Δέν ξερω απο που να αρχισω και που να τελειωσω ... Μετά απο σκεψη κατεληξα οτι θα ξεινησω την ιστορια μου απο την κακοποιηση , μην μπορωντας ακομα να καταλαβω αν οντως η βαση ολων μου των προβληματων ηταν και ειναι αυτο .
Ημουν περιπου 8 χρονων . Καθε καλοκαιρι πηγαιναμε οικογενειακως στο εξοχικο μας. Οι γονεις μου ηταν γενικοτερα παρα πολυ υπερπροστατευτικοι , δεν αφηναν ιδιαιτερα περιθωρια σε εμενα και τα αδερφια μου να αλληλεπιδρουμε τοσο με συνομηλικους οσο και με ενηλικες, περαν της οικογενειας. Παρολα αυτα ανεπτυξαν μια καποια φιλικη σχεση με τους γειτονες μας, ενα ζευγαρι ηλικιωμενων. Ηταν οι μονοι ανθρωποι στους οποιους με εμπιστευονταν οι γονεις μου για χρονια . Οι μνημες μου απο τοτε ηταν οταν πηγαιναμε ολοι μαζι στην θαλασσα και ο γειτονας μας επαιρνε παντα εμενα -ως την μεγαλυτερη απο ολα τα παιδια - πολυ μακρια οπου τα νερα ξαφνικα ρηχαιναν για να μαθω να κολυμπαω, μιας και ποτε δεν το ''ειχα''. Δεν θα ξεχασω ποτε εκεινη την απαισια αισθηση με αυτον να κανει πραγματα που ουτε καταλαβαινα τοτε σε αποσταση που δεν φαινομασταν, απομακρυσμενοι απο ολους. Θυμαμαι καθαρα 2 3 φορες, θυμαμαι εκεινο το συναισθημα πως κατι πηγαινε λαθος , εκεινο τον πονο , εκεινο το βλεμμα , εκεινη την συμπεριφορα του τυπου 'δεν εγινε και τιποτα' . Δεν θυμαμαι ομως τι με εκανε να μην πω ποτε κατι σε καποιον, ισως η ντροπη και η ενοχη που παρολο που εγινε την πρωτη φορα, μετα επαναλαμβανοταν. το μονο που είχα αναφερει στην μητερα μου ηταν η προταση του μετα τις διακοπες να με πανε οι γονεις μου να τον επισκεφτω και να μεινω μαζι του για καποιες μερες. Και χωρις αλλη συζητηση περαν αυτου, καπου τοτε ηταν που αλλαξαμε σπιτι.
Ειμαι 22 χρονων. Απο τοτε δεν ξαναμπηκα στην θαλασσα μεχρι τα 20. Απλα δεν μπορουσα. Ειχα κρισεις πανικου καθε πρωτη μερα του καλοκαιριου που επιστρεφαμε στο ιδιο μερος. Ειχα κρισεις πανικου επισης κατα την διαρκεια της εφηβειας , χωρις την σκεψη εκεινου του γεγονοτος. Η εφηβεια μου ηταν παρα πολυ δυσολη, θα την χαρακτηριζα σκοτεινη. Δεν συσχετιζω αυτα τα γεγονοτα της παιδικης μου ηλικιας με αυτο , διοτι η μονιμη αναμνηση στο μυαλο μου απο το γεγονος υπαρχει τωρα, μετα απο τοσα χρονια. Στην εφηβεια δεν καταλαβαινα τι ενιωθα. Ειναι μεν χαρακτηριστικο της ηλικιας, αλλα ενιωθα οτι τρελαινομουν μερα με τη μερα. Αυτοτραυματιζομουν για 4 χρονια συστηματικα, και με απασχολουσε συνεχεια το οτι δεν θελω να ζω γιατι δεν εβρισκα καποιο νοημα. Κι ομως δεν ειπα ποτε κατι σε κανεναν, ολοι με ελεγαν παντα 'μουτρωμενη' . Και οταν εκλεινε η πορτα του δωματιου μου ολα αλλαζαν. Ενιωθα οτι πνιγομαι , ενιωθα μονιμως μια συγχυση μεσα μου . Ειχα διαφορα ψυχοσωματικα σε περιοδους μεγαλυτερου αγχους, οπως ελκος στομαχου.
Και ενηλικιωθηκα. Εφυγα απο το σπιτι μου για να σπουδασω και τα πραγματα εγιναν χειροτερα. Να σημειωσω πως ειμαι ομοφυλοφιλη,και ειναι καθαρα θεμα προτιμησης και οχι ταυτοτητας φυλου, απο μικρη το ηξερα, αλλα μετα τα 18 αφεθηκα σε αυτο. Αρχισα να πινω παρα πολυ, σε καθημερινη βαση και σε σημειο να θυμαμαι θολα εναν ολοκληρο χρονο. Συνεβησαν δυο περιστατικα μεσα σε αυτον τον χρονο, το ενα ηταν καθαρα σεξουαλικη πραξη χωρις την θεληση μου , σε ενα φιλικο σπιτι με πολλα ατομα, που και παλι δεν ειπα κατι γιατι το εριξα στον εαυτο μου και την μεθη. Ολοι με ειδαν να μπαινω στο δωματιο μαζι του, κανεις δεν ειδε τι συνεβη μεσα.. Ξερω πως φταιω εν μερη σε αυτο, αλλα ξερω πως δεν το ηθελα. Μετα απο λιγο καιρο, με παρενοχλησε ενας νεαρος πολυ αργα το βραδυ σε ενα στενο. Αντισταθηκα και με χτυπησε πολυ, μας ειδε καποιος και αρχισε να του φωναζει ενω ερχοταν προς το μερος μας. Εφυγε τρεχοντας.. Κι εμενα μου βγηκε αυθορμητα να πω πως ηταν το αγορι μου και ειχαμε μαλωσει ... Και παλι ημουν μεθυσμενη .
Εχω προβλημα με το αλκοολ μεχρι και τωρα. Νιωθω πως τιποτα δεν ειναι ομορφο η υποφερτο χωρις αυτο. Νιωθω πως τιποτα δεν ειναι υποφερτο γενικα. Η δαθεση μου δεν ειναι ποτε ανεβασμενη . Δεν κοιμαμαι ποτε συνεχομενα, ποτε αρκετες ωρες. Με την διατροφη μου δεν τα παω καλα, παιρνω και χανω παρα πολλα κιλα μηνα με μηνα, γιατι την μια αποφασιζω πως μισω τον εαυτο μου αν δεν ειναι τελειος και την αλλη πως πραγματικα τιποτα απο αυτα δεν εχει νοημα και αφηνομαι σε ολους τους τομεις. Ειναι περιοδοι που δεν βγαινοω απο το σπιτι μου και περναω την μερα μου απλα ξαπλωμενη χωρις να κανω τιποτα. Εχω , ευτυχως, μια πολυ ομορφη σχεση αυτη τη στιγμη, στην οποια ειμαι κολλημενη, και δεν μπορω να μεινω ουτε λεπτο μονη μου γιατι πεφτω παρα πολυ. Αγχωνομαι με το παραμικρο. Οι φιλοι μου με λενε ψυχαναγκαστικη γελωντας. Ξερω πως ειμαι , ξερω πως ουτε φανταζονται τι τρεχει μεσα μου, ομως (αυτο ειναι μια αλλη ιστορια). Μου δημιουργει αγχος η ιδια μου η κατασταση .
Συγγνωμη για το μεγαλο κειμενο, μα δεν μπορουσα να αφαιρεσω κατι, ισα ισα θα μπορουσα να γραψω σελιδες ολοκληρες .
Δεν ξερω ομως γιατι τα εγραψα ολα αυτα. Ισως επειδη ποτε δεν θα μπορουσα να επισκεφτω ψυχολογο. Το εκανα μια φορα, και αρχισα να λεω ασχετα πραγματα σαν να παρουσιαζα εναν αλλον ανθρωπο. Δεν μπορω ποτε να μιλησω σε καποιον για τα συναισθηματα μου . Ουτε για το παραμικρο αρνητικο συναισθημα, και νιωθω πως κανεις δεν με καταλαβαινει.
Ειμαι σε αδειξοδο. Μολις σημερα πηγα και αγορασα καποια χαπια χωρις συνταγη που διαβασα που μπορουν να δρασουν θετικα στην διαθεση. Κουραστηκα. Κουραστηκα να προσπαθω να ειμαι καλα για τους αλλους αλλα μεσα μου να καιγομαι.
Δεν ξερω τι εχω, ξερω μονο πως ειμαι ενα ζωντανο ελαττωμα.
Οποιαδηποτε συμβουλη η γνωμη θα ειναι πολυ χρησιμη μιας, και ποτε δεν πηρα απο κανεναν.
