Χωρισμός και τύψεις

Καλησπέρα σε όλους,
Είμαι νέος στην παρέα σας, και θα ήθελα να μοιραστώ το προβληματισμό μου μαζί σας. Είμαι 23 ετών και σύναψα μια σχέση με μια κοπέλα 22 ετών, που είναι και η πρώτη μου. Με την κοπέλα αυτή γνωριστήκαμε τυχαία τον Σεπτέμβριο που μας πέρασε σε μια δύσκολη εποχή για εμένα, διότι θα έφευγα στο εξωτερικό για Erasmus για 3,5 μήνες.. Παρόλο που για την κοπέλα αυτή δε ήμουν ερωτευμένος, ωστόσο μου άσκησε μια μεγάλη έλξη και ήθελα πολύ να τα φτιάξω μαζί της. Τα φτιάξαμε και είπαμε να το προσπαθήσουμε, παρόλο που θα έφευγα στο εξωτερικό.
Όσο καιρό ήμουν στο εξωτερικό η κοπέλα μου έκανε αρκετές αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές. Ήταν πάρα πολύ πιεστική, και ήθελε να μιλάμε όλη την μέρα, ζήλευε υπερβολικά και έφτανε στο σημείο να βλέπει.. φαντάσματα, και για χαζούς λόγους συνήθως θύμωνε και μου μιλούσε άσχημα και προσβλητικά, χωρίς βέβαια να το εννοεί αλλά τις έβγαινε έτσι. Ζούσα με λίγα λόγια ένα σκωτσέζικο ντους, καθώς τη μια φερόταν πολύ όμορφα και γλυκά, και την άλλη άσχημα.
Εγώ επειδή την αγαπούσα και ήθελα να ζήσω την 1η μου αυτή σχέση, έκανα υπομονή.. Τον Ιανουάριο γυρνάω Ελλάδα και είμαστε μια χαρά.. Τον πρώτο καιρό περνούσαμε πολύ όμορφα. Μετά όμως από λίγες εβδομάδες, ξεκίνησαν πάλι τα ίδια.. Πολύ πίεση και απαίτηση να βλεπόμαστε όλη την ώρα, παθολογική ζήλια για τα πάντα, και κυκλοθυμική συμπεριφορά.. Αυτό συνεχίστηκε μέχρι αρχές Μαρτίου, όπου εγώ από την πολύ πίεση, και σωματική και ψυχολογική έπαθα λοιμώδη μονοπυρήνωση και ήμουν τάβλα για 1 εβδομάδα.. Δε το σεβάστηκε και εγώ την χώρισα.. Από τότε όμως νιώθω τύψεις διότι το έκανα χωρίς πολύ σκέψη, επειδή ένιωθα αφόρητη πίεση. Από τότε έχω βρεθεί άλλες 3 φορές μαζί της, σε μια προσπάθεια να βρούμε μια λύση, αλλά ενώ θελόμαστε, έχει υπάρξει ρήγμα διότι δε είναι διατεθειμένη να αλλάξει, και μου το είπε.
Να τονίσω πως η κοπέλα πάσχει από κατάθλιψη από τα 18 της, λόγω του ότι είχε χωρίσει τότε με το πρώτο της αγόρι, δεν είχε περάσει στην σχολή που ήθελε και μάλωσε με τη καλύτερη της φίλη. Της βγήκε σε κατάθλιψη και στην αρχή ήταν κλεισμένη στο δωμάτιο της όλη τη μέρα, έκλαιγε, έκανε εμετούς, είχε αγοραφοβία κτλ.. Πήγε σε ειδικό και από τότε παίρνει αντικαταθλιπτικά μέχρι και σήμερα. Βέβαια τώρα είναι καλύτερα, καθώς μπορεί να βγαίνει από το σπίτι και γενικά αν δε την ξέρεις, δε καταλαβαίνεις ότι έχει κατάθλιψη. Επίσης σε καταστάσεις έντονου άγχους, παθαίνει κρίσεις πανικού, και παίρνει ηρεμιστικά. Όλα αυτά μου τα είχε πει από τη πρώτη στιγμή, ωστόσο εμένα δε με πτόησαν. Αλλά από ότι έζησα πρέπει να παίζουν σημαντικό ρόλο στην συμπεριφορά της. Διότι εκτός των παραπάνω, ήταν αρκετά μελαγχολική, απαισιόδοξη για όλα, είχε μειωμένη σεξουαλική διάθεση, και πολλές εναλλαγές στην διάθεση της.
Πλέον ενώ εγώ θα ήθελα να τις δώσω και μια δεύτερη ευκαιρία, δε το κάνω διότι φοβάμαι τη κατάθλιψη της, και μην ξανά πάθω ότι όλο το καιρό είχαμε σχέση. Επίσης οι γονείς μου,και οι φίλοι μου σχεδόν μου απαγορεύουν να την ξανά δω διότι μου λένε πως η κατάθλιψη είναι σοβαρό ζήτημα, και ότι δε ξέρεις που μπορεί να φτάσει..
Τι άποψη έχετε εσείς; Είναι όντως σοβαρά αυτά τα θέματα; Διότι δε γνωρίζω πολλά από τη κατάθλιψη. Η αλήθεια είναι ότι υπέφερα αρκετά από τη συμπεριφορά της, αλλά από την άλλη πέρασα πολλές και όμορφες στιγμές, και την αγαπάω. Απλά φοβάμαι, διότι δε ξέρω τι θα συμβεί, και διότι δε θέλω να τη χρησιμοποιήσω σαν παιχνίδι, και μετά από 1-2-3 μήνες να ξανά νιώσω χάλια και να ξανά χωρίσω...
Ήταν η πρώτη μου σχέση, και με πονάει αρκετά.

Ευχαριστώ πολύ και ζητώ συγγνώμη για το τεράστιο κείμενο μου. Απλά νιώθω σκασμένος..

Κάποια στιγμή μου αρέσε ένα παιδί που είχε διπολική διαταραχή. Ειλικρινά δεν με φόβιζε η διαταραχή αυτή καθαυτή γι'αυτό και σκέφτηκα να κάνω κάτι μαζί του, αλλά είχε πολύ αλλοπρόσαλη συμπεριφορά αρκετές φορές. Με αυτό εννοώ ότι ήταν πολύ απόλυτος, ότι κάποια στιγμή θύμωσε μαζί μου για εντελώς χαζό λόγο και μου είπε ότι δεν θέλει να ξαναμιλήσουμε αλλά μετά από 3 μέρες επικοινώνησε μόνος του μαζί μου. Είχα ρωτήσει λοιπόν τον ψυχοθεραπευτή μου αν έτσι συμπεριφέρονται οι διπολικοί και μου είχε πει χαρακτηριστικά ότι δεν μπορούμε να αποδίδουμε όλα τα στοιχεία της προσωπικότητας ενός ατόμου στην ασθένειά του. Νομίζω ότι κάτι τέτοιο ισχύει και με την πρώην κοπέλα σου. Δηλαδή δεν σημαίνει ότι όλοι οι άνθρωποι με κατάθλιψη ζηλεύουν παθολογικά αλλά μάλλον αυτό πάει αντίστροφα. Δηλαδή, η ζήλεια είναι στοιχείο του χαρακτήρα της και λόγω κατάθλιψης/κρίσεων πανικού κλπ οι συμπεριφορές αυτές μπορεί να οξύνονται. Νομίζω το ζήτημα είναι πολύ απλό. Μπορείς να αντέξεις αυτές τις συμπεριφορές; Αν όχι τότε δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο παρά να την ξεχάσεις αφού και η ίδια έχει δηλώσει κατηγορηματικά ότι δεν μπορεί να αλλάξει. Αλλά να έχεις στο μυαλό σου ότι αυτό το κάνεις γιατί δεν ταίριαζες με την συγκεκριμένη κοπέλα και όχι λόγω κατάθλιψης. Είναι κρίμα να τσουβαλιάζουμε όλους τους ανθρώπους που πάσχουν από μια ψυχική ασθένεια όπως κάνουν οι φίλοι σου και η οικογένειά σου προφανώς από άγνοια.

Ευχαριστώ πολύ για την απάντηση σου! Σίγουρα πχ η ζήλια είναι στοιχείο του χαρακτήρα της. Γενικά δε μπορούσα να βγάλω άκρη με τη συμπεριφορά της, καθώς ενώ ήταν πάρα πολύ γλυκιά και καλή με εμένα, ξαφνικά το γύριζε και αντιδρούσε άσχημα.. Βέβαια έχω και εγώ μεγάλο μερίδιο ευθύνης καθώς ήμουν πολύ μαλθακός, τις έκανα όλα τα χατήρια, και δε έβαζα όρια. Ίσως την εκνεύριζε και αυτό.
Τις συμπεριφορές αυτές, όχι δε μπορώ να τις αντέξω, και φάνηκε κιόλας με το ότι αρρώστησα εξαιτίας αυτών μέσα στη σχέση. Γιαυτό και διστάζω να τα ξανά βρω μαζί της, διότι λέει δε θα αλλάξω. Αλλά από την άλλη σκέφτομαι πως αν ξανά επανασυνδεθώ μαζί της, και αλλάξω εγώ κάποια στοιχεία του χαρακτήρα μου, ίσως αλλάξει και αυτή, αλλά αυτό δε το ξέρουμε. Και πραγματικά δε θέλω να μπω ξανά στη σχέση, και μετά από λίγο καιρό να αρχίσουν πάλι τα ίδια και να φύγω. Και οι γονείς/φίλοι γιαυτό ανησυχούν. Στο πως θα αντιδράσει η κοπέλα σε όλο αυτό, και στο ότι η κατάθλιψη δε ξέρουμε πως θα εξελιχθεί στο μέλλον, διότι την έχει ήδη 3 χρόνια, χωρίς να μπορεί να βγει από αυτήν...

οι ανθρωποι με καταθλιψη εχουμε την ταση να κρεμομαστε στους αλλους... ειμαστε ενα βαρελι χωρις πάτω που ζηταει συνεχεια επιβεβαιωση και ζουμε αναμεσα στην πραγματικοτητα και στα αρνητικα σεναρια..ζηευουμε και γινομαστε κτητικοι, δεν μπορουμε να καταλάβουμνε τι νιωθει και αν νιωθει ο αλλος κατι για εμας γιατι συνεχεια αμφισβητουμε την αξια μας.
ο αυντροφος μας ειναι η φυγη μας απο τις μαυρες σκεψεις, οι λιγες στιγμες ευτυχίας που μας δινει ειναι οαση για τα σκοταδια μας και λειτουργει σαν ναρκωτικη ουσια... θελεις συνεχεια εθιζεσαι θελεις ολο και περισσοτερο .
ειμαστε πιεστικοι και τυραννικοι χωρις να καταλαβαινουμε πως ξεπερναμε τα ορια.
κυριως ειμαστε μονινως τρομοκρατημενοι οτι θα χασουμε τον συντροφο μας ανα πάσα στιγμη και οτι αυτο θα μας υποτροπιασει... τρεμουμε την εγκαταληψη και την απορριψη η οποια συνεχεια συμβαινει μεσα στο μυαλο μας με το παραμικρο.

παρα τον πανικο μας οταν ερωτευομαστε δινομαστε ψυχη και σωματι σε ολο αυτο... αφοσιωνομαστε και αναγνωριζουμε με πραγματικη ευγνωμοσυνη το δωρο του ερωτα που μας προσφερει ο αλλος. ενας καταθλιπτικος δεν θα σε ταλαιπωρησει με υπουλα παιχνιδια .. δεν θα ασχοληθει με ολες αυτες τις σαχλαμαρες ... θα ζησει και θα απολαυσει την καθε στιγμη που του προσφερεις κυριολεκτικα σαν να ναι η τελευταια του...

οποτε ναι ειναι σκωτσεζικο ντους...απο παραδεισο πας κολαση σε ταχυτητες φωτος... ειναι μια σκετη τρελα η σχεση με καταθλιπτικο ατομο. αν δεν μπορεις να την αντεξεις αυτην την τρελα ειναι καλυτερο να απομακρυνθεις .. καταλαβαινω πως ειναι δυσκολο για σενα όλο αυτο, μιας και ειναι η πρωτη σου σχεση, αλλα μεχρι να θεραπευτει απο αυτην την αρρωστεια δεν προκειται να αλλαξει αυτη η κοπέλα. Αν δεις οτι δεν μπορεις να κοψεις ... μια καλη λυση θα ηταν να κανετε μαζι μια συνεδρια με τον γιατρο της

Quote:

---

Originally Posted by rea

οι ανθρωποι με καταθλιψη εχουμε την ταση να κρεμομαστε στους αλλους... ειμαστε ενα βαρελι χωρις πάτω που ζηταει συνεχεια επιβεβαιωση και ζουμε αναμεσα στην πραγματικοτητα και στα αρνητικα σεναρια..ζηευουμε και γινομαστε κτητικοι, δεν μπορουμε να καταλάβουμνε τι νιωθει και αν νιωθει ο αλλος κατι για εμας γιατι συνεχεια αμφισβητουμε την αξια μας.
ο αυντροφος μας ειναι η φυγη μας απο τις μαυρες σκεψεις, οι λιγες στιγμες ευτυχίας που μας δινει ειναι οαση για τα σκοταδια μας και λειτουργει σαν ναρκωτικη ουσια... θελεις συνεχεια εθιζεσαι θελεις ολο και περισσοτερο .
ειμαστε πιεστικοι και τυραννικοι χωρις να καταλαβαινουμε πως ξεπερναμε τα ορια.
κυριως ειμαστε μονινως τρομοκρατημενοι οτι θα χασουμε τον συντροφο μας ανα πάσα στιγμη και οτι αυτο θα μας υποτροπιασει... τρεμουμε την εγκαταληψη και την απορριψη η οποια συνεχεια συμβαινει μεσα στο μυαλο μας με το παραμικρο.

παρα τον πανικο μας οταν ερωτευομαστε δινομαστε ψυχη και σωματι σε ολο αυτο... αφοσιωνομαστε και αναγνωριζουμε με πραγματικη ευγνωμοσυνη το δωρο του ερωτα που μας προσφερει ο αλλος. ενας καταθλιπτικος δεν θα σε ταλαιπωρησει με υπουλα παιχνιδια .. δεν θα ασχοληθει με ολες αυτες τις σαχλαμαρες ... θα ζησει και θα απολαυσει την καθε στιγμη που του προσφερεις κυριολεκτικα σαν να ναι η τελευταια του...

οποτε ναι ειναι σκωτσεζικο ντους...απο παραδεισο πας κολαση σε ταχυτητες φωτος... ειναι μια σκετη τρελα η σχεση με καταθλιπτικο ατομο. αν δεν μπορεις να την αντεξεις αυτην την τρελα ειναι καλυτερο να απομακρυνθεις .. καταλαβαινω πως ειναι δυσκολο για σενα όλο αυτο, μιας και ειναι η πρωτη σου σχεση, αλλα μεχρι να θεραπευτει απο αυτην την αρρωστεια δεν προκειται να αλλαξει αυτη η κοπέλα. Αν δεις οτι δεν μπορεις να κοψεις ... μια καλη λυση θα ηταν να κανετε μαζι μια συνεδρια με τον γιατρο της

---

Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για την απάντηση. Είναι σαν να διαβάζω ακριβώς για τη κοπέλα μου.. Έπεσες μέσα ακριβώς σε όλα! Ο δικός μου προβληματισμός είναι ότι θέλω να τις δώσω μια δεύτερη ευκαιρία, αλλά φοβάμαι μήπως πάλι δε τα αντέξω όλα αυτά, και ξανά χωρίσω, κάτι που φυσικά δε είναι σωστό.
Μετά σκέφτομαι μήπως στο μέλλον η κατάθλιψη εξελιχθεί σε κάτι χειρότερο. Οι γονείς μου πχ αυτό φοβούνται. Υπάρχει αυτή η πιθανότητα;
Γενικά με προβληματίζει όλο αυτό.
Και τέλος το ότι μιλούσε πολύ άσχημα και προσβλητικά όταν θύμωνε, και το ότι είχε παθολογική ζήλια, ήταν στοιχείο του χαρακτήρας της ή επηρεαζόταν από την κατάθλιψη;

Ευχαριστώ πολύ! :)

Tελευταία φορά ποτε μιλήσατε;

Quote:

---

Originally Posted by Booth

Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για την απάντηση. Είναι σαν να διαβάζω ακριβώς για τη κοπέλα μου.. Έπεσες μέσα ακριβώς σε όλα! Ο δικός μου προβληματισμός είναι ότι θέλω να τις δώσω μια δεύτερη ευκαιρία, αλλά φοβάμαι μήπως πάλι δε τα αντέξω όλα αυτά, και ξανά χωρίσω, κάτι που φυσικά δε είναι σωστό.
Μετά σκέφτομαι μήπως στο μέλλον η κατάθλιψη εξελιχθεί σε κάτι χειρότερο. Οι γονείς μου πχ αυτό φοβούνται. Υπάρχει αυτή η πιθανότητα;
Γενικά με προβληματίζει όλο αυτό.
Και τέλος το ότι μιλούσε πολύ άσχημα και προσβλητικά όταν θύμωνε, και το ότι είχε παθολογική ζήλια, ήταν στοιχείο του χαρακτήρας της ή επηρεαζόταν από την κατάθλιψη;

Ευχαριστώ πολύ! :)

---

τι εννοεις χειροτερα? απο μια γριπη μπορει να φτασεις στην πνευμονια, απο μια πληγη σε γαγκραινα απο λαθος διατροφη σε διαβητη.. οπως ολες οι αρρωστειες του σωματος, ετσι και της ψυχης πρεπει να περιθαλποντε, αν το αφησεις, αν το αμελήσεις σιγουρα επιδυνωνεσαι και ..η χειροτερη μορφη καταθλιψης οδηγει σε θανατο, οπως εχουμε δει. Η συγκεκριμενη αποτι μου λες ομως παρακολουθει την κατασταση της αρα το πιο πιθανο ειναι καποια στιγμη να καταφερει να το ξεπερασει.. οι στατιστικες αυτο λένε τουλάχιστον.

οσον αφορα τον χαρακτηρα, θα στο θεσω διαφορετικα...οοοοτι ήταν μεχρι πριν την αρρωστεια της την αρρωστησε, αρα για να γινει καλα και εκεινη και εγω και ολοι οσοι υποφερουμε απο αυτο, θα πρεπει να αλλαξουμε εντελως νοοτροπία, συνηθειες και στοιχεια του χαρακτηρα μας. Οι ανθρωποι που θεραπευονται αποφευγουν αρνητικα συναισθηματα και ανθρωπους που τους τα προκαλουν .
δηλαδη δεν ζηλευουν, γιατι ξερουν οτι η ζηλια φθιρει τον εαυτο τους και την υγεια τους, αλλα δεν προκειται να παραμεινουν και με εναν συντροφο που τους δινει εναυσμα για την οποιαδηποτε ανασφαλεια..αναγνωριζουν πιο βαθια τα σημεια ..οσο υπουλα και αν ειναι και προστατευουν τον εαυτο τους...γιατι αυτη ειναι η πρωτη τους πρωταιρεότητα πλεον... να φροντιζουν καλυτερα τον εαυτο τους. δηλαδη η κοπέλα που ξερεις τωρα μπορει οταν θαραπευτει να μην εχει και πολλα στχ απο αυτα που ξερεις τωρα. να εχει δημιουργησει εναν πιο υγιή χαρακτηρα.

οπως και να χει, εχεις δικαιολογημενα πολλες απορίες που μονο ενας ειδικος μπορει να σου απαντησει με σαφηνεια. εγω δεν ειμαι ειδικη λεω μονο την αποψη μου επι του θεματος ... το πιο χρησιμο που εχεις να κανεις εσυ ειναι να ενημερωθεις για την ολη κατασταση απο τον γιατρο της. ισως εκεινος σε βοηθησει να πάρεις πιο ευκολα τις αποφασεις σου.

Quote:

---

Originally Posted by kerasi

Tελευταία φορά ποτε μιλήσατε;

---

Τη Κυριακή.. Βγήκαμε εξω, και φερομασταν σαν ένα κανονικό ζευγάρι. Όπως ήμασταν πριν.. Αλλά δε είμαστε μαζί λόγω της κατάστασης αυτής που έχει δημιουργηθεί..

Επίσης πως δικαιολογείτε πως μετά τον χωρισμό, έχουμε συναντηθεί 4 φορές, και αυτή και στις 4 με ήθελε δίπλα της. Δηλαδή δε μου θύμωσε, ούτε με κράτησε κακία. Απλά εγώ είμαι τελείως φοβισμένος και μπερδεμένος, ώστε να τα ξανά φτιάξω μαζί της.
Το να θέλει μετά από όσα έχουν προηγηθεί, πως σας φαίνεται;

Καλησπέρα κι από μένα,

Θα ήθελα με τη σειρά μου να σου πω, όντας μια κοπέλα με διπολική διαταραχή ότι δεν είναι πάντοτε απαραίτητο ότι τα χαρακτηριστικά ενός ανθρώπου με ψυχική διαταραχή είναι και από την ψυχική διαταραχή. Ο καθένας μας είναι εντελώς διαφορετικός ακόμα κι αν έχει την ίδια πάθηση,ακόμα κι αν έχει και τα ίδια βιώματα πολλές φορές. Για παράδειγμα ενώ έχω διπολική διαταραχή έχω βιώσει και πληγωθεί από ασταθείς και αλλοπρόσαλες συμπεριφορές ανθρώπων που δεν έχουν διαγνωστεί με κάποια ψυχική ασθένεια. Αντιθέτως έχω προσπαθήσει πολύ σκληρά να είμαι σταθερή και αισθάνομαι πολύ πιο σταθερή από άτομα χωρίς τα θέματά μου. Αυτό ίσως έχει να κάνει βέβαια με το ότι το παλεύω από μικρή επειδή μου τη δίνει να φερθώ αλλοπρόσαλα και στους άλλους αλλά και σε μένα. Οπότε θα σου έλεγα να μη βάλεις στη ζωή σου τον φόβο για τους ανθρώπους με ψυχικά θέματα γιατί μπορεί έτσι να απορρίψεις στο μέλλον κάτι υπέροχο. Όσο αναφορά την συγκεκριμένη κοπέλα χαίρομαι πάρα πολύ που αποφάσισε να το παλέψει με ειδικό γιατί μόνο έτσι θα τα καταφέρει να βγει από αυτό και η συμβουλή μου για σένα επάνω σε αυτό είναι ότι σου είπαν και οι υπόλοιποι.. έχει να κάνει με το αν εσύ αντέχεις την κοπέλα αυτή ως είναι αυτή τη στιγμή, δηλαδή και με τα δύσκολά της, και τα αλλοπρόσαλά της και τα τρυφερά της. Ίσως αλλάξει μετά τη θεραπεία ίσως όμως και όχι. Το θέμα είναι εσύ τι μπορείς να χειριστείς :)

Επίσης κάτι ακόμα που θα ήθελα να προσθέσω. Εγώ σε γενικές γραμμές ανεχόμουν την συμπεριφορά της, και δε με ενοχλούσε τόσο πολύ. Αυτά που δεν άντεξα και με κούρασαν όσο τίποτα, ήταν το ότι ήθελε να είμαστε όλη τη μέρα μαζί και να τα κάνουμε όλα μαζί, σε υπερβολικό βαθμό, με αποτέλεσμα εγώ να νιώθω ότι πνίγομαι, και επίσης η υπερβολική ζήλια. Η συμπεριφορά της, η αλλοπρόσαλλη μερικές φορές ήταν ανεκτή από εμένα :)

Συγγνώμη αλλά φαίνεται δεν την αγαπάς όπως λες και είναι πολύ καλύτερή σου αφού αυτή τα δίνει όλα σε μια σχέση και γι'αυτό και "απαιτεί" πλήρη αφοσίωση, γνώμη μου να την αφήσεις να βρει κάποιον άλλον καλύτερον.

Ηδικη μου κτθλψη δεν αλλαξε τα βασικα μου χαρακτηριστικα .................συνεχισα να αισθανομαι αυτοπεποιθηση , δεν μαρεσει να κρεμιεμαι και να εξαρτωμαι απο κανεναν , δεν ζηλευω καθολου , τιποτα δεν αλλαξε , το μονο που εχει αλλαξει , και διαβασα οτι οφειλεται σε παρενεργεια των τρομερων αντικτθλκων , που δεν ειναι καθολου αθωα , ειναι οτι το σεροξατ , που χρησιμοποιω , σε κανει 10 φορες πιο ευαλωτο στο να εκδηλωσεις βιαιη συμπεριφορα , δλδ εχω γινει πιο ευερεθιστος , ενω δεν ημουν παλια ........

Quote:

---

Originally Posted by pillow

Συγγνώμη αλλά φαίνεται δεν την αγαπάς όπως λες και είναι πολύ καλύτερή σου αφού αυτή τα δίνει όλα σε μια σχέση και γι'αυτό και "απαιτεί" πλήρη αφοσίωση, γνώμη μου να την αφήσεις να βρει κάποιον άλλον καλύτερον.

---

Ναι συμφωνώ με την άποψη σου, απλά και εγώ τα έδωσα όλα, απλά η κοπέλα είχε υπέρ του δέοντος απαιτήσεις. Ήθελε υπερβολικό χρόνο μαζί μου.. Εγώ τις τον έδινα όλο, αλλά και πάλι δεν ήταν αρκετός, και εγώ μετά από κάποιο διάστημα άρχισα να πνίγομαι.. Συν την άσχημη συμπεριφορά που είχε κατά καιρούς..
Οκ έχω κάνει και εγώ λάθη δεν λέω, αλλά θεωρώ πως η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση.

Αν τα ξαναβρείτε τι πιστεύεις ότι θα αλλάξει; η ίδια σου είπε ότι δεν μπορεί να αλλάξει είτε απο την κατάθλιψη είτε γιατί όντως είναι στοιχείο του χαρακτήρα της δεν θα το κάνει

Και επίσης λες ότι ούτε εσυ μπορείς να το ανεχτείς αυτο... Να πω κι ολας ότι λοιμώδη μονοπυρήνωση δεν παθαίνεις απο ψυχολογική πίεση οποτε αυτο δεν έχει σχέση...

Ανέφερες ότι έκανες σχέση μαζι της ενώ δεν ήσουν ερωτευμένος ... Σου άρεσε ? Τι σε κέρδισε η μήπως η επιθυμία για σχέση ήταν πολύ μεγαλύτερη. Μετα από λίγο λες ότι την αγαπούσες και υπέμενες.. Τελικά τι ισχύει?
Απο την άλλη θα ήταν άδικο και για αυτή και για εσένα να ταλαιπωρηθείτε ψυχολογικά με μια δευτερη ευκαιρία εκείνη να τρεφει ελπίδες και μαζί με την κατάθλιψη μπορεί να της κάνει κακό..
Αν δεν είσαι διατεθιμενος να ανεχτείς συμπεριφορές και να μάθεις περισσότερα πράγματα για την κατάθλιψη και την περίπτωση της μην προχωράς.. Κρίμα ειναι..
Σκέψου αν πραγματικά την αγαπάς και όχι ότι είναι η πρώτη σου σχέση και αν πιστεύεις ότι μπορείς να ζήσεις με το πρόβλημα τους θα ξέρεις και την απάντηση...

Η κοπέλα δεν έχει αλλες ασχολίες; πώς τη βγάζει την ημέρα; δεν πάει σχολή, δε διαβάζει, δε μένει με τους γονείς της; χόμπυ τίποτα;

Quote:

---

Originally Posted by mara035

Αν τα ξαναβρείτε τι πιστεύεις ότι θα αλλάξει; η ίδια σου είπε ότι δεν μπορεί να αλλάξει είτε απο την κατάθλιψη είτε γιατί όντως είναι στοιχείο του χαρακτήρα της δεν θα το κάνει

Και επίσης λες ότι ούτε εσυ μπορείς να το ανεχτείς αυτο... Να πω κι ολας ότι λοιμώδη μονοπυρήνωση δεν παθαίνεις απο ψυχολογική πίεση οποτε αυτο δεν έχει σχέση...

Ανέφερες ότι έκανες σχέση μαζι της ενώ δεν ήσουν ερωτευμένος ... Σου άρεσε ? Τι σε κέρδισε η μήπως η επιθυμία για σχέση ήταν πολύ μεγαλύτερη. Μετα από λίγο λες ότι την αγαπούσες και υπέμενες.. Τελικά τι ισχύει?
Απο την άλλη θα ήταν άδικο και για αυτή και για εσένα να ταλαιπωρηθείτε ψυχολογικά με μια δευτερη ευκαιρία εκείνη να τρεφει ελπίδες και μαζί με την κατάθλιψη μπορεί να της κάνει κακό..
Αν δεν είσαι διατεθιμενος να ανεχτείς συμπεριφορές και να μάθεις περισσότερα πράγματα για την κατάθλιψη και την περίπτωση της μην προχωράς.. Κρίμα ειναι..
Σκέψου αν πραγματικά την αγαπάς και όχι ότι είναι η πρώτη σου σχέση και αν πιστεύεις ότι μπορείς να ζήσεις με το πρόβλημα τους θα ξέρεις και την απάντηση...

---

Ευχαριστώ πολύ για την απάντηση σου! Κοίτα η αλήθεια είναι ότι δε θα αλλάξει κάτι, διότι μου το έχει αναφέρει και η ίδια, ότι δε πρόκειται να αλλάξει. Άρα τα ίδια προβλήματα, αργά ή γρήγορα θα ξανά επανέλθουν.
Ναι δε μπορώ να το ανεχτώ, διότι δε μου αρέσει η υπέρ του δέοντος πίεση που μου ασκούσε, η παράλογη ζήλια, και η κυκλοθυμικότητα της.
Λοιμώδη μονοπυρήνωση έπαθα από την ψυχολογική και σωματική πίεση. Μου το είπε ο γιατρός, και γενικά εγώ είχα να αρρωστήσω 6 χρόνια, και μόλις χώρισα το έπαθα. Επίσης έπαθα και μια πάθηση στο μάτι! Δεν είναι τυχαία όλα αυτά.

Ναι είναι αλήθεια πως δεν την ερωτεύτηκα από την αρχή. Γνωριστήκαμε και σε μια δύσκολη περίοδο για εμένα(μετά από λίγες ημέρες έφευγα στην Αγγλία), και ουσιαστικά πιέσαμε και οι 2 για να κάνουμε αυτή τι σχέση. Εγώ όντως ήθελα να δοκιμάσω, καθώς ήταν η πρώτη μου σχέση, και η κοπέλα επειδή της έβγαζα πολύ όμορφα χαρακτηριστικά(ούτε αυτή ήταν ερωτευμένη μαζί μου, μου το είχε αναφέρει). Ουσιαστικά είχαμε σχέση όχι από έρωτα, αλλά από το ότι είχαμε πολλά κοινά ενδιαφέροντα και άρεζε ο ένας τον χαρακτήρα του άλλου.
Στη διάρκεια της σχέσης, εμένα μου άρεζε όλο και περισσότερο, και φυσικά την αγαπούσα, όπως και αυτή, άσχετα με τις διαφορές μας και τους καβγάδες μας.. Πιστεύαμε και οι 2 σε αυτή τη σχέση πολύ.
Για να κλείσω κατά βάθος θέλω να δώσω δεύτερη ευκαιρία, διότι έχω πίστη ότι μπορούμε να τα πάμε καλά, καθώς παρόλο τις διαφορές μας, πάντα βρίσκαμε τρόπους να τις επιλύουμε, και διότι τρέφω πολλά αισθήματα για αυτή τη κοπέλα. Από την άλλη έχω εχθρούς τους γονείς μου και τους φίλους μου, διότι δε την θεωρούν κατάλληλη για εμένα, λόγω του ότι με ταλαιπώρησε αρκετά, και δε μου φερόταν σωστά. Και εγώ μέσα μου ακόμα δεν είμαι ξεκάθαρος πραγματικά.. Διότι όπως είπες και εσύ, μπορεί να επιμένω τόσο διότι ήταν η 1η μου σχέση και πραγματικά νιώθω τεράστιο κενό μέσα μου..

Quote:

---

Originally Posted by kerasi

Η κοπέλα δεν έχει αλλες ασχολίες; πώς τη βγάζει την ημέρα; δεν πάει σχολή, δε διαβάζει, δε μένει με τους γονείς της; χόμπυ τίποτα;

---

Φυσικά και έχει ασχολίες.. Πάει στη σχολή της, και κάνει και μια ξένη γλώσσα. Αυτά τα 2.. Ναι μένει με τους γονείς της, και έχει και έναν μικρότερο αδερφό!

Καλησπέρα.
Όταν εννοείς δεύτερη ευκαιρία σε ποιον εννοείς?

Quote:

---

Originally Posted by Ntoubroutza

Καλησπέρα.
Όταν εννοείς δεύτερη ευκαιρία σε ποιον εννοείς?

---

Πιο πολύ στον εαυτό μου. Διότι ήταν η πρώτη μου σχέση, και σίγουρα έκανα πολλά λάθη απειριας. Θεωρώ ότι πλέον είμαι πιο έτοιμος.. Απλα δε ξέρω αν πλέον αξίζει το κόπο :/

Η μόνη ευκαιρία που βλέπω να υπάρχει- σου το δήλωσε η κοπέλα ξεκάθαρα- είναι αυτή της δικής σου αλλαγής. Να είστε κολλημένα ρύζια, όλη μέρα μαζί, να κάνετε ζήλιες κτλ. Δεν κρίνω, ο καθείς έχει τη σχέση που τον ικανοποιεί. Η ίδια δεν προτίθεται ν αλλάξει, προφανώς αυτό έχει ανάγκη, αυτήν τουλάχιστον την περίοδο της ζωής της.

Εσύ?

edit: Ερώτηση: Τι σου αρέσει στο χαρακτήρα της? Τι είναι αυτό που σε τράβηξε και σε έδεσε μαζί της, παρότι δεν ήσουν ερωτευμένος? Ποια είναι τα "όμορφα χαρακτηριστικά" που λες πως της βγάζεις? Γιατί εδώ μόνο τα άσχημα διάβασα

Quote:

---

Originally Posted by imagine

Η μόνη ευκαιρία που βλέπω να υπάρχει- σου το δήλωσε η κοπέλα ξεκάθαρα- είναι αυτή της δικής σου αλλαγής. Να είστε κολλημένα ρύζια, όλη μέρα μαζί, να κάνετε ζήλιες κτλ. Δεν κρίνω, ο καθείς έχει τη σχέση που τον ικανοποιεί. Η ίδια δεν προτίθεται ν αλλάξει, προφανώς αυτό έχει ανάγκη, αυτήν τουλάχιστον την περίοδο της ζωής της.

Εσύ?

edit: Ερώτηση: Τι σου αρέσει στο χαρακτήρα της? Τι είναι αυτό που σε τράβηξε και σε έδεσε μαζί της, παρότι δεν ήσουν ερωτευμένος? Ποια είναι τα "όμορφα χαρακτηριστικά" που λες πως της βγάζεις? Γιατί εδώ μόνο τα άσχημα διάβασα

---

Το ζήτημα είναι ότι εγώ άλλαξα αρκετά για να μπορώ να την ικανοποιώ. Πχ παραμέλησα παρέες, ασχολίες, οικογένεια κτλ για να είναι ικανοποιημένη, αλλά αυτή ήθελα ακόμα παραπάνω.. Η μόνη αλλαγή που μπορώ να κάνω είναι να αλλάξω λίγο στάση, και να μην είμαι τόσο παθητικός, και να απαιτώ κάποια πράγματα.. Αλλά δε θεωρώ ότι θα τα δεχτεί με χαρά..

Στο χαρακτήρα της μου άρεσε το ότι σαν άτομα μοιάζουμε πολύ. Δηλαδή καταρχήν έχουμε πολλά κοινά ενδιαφέροντα, είμαστε και οι 2 πολύ χαμηλών τόνων χαρακτήρες, επίσης η κοπέλα είναι πολύ ειλικρινής, και τέλος η αγάπη μου έδινε ήταν απλόχερη και με πολύ όμορφο τρόπο.
Εντάξει έγραψα τα άσχημα, διότι ήταν πολύ χτυπητά και με ενόχλησαν πάρα πολύ. Δεν είναι όμως ότι δεν είχε καλά, και ότι δεν την αγαπάω.. Απλά πλέον θεωρώ ότι απλά δε υπάρχει η χρυσή τομή, και στο ότι πρέπει να συμβιβαστώ στο ότι απλά δε ταιριάζουνε τα θέλω μας.. Αυτή θέλει μια σχέση πολύ κλειστή, εγώ θέλω περισσότερες ελευθερίες.. Συν ότι είμαι σε ένα πολύ μεταβατικό στάδιο της ζωής μου(Μόλις τελείωσα τη σχολή, φεύγω στρατό σε λίγους μήνες κτλ). Απλά θεωρώ το ότι ήταν η πρώτη μου σχέση, με ενοχλεί αρκετά το ότι έληξε τόσο γρήγορα και τόσο άδοξα.

Quote:

---

Originally Posted by Booth

Απλά πλέον θεωρώ ότι απλά δε υπάρχει η χρυσή τομή, και στο ότι πρέπει να συμβιβαστώ στο ότι απλά δε ταιριάζουνε τα θέλω μας.. Αυτή θέλει μια σχέση πολύ κλειστή, εγώ θέλω περισσότερες ελευθερίες.. Συν ότι είμαι σε ένα πολύ μεταβατικό στάδιο της ζωής μου(Μόλις τελείωσα τη σχολή, φεύγω στρατό σε λίγους μήνες κτλ). Απλά θεωρώ το ότι ήταν η πρώτη μου σχέση, με ενοχλεί αρκετά το ότι έληξε τόσο γρήγορα και τόσο άδοξα.

---

Κοίτα τι γράφεις ... Και νομίζω ότι δίνεις την απάντηση... Και έχεις και ένα θέμα ότι ήταν η πρώτη σου σχέση....
Και όπως λες το να αλλάξεις στάση ούτε αυτό θα εινσι αποδεκτό
Θα φυγεις και φαντάρος θα είσαι ήδη πιεσμένος και ίσως αναβιώσεις συμπεριφορές απο τους που έλειπες στο εξωτερικό...
Τι εινσι αυτο τελικά που θέλεις ? Τι μπορείς να ανεχτείς? Αυτά σκέψου ... Και όχι τις ροματικα ότι ήτα η πρώτη σχέση γιατί στην πρώτη στραβή που θα γίνει όλο αυτό θα πάει περίπατο.

Quote:

---

Originally Posted by mara035

Κοίτα τι γράφεις ... Και νομίζω ότι δίνεις την απάντηση... Και έχεις και ένα θέμα ότι ήταν η πρώτη σου σχέση....
Και όπως λες το να αλλάξεις στάση ούτε αυτό θα εινσι αποδεκτό
Θα φυγεις και φαντάρος θα είσαι ήδη πιεσμένος και ίσως αναβιώσεις συμπεριφορές απο τους που έλειπες στο εξωτερικό...
Τι εινσι αυτο τελικά που θέλεις ? Τι μπορείς να ανεχτείς? Αυτά σκέψου ... Και όχι τις ροματικα ότι ήτα η πρώτη σχέση γιατί στην πρώτη στραβή που θα γίνει όλο αυτό θα πάει περίπατο.

---

Ευχαριστώ πολύ για την απάντηση σου! Συμφωνώ απολύτως με αυτά που γράφεις. Κοίταξε αυτή τη στιγμή θέλω μια σχέση, αυτό είναι ξεκάθαρο μέσα μου. Ωστόσο με την πρώην κοπέλα μου, φοβάμαι την επανασύνδεση, διότι θεωρώ ότι δε θα αλλάξουν πολλά, θα ξανά έχουμε διαφορές, και σίγουρα θα επέλθει και δεύτερος χωρισμός, και μάλιστα χειρότερος. Και επίσης όπως ανέφερα βρίσκομαι σε ένα μεταβατικό στάδιο της ζωής μου, και η κοπέλα αυτή, θα μου δημιουργεί προβλήματα. Ωστόσο την αγαπάω πολύ, και θα ήθελα να το προσπαθήσω, και ας φάω το κεφάλι μου. Αλλά αν το κάνω αυτό, βάζω σε κίνδυνο της δικιά της ψυχική υγεία, καθώς μπορεί σε λίγους μήνες, να ξανά αρχίσουν τα ίδια, να ξανά φύγω, και μετά αυτή δε μπορώ να φανταστώ πως θα αντιδράσει, και με το δίκαιο της..

Σε βλέπω να ξαναφεύγεις βασικά έχεις ήδη φυγει όσο και να θες να το προσπαθείς... Ειναι η γλυκά της πρώτης σχέσης ειναι ότι ξέρεις που πας αλλά αυτο ταυτόχρονα σε πνιγει ... Τώρα φαντάσου και μέσα σε αυτήν ... Και η κοπέλα έχει και ένα θέμα παραπάνω.. Όχι ότι αν δεν είχε δεν θα ήταν άδικο για εκείνη αλλά είναι πολύ σημαντική και η ψυχική της υγεία.. Θα της δώσεις ελπίδες και στον εαυτό σου ... Εσύ ξέρεις τα όρια σου ... Εκείνη όμως βρίσκεται σε λεπτές ισορροπίες..
Το να θες μια σχέση δεν ειναι κακο ... Αλλα το να θες μια " προβληματική" σχέση και να εμμένεις σε μια κατάσταση που δεν βγάζει πουθενά δεν είναι η λύση στο πρόβλημα σου..
Αλλα θέλω μια σχέση δεν σημαίνει πως θα την εχω εδω και τώρα.. Δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει το μέλλον... Και κατά μία εννοια εξαρτάται και από σένα

Quote:

---

Originally Posted by mara035

Σε βλέπω να ξαναφεύγεις βασικά έχεις ήδη φυγει όσο και να θες να το προσπαθείς... Ειναι η γλυκά της πρώτης σχέσης ειναι ότι ξέρεις που πας αλλά αυτο ταυτόχρονα σε πνιγει ... Τώρα φαντάσου και μέσα σε αυτήν ... Και η κοπέλα έχει και ένα θέμα παραπάνω.. Όχι ότι αν δεν είχε δεν θα ήταν άδικο για εκείνη αλλά είναι πολύ σημαντική και η ψυχική της υγεία.. Θα της δώσεις ελπίδες και στον εαυτό σου ... Εσύ ξέρεις τα όρια σου ... Εκείνη όμως βρίσκεται σε λεπτές ισορροπίες..
Το να θες μια σχέση δεν ειναι κακο ... Αλλα το να θες μια " προβληματική" σχέση και να εμμένεις σε μια κατάσταση που δεν βγάζει πουθενά δεν είναι η λύση στο πρόβλημα σου..
Αλλα θέλω μια σχέση δεν σημαίνει πως θα την εχω εδω και τώρα.. Δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει το μέλλον... Και κατά μία εννοια εξαρτάται και από σένα

---

Ευχαριστώ πολύ για την απάντηση σου! Πραγματικά τα είπες όλα.. Και εγώ μέσα μου πλέον ξέρω ότι δε θα βγάλει πουθενά αυτή η σχέση, απλά όπως είπες και εσύ, λόγω του ότι ήταν η πρώτη μου, και λόγω του ότι έχω ανάγκη για μια σχέση, με οδήγησαν στο σημείο, που παρόλο που την χώρισα, επέστρεψα άλλες 2 φορές, ώστε να μπορέσω να βρω μια χρυσή τομή. Πλέον όμως δεν είναι παιχνίδι, και ούτε σωστό να παίζεις με τη ψυχή του άλλου.
Απλώς μου λείπει πολύ η συντροφιά της, τα χάδια της κτλ.. Πλέον έχω γυρίσει πάλι στην παλιά μου ζωή, που ναι μεν έχω την ψυχική μου ηρεμία, αλλά μου λείπει ο άνθρωπος μου.. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι παράδοξο αυτό, αλλά έτσι νιώθω!

Quote:

---

Originally Posted by Booth

Ευχαριστώ πολύ για την απάντηση σου! Πραγματικά τα είπες όλα.. Και εγώ μέσα μου πλέον ξέρω ότι δε θα βγάλει πουθενά αυτή η σχέση, απλά όπως είπες και εσύ, λόγω του ότι ήταν η πρώτη μου, και λόγω του ότι έχω ανάγκη για μια σχέση, με οδήγησαν στο σημείο, που παρόλο που την χώρισα, επέστρεψα άλλες 2 φορές, ώστε να μπορέσω να βρω μια χρυσή τομή. Πλέον όμως δεν είναι παιχνίδι, και ούτε σωστό να παίζεις με τη ψυχή του άλλου.
Απλώς μου λείπει πολύ η συντροφιά της, τα χάδια της κτλ.. Πλέον έχω γυρίσει πάλι στην παλιά μου ζωή, που ναι μεν έχω την ψυχική μου ηρεμία, αλλά μου λείπει ο άνθρωπος μου.. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι παράδοξο αυτό, αλλά έτσι νιώθω!

---

Σου λείπει ένας Ανθρωπος , μια σχέση..η συντροφικότητα... Νομίζω εκεί τα μπερδεύεις... Δυο φορές πήγαινε έλα πολυ δεν είναι? Ίσως σου λείπει και η συνήθεια με αυτήν ακόμα και η πίεση που δεν αντέχεις και δεν θα αντέξεις .. Και οκ τη νοιάζεσαι δεν μπορεί να αλλάξει απο τη μια στιγμή στην άλλη αυτό
Δεν μας λείπει κάποιος που μας έπνιγε που μας έβγαζε εκτός εαυτού...που ήμασταν διαφορετικοί ... Που δεν περνούσαμε καλά και ήμασταν δυστυχισμένοι κατά κάποιο τρόπο

Quote:

---

Originally Posted by mara035

Σου λείπει ένας Ανθρωπος , μια σχέση..η συντροφικότητα... Νομίζω εκεί τα μπερδεύεις... Δυο φορές πήγαινε έλα πολυ δεν είναι? Ίσως σου λείπει και η συνήθεια με αυτήν ακόμα και η πίεση που δεν αντέχεις και δεν θα αντέξεις .. Και οκ τη νοιάζεσαι δεν μπορεί να αλλάξει απο τη μια στιγμή στην άλλη αυτό
Δεν μας λείπει κάποιος που μας έπνιγε που μας έβγαζε εκτός εαυτού...που ήμασταν διαφορετικοί ... Που δεν περνούσαμε καλά και ήμασταν δυστυχισμένοι κατά κάποιο τρόπο

---

Ακριβώς όπως τα λες είναι. Και εγώ με αυτό απορώ: Με ένα άτομο που αρκετές φορές πιεζόμουν, πνιγόμουν, και δε περνούσα τόσο καλά, όσο θα ήθελα, και παρόλα αυτά ακόμα το σκέφτομαι, προσπαθώ να εξιδανικεύσω καταστάσεις κτλ.. Ίσως το ότι ήταν η πρώτη μου σχέση, και έζησα στιγμές πρωτόγνωρες για εμένα, με επηρέασε και τώρα απλά φοβάμαι την μοναξιά. Επίσης η κοπέλα, όταν ήταν στα καλά της, ήταν πολύ τρυφερή, και η αλήθεια είναι ότι αυτό μου λείπει..
Εγώ θεωρώ πως με το χρόνο θα περάσει όλο αυτό το αίσθημα. Εσύ τι θεωρείς;

Οταν θα βρεις κάποια άλλη που θα σε καλύπτει σε ολα τα επίπεδα και θα σε κάνει πραγματικά ευτυχισμένο τότε όλο αυτό θα είναι μια ανάμνηση και θα έχεις απλώς κρατήσει τη γλυκα της πρώτης σχέσης σου...
Το πότε θα έρθει όμως δεν το ξέρει κανείς... Μπορεί σε σε μια μέρα σε ένα μήνα σε 5 κλπ
Έχε τα μάτια ανοιχτά...
Απο εκεί και πέρα η επιλογή ειναι πάλι δική σου!!! Μένεις σε μια "ελλαττωματική" σχέση με ο.τι αυτο συνεπάγεται ζώντας το χωρίς μπρος πίσω η προχωράς μπροστά και μόνο!!!

Quote:

---

Originally Posted by mara035

Οταν θα βρεις κάποια άλλη που θα σε καλύπτει σε ολα τα επίπεδα και θα σε κάνει πραγματικά ευτυχισμένο τότε όλο αυτό θα είναι μια ανάμνηση και θα έχεις απλώς κρατήσει τη γλυκα της πρώτης σχέσης σου...
Το πότε θα έρθει όμως δεν το ξέρει κανείς... Μπορεί σε σε μια μέρα σε ένα μήνα σε 5 κλπ
Έχε τα μάτια ανοιχτά...
Απο εκεί και πέρα η επιλογή ειναι πάλι δική σου!!! Μένεις σε μια "ελλαττωματική" σχέση με ο.τι αυτο συνεπάγεται ζώντας το χωρίς μπρος πίσω η προχωράς μπροστά και μόνο!!!

---

Εγώ φυσικά και θέλω να το συνεχίσω, και να το ζήσω, καθώς μου άρεζε η σχέση σαν σχέση παρά τα προβλήματα που υπήρχαν. Πλέον εγώ κάνω πίσω λόγω της κατάθλιψης που έχει η κοπέλα, που τώρα συνειδητοποιώ το ότι μπορεί να έχει διάφορες μεταλλάξεις στο μέλλον. Αν δεν είχε την κατάθλιψη, θα συνέχιζα μαζί της.. Τώρα λόγω αυτού, φοβάμαι πιο πολύ για την ίδια, για να μην πονέσει και χειροτερέψει σε πιθανό δεύτερο χωρισμό!

Δεν μπορείς να μιλάς για να δώσετε μια δεύτερη ευκαιρία στη σχέση σας και παράλληλα να αναφέρεσαι σε δεύτερο χωρισμό, είναι σαν να το προδικάζεις όλο αυτό...Η κοπέλα σε θέλει, περιμένει να γυρίσεις εσύ ας πούμε? Εγώ λέω να μιλήσεις ειλικρινά στην κοπέλα σου όπως τα λες εδώ...ότι σε θέλω αλλά δεν ξέρω αν μπορώ να το αντέξω όλο αυτό και φοβάμαι μη σε κάνω χειρότερα. Και εκείνη λογικό είναι να διεκδικεί την σχέση που θέλει , αν όμως εσύ πνίγεσαι? Άμα ξεκινήσεις την ίδια σχέση με τον φόβο ότι θα πνίγεσαι ή ότι θα την πληγώσεις δεν θα είσαι και καλά , θα είσαι σε ένα μόνιμο φόβο. Επομένως αν αποφασίσεις να είστε μαζί κάνε της μια κουβέντα για το τι και πως....Αν εκείνη σου ξαναπεί ότι δεν θέλει να αλλάξει, δεν ξέρω αν αξίζει και τον κόπο...Και τελικά εκείνη θα βοηθηθεί με το να ανέχεσαι εσύ όλα αυτά που σε πνίγουν ή με το να έχει μια υγιή σχέση μαζί σου?

Ευχαριστώ πολύ για την απάντηση σου Cube! Με την κοπελιά έχουμε βρεθεί μετά τον χωρισμό άλλες 2 φορές, μιλήσαμε διεξοδικά, και δεν βγήκε άκρη, διότι αυτή μου είπε και τις 2 φορές ότι δε μπορεί να αλλάξει, και ότι είναι αυτή που είναι. Οπότε μια τυχόν επανασύνδεση θα φέρει πάλι στο προσκήνιο τα ίδια προβλήματα δυστυχώς. Εφόσον το λέει και η ίδια.
Την κοπέλα την θέλω και εγώ, αλλά με προβληματίζει το ότι μου το έχει πει και η ίδια ότι δε πρόκειται να αλλάξει, και το ότι πάσχει από την κατάθλιψη, και ποτέ δε ξέρεις στο μέλλον πως θα εξελιχθεί. Επιπλέον οι γονείς μου και οι φίλοι μου είναι όλοι αρνητικοί στην επανασύνδεση, διότι δε τους άρεσαν καθόλου οι συμπεριφορές τις, ενώ οι γονείς μου φοβούνται και την κατάθλιψη. Για αυτό το θέμα, εγώ ντρέπομαι να μιλήσω με την κοπέλα. Δεν αισθάνομαι άνετα..
Εμένα εν κατακλείδι αυτό που με τσιγκλάει και με ενοχλεί, είναι πως ήταν μια κοπέλα όπως την ήθελα, ταιριάζαμε αρκετά, απλά είχε άλλα θέλω, και το ότι έπασχε από κατάθλιψη τις δημιουργούσε προβλήματα στη συμπεριφορά της.
Και τέλος αγχώνομαι στο ότι δε θα ξανά βρω μια άλλη κοπέλα που να με αγαπάει και να είναι έτσι όπως την θέλω. Διότι σκέφτομαι ότι έφτασα 23 χρονών για να βρω μια σωστή κοπέλα, ποιος ξέρει πόσο καιρό ακόμα θα κάνω... :/

Εγώ από αυτά που διαβάζω δεν με βοηθάς να σου πω μείνε μαζί της, το αντίθετο.... Θέλω να σου πω να την αφήσεις και να πας παρακάτω αλλά δεν είναι τόσο απλό για σένα φαντάζομαι αλλιώς δεν θα το σκεφτόσουν κιόλας...Δεν αισθάνεσαι άνετα για το θέμα της κατάθλιψης? Τι κουβέντες κάνατε δηλαδή? Της έλεγες ότι πνίγεσαι, ότι έχει άσχημες συμπεριφορές?

Quote:

---

Originally Posted by cube

Εγώ από αυτά που διαβάζω δεν με βοηθάς να σου πω μείνε μαζί της, το αντίθετο.... Θέλω να σου πω να την αφήσεις και να πας παρακάτω αλλά δεν είναι τόσο απλό για σένα φαντάζομαι αλλιώς δεν θα το σκεφτόσουν κιόλας...Δεν αισθάνεσαι άνετα για το θέμα της κατάθλιψης? Τι κουβέντες κάνατε δηλαδή? Της έλεγες ότι πνίγεσαι, ότι έχει άσχημες συμπεριφορές?

---

Την σκέφτομαι πολύ, διότι όπως προανεφερα μου άρεζε πολύ ο χαρακτήρας της, ήταν τρυφερή μαζί μου, και μου έβγαζε πολλά όμορφα στοιχεία. Συν ότι ήταν και η πρώτη μου, άρα ακόμα παραπάνω.
Αυτή είχε όμως άλλα θέλω. Ήθελε μία σχέση πολύ σοβαρή, κανονιζε ήδη το μέλλον μας από κοινού, ενώ γνωριζομασταν μόλις 5 μήνες, απαιτούσε να βρισκόμαστε κάθε μέρα και για πάρα πολλές ώρες, ήθελε να τα κάνουμε όλα μαζί. Στην αρχή μου αρεζε, αλλά στη συνέχεια άρχισα να πνίγομαι. Ήθελα λίγο το χώρο μου. Έκανα προσπάθειες να το αλλάξω, αλλά ήταν αμεταπιστη. Εγώ επειδή την αγαπούσα έκανα πράγματα χωρίς να τα θέλω πάντα, πιεζομουν, αρρώστησα και εκεί είπα δε πάει άλλο και τη χώρισα. Μετά βέβαια άρχισαν οι τύψεις, του τύπου βιάστηκα κτλ.. Όταν βρέθηκαμε 2 φορές μετά τον χωρισμό τις τα είπα όλα όσα με ενοχλούσαν, και συμφώνησε. Καταλάβαινε τα λάθη τις, και μου είπε ότι πληρώνεις τα σπασμένα από τη προηγούμενη της σχέση που είχε άσχημη κατάληξη. Μετά μου είπε ότι είχε και αυτή παράπονα από εμένα, του τύπου ότι είχα αρχίσει να πνίγομαι, το έβλεπε αλλά δε έλεγα κάτι, και αυτή προσπαθούσε να βρει τι φταίει, και ότι ήμουν πολύ μαλθακός και δε διεκδικούσα τα θέλω μου. Συμφωνώ διότι όντως τα έκανα.. Ωστόσο και στις 2 συναντήσεις μου είπε ότι δε μπορώ να αλλάξω παραπάνω και ότι θα είμαι η ίδια.. Θα θέλω να σε βλέπω συνέχεια, τα πάντα μαζί, όλη μέρα μαζί, θα συνεχίσω να μιλάω άσχημα αν νευριασω κτλ.. Και εκεί κολλάει το πράγμα... Εγώ δε μπορώ να ξανά μπω στη σχέση με αυτές τις προϋποθέσεις διότι θα πνίγω ξανά και σίγουρα θα ξανά φύγω. Επίσης όπως ειπα και πιο πάνω οι άνθρωποι του στενού μου περιβάλλοντος είναι όλοι αρνητικοί στο να τα ξανά βρω... Οπότε μάλλον δε βγαίνει άκρη... Απλα εμένα μου μένει το μαράζι του ότι τέλειωσε πολύ νωρίς, και ξαφνικά και το ότι δε έδωσα μία δεύτερη ευκαιρία ώστε να δω αν τυχόν μπορεί να αλλάξει κάτι και να πορευτουμε καλύτερα!

Κοίταξε το ότι έχει νεύρα το καταλαβαίνω δεν μπορεί να το αλλάξει.... Αλλά αν είναι καταπιεστική να είστε όλη μέρα μαζί θα μπορούσε να κάνει μια υποχώρηση και να σε αφήνει και λίγο ελεύθερο... Στην τελική τι είσαι φυλακισμένος? Όση ώρα θες περνάς μαζί της, ίσως έπρεπε να διεκδικήσεις τα δικά σου θέλω και αν δεν της έκανες θα σε χώριζε εκείνη και δεν θα σου έμενε το μαράζι. Και έπειτα λες ότι δεν αισθάνεσαι άνετα, δεν έλεγες τα παράπονά σου, άρα πως ήταν δυνατόν να είσαι καλά μέσα στη σχέση, όταν πνίγεσαι και σκας? Εγώ λέω να προχωρήσεις πάντως....Μέχρι να παίξει τίποτα καινούργιο θα σκέφτεσαι εκείνη, αν της έδινες μια δεύτερη ευκαιρία και αν, αν, αν..... Δεν θα είναι εύκολο δηλαδή.....αλλά έτσι όπως τα γράφεις δεν βλέπω να είσαι και αισιόδοξος με αυτοπεποίθηση ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα.. περισσότερο πάει σε απόγνωση και η ελπίδα πεθαίνει τελευταία... Κατά βάθος πιστεύω ότι δεν την θέλεις κιόλας, υπάρχει τόσος πολύ φόβος που δεν σου αφήνει χώρο για τίποτα άλλο.............

Quote:

---

Originally Posted by Booth

Ακριβώς όπως τα λες είναι. Και εγώ με αυτό απορώ: Με ένα άτομο που αρκετές φορές πιεζόμουν, πνιγόμουν, και δε περνούσα τόσο καλά, όσο θα ήθελα, και παρόλα αυτά ακόμα το σκέφτομαι, προσπαθώ να εξιδανικεύσω καταστάσεις κτλ.. Ίσως το ότι ήταν η πρώτη μου σχέση, και έζησα στιγμές πρωτόγνωρες για εμένα, με επηρέασε και τώρα απλά φοβάμαι την μοναξιά. Επίσης η κοπέλα, όταν ήταν στα καλά της, ήταν πολύ τρυφερή, και η αλήθεια είναι ότι αυτό μου λείπει..
Εγώ θεωρώ πως με το χρόνο θα περάσει όλο αυτό το αίσθημα. Εσύ τι θεωρείς;

---

Δεν ήξερα σε πιο από όλα να σταθώ για να σου απαντήσω.Πρώτα θα σου αναφέρω ενα προσωπικό περιστατικό για να απαντήσω στο ''σχέση και κατάθλιψη'' ή ''σχέση με καταθλιπτικό''.
'Εχω μια σχέση εδώ και 3 χρόνια με συγκατοίκηση σχεδόν τα 2.Στην αρχή ήμουν απόλυτος,νευριασμένος,με πείραζαν πολλά.Άλλα είχαν βήμα από την ψυχολογική μου κατάσταση κι άλλα όχι.Για παράδειγμα οι αντιδράσεις μου μπορεί να είχαν περισσότερη ένταση από κάποιον που λέει πως δεν έχει πρόβλημα.ΑΥΤΟ όμως δεν αναιρούσε ότι πολλές φορές το πρόβλημα ξεκινούσε από την απέναντι πλευρά.Οπότε άλλο η αντίδραση η δική μου κι άλλο η αρχή του προβλήματος ή του καβγά,πες το όπως θέλεις.
Δεν φταίει συνεχώς το άτομο που δηλώνει πως έχει ένα πρόβλημα κι είναι άδικο να ρίχνουμε όλο το βάρος εκεί κι από την άλλη πλευρά ούτε το πρόβλημα μας δίνει το δικαίωμα να νομίζουμε πως πάντα έχουμε δίκιο.ΔΕΝ ΛΕΩ ΟΤΙ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ απλά εξηγώ πως έχουν τα πράγματα.ΝΑΙ οι αντιδράσεις διαφέρουν σε ''ένταση'' αλλά μέχρι εκεί.
Σϊγουρα θα υπάρξουν και καταστάσεις που θα τις θεωρήσουμε παράλογες αλλά πες μου σε ποια σχέση δεν υπάρχουν αυτά?

Το περιστατικό λοιπόν (το έχω ξαναναφέρει) έχει να κάνει με την κοπέλα μου και με μια συνάδελφό της (κατά κάποιο τρόπο) νευρολόγο.Επειδή ήταν η αρχή της σχέσης η κοπέλα προσπαθούσε να μαζέψει ότι πληροφορίες μπορεί για να καταλάβει πως λειτουργεί ένα άτομο σε τέτοιες καταστάσεις.Η απάντηση της νευρολόγου ήταν ''Φϋγε όσο είναι καιρός,πριν μπλέξεις''.Αυτό ευτυχώς το έμαθα αρκετό καιρό μετά,πάνω σε καβγά κι η αλήθεια είναι ότι με πείραξε.Κάντο εικόνα στο μυαλό σου.Εγώ κι εσύ έχουμε σχέση,εγώ έχω το ''πρόβλημα'',εσύ μου λες αυτό πάνω σε καβγά.
Με λίγα λόγια κι εγώ να φταίω για τον καβγά μας ή το πρόβλημά μου τεσπά,εκείνη τη στιγμή ξαναξεκινάμε γιατί είπες κάτι που με αδικεί.Έχω δίκιο?Κατά κάποιο τρόπο πετάς όλες τις ευθύνες στην απέναντι πλευρά.Δεν είναι η αλήθεια όμως.Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση,ΠΑΝΤΑ!Σίγουρα όμως πάνω σε έναν καβγά ειπωνονται διάφορα ειδικά όταν μιλάμε για νέους ανθρώπους.Μάλλον όχι ακριβώς πολλά αλλά ...περίεργα!Δεν μπορώ να το εξηγήσω καλύτερα

Στη δική σου περίπτωση τώρα.Τι ακριβώς θέλεις?Γιατί ρωτάς γονείς και φίλους?Τι μπορεί να σου πει ο γονιός ή ένας 23χρονος φίλος για την κατάθλιψη?Το πιο εύκολο είναι να σου πει ''ΦΥΓΕ".Δυστυχώς φοβόμαστε ότι δεν γνωρίζουμε και δεν το παρεξηγώ απλά θεωρώ την πιο σωστή απάντηση ''Δεν γνωρίζω'' γιατί είναι και η αλήθεια.

Χρησιμοποιείς τις λέξεις ''παραμέλησα'' ''αξίζει ο κόπος'' κλπ κλπ.Οπότε σε ξαναρωτάω,εσύ τι θέλεις?Τι νιώθεις?Νιώθεις ότι μπορείς να βοηθήσεις την κοπέλα και την σχέση σας ή νιώθεις ανασφάλεια γιατί δεν ξέρεις αν βρεις άλλη κοπέλα?Αυτά θα πρέπει να τα ξεκαθαρίσεις.Επίσης ένα σημαντικό κομμάτι είναι ότι ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ δεν ζητάς από τον άλλο να αλλάξει.Με το να ζητάς να αλλάξει στην ουσία του λες ''Σε θέλω αλλιώς'' ΑΣΧΕΤΑ πως το εννοείς εσύ.Και τελευταίο,ποτέ δεν παραμελούμε κάτι επειδή έχουμε μια σχέση.Αυτά είναι όρια και μπαίνουν σε μία σχέση με τον καιρό αλλά με πράξεις κι όχι με λόγια.

Κομμάτι στρατός.Έφυγες εξωτερικό,φεύγεις στρατό που ακριβώς δοκιμάστηκε η σχέση?Αν θέλεις τη συμβουλή μου αυτά να τα έχεις ξεκαθαρίσει στο μυαλό σου πριν μπεις στρατό.

Δεν ξέρω αν ξέφυγα από το θέμα αλλά πραγματικά θέλω πολλά να γράψω.Η σχέση με ένα τέτοιο άτομο ίσως χρειάζεται παραπάνω υπομονή από ότι χρειάζεται μια άλλη σχέση αλλά και γι αυτό δεν είμαι σίγουρος.Για μένα η λύση είναι η κατανόηση και η υπομονή.Δεν χρειάζονται πολλές κουβέντες αλλά μικρές πράξεις μέρα με τη μέρα.Όπως διάβασα κάπου ''το άγχος ή η κατάσταση πολλές φορές σε κάνει να αμφισβητείς την ικανότητά σου να δεχθείς αγάπη''.Αυτό σου το γράφω στο γιατί συνεχίζει και θέλει η κοπέλα.Συνεχίζει γιατί πριν αμφισβητήσει οτιδήποτε,έχει ρημάξει στην αμφισβήτηση τον ευατό της.

Αυτά αλλά σίγουρα μπορώ να γράψω πολλά :)

Ευχαριστώ Ntoubroutza για την άμεση απάντηση σου! Λοιπόν μιας και σε βλέπω ορεξάτο, να γράψω και εγώ λίγο παραπάνω κάποια πράγματα. Καταρχάς φυσικά και δε θεωρώ ότι επειδή η κοπέλα έχει την κατάθλιψη, δεν είναι αυτή η υπαίτιος για όλα. Ξέρω τα δικά μου λάθη, και ίσως και για αυτό το λόγο να θέλω να γυρίσω και πίσω, διότι έκανα λάθη απειρίας, που τα κατάλαβα τώρα, όλο αυτό το διάστημα που είμαστε χωρισμένοι.
Η κοπέλα είναι από τα πιο ειλικρινή άτομα που έχω γνωρίσει. Από τη 1η στιγμή που τη γνώρισα μου είπε τα πάντα για τη ζωή της. Οπότε ήξερα για την κατάθλιψη πριν τα φτιάξω μαζί της, και παρόλα αυτά συνέχισα μαζί της, διότι είμαι άτομο που έχω υπομονή και αν αγαπώ κάποιον κάνω πολλές θυσίες.
Με το που γνωριστήκαμε, μετά από λίγες ημέρες εγώ έφυγα στο εξωτερικό. Εκεί πέρα έκατσα για 3 μήνες, και η σχέση μας δοκιμάστηκε όλο το διάστημα εκείνο. Ήδη από όσο έλειπα στο εξωτερικό, άρχισε να μου δημιουργεί προβλήματα. Πολύ πίεση στο να μιλάμε πολλές ώρες, ζήλια για ότι έκανα, τρομερές ανασφάλειες, κτλ.. Έγιναν αρκετοί καβγάδες, ωστόσο ούτε εγώ, ούτε αυτή μπήκαμε στη διαδικασία να χωρίσουμε.. Με το που γύρισα Ελλάδα, περάσαν 2 μήνες, όπου ήμασταν κάθε μέρα μαζί, κάναμε κοινές δραστηριότητες, κοιμόμασταν αρκετές φορές μαζί κτλ, ώσπου εγώ έφτασα σε ένα οριακό σημείο και της ζήτησα να χωρίσουμε οριστικά.
Από τη δικιά μου συμπεριφορά, αυτά που τη πείραζαν και μου τα είχε πει, ήταν ότι δεν ήμουν ο άντρας της σχέσης, καθώς ήμουν πολύ μαλθακός, δε έπαιρνα ποτέ γρήγορες αποφάσεις κτλ,δε διεκδικούσα το δίκαιο μου, με αποτέλεσμα αυτό να την εκνευρίζει. Συμφωνώ με όλο αυτό, αλλά πραγματικά φοβόμουν δίπλα της τις αντιδράσεις τις, και έκανα πράγματα που δε τα ήθελα, απλά και μόνο για να μην τη στεναχωρήσω. Προς το τέλος της σχέσης αυτή κατάλαβε ότι εγώ άρχιζα να απομακρύνομαι και προσπαθούσε να βρει μια άκρη, ωστόσο εγώ ακόμα και τότε δε έλεγα κάτι, μέχρι που μια μέρα τις λέω ξαφνικά χωρίζουμε. Αυτές ήταν οι συμπεριφορές μου που την πείραξαν και μου τα είπε.. Κατά άλλα δεν έκανα κάτι άλλο, και θεωρώ πως τις φερόμουν πολύ καλά. Αυτή ώρες ώρες δεν ήταν ικανοποιημένη με τίποτα.. Ήθελε όλο και παραπάνω, με αποτέλεσμα εγώ να σκάσω, να αρρωστήσω, και να φτάσω στο σημείο αυτό.
Αυτό που νιώθω είναι ότι παρόλο τα προβλήματα που υπήρχαν, ήταν ένας άνθρωπος που με καταλάβαινε πολύ, με αγαπούσε, και μου ήταν στήριγμα.. Εγώ από την άλλη προσπαθούσα να τις καλύπτω όλες τις ανάγκες, ωστόσο από ένα σημείο και μετά δε μπορούσα να την ακολουθήσω. Τις 2 φορές που τη συνάντησα και τα είπαμε μετά τον χωρισμό, δεν ένιωσα ότι μπορούμε να ξανά είμαστε μαζί, όσο και αν το θέλω, διότι έχουμε διαφορετικά θέλω.
Όσον αφορά για εμένα, πραγματικά αυτό το καιρό πραγματικά δε ξέρω τι ακριβώς θέλω. Βρίσκομαι σε ένα μεταβατικό στάδιο, θα μπώ στρατό τον Σεπτέμβριο, και γενικά είμαι φουλ μπερδεμένος.. Ελπίζω πραγματικά με το καιρό να ξακαθαρίσω λιγάκι, γιατί έτσι πως είμαι τώρα δε βγάζω άκρη..

Να ξεκαθαρίσω ότι σε καμία περίπτωση δεν ρίχνω κάπου την ευθύνη και δεν χρειάζεται να αναλάβει κάποιος την ευθύνη.Ειδικά όταν μιλάμε για μια σχέση.¨Αλλοστε όπως ξαναέγραψα οι ανθρώπινες σχέσεις είναι δύσκολες.

Μια ερώτηση,εφόσον δεν το ένιωσες γιατί ζορίζεις τον ευατό σου?Δεν υπάρχει λόγος.Μήπως εδώ έρχεται ο φόβος της μοναξιάς που αναφέρεις κι όλες σου οι κινήσεις γυρνάρε γύρω από αυτό?

Καλησπέρα κι απο μένα! Θέλεις να είστε μαζί ή δεν θέλεις? Ειλικρινά φάσκεις και αντιφάσκεις. Εκείνη όσο καιρό έχετε διακόψει σε ενοχλεί το ίδιο? Βρεθήκατε για να συζητήσετε αν μπορείτε να είστε μαζί? Εξήγησε της ότι δεν μπορείτε να είστε κάθε μέρα. Αν δεν το καταλάβει, δεν σημαίνει ότι δεν σε αγαπά . Μάλλον τα θέματα που έχει δεν την αφήνουν να δει τα λάθη της. Πέρα από την αγωγή , κάνει και ψυχοθεραπεία?? Αν τις πρότεινες να πάτε μαζί στην/στον ψυχολόγο της??

Quote:

---

Originally Posted by Ntoubroutza

Να ξεκαθαρίσω ότι σε καμία περίπτωση δεν ρίχνω κάπου την ευθύνη και δεν χρειάζεται να αναλάβει κάποιος την ευθύνη.Ειδικά όταν μιλάμε για μια σχέση.¨Αλλοστε όπως ξαναέγραψα οι ανθρώπινες σχέσεις είναι δύσκολες.

Μια ερώτηση,εφόσον δεν το ένιωσες γιατί ζορίζεις τον ευατό σου?Δεν υπάρχει λόγος.Μήπως εδώ έρχεται ο φόβος της μοναξιάς που αναφέρεις κι όλες σου οι κινήσεις γυρνάρε γύρω από αυτό?

---

Αυτό ακριβώς που λες είναι. Ενώ βλέπω ότι δε πάει πολύ παρακάτω, πιέζονται λόγω του φόβου της μοναξιάς. Επιζητουσα επί 22 χρόνια μία σχέση, και όταν ήρθε δε τη χαρηκα όσο ήθελα, με αποτέλεσμα να νιώθω άσχημα. Διότι οκ γενικά έχω μία ζωή με αρκετά ενδιαφέροντα και φίλους, αλλά δε νιώθω πλήρης. Σε αυτή τι περίπτωση τι πρέπει να κάνω;