Η ιστορία μου ως τώρα

Δεν είσαι και ο μόνος φιλαράκι αν αυτό μπορεί να σου πεί κάτι .. Λίγο πάνω λίγο κάτω έτσι και εγώ χρόοονια τώρα , που θα πάει λέω ? .. και απαντώ μονολογόντας οπου το πάω εγώ θα πάει κι αυτό .. Γαμώτο είναι τόσο δύσκολα αλλά δεν βαριέσε .. Δύναμη θέλει και αυτή την έχουμε , τον τρόπο ψάχνουμε να βρούμε ... Το σίγουρο είναι πάντος ότι δεν σκοτώνει απλά τρομοκρατή .. και είναι καλό σε αυτό και η πλάκα είναι οτι τώρα τελευταία αρχισα να το πέρνω χαμπάρι και να παίζω μαζί του .. αισθάνομε οτι κάτι δεν παει καλά ; .. το δέχομε και το πέρνω απο το χεράκι να πάμε να παίξουμε , να μου δείξει για ακόμη μια φορά πόσο δυνατο είναι αλλα χάλια μαυρα συνέχια υποχωρή .. τόσα χρόνια .. συνέχεια ερχετε δυνατό , κανει τον καμπόσο δες ποιοσ είμαι εγώ μου λεει αλλα στο τέλος υποχωρή .. και εμείς ? τι κανουμε εμείς ? παράλογα το φοβόμαστε ακόμη αλλα ως πότε ?
μην μασάς και πιάσε τον ταυρο απ΄ τα αρχ.. εξάλου μια ζωή έχουμε να ζήσουμε ας ειναι αυτή που μας ταιριάζει !!

Τωρα πια που δεν πανικοβαλεσαι βρε καλο μου...βρεσ μια κοπελα...ζητα απο καμια κοπελα να βγειτε...τσουκου τσουκου θα δεισ που με την τριφεροτητα ολα θα φτιαξουν...

Κάπου βαθιά εκεί μέσα στο μυαλό σου αν μεριάσεις τα σύννεφα του φόβου και της απαισιοδοξίας σου θα δεις ότι τα χάπια, ο γιατρός, οι γονείς κάνουν μέρος της δουλειάς. Τα υπόλοιπα τα καταφέρνεις μόνος σου. Διαβάζοντας το 1ο ποστ σου απογοητεύτηκα. Διαβάζοντας το 2ο είδα και σε σένα αυτό που καταλαβαίνει κάποιος με όποιον \'\'πανικοπληκτο\'\' μιλήσει. Η βελτίωση έρχεται αργά ή γρήγορα. Σπρώξε όμως κα λίγο την κατάσταση προς τα κει. Δύσκολο θα μου πεις μετά από τόσα χρόνια. Κ τα δύσκολα καλέ μου μέρος της ζωούλας μας είναι. Κ είναι το μεγαλύτερο μέρος της έτσι. Πάρε την απόφαση κ προχώρα. Αφού υπάρχουν κ άλλοι που μπόρεσαν, έστω κ ένας, μπορείς κ εσύ.

το ότι είσαι πολύ καλύτερα από παλιότερα είναι πολύ θετικό.
επίσης πολύ θετικό είναι οτι έχεις έναν αξιόλογο θεραπευτή,όπως λες!
ο στρατός και η γνώμη των συγγενών, προσπάθησε να μην σε αγχώνουν,γιατί το σημαντικότερο είναι να είσαι καλά και όχι να \"φαίνεσαι\" καλά στους τρίτους!(στον συγκεκριμενο τομέα βέβαια σε καταλαβαίνω απόλυτα γιατί και οι δικοί μου γονείς τρέμουν για την εντύπωση που δίνω στους γνωστούς τους-συγγενείς, και αυτό το άγχος μου το έχουν μεταφέρει).
πιστεύω πως με αρκετή προσπάθεια και τη βοήθεια του γιατρού σου θα κατακτήσεις και άλλους στόχους και σιγα-σιγα θα κοινωνικοποιηθείς περισσότερο αρκεί να το θες!ήδη έχεις κάνει κάποια βήματα!ΜΠΟΡΕΙΣ να κάνεις πολλά περισσότερα!!!!

δεν είσαι ο μόνος!
και γω είμαι τίγκα στο χάπι εδώ και πολλά χρόνια!
όσο για το πόσα έχω δώσει σε γιατρούς,αν τα αθροίσω,ίσως και να χα πάρει οικόπεδο με αυτά τα χρήματα!:D:P

Προσπάθισε να μην σκέφτεσαι για τον στρατό και αγχώνεσαι περισσότερο.Εχεις 1,5 χρόνο ακόμα.Μπορεί να αλλάξουν τα πράγματα μέχρι τότε.Κοίτα τον εαυτό σου τώρα και για το στρατό θα αποφασίσεις όταν έρθει εκείνη η ώρα.

Το τι θα πουν οι άλλοι παλιότερα με απασχολούσε πάρα πολύ.Τώρα πια δεν με απασχολεί και τόσο.Ή τουλάχιστον προσπαθώ να μην με απασχολεί,να μην σκέφτομαι τι μπορεί να λένε οι άλλοι για μένα.Γιατί ξέρω ότι αν μπω σ\'αυτήν τη διαδικασία γίνομαι χειρότερα και δεν έχω και πολλά περιθώρια να γίνω χειρότερα.Δεν μας φτάνει δηλαδή ο πόνος μας,έχουμε και τους συγγενείς και τους γνωστούς να ρωτάνε.

Καλά,όσο αφορά τους ψυχολόγους-ψυχιάτρους κι εγώ ένα σωρό χρήματα τους έχω δώσει τόσα χρόνια που πηγαίνω.Η αλήθεια είναι ότι δεν ένιωσα ποτέ τύψεις απέναντι στους γονείς μου που πληρώνουν τόσα λεφτά.Ξέρω ότι τους χρειάζομαι τους γιατρούς,δεν μπορώ χωρίς αυτούς.

Winston man, αν και δε με αφορα στο εγγυς μελλον ο στρατος λογω αναβολης, σε 3-4 χρονακια ομως θα με απασχολει και μενα και μαλιστα αρχισα να το σκεφτομαι απο την πρωτη στιγμη που με επιασαν κρισεις. Θα συμφωνησω με τη Dalia οτι ΔΕΝ πρεπει να σε απασχολει τι λενε οι αλλοι για σενα, γιατι απλα ΔΕΝ εχουν ιδεα τι περνας. Πρωτα πρωτα σκεψου οτι η κατασταση που περνας δεν ειναι απλα στρατος, ειναι πιο δυσκολα κι απ τα Ο.Υ.Κ., κι ομως καταφερνεις να επιβιωνεις. Αρα το συμπερασμα ειναι οτι δεν εχεις να αποδειξεις τιποτα και σε κανεναν και να μην αγχωνεσαι. Σκεψου το οσο πιο χαλαρα μπορεις και ζυγισε τα μεσα στο μυαλο σου. Φαντασου πως θα εισαι ψυχολογικα αμα πας στρατο και επισης αμα δεν πας.
Οπως ειπα, αφου δεν εχεις να αποδειξεις κατι, θα σταματησεις να σκεφτεσαι με γνωμονα τι θα πουν οι αλλοι και πως θα σε αντιμετωπιζουν και θα σκεφτεις μονο με γνωμονα εσενα. Ξερεις τι, καταστασεις εχουν δειξει οτι απο τα πιο αρνητικα πραγματα μπορει να προκυψουν και οι πιο θετικες καταστασεις.

Ομως τωρα μου περασε απο το μυαλο οτι το να καθομαι και να φιλοσοφω και να δινω γενικολογες συμβουλες δεν ειναι οτι καλυτερο μπορω να κανω, γι αυτο και θα σου πω τι θα εκανα εγω-οπως αυθορμητα το σκεφτομαι τωρα- αν ηταν να παω σε 1,5 χρονο στρατο.Καταρχην δεν υπαρχει ΚΑΝΕΝΑΣ που να θελει να παει στρατο και να χασει ενα χρονο απο τη ζωη του.Το 95% οσων πηγαν συμφωνουν οτι ειναι χαμενος χρονος κι αν μπορουσαν να τον παρακαμψουν θα το καναν με τετοια λουφα που επικρατει.

Φυσικα τα προβληματα φαινομενικα πολλα θα ηταν που θα με απασχολουσαν, τι θα πουν οι αλλοι για μενα, πως θα διαχειριστω τις κρισεις στο στρατο αναμεσα σε τοσα ατομα κτλ, κτλ., και θα εστιαζα σε οποιονδηποτε αλλο εκτος απο μενα. Καταρχην οπως ολοι μας εισαι νεος και για να εχουμε μια αρμονικη ζωη πρεπει να λυσουμε τα προβληματα μας. Για να τα λυσουμε πρεπει να τα εντοπισουμε και να τα αντιμετωπισουμε. Εχω παρατηρησει στον εαυτο μου πρωτα απο ολα και μετα στους αλλους οτι οταν εχω ενα απλο προβλημα και η λυση ειναι απλη, τοτε την εφαρμοζω. Οταν ομως το προβλημα ειναι μεγαλο και πολυδιαστατο τοτε εννοειται οτι η λυση ειναι πολυ πιο δυσκολη. Οταν λοιπον η λυση εχει αμφιβολα αποτελεσματα και περναει μεσα απο μια διαδικασια πονου και κουρασης ψυχοσωματικη, τοτε εφαρμοζουμε τον ευκολο δρομο και το καλυπτουμε ετσι ωστε να το αποδεχομαστε το προβλημα ως φυσιολογικο να υπαρχει, αρα στην ουσια δεν αποτελει πια προβλημα αλλα ειναι φυσιολογικο κομματι της ζωης μας. Αυτο οδηγει οπως παρατηρησα σε ενα γενικο αγχος για ολα τα πραματα και την αισθηση οτι δεν ξερουμε απο που προερχεται το αγχος, ή ακομα οτι δεν ξερουμε ποιο απο ολα μας το πρωτοπροκαλει.

Να δωσω ενα παραδειγμα. Οταν πηγαινα σχολειο ειχα υπερβολικο αγχος για ολα, ειδικα στο γυμνασιο, αλλα και στο λυκειο. Λοιπον δεν ηξερα ακριβως τι ειναι αυτο που το προκαλουσε, ηταν τα μαθηματα, ηταν οι συμμαθητες μου, ηταν οτι δεν μου αρεσε το σχολειο? Η αληθεια ειναι οτι λιγο πολυ ολα προκαλουσαν λιγο αγχος, αλλα τελικα το πιο πολυ και η κυρια πηγη του ηταν η γνωμη των αλλων για μενα. Για να ειμαι κουλ, επρεπε υποτιθεται να τρωω πολλες αποβολες, να γραφω παντα μοναδα στα διαγωνισματα, να ειμαι επιθετικος και να ανηκω σε καμια συμμορια. Αυτο ηταν το προτυπο του κουλ τυπα. Δυστυχως οσο βρισκομουν στο λουκι με τα ιδια και τα ιδια ατομα το αγχος για το πως με βλεπουν οι αλλοι δεν εφευγε, καθως και το αγχος για ολα τα πραματα. Το προβλημα αρχισε να λυνεται οταν αρχισα να ανακαλυπτω τι πραγματικα ηθελα εγω, πως ηθελα να ντυνομαι, τι μουσικη να ακουω, αν ηθελα να ειμαι καλος μαθητης κτλ., κι οχι πως ηθελαν οι αλλοι να ειμαι. Απο τη στιγμη λοιπον που ανακαλυψα εστω και μερικως το τι θελω και αρχισα να το εφαρμοζω σταδιακα ενιωθα καλυτερα, μου εφευγε το αγχος και σιγουρα η αυτοπεποιθηση μου ηταν καλυτερη. Βεβαια το αγχος εξαφανιστηκε τελειως οταν τελειωσα το σχολειο και μοιραια δεν εβλεπα τα ιδια και τα ιδια ατομα. Το προβλημα ομως ειναι οτι οσο ειχα αγχος ΔΕΝ ηθελα να παραδεχτω την πηγη προελευσης του γιατι ηταν τοσο δυσκολο και για να την σταματησω επρεπε να ερθω σε συγκρουση με πολλα και πρωτα απο ολα το εαυτο μου. Ετσι ουσιαστικα καλυπτα το αγχος με το να αποδεχομαι την κατασταση γυρω μου σαν κατι το φυσιολογικοτατο και προσπαθοντας να γινω μερος της. Δηλαδη το καλυπτα με το να προσπαθω κι ας μην το ηθελα να γινω οπως με ηθελαν οι αλλοι για να θεωρουμαι ο μαγκας του σχολειου, κι ας μην γινομουν ποτε.

Προσεξτε λοιπον ενα κυριο προβλημα και δυο διαφορετικες αντιμετωπισεις. Το προβλημα και οι αγχωδεις συνεπειες του ειναι ενα, το πως με βλεπουν οι αλλοι.
Εαν εφαρμοσεις την αντιμετωπιση του στυλ ειναι φυσιολογικο να με απασχολει συνεχεια πως με βλεπουν οι αλλοι (αρα δεχεσαι σαν σωστο και λογικο το προβλημα), τοτε οι συνεπειες ειναι να κανεις συνεχεια οτι θελουν οι αλλοι για να εισαι αρεστος. Αυτο θα μετριασει μεν το αγχος σου γιατι θα ξερεις οτι οι αλλοι σε αποδεχονται και δεν σε κριτικαρουν τοσο πολυ, ομως μοιραια μπαινεις σε ενα φαυλο κυκλο να μην εισαι ο εαυτος σου και να εισαι οπως θελουν οι αλλοι να εισαι. Αρα το αγχος ουσιαστικα παραμενει αλλα σε λανθανουσα κατασταση, γιατι νομιζεις οτι λυθηκε το προβλημα αφου εισαι μεν αρεστος, αλλα εχεις το αγχος να διατηρησεις μια αρρωστημενη κατασταση του να μην εισαι ο εαυτος σου, αρα θα εχεις και παλι αγχος αφου δεν θα σαι ο εαυτος σου και μαλιστα δεν θα ξερεις απο που προερχεται αφου δε βρισκεις κατι λαθος στην αρχικη σου παραδοχη οτι πρεπει να ειμαι οπως με θελουν οι αλλοι, ή ισως και να το ξερεις αλλα να φοβασαι να το σκεφτεις. Και γιατι να φοβασαι να το σκεφτεις? Μα γιατι κανοντας το θα πρεπει να παραδεχτεις οτι κανεις λαθος στη σκεψη σου, και το να ξερεις οτι σε κατι κανεις λαθος θα πρεπει και να το διορθωσεις. Και για να το διορθωσεις θα πρεπει να βρεις μεγαλή δυναμη να ερθεις σε συγκρουση με τους αλλους, αρα θα πρεπει να περασεις απο μυρια κυματα και να καταναλωσεις πολυ ενεργεια για να το διορθωσεις. Ισως τωρα που το σκεφτομαι για αυτο πολλες φορες δεν παραδεχομαστε τα προβληματα μας, γιατι ο εγκεφαλος προσπαθει να λυσει ενα προβλημα με την μικροτερη καταναλωση ενεργειας. Οπως γινεται φανερο, η παθητικοτητα και η αποδοχη στην παραπανω κατασταση απαιτει λιγοτερη ενεργεια απο την ενεργεια που χρειαζεται στην εντοπιση και αντιμετωπιση του πραγματικου προβληματος.
Εαν ομως εφαρμοσεις τη δευτερη αντιμετωπιση, δηλαδη να πεις οτι δεν δεχομαι οτι ειναι σωστο να ειμαι οπως θελουν οι αλλοι να ειμαι, τοτε αυτοματως λυνεται το προβλημα γιατι εισαι οπως θελεις εσυ να εισαι και δεν εχεις κανενα αγχος. Βεβαια αυτο ειναι πιο δυσκολο σαν αντιμετωπιση γιατι οπως ειπα και πριν για να το κανεις αυτο προυποθετει να ερθεις σε κοντρα με τους γυρω σου, καθως προυποθετει και αυστηρη και ωμη αυτοκριτικη του εαυτου σου.
Αρα σαν τελικο συμπερασμα στο ιδιο προβλημα ειναι οτι η πρωτη αντιμετωπιση φερνει φαινομενικη και μονο λυση στο προβλημα και παραμενει λιγοτερο (φαινομενικα) αγχος το οποιο ειναι ομως ισοβιο. Η δευτερη αντιμετωπιση, σου φερνει πολυ αγχος (εξαιτιας της ενεργειας που καταναλωνεις στη λυση του προβληματος) το οποιο ομως ειναι προσωρινο και καταληγει να φυγει τελειως.

Ολα αυτα τα ειπα γιατι πρωτα αν δεν εφαρμοσουμε την πραγματικη και ενδεχομενως πολυ δυσκολη λυση στα προβληματα μας δεν θα φυγει ποτε το αγχος, καθως και θα φοβομαστε οποιαδηποτε μελλοντικη κατασταση εξαιτιας του γενικευμενου αγχους που θα μας εχει καταβαλει.
Φιλε winston man, αυτο που θα πω το λεω πρωτα στον εαυτο μου και μετα σε σενα. Μηπως το κυριο προβλημα δεν ειναι ο στρατος αλλα ειναι κατι στην ιδια μας τη ζωη που φοβομαστε να το αντιμετωπισουμε και αναποφευκτα κι ο στρατος μας αγχωνει?

Ειπα στην αρχη οτι θα πω τι θα εκανα αν ημουν στη θεση σου. Θα ελεγα αρκετα μεχρι εδω, τωρα θα αντιμετωπισω τα πραγματικα προβληματα μου, και θα προσπαθουσα να κανω μια γυμνη αυτοκριτικη στον εαυτο μου για το τι ειναι αυτο που μου προκαλει το κυριο προβλημα στη ζωη μου, αρα και το αγχος. Αν το κανουμε αυτο μπορει να παραδεχτουμε πραγματα που θα μας τρομαξουν, αλλα η αληθεια παντα τρομαζει. Σε δευτερη φαση θα εκανα στρατηγικες αντιμετωπισης του πραγματικου προβληματος και οταν θα ημουν ετοιμος θα τις αντιμετωπιζα. Να ξερεις οτι οταν αντιμετωπιζεις τις πραγματικες αιτιες του αγχους τοτε φευγει κιολας. Θα αρχιζα εναν ανελεητο πολεμο με τα προβληματα μου και στο τελος του 1,5 χρονου αναλογα με το πως τα εχω παει θα αποφασιζα αν θα πηγαινα ή οχι. Πχ αν ειχα αντιμετωπισει με επιτυχια το αγχος και κατα συνεπεια με επιτυχια τις κρισεις, ισως να πηγαινα για να αποδειξω στον εαυτο μου και μονο και σε κανεναν αλλο οτι μπορω να καταφερω ακομα κι αυτο. Ισως ομως και να εκρινα οτι δεν χρειαζεται, ή να εκρινα οτι αφου ηδη απεδειξα στον εαυτο μου οτι ειμαι δυνατος, δεν χρειαζεται κι ο στρατος. Επομενως το καλυτερο που εχεις να κανεις ειναι να καταστρωσεις στρατηγικες αντιμετωπισης του τωρα και αναλογα πως θα τα εχεις παει σε 1,5 χρονο, αποφασιζεις αν θα πας στρατο ή οχι.

Τι με εχει πιασει ρε γμτ και γραφω τοσα πολλα?

Καταρχην πρεπει να σκεφτεσαι οτι δεν υπαρχει αλυτο προβλημα. Το κακο που κανεις στον εαυτο σου ειναι οτι το βλεπεις αλυτο.
Το ξερω οτι θα πω κοινοτυπα πραματα αλλα και μονο που φοβασαι μη σε ξαναπιασει δεν ειναι αρκετο για να σε πιασει? Το ιδιο κι εγω το σκεφτομαι συνεχεια και καποια συμπτωματα με πιανουν. Κοιτα απο τη στιγμη που παιρνεις τα φαρμακα δεν θα σε πιασει, παει και τελειωσε, αλλωστε αυτο το σκοπο εχουν τα φαρμακα. Εγω λεω να πας στη συναντηση. Να αρχισεις να κανεις πραγματα που φοβασαι και στο τελος να ψαξεις για δουλεια. Δηλαδη αφου εχεις αρχισει ηδη να σκεφτεσαι να κανεις βηματα προς τη θεραπεια, να τα κανεις σταδιακα, κι οχι μαζεμενα. Αν τα κανεις μαζεμενα και κατι δεν παει καλα τοτε θα απογοητευτεις πιθανον. Αν κι εχω προαισθημα οτι μια χαρα θα τα πας. Το κακο ειναι οτι καθε ενας μοιραια εξ ιδιων κρινει τα αλλοτρια. Γενικως αν ηξερα τι ατομο εισαι θα σου ελεγα αναλογα πραματα. Εχεις εντοπισει κατι στη ζωη σου που να θεωρεις σαν πρωταρχικη αιτια του αγχους, ακομα κι αν ειναι κατι που παραμενει χρονια, το οποιο συντηρει τις κρισεις, εκτος απο τον φοβο των ιδιων των κρισεων?

Ρε συ υπαρχει λυση στο καθε προβλημα. Το μυαλο σου ειναι πολυ δυνατο. Σ αυτο που πρεπει να στηριχτουμε ολοι νομιζω ειναι οτι αφου καποιοι εχουν καταφερει να ξεπερασουν τις κρισεις, μπορουμε ολοι. Παντως σχετικα με τις σκεψεις και τα αγχη που σε βασανιζουν και δε μπορεις να τα βγαλεις απο το μυαλο σου, αν θεωρησεις καποια στιγμη οτι πρεπει να τα γραψεις να σου πουμε τη γνωμη μας γραψτα ή στειλε pm, γιατι που ξερεις, μπορει να εχουμε περασει ή να περναμε απο το ιδιο λουκι σκεψεων και να μπορουμε να βγαλουμε καποια ακρη, οσο παραλογες και να φαινονται. Να εισαι δυνατος, εγω και μονο που γραφω εδω στο φορουμ νιωθω ψυχολογικα πολυ καλυτερα. Παντως να θυμασαι οτι δεν υπαρχουν αλυτα προβληματα, ουτε ανοητες σκεψεις. Υπαρχουν προβληματα και υπαρχουν και λυσεις. Μονο που οι λυσεις ισως να μην ειναι παντα τοσο προφανεις οσο φανταζομαστε.

winston καλημέρα:)
η γνώμη μου είναι,αφού νοιώθεις καλύτερα,να αρχίσεις να κάνεις σιγά-σιγά μικρά βηματάκια(όπως το να πας σε αυτό meeting).θα διαπιστώσεις και μόνος σου οτι δεν είναι τπτ φοβερό και έτσι θα πάρεις δυνάμεις για να προχωρήσεις σε πιο μεγάλα βήματα(όπως η αναζήτηση δουλειάς).μην φοβάσαι την επέλευση κρίσης πανικού,εξάλλου έχει πολύ καιρό να εμφανιστεί.αλλά και αν εμφανιστεί(μπροστά σε κόσμο εννοώ) δεν ήρθε η συντελεια του κόσμου.βρίσκεις μια δικαιολογία ότι είσαι άρρωστος πχ. και παίρνεις μια άδεια.νομίζω ότι στη φάση που είσαι θα σου κάνει καλό να κάνεις βήματα,γιατί μένοντας στάσιμος ίσως μελαγχολείς περισσότερο και πέφτει το ηθικό σου,χώρια τη βαρεμάρα του να είσαι όλη μέρα μες στο σπίτι...
όταν νοιώσεις έτοιμος προχώρα!!!

Να πας, αν και ειμαι βεβαιος οτι δε θα παθεις τιποτα, σκεψου οτι οτι κι αν συμβει εμεις εδω θα μαστε να σε στηριξουμε!

Αυτο με το Χιθ Λετζερ πολυ απλα δειχνει οτι ΔΕΝ υπαρχει ανθρωπος ΧΩΡΙΣ καποιο ψυχολογικης φυσεως προβλημα και κυριως χωρις αγχος. Μαλιστα ολους αυτους τους ηθοποιους, καθως και τους τραγουδιστες-ψωνια και τις τραγουδιστριες-ξεκωλα σας διαβεβαιωνω οτι ειναι τιγκα στις ουσιες και φαινομενικα μονο ειναι καλα (οταν ειναι στο γυαλι, αφου ειναι υπο την επηρεια). Χαρακτηριστικες ειναι οι περιπτωσεις τωρα τελευταια με μοντελα ή τραγουδιστες προτυπα που συνεληφθησαν για κατοχη ναρκωτικων.
Νομιζετε οτι ειναι ευτυχισμενοι? Αυτοι στο τελος καταντουν οι πιο αποτυχημενοι, οντας πνιγμενοι απο την ματαιοδοξια τους. Και ολα αυτα τα βλεπουν οι απλοι καθημερινοι ανθρωποι και θελουν να τους μοιασουν, γιατι νομιζουν οτι τα προτυπα τους ειναι ευτυχισμενοι και ισορροπημενοι απο τη φαινομενικη επιτυχια τους και ετσι αγχωνονται περισσοτερο για να μοιασουν σε κατι αρρωστο.
Ωχ! Αμα επεκταθω θα αρχισω να μιλαω και για συνομοσιες και θα καταντησω γραφικος. Σταματαω εδω!

Τωρα εγω γενικα μιλουσα, ο Χιθ Λετζερ μπορει να ηταν και αξιολογος ηθοποιος. Οπως ειπες κι εσυ winston, αυτο δειχνει ποσο ευθραυστοι ειμαστε ολοι μας, τιποτα δεν ειναι δεδομενο και ξαφνικα μπορει να βρεθεις απο τα ψηλα στα χαμηλα.

Οσο για την εμπειρια σου, με ανατριχιασες!! Προσεχε βρε παιδακι μου! Μην παμε και πριν την ωρα μας. Ειχα ακουσει για τετοια περιπτωση που ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ομως η καρδια του! Ειδες ομως και ποσο δυνατο οργανισμο εχεις? Θα μπορουσες να ειχες παθει το χειροτερο και με λιγοτερα χαπια και ομως αντεξες! Με κατι τετειες εμπειριες γινομαστε και πιο υπευθυνοι στον εαυτο μας, αυτο ειναι σιγουρο, αλλα και πιο δυνατοι. Εισαι δυνατος αρκει να το πιστεψεις! Πηγες τελικα στη συναντηση που ελεγες ή δεν εγινε ακομα?

εγώ-ούσα αυτοκαταστροφική-παρόλο που παίρνω πολλά φάρμακα πίνω που κ που αλλά μόνο μπίρες,καμιά φορά πίνω αρκετούτσικα...με βοηθάει πολύ το ποτό στο να χαλαρώσω και να διώξω -έστω για λίγο-το ανεξέλεγκτο άγχος μου.το ξέρω δεν πρέπει αλλά ώρες-ώρες δεν την παλεύω αλλιώς.επίσης ένα άλλο κακό που κάνω στον εαυτό μου είναι η μεγάλη κατανάλωση φραπέδων που μου προκαλούν τρέμουλο,άγχος και νεύρα...

υγ.winston να πας στο meeting!!!!!;)

Μπράβο σου που έκανες αυτό το βήμα.Εύχομαι να σε πάρουν και να τα πας καλά!

μπράβο σου winston!!!!
πολύ θετική η κίνησή σου!!!

και μένα μου έλειψε πολύ το φόρουμ!
έπαθα μια στεριτικό συνδρομο,ενα πραγμα:P
τώρα όμως είμαστε πάλι όλοι εδώ για να συζητάμε τα προβλήματά μας και όχι μόνο.
σου ευχομαι ολοψυχα να σε προσλάβουν στη δουλειά!
περιμένουμε νέα σου!!!!:)

Μπορεί να δυσκολευτείς λίγο στην αρχή αλλά μετά θα το συνηθίσεις το πρωινό ξύπνημα.Τι ώρα κοιμάσαι το βράδυ?

Είναι πολλές ώρες..Ρώτησα γιατί είπα μήπως κοιμάσαι πολύ αργά,πρωινές ώρες και γι\'αυτό δεν μπορείς να ξυπνήσεις.

και γω winston είμαι πολύ fun του ύπνου!:P
ενώ παλιά είχα τρομέρές αυπνίες(παρόλο που έπερνα τα ίδια χάπια),τώρα έχω περάσει στο στάδιο της υπερυπνίας.
αν δεν κλείσω 11-ωράκι δεν ανοίγουν τα μάτια μου.lol :P

winston μην ανυσηχεις κι εγω 3 το μεσημερι ξυπναω!!!
τελικα οι πανικοι μας κανουν ή αυπνους ή υπναραδες!

winston, θα ήταν δύσκολο να ξεκινήσεις γυμναστική?

..σύμφωνοι. Δεν ακυρώνει όμως το ένα το άλλο, και δεν μιλάω για εγγραφή σε γυμναστήριο που χρειάζεται προγραμματισμό, αλλά για γυμναστική στο σπίτι ή περπάτημα που θα σε βοηθούσε να κοιμάσαι καλύτερα?

reina εσυ γυμναζεσαι?

Και πώς νιώθετε όταν ξυπνάτε μετά από τόσες ώρες ύπνο?Εγώ κάποιες φορές που έτυχε να κοιμηθώ μέχρι αργά,μέχρι το μεσημέρι δηλαδή, μετά ένιωθα πολύ χάλια,δεν μπορούσα να ξυπνήσω,ένιωθα σαν άρρωστη.Οπότε αποφεύγω να κοιμάμαι τόσες πολλές ώρες.Το ίδιο παθαίνω και αν κοιμηθώ το μεσημέρι έστω και λίγο.Γίνομαι πολύ χάλια μετά.

Κι εγώ με ξυπνητήρι ξυπνάω.Στις 11 συνήθως.Ακόμα κι αν έχω κοιμηθεί στις 4-5 πάλι στις 11 ξυπνάω,άντε το πολύ 12.

Εγω πεφτω για υπνο στις 4-5 τον τελευταιο καιρο (ξημερωματα) και παρ\'ολο που προσπαθω να ξυπνησω 11, δεν τα καταφερνω και ξυπναω 3!
Dalia, πως τα καταφερνεις να ξυπνας 11? ποιο ειναι το μυστικο σου?!

Το μυστικό μου?Το ξυπνητήρι,που χτυπάει,ξαναχτυπάει..ε και αναγκαστικά ξυπνάω.:p

Αν και κάποιες φορές θέλω επίτηδες να ξανακοιμηθώ για να μην σκέφτομαι,να μην καταλαβαίνω και να αναβάλλω για λίγο ακόμη όλες αυτές τις αρνητικές σκέψεις που κάνω με το που ξυπνάω..

Quote:

---

Originally posted by Dalia
Αν και κάποιες φορές θέλω επίτηδες να ξανακοιμηθώ για να μην σκέφτομαι,να μην καταλαβαίνω και να αναβάλλω για λίγο ακόμη όλες αυτές τις αρνητικές σκέψεις που κάνω με το που ξυπνάω..

---

μολις μου ελυσες την απορια γιατι παρ\'ολο που χτυπαει το ξυπνητηρι μου και ξυπναω, τελικα ξανακοιμαμαι οσες φορες κι αν χτυπησει! Το κακο ειναι ομως οτι νιωθω πως εχασα ολη τη μερα οταν ξυπναω 3.

Χωρις να το παιζω ξερολας, θα σου απαντησω με βαση την εικονα που εχω σχηματισει για σενα κι απο τα παραπανω που γραφεις.

Καταρχην εχεις κανει το μεγα λαθος να μπεις σε μια διαδικασια συγκρισης. Τα ανομοια δε συγκρινονται. Για να συγκρινεις δυο πραγματα θα πρεπει να εχουν τα ιδια χαρακτηριστικα. Ετσι για να συγκρινεις και εναν ανθρωπο σε σχεση με καποιον αλλο στο τι εχουν καταφερει στη ζωη τους, θα πρεπει να ξερεις και τις αδυναμιες και τα προτερηματα τους, τον τροπο που μεγαλωσαν, το περιβαλλον στο οποιο μεγαλωσαν και χιλια δυο, που ποτε δεν ειναι ιδια, αρα δεν μπορεις να συγκρινεις. Δεν μπορεις να πεις αυτος τα καταφερε σε κατι αρα αυτος ειναι πετυχημενος, κι ο αλλος που δεν τα καταφερε ειναι αποτυχημενος.

Για πες μου εσυ, αν εχουμε δυο ανθρωπους, ο ενας εχει πολλα πτυχια και ειναι διασημος με πολλα λεφτα και περναει ζωη και κοτα, κι ενας αλλος ο οποιος ξερω γω εχει αφιερωσει τη ζωη του ολη σε μια εθελοντικη οργανωση για τα παιδια της αφρικης (λεμε τωρα), και εχει μια ζωη φτωχη σε λεφτα αλλα πλουσια σε δραστηριοτητες για να βοηθαει κοσμο. Ποιος ειναι ο πετυχημενος και ποιος ο αποτυχημενος? Η απαντηση δεν υπαρχει, γιατι ο πρωτος θα θεωρει οτι τα λεφτα κι η καλοπεραση ειναι η επιτυχια, αρα θα θεωρει το δευτερο βλακα, και ο δευτερος θα θεωρει προσωπικη επιτυχια την αλληλοβοηθεια που προσφερει στα παιδια και θα θεωρει τον πρωτο σαν αποτυχημενο και ματαιοδοξο.
Για να μην κουραζω, το αν ειναι πετυχημενος καποιος winston αυτο ειναι τελειως υποκειμενικο, εξαρταται το τι θεωρεις επιτυχια. Μην παρασυρεσαι απο τα προτυπα που εχουν επιβληθει, οτι τα πτυχια, τα λεφτα και το ακριβο αμαξι ειναι επιτυχια. Επιτυχια ειναι να πραγματοποιησεις τους στοχους που θα βαλεις εσυ και μονο εσυ και που θα σε εκφραζουν πραγματικα.

Κοιτα οσο για το αν θελεις να κανεις μεταπτυχιακο, μην σκεφτεσαι απαραιτητα οτι το θελεις ειτε επειδη πραγματικα το επιθυμεις, ειτε γιατι ζηλευεις τους αλλους. Μπορει να συμβαινουν και οι 2 λογοι ταυτοχρονα. Πρεπει ομως να αποφασισεις ποιος απο τους 2 λογους ειναι ο πιο δυνατος. Αν ειναι να το κανεις περισσοτερο για τα ματια του κοσμου τοτε αστο, αν ομως το θελεις πραγματικα τοτε κυνηγησε το.

Ενα δευτερο μεγαλο λαθος που κανεις ειναι οτι υπεραναλυεις πιθανολογικα το τι θα συμβει στο μελλον. Με τη λογικη του \'\'τι θα γινει αν\'\', δε θα κανεις τιποτα στο τελος. Και στην τελικη η ζωη ειναι ρισκο οποτε...ας ρισκαρουμε (μην νομιζεις αυτα τα λεω για τ ακουσω κι εγω!)

Επειδη κι εγω εχω περιοριστει σ αυτα που κανω εξαιτιας πανικων κυριως, αποφασισα να σταματησω την απραξια. Αν και μενα εχει καιρο να με πιασει πανικος φοβαμαι και παλι λιγο μη μου τυχει μπροστα σε αλλους. Ομως και τι θα κανω, θα σταματησω να βγαινω για ολη μου τη ζωη? θα βγαινω κι αν με πιασει πανικος με επιασε και στην τελικη μιση ντροπη δικια μου και μιση ντροπη δικια τους, γιατι εγω θα χω να ανταπεξελθω σε πιο δυσκολες καταστασεις απ οτι οι αλλοι, οποτε εγω θα μαι ο μαγκας της υποθεσης γιατι γενναιοτητα σημαινει να ανταπεξερχεσαι στην καθημερινοτητα παρα τις δυσκολιες. Οσο πιο πολλες δυσκολιες αντιμετωπιζει καποιος τοσο πιο μαγκας ειναι για μενα.

Για σκεψου κι αυτο ρε winston, αν ο πατερας σου ή οποιον αλλον θεωρεις πετυχημενο με πτυχια κλπ., ειχε τα ιδια προβληματα με σενα, με πανικους ή οτιδηποτε, νομιζεις θα ειχε κανει οτι ειχε κανει? Εδω αλλοι με λιγοτερο σοβαρα προβληματα και αυτοκτονουν, σκεψου κι αυτο.

Στην τελικη δεν εχει σημασια να σκεφτομαστε γιατι ετυχε σε μας αυτο και οχι κατι αλλο. Σημασια εχει οτι οντως αυτο μας ετυχε και αντι να κλαιγομαστε πρεπει να το αντιμετωπισουμε. Παντα υπαρχουν χειροτερα. Πχ θα μπορουσες να σουν σε αναπηρικη καρεκλα (χτυπα ξυλο) ομως δεν εισαι.

Παρε τη ζωη στα χερια σου χωρις να κοιτας το παρελθον και ρισκαρε ανεξαρτητως αποτελεσματος, γιατι οποιο και να ειναι το αποτελεσμα θα ξερεις οτι το τολμησες και δε δειλιασες!

ΧΑΜΕΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΓΙΝΑΝ ΠΟΤΕ!

Να σπουδασεις κατι που πραγματικα σε ενδιαφερει και οχι για τα ματια του κοσμου αλλα γιατι το θες.
Και εγω το ανωτερο πτυχιο που εχω ειναι απο ενα ΤΕΙ που τελειωσα σαν αγγαρεια γιατι δεν με ενδιεφερε καθολου.
Εκανα 5 χρονια συναπτα αιτησεις στο Ανοιχτο Πανεπιστημιο και τελικα με πηραν στα προπτυχιακα προγραμματα (οχι μεταπτυχιακο) και θα αρχισω απο του χρονου.
Ειναι βολικο για μενα γιατι θα μπορω να δουλευω και ταυτοχρονα να σπουδαζω αυτο που θελω εξ αποστασεως.
Οταν τελειωσω με αυτο και σκοπευω να τελειωσω κανονικα σε 4 χρονια θα σκεφτω για μεταπτυχιακο.Οχι δεν ειμαι διολου ευκαταφρονητος ηλικιας εφτασα τα 37 αλλα το κανω γιατι μου αρεσει.
Μπορεις να κανεις καθε χρονο αιτησεις στο ανοικτο πανεπιστημιο αλλα παιζει και ο παραγοντας τυχη.
Μπορεις να δωσεις καταταρκτηριες για οποιοδηποτε προπτυχιακο τμημα πραγματικα σε ενδιαφερει και ευχομαι καλη επιτυχια γιατι σε μερικα ειναι δυσκολο να μπεις(ενταξει προπτυχιακο δεν εχει την αιγλη του μεταπτυχιακου αν αυτο ζητας αλλα δεν ειναι αυτη η ουσια τουλαχιστον για μενα).
Σπουδασε αυτο που θες τωρα ειναι ευκαιρια και χαιρομαι τους ανθρωπους που δεν μενουν στασιμοι σε αυτα που εχουν και συνεχιζουν να ψαχνουν για ακρες οποιες και αν ειναι αυτες...ειτε προκειται περι μορφωσης ειτε για δουλεια ειτε για οικογενεια...ολα.
Αν αυτο που σπουδασες στο ΤΕΙ ειναι πραγματι το αντικειμενο που σε ενδιαφερει και θες να το εξελιξης κοιτα για μεταπτυχιακο αλλα το βλεπω δυσκολο να βρεις οπως αναφερεις και εσυ.
Σου ευχομαι καλη επιτυχια.

Αυτοί ΣΙΓΟΥΡΑ δεν έχουν πρόβλημα με πανικούς εεεεεεε......

Αυτό όμως που μου κάνει εμένα εντύπωση είναι ότι ΜΟΝΟ το κορίτσι χαμογελούσε. Αναρωτιέμαι....

Αχ καλέ μου άσε,
οι εποχές αλλάζουν όπως αλλάζει ο καιρός σήμερα.
Από άλλο πλανήτη δεν είσαι σίγουρα.
Και εγώ που είμαι 30 νιώθω κάποιες φορές ότι μεγάλωσα στην εποχή των παγετώνων.
Και μεγαλώνω και κόρη.
Τι θα δουν τα ματάκια μου ούτε να το σκέφτομαι δε θέλω.......

γεια σου βρε winston!
μου έφτιαξες τη μέρα!
αλλα και αυτοι βρε παιδι μου στην τουαλέτα βρηκαν.δεν ειναι και οτι πιο ρομαντικο ειδικα αν αναδυονται και οσμες απο τον χόρο.:P:P:P

φιλε μου καλησπερα. εισαι ο πρωτος χρηστης που απανταω. αυτο που θελω να σου πω ειναι οτι δεν πρεπει να το βαζεις κατω. ξερω τι περνας και δεν εισαι μονος. ολοι περναμε παρομοια προβληματα αλλα δεν το βαζουμε κατω. δεν πρεπει! πως επιτρεπεις στον εαυτο σου να σε κανει οτι θελει? πρεπει να το παλεψεις. δεν εχεις δει διαφορα με τα φαρμακα? ποσο χρονων εισαι? απο οτι καταλαβα φοβασαι να βγεις εξω απο το σπιτι λογο της φοβιας σου. αλλα ετσι δεν αντιμετωπιζεις το προβλημα. το χειροτερευεις. ακολουθεις λαθος δρομο και οσο πιο νωρις το καταλαβεις τοσο το καλυτερο. τι νοημα εχεις να περνεις τα χαπια και να καθεσαι σπιτι? παρομοια φαση περναω και εγω, φοβαμαι να βγω, να οδηγησω μηπως και με πιασει ο πανικος μου. αλλα εστω και να μην νιωθω καλα βγαινω εξω το παλευω γιατι ξερω οτι μια μερα αυτος ο εφιαλτης θα τελειωσει και θα ειμαι καλυετρα απο ποτε. αυτο πρεπει να κανεις και εσυ. μην παραδινεις τα οπλα. καθε μερα που περναει ειναι πολυτιμη. ζησε τη ζωη σου. εσυ εισαι πιο δυνατος απο αυτο ειμαι σιγουρη. μην ξεχνας δεν εισαι μονος. ολοι περναμε απο περιεργες φασεις.
ελπιζω να αρχισεις να σκεφτεσαι πιο θετικα....:)

χαιρομαι λοιπον που νιωθεις καλυτερα και οσο περναει ο καιρος θα νιωθεις ακομα καλυτερα εφοσον βρεθηκε η καταλληλη θεραπευτικη αγωγη για την περιπτωση σου, που οντως ειναι συχνο φαινομενο η αναθεωρηση της φαρμακευτικης αγωγης απο τον γιατρο, και αυτο γιατι το καθε φαρμακο εχει διαφορετικη αποτελεσματικοτητα για το καθε ατομο. οποτε το πρωτο βημα ηδη εγινε. οσον αφορα την οδηγηση οντως δεν θα επρεπει να ειναι στις προτεραιοτητες σου. αυτο που πρωτευει ειναι να ξαναβρεις τον εαυτο σου και να προσπαθησεις να δημιουργησεις κοινωνικες σχεσεις . δεν θα πρεπει να κλεινεσαι στον εαυτο σου. ισως νιωσεις καλυτερα οταν συζητησεις το προβλημα σου με καποιον εμπιστο σου φιλο. καμια φορα αυτο ειναι πιο αποτελεσματικο και απο τον ιδιο τον ψυχολογο. εμενα προσωπικα η παρεα μου γνωριζει το προβλημα που περναω και αισθανομαι καλυτερα που μπορω να μοιραστω κατι τετοιο μαζι τους. επισης αρχιζοντας να μιλαω για αυτο που μου συμβαινει αρχισαν και οι αλλοι γυρω μου να μιλουν για τα δικα τους προβληματα και διαπιστωσα οτι δεν ειμαι μονη, αφου ανακαλυψα οτι γνωστοι μου αντιμετωπιζουν παρομοιες καταστασεις. οποτε αυτο υπηρξε μια παρηγορια για μενα. αυτα εν ολιγις
για οτι χρειαστεις μπορεις να μου στειλεις και mail στη διευθυνση: [email protected]

Quote:

---

Originally posted by Winston_man
Η πρώτη κρίση πανικού που έπαθα ήταν όταν πήγαινα Α λυκείου στο φροντιστήριο Αγγλικών. Αρχισα να ιδρώνω υπερβολικά, να χτυπάει η καρδιά μου γρήγορα και αισθανόμουν πολύ άσχημα. Ηθελα να σηκωθώ να φύγω αλλά δεν το έκανα. Νομιζα ότι όλοι με κοιτάνε και με κοροιδεύουν και γιαυτό αγχώθηκα και ιδρωνα. Ντρεπόμουνα τα κορίτσια της τάξης και μου προκαλούσαν άγχος με την παρουσία τους. Anyway, πηγα αλλες 2-3 φορές στο μάθημα και μετά διέκοψα από τα Αγγλικά... Δεν άντεχα άλλο την αγωνία και το φόβο... Στο σχολείο δεν έπαθα κρίσεις αλλά ήμουν μονίμος αγχωμένος. Ηθελα να βρίσκομαι σπίτι μου και να κατσω εκεί και να διακόψω από το σχολείο αλλά φυσικά οι γονείς μου το απέκλεισαν. Αρχισα να πηγαίνω σε ένα ψυχολόγο αλλά δεν είδα βοήθεια. Τα χρόνια πέρασαν και τελείωσα το λυκειο, έδωσα πανελλήνιες και πέρασα σε ΤΕΙ Θεσσαλονίκη. Δεν ήθελα με τίποτα να πάω αλλά ο πατέρας μου επέμενε και με πήγε δια της βίας. Από δω και πέρα αρχίζει η οδύσσειά μου. Στη σχολή με χτυπάνε συχνά κρίσεις, ιδρώνω και χτυπάει η καρδιά μου γρήγορα. Είμαι στα όρια να διακόψω τη σχολή και ανεβαίνει ο πατέρας μου Θεσσ/κη για να πάμε σε Ψυχιατρο. Μου γράφει ηρεμιστικά και κάποια αντικαταθλιπτικά Seropram δε θυμάμαι των πόσο. Τα 4,5 χρόνια στη Θεσσ/κη περνάνε με επισκέψεις ανα βδομάδα στο γιατρό, φάρμακα αλλά με άγχος και κρίσεις πανικού να επιμένουν. Με τους φίλους μου δεν έβγαινα συχνά έξω γιατί με πιαναν κρίσεις και ίδρωνα και μου άρεσε να καθομαι σπίτι μου περισσότερο και να βγαίνω σπάνια. Ειδικά τα βράδια με έπιαναν κρίσεις και το απέφευγα να βγαίνω. ιδιαίτερα αβολα αισθανόμουν με κοπέλες-μου προκαλούσαν πανικό η παρουσία τους... (και ΟΧΙ δεν είμαι gay) Τελειωσαν τα χρόνια και κατέβηκα Αθηνα-πήρα πτυχιο. Εδώ και 3 χρόνια περίπου είμαι στο σπίτι μου, χωρίς φίλους, με τους γονείς μου μόνη συντροφιά. Μου αρέσει να περπατάω μεγάλες αποστάσεις μονος μου. Δεν εχω πανικούς τώρα γιατί ο νεος μου γιατρός μου έγραψε καποια άλλα φάρμακα που με έχουν βοηθήσει καπως περισσότερο από τα προηγούμενα. Παίρνω συνδυασμό ladose+Zyprexa+Neurodin σύνολο 7 χάπια καθε μέρα. Ειμαι μονος μου αν εξαιρέσεις τους γονεις μου και δεν έχω καμια άλλη επαφή με κόσμο. Ισως και λόγω αυτού να μην έχω πανικούς... Τα πρωινα μου αφήνει λεφτά ο πατέρας μου και πάω σε κανα καφενείο καθομαι μονος και πινω καφέ, μετά περπατάω πολύ και το μεσσημέρι γυρίζω σπίτι μου. Μετά κάθομαι μέσα. Καμια φορά πάμε με τον πατέρα μου βολτα με το αμάξι. Ετσι μονοτονα περνανε οι μέρες μου ιδιες όλες είναι για μένα. Λογω του προβλήματος δεν μπορώ να εργαστώ και δεν έχω φιλους. οχι δεν σκέφτομαι να αυτοκτονήσω - δεν έχω τα κότσια να το κάνω. Είμαι καταδικασμένος να ζω και να υποφέρω για μια αιωνιότητα.

---

Φιλε μου winston_man αν και πασχω απο καταθλιψη, ειμαι ο πιο ηρεμος ανθρωπος, δεν υπαρχει λογος να ανχωνεσαι και να πανικοβαλεσε. Προσπαθησε να περνεις τα πραγματα πιο χαλαρα και ανετα. ακους μουσικη; αυτο ειναι ενα απο τα κλειδια μου για να χαλαρωνω ακομα περισσοτερο. Αποφευγε την καφεινη ισως σε βοηθησει ακομα πιο πολυ.

winston, εκτος απο τις μνημες τι αλλο ειναι που σε θλιβει τοσο πολυ? για πανικους δε φοβασαι πλεον ετσι?

kosta οι πανικοι που εχει ο winston και εχω κι εγω που και που ειναι διαταραχη, σαν ασθενεια δηλαδη, δεν εχει να κανει με το αν ειναι ηρεμος ή οχι.