Originally Posted by
Firfirikos
Ενταξει Ρεμεντυ μη φωναζεις. Ηθελα απλα να ξεκαθαρισω οτι ειμαι σιγουρος. Απο κει και περα ας το φιλοσοφησουμε αφου το θελεις, αλλα καθαρα για εγκυκλοπαιδικους λογους, αφου η αποφαση μου δεν τιθεται προς συζητηση, απο τη στιγμη που δεν βλαπτει καποιον. :)
Ειμαι μοναχοπαιδι και λογω φιλοσοφιας, ιδεολογιας, ιδιοσυγκρασιας, πειτε το οπως θελετε, εδω και χρονια θεωρω ολοκληρωση το να κανω οικογενεια, με πανω απο 2 παιδια. Οσο περναει ο καιρος ομως, κατι οικογενειακα προβληματα, κατι η κριση, κατι δυσκολια που εχω με τις σχεσεις, η προοπτικη μιας οικογενειας απομακρυνεται. Το γεγονος οτι ειμαι μοναχοπαιδι με κανει να νιωθω οτι κατα καποιο τροπο μαζι με εμενα θα "σβησουν" και οι γονεις μου.
Μη παει το μυαλο σου οτι θεωρω οτι εχω τιποτα εξαιρετικα γονιδια που θελω να διαιωνιστουν, να πανε στον Αρη με καψουλα κλπ κλπ. Καθε αλλο. Θεωρησε το "εγωισμό" αν θελεις, αλλα με πολλα εισαγωγικα γιατι εγω δε θεωρω εγωισμο οτιδηποτε εχει να κανει με τη δημιουργια ή την αγαπη, αφου εγω θελω να δημιουργησω κατι που θα το αγαπουσα εγω, ή εστω καποιος αλλος.
Και με συγχωρεις αν φανω ρατσιστης, αλλα με πιανει και ενα παραπονο: ακουμε τοσα στις ειδησεις τον τελευταιο καιρο για τον ταδε που σκοτωσε τη γυναικα του, κακοποιησε το παιδι του κλπ. Και σκεφτομαι πως η φυση και η κοινωνια επιτρεπουν σε ολους να κανουν οικογενεια, εκτος απο εμας που εχουμε οικονομικη αδυναμια ή προσωπικά προβληματα, η οσους ειναι ομοφυλοφιλοι. Προφανως για τη φυση (και την κοινωνια) τα προβληματα μου ειναι πιο βαριά απο το να ημουν αμορφωτος, περιθωριακός, βιαιος ή σεσημασμένος, αφου αυτοι μια χαρα οικογενειες κανουν ("μια χαρα" που λεει ο λογος). Δε λεω οτι δεν πρεπει να κανουν, αλλα οσο το σκεφτομαι, νιωθω αδικημενος.
Αν ημουν γυναικα, και ειχα λυσει τα προβληματα μου, θα εκανα σχετικα ευκολα κατι και θα εμενα εγκυος. Απο τη στιγμη ομως που δεν ειμαι γυναικα και δεν μπορω να "κάνω παιδι", και ουτε εχω λυσει προσωπικα και οικονομικα προβληματα, νομιζω το πλησιεστερο σε αυτο που μπορω να κανω, ειναι να γινω δωρητης σπερματος, με τη σκεψη επισης οτι θα βοηθησω την αντιστοιχη γυναικα που σκεφτεται σαν εμενα.
Τωρα να με συγχωρεσεις, αλλα νιωθω εναν αντιλογο να ερχεται, και θελω να τον προκαταλαβω: οποιος θελει να μου πει οτι ειναι κακο να γεννιουνται παιδια (βλ. Σοπενχαουερ), να μου το εκλογικευσει λεγοντας "ελα μωρε, ολοι γονεις πρεπει να γινουμε", να μου πει για υπερπληθυσμο και τα καλα της υιοθεσιας ή ακομα και οτι ουτως η αλλως το παιδι θα το εχει καποιος αλλος και κατα πασα πιθανοτητα θα παραμεινω μονος μου, σεβαστα ολα αυτα, ας τα ακολουθουν οσοι θελουν. Εχω φιλες που ειναι αποφασισμενες οτι δεν θελουν να κανουν παιδια, και νιωθω οτι οι ρολοι εχουν αντιστραφει, αφου συνηθως οι αντρες ειναι που δε θελουν και οι γυναικες θελουν. Αυτο ειναι σεβαστο και δεν αρχιζω να φιλοσοφω αν "πρεπει" να κανουν απογονους, γιατι δεν "πρεπει", ειναι κατι προσωπικο.
Προσωπικο ειναι και για μενα, και δεν μπορω να το προσδιορισω ή να το εκλογικευσω περα απο μια "βαθειά εσωτερική ανάγκη". Θα με καταλαβαινε καλυτερα ενα ζευγαρι απο αυτα που εχουν προβληματα και απο "εγωισμό" κανουν αγωνες και θυσιες για να πιασουν παιδι. Με τετοια ατομα συμπασχω, παροτι δεν ειμαι στη θεση τους (αφου δε θα κρατησω εγω το παιδι). Οσοι δεν το καταλαβαινουν, δε χρειαζεται.
Με συγχωρεις αν σε κουρασα Ρεμεντυ, καλη αναγνωση :)