Καλημέρα βρίσκομαι σε τέλμα σχετικά με την οικογένειά μου.
Με το σύζυγό μου παντρευτήκαμε από έρωτα που κρατούσε πολλά χρόνια αλλά ήμασταν μακρυά ο ένας από τον άλλον. Δηλαδή δε γνωριζόμασταν ουσιαστικά.
Με το που παντρευτήκαμε και μείναμε μαζί αρχίσαν τα προβλήματα. Η δουλειά του δεν τον ικανοποιούσε και συνέχεια γκρίνιαζε.... Επρέπε να κάνει μια εγχείρηση και όταν τελικά την έκανε, το αφεντικό του βρήκε ευκαιρία και τον έδιωξε.. Από εκεί και πέρα δεν έκανε τίποτα για να βρει καινούργια δουλειά. Αυτός πίστευε ότι έκανε αλλά δεν έκανε αρκετά. Πχ έχει κόλλημα και θέλει παρακάλια για να πάει να κάνει μία ερώτηση σε ένα μπαρ εάν χρειάζονται προσωπικό..
Εγώ δεν έχω σταματήσει να δουλεύω αλλά τα τελευταία χρόνια δυστυχώς είμαι part time.
Μετακομίσαμε σε άλλη πόλη όπου υπήρχε σπίτι και εγώ βρήκα αμέσως δουλειά, και πέρασα και στο Πανεπιστήμιο, και αυτός δε βρήκε τίποτα, ή μάλλον βρήκε αλλά δεν πήρε φράγκο και μετά από 2 εβδομάδες έφυγε...Μετά δεν ξαναέψαξε γιατί σε τρεις μήνες θα πήγαινε εξωτερικό για δουλειά (πηγαίνει κάθε χρόνο)..
Εν τω μεταξύ πάνω σε έναν καυγά όπου ήμασταν μεθυσμένοι σήκωσε χέρι και μετά μυξοέκλαιγε σα μωρό.. Μετά από λίγο ανακάλυψα ότι ήμουν έγκυος... Δε σκέφτηκα το σενάριο να μην το κρατήσω λόγω ηλικίας και λόγω του ότι εγώ δεν είχα ξεμείνει ποτέ από δουλειά....
Αποφάσισα να ξεχάσω το συμβάν μιας και είχε συμβεί μόνο μια φορά και ημουν ακόμη ερωτευμένη..
Γεννιέται το παιδί και αποφασίζουμε να πάει να σπουδάσει κάτι που του αρέσει πολύ , έτσι ώστε να περνάει καλά στη δουλειά του.
Οπότε έμεινα πίσω και ανέλαβα το παιδί. Τη δεύτερη χρονιά των σπουδών του , και αφού είχαμε μαζέψει πολλά χρήματα από τη δουλειά στο εξωτερικό, αποφασίζουμε να μετακομίσουμε στην πόλη που σπουδάζει για να τον βλέπει το παιδί, και γενικά να είμαστε όλοι μαζί σαν οικογένεια. Εκεί ξανασήκωσε χέρι, αυτή τη φορά νηφάλιος, και κλασσικά άρχισε να κατηγορεί τον πατέρα του και να μυξοκλαίει και να λέει πως θα πεθάνει κτλ κτλ
Τώρα έχω γυρίσει στο πατρικό μου και σε λίγο θα φύγουμε για τη δουλειά στο εξωτερικό. Όμως... νιώθω ότι αυτός ο άνθρωπος δεν μπορεί να με κάνει ευτυχισμένη.. Θέλει παρακάλια για το οτιδήποτε, από το να βρει δουλειά, μέχρι το να κάνει ένα μερεμέτι στο σπίτι, μέχρι να πάμε όλοι μαζί μία βόλτα..Και όταν τελικά θα πάμε αυτή τη ρημαδοβόλτα, θα θυμιθεί να γκρινιάξει για το οτιδήποτε... πολλές φορές πιστεύω πως με βγάζει επίτηδες από τα ρούχα μου..
Από μόνος του δεν υπάρχει περίπτωση να φιλοτιμηθεί και να σκεφτεί το οτιδήποτε, πρέπει εγώ να είμαι υπεύθυνη για τον εαυτό μου, το παιδί και για εκείνον... Είμαι τόσο κουρασμένη πλέον που δεν έχω όρεξη ούτε για ένα καφέ να πάω. Το μόνο θετικό είναι ότι έχει αυτή τη δουλειά στο εξωτερικό απ όπου βγαίνουν τα προς το ζην...
Δεν μπορεί να ηρεμήσει με τίποτα, δεν κάθεται σε ένα σημείο, και μέσα στο απίτι επικρατεί μία ατμόσφαιρα τσίτας όπου δεν μπορώ να χαλαρώσω ούτε καν στο μπάνιο (θα έρθει κι εκεί να με πρήξει για κάτι) και συνέχεια μου μιλάει κι εγώ πρέπει όχι μόνο να του μιλάω και ενίοτε να λύνω τα ψυχολογικά του προβλήματα, αλλά και να τρέχω να συμμαζεύω αυτά που αφήνει πίσω του. θέλω κι εγώ πού και πού να κάθομαι χωρίς να κάνω τίποτα, ή να αναλάβει το παιδί για να διαβάσω ένα βιβλίο ή να πάω μία βόλτα μόνη μου...
Όταν ήμασταν στο εξωτερικό με είχε σε ένα σπίτι κλεισμένη με το παιδί, και αυτός έκανε τις βόλτες του και έπινε τις μπύρες του. Και με αποκάλεσε υστερική (που ήμουν!) επειδή διαμαρτυρήθηκα...Τώρα που πλησιάζει ο καιρός να ξαναπάω δε θέλω με τίποτα..
Όταν είμαστε έξω σε παρέες είναι πολύ ευχάριστος... Αλλά τι να το κάνω??Όταν είμαστε μαζί έξω θα θυμηθεί όλα τα προβλήματα της ζωής του τα οποία εγώ σαν καλή ψυχολόγος πρέπει να αντιμετωπίσω, και πολλές φορές να αναλάβω..
Δε νιώθω τίποτε πλέον, να φανταστείτε έχω να τον δω ένα μήνα και ούτε που τον σκέφτομαι...
Με έχει κουράσει απίστευτα η συμπεριφορά του και η προσωπικότητά του.
Πρ όλα αυτά ξέρω ότι με αγαπάει (μου το λέει συνέχεια), και ότι το παιδί τον αγαπάει και το αγαπάει και αυτός..
Απλά έχω κουραστεί πολύ με όλα.
Σκέφτομαι έντονα το διαζύγιο, αλλά από τη άλλη (και αυτό που μου λέει και εκείνος) είναι ότι θα είναι κρίμα το παιδί να μην τον βλέπει συχνά.
