Φόβος για το άγνωστο.

Θα παρακαλούσα τη διαχείριση, αν αυτό γίνεται, να σβήσει το προηγούμενο θέμα μου υπό τον τίτλο "Απορία." - θα τα συνοψίσω όλα σε αυτό.

Πάνω κάτω γνωρίζετε τη δική μου ιστορία. Τα τελευταία δεκατέσσερα χρόνια δεν περπατάω και κάνω περιορισμένες κινήσεις με τα χέρια - για όσους με ρώτησαν, ας το διευκρινίσω για άλλη μια φορά... δεν μπορώ να σταθώ ούτε για λίγο στα πόδια μου και είμαι χρήστρια αναπηρικού αμαξιδίου τα τελευταία δεκατέσσερα χρόνια, όπως ανέφερα, από την Πέμπτη Δημοτικού. Ως εκ τούτου, έχω πολλά βιώματα από γιατρούς, νοσοκομεία και εξετάσεις, από μικρό παιδί. Δεν είναι εύκολο για ένα παιδί, αλλά τότε δεν αντιλαμβανόμουν πόσο βαθιά θα με επηρέαζαν αυτές οι καταστάσεις στη μετέπειτα ενήλικη ζωή μου.

Μετά το λύκειο και αφού κατόρθωσα να περάσω στη σχολή που ήθελα, τα πράγματα πήραν εντελώς διαφορετική τροπή. Πρώτα πρώτα δεν μπορούσα να πάω στη σχολή μου γιατί αφ' ενός μένω επαρχία και οι δικοί μου δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να παρατήσουν τη δουλειά τους και να ζήσουμε στην Αθήνα και αφ' ετέρου η προσβασιμότητα για τα άτομα με κινητικά προβλήματα σε αυτήν την χώρα είναι ανύπαρκτη, αυτό - όπως ήταν φυσικό - επιβάρυνε κι άλλο την κατάστασή μου. Μετά το πέρας κάποιων ετών και αφού το πήρα απόφαση ότι κάποια πράγματα δε θα αλλάξουν ποτέ, αποφάσισα να διαβάζω μόνη μου και να ανεβαίνω σε κάθε εξεταστική με τους γονείς μου για να δίνω μαθήματα.

Στο μεταξύ, τα πράγματα στη προσωπική μου ζωή δεν πήγαιναν καλά, από το κακό στο χειρότερο πήγαιναν, θα έλεγα. Η παρέα, στην οποία είχα βασιστεί, με "κρέμασε", άρχισα να μη θέλω να βγαίνω από το σπίτι, ή μάλλον έγινε το αντίστροφο, πρώτα ξεκίνησα να κλείνομαι και μετά άρχισαν οι "φίλοι" μου να αραιώνουν τις επισκέψεις τους μέχρι που ξεκόψαμε και οι δυο πλευρές. Στενοχωρήθηκα πολύ γιατί οι προθέσεις μου απέναντί τους ήσαν οι καλύτερες και αισθάνθηκα ότι όταν ήρθε η ώρα να με βοηθήσουν, δεν είχαν τη διάθεση, με θεωρούσαν υπεύθυνη για τα ψυχολογικά μου και σιγά σιγά με τον τρόπο τους μου έδειξαν ότι δεν έχουν διάθεση να ασχοληθούν, έχουν και δικές τους ζωές. Δεν τους αδικώ, αλλά τα συναισθήματά μου άλλαξαν άρδην από τότε.

Οι φοβίες μου αυξάνονταν και το άγχος μου εντεινόταν, δεν κατάλαβα καλά καλά πως έφτασα σε αυτό το σημείο, όμως χρειάστηκαν έξι χρόνια μέχρι να φτάσει "ο κόμπος στο χτένι" και να αναζητήσω ψυχολογική υποστήριξη. Στην αρχή φοβόμουν τον θάνατο, αόριστα και αφηρημένα. Μετά η φοβία μου απέκτησε αντικείμενο... Ξεκίνησα να φοβάμαι ότι θα πάθω κάτι ως απόρροια της μυοπάθειας, από την οποία πάσχω εδώ και είκοσι χρόνια. Μετά φοβόμουν την καρδιά - είχα συχνές ταχυκαρδίες. Αργότερα πίστευα ότι θα ξεμείνω από αέρα και κάθε φορά που έπεφτα στο κρεβάτι έπαιρνα βαθιές αναπνοές για να σιγουρευτώ ότι αναπνέω καλά. Και κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα και τη φοβία της αϋπνίας.

Τον τελευταίο μήνα παίρνω remeron/mirtazapine και ήδη νιώθω ότι ο ύπνος μου έχει βελτιωθεί, κυρίως ως προς την ποσότητα, και το πλάκωμα στο στήθος που είχα τον πρώτο καιρό έχει υποχωρήσει, αλλά οι φοβίες και οι έμμονες ιδέες περί μιας άγνωστης αρρώστιας παραμένουν. Το χειρότερο, όμως, είναι ότι σε έναν μήνα από τώρα έχω προγραμματίσει να πάω ένα ταξίδι στο εξωτερικό, για λίγους μήνες, μέσω της σχολής μου. Το ήξερα εδώ και έναν χρόνο. Oι γονείς μου συναίνεσαν και, για να είμαι και δίκαιη μαζί τους, με παρότρυναν να το κάνω. Φοβάμαι, όμως, τα πάντα. Εν πρώτοις, με αγχώνει το ταξίδι με το πλοίο και το αυτοκίνητο. Δεν φοβάμαι ότι θα έχουμε ατύχημα, αλλά ότι θα με πιάσει πανικός και άγχος και δε θα μπορώ να τα ελέγξω. Εν δευτέροις, φοβάμαι πως φτάνοντας στον προορισμό μας θα συνεχιστεί ο πανικός, ότι δε θα μπορέσω να κοιμηθώ από το άγχος και θα αρρωστήσω, ή ακόμα χειρότερα, θα πεθάνω! Νομίζω ότι αν λείψω μια μέρα από το σπίτι μου θα καταστραφώ... Με πιάνει άγχος, συναισθηματικός πανικός (χωρίς ψυχοσωματικά συμπτώματα) και κλαίω... Μου είναι αδύνατο να ελέγξω αυτά τα συναισθήματα, θέλω να μείνω εδώ... έχω φτάσει, δε, στο σημείο να σκέφτομαι σοβαρά να το ακυρώσω, αλλά από την άλλη ντρέπομαι όλους αυτούς που με πίστεψαν και με βοήθησαν τον τελευταίο χρόνο, τους ανθρώπους από τη σχολή μου, τον στενό μου κύκλο και πάνω απ' όλα τους γονείς μου. Αν δεν ήσαν αυτοί οι άνθρωποι θα είχα ακυρώσει το ταξίδι, αλλά αισθάνομαι ευθύνη απέναντί τους και επί πλέον φοβάμαι ότι θα γίνω περίγελος όλων και ότι θα χάσω και τους τελευταίους μου συμμάχους.

Τί να κάνω; Είμαι σε απόγνωση.

Αντιγονη μου ειμαι της γνωμης οτι πρεπει να πας...αν δεν πας θα το μετανοιωνεις...αν σε πιασει αγχος εχε μαζι σου ενα αγχολυτικο ακομα και να μην κοιμηθεις τα βραδια απο την υπερενταση δεν πειραζει θα κοιμηθεις οταν γυρισεις σπιτι σου με το καλο...θα πας και θα το ευχαριστηθεις ακομα κι αν νοιωθεις καποιες φορες αγχος

Nα πας κοπελα μου στο ταξιδι, να πας. Αφου ειναι μεσα στα πλαισια της σχολης, θα εχετε συνοδους, θα εχεις τους συμφοιτητες σου, ολα θα κυλησουν ομορφα κι ωραια, και μην αγχωνεσαι με της αυπνιες και τις φοβιες, η γλυκια κουραση του ταξιδιου, η εναλλαγη παραστασεων και θετικων συναισθηματων, θα σε χαλαρωσουν και θα σε βοηθησουν να ανταπεξερθεις τις οποιες δυσκολιες.

Μην το αφηνεις, ειναι ευκαιρια, μετα απο καποιο ταξιδι, μικρο η μεγαλο, υπαρχει αναζωογονιση!!!.

Quote:

---

Originally Posted by pavlina

Αντιγονη μου ειμαι της γνωμης οτι πρεπει να πας...αν δεν πας θα το μετανοιωνεις...αν σε πιασει αγχος εχε μαζι σου ενα αγχολυτικο ακομα και να μην κοιμηθεις τα βραδια απο την υπερενταση δεν πειραζει θα κοιμηθεις οταν γυρισεις σπιτι σου με το καλο...θα πας και θα το ευχαριστηθεις ακομα κι αν νοιωθεις καποιες φορες αγχος

---

Θα μείνω κάποιους μήνες και αυτό με αγχώνει περισσότερο. Δε θέλω να πάρω ηρεμιστικά/υπνωτικά, αν και το έχω σκεφτεί ως έσχατη λύση, αλλά και πάλι δεν μπορώ να τα παίρνω για όσο θα μένω εκεί. Είμαι πολύ μπερδεμένη.

Quote:

---

Originally Posted by σακης

Nα πας κοπελα μου στο ταξιδι, να πας. Αφου ειναι μεσα στα πλαισια της σχολης, θα εχετε συνοδους, θα εχεις τους συμφοιτητες σου, ολα θα κυλησουν ομορφα κι ωραια, και μην αγχωνεσαι με της αυπνιες και τις φοβιες, η γλυκια κουραση του ταξιδιου, η εναλλαγη παραστασεων και θετικων συναισθηματων, θα σε χαλαρωσουν και θα σε βοηθησουν να ανταπεξερθεις τις οποιες δυσκολιες.

Μην το αφηνεις, ειναι ευκαιρια, μετα απο καποιο ταξιδι, μικρο η μεγαλο, υπαρχει αναζωογονιση!!!.

---

Αυτό το σκέφτομαι κι εγώ, κάποια στιγμή θα εξαντληθώ. Όλο αυτό, όμως, το άγχος με έχει κουράσει, νόμιζα ότι με την αγωγή θα εξαφανίζονταν οι φοβίες (κάνω και ψυχοθεραπεία ανά δεκαπενθήμερο), βλέπω ωστόσο ότι στα ίδια μένω. Δεν είχα συνειδητοποιήσει τη μεγάλη αλλαγή και τις συνέπειες που θα είχε αυτό το ταξίδι στη ζωή μου και τώρα μπλόκαρα.



~Σας ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις σας όπως να 'χει. :)

Αντιγονη , εχω διαβασει πολλες ρησεις , μαρεσουν , θα σου πω μια απ αυτες , του 19ου αιωνα , ουτε θυμαμαι ποιος την εχει πει ,

Dont cross bidges , until you come to them ......εννοει οτι εκεινη την εποχη , οι γεφυρες , ηταν επισφαλως κατασκευασμενες , και ηταν επικιδυνο να τις περασεις , οποτε μην αγωνιας , μεχρι να φτασει εκεινη η ωρα , ειναι η μεταφραση , που φυσικα ξερεις Αγγλικα .....
Αλλη , ' εχω ζησει πολλες δυστυχιες και καταστροφες , μερικες εκ των οποιων εγιναν πραματικοτητα ' , καταλαβαινεις ...... θα προσπαθησω να θυμηθω κι αλλες ....

Ποσο πονο μας προξενησαν τα κακα που δεν συνεβησαν ποτε ............

Οπως οι ευχαριστες στιγμες φαινονται μεγαλυτερες οσο τις περιμενουμε , το ιδιο ισυει και για τις δυσαρεστες ........

και τελευταιο , δεν θυμαμαι κατιαλλο , μια στεναχωρια που την μοιραζεσαι , ειναι μιση στεναχωρια ...........................................εχω παρατηρησει σενα Αντιγονη , οτι δεν θελεις να΄' φορτωνεις ' τα προβληματα σου σε αλλους , μα γιαυτο ειναι οι φιλοι , εχεις 2 φιλες , μιλα , μην σκεφτεσαι τι θα σκεφτουν , αν θα τις κουρασεις , εγω χαιρομαι να σε' ακουω ' , υπαρχουν κι αλλοι σαν εμενα , εγω , οταν χολοσκαω για κατι , σπανιο πραμα , παιρνω τον επι 37 χρονια κολλητο μου , και τον πρηζω , με μετρο παντα , αλλα κι αυτος εχει το ελευθερο να κανει το ιδιο σεμενα ........

Επισης , η αδρανεια στην οποια εισαι προς το παρον καταδικασμενη , απο την φυση της γεννα αγχος , αυτο το βλεπω και σεμενα , προσπαθω οσο μπορω να μην μενω αδρανης , γιατι ξερω τα αποτελεσματα ................ δεν τα καταφερνω και περιφημα , και γιαυτο εχω το αγχακι μου κι εγω , δεν με ανησυχει ομως , ξερω γιατι τρωγομαι με τα ρουχα μου .......................οταν εχω δουλειες να κανω , σπανιο κι αυτο , εφευρισκω βεβαια , εχω πολυ καλυτερη διαθεση ..........

Εχεις μερες να μου στειλεις μειλ , αν δεν σενοχλησε κατι , να ξερεις οτι καθημερινως κοιταω το μειλ μου , και λεω , τι εγινε η Αντιγονη , μηπως εκανα /ειπα κατι που την πειραξε ?

Όχι, καμία σχέση, δεν είπες τίποτα κακό... Και εγώ τις τελευταίες μέρες δεν έχω ασχοληθεί σοβαρά με τα email μου, μόνο ένα έχω στείλει στην Γερμανία και αυτό με μισή καρδιά, γιατί ακόμα δεν ξέρω σίγουρα τί θα κάνω... Όσο πλησιάζει ο καιρός και το συνειδητοποιώ, τρελαίνομαι.

Το καταλαβα Αντιγονη , επειδη πιστευω οτι εχεις μια καταθλιψουλα , κρινοντας απο μενα , που εχω μεγαλυτερη κτθλψη , αποφευγω να κανονιζω κατι για το μελλον , γιατι η σκεψη και μονο οτι εχω να κανω το ταδε στο μελλον , και δη ταξιδι , που σημαινει για μενα ενα τεραστιο ξεβολεμα , αγχωνομαι , καπου εχω ιδρυματοποιηθει , απο την πολυχρονη κλεισουρα ..............οποτε λεω , θα παω ταξιδι , αλλα θα το κανονισω την προηγουμενη , ωστε να εχω μονο αποβραδυς αγχος ...............αμα ημουν στην θεση σου , και ηξερα οτι τον Απριλιο εχω να παω ταξιδι , θα αγχονωμουν επισης πολυ , οποτε δεν μου κανει εντυπωση η αντιδραση σου , φυσιολογικη την βλεπω , δεδομενων των συνθηκων ...................................εδω αποφευγω να κανονισω μια εκδρομη για Σαβατοκυριακο , θα αγχωθω μεχρι το ΣΚ , οποτε περιμενω να ξυπνησω πολυ πρωι το Σαββατο , και φυσικα δεν παω πουθενα στο τελος ........

Και εγώ πολύ φοβάμαι πλέον ότι έχω κατάθλιψη, γιατί το μόνο που θέλω είναι να τρώω, να κοιμάμαι και να κάθομαι σπίτι. Oύτε σ' αυτά βέβαια - πλην της κλεισούρας - τα καταφέρνω. Δεν περίμενα ότι μια φοβία και το άγχος του ταξιδιού θα με οδηγούσαν σε αυτήν την κατάσταση. Αναθεματίζω την ώρα και τη στιγμή που το αποφάσισα, δεν έχω υπάρξει χειρότερα και ακολουθώ και αγωγή.

Νευριάζω με τον εαυτό μου και με όλα αυτά τα ανθρωπάκια που μοιράστηκα την χαρά μου και πίστευα η ηλίθια ότι θα χαίρονταν με την χαρά μου, όπως εγώ θα χαιρόμουν με τη δική τους. Ξαφνικά νιώθω ότι έχω πολύ θυμό μέσα μου.

Καταρχας νομιζω οτι το να νιωθεις αβολα να ταξιδεψεις λογω της περιορισμενης κινητικοτητας ειναι κατι τελειως φυσιολογικο και ανθρωπινο, ειμαι σιγουρη οτι κι εγω θα ανησυχουσα για το τι θα συναντησω και θα ανησυχουσα για σενα αν ησουν δικο μου ατομο.

ΟΜΩΣ... ουσιαστικα δεν ξερεις τι ακριβως θα γινει αν πας! Tο πιο πιθανο ειναι να μη συμβει τιποτα. Το καλο οταν επισκεπτεσαι μια ξενη χωρα ειναι οτι ΞΕΧΝΙΕΣΑΙ.... Εχεις τοσα πραγματα να δεις και να κανεις που δε μενει χρονος για τετοιες σκεψεις! Και στο κατω κατω, αν δεις οτι δε σ αρεσει μπorεις να φυγεις και να επιστρεψεις, σωστα?

Η πολλη κλεισουρα και μοναξια κανουν κακο, εγω αυτο ξερω... Μπορουν να σε αλλαξουν προς το χειροτερο. Να πας κοριτσι μου και να μη φοβασαι <3 προσπαθησε να μην σκεφτεσαι ολα αυτα τα αρνητικα.

Quote:

---

Originally Posted by Gallowdance

Και εγώ πολύ φοβάμαι πλέον ότι έχω κατάθλιψη, γιατί το μόνο που θέλω είναι να τρώω, να κοιμάμαι και να κάθομαι σπίτι. Oύτε σ' αυτά βέβαια - πλην της κλεισούρας - τα καταφέρνω. Δεν περίμενα ότι μια φοβία και το άγχος του ταξιδιού θα με οδηγούσαν σε αυτήν την κατάσταση. Αναθεματίζω την ώρα και τη στιγμή που το αποφάσισα, δεν έχω υπάρξει χειρότερα και ακολουθώ και αγωγή.

Νευριάζω με τον εαυτό μου και με όλα αυτά τα ανθρωπάκια που μοιράστηκα την χαρά μου και πίστευα η ηλίθια ότι θα χαίρονταν με την χαρά μου, όπως εγώ θα χαιρόμουν με τη δική τους. Ξαφνικά νιώθω ότι έχω πολύ θυμό μέσα μου.

---

Γειά σου Αντιγόνη.

Πολύ πολύ συνοπτικά η ιστορία μου ξεκίνησε πριν 4 χρόνια όταν χτύπησα το γόνατο μου στο μπάσκετ.
Μετά από 1 χρόνο ταλαιπωρίας πόνου και απείρως επισκέψεων στους ορθοπεδικους αποφάσισα να κάνω 2 η εγχείρηση. Την πρώτη την είχα κάνει το 2006.
Η μετεγχειρητικη μου πορεία εφιάλτης Αντιγόνη. ..φοβερός πονος.
Εβριζα τον γιατρό πως κάτι έκανε λάθος. Παρά το γεγονός πως είναι ο καλύτερος στην Ελλάδα.
Ανάθεματιμά τον εαυτό μου που έκανα εγχείρηση.Έμπαινα σε σαιτ και διάβαζα κλπ και μέσα μου γιγαντωνόνταν το πρόβλημα.
Έκλαιγα από τον πόνο στη δουλεια.
οι δικοί μου με πήραν σήκω το και με πήγαν σε ψυχίατρο.
Αγχωδης διαταραχή και καταθλιψη.μάλλον το πρώτο κατ εμε.

Μόλις ένιωσα το πόδι μου καλύτερα άρχισα και αναπτερωνομουν.είπα στον εαυτό μου πως δεν αξίζει να αγχώνεσαι για τίποτα. Είναι δύσκολο το ξερω.αλλά το λέω στον εαυτό μου κάθε μέρα.
Μάλιστα χώρισα στο διάστημα που περνούσαν δύσκολα από μια μακροχρόνια σχέση και μόλις έβγαινα από την κρίση μου πριν 1.5 χρόνο ξανά βρήκα μια άλλη κοπέλα φοβερά υπομονετικά και που μου δίνει κουράγιο.
Όμως μόνος μου το έκανα το βήμα.
Έλεγα θα πάω 2 ταξίδια στο εξωτερικό το χρόνο. Να ζήσω τη ζωή μου.Μου αξίζει να περνάω καλά κι όχι να μαραζωνω.

Ζήσε τη ζωή σου Αντιγόνη. Πες στον εαυτό σου πως είναι όλα καλά ακόμα κι αν δεν είναι,αρκεί να είναι υγιείς και καλά οι άνθρωποι που αγαπάς και είναι γύρω σου και σε στηρίζουν, και μετά πες πως και για σένα κάτι καλό κρύβει το συμπαν.

Υγ.οι άνθρωποι που φεύγουν έτσι από τη ζωή μας δεν άξιζαν πότε. Και μένα έχει συμβεί .δε πειραζει.

Συγγνώμη αν κούρασα. Προσπαθωστόσο να δώσω κουραγιο

Άρχισα να σου γράφω κατεβατό αλλά χάθηκε :(
Τελοσπάντων, ξανά:

Σου έγραψα πρώτα για τις πρώην φίλες σου, πως αν κάθονταν έστω και μια μέρα σε καροτσάκι δεν θα τολμούσαν ποτέ να σε κατηγορήσουν για τα ψυχολογικά σου, που σχεδόν όλοι οι άνθρωποι έχουν αλλά εσύ έχεις σοβαρότατο λόγο και γι' αυτό σε θεωρώ πολύ δυνατή με όλα αυτά που βιώνεις. -Ξεφεύγω όμως και δεν είναι σωστό να αναφέρομαι σε φίλες σου αλλά δεν άντεξα να μην το αναφέρω-.

Πάντα έλεγα στον εαυτό μου πως όταν αποφεύγω τις καταστάσεις, τα μέρη ή τους ανθρώπους που μου προκαλούν άγχος, θα είμαι μια χαρά. Η αλήθεια είναι πως έτσι το πρόβλημα όχι μόνο δεν λύνεται ποτέ αλλά κάποιες φορές επιδεινώνεται ή και προκαλεί άλλα πράγματα (κατάθλιψη, αγχώδεις διαταραχές κλπ). Φοβόμουν την έκθεση σ' αυτές τις καταστάσεις με την δικαιολογία ότι δεν θα μπορούσα να το διαχειριστώ καθόλου και θα χειροτερεύω. Και έδινα στον εαυτό μου ελαφρυντικά. Η ψυχολόγος μου είπε πως όταν αποκτήσω την ενέργεια που χρειάζεται (είτε με αντικαταθλιπτικά -που τα έχω αποκλείσει-, είτε με άλλα πράγματα που έχω πάρει απόφαση πως θα τα ξεκινήσω γιατί δεν πάει άλλο) τότε θα μπορέσουμε να ασχοληθούμε και με την κοινωνική μου φοβία αλλά και κάποιες άλλες έμμονες ιδέες/πεποιθήσεις που έχω, με συγκεκριμένα βήματα.

Ο λόγος που στα αναφέρω όλα αυτά; Σε οποιαδήποτε φοβία υπάρχει έντονος φόβος (εξ' ορισμού δηλαδή λολ) και υπερβολικό άγχος που νιώθεις ότι σε παραλύει και σου δημιουργεί και ένα σωρό ψυχοσωματικά. Η λύση δυστυχώς δεν είναι η αποφυγή. Αν ένας άνθρωπος φοβάται τα σκυλάκια και πάντοτε όταν τον πλησιάζει ένα σκυλάκι τρέχει προς την αντίθετη κατεύθυνση παρά να αντιμετωπίσει κάποια στιγμή τον φόβο του μέχρι να έρθει η μέρα που αυτός ο φόβος θα γίνει ελάχιστος, τότε πάντα θα φοβάται τους σκύλους! Αν από την άλλη έρχεται σε επαφή πρώτα με μικρά ζωάκια για λίγο χρονικό διάστημα παρέα με άλλους ανθρώπους γύρω του για να νιώθει περισσότερη ασφάλεια προτού καταλήξει να αντιμετωπίσει ένα μεγάλο σκύλο μόνος του, σιγά σιγά θα νιώθει πιο σίγουρος για τον εαυτό του και θα ελέγχει σε κάποιο βαθμό τον φόβο του προτού τον εξαλείψει τελείως. Ακούγονται πολύ απλοϊκά αυτά που γράφω αλλά δεν είναι καθόλου, το γνωρίζω.

Μου έχεις πει πως έχεις δει κάποια διαφορά με τα φάρμακα, άρα λογικά είσαι στην φάση που είσαι έτοιμη να "ξοδέψεις" ας το πούμε κι' άλλη ενέργεια για να αντιμετωπίσεις τους φόβους σου. Διαβάζοντας για πρώτη φορά το θέμα σου ήμουν στο τσακ να σου απαντήσω "ΜΗΝ ΠΑΑΑΣ" γιατί σίγουρα κι' εγώ θα το σκεφτόμουν έντονα και δεν θα αποφάσιζα μέχρι την τελευταία στιγμή. Αλλά το ξέρω πως δεν είναι λύση. Βρες μια φίλη που εμπιστεύεσαι περισσότερο απ' αυτές που θα σε συνοδεύσουν (ή τελοσπάντων κάποιο έμπιστο και συνεννοήσιμο άτομο) και πες όλες τις ανησυχίες σου, εξήγησε κατάσταση, κάντην να καταλάβει πως μπορεί για τον υπόλοιπο κόσμο να είναι κάτι απλό αλλά για τους φοβικούς ανθρώπους φαντάζει ό,τι πιο δύσκολο και ζήτα την στήριξή της... Είναι ανακούφιση να ξέρεις πως κάποιος θα είναι δίπλα σου σε μια κρίσιμη στιγμή χωρίς να σε κρίνει... Και αν και είναι δύσκολο, προσπάθησε να ασχοληθείς προς το παρόν με ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς εφαρμόζοντας την τακτική "αποφεύγω αυτό που με αγχώνει", δηλαδή σ' αυτή την φάση να σκέφτεσαι το τι μπορεί να γίνει στο ταξίδι.

Κάτι τελευταίο. Δεν ξέρω αν έχεις κατάθλιψη, ειδικός δεν είμαι αλλά τα συμπτώματα μου φωνάζουν. Έχει δίκαιο όμως ο Μακ. Η αδράνεια φέρνει κατάθλιψη και όταν μένεις αδρανής ενώ είσαι ήδη καταθλιπτικός, δεν το ξεπερνάς ποτέ έτσι... Είναι η ευκαιρία να ξεφύγεις λίγο με το ταξίδι και να αντιμετωπίσεις πρώτα απ' όλα τον εαυτό σου και μετά τους φόβους σου.

Αν σου βγει κάποια στιγμή να μιλήσεις, μην διστάσεις να μου στείλεις e-mail. Θα ακούσω με χαρά τα νέα σου, όποια κι' αν είναι αυτά.

Quote:

---

Originally Posted by Gallowdance

Και εγώ πολύ φοβάμαι πλέον ότι έχω κατάθλιψη, γιατί το μόνο που θέλω είναι να τρώω, να κοιμάμαι και να κάθομαι σπίτi

Νευριάζω με τον εαυτό μου και με όλα αυτά τα ανθρωπάκια που μοιράστηκα την χαρά μου και πίστευα η ηλίθια ότι θα χαίρονταν με την χαρά μου, όπως εγώ θα χαιρόμουν με τη δική τους. Ξαφνικά νιώθω ότι έχω πολύ θυμό μέσα μου.

---

Θυμο εχεις αρκετο , εχεις αναφερει συχνα την λεξη αυτη ..................και ο συσσωρευμενος θυμος προκαλει κτθλψη , γι αυτο καπου , σενα μειλ , σουγραψα , μην φοβασαι να γινεις κακια , ειναι υγιες ..........εννοουσα να ξεσπας τον θυμο σου , μην τον καταπινεις , εγω γινομαι πολλες φορες αθυροστομος και κακος , σε ανθρωπους που το αξιζουν , και ετσι και σε καποια δουλεια / ενασχοληση με τα οικονομικα μας , ο πατερας μου κι εγω , εγω παιρνω τηλεφωνο , και αρχιζω τον εξαψαλμο και τις απειλες οτι θα κανω θα ρανω και το εννοω , οχι ο πατερας μου , γινομαι πιο κακος απο αυτον , και το φχαριστιεμαι , συν το οτι εχω αποτελεσμα ............η πολλη καλοσυνη βλαπτει , ειναι αντικειμενο προς εκμεταλλευση , τοχω καταλαβει εδω και πολλα χρονια , και δρω αναλογως ............οχι αδιακριτως βεβαια , αλλα αμα μου πατησεις τον κάλο , θα σου πατησω ολοκληρο το ποδι ........... αμα μου φερθεις καλα , θα στο ανταποδωσω εις διπλουν ................................οι μισοι ανθρωποι ,ψαχνουν τους αλλους μισους , για να τους θυματοποιησουν , και ανθρωποι που δεν τους πανει το ματι σου ..............αυτοι ειναι οι χειροτεροι ........σου φαινεται οτι ο κοσμος ειναι ενα σκληρο μερος ? αν ναι , μεσα επεσες , ειναι ενα μερος που επιβιωνουν μονο οι ανθεκτικοι /σκληροι , διαλεγω με πολλη προσοχη τους /τις φιλες μου , και δεν θα γινω χαλι να με πατησεις για κανεναν , ετσι διατηρω υγιεις ισορροπιες στις φιλιες μου ................ οχι οτι δεν υπαρχουν καλοι ανθρωποι , υπαρχουν και πολλοι μαλιστα , αλλα δεν θα τους συναντησεις σε συνηθισμενα μερη , εχουν τις δικες τους παρεες , και δεν σπαταλουν τον χρονο τους σε ανουσια πραματα .............

Βασικά είσαι καλός επειδή αυτό σου λέει η συνείδησή σου. Οι άλλοι στην ουσία δεν σε εκμεταλλεύονται... Πώς να το εξηγήσω τώρα. Εσύ νιώθεις καλά με τον εαυτό σου επειδή κάνεις αυτό που νιώθεις και είσαι αυτός που είσαι. Αν οι άλλοι πατάνε πάνω στην ευαισθησία και στην καλοσύνη σου οι περισσότεροι το γνωρίζουν και το κάνουν για να επωφεληθούν, οπότε ποιός τα έχει πιο καλά με τον εαυτό του; (Γνώμη μου φυσικά). Το να θυμώνεις είναι κάτι τελείως διαφορετικό και ανθρώπινο. Και ένας καλοσυνάτος και ευαίσθητος άνθρωπος θα θυμώσει για πολλούς λόγους.

Μακ να σε ρωτήσω κάτι, και συγγνώμη για το σπαμ!!
Λες πως ο συρρωρευμένος θυμός προκαλεί κατάθλιψη (που συμφωνώ). Ισχύει και το αντίστροφο; Ότι η κατάθλιψη φέρνει θυμό; Άκουγα προχθές μια ψυχολόγο να λέει πως η εμπειρία της έχει διδάξει πως ένας καταθλιπτικός άνθρωπος είναι πάντα θυμωμένος αλλά δεν εξήγησε αν ήταν μια από τις αιτίες ή αποτέλεσμα αυτής...

Οντως , moonlight , ενα απο τα συμπτωματα της κτθλψης ειναι οχι ο θυμος , αλλα η ευερεθιστοτητα .................... εγω που εχω κτθλψη , σπανιως θα με δεις θυμωμενο , αυτο ειναι στον ανθρωπο , ο πατερας μου , που δεν εχει κτθλψη , ειναι μονιμως εκνευρισμενος και θυμωμενος , παντα ετσι ηταν , και τωρα που γερασε , απογινε ................. την ευερεθιστοτητα της κτθλψης , αμα συνειδητοποιησεις οτι ειναι αδικη , και σε βλαπτει , την καταπολεμας ως εναν μεγαλο βαθμο , και δεν αναφερομαι σε ολους τους κτθλπτκους , δεν εχουν ολοι την ιδια συμπτωματολογια , πχ εγω δεν αισθανομαι καμμια θλιψη , ουτε ενοχες , ουτε οτι ειμαι βαρος στους δικους μου ( κλασικα συμπτωματα ) αλλα εχω εντονη την κοινωνικη αποσυρση , και ανηδονια γενικως , δεν με ευχαριστει τιποτα ιδιαιτερως ............

Ισχύουν αυτά που γράφεις. Η λέξη ευερεθιστότητα ήταν δύσκολη για μένα και γι' αυτό την απλοποίησα! Τις προάλες γυρνάει η μάνα μου και μου λέει "μην καταλήξεις τέρας, όπως οι περισσότεροι καταθλιπτικοί" και οκ, εκεί καταλαβαίνεις την άγνοια! Πού να θύμωνα πραγματικά δηλαδή και να μην έδειχνα απλά ενόχληση :p

Ο υπερβολικός θυμός πρέπει να ελέγχεται...

(Θα σε ρωτήσω κάτι από πμ γιατί δεν θέλω να σπαμάρω άλλο στο θέμα της Αντιγόνης).

αν δεν νιωθεις έτοιμη, μην το κάνεις. δεν αξίζει να υποφέρεις για ένα ταξίδι, θα έρθει η στιγμή που θα νιώσεις έτοιμη Οι γονείς σου θα κατλάβουν και οι υπόλοιποι πες λόγοι υγείας χωρις πολλες πολλες εξηγησεις και θα το σεβαστούν. δεν θα χασεις κανεναν πραγματικό συμμαχο, το αντιθετο μάλιστα, αν δεν συμμαχήσεις με την κατάθλιψη σου θα χάσεις πολλά περισσοτερα. μην κανεις αυτό το ταξιδι απο ψυχαναγκασμο.
ναι το σωστο ειναι να πας , να το παλέψεις κτλκτλ, στην δικη μου καταθλιψη αυτό ηταν αδύνατο να γίνει, βεβαια κάθε ανθρωπος είναι διαφορετικός, άρα και η κάθε καταθλιψη... αλλά υπάρχει ενα όριο, αν ειναι να κάνεις αυτο το ταξίδι πρέπει να το κάνεις ΜΟΝΟ για σενα, για κανεναν αλλον. αστο ανοιχτο, μπορει μεχρι εκεινη την στιγμη να εχεις θεραπευτει απο το αγχος ...αλλα μεχρι τοτε μην πιεζεσαι γιατι χειροτερευεις την κατασταση σου.

Quote:

---

Originally Posted by -moonlight-

Ισχύουν αυτά που γράφεις. Η λέξη ευερεθιστότητα ήταν δύσκολη για μένα και γι' αυτό την απλοποίησα! Τις προάλες γυρνάει η μάνα μου και μου λέει "μην καταλήξεις τέρας, όπως οι περισσότεροι καταθλιπτικοί" και οκ, εκεί καταλαβαίνεις την άγνοια! Πού να θύμωνα πραγματικά δηλαδή και να μην έδειχνα απλά ενόχληση :p

Ο υπερβολικός θυμός πρέπει να ελέγχεται...

(Θα σε ρωτήσω κάτι από πμ γιατί δεν θέλω να σπαμάρω άλλο στο θέμα της Αντιγόνης).

---

moonlight μπορει η μαμα σου να ειδε το Μαλελη που παλεψε με το Τερας :P :P :P
αστειευομαι ε!

Η μαμά μου πραγματικά είναι στον κόσμο της. Νομίζει πως τα ξέρει όλα ενώ δεν ξέρει τίποτα. Σήμερα με έχει φτάσει στα όριά μου, πραγματικά δεν είναι να την ακούς. Τελοσπάντων, έχω πολλά νεύρα, πάω να φτιάξω δικό μου θέμα, μην ξεσπάσω εδώ :ρ

Η κατάθλιψη όντως είναι τέρας αλλά δεν γίνεσαι εσύ τέρας!!!

Σας υπέρ ευχαριστώ όλους για τις απαντήσεις σας, οφείλω να πω ότι έριξα μια ματιά σε όλες αλλά δεν αφιέρωσα στη κάθε μια τον χρόνο που χρειάζεται. Θα το κάνω όμως και αυτό είναι υπόσχεση, ξέρω ότι παραργώ αλλά στο τέλος φέρνω εις πέρας τις υποσχέσεις μου. Πάνω κάτω, έχω ένα πλάνο στο μυαλό μου, θα δείξει, θα το συζητήσω και με τους δικούς μου. Και πάλι σας ευχαριστώ και σας υπόσχομαι ότι θα απαντήσω στον καθένα ξεχωριστά όταν αισθανθώ καλύτερα.