σκέψεις για αυτοκτονία

το τελευταίο καιρό όλο και πιο συχνά σκέφτομαι την αυτοκτονία.χθες το βράδυ είχα βγει με την παρέα μου κι ενώ περνούσα καλά , ξαφνικά μέσα σε λίγα λεπτά όλα μου φάνηκαν μάταια.κοιτούσα γύρω μου και τίποτα δεν με άγγιζε.το 15% των διπολικών αυτοκτονεί και αυτό με φοβίζει.ακόμη με φοβίζει πως πια έχω αρχίσει να συμφιλιώνομαι κατά έναν τρόπο με την ιδέα.και τώρα που γράφω σκέφτομαι πως μόνο η κόρη με κρατάει.αυτή με χρειάζεται, αυτήν δεν θέλω να πληγώσω, σε αυτήν οφείλω πράγματα,για αυτήν πρέπει να προσπαθήσω.

Να προσπαθήσεις Aktos, να προσπαθήσεις.
Για την κόρη σου και για όσα αξίζουν για σένα σε αυτόν τον κόσμο, ακόμη κι αν αυτά ειναι πολύ λίγα.
Τις καλύτερες θάλασσες, δεν τις έχουμε ταξιδέψει ακόμη Arktos. Δεν ξέρω αν και πότε θα τις ταξιδέψουμε, αλλά η προσδοκία αυτή και μόνο, αξίζει ρε γαμώτο.

ΥΓ. Για ότι με χρειαστείς, αν τυχόν μπορώ να ειμαι βοηθητικός για σένα, ξέρεις πως θα με βρεις.

ξέρω πως η ζωή είναι όμορφη.αλλά είναι αυτές οι στιγμές που δύσκολα περιγράφονται.νιώθεις πως τίποτα δεν αξίζει, ενώ πριν από λίγο χαιρόσουν που φύτευες ένα λουλούδι.ο ψυχίατρος μου έδωσε και δεύτερο σταθεροποιητή κι εγώ γίνομαι χειρότερα.Νίκο, σ\' ευχαριστώ.

Αrktos,
Για σένα, χωρίς λόγια
http://imagecache2.allposters.com/im...er-Posters.jpg

οτι σκεψεις κ να περνανε απο το μυαλο μας που τις ξερω κι εγω καλα
ΓΙΑ ΜΑΣ ΤΙΣ ΜΑΝΕΣ ΑΠΛΑ ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ

Quote:

---

Originally posted by arktos
το τελευταίο καιρό όλο και πιο συχνά σκέφτομαι την αυτοκτονία.χθες το βράδυ είχα βγει με την παρέα μου κι ενώ περνούσα καλά , ξαφνικά μέσα σε λίγα λεπτά όλα μου φάνηκαν μάταια.κοιτούσα γύρω μου και τίποτα δεν με άγγιζε.το 15% των διπολικών αυτοκτονεί και αυτό με φοβίζει.ακόμη με φοβίζει πως πια έχω αρχίσει να συμφιλιώνομαι κατά έναν τρόπο με την ιδέα.και τώρα που γράφω σκέφτομαι πως μόνο η κόρη με κρατάει.αυτή με χρειάζεται, αυτήν δεν θέλω να πληγώσω, σε αυτήν οφείλω πράγματα,για αυτήν πρέπει να προσπαθήσω.

---

Να ήσουν η μόνη.....Τι να πουν και οι οριακοί που καθημερινά φλερτάρουν με τον θάνατο;;;Λοιπόν τον φλέρταρα πολλές φορές από τα 15 μου και αν και σε απίστευτες στιγμές κενού προσπάθησα με το σκεπτικό πως υπάρχουν καλύτερες μέρες ΠΑΝΤΑ.......Αν και οι γονείς μου έπαιξαν το μέγιστο ρόλο στην επίτευξη της διαταραχής αυτοί με κράτησαν και εν ζωή..Περισσότερο η μάνα μου..Την έβλεπα χάλια και της έλεγα \"Μην λυπάσαι..Θα τα καταφέρω\"..Το ίδιο και ο αδερφός μου που λείπει μακριά...Εγώ ήμουν η δυνατή αδερφή του και θα τα κατάφερνα από εγωισμό και μόνο........και σήμερα που σου γράφω αν και δεν το πίστευα ποτέ είμαι πολύ καλύτερα αν και πριν ένα χρόνο ήμουν σε τρελό αδιέξοδο και κενό.......Το γυμναστήριο βοηθάει επίσης και ό,τι σε βοηθάει να εκτονώνεις αυτά που νιώθεις.Κάνε την ένταση δημιουργική........Πάρε παράδειγμα Μαρία Κάλας.....(Υστερία)

arktos γεια σου κι απο μένα!ειμαι καινουριο μέλος και διαβάζοντας τα γραφομενα σου περνω το θάρος να σου πω κατι που ισσως σου δοσει μια μικρή έστω δύναμη της στιγμές που σκεφτεσαι να \"αποχωρησεις\".έχώ κανει δυο αποπειρες ,εχω σκεφτει χιλιαδες φορες να το \"κάνω\" και καποιες απο αυτες εφτασα πολυ κοντα.
και εγω εχω εσθανθει ευτιχισμενη φυτεύοντας ενα λουλουδι ,και μετα απο λιγο πάλι μαυρίλα.
τοσα χρονια φλερταρω τον θάνατο και απο την αλλη( εστω την τελευταια στιγμη ) τον στήνω στα ραντεβου .

Μπορει σε λιγα χρόνια να βρεθει καποιο πολυ καλυτερο φαρμακο ή κατι που θα χτυπαει το προβλημα ακριβως στη ρίζα του και θα το εξαλήφει εντελώς.Γιατι να αποκλυουμε κατι τετοιο.καθε μερα τοσες ανακαλυψεις γίνονται(ακομα και τυχαια)Μενοντας στη ζωη δεν στερουμε απο τον εαυτο μας αυτη την πιθανότητα.φανταζεσε να αυτοκτονήσω και μετα απο 1 χρονο να ανακαλυπταν την απολυτη θεραπεία?δεν θα ηταν τραγική ειρωνεία?μετα απο τοσα χρονια πάλης?το μελλον θα φερει πολλα \"δώρα\" ειμαι σιγουρη.η επιστημη προχωραει με μέγαλα άλματα!

\"ΖΩ ΓΙΑ ΝΑ ΔΩ ΤΟ ΤΕΛΟΣ\"

κανε κουραγιο.και εγω το ίδιο κανω.
και τοσοι αλλοι.....................

arkto μου..εφοσων βλεπεισ πωστο σημαντικοτερο ειναι η κορουλα σου...τοτε να κανεισ περισσοτερο παρεα μαζι τησ... γιατι οχι?...το να δεχομαστε χαδια και αγκαλιεσ μασ ανακουφιζει εστω και για λιγο... ολα θα πανε καλα... απλα το ξερεισ...
..θελει υπομονη...μια αγκαλια και απο μενα!!!!!!σε φιλω.

αρκτούλα κουράγιο.θα περάσει και αυτό όπως πέρασε και τις άλλες φορές.και γω χθες ήμουν σκατά.(πέρασε απο το μυαλο μου και η αυτοκτονία).σήμερα ειμαι ελάχιστα καλύτερα.θα τα καταφέρουμε μια μέρα ρε γαμωτο!!!!καταλαβαινω ποσο υποφερεις,απλα κανε κουραγιο!!!:)

Το βράδυ θέλω καλό κρασι, ε?

:)

αρκτους,
μην υπερβαλεις και μην δραματοποιεις τα πραγματα.
Εισαι μια χαρα και δεν χρειαζεται να καταφευγεις σε τετοιες σκεψεις.

Τεσπα, παμε για αλλα ε?

arkto μου καταλαβαίνω πολύ καλά πώς είναι να τα βλέπεις όλα μαύρα και να νιώθεις ότι δεν αξίζει να ζεις.Μου έχουν περάσει πολλές φορές από το μυαλό τέτοιες σκέψεις αλλά δεν εχω προσπάθησει να τις πραγματοποιήσω.Πρέπει να προσπαθήσουμε να αντέξουμε όλα αυτά τα δύσκολα που περνάμε.Και να ελπίζουμε ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες.

arktos πώς είσαι?ευχομαι παντως καλύτερα.

arktoula,

γνωρίζεις βαθια μέσα σου ειμαι σιγουρη πώς υπάρχουν σοβαροι κ πολυ ομορφοι λογοι για να μεινεις στη ζωη....εστω κ ενας ειναι αρκετος.

Ξέρεις με τι τσαντίζομαι; Με το γελοίο του πράγματος, του πόσο πλασματικό είναι αυτό το συναίσθημα. Δεν αναφέρομαι σε εσένα arktos, αναφέρομαι σε εμένα.

Το ότι όλο αυτό μου βγαίνει γιατί προφανώς εκείνη τη στιγμή δεν είμαι καλά αλλά το μυαλό ενώ ξέρει με αποδείξεις ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα και θα γυρίσουν οι σκέψεις αρνείται να δει πέρα από τη μαυρίλα και απελπίζεται. Σαν τα παιδιά που τους εξηγείς ότι αυτή τη στιγμή πρόσκαιρα θέλουν κάτι με όλο τους το είναι αλλά σε λίγο θα το βαρεθούν. Μετά το βαριούνται και την επόμενη φορά τους ξαναλές τα ίδια, υπενθυμίζοντας τι έγινε την προηγούμενη φορά αλλά σου λένε \"μα, όχι, είμαι σίγουρος θα το θέλω για πάντα, αφού έτσι νιώθω\". Και φυσικά γίνεται πάλι το ίδιο, ξανά και ξανά. Το μυαλό τους δε μπορεί να φανταστεί το μετά, αφού δε νιώθουν εκείνη τη στιγμή όπως μετά.

Έχω περάσει πολλές φάσεις στη ζωή μου που ήθελα να αυτοκτονήσω. Στα 15 μου έκανα 9 απόπειρες αυτοκτονίες και αυτοκτονικές σκέψεις όλο το 24ωρο. Αλλά ζώντας αυτά που έζησα αργότερα, την ευτυχία, τα ευχάριστα συναισθήματα, τις περιόδους που ένιωθα ικανοποιημένη και δε μπορούσα καν να διανοηθώ ότι θα μπορούσα να αυτοκτονήσω, τα βάζω με τον εαυτό μου όταν σε άλλες περιόδους μου έρχονται αυτές οι σκέψεις.

Το ότι τα λέω βέβαια στον εαυτό μου εκείνη τη στιγμή βέβαια δε βοηθάει και πολύ να αλλάξει το πως νιώθω. Ξέρω, αλλά δε μπορώ να το νιώσω αυτό που ξέρω. Ε, μετά από λίγο καιρό μου περνάει και λέω \"κοίτα να δεις, πάλι μου πέρασε\".

Και φαίνεται από που πηγάζει όλο αυτό σε περιόδους αρρώστειας, που όταν αρχίζει λες \"ορίστε, τώρα ίσως καταφέρω να πεθάνω ανώδυνα για τους γύρω μου\" και σιγά σιγά σε πιάνει ο φόβος. Ενώ πριν ήθελες να φύγεις (ως επιλογή σου) τώρα κοιτάζεις γύρω σου και τρομάζεις με την ιδέα ότι δε θα ξαναδείς πια την οικογένειά σου, τον ουρανό και ένα σωρό μικρά πράγματα που σε κάνουν να νιώθεις ζωντανός.

Γιατί ωραία είναι σαν ιδέα, να φύγεις, να ησυχάσεις, αλλά είναι απλά αντίδραση του εγκεφάλου, όπως αντιδρά με αίσθημα φυγής μπροστά σε μια απειλή ή σε κάτι που δε μας αρέσει. Το θέμα είναι ότι αυτό που δε μας αρέσει μπορούμε να το αλλάξουμε, το θάνατο όχι.

σας ευχαριστώ όλους.είμαι καλύτερα.ίσως το γεγονός ότι ενισχύθηκε η αγωγή μου να έπαιξε ρόλο και το γεγονός πως προσπαθώ να κόψω - μειώσω το αλκοόλ.σας ευχαριστώ πραγματικά όλους.να είστε καλά.

Quote:

---

Originally posted by arktos
.......είμαι καλύτερα.......

---

Ωραία..........
Τσάκο άλλο ένα λουλουδάκι έτσι για να έχεις.........


http://aggie-horticulture.tamu.edu/p...SkyFlower3.jpg

Justme, με καλομαθαίνεινεις!ευχαριστ� �.ωραίο χρώμα.:)

Ζηλεύωωωωωωωωω!

Quote:

---

Originally Posted by arktos

το τελευταίο καιρό όλο και πιο συχνά σκέφτομαι την αυτοκτονία.χθες το βράδυ είχα βγει με την παρέα μου κι ενώ περνούσα καλά , ξαφνικά μέσα σε λίγα λεπτά όλα μου φάνηκαν μάταια.κοιτούσα γύρω μου και τίποτα δεν με άγγιζε.το 15% των διπολικών αυτοκτονεί και αυτό με φοβίζει.ακόμη με φοβίζει πως πια έχω αρχίσει να συμφιλιώνομαι κατά έναν τρόπο με την ιδέα.και τώρα που γράφω σκέφτομαι πως μόνο η κόρη με κρατάει.αυτή με χρειάζεται, αυτήν δεν θέλω να πληγώσω, σε αυτήν οφείλω πράγματα,για αυτήν πρέπει να προσπαθήσω.

---

Αληθεια πως βρηκες το κουραγιο και την θελιση να κανεις παιδι ως διπολικος(φιλικα)?Υπαρχει περιπτωση να εχει επιδραση η συμπεριφορα του γονεα επανω στο παιδι?Απο την λιγη πειρα που εχω στα μωρα(ανηψιο)μπορω να πω πως οποτε τον συνανταω νιωθω μια γαληνη ενα αγνο συναισθημα ασχετος αν εχω τα δικα μου η οχι.
Υπαρχει περιπτωση να επιδρα πανω σου θετικα αυτο το δεσιμο και να θεραπευει με τον καιρο?

Ισως αυτα που νιωθω ειναι επειδη δεν τον εχω παντα διπλα μου.
Φευγει αυτο το συναισθημα με τον καιρο?Η αλλαζει?

Με αυτα και με αυτα,οταν βλεπεις την κορη σου δεν αλλαζει η ψυχολογια σου?Οταν της μιλας κτλπ...