καλησπέρα. εδώ κ 1 μήνα είχα αρχίσει να συνέρχομαι. ένιωθα καλά, έκανα όνειρα, είχα ξεκινήσει κ το γυμναστήριο. πίστεψα πραγματικα ότι είχα αρχίσει να αντιμετωπίζω αυτό τον δαίμονα που λέγεται "κατάθλιψη". όλα αυτά μέχρι σήμερα. σήμερα σαν να γκρεμίστηκαν όλα. σαν να έπεσε το πανί που κάλυπτε την πραγματικότητα κ την είδα ξανα. δεν ξέρω τι να πω. μάλλον με τιμωρεί ο θεός. πρέπει να έχω κάνει κάτι πάρα πολύ κακό για να μην μπορώ να πάρω μια ολοκληρωμένη χαρά. μόλις νιώσω ότι είμαι χαρούμενη ή ότι είμαι καλά σαν να το βλέπει κ έρχεται κ μου την παίρνει μέσα από τα χέρια. όπως η μαμά παίρνει το βάζο με το γλυκό από τα χεράκια του παιδιού της λίγο πριν το βάλει στο στώμα του. πάντα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, πάντα έπαιρνα από όλα απλά μια γεύση. από παιδι. γιατί; πάντα πίστευα στον θεό. κάθε βράδυ τον ευχαριστούσα γιαυτά που μου έχει δώσει. βλέπω ανθρώπους οι οποίοι έχουν κάνει διάφορα κακά κ όμως τους έρχεται το ένα καλό μετά το άλλο. δεν θυμάμαι να έχω πειράξει κανέναν. πάντα κοιτούσα να μην πω ή να κάνω κάτι που θα στεναχωρήσει κάποιον ακόμα κ αν με αυτόν τον τρόπο έβαζα εμένα από κάτω. κ τι ζήτησα από την ζωή μου; έναν άνθρωπο να με αγαπάει κ να τον αγαπάω κ εγώ. να κάνω μια οικογένεια. οι επιλογές που έχω; ή να συμβιβαστώ με έναν άνθρωπο που δεν θέλω ή να μείνω μόνη μου. να το πάρω απόφαση. ότι από εδώ κ πέρα θα είμαι μόνη μου ή στην καλύτερη των περιπτώσεων θα υπάρξει κάποιος που θα θέλει να κάνει σεξ μαζί μου αλλά όχι σχέση. γιατί εγώ δεν τους κάνω. κ δεν ξέρω γιατί. γιατί; πως μπορεί κάποιος να αποδεχτεί το γεγονός ότι από εδώ κ πέρα θα είναι μόνος; ότι θα βλέπει όλους τους άλλους να κάνουν οικόγενεια, παιδία κ εκείνος δεν θα έχει αυτήν την ευκαιρία; συγνώμη αν σας κούρασα! :(
