SOS Γενικευμένο άγχος μάλλον; Βοήθεια!!!!

Καλησπέρα σε όλους.. Είμαι νέα στο forum, αν και διαβάζω καιρό τις ιστορίες σας..
Με λένε Σοφία κι είμαι 23 ετών. Θα σας πω συνοπτικά το θέμα μου για αρχή. Το πρόβλημά μου ξεκινάει πριν από περίπου 2-3 χρόνια κατά τη διάρκεια των σπουδών μου. Σπούδαζα σε πόλη 3 ώρες μακριά από το σπίτι μου, στην αρχή ήμουν οκ με αυτό. Τα δύο τελευταία χρόνια είχα παρατηρήσει ότι φοβόμουν να μείνω πλέον μόνη. Εμφάνιζα κάποιες ταχυκαρδίες και κακες σκέψεις ότι κάτι θα πάθω αν μείνω μόνη μου αλλά ως εκεί.
Τρομερό άγχος και ανησυχία όταν έμενα μόνη μου, αίσθηση ότι θα μου συμβεί κάτι κακό και δε θα με βρει κανείς, θα πεθάνω και άλλες τέτοιες ''θετικές'' σκέψεις. Αυτό περίμενα τώρα που μένω ξανά με τους δικούς μου ότι θα μου περάσει, αλλά ανά διαστήματα επανέρχεται...
Γενικά εγώ ανέκαθεν ήμουν αγχώδης, σε σημείο προβληματικό, ποτέ δεν είχα το δημιουργικό άγχος που λένε.
Και μέσα σε αυτά τα χρόνια και πολύ περισσότερο φέτος - αυτή την περίοδο ειδικά κοντεύω να τρελαθώ- νομίζω πως παθαίνω κρίσεις πανικού.Έχω την αίσθηση μέσα μου ενός γενικότερου άγχους, χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω μία συγκεκριμένη αιτία παθάινω ταχυκαρδία, άγχος και φόβο ότι κάτι κακό θα μου συμβεί, βλέπω γύρω μου ανθρώπους να υποφέρουν και τα βάζω όλα μέσα μου, μια παλιά μου φίλη έμαθα πως έχει λέμφωμα και ταλαιπωρείται και κόντεψα να τρελαθώ. Γενικότερα δε μπορώ να βρω κανέναν τρόπο να ηρεμήσω, να χαλαρώσω. Η γιαγιά μου(63 ετών) που υπεραγαπώ έχει περάσει κατάθλιψη και παίρνει φάρμακα και είναι και η μόνη που μπορεί να καταλάβει τι περνώ. Η μαμά μου, άνθρωπος νευρωτικός και υπερπροστατευτικός από μικρό παιδί που ήμουν, προσπάθησε να μην μου περάσει ό,τι άσχημο έζησε αυτή ως παιδί, αλλά κατάφερε να γίνω το ακριβώς αντίθετο. Είμαι υπερευαίσθητη.
Έχω και την κίνηση αυτή του ποδιού την νευρική, κληρονομική κι αυτή, από παιδί θυμάμαι να την έχουν η μαμά μου και οι αδερφές της. Αισθάνομαι μονίμως υπερένταση...
Και το άλλο το τελευταίο που έχω λίγο καιρό τώρα και με ανησυχεί πολύ. Στο λαιμό, κάτω από το μήλο του Αδάμ που λένε, εκεί που υπάρχει ένα βαθούλωμα, αισθάνομαι τους σφυγμούς της καρδιάς μου καθημερινά, όχι ταχυκαρδια, απλά τους αισθάνομαι, μαζί με ένα αίσθημα κόμπου και κάποιες φορές αυτό που με τρομάζει είναι ότι νιώθω σε εκεινο το σημείο ακριβώς να κόβεται για δευτερόλεπτα η ανάσα. Χωρις να έχω δύσπνοια ή κάτι άλλο. Σαν εσωτερικό κόψιμο αναπνοής, σαν να μπαίνει αέρας σε μπαλόνι και να φουσκώνει. Δεν ξέρω πως να το περιγράψω αλλά φοβάμαι. Μπορεί να σχετίζεται με την καρδιά; το έχει νιώσει κάποιος;
Σε καρδιολόγο πήγα πριν 1,5 μήνα και ήταν όλα καλά, μου έκανε καρδιογράφημα και δεν υπήρχε θέμα, και θυρεοειδή έχω τσεκάρει και είναι φυσιολογικός.
Τι μπορεί να είναι; Βάζω το χειρότερο με το μυαλό μου...

Σοφι, σε ψυχολογο εχεις σκεφτει να απευθυνθεις εφοσον δεν ειναι παθολογικο ?

Σιγουρα ετσι οπως εθεσες τα δεδομενα της δυσκολης υγειας αγαπημενων σου προσωπων σε εχει επηρεασει και ισως αυτο να ευθυνεται για την μεγαλυτερη εγρηγορση στην οποια βρισκεσαι.

χωρις να μπορω να το πω με ακριβεια, οταν οι γονεις ειναι υπερπροστατευτικοι απεναντι στο παιδι τους, μπορει να του δημιουργησουν ανασφαλειες...το οτι φοβασαι να εισαι μονη σου σε κανει την ολη κατασταση πιο δυσκολη... απο εκει και περα δεν χρειαζεται να ανησυχεις για το αισθημα παλμων που νοιωθεις, εξαλλου στο επιβεβαιωνουν και οι εξετασεις που εκανες οτι εισαι μια χαρα... και εγω πολλες φορες εχω το αισθημα παλμων...η γιαγια σου ενδεχομενως να μπορουσε να σε προσφερει καποια υποστηριξη αφου και αυτην περναει καταθλιψη...απο εκει και περα οτι δεν αντεχεις θα ηταν καλο, να μιλησεις σε καποιον ειτε ειναι φιλος, ειτε ειναι ειδικος ψυχικης υγειας

Καταρχήν σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας.. :)
έχω σκεφτεί να πάω σε ψυχολόγο ναι, όμως για οικονομικούς λόγους ακόμη τουλάχιστον δεν μπορώ. Προσπαθώ να ηρεμώ όσο γίνεται αλλά δεν τα καταφέρνω πάντα. Το μυαλό μου κατακλύζεται με αρνητικές σκέψεις για όλα, φοβάμαι πως θα παθω κάτι στην υγεία μου, φοβάμαι πολύ τον θάνατο και την ανακοπή την τρέμω.
Και κάθε φορά που με πιάνει αυτό στο λαιμό π.χ. το μυαλό μου κάνει τρελά σενάρια...
εσείς πως χαλαρώνετε;;;;

για αυτό που λες εδώ τα έχεις συζήτηση με κάποιον δικό σου
23 ετών και να έχεις τέτοιες φοβίες... αφού έκανες εξετάσεις και βγήκαν πεντακάθαρες
παλμούς μπορεί ν ανεβάζεις κι απ της φοβίες σου
έχεις καλό ύπνο η ανήσυχο

Για να δουμε, πρωτον εκτος απο τους 2 ελεγχους που εκανες, εχεις καποια "κακη συνηθεια" ? καπνισμα, αλκοολ, καταχρηση καφε ή τσαγιου ? οι βιταμινες σου ? ο σιδηρος σου ??

Δευτερον, κλασσικα προτεινουν, μορφη ασκησης, θες περπατημα ? θες χορο ? θες κολυμβηση ? θες σχοινακι ? Σκετο μουσικη και λιγο κινηση ?
Τριτον, ενασχοληση και δημιουργικοτητα. Για καποιον αγχολυση ειναι και η μαγειρικη, για αλλον το σταυρολεξο και παει λεγοντας...
Τεταρτον, πιστευω πως εχεις επηρεαστει απο τα γεγονοτα και ναι ο φοβος του θανατου αρχιζει να μαυριζει την ψυχη και να σκοτεινιαζει την καθημερινοτητα. Μην ανησυχεις ειναι συνηθισμενος προβληματισμος συνδεεται με τις αλλαγες.
Πηγες στον καρδιολογο σε βρηκε υγιη.
Παρουσιαζεις ψυχοσωματικα συμπτωματα λογω φοβιων. Δοκιμασε φυσικες λυσεις κατα του αγχους, διατροφη, αθληση, ενασχοληση μυαλου αλλα αν επιμενουν πανω απο μηνα δες εναν ειδικο.

Η γιαγια σου ισα ισα....επειδη εχει περασει καταθλιψη ναι μεν καταλαβαινει οτι υποφερεις αλλά αυτο δε σημαινει οτι ξερει και πως να σε βοηθησει, και να το θελει η γυναικα μπορει να μην εχει την δυναμη !!!

Αυτα απο εμενα, καλημερα.

Τα εχω ναι, αλλά αν κάποιος δεν το ζήσει δε μπορεί να καταλάβει πως νιώθεις. Δεν είναι δυνατόν να είμαι μια χαρά και ΞΑΦΝΙΚΑ να τρελαίνομαι...
ύπνο ευτυχώς έχω καλό, λίγες φορές θα τύχει να μην κοιμηθώ ήσυχα

@Constantly Curious με τη γυμναστική δεν τα 'χω καλά. Τη βαριέμαι. Ξέρω πως δεν είναι σωστό αλλά... πρόσφατα πήρα ένα στεπ και κάνω λίγο αυτό, αλλά δεν τη μπορώ καθόλου. Πρεπει να το παρω αποφαση να αρχισω όμως...
Καταχρήσεις όχι, δεν καπνίζω, από αλκοόλ λίγο κρασί μόνο.
Όσο για δημιοργικοτητα αλλα τιποτα... ειμαι φυσει κ θεσει δημιουργικη! Αυτο το έχω και βοηθάει αλλά όχι στην έξαρση των συμπτωμάτων.

Quote:

---

Originally Posted by Sophie_

@Constantly Curious με τη γυμναστική δεν τα 'χω καλά. Τη βαριέμαι. Ξέρω πως δεν είναι σωστό αλλά... πρόσφατα πήρα ένα στεπ και κάνω λίγο αυτό, αλλά δεν τη μπορώ καθόλου. Πρεπει να το παρω αποφαση να αρχισω όμως...
Καταχρήσεις όχι, δεν καπνίζω, από αλκοόλ λίγο κρασί μόνο.
Όσο για δημιοργικοτητα αλλα τιποτα... ειμαι φυσει κ θεσει δημιουργικη! Αυτο το έχω και βοηθάει αλλά όχι στην έξαρση των συμπτωμάτων.

---

Μπραβο για το ξεκινημα του στεπ, ναι ειναι καπως ζορικο με το στανιο να κανουμε καυσεις αλλά ρε γμτ εχει οφελη σε αναπνευστικο καρδια κυκλοφορια αιματος κτλ.
Μπραβο που δεν κανεις και καταχρησεις, ευγε, το εννοω.
Αρα μηπως η μονη λυση ειναι η ψυχοθεραπεια βρε σοφακι ?

Quote:

---

Originally Posted by Constantly curious

Μπραβο για το ξεκινημα του στεπ, ναι ειναι καπως ζορικο με το στανιο να κανουμε καυσεις αλλά ρε γμτ εχει οφελη σε αναπνευστικο καρδια κυκλοφορια αιματος κτλ.
Μπραβο που δεν κανεις και καταχρησεις, ευγε, το εννοω.
Αρα μηπως η μονη λυση ειναι η ψυχοθεραπεια βρε σοφακι ?

---

Ίσως να είναι.. τις ημέρες που πέρασαν ήμουν καλά, δεν είχα κάποιο σύμπτωμα. Σήμερα όμως με έπιασε ξανά αυτό το αίσθημα στο λαιμό που σας περιέγραψα πιο πάνω. Αν ήταν κάτι παθολογικό δε θα το είχα καθημερινά;;; Εγώ μπορεί να το νιώθω 2-3 μέρες σερί, να σταματάει και να με πιάνει μετά από μέρες πάλι.. τώρα είχε περίπου 6 μέρες να με πιάσει...

Γειά σου Σοφία. Με λένε Εύη και είμαι κι εγώ καινούρια στο foroum..διάβασα την ιστορία σου και θεώρησα χρέος μου να σου απαντήσω επειδή μου θυμίζεις σε αρκετά τον εαυτό μου πριν από περίπου κανά χρόνο ,μπορεί και λιγότερο. Έχω μεγαλώσει σε ένα σπίτι με πολύ άγχος, νευρικότητα, με δύο γονείς υπερπροστατευτικούς κι εγώ οι οποίοι πολλές φορές μου μετέδιδαν το άγχος τους πάνω σε διάφορα θέματα. Γενικώς το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι κάθε φορά που πάει να σε πιάσει κάποια κρίση πανικού να βάζεις μπροστά τη λογική και να ρωτάς τον εαυτό σου εάν αξίζει να αγχωθείς ή που βασίζεις το ότι θα σου συμβεί κάτι κακό.Το να έχεις συνεχώς στο μυαλό σου την σκέψη ότι κάτι θα πάθεις, κάτι δεν θα πάει καλά , το μόνο που θα σου προσφέρει θα είναι συνεχές άγχος και στην ουσία θα γίνεται κύκλος συνέχεια, δηλαδή θα αγχώνεσαι ότι θα πάθεις κάτι και στην ουσία μετά όντως η υγεία σου θα ταράζεται και δεν θα μπορείς να βρεις ηρεμία λόγω του άγχους. Μην αφήνεις όσο μπορείς άσχημες σκέψεις να σε κυριεύουν. Ξύπνα το πρωί με τη σκέψη ότι σήμερα ολα θα πάνε καλά. Πιστεύω ότι με τον καιρό θα το ξεπεράσεις. Εάν όμως δεις οτι εξακολουθεί δεν θα ήταν κακό, παρόλο που είναι δύσκολες εποχές και χρειάζονται λεφτά, να απευθυνθείς σε έναν ψυχολόγο ,διότι μπορεί τα αίτια που το παθαίνεις αυτό να είναι βαθύτερα και να μην λύνεται με όσα θα σου πούμε εμείς εδώ μέσα. Πάντως να θυμάσαι πως πάντα απο μας εξαρτάται το τι καταστάσεις θα βιώσουμε διότι πάει ανάλογα την ψυχολογία μας. Δηλαδή εάν εσύ αρχίσεις να μην σκέφτεσαι πως κάτι κακό θα σου συμβεί, τότε θα δεις πως μόνο θετικά πράγματα θα σου συμβαίνουν.

Καλή σας ημέρα!! διάβασα τα όσα έχετε παραθέσει όλοι και με τη σειρά μου έρχομαι να προσθέσω ΚΙ εγώ τη δική μου ιστορία που δε διαφέρει διόλου απο την δική σας, κάθε άλλο θα έλεγα μάλιστα! Απο μικρή ηλικία συνειδητοποίησα οτι πάσχω απο κρίσεις πανικού αλλά τότε δε το κατάλαβε κανείς μας απο το οικογενειακό περιβάλλον...το μόνο που κάνανε ήταν να με ξεματιάζουν ( αφού γλίτωσα τον εξορκισμό πάλι καλα!!! αχαχχα) μεγαλώνοντας και όντας πλέον στο πανεπιστήμιο και φυσικά πλησιάζοντας στο πτυχίο,επανήλθαν δριμύτερες! Έχω φοβηθεί κ εγώ λόγω ελλιπούς ενημέρωσης κι έχω καταλήξει και στα επείγοντα με μούδιασμα στο αριστερό χέρι και πανικό...διεγνώσθηκα με αυχεναλγία οπού εκεί απέδωσαν και τον τύπο ιλίγγου που βίωνα εκείνη την περίοδο. Φέτος το καλοκαίρι νομίζω οτι βίωσα το απόγειο των ψυχοσωματικών λόγω άγχος αλλά πλέον μετα απο 7 μήνες είμαι πολύ καλύτερα αφού πείστηκα για το ψυχολογικό υπόβαθρο των όσων βιώνα και...έτρεξα και σε 5-6 ειδικότητες! Όσο έτρεφα τους φόβους μου οτι δεν είμαι καλά και θα μου συμβεί κάτι...τόσο είχα κ εγώ πιο έντονα τον κόμπο στον λαιμό, ένιωθα οτι μου κοβόταν η ανάσα...σα να έχουν τρύπα οι πνεύμονες μου και σκορπίζεται στιγμιαία ο αέρας μέσα μου,έκτακτες συστολές κι άλλα τέτοια!! Πρέπει να κατανοήσουμε οτι δεν θα πάθουμε τίποτα και τσάμπα χάνουμε τα χρόνια μας με το να φοβόμαστε να κάνουμε το οτιδήποτε μην τυχόν κ πάθουμε τίποτα! Να με συμπαθάτε άν κούρασα αλλά ελπίζω τλχ να βοήθησα!!!

Quote:

---

Originally Posted by viviann

Καλή σας ημέρα!! διάβασα τα όσα έχετε παραθέσει όλοι και με τη σειρά μου έρχομαι να προσθέσω ΚΙ εγώ τη δική μου ιστορία που δε διαφέρει διόλου απο την δική σας, κάθε άλλο θα έλεγα μάλιστα! Απο μικρή ηλικία συνειδητοποίησα οτι πάσχω απο κρίσεις πανικού αλλά τότε δε το κατάλαβε κανείς μας απο το οικογενειακό περιβάλλον...το μόνο που κάνανε ήταν να με ξεματιάζουν ( αφού γλίτωσα τον εξορκισμό πάλι καλα!!! αχαχχα) μεγαλώνοντας και όντας πλέον στο πανεπιστήμιο και φυσικά πλησιάζοντας στο πτυχίο,επανήλθαν δριμύτερες! Έχω φοβηθεί κ εγώ λόγω ελλιπούς ενημέρωσης κι έχω καταλήξει και στα επείγοντα με μούδιασμα στο αριστερό χέρι και πανικό...διεγνώσθηκα με αυχεναλγία οπού εκεί απέδωσαν και τον τύπο ιλίγγου που βίωνα εκείνη την περίοδο. Φέτος το καλοκαίρι νομίζω οτι βίωσα το απόγειο των ψυχοσωματικών λόγω άγχος αλλά πλέον μετα απο 7 μήνες είμαι πολύ καλύτερα αφού πείστηκα για το ψυχολογικό υπόβαθρο των όσων βιώνα και...έτρεξα και σε 5-6 ειδικότητες! Όσο έτρεφα τους φόβους μου οτι δεν είμαι καλά και θα μου συμβεί κάτι...τόσο είχα κ εγώ πιο έντονα τον κόμπο στον λαιμό, ένιωθα οτι μου κοβόταν η ανάσα...σα να έχουν τρύπα οι πνεύμονες μου και σκορπίζεται στιγμιαία ο αέρας μέσα μου,έκτακτες συστολές κι άλλα τέτοια!! Πρέπει να κατανοήσουμε οτι δεν θα πάθουμε τίποτα και τσάμπα χάνουμε τα χρόνια μας με το να φοβόμαστε να κάνουμε το οτιδήποτε μην τυχόν κ πάθουμε τίποτα! Να με συμπαθάτε άν κούρασα αλλά ελπίζω τλχ να βοήθησα!!!

---

θα συμφωνησω απολυτα με τη vivian. Αλλα καταλαβαινω ποσο δυσκολο είναι για τον καθένα. Μου πηρε κ εμενα κτ χρονακια να το καταλαβω. Πρεπει να το ΠΙΣΤΕΨΕΙΣ..οτι δεν παθαινεις τιποτα...και καπως ετσι ξεπέρασα την "αγοραφοβια" π ειχε προελθει απο κρίσεις...

Σας ευχαριστώ πολύ όλους για τις απαντήσεις σας... εδώ και μέρες ήμουν καλά, αλλά χθες ξημερώματα που ξάπλωσα (άργησα διότι έγραφα μια εργασία ως αργά στον υπολογιστή) πήγα να ξαπλώσω κι ενώ ξάπλωσα ξαφνικά με έπιασε ένα σφίξιμο στο σημείο της καρδιάς για λίγο και όπως καταλαβαίνετε φοβήθηκα. Είπα στον εαυτό μου κοιμήσου κι ό,τι είναι να γινει θα γίνει (αμέσως σκέφτομαι ότι κάτι κακό θα πάθω, θα σταματήσει η καρδιά μου κλπ.) Δε με ενόχλησε πάλι από χθες αλλά σήμερα αισθανομαι ελαφρώς αγχωμένη, ίσως ευθύνεται κι ότι σήμερα δεν έχω σταθεί όλη μέρα με τις δουλειές του σπιτιού κι έχω κάτι σαν υπερένταση..
Εσείς που έχετε βιώσει αντίστοιχα πράγματα πώς καταφέρνετε να ηρεμήσετε;

Quote:

---

Originally Posted by Sophie_

Σας ευχαριστώ πολύ όλους για τις απαντήσεις σας... εδώ και μέρες ήμουν καλά, αλλά χθες ξημερώματα που ξάπλωσα (άργησα διότι έγραφα μια εργασία ως αργά στον υπολογιστή) πήγα να ξαπλώσω κι ενώ ξάπλωσα ξαφνικά με έπιασε ένα σφίξιμο στο σημείο της καρδιάς για λίγο και όπως καταλαβαίνετε φοβήθηκα. Είπα στον εαυτό μου κοιμήσου κι ό,τι είναι να γινει θα γίνει (αμέσως σκέφτομαι ότι κάτι κακό θα πάθω, θα σταματήσει η καρδιά μου κλπ.) Δε με ενόχλησε πάλι από χθες αλλά σήμερα αισθανομαι ελαφρώς αγχωμένη, ίσως ευθύνεται κι ότι σήμερα δεν έχω σταθεί όλη μέρα με τις δουλειές του σπιτιού κι έχω κάτι σαν υπερένταση..
Εσείς που έχετε βιώσει αντίστοιχα πράγματα πώς καταφέρνετε να ηρεμήσετε;

---

Καλησπέρα Σοφία. Είμαι μια κοπέλα λίγο μεγαλύτερή σου κι αναγνώρισα σε σένα εμένα σε κάποια σημεία.

1. την υπερπροστατευτική μητέρα = υπερευαισθητη εγώ
2. Το πόδι που κουνάει και η μητέρα μου,σόι της αιώνια!!!
3.τις κρίσεις πανικού

πέρα από τις κρίσεις πανικού που πλέον έχουν μειωθεί πάρα πολύ τα υπόλοιπα τα αγαπάω πραγματικά. Και το γεγονός της υπερπροστατευτικής μητέρας και το γεγονός της υπερευαισθησίας μου και το πόδι μας τα αγαπώ πολύ. Γιατί? γιατί απλά είμαι εγώ, αυτά με έκαναν όπως είμαι, μου δίνουν ηρεμία και δύναμη.

Όντας έφηβη ή σε περιόδους κρίσεων τα έχω αισθανθεί ως αρνητικά στοιχεία. Λογικό όμως εφόσον σε κάποιες στιγμές που το μυαλό μας θολώνει δε σκεφτόμαστε καθαρά.

Είναι πολύ σημαντικό λοιπόν να μάθουμε να μας αγαπάμε και τα όποια στοιχεία θεωρούμε αρνητικά να τα μετατρέψουμε σε θετικά. Το να βρίσκω και να ξέρω ποια είμαι, τι μου αρέσει και να με αγαπώ με βοηθάει να ηρεμώ, το να σκέφτομαι όσα βρίσκω όμορφα πάνω μου και στη ζωή μου. Αυτή είναι και η λύση που μου έδωσαν οι ειδικοί στις κρίσεις πανικού. Δηλαδή να σκέφτομαι όσα αγαπώ και μου αρέσουν και τίποτ'άλλο!! Να λέω όχι σε όσα με συγχίζουν ή αποσυντονίζουν και να κάνω παύση σε ότι με πιέζει. Όχι για μια μέρα αλλά για μεγάλα διαστήματα που ίσως είναι και χρόνια. Ακόμα και αν πας πίσω σε πράγματα εαν συνεχίζεις να πιέζεσαι πας 10 φορές πιο πίσω. Ακόμα και αν μια βόλτα ή ένα ταξίδι ή μια παρέα νιώθεις ότι σε πιέζουν εκείνη τη στιγμή είναι καλύτερο να πεις όχι,παρά να πιεστείς να ακολουθήσεις. Πίστεψέ με όταν ηρεμίσεις πραγματικά θα τα κάνεις στο δεκαπλάσιο :)

Η βοήθεια από ειδικό είναι απαραίτητη νομίζω όμως. Απλά να ξέρεις ότι όλα αυτά στο σώμα σου είναι απλά άγχος και το άγχος μπορεί να γίνει κόμπος, μπορεί να γίνει στομαχόπονος, εμετός, διάρροια, πονοκέφαλος, μούδιασμα, ζαλάδα. Στην πραγματικότητα δε συμβαίνει τίποτα σωματικό απλά κάτι σε πιέζει κάθε φορά. Το τι το ξέρεις μόνο εσύ και ο λόγος που προτίνω κι εγώ έναν ειδικό είναι γιατί μπορεί να σε βοηθήσει να το βρεις και να το ξεκλειδώσεις απ'τη σωματική θέση που έχει πάρει.

Quote:

---

Originally Posted by treasure_octopus

Καλησπέρα Σοφία. Είμαι μια κοπέλα λίγο μεγαλύτερή σου κι αναγνώρισα σε σένα εμένα σε κάποια σημεία.

1. την υπερπροστατευτική μητέρα = υπερευαισθητη εγώ
2. Το πόδι που κουνάει και η μητέρα μου,σόι της αιώνια!!!
3.τις κρίσεις πανικού

πέρα από τις κρίσεις πανικού που πλέον έχουν μειωθεί πάρα πολύ τα υπόλοιπα τα αγαπάω πραγματικά. Και το γεγονός της υπερπροστατευτικής μητέρας και το γεγονός της υπερευαισθησίας μου και το πόδι μας τα αγαπώ πολύ. Γιατί? γιατί απλά είμαι εγώ, αυτά με έκαναν όπως είμαι, μου δίνουν ηρεμία και δύναμη.

Όντας έφηβη ή σε περιόδους κρίσεων τα έχω αισθανθεί ως αρνητικά στοιχεία. Λογικό όμως εφόσον σε κάποιες στιγμές που το μυαλό μας θολώνει δε σκεφτόμαστε καθαρά.

Είναι πολύ σημαντικό λοιπόν να μάθουμε να μας αγαπάμε και τα όποια στοιχεία θεωρούμε αρνητικά να τα μετατρέψουμε σε θετικά. Το να βρίσκω και να ξέρω ποια είμαι, τι μου αρέσει και να με αγαπώ με βοηθάει να ηρεμώ, το να σκέφτομαι όσα βρίσκω όμορφα πάνω μου και στη ζωή μου. Αυτή είναι και η λύση που μου έδωσαν οι ειδικοί στις κρίσεις πανικού. Δηλαδή να σκέφτομαι όσα αγαπώ και μου αρέσουν και τίποτ'άλλο!! Να λέω όχι σε όσα με συγχίζουν ή αποσυντονίζουν και να κάνω παύση σε ότι με πιέζει. Όχι για μια μέρα αλλά για μεγάλα διαστήματα που ίσως είναι και χρόνια. Ακόμα και αν πας πίσω σε πράγματα εαν συνεχίζεις να πιέζεσαι πας 10 φορές πιο πίσω. Ακόμα και αν μια βόλτα ή ένα ταξίδι ή μια παρέα νιώθεις ότι σε πιέζουν εκείνη τη στιγμή είναι καλύτερο να πεις όχι,παρά να πιεστείς να ακολουθήσεις. Πίστεψέ με όταν ηρεμίσεις πραγματικά θα τα κάνεις στο δεκαπλάσιο :)

Η βοήθεια από ειδικό είναι απαραίτητη νομίζω όμως. Απλά να ξέρεις ότι όλα αυτά στο σώμα σου είναι απλά άγχος και το άγχος μπορεί να γίνει κόμπος, μπορεί να γίνει στομαχόπονος, εμετός, διάρροια, πονοκέφαλος, μούδιασμα, ζαλάδα. Στην πραγματικότητα δε συμβαίνει τίποτα σωματικό απλά κάτι σε πιέζει κάθε φορά. Το τι το ξέρεις μόνο εσύ και ο λόγος που προτίνω κι εγώ έναν ειδικό είναι γιατί μπορεί να σε βοηθήσει να το βρεις και να το ξεκλειδώσεις απ'τη σωματική θέση που έχει πάρει.

---

Γεια σου! :) Συχνά λένε πως αν δεν αγαπάς τον εαυτό σου, δε μπορείς να αγαπήσεις τους άλλους. Σε μένα πώς συνδυάζονται όλα; Δεν ξέρω τι φταίει. Άλλοτε με λατρεύω, άλλοτε με ''μισώ'', είναι φορές που δεν αντέχω τη σάρκα μου. Ίσως φταίει που ασχολούμαι με τα καλλιτεχνικά και είμαι πολύ ευαίσθητη μέσα μου.. πώς το διαχειρίστηκες όλο αυτό με τη μητέρα σου;

Quote:

---

Originally Posted by Sophie_

Γεια σου! :) Συχνά λένε πως αν δεν αγαπάς τον εαυτό σου, δε μπορείς να αγαπήσεις τους άλλους. Σε μένα πώς συνδυάζονται όλα; Δεν ξέρω τι φταίει. Άλλοτε με λατρεύω, άλλοτε με ''μισώ'', είναι φορές που δεν αντέχω τη σάρκα μου. Ίσως φταίει που ασχολούμαι με τα καλλιτεχνικά και είμαι πολύ ευαίσθητη μέσα μου.. πώς το διαχειρίστηκες όλο αυτό με τη μητέρα σου;

---

Όλοι μας νομίζω πάνω κάτω περνάμε από στιγμές που είτε μας μισούμε είτε μας αγαπάμε. Το θέμα είναι πιο θα αφήσεις να επικρατεί τις περισσότερες.. Με τη μητέρα μου, θα σου πω. Την αγαπάω απίστευτα και είναι δίπλα μου συνεχώς οπότε μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι κάποια στιγμή θα μου φύγει.. κάποια στιγμή θα μου λείπει η προστασία της και ας είναι υπερβολική. Επίσης της χρωστάω αυτό που είμαι τώρα. Της χρωστάω την ευαισθησία που τελίκά με βοηθάει να γίνομαι απλά καλύτερος άνθρωπος ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα υποφέρω κάποιες στιγμές. Η ευαισθησία μου είναι η δυναμή μου οπότε τελικά κατάλαβα ότι ότι μου έκανε ήταν για καλό και για να έχω να μοιράζομαι μαζί της όχι μόνο κοινό αίμα αλλά πολλά περισσότερα :)