η δική μου ιστορία

Να μαι κι εγώ..καιρός ήταν.χαιρετώ όλα τα μέλη..
θα προσπαθήσω να είμαι σύντομη..είναι καιρός τώρα που έχω χάσει τον εαυτό μου.είμαι άνεργη εδώ και τρία χρόνια περνάω ολη μου τη ζωή μεσα σε ένα δωματιο καθως δεν εχω καθολου σχεσεις με τη μανα μου με την οποια ζουμε στο ιδιο σπιτι.ειμαι 33 χρονων..κι εχω μια σχεση που δεν εγκρινει.τραγικο ε;μου κανει μαλλον ψυχολογικο πολεμο μεχρι και το φαγητο μου πεταει με βριζει καθε μερα χρησιμοποιωντας λεξεις που θιγουν την ηθικη μου και με αποκαλει μονιμως αχρηστη και βαρος σ αυτο το σπιτι.μου διατυμπανιζει συνεχεια οτι δεν θα καταφερω ποτε τιποτα στη ζωη μου.οτι ειμαι ενα τιποτα.οτι θα εδειχνε κατανοηση στα προβληματα μου μονο αν ημουν ενας ανθρωπος καθηλωμενος σε καροτσακι οπως λεει.παντα με απετρεπε απ τα παντα απο παιδι λεγοντας οτι ειμαι φοβιτσιαρα και δεν θα τα καταφερω.παρολα αυτα εγω ημουν που καποτε ετρεχα τους δικους της συγγενεις στα νοσοκομεια μονη μου.απο 15 χρονων.κι αυτη κοιμοταν.ξενυχτια στα επειγοντα κλπ.περασαν τα χρονια περασα σε μια σχολη -την πρωτη επιλογη μου-και κοιταζε συνεχεια να με πιεζει να μην ενδιαφερθει ποτε για την προοδο μου ουτε καν να ρωτησει αν ταλαιπωρουμαι.υποχρεωθηκα να ξεκιναω χαραματα 5 το πρωι για να παρακολουθω τα μαθηματα καθως εμενα πολυ μακρια και θυμαμαι οτι καθε μερα στο λεωφορειο εκλαιγα.στα 3 χρονια επαθα κριση πανικου κι εκει γκρεμιστηκαν ολα.παρατησα τη σχολη και κλειστηκα στο σπιτι.δεν ενδιαφερθηκε ποτε.μου ελεγε οτι ολα ηταν δικαιολογιες για να μην σπουδασω.οτι ημουν τεμπελα και αχρηστη και γι αυτο ολα αυτα.δουλεψα σε περιστασιακες δουλειες.οι σχεσεις μαζι της ανυπαρκτες.επηρρεαζε και τον πατερα μου.στην πορεια εχασα τον πατερα μου και επειτα βρηκα μια δουλεια που μου αρεσε πολυ.ημουν αλλος ανθρωπος.σταματησα να φοβαμαι.ημουν απιστευτα ευτυχισμενη.γνωρισα κι εναν ανθρωπο.εδω ξεκινανε τα αλλα δυσκολα.χειριστικος μου απαγορευε τα παντα και χρησιμοποιουσε ολες τις μορφες βιας που υπαρχουν.μεχρι σημερα .μεχρι πριν λιγες μερες.και μετα παρακαλαγε να τον συγχωρεσω οτι δεν θα ξαναγινει.οτι φταιω κι εγω που δεν καταλαβαινω.
ολα αυτα μ εκαναν εδω κι ενα χρονο να εχω επαναλαμβανομενες κρισεις πανικου.φοβαμαι να κανω οτιδηποτε.τα παντα.να βγω να περπατησω να μπω να κανω μπανιο να κοιμηθω να φαω τα παντα.εχω ταχυκαρδιες ζαλαδες μουδιασματα νιωθω εξω απ τον εαυτο μου λες και δεν ειμαι εγω.λες και ζω σ ενα ονειρο.νιωθω οτι τρελαινομαι οτι δεν μπορω να μιλησω και να σκεφτω λογικα.δεν ζω.παω στους γιατρους πανικοβλητη αλλα τιποτα..αγχος μου λενε..
καθε βραδυ πεφτω στο κρεβατι μου και σκεφτομαι απ την επομενη μερα να κανω κατι να αλλαξω τη ζωη μου.να ξαναγινω οπως ημουν.αλλα καθε επομενο πρωι παλι ο φοβος μου θα με σταματαει.πως γινεται να προχωρησει ετσι η ζωη;δεν γινεται.πολλες φορες σκεφτομαι οτι αν παψω να υπαρχω θα σταματησω να ειμαι βαρος σε ολους τους.κανενας τους δεν με καταλαβε ποτε.δεν λεω οτι θα ηθελα να μην υπαρχω.απλα σκεφτομαι ποσο καλυτερη θα ηταν η ζωη τους χωρις εμενα.
δεν μπορω να βρω μια λυση.δεν ξερω απο που να αρχισω.
ευχαριστω που με ακουσατε και συγνωμη αν το μηνυμα αυτο δεν επρεπε να ειναι σ αυτη τη κατηγορια.γραφω πρωτη φορα.

καλημερα.
μια διευκρινιση.
αυτος ο ανθρωπος που βρηκες ο χειριστικος και κακοποιητικος , ειναι η σχεση που μας λες που δεν εγκρινει η μανα σου?
αν δεν ειναι αυτος αλλα καποιος επομενος, μιλησε μας λιγο και γι αυτον αν θελεις.

ναι αυτος ειναι..αλλα αυτη δεν ξερει καν πως περναω και τι προβληματα εχω σ αυτη τη σχεση..το προβλημα της ειναι η διαφορα ηλικιας ( 10 χρονια) και η συμπεριφορα της ειναι αυτη που ηταν παντα.και οχι εξαιτιας της σχεσης.το θεμα ειναι εγω τι πρεπει να κανω για να γινω καλα..πως θα το χειριστω ολο αυτο που μου συμβαινει..

Mε ολα αυτα που σου πέσαν μαζι και λιγα έχεις! Είναι πολυ δύσκολη η θέση σου.

Quote:

---

Originally Posted by katerinakilg

ναι αυτος ειναι..αλλα αυτη δεν ξερει καν πως περναω και τι προβληματα εχω σ αυτη τη σχεση..το προβλημα της ειναι η διαφορα ηλικιας ( 10 χρονια) και η συμπεριφορα της ειναι αυτη που ηταν παντα.και οχι εξαιτιας της σχεσης.το θεμα ειναι εγω τι πρεπει να κανω για να γινω καλα..πως θα το χειριστω ολο αυτο που μου συμβαινει..

---

Η μανα σου ειναι η ιδια κακοποιητικη προς εσενα,απο την παιδικη σου ηλικια μαλιστα κι αυτο σου εχει προκαλεσει ολα αυτα τα θεματα απαξιας που εχεις.
Αν δεν υπηρχε το θεμα της σχεσης σου θα σου ελεγα οτι το μονο προβλημα ειναι οτι δεν εισαι οικονομικα ανεξαρτητη και η μονη λυση, το να γινεις.
Δυστυχως αυτο που σου κανει η μανα σου το εχεις αποδεχτει. Με αποτελεσμα να ψαχνεις κακοποιητικους ανθρωπους για να βαλεις στην ζωη σου.
Αν δεν το ειχες καταλαβει, τα εχεις φιαξει με την μανα σου....

Λυπαμαι κοπελα.δεν σου αξιζει ολο αυτο αλλα δεν μπορεις να το δεις.
Πρεπει να ζητησεις βοηθεια για να συνειδητοποιησεις ποια ειναι η αξια σου και τι πρεπει να διεκδικεις απο τις σχεσεις σου.
Απο ολες ανεξαιρετως.
Δεν γινεται με ευχες αυτο.
Εφοσον εισαι σε κατασταση να δεχεσαι κακοποιητικη συμπεριφορα εχεις ηδη πολυ στρεβλη αντιληψη για ολα αυτα.
Πρεπει να ζητησεις αμεσα βοηθεια και βεβαια να χωρισεις τον μαλακα,οχι επειδη το λεει η μανα σου που δεν εχει ιδεα γγια το τι τρεχει,αλλα απλα θελει να σε αποκοπτει απο τους ανθρωπους για να σε κακοποιει μονη της, αλλα γιατι κι αυτος σε καταστρεφει οπως κι η μανα σου.
Μερικοι ανθρωποι απλα δεν πρεπει να κανουν παιδια.
Τοσο απλα..

Καλησπέρα! Συμφωνώ με την remedy και καταλαβαίνω πως η κατάσταση που περνάς είναι πολυ δύσκολη γιαυτο πιστεύω οτι χρειάζεσαι την βοήθεια κάποιου ειδικού..Άλλα θα πρέπει να καταλάβεις ότι αξίζεις να βοηθηθείς και να δώσεις στον εαυτό σου την ευκαιρία να προχωρήσει.Προσπάθησε να απομακρύνεις από την ζωη σου όσο και με όποιο τρόπο μπορείς ανθρώπους τοξικούς όπως η μητέρα σου.Και οπωσδήποτε τον φίλο σου!!δεν πρόκειται να αλλάξει..δεν εχει κανένα δικαίωμα να απλώνει το χέρι του πάνω σου και σίγουρα δεν σου αξίζει όλο αυτο! Μην καττηγορείς τον εαυτό σου για τα πάντα.. δεν ευθύνεσαι εσύ για την δυστυχία της μητέρας σου ούτε κανενός αλλου.. αυτή έχει καταστρέψει μόνη της την ζωής της και τώρα προσπαθεί να καταστέψει και την δική σου.. Μην νοιώθεις τύψεις..μην την δικαιολογείς, μην την ανέχεσαι.. έχει απόλυτο άδικο.. κανένας δεν έχει το δικαίωμα να σου πει οτι δεν αξίζεις.. Πιστεψε στον εαυτο σου.. αγάπησε τον.. ζήτα βοήθεια.. τα αξίζεις όλα αυτα! Εχεις κάποιον με τον οποίο μπορείς να μιλήσεις ?? Καταλαβαινω οτι το οικονόμικο ειναι πρόβλημα στο να πάρεις την βοήθεια ενος ψυχολόγου.Ξέρω ένα πρόγραμμα με ειδικεύομενους ψυχολόγους με συμβολικό κοστος (10 ευρώ). Σου παραθέτω το link για να το ψάξεις καλύτερα : http://www.logopsychis.gr/el-gr . Επίσης μπορείς να πάρεις τηλέφωνο σε γραμμές ψυχολογικής υποστήριξης.. Ελπίζω η απαντήσεις μας να σε βοηθήσουν να βρεις μια κάποια άκρη.. περιμένω την απαντηση σου ..

να σας πω οτι εχω και αδερφη στην οποια συμπεριφερεται τελειως διαφορετικα..υπαρχει διακριση..παντα υπηρχε και καταλαβαινω απο που πηγαζει.
καποτε -στα 17 μου-προσπαθησα να καταλαβω γιατι μου συμπεριφερεται ετσι..εφτασα στο συμπερασμα προσπαθωντας να την προσεγγισω για παρα πολυ καιρο και να μου ανοιχτει οτι ετσι ακριβως της συμπεριφεροταν και η δικη της μανα.μιλησα και μαζι της και με τα αδερφια της.τελοσπαντων εχω κανει πολυ μεγαλη προσπαθεια για να φτιαξω τις σχεσεις μας αλλα τωρα πια κουραστηκα..παθαινω κρισεις πανικου και παρακαλαει να πεθανω και οταν συνελθω μου λεει να σηκωθω να φυγω απ το σπιτι..
οκ αυτη η σχεση αποδεικνυεται λαθος.δεν εχω το δικαιωμα των συνεπειων των επιλογων μου;δεν της ζητησα ποτε καμμια βοηθεια ουτε για αστειο.καταφερε να γιγαντωσει το χασμα κι εγω να νιωθω για ολα ενοχη ανικανη και δεν ξερω κι εγω τι αλλο.
θελω να πατησω στα ποδια μου οχι για να αποδειξω σ αυτην οτι αξιζω.αλλα για τον ιδιο μου τον εαυτο.ουτως η αλλως σιγουρα θα βρει καποιο τροπο να ακυρωσει οποιαδηποτε προσπαθεια μου.
ξερετε πολλες φορες σκεφτομαι οτι τα χρονια περασαν κι ειμαι γρια και ο τι και να κανω σιγα..τι εγινε..υπαρχουν ανθρωποι που εχουν καταφερει παρα πολλα πραγματα στην ηλικια μου που ειμαι εγω..εχουν σπουδασει, δουλευουν, εχουν οικογενεια, μπορουν να συντηρησουν τον εαυτο τους..κι εγω τι;;;τιποτα.
ευχαριστω πολυ για τα μηνυματα σας θα κανω ο τι περναει απ το χερι μου.θα προσπαθησω για μενα.μακαρι να μου εχει μεινει αλλη μια ευκαιρια σ αυτη τη ζωη.

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

Η μανα σου ειναι η ιδια κακοποιητικη προς εσενα,απο την παιδικη σου ηλικια μαλιστα κι αυτο σου εχει προκαλεσει ολα αυτα τα θεματα απαξιας που εχεις.
Αν δεν υπηρχε το θεμα της σχεσης σου θα σου ελεγα οτι το μονο προβλημα ειναι οτι δεν εισαι οικονομικα ανεξαρτητη και η μονη λυση, το να γινεις.
Δυστυχως αυτο που σου κανει η μανα σου το εχεις αποδεχτει. Με αποτελεσμα να ψαχνεις κακοποιητικους ανθρωπους για να βαλεις στην ζωη σου.
Αν δεν το ειχες καταλαβει, τα εχεις φιαξει με την μανα σου....

Λυπαμαι κοπελα.δεν σου αξιζει ολο αυτο αλλα δεν μπορεις να το δεις.
Πρεπει να ζητησεις βοηθεια για να συνειδητοποιησεις ποια ειναι η αξια σου και τι πρεπει να διεκδικεις απο τις σχεσεις σου.
Απο ολες ανεξαιρετως.
Δεν γινεται με ευχες αυτο.
Εφοσον εισαι σε κατασταση να δεχεσαι κακοποιητικη συμπεριφορα εχεις ηδη πολυ στρεβλη αντιληψη για ολα αυτα.
Πρεπει να ζητησεις αμεσα βοηθεια και βεβαια να χωρισεις τον μαλακα,οχι επειδη το λεει η μανα σου που δεν εχει ιδεα γγια το τι τρεχει,αλλα απλα θελει να σε αποκοπτει απο τους ανθρωπους για να σε κακοποιει μονη της, αλλα γιατι κι αυτος σε καταστρεφει οπως κι η μανα σου.
Μερικοι ανθρωποι απλα δεν πρεπει να κανουν παιδια.
Τοσο απλα..

---

Συμφωνώ απόλυτα με τη Rem!! Σε όλα!! Φύγε από τη σχέση και βρεις μια δουλειά να σταθείς στα πόδια σου. Το ξέρω είναι δύσκολο με τη κρίση, αλλά προσπάθησε και κάτι θα βρεθεί.

Quote:

---

Originally Posted by katerinakilg

να σας πω οτι εχω και αδερφη στην οποια συμπεριφερεται τελειως διαφορετικα..υπαρχει διακριση..παντα υπηρχε και καταλαβαινω απο που πηγαζει.
καποτε -στα 17 μου-προσπαθησα να καταλαβω γιατι μου συμπεριφερεται ετσι..εφτασα στο συμπερασμα προσπαθωντας να την προσεγγισω για παρα πολυ καιρο και να μου ανοιχτει οτι ετσι ακριβως της συμπεριφεροταν και η δικη της μανα.μιλησα και μαζι της και με τα αδερφια της.τελοσπαντων εχω κανει πολυ μεγαλη προσπαθεια για να φτιαξω τις σχεσεις μας αλλα τωρα πια κουραστηκα..παθαινω κρισεις πανικου και παρακαλαει να πεθανω και οταν συνελθω μου λεει να σηκωθω να φυγω απ το σπιτι..
οκ αυτη η σχεση αποδεικνυεται λαθος.δεν εχω το δικαιωμα των συνεπειων των επιλογων μου;δεν της ζητησα ποτε καμμια βοηθεια ουτε για αστειο.καταφερε να γιγαντωσει το χασμα κι εγω να νιωθω για ολα ενοχη ανικανη και δεν ξερω κι εγω τι αλλο.
θελω να πατησω στα ποδια μου οχι για να αποδειξω σ αυτην οτι αξιζω.αλλα για τον ιδιο μου τον εαυτο.ουτως η αλλως σιγουρα θα βρει καποιο τροπο να ακυρωσει οποιαδηποτε προσπαθεια μου.
ξερετε πολλες φορες σκεφτομαι οτι τα χρονια περασαν κι ειμαι γρια και ο τι και να κανω σιγα..τι εγινε..υπαρχουν ανθρωποι που εχουν καταφερει παρα πολλα πραγματα στην ηλικια μου που ειμαι εγω..εχουν σπουδασει, δουλευουν, εχουν οικογενεια, μπορουν να συντηρησουν τον εαυτο τους..κι εγω τι;;;τιποτα.
ευχαριστω πολυ για τα μηνυματα σας θα κανω ο τι περναει απ το χερι μου.θα προσπαθησω για μενα.μακαρι να μου εχει μεινει αλλη μια ευκαιρια σ αυτη τη ζωη.

---

Το καλλιτερο σπ ολα θα ηταν να εφευγες απο κει μεσα! Η αδελφη σου δεν μενει εκει? Ειναι παντρεμενη? Εννοειται να φυγεις και σπ αυτην την σχεση κυριως ομως να φυγεις απ την μανα σου...πως καποιοι και ειναι πολλοι αυτοι κανουν παιδια για να τα βασανιζουν? Και τσ αλλα παιδια που τα περιβαλουν με αγαπη γιατι? Υπαρχουν τελικα παιδια ενος κατωτερου Θεου??

Quote:

---

Originally Posted by katerinakilg

να σας πω οτι εχω και αδερφη στην οποια συμπεριφερεται τελειως διαφορετικα..υπαρχει διακριση..παντα υπηρχε και καταλαβαινω απο που πηγαζει.
καποτε -στα 17 μου-προσπαθησα να καταλαβω γιατι μου συμπεριφερεται ετσι..εφτασα στο συμπερασμα προσπαθωντας να την προσεγγισω για παρα πολυ καιρο και να μου ανοιχτει οτι ετσι ακριβως της συμπεριφεροταν και η δικη της μανα.μιλησα και μαζι της και με τα αδερφια της.τελοσπαντων εχω κανει πολυ μεγαλη προσπαθεια για να φτιαξω τις σχεσεις μας αλλα τωρα πια κουραστηκα..παθαινω κρισεις πανικου και παρακαλαει να πεθανω και οταν συνελθω μου λεει να σηκωθω να φυγω απ το σπιτι..
οκ αυτη η σχεση αποδεικνυεται λαθος.δεν εχω το δικαιωμα των συνεπειων των επιλογων μου;δεν της ζητησα ποτε καμμια βοηθεια ουτε για αστειο.καταφερε να γιγαντωσει το χασμα κι εγω να νιωθω για ολα ενοχη ανικανη και δεν ξερω κι εγω τι αλλο.
θελω να πατησω στα ποδια μου οχι για να αποδειξω σ αυτην οτι αξιζω.αλλα για τον ιδιο μου τον εαυτο.ουτως η αλλως σιγουρα θα βρει καποιο τροπο να ακυρωσει οποιαδηποτε προσπαθεια μου.
ξερετε πολλες φορες σκεφτομαι οτι τα χρονια περασαν κι ειμαι γρια και ο τι και να κανω σιγα..τι εγινε..υπαρχουν ανθρωποι που εχουν καταφερει παρα πολλα πραγματα στην ηλικια μου που ειμαι εγω..εχουν σπουδασει, δουλευουν, εχουν οικογενεια, μπορουν να συντηρησουν τον εαυτο τους..κι εγω τι;;;τιποτα.
ευχαριστω πολυ για τα μηνυματα σας θα κανω ο τι περναει απ το χερι μου.θα προσπαθησω για μενα.μακαρι να μου εχει μεινει αλλη μια ευκαιρια σ αυτη τη ζωη.

---

ετσι λειτουργουν αυτοι οι ανθρωποι ως γονεις, κατερινακι. διαλεγουν το παιδι που θεωρουν οτι τους μοιαζει και ταυτιζονται μαζι του, το επαινουν και φερονται καλα (οσο μπορουν) προσπαθωντας να το κανουν σαν τον εαυτο τους και το αλλο το καταδιωκουν και το βασανιζουν.
εσυ ετυχε να εισαι το μαυρο προβατο της ιστοριας. δυστυχως..
σωστα παραιτεισαι απο την προσπαθεια να φιαξεις τις σχεσεις σου μαζι της.
χορταινει ο βρυκολακας το αιμα? οχι. ουτε αυτοι. θα σε απομυζουν μεχρι να σε ξεκανουν οσο εισαι στο περιβαλλον τους.
η προσπαθεια σου πρεπει να ειναι να σταθεις στα ποδια σου οχι για να αποδειξεις σε καποιον κατι. ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΣΕ ΣΕΝΑ.
ΑΞΙΖΕΙς ΕΤΣΙ ΚΙ ΑΛΛΙΩΣ. ΕΙΤΕ ΜΕ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΛΕΦΤΑ ΕΙΤΕ ΧΩΡΙΣ.
στα ποδια σου πρεπει να σταθεις για ΝΑ ΣΗΚΩΘΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΦΥΓΕΙΣ ΤΡΕΧΟΝΤΑΣ. αστην να σαπιζει μονη της.

υπαρχει κατι παρα πολυ στεναχωρο σε αυτα που μας λες.
οχι απλα απογοητευτικο, αλλα πραγματικα ΤΡΑΓΙΚΟ.
δυστυχως διαχωριζεις τον ανδρα αυτον που σε κακοποιει απο την μανα σου.
ΟΙ ΔΥΟ ΤΟΥς ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΑΤΟΜΟ, ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ????
και τι εγινε αν φυγεις απο την μανα σου και την αντικαταστησεις με ανδρες που δεν σε σεβονται και σε κακοποιουν????? μια τρυπα στο νερο!!!
το ιδιο πραγμα ειναι, κατερινακι ΣΥΝΕΛΘΕ ΚΙ ΑΝΟΙΞΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ ΟΣΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ!!

ποιες ειναι οι "συνεπειες των επιλογων σου στις οποιες εχεις δικαιωμα"??????
το δικαιωμα σου ειναι να δεχεσαι ενα διποδο ζωο να βιαιοπραγει επανω σου??? αυτο το δικαιωμα διεκδικεις???
το δικαιωμα στην κακοποιηση και την απαξια????
ΟΧΙ
δεν εχεις τετοιο δικαιωμα κατερινακι. καποιο λαθος κανεις. δεν εχεις το δικαιωμα να το κανεις αυτο στον εαυτο σου. ισοδυναμει με αυτοκτονια...

εχεις πολλες ευκαιριες ακομα σε αυτην την ζωη κατερινακι , οχι μονο μια. ΠΟΛΛΕΣ.
και θα σου πω και που βρισκονται να πας να τις ψαξεις.
και πιστεψε με σε αυτο. στο ορκιζομαι οτι ειναι ετσι.
φαντασου ενα ορμητικο τεραστιο ποταμι και την μανα σου, τον μαλακα και ολους οσους τους μοιαζουν να ειναι απο την μια οχθη.
αυτην την στιγμη βρισκεσαι εκει, μαζι τους.
ε, ολες οι ευκαιριες να ζησεις ομορφη ζωη ειναι ΣΤΗΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΟΧΘΗ!
αν δεν περασεις αυτο το ποταμι να τους αφησεις απεναντι, θα καταδικασεις τον εαυτο σου για παντα.

αυτα ειναι ετσι ακριβως οπως στα λεω.
αλλα εγω μπορω μονο να στα πω, δεν μπορω να στα βαλω στο κεφαλι σου.
για να μπορεσεις να τα δεις πρεπει καποιος να στα βαλει στο κεφαλι σου.
κι αυτος ειναι ενας καλος ψυχοθεραπευτης.
απευθυνσου καπου να σε βοηθησουν να καταλαβεις οτι αξιζεις και οτι αξιζει να ζεις σαν ανθρωπος και να εχεις στην ζωη σου ανθρωπους και οχι αποβρασματα σαν αυτα που συναναστρεφεσαι.

Συμφωνώ απόλυτα με Remedy.
Δυστυχώς βλέπουμε σωτήρες εκεί που δεν υπάρχουν.

Κατερίνα αν διαβάσει κάποιος προσεκτικά αυτά που γράφεις,μπορεί από κάθε πρόταση να δημιουργήσει ένα θέμα.Εγώ θα μείνω σε αυτό ''καθε βραδυ πεφτω στο κρεβατι μου και σκεφτομαι απ την επομενη μερα να κανω κατι να αλλαξω τη ζωη μου.να ξαναγινω οπως ημουν.αλλα καθε επομενο πρωι παλι ο φοβος μου θα με σταματαει.πως γινεται να προχωρησει ετσι η ζωη;δεν γινεται.πολλες φορες σκεφτομαι οτι αν παψω να υπαρχω θα σταματησω να ειμαι βαρος σε ολους τους.κανενας τους δεν με καταλαβε ποτε.δεν λεω οτι θα ηθελα να μην υπαρχω.απλα σκεφτομαι ποσο καλυτερη θα ηταν η ζωη τους χωρις εμενα.''

Αυτό είναι το πρόβλημα του ευαίσθητου και λογικού ανθρώπου.Ότι θεωρεί πως είναι το πρόβλημα ή και να μην είναι,είναι στην τελική αυτός που θα κάνει πίσω για να σταματήσει το οποιοδήποτε πρόβλημα αν και ξαναλέω ότι δεν είναι ο ίδιος το πρόβλημα.Το θέμα μας εδώ είναι ότι το πρόβλημα δεν είναι ένα.Τέτοια προβλήματα δημιουργούνται εδώ και χρόνια και μάλλον δε τα δίνουμε σημασία μέχρι τη στιγμή που βρίσκεσαι τώρα.Δηλαδή μέχρι τις κρίσεις πανικού και του ''δεν ξέρω πλέον τι μου γίνεται''.
Το γιατί ένας άνθρωπος μένει κι αντιμετωπίζει τέτοιες καταστάσεις είναι μεγάλο θέμα.

Αυτό που πρέπει να καταλάβεις είναι ότι δεν είσαι εσύ το πρόβλημα.Αν δεν το καταλάβεις όμως και δεν το νιώσεις,θα συνεχίζεις να μένεις σε καταστάσεις που δεν θα αλλάξουν ΠΟΤΕ.Δεν γίνεται να αλλάξει η μάνα σου αυτή τη στιγμή αλλά ΟΥΤΕ να σε καταλάβει.
Επίσης αν κάποιος σήκωσε χέρι μια φορά,θα το ξανακάνει.Σήκω και φύγε ....ΧΘΕΣ!

Η remedy είπε κάτι πολύ σημαντικό και ισχύει παρόλο που εσύ δεν το νιώθεις αυτή τη στιγμή.Οι ευκαιρίες θα είναι πολλές (είσαι ακόμα 33 μη σε κάνουν οι καταστάσεις να νιώθεις 70) απλά διάλεξε την όχθη που θα είσαι εσύ.Και να συμπληρώσω ότι αν προσπαθήσεις να πας πας στην απέναντι όχθη και στην αρχή νιώθεις πως δεν τα καταφέρνεις θα είναι γιατί σε έχουν δεμένη με σχοινί και σε τραβάνε πίσω στο χάος μαζί τους.Το σχοινί αυτό μπορεί να είναι διάφορες τύψεις από διάφορες εκφράσεις του '50 ''Ε μάνα σου είναι και λοιπά''.Αυτό που έχεις να κάνεις είναι να το κόψεις αυτό το σχοινί.Αυτό και μόνο,τίποτα άλλο.

σας ευχαριστώ πάρα πολύ που συζητάτε μαζί μου..με βοηθάτε πολύ..
είναι τώρα 2 μέρες που με έχει εξαντλήσει όλο αυτό..μουδιάζουν τα δαχτυλά μου ( του αριστερού χεριού ), δεν νιώθω την κάτω γνάθο μου ή νιώθω μια νευρικότητα σ αυτό το σημείο,χθες το βράδυ είχα αίσθηση παλμών..σήμερα το πρωί σε κάποια φάση που μου μίλαγαν στιγμιαία ενιωσα να είμαι έξω απ το σώμα μου,έπειτα φοβήθηκα μ έπιασε το εντερό μου κι έβαλα τα κλάμματα.με ανακουφίζει πολύ όταν κλαίω..είναι κάτι σαν φάρμακο..αλλά δυστυχώς δεν σταμάτησε εκεί..μετά δεν μπορούσα να πάρω βαθιά ανάσα..πέρασε αυτό..μετά ένιωσα ότι κάτι έχει κολλήσει στο λαιμό μου και πνίγομαι και τελικά την ώρα που οδηγούσα ένιωσα ότι χάνομαι ότι σβήνω..ωραία ε ; τώρα έχω συνέλθει..
αλλά δεν το βάζω κάτω..ψάχνω για δουλειά..κι όποιος νικήσει..ή εγώ ή αυτό..
είναι που δεν έχω απο που να πάρω δύναμη..αλήθεια..
συγγνώμη για το κάπως κουραστικό μήνυμα μου..
@ntoubroutza Το γιατί ένας άνθρωπος μένει κι αντιμετωπίζει τέτοιες καταστάσεις είναι μεγάλο θέμα.
μακάρι να μπορούσα να καταλάβω το γιατί..αν και νομίζω οτι έχω αρχίσει να ξεμπερδεύω το κουβάρι μέσα μου..

Έχεις και ψυχοσωματικά λοιπόν κούκλα, σκέφτεσαι να επισκεφτείς έναν ειδικό; Να σε στηρήξει στο εγχείρημα σου να ανεξαρτητοποιηθείς; Είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρεις, αλλά βάλ'το πείσμα και πρέπει να προσπαθήσεις! Δε μας νοιάζει πως θα είναι η ζωή τους χωρίς εσένα...τον εαυτό σου κοίτα!

ο καρδιολόγος μου είπε οτι είναι άγχος..αλλά εννοείται ότι δεν με έπεισε..προσπαθώ να βρώ κάποια χρήματα για να κάνω κάποιες εξετάσεις..βέβαια και ο παθολόγος μου είχε πει οτι πρέπει να μιλήσω με ψυχολόγο..θέλω πολύ να απευθυνθώ σε ειδικό αλλά αυτή τη στιγμή δυστυχώς δεν μου περισσεύουν..οπότε προσπαθώ -όσο ανέφικτο κι αν ακούγεται- να το παλέψω μόνη μου..είτε διαβάζοντας διάφορα άρθρα,είτε ιστορίες άλλων μελών είτε μιλώντας μαζί σας..
δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω..και φοβάμαι να αποτύχω..ποτέ στη ζωή μου δεν πέτυχα τίποτα..

Κι εγω πανω κατω στα δυσκολα ειμαι αλλα εγω ειπα οσο αντεξω αν θεσ να ζησεισ μαλλον πρεπει να φυγεισ εγω βαρεθηκα να ζω κ καθομαι

θελω να σας πω για αλλο ενα συμπτωμα που παρουσιαζω..εδω και πέντε μηνες περιπου..νιώθω σα να περνάει το σώμα μου ηλεκτρικό ρεύμα..για κλάσματα του δευτερολέπτου.δεν ξέρω πως αλλιώς να το περιγράψω..σαν να ξεσπάει κάτι..συγγνώμη αν είναι κάπως ασυνάρτητο αυτο που γράφω.αισθάνομαι οτι γι αυτα τα κλάσματα του δευτερολεπτου είμαι έξω απ το σώμα μου.διάβασα κάπου ότι η αίσθηση ηλεκτροσοκ είναι μέσα στα συμπτώματα της αγχώδους διαταραχής.σας έχει συμβεί κάτι παρόμοιο;

Koπέλα μου γλυκιά, με συγκίνησε πολύ η ιστορία σου... Δε μπορώ να πιστέψω οτι μια μητέρα μπορεί και συμπεριφέρεται έτσι στο ίδιο της το παιδί! Να ξέρεις οτι κάθε μα ΚΑΘΕ ανθρώπινη ζωή έχει απο μόνη της πολύ μεγάλη αξία και δεν μπορεί κανείς και τίποτα να την απαξιώνει, ακόμη και μία μάνα, η οποία υπήρξε ζωοδότης. Λοιπόν, είσαι αρκετά μεγάλη για να ανέχεσαι τέτοιες συμπεριφορές και απο τη μητέρα σου αλλά και απο τον άνθρωπο που επέλεξες για σύντροφο. Όσο τους αφήνεις να κακοποιούν την ψυχή σου είναι σα να δέχεσαι απο μόνη σου οτι κατα κάποιον τα αξίζεις αυτά που βιώνεις. Σταμάτα να δέχεσαι τις συμπεριφορές σου και υπερασπίσου τον εαυτό σου, μην τα δέχεσαι όλα αμιλητή κι αμαχητή, αν δεν παλέψεις εσύ για την αξιοπρέπεια σου,μην περιμένεις να σε σεβαστούν οι άλλοι. Ο αδερφός μου δίδαξε κάτι πολύ σωστό κι ελπίζω να γίνει και δικό σου μότο "ο σεβασμός κερδίζεται!!!". Ελπίζω να βρείς τη δύναμη και να σταματήσεις όλη αυτήτην κατάσταση, η ζωή ειναί μικρή και στο χέρι μας είναι να την ομορφαίνουμε. Εύχομαι όλα να πάνε καλά στη ζωή σου απο δω και πέρα αλλάνα ξέρεις οτι όλα θέλουν και τη δική σου προσπάθεια.

Θα σ πω κι εγω οτι ο σεβασμοσ ειναι δικαιωμα σ σε αλλεσ χωρεσ θεωρειτε αγενεια ωσ ρατσισμοσ να μη σεβεσαι ειναι δικαιωμα

Ασχετα που εγω δε σεβομαι αλλα με δεχονται

ωραια μου τα λετε εσεις. .κι εγω προσπαθω να ειμαι λιγο φυσιολογικη..αλλα τιποτα..δεν εχω καμμια μα καμμια σχεση μ αυτο που ημουν παλια.αλλος ανθρωπος.δν με αναγνωριζω.σημερα εκανα μια προσπαθεια να παω σουπερμαρκετ..ω θεε μου τι εμπειρια..ελεγα τωρα θα πεσω κατω τωρα θα λιποθυμησω..δν ενιωθα τα ποδια μου..μουδιασε το σαγονι μου. .ωχ θεε μου..και μονο που τα λεω θελω να βαλω τα κλαματα..33 χρονων φοβισμενο παιδακι..τι καταντια..

Καλησπερα Κατερινα.. καλη δυναμη και ευχομαι καταρχας να βγεις απο αυτη τη δυσκολη θεση... και ψυχολογικη αλλα και σωματικη (λογω βιας συντροφου) .. Δυστυχως υπαρχουν καποιοι ανθρωποι οπως η μητερα σου , που γεννιουνται πολυ σκληροι, χωρις να εχουν την ικανοτητα να ψυχολογισουν τον συνανθρωπο τους.. Σκληροι με την εννοια οτι δεν εχουν ευαισθησιες ... ε εστω οτι εγιναν σκληροι μεσω ασχημων βιωματων τους... Και δυστυχως ετσι δεν μπορουν να σε καταλαβουν... αλλα και εσυ απο τη μερια σου αν θεωρεις οτι μπορεις να βγαλεις ακρη με τη μητερα σου , θα σου προτινα να την προσεγγισεις και να κανετε μια μεγαααλη συζητηση... για τον εαυτο σου.. να σε καταλαβει... για τη σχεση σας.. και αν σε καταλαβει και δειξει προθυμια ολα θα πανε καλα... και μακαρι να σε στηριξει κιολας.. λυπαμαι που εχασες τις σπουδες σου... οσο για το συντροφο σου.. οροι στη βια δεν μπαινουν... εχεις επιλογη να λυτρωθεις απο αυτον ! Καλη συνεχεια!

Καλό μήνα σε όλους..
εδώ και κάτι μέρες είμαι συνέχεια στο κρεβάτι,κοιμάμαι πολύ,νιώθω συνέχεια κουρασμένη και κλαίω συνέχεια..κλαίω με λυγμούς..είμαι τόσο απογοητευμένη..δεν ξέρω απο που να αρχίσω και τι πρέπει να κάνω.έχω φτάσει σε σημείο να μη μπορώ να σκεφτώ καθαρά και-αν είναι δυνατόν-βαριέμαι,αρνούμαι να μιλήσω..επίσης εχω και κάτι άλλο..εκεί που κάθομαι με πιάνει κάτι πως όταν αρχίζει η κρίση πανικού δηλ.νιώθω απίστευτη νευρικότητα στο σώμα μου και νομίζω ότι θα πεθάνω..και σε δευτερόλεπτα φεύγει..και μετά μου μένει ο φόβος.γενικά φοβάμαι πως ότι κι αν κάνω θα πεθάνω.κάποτε αυτό μπορεί να το ξεχνουσα αν μίλαγα με μία φίλη αλλά τώρα γίνεται όλο και πιο δύσκολα...φοβάμαι συνέχεια..μόνο αρνητικές σκέψεις κάνω..
δεν ξέρω αν το μήνυμά μου βγάζει κάποιο νόημα..βρήκα τη δύναμη να μοιραστώ κάποια πράγματα μαζί σας ..πιστεύω οτι με βοηθάτε..να είστε καλά..

προσπαθησε να μην αποκοπτεσαι απο τον κοσμο.
συνεχιζεις προσπαθειες να βρεις δουλεια?
απο εκει θα σωθεις, κατερινακι.
μην αφηνεις τις ενεργειες για δουλεια, οσο καταβεβλημενη κι αν νοιωθεις.

ναι εχω κάνει τα χαρτιά μου σε κάποιους φορείς και περιμένω αποτελέσματα..αλλά σκέφτομαι ότι αν νιώθω έτσι μέσα στο σπίτι στη δουλειά πως θα είμαι ακριβώς;θα τρέχω πανικόβλητη κάθε τρεις και λίγο;μάλλον..και στο τέλος θα με διώξουν..η κατάσταση στην οποία αναφέρομαι ότι βρίσκομαι έχει να κάνει με αγχος φοβίες κλπ;

Quote:

---

Originally Posted by katerinakilg

ναι εχω κάνει τα χαρτιά μου σε κάποιους φορείς και περιμένω αποτελέσματα..αλλά σκέφτομαι ότι αν νιώθω έτσι μέσα στο σπίτι στη δουλειά πως θα είμαι ακριβώς;θα τρέχω πανικόβλητη κάθε τρεις και λίγο;μάλλον..και στο τέλος θα με διώξουν..η κατάσταση στην οποία αναφέρομαι ότι βρίσκομαι έχει να κάνει με αγχος φοβίες κλπ;

---

μπα, μην στεναχωριεσαι, καθολου. πολυ καλυτερα θα εισαι και ολα θα τα αντιμετωπισεις.
αυτα σου δημιουργουνται απο την κλεισουρα αφενος και απο τον εγκλωβισμο με την μανα-τερας, αφετερου.
αν βρεθεις σε δουλεια και ξεφευγεις απο κει μεσα, δεις και λιγα δικα σου χρηματα στην τσεπη σου, θα νοιωσεις αλλος ανθρωπος.
πιστεψε το, ετσι θα γινει.

εν τω μεταξυ , εχεις κανει καποιες ενεργεις εστω σε κψυ να βρεις καποιον ψυχολογο να συζητας? χρειαζεσαι στηριξη ειδικου.
να μην ρωτησω για τον φιλο σου, δεν μπορω να μην βριζω οταν αναφερομαι σε κακοποιους η κακοηθεις (ανδρες και γυναικες),

Ίσως χρειάζεται επειγόντως να βρεις βοήθεια γιατρού να πεις όλα αυτά που αισθάνεσαι .....να πάρεις γνώμες ίσως δεν συνέλθεις χωρίς ιατρική καλή βοήθεια....καλό κουραγιο...!!!!

Καλή μου rita-2 ευχαριστώ για την απάντηση και το ενδιαφέρον..αλλά δεν κατάλαβα όταν λες γιατρό εννοείς παθολόγο ή ψυχίατρο; το ''επειγόντως'' που γράφεις αλήθεια με ανησυχεί πάρα πολύ..

Συγνώμη που σε φοβησα απλά από αυτά που περιγραφείς θυμήθηκαν τον εαυτό μου που έπρεπε να φτάσω να μη μπορώ να φάω να αισθάνομαι ναυτία να χάνω κιλά για να αποφασισω να ζητησω ψυχιατρική βοήθεια .....βέβαια κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και συ είσαι νέα και εύχομαι όλα αυτά που αισθάνεσαι να φύγουν απο μόνα τους σιγά σιγά και να ασταθείς στα πόδια σου ....γιατί τους άλλους δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι μόνο τον εαυτό μας μπορούμε να βοηθήσουμε.....και γω αγχωδη διαταραχή έχω από όλα αυτά που περνά ω και ο γιατρός που πήγα στην αρχή μου είπε πως ο μόνος τρόπος για να σωθω είναι τα χάπια ...άργησα να βρω άκρη ...!!!

καλή μου ρίτα μη μου ζητας συγγνωμη..αυτό που περιγράφεις το είχα κι εγώ..ακόμα είμαι στο στάδιο που λέω ότι δε μπορεί θα σηκωθώ μια μέρα και θα πω σε όλους και όλα αντε @##$$#%..προς το παρόν η διαθεσή μου αλλάζει ..δηλ εκεί που ήμουν ξαπλωμένη κι εκλαιγα τώρα σηκώθηκα και κάνω σχέδια..με το μυαλό πάντα..δεν είναι και τόσο φυσιολογικό..ίσως και να αρνούμαι να πάω στον ψυχίατρο για χάρη τους..ήμουν χαρούμενος άνθρωπος και είχα όνειρα..μ άρεσε να κάνω πράγματα..και σκέφτομαι ότι αφου κάποτε ήμουν γιατί να μην μπορώ να ξαναγίνω;;;
ωραία τα λέω ε;;κατα τα άλλα φοβάμαι να αλλάξω δωμάτιο για να κάνω ένα τσιγάρο..αν είναι δυνατον..είμαι τραγικη..
είχες και τα άλλα συμπτώματα που περιγράφω;;τώρα πως είσαι;βλέπεις βελτίωση;;

Μα δεν θα ζητησεις βοήθεια για χάρη των άλλων μα για χάρη του εαυτού σου ...και δω που τα λες ένα είδος βοήθειας είναι ....ο εαυτός μας μας καθοδηγεί όταν πονάει και δεν φταίμε που ποναμε να γίνουμε καλά πρέπει με οποίο τρόπο.....ναι και γω έχω μια πάνω μια κάτω αυτά είναι στο παιχνίδι θέλει χρόνο ή ίαση υπομονή και θέληση όχι ότι ή εξωτερική βοήθεια είναι πανάκεια....αρωστησαμε όπως συμβαίνει στους ανθρώπους. Όλα αυτά τα καταπιεστικά συναισθήματα που βιωσαμε κάποτε θα μας επισκεφτούν αργά ή γρήγορα όλους αλλά με διαφορετικές αντιδράσεις για τον καθένα μας άλλους ως θύματα και άλλους ως θύτες.......πολύ θεωρία....

από καταπίεση αλλο τίποτα..τρία χρόνια συνεχόμενα..απίστευτη καταπίεση..φταίω όμως κι εγώ..

Καλημέρα katerinakilg!!Διάβασα τα ποστ σου και ειλικρινά νιώθω τεράστιο θυμό για την μητέρα σου με βάση αυτά που περιγράφεις...Αυτό που με τρέλανε τελείως είναι εκεί που είπες πως είχες κρίσεις πανικού και η μητέρα σου ευχόταν να πεθάνεις...Πραγματικά ΔΕΝ της αξίζει να είναι μάνα αυτή....Συγνώμη κιόλας δηλαδή...
Θεωρώ πως ότι περνάς(ψυχοσωματικά ή άλλα συμτπώματα,φοβίες κτλ)είναι εξαιτίας της...Είπες πως από μικρή δεν σου φερόταν όμορφα..
Για μένα φύγε απ το σπίτι ακόμα και άφραγκη και ξέγραψέ την για πάντα την "μάνα σου"...Όταν η ίδια σου η μάνα "εύχεται να πεθάνεις όπως λες" απλά ΔΕΝ της αξίζει να λέγεται μάνα...Ζήτα βοήθεια έστω προσωρινά από κάποιον άλλο κοντινό άνθρωπο(συγγενή ή φίλο)και βρες οπωσδήποτε μια δουλεία,ώστε να μπορείς να ζεις ανεξάρτητη...
Και εννοείται μακριά απ τον τρόμπα που απλώνει χέρι πάνω σου....

Συγνώμη που τα είπα και έτσι απότομα και μίλησα έτσι,αλλά δεν μπορώ να ακούω για "γονείς" που εύχονται τα παιδιά τους να πεθάνουν,είναι εντελώς θλιβερό και δεν αξίζει σε κανέναν...

σκ@τα..δεν εχω κουραγιο για τιποτα.δεν εχω ενεργεια αλλα δεν ξερω πως γινεται να εχω και νευρικοτητα μαζι.ανακατευομαι συνεχεια..τα ποδια μου και τα χερια μου βαραινουν.τρεμω στην ιδεα οτι θα βγω εξω απ το σπιτι.βγηκα πριν λιγο για 5 λεπτα και μεχρι να γυρισω το ποδι μου ετρεμε πανω στο συμπλεκτη οπως οταν μαθαινουμε να οδηγουμε.τωρα τρεμω ολοκληρη.ξερω οτι αν βαλω τα κλαματα μπορει να ηρεμησω.ειμαι μονη μου και δεν με καταλαβαινει κανεις.εχω να μιλησω μονο για το ποσο ασχημα νιωθω.δεν μπορω να σκεφτω κατι που θα μπορουσε να με κανει ευτυχισμενη.το κεφαλι μου ειναι θολωμενο.ειμαι μαλλον βαρος σε ολους καθως δεν ειμαι πια ευχαριστη.δεν ξερω απο που να ξεκινησω και δεν ξερω αν λυνεται το προβλημα μου.επισης δεν ξερω αν εχω δυναμη να παλεψω.η μαλλον ξερω.δεν εχω.κριμα ειναι.αν με ρωτησει καποιος ισως του απαντησω οτι για ολα αυτα φταιει η απεραντη μοναξια που νιωθω.ολοι απ το περιβαλλον μου εχουν προχωρησει στη ζωη τους με τον ενα η με τον αλλο τροπο.εγω δεν εχω κανει τιποτα.δεν εχω να πω τιποτα μαζι τους.τιποτα με κανεναν.σορυ αν κουρασα η αν τα εχω ξαναγραψει.περναω ασχημα και πνιγομαι.