες μου δημιουργουσαν τρομερη ψυχολογικη πιεση γιατι τις περισσοτερες φορες γινονταν για πραγματικα ασημαντα θεματα,που στον πρωην μου ομως εφερναν τρομερο εκνευρισμο.οποτε υπηρχαν πολλες στιγμες που σκεφτομουν τι να πω ή τι να κανω.επίσης κάποιες φορές που προσπαθούσα να του εξηγήσω ότι με ενοχλουσαν πράγματα στη συμερφιορα του (όσον αφορά τις εκρήξεις θυμού του κυρίως)πάντα κατεληγε κάπως να ρίξει το φταίξιμο πάνω μου με αποτέλεσμα να αισθάνομαι μετά ότι εγώέχω το πρόβλημα.τις προάλλες λοιπόν είχαμε πάλι ένα μεγάλο καυγά λόγω ιδεολογικών διαφορών σε κάποια θέματα.αφού με "στόλισε" στη συνέχεια έκανε σαν να μην συμβαίνει τίποτα αλλά εγώ δεν μπορούσα να το καταπιώ άλλη μια φορά.εκείνος με το που κατάλαβε ότι τσαντίστηκα για αυτό,έγινε πυρ και μανία μάζεψε τα πράγματα του,έφυγε από το σπίτι και πήγε σε εναν φιλο του.ε αυτό με τσάκισε.την επόμενη μέρα σηκώθηκα και έφυγα άρον άρον για την πόλη μου χωρίς να τον δω,στέλνοντας του απλά ένα μήνυμα.για να μην τα πολυλογώ συζητήσαμε αργότερα στο τηλέφωνο όπου μου έλεγε ότι ποτέ δεν ήθελε να μεπληγώσει,μόνο να με κάνει χαρούμενη,ότι ήταν πάντα σωστός απέναντι μου κτλ.προσπάθησα να του εξηγήσω ότι με αυτές τις εκρήξεις θυμου με απομάκρυνε και ήταν κάτι που δεν μπορούσα να διαχειριστώ.φυσικα καταλήξαμε στο ότι εγώέχω το πρόβλημα μιας και έπαιρνα πολύ τις μετρητοίς τα βρισίδια που μου ριχνε,ότι ποτέ κανένας δεν του έκανε παράπονα για τον χαρακτήρα του (πράγμα που δεν πιστεύω μιας και φιλοι του είχαν πει μπροστά μου ότι το παρτραβούσε ώρε ώρες) και οτί εγώ έχωθέματα που πρέπει να λύσω.επίσης δεν μπορεί να αλλάξει τον χαρακτήρα του,ούτε να προσέχει όλη την ώρα τι θα λέει και τι θα κανει για να μην ενοχληθώ.η απάντηση του στο οτι εγώ το έκανα αυτό αρκετές φορές ήταν κάτι αοριστολογίες.τελοσπαντων εκεί που θέλω να καταλήξω είναι,στοότι αισθάνομαι πολύ παγωμένη μέσα μου,πραγματικα προβληματική (μιας και οι εμπειρίες πριν απο αυτόν δεν ήταν οι καλύτερες) και ότι ίσως να το "άξιζα" όλο αυτό.στους δικούς μου ανθρώπους ντρέπομαι να πω τι ακριβώς έγινε μιας και με θεωρούν αρκετά δυναμικό χαρακατηρα,οπότε πως ναπω για την αδυναμια μου να διαχειριστω την όλη κατάσταση.αισθάνομαι ΄τι σε αντίθεση με αυτάπου λέει δεν με αγάπησε ποτέ πραγματικά μιας και στο τέλος αισθάνθηκα εντελώς σκουπίδι.

Agaphth filh, mia paromoia istoria "agaphs" eixa zhsei kai go. Mono pou i agaph mallon argise polu na er8ei i den ir8e pote. Katarxas tha statho se duo shmeia sto keimeno sou to ena einai "φυσικα καταλήξαμε στο ότι εγώ έχω το πρόβλημα μιας και έπαιρνα πολύ τις μετρητοίς τα βρισίδια που μου ριχνε". suggnomi alla apo pote einai tois metritis h mikris shmasias o suntrofos mas na mas vrizei kai na mas sernei ta ex amaxhs kai 8a prepei na min ta pernoume tis metritis? Emena o proin m afou me diaolostelne, me apokalouse m@#4, g@mo to spiti s kai alla tetoia oraia kosmitika epi8eta kai ekfraseis eixe to perissio 8rassos n mou pei oti ego eftaiga pou ton exo8ousa na to kanei. Akoma kai tote den eixe ta @@ na paradextei to lathos tou kai na zitisei ena tupiko suggnomi. auto glukeia m deixnei eleipsi paideias kai tropon an me rotas. An apo tora sou sumperiferetai etsi argotera ti na perimeneis? kai deyteron auto pou les "και ότι ίσως να το "άξιζα" όλο αυτό." oi an8ropoi pou mas fernoun se duskoloi 8esh, pou KATAkoureliazoun tin prosopikotita mas me to na mas meionoun meso psixologikis vias i kai lektikis exoun ton tropo na kanoun panta tous allous na ais8anontai oti telika axizoyn osa pernane. Gia mena makria koritsi m apo tetoious xaraktires mporei na einai ligo apoluti i apopsi m alla me osa mas perigrafeis nomizo oti den 8 paei kai poli makria i valitsa.

οχι δεν νομιζω να ξαναειμαστε μαζι,δεν αισθανομαι τιποτα αυτη τη στιγμη για εκεινον εκτος απο αφανταστη λυπη.απλα θα ηθελα καποια στιγμη ενα συγνωμη.δεν μπορω να καταλαβω πως γινεται να λες οτι θες να κανεις τον αλλο χαρουμενο και απο τη μια στιγμη στην αλλη να χανεις τον ελεγχο και να του φερεσαι ετσι.δεν νομιζω οτι θα μου το πει ποτε.αλλωστε οσες φορες μιλησαμε μετα το περιστατικο φυσικα και δεν το εκανε.ισως περιμενε να υποχωρησω εγω οπως σε καθε καβγα μας.αλλα πλεον δεν μπορω αλλο.μπορω να πω οτι ειμαι πιο ηρεμη τωρα που εφυγα απο ολη αυτη την ενταση αλλα τα αρνητικα συναισθηματα υπερτερουν

Καλησπέρα. Μπορείς να πεις για ποιο θέμα μαλώσατε; Σε τι αφορά; Ποιες είναι αυτές οι διαφορετικές οπτικές που το βλέπετε;

Δεν ηταν κατι που αφορουσε εμας.ηταν απλα ενα κοινωνικο θεμα.γενικα πολλες φορες δοαφωνουσαμε σε τετοια θεματα μας και ημασταν σχεδον αντιθετοι απλα αυτη τη φορα ξεφυγαν τα πραγματα

Σε τι θέματα είσαστε αντίθετοι; για πες κανένα.

Clementine εγω εχω να σου πω μονο οτι εκ πειρας μεγαλης σε εκρηξεις θυμου αυτος που τις εχει φθειρει την σχεση..και μιας και ειναι η πρωτη σου σοβαρη σχεση θα σε διαμορφωνε συναισθηματικα με αρνητικο τροπο...καλα εκανες και εφυγες..βεβαια Για να μαι και αντικειμενικη οταν διαφωνεις με καποιον που ναι φυσει νευρικος πρεπει οταν αρπαζει εσυ να ΣΤΑΜΑΤΑς οχι να υποχωρεις απλα να σταματας..να λες οκ εχω αλκη αποψη και να το αφηνεις αλλιως δεν μπορεις να συννενοηθεις..αυτο το μαθα με ασχημο τροπο..πολλους τσακωμους με εναν ανθρωπο νευρικο και γω ημουν απολυτη και αυταρχικη Δεν λεω πως ησουν σαν εμενα μπορει πιο ηπια να ησουν οπως και να χει ο ενας πρεπει να κανει πισω σσε καθε περιπτωση αυτο εμαθα

αυτες τις μερες αισθανομαι διαλυμενη.δεν μπορω να κοιμηθω τα βραδια και μπορει να με πιασουν τα κλαματα ή ενα απιστευτο πλάκωμα όταν είμαι έξω.συν τοις άλλοις με παίρνει που και που τηλέφωνο και μιλάμε περί ανέμων και υδάτων και ούτε κουβέντα για αυτό που έγινε.δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το κάνει, αφού έχουμε τελειώσει.αισθάνομαι ότι ξαναμπαινω στη λούπα να παεριμένω τηλέφωνο να ενδιαφέρομαι για το τι κάνει ενώ εγώ απλά θέλω να ξεχάσω.θέλω να του πω πόσο απαίσια νιώθω όλη την ώρα αλλά φοβάμαι οτί θα μου το γυρίσει έτσι ώστε να νομίζω ότι φταίω εγώ.αισθάνομαι τόσο ηλίθια

Quote:

---

Originally Posted by Clementine

αυτες τις μερες αισθανομαι διαλυμενη.δεν μπορω να κοιμηθω τα βραδια και μπορει να με πιασουν τα κλαματα ή ενα απιστευτο πλάκωμα όταν είμαι έξω.συν τοις άλλοις με παίρνει που και που τηλέφωνο και μιλάμε περί ανέμων και υδάτων και ούτε κουβέντα για αυτό που έγινε.δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το κάνει, αφού έχουμε τελειώσει.αισθάνομαι ότι ξαναμπαινω στη λούπα να παεριμένω τηλέφωνο να ενδιαφέρομαι για το τι κάνει ενώ εγώ απλά θέλω να ξεχάσω.θέλω να του πω πόσο απαίσια νιώθω όλη την ώρα αλλά φοβάμαι οτί θα μου το γυρίσει έτσι ώστε να νομίζω ότι φταίω εγώ.αισθάνομαι τόσο ηλίθια

---

Καλησπέρα Clementine, σε καταλαβαίνω απόλυτα γιατί διανύω μια παρόμοια ψυχολογική κατάσταση διάλυσης. Κατ αρχήν θεωρώ ότι θα ήταν καλύτερο για την δική σου πρώτα ψυχική ηρεμία να μην έχεις καμία επικοινωνία μαζί του. Είναι δύσκολο αλλά εάν δεν υπάρχει πιθανότητα επανασύνδεσης κόψε κάθε επαφή και δώσε χρόνο στον εαυτό σου να αποστασιοποιηθείς. Όσο περιμένεις πάνω απ το τηλέφωνο μόνο κακό κάνεις στον εαυτό σου. Στο λέω γιατί και γω έκανα το λάθος να προσπαθήσω να κρατήσω επαφή μέχρι που το ξέκοψε ο ίδιος με πολύ απόλυτο τρόπο. Μην σκέφτεσαι γιατί σε παίρνει, υπάρχουν πολλά γιατί και δεν χρειάζεται να τα ψάξεις, το θέμα είναι ότι εσύ δεν θες απ ότι κατάλαβα και σου κάνει κακό, οπότε καλύτερα να του δώσεις να το καταλάβει και να σταματήσει να σε παίρνει.
Από κει και πέρα κάνε ότι μπορείς για να ξεχνιέσαι και γω δοκιμάζω ότι μπορώ. Απ το να βγω, να μιλάω με φίλους, άρχισα χορό, ότι μπορείς και πιστεύεις ότι θα σε βοηθήσεο δοκίμασε το έστω και αν στην αρχή δεν το θες, προσπάθησε. Αυτό για το πλάκωμα και το κλάμα πόσο σε νιώθω, τις δυο τελευταίες μέρες βγαίνω και μόλις ανεβαίνω στο σπίτι μου αρχίζω να κλαίω και δεν το ελέγχω, βγαίνω και χαμογελάω με το ζόρι, είναι ώρες που απλά δεν θέλω να με βλέπει κανείς. Αλλά κάθε φορά που νιώθω να πνίγομαι προσπαθώ να σκέφτομαι κάτι άλλο. Δεν ξέρω αν είναι η ενδεδειγμένη λύση αλλά εγώ αποφάσισα να επισκεφτώ έναν ψυχολόγο αυτή τη βδομάδα, πιστεύω θα βοηθήσει γιατί πλέον δεν μπορώ να διαχειριστώ αυτή τη διάλυση όπως είπες και συ η οποία έχει διάφορες αιτίες.

Πάντως μην επικοινωνήσεις μαζί του γνώμη μου, μην πεις τίποτα, δεν χρειάζεται να αποδώσεις ευθύνες ούτε να του δώσεις κανένα δικαίωμα για το πως είσαι, το αντίθετο, δεν χρειάζεται να ξέρει αν είσαι ή όχι καλά. Την ψυχή σου και τον εαυτό σου θα τον ηρεμήσεις εσύ και οι άνθρωποι που σαγαπούν και είναι δίπλα σου. άστον να σκεφτεί, να συνειδητοποιήσει αν θέλει που έφταιξε και αυτός, αν όχι δικό του θέμα.όσο άσχημα και αν νιώθεις δεν θα σε βοηθήσει το να του το πεις.. αυτή είναι απλά η δική μου γνώμη.

ελπίζω ότικάποια στιγμή θα ζητήσει ένα συγνώμη ότι θα καταλάβει τα λάθη του.ξέρω όμως ότι αυτό δεν θα συμβεί ποτέ.οπότε μάλλον πρπ να κόψω κάθε επαφή

αισθάνεσαι τόσο διαλυμένη πιστεύω γιατί αυτός σου δημιούργησε πρώτος αυτά τα συναισθήματα με το να ρίχνει όλο το βάρος πάνω σου.
καλά έκανες που έφυγες από μια κατάσταση προβληματική.
ήταν απαράδεκτο να σου μιλάει με αυτόν τον τρόπο και μάλιστα από ότι καταλαβα ,ορισμένες φορές και μπροστά σε φίλους του, όπως και να ξεσπάει τον θυμό του πάνω σου.
όποιος αγαπάει δεν ξεσπάει πάνω στον άλλο, τον σέβεται.
σου έχει δημιουργήσει ένταση όλο αυτό, το καταλαβαίνω . και ενώ χωρισες, είσαι ακόμη στη φάση που προσπαθείς να συνέλθεις από όλον αυτόν τον αρνητισμό.
κάνε υπομονή και εύχομαι να σου πάνε όλα καλά και να ξεφύγεις όσο πιο γρήγορα γίνεται από όλο αυτό.

Quote:

---

Originally Posted by Clementine

ελπίζω ότικάποια στιγμή θα ζητήσει ένα συγνώμη ότι θα καταλάβει τα λάθη του.ξέρω όμως ότι αυτό δεν θα συμβεί ποτέ.οπότε μάλλον πρπ να κόψω κάθε επαφή

---

Μπορεί και να ζητήσει ωστόσο καλύτερα να μην το σκέφτεσαι, όσο μπορείς και είναι δύσκολο το ξέρω προσπάθησε γενικά να μην σκέφτεσαι τι θα κάνει αυτός ή τι κάνει, σκέψου εσένα και πως θα νιώσεις καλύτερα. όσο μπαίνεις στην διαδικασία της προσδοκίας δικών του κινήσεων μένεις στο ίδιο σημείο, στο λέω γιατί το έκανα και γω,πολύ καιρό ήμουν πάνω απ το κινητό, πλέον δεν το κοιτάω, άλλο τι νιώθω, αλλά δεν το κοιτάω πια και προσπαθώ να μην σκέφτομαι τι κάνει και τι νιώθει γιατι ούτε και αυτός με σκέφτηκε όπως φάνηκε. Να μιλήσεις στους δικούς σου ανθρώπους, σε όποιον θεωρείς κατάλληλο και μην σκέφτεσαι αν σε κρίνουν γιατι δεν θα το κάνουν όσοι σε νοιάζονται, όσο δυνατή και αν είσαι και σε θεωρούν δεν διαχειριζόμαστε όλες τις καταστάσεις το ίδιο, άνθρωποι είμαστε και δεν είναι αδυναμία να πονάς, δεν χρειάζεται να το περάσεις μόνη σου, επέλεξε έναν άνθρωπο που εμπιστεύεσαι και ξέρεις ότι θα σε βοηθήσει και μίλησε του.

ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις.ειναι πολύ ανακουφιστικό να τα λέω εδώ γιατί στους φίλους πραγματικά ντρέπομαι.δεν ξέρω γιατί.απλά δεν μου βγαίνει.το μόνο που λέω είναι,δεν θέλωνα το συζητήσω.τελοσπάντων το κακό είναι ότι με εκείνον μιλούσα προφανώς κάθε μέρα,τον έπαιρνα τηλ όποτε είχα ανάγκη,οπότε τώρα αισθάνομαι πολύ μόνη μου.θα μου πεις λογικό είναι αυτό μετά από κάθε χωρισμό.ίσως για αυτο σηκώνω και το τηλ όταν με παίρνει ενώ κάθε φορά λέω δεν θα το ξανασηκώσω.τις 2 τελευταίες μέρες τις πέρασα κλαίγοντας.γενικά ότι δεν μου βγήκε στην αρχή μου βγαίνει τώρα.ίσως φταίει το ότι αρχίσαμε να μιλάμε πάλι.δεν ξέρω ίσως να του το πώ την επόμενη φορά αν υπάρξει επόμενη φορά ότι εγώ δεν το αντέχω πια.επίσης φοβάμαι πολύ.και τις 2 φορές που εμπιστεύτηκα έτσι κάποιον,με τσάκισαν και οι 2.πώς θα το κάνω πάλι?ίσως να φταίω και γω δεν ξέρω.δεν είμαι αρκετά "κορίτσι για σχέση" μάλλον.χαζομάρα μάλλον αυτό το τελευταίο αλλά δεν ξέρω.

Clementine σε πολλά από αυτά που λές βλέπω τον εαυτό μου για αυτό και ειλικρινά εύχομαι γρήγορα να νιώσεις καλά. Το πρώτο πράγμα που μας λείπει μετά από ένα χωρισμό πιστεύω είναι η καθημερινότητα που είχαμε με τον άλλο οπότε είναι πολύ λογικό να έχεις την ανάγκη να του μιλήσεις, όμως έτσι απλά συντηρείται μια κατάσταση που δεν προχωράει.όσο για το ότι τώρα κλαίς επίσης είναι λογικό, δεν ξέρω επίσης πόσο καιρό είστε χωρισμένοι αλλά τα συναισθήματα και οι αντιδράσεις δεν έχουν σειρά, εγώ έχει ένα μήνα που κλαίω σχεδόν κάθε μέρα., ενώ στην αρχή ημούν απλά πάρα πολύ θυμωμένη. εάν σου βγαίνει άσε τα δάκρυα να κυλήσουν είναι ανακούφιση απ το να τα πνίγεις.είσαι πολύ νέα μόλις 24 και όσο και να νιώθεις απογοητευμένη έχεις μπροστά σου πολλά χρόνια για να ξαναγαπήσεις και να είσαι σε μια σχέση που περνάς καλά και είσαι ευτυχισμένη με έναν άνθρωπο που ταιριάζεις.είμαι 27 και έχω ήδη δυο σχέσεις που επίσης δεν κράτησαν,η δεύτερη δε ήταν αυτή που θεωρούσα ιδανική, όλα τέλεια, ταιριάζαμε, ο κατάλληλος για μένα μέχρι που σκεφτόμουν μέλλον και οικογένεια μαζί του. Και όμως τέλειωσε...πολλές φορές σκέφτηκα εγώ φταίω, τους διώχνω όλους...αλλά δεν είναι έτσι, ίσως πρέπει να περάσουμε από διάφορες φάσεις, σχέσεις και δυστυχώς χωρισμούς μέχρι να έρθει η σωστή σχέση.οπότε μην φοβάσαι και μην αγχώνεσαι θα ξανανιώσεις καλά και θα ξανα εμπιστευτείς όταν βρεθεί ο άνθρωπος που θα στο βγάλει, μέχρι τότε φρόντιζε τον εαυτό σου και ψηλά το κεφάλι με χαμόγελο!

γραφω παλι εδω για να αποφυγω να του στειλω το οτιδηποτε.τις προηγουμενες μερες ανταλλαξαμε καποια μηνυματα για ασημαντο λογο οπου μεταξυ αλλων δεν αντεξα και του ειπα οτι αισθανομαι πολυ χαλια με ολο αυτο.μου ειπε και εκεινος και οτι οποτε θελω να τον παρω τηλ να μιλησουμε και αν μπορει να με κανει να νιωσω καλυτερα.δηλαδη τι?να με παρηγορησει που με αδειασε ετσι?ευχαριτω δεν θα παρω.η αληθεια ειναι οτι ψιλοεπεμενε και δεν καταλαβαινε γιατι αισθανομαι μπερδεμενη αυτη τη στιγμη.τελοσπαντων δεν ξερω αν θα νιωσω ατοιμη να τον παρω τηλ αλλα σ αυτη τη φαση θελω απλα να ξεσπασω ολοτον θυμο και τη θλιψη που μου χει προξενησει αυτη η κατασταση πανω του.κι αλλες φορες θυμαμαι τις καλες στιγμες και θελω να χωθω παλι στην αγκαλια του.φταιει κι αυτου του ειδους η επικοινωνια,που με κανει να πιστευω οτι με νοιαζεται πραγματικα.ξερω οτι δεν ειναι ετσι.δεν ξερω γιατι το κανει,ισως για αυτοεπιβεβαιωση αλλα οχι επειδη νοιαζεται.και μετα αισθανομαι ακομα πιο χαλια που σκεφτομαι αυτα για εναν ανθρωπο που ημουν μαζι του.γενικα αισθανομαι και πολυ μονη μου τελευταια και απο επιλογη δεν τ συζηταω με κανεναν.ασχολουμαι με διαφορα πραγματα για να μην σκεφτομαι,αλλα αυτες οι ωρεςπου πεφτω στο κρεβατι και τα σαββατοκυριακα ειναι μαρτυριο.

clementinε...Γλυκια μου περνας μια δυσκολη φαση...Διαβασα ολο το ποστ σου με προσοχη και καταλαβα οτι οχι εσυ δεν αξιζες σε εκεινον...ΑΥΤΟΣ ΔΕΝ ΑΞΙΖΕ ΣΕ ΕΣΕΝΑ....Σε στολιζε οπως λες κλπ κλπ...Να μην τον παρεις τηλεφωνο...Ακου λεει να σε κανει να νιωσεις καλυτερα...Δεν τον εχεις αναγκη!Φροντισε τον εαυτο σου οπως του αξιζει και να εισαι σιγουρη οτι θα βρεθει ο καταλληλος ανθρωπος να σου δωσει ολα αυτα που στερηθηκες και που αξιζεις! Εως τοτε να εισαι καλα να χαμογελας και να κοιταζεσαι στο καθρεφτη σου και να λες οτι αξιζεις τα καλυτερα!