Η σχεση μου με την μητερα..

,,Ειμαι 24 ετων πια,

η μητερα μου 50

Ποτε δεν ηξερε να διχνει τα συναισθηματα τησ..τουλαχιστον προσ εμενα με τον σωστο τροπο...

Καθε φωρα που μιλαμε στο τηλεφωνο, καθε φωρα..περιμενω να ακουσω μια αλαγμενη διαφορετικη μαμα...που να μην τα περναει ολα μεσα απο την οπτικη του εγωισμου τησ..και μονο την δικη τησ θεση...η συμφερον...

και καθε φωρα συμβαινει το ιδιο..

καθε φωρα...

καθε 1-2 φωρεσ την εβδομαδα.. που μιλαμε...

..με πληγωνει ..δεν λαμβανει υποψην πωσ φεν ειναι μονο σημαντικο ΑΥΤΟ που λεμε αλλα και ΠΩΣ το λεμε..

καθε φωρα απογοητευομαι...

καθε φωρα οταν ..μετα απο 10 λεπτα δεν μπορω και δεν θελω να την ακουω αλλο..

καθε φωρα συχαινομαι αυτον τον ακραιο τησ εγωισμο παρ ολο που τον καταλαβαινω...

καθε φωρα την βριζω απο μεσα μου...

και επιστρεφω πολυ πιο απογοητευμενη στην ειδη μεγαλη απογοητευση για εκεινη...που υπαρχει μεσα μου...

και παλι αναλαμβανω εργα ανοικοδομισησ τησ απογοητευσησ...

αραγε καποτε θα σταματισω να περιμενω να ακουσω την μητερα μου να μιλαει αλλιωσ... να νιωθει αλλιωσ... να την νιαζει πραγματικα το τι εχω να τησ πω...
...να μη σταματαει να με ακουει μετα απο 1μισι λεπτο..
λεσ και οτι και αν πω εφοσων δεν εχει μεσα εκεινη..δεν την αφορα και δεν την ενδιαφερει κι ολασ....

ποσο ασχημο ειναι ολο αυτο...

κριμα..

Πιστευω οτι περιμενουμε μια τελειοτητα απο τους γονεις μας και δυσκολευομαστε να αποδεχτουμε το γεγονος οτι ειναι και αυτοι ανθρωποι με τις αδυναμιες τους και τα κουσουρια τους και απο κει πηγαζουν πολλα προβληματα.
Ναι ποναει αυτο.

Quote:

---

Originally posted by Adzik
,,Ειμαι 24 ετων πια,

η μητερα μου 50

Ποτε δεν ηξερε να διχνει τα συναισθηματα τησ..τουλαχιστον προσ εμενα με τον σωστο τροπο...

Καθε φωρα που μιλαμε στο τηλεφωνο, καθε φωρα..περιμενω να ακουσω μια αλαγμενη διαφορετικη μαμα...που να μην τα περναει ολα μεσα απο την οπτικη του εγωισμου τησ..και μονο την δικη τησ θεση...η συμφερον...

και καθε φωρα συμβαινει το ιδιο..

καθε φωρα...

καθε 1-2 φωρεσ την εβδομαδα.. που μιλαμε...

..με πληγωνει ..δεν λαμβανει υποψην πωσ φεν ειναι μονο σημαντικο ΑΥΤΟ που λεμε αλλα και ΠΩΣ το λεμε..

καθε φωρα απογοητευομαι...

καθε φωρα οταν ..μετα απο 10 λεπτα δεν μπορω και δεν θελω να την ακουω αλλο..

καθε φωρα συχαινομαι αυτον τον ακραιο τησ εγωισμο παρ ολο που τον καταλαβαινω...

καθε φωρα την βριζω απο μεσα μου...

και επιστρεφω πολυ πιο απογοητευμενη στην ειδη μεγαλη απογοητευση για εκεινη...που υπαρχει μεσα μου...

και παλι αναλαμβανω εργα ανοικοδομισησ τησ απογοητευσησ...

αραγε καποτε θα σταματισω να περιμενω να ακουσω την μητερα μου να μιλαει αλλιωσ... να νιωθει αλλιωσ... να την νιαζει πραγματικα το τι εχω να τησ πω...
...να μη σταματαει να με ακουει μετα απο 1μισι λεπτο..
λεσ και οτι και αν πω εφοσων δεν εχει μεσα εκεινη..δεν την αφορα και δεν την ενδιαφερει κι ολασ....

ποσο ασχημο ειναι ολο αυτο...

---

Εχεις ήδη μια σημαντική διαφορά με τη μητέρα σου.Εσύ ΕΚΦΡΑΖΕΙΣ σε μας τα συναισθήματα σου.Εκείνη δεν μπορείς να την αλλαξεις ,ούτε να την κάνεις να εκφραστεί.Εκφράσου εκεί που σε ακούνε ...θα βρεις την ανταπόκριση που θέλεις ίσως από εκεί που δεν το περιμένεις.
Νασαι καλά

Της λες τι σε ενοχλεί; Εγώ τους τα λέω κι ας πονάνε. Μία, δύο, τρεις φορές που θα τους τα πω κάτι γίνεται, κάτι αλλάζει.

Π.χ. η μητέρα μου πολλές φορές δείχνει να κουράζεται να με ακούει, θέλει να κάνει κάτι άλλο, θα ήθελε να της πω κάτι και να σταματήσω στα 2 λεπτά. Το αστείο είναι ότι εμένα έχει για να αναλύει τα προβλήματά της. Εγώ κάθομαι να την ακούσω γιατί ξέρω πως το έχει ανάγκη.
Ξέρω ότι γίνομαι κουραστική με τον τρόπο που αναλύω κάτι, μιλάω πολύ και επαναλαμβάνομαι, αλλά αυτό είναι το στυλ ομιλίας μου όσο κι αν έχω προσπαθήσει να το διορθώσω κάπως.

Οπότε της το είπα. Κοίτα να δεις εγώ κάθομαι και σε ακούω, περιμένω κι εγώ το ίδιο, θέλω να μοιραστώ κάτι μαζί σου, τον πόνο μου, τη χαρά μου και περιμένω να με ακούσεις. Γκρίνιαξε λίγο στην αρχή, έφερε αντιρρήσεις, ότι δεν είναι έτσι, μετά ότι μιλάω υπαρβολικά, ε, στο τέλος το κατάλαβε.

Δεν ήταν πάντα έτσι. Καταλαβαίνω κι εγώ ότι αυτή την περίοδο είναι διαφορετικά, έχει υιοθετήσει άλλες συνήθειες για να καταπολεμά το άγχος της, καταλαβαίνω ότι της προκαλεί άγχος να ακούει τα προβλήματα των άλλων. Θέλω να πω ότι οι άνθρωποι δε φέρονται το ίδιο σε όλες τις περιόδους της ζωής τους και δε χρειάζεται να είμαστε τόσο αυστηροί μαζί τους ειδικά αν δεν τους έχουμε δηλώσει τι μας ενοχλεί.

Υπάρχουν κιόλας τόσο διαφορετικοί χαρακτήρες, δε μπορούν να είναι όλοι τέλειοι όπως θα τους θέλαμε. Μου έκανε πάντα εντύπωση η μητέρα μιας φίλης μου, που παρόλο που τη λάτρευε κατάφερνε να περνάει αυτά που ήθελε για την ίδια. Π.χ. ερχόταν στην Αθήνα και τη φιλοξενούσε και περίμενε να αφιερώσει όλο το χρόνο της σε αυτή, να βγούνε μαζί και τέτοια, ενώ η δική μου μητέρα μου έλεγε πάντα να βγω με τις φίλες μου.

Λαθη απανωτα adzik,


1. Δεν κατανοεις το τροπο σκεψης της μητερα σου.
2. Κρινεις την συμπεριφορα της με το δικο σου μυαλο και οχι με το δικο της.
3. Απαιτεις να δειξει κατανοηση οταν κινειστε σε δυο διαφορετικους παραλληλους δρομους σκεψης.


Επειδη εσυ γραφεις και οχι η μανα σου θα απευθυνθω σε σενα,
μαθε να λειτουργεις ετσι ωστε να κατανοεις και οχι να καταλαβαινεις.
Δεξου οτι εχετε αλλο τροπο σκεψης και εχει δικαιωμα να εχει την αποψη της, ισως τελειως διαφορετικη απο την δικη σου.
Πανω απο ολα, να εχεις ξεκαθαρα οριοθετημενα ποια εισαι εσυ και τι θες να κανεις στην ζωη σου. Αν δεν το εχεις κανει αυτο, ειναι προφανες οτι θα υπαρχουν περιθωρια τετοιων σχολιων που δεχεσαι.

Τελος δεξου οτι τα κινητρα της, ειναι να θελει το καλο το δικο σου. Ετσι λοιπον δεξου την μεχρι εκει που δεν αντιβαινει την προσωπικοτητα σου. Διαφωνησε μαζι της δειχνωντας της οτι την αγαπας και την νοιαζεσαι.



ΥΓ.... η μανα σου δεν προκειται να αλλαξει ποτε και ειναι να λαθος να σκεφτεσαι ετσι. Ειναι λαθος γενικα να θελουμε να αλλαξουμε τους ανθρωπους επειδη ετσι εμεις θα το θελαμε....

Quote:

---

Originally posted by Aphelia


Π.χ. η μητέρα μου πολλές φορές δείχνει να κουράζεται να με ακούει, θέλει να κάνει κάτι άλλο, θα ήθελε να της πω κάτι και να σταματήσω στα 2 λεπτά. Το αστείο είναι ότι εμένα έχει για να αναλύει τα προβλήματά της. Εγώ κάθομαι να την ακούσω γιατί ξέρω πως το έχει ανάγκη.

---

Το θεμα επισεισ νομιζω πωσ ειναι ..το θεμα..χμ..ισωσ το προβλημα...ειναι πωσ η μαμα δεν θεωρει οτι πρεπει να την ακουω , να μου μιλαει για τα δικα τησ...και ουτε να τησ μιλαω εγω για μενα... θεωρει οτι απο την στιγμη που ημαστε 2 διαφορετικα ατομα.. και ενηλικοι εχουμε ξεχωριστεσ ζωεσ και εχουμε τουσ εαυτουσ μασ η τουσ συντροφουσ μασ για να μιλαμε για τα \"δικα μασ\"....

κατα βαθοσ νομιζει πωσ με ακουει..πωσ μου δινει σημασια...αλλα αυτη η σημασια κραταει για 2 λεπτα...μετα...το βλεμα και οι σκεψεισ τισ γινονται επειφανιακα...και δεν την νοιαζει..

απλα σκεφτομαι πωσ....ε...ημαστε εξ εματοσ συγγενεισ...λιιγο ενδιαφερον βρε γαμ....

Quote:

---

Originally posted by krino
Διαφωνησε μαζι της δειχνωντας της οτι την αγαπας και την νοιαζεσαι.




...μα δεν μου δειχνει εκεινη πωσ με αγαπαει και με νοιαζεται...

εγω τουλαχιστον την υπολογιζω..ακουω οταν εχει κατι να μου πει... μπαινω στην θεση τησ για να καταλαβω...την δικαιολογω... αν καταλαβω πωσ ειναι ταραγμενη..προσεχω να μην τησ μιλαω για σοβαρα θεματα...

....εκεινη μου λεει πωσ δεν εχει σημασια πωσ θα πεισ κατι σε καποιον απο την στιγμη που εισαι ειλικρηνησ και τερμα...

αυτο ειναι αναισθησια...νομιζω...

---

καλησπέρα. μπορώ να φανταστώ και να καταλάβω σε μεγάλο βαθμό πως είναι να σε πληγώνουν άνθρωποι σημαντικοί στη ζωή σου. και ακόμη χειρότερα άνθρωποι που σε φέραν σε μια ζωή που εσύ η ίδια δεν επέλεξες... όμως η ουσία του θέματος και εκείνο που πρέπει να προσέξεις για το δικό σου καλό,για την δική σου εξέλιξη σαν άνθρωπος ,είναι ο επαναπροσδιορισμός της θέσης σου απέναντί της... καταλαβαίνω ότι είσαι ένας αρκετά ευαίσθητος άνθρωπος με πακτολό συναισθημάτων και αρκετά δοτικός , πρέπει όμως να βάλεις στην άκρη του μυαλού σου ότι ακόμη και η μάνα που σε γέννησε ,ακόμη και αυτή δεν ξέρει πραγματικά τι άνθρωπος είσαι και τι ψυχολογικά ελείματα και ανάγκες έχεις. νομίζω λοιπόν πως το κλειδί είναι σε εσένα... όσο άσχημα,ταπεινωτικά ,προσλητικά ,ειρωνικά,απαξιωτικά και αν σου μιλάει,απομώνωσε το.πείσμωσε και δεν την ζωή με άλλο μάτι.υποσχέ σου για το καλυτερο και δούλεψε την προσωπικότητα σου .

Quote:

---

Originally posted by Adzik

Quote:

---

Originally posted by krino
Διαφωνησε μαζι της δειχνωντας της οτι την αγαπας και την νοιαζεσαι.




...μα δεν μου δειχνει εκεινη πωσ με αγαπαει και με νοιαζεται...

εγω τουλαχιστον την υπολογιζω..ακουω οταν εχει κατι να μου πει... μπαινω στην θεση τησ για να καταλαβω...την δικαιολογω... αν καταλαβω πωσ ειναι ταραγμενη..προσεχω να μην τησ μιλαω για σοβαρα θεματα...

....εκεινη μου λεει πωσ δεν εχει σημασια πωσ θα πεισ κατι σε καποιον απο την στιγμη που εισαι ειλικρηνησ και τερμα...

αυτο ειναι αναισθησια...νομιζω...

---

---

δεν θα το χαρακτγηριζα αναισθησια,
απλα ετσι ειναι η μητερα σου.
Δεξου την οπως ειναι και συνεχισε την ζωη σου χωρις αλλους χαρακτηρισμους.
Ειναι παραλογο να απαιτεις οι ανθρωποι να αποκτουν την δικη σου ευαισθησια με τα δικα σου κριτηρια.

Στο ξαναλεω,
δεξου την οπως ειναι πακετο και τελος.



ΥΓ.... επιπλεον διαβασα αρκετες απαντησεις που συμφωνω.

Με εμένα όμως δε συμβαίνει έτσι, η μητέρα μου δεν έχει κανέναν άλλο να μιλήσει για τα προβλήματά της, για το πως νιώθει, σύντροφο δεν έχει και οι φίλες της δεν είναι εύκαιρες ειδικά για αυτές τις καθημερινές ανησυχίες.
Κι εγώ από την άλλη μεριά πάντα έλεγα στη μητέρα μου τα προβλήματά μου. Άρα η σχέση μας είναι διαφορετική από αυτή που έχετε εσείς. Και είναι διαφορετική εξαρχής, δηλαδή καλλιεργήθηκε από νωρίς αυτό το πρότυπο σχέσης, γιατί αυτό είχε στο μυαλό της η μητέρα μου (δηλαδή να μπορούμε να συζητάμε τα πάντα) και μου το πέρασε κι εμένα.

Προφανώς αν είχα τη δική σου μητέρα άλλου είδους σχέση θα είχα (γιατί τις σχέσεις τις φτιάχνουν και τα δύο μέρη) και άλλα πράγματα θα περίμενα.

Το θέμα είναι ότι στις σχέσεις επειδή υπάρχει συνέργεια πρέπει να κρατείται μια ισορροπία και από τα δύο μέρη. Δηλαδή να καταλαβαίνουμε τον άλλο αλλά και συγχρόνως να διεκδικούμε μέσα σε λογικά πλαίσια και τα θέλω μας.
Δε ξέρω αν είναι ιδέα μου αλλά η μητέρα σου μου φαντάζει μια δυναμική γυναίκα που κυριαρχεί κάπως στις σχέσεις της. Αυτή είναι η προσωπικότητά της. Από την άλλη εσύ δεν έχεις μεγαλώσει και τόσο για να μπορείς να διεκδικήσεις ακόμα άνετα τα θέλω σου.

Να σου πω ότι η μητέρα μου πηγαίνει σε ψυχολόγο και το κυρίαρχο θέμα που έχει προκύψει και φαίνεται να την έχει επηρεάσει πολύ στη ζωή της είναι η σχέση της με τη δική της μητέρα σου, που είναι από τους πιο επικριτικούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει και που επιβάλλει τα δικά της θέλω και απόψεις στους γύρω της με καταστρεπτικές συνέπειες πολλές φορές. Ευτυχώς η μητέρα μου μας προστάτεψε από τη γιαγιά μου και δε της άφησε περιθώριο να μπορεί να πεις τίποτα εμάς αλλά βλέπω πως επεμβαίνει και ανακατεύεται με τα ξαδέλφια μου (γιατί εκεί νιώθει ότι την παίρνει).

Τι θέλω να πω με όλα αυτά; Ότι από τη στιγμή που έχεις να κάνεις με άλλους διαφορετικούς ανθρώπους θα πρέπει να ζυγίζεις την κατάσταση και να καταλαβαίνεις τι μπορείς να περιμένεις από αυτούς. Π.χ. η σχέση της μητέρας μου με τη γιαγιά μου δεν πρόκειται να αλλάξει μετά από τόσα χρόνια, έχει παγιωθεί πια, αυτό που μπορεί να αλλάξει είναι ο τρόπος που την εκλαμβάνει η μητέρα μου και πόσο αφήνει να την επηρεάσει στη ζωή της. Η δική μου όμως σχέση με τη μητέρα μου μπορεί να βαδίζει με κάποιες προυπάρχουσες βάσεις αλλά υπάρχουν όμως ακόμα περιθώρια να αλλάξει γιατί το ένα μέρος (εγώ δηλαδή) ακόμα μεγαλώνει και διαμορφώνει μια ώριμη ενήλικη συμπεριφορά και προσωπικότητα.

Quote:

---

Originally posted by VIOLET
καλησπέρα. μπορώ να φανταστώ και να καταλάβω σε μεγάλο βαθμό πως είναι να σε πληγώνουν άνθρωποι σημαντικοί στη ζωή σου. και ακόμη χειρότερα άνθρωποι που σε φέραν σε μια ζωή που εσύ η ίδια δεν επέλεξες... όμως η ουσία του θέματος και εκείνο που πρέπει να προσέξεις για το δικό σου καλό,για την δική σου εξέλιξη σαν άνθρωπος ,είναι ο επαναπροσδιορισμός της θέσης σου απέναντί της... καταλαβαίνω ότι είσαι ένας αρκετά ευαίσθητος άνθρωπος με πακτολό συναισθημάτων και αρκετά δοτικός , πρέπει όμως να βάλεις στην άκρη του μυαλού σου ότι ακόμη και η μάνα που σε γέννησε ,ακόμη και αυτή δεν ξέρει πραγματικά τι άνθρωπος είσαι και τι ψυχολογικά ελείματα και ανάγκες έχεις. νομίζω λοιπόν πως το κλειδί είναι σε εσένα... όσο άσχημα,ταπεινωτικά ,προσλητικά ,ειρωνικά,απαξιωτικά και αν σου μιλάει,απομώνωσε το.πείσμωσε και δεν την ζωή με άλλο μάτι.υποσχέ σου για το καλυτερο και δούλεψε την προσωπικότητα σου .

---

Ναι..το ξερω..οταν δεν μπορεισ κατι να αλαξεισ πρεπει τουλαχιστον να μαθεισ να ζεισ με αυτο...

απλα δεν εχω κανεναν αλλον μονο την μαμα... περα απο τον συντροφο μου...

οποτε απλα μου ειναι δυσκολο να δεχτω πωσ ειμαι καταδικασμενη κατα καποιο τροπο για να μην ειμαι απολυτα μονη...να κανω οικογενεια... δικη μου... απλα νιωθω λεσ και πισω δεν εχω..καποιον να κοιταξω...

μωρε..απλα σαν παιδι κι εγω...λυπαμαι..

Quote:

---

Originally posted by Aphelia

Δε ξέρω αν είναι ιδέα μου αλλά η μητέρα σου μου φαντάζει μια δυναμική γυναίκα που κυριαρχεί κάπως στις σχέσεις της. Αυτή είναι η προσωπικότητά της. Από την άλλη εσύ δεν έχεις μεγαλώσει και τόσο για να μπορείς να διεκδικήσεις ακόμα άνετα τα θέλω σου.

---

Ναι η μαμα μου ειναι τετοιοσ ανθρωποσ...ειναι καταπληκτικοσ ανθρωποσ..ατομο..αλλα σαν μαμα..εχει κανει πολλα λαθη και το ξερει και η ιδια..εχει δεχτει τον εαυτο την ομωσ ετσι οπωσ ειναι...και θελει οι αλλοι να την δεχοντε ετσι ..γιατι αλλη μαμα τησ Αντασ..δεν υπαρχει..υπαρχει αυτη και τελοσ.

Οσο για μενα..:)
Φαντασου..τον περισσοτερο χρονο στην ψυχοθεραπεια μου τον εχουμε περασει πανω στο θεμα \"η μαμα \"...

Ισα ισα ειμαι κι εγω πολυ δυναμικο ατομο και αποφασιστικο, διεκδικω και το δικιο και τα θελω μου ..
Παντα ειχα εμενα να προστατεψω μονη μου...οποτε εμαθα να τα βγαζω περα μονη μου και με το κεφαλι ψηλα..


αλλα..το μονο ατομο το οποιο μπορει να με διαλυσει με μια λεξη και μια ματια ειναι εκεινη..παρ ολο που ταυτοχρονα χτυπαει μεσα μου και ενα καμπανακι που λεει \"δεν εχεισ κανεναν αλλον\"Ειναι ο κοντινοτεροσ εξ αιματοσ ανθρωποσ σου\"

Θα σου πω κάτι που έχω παρατηρήσει από τις εμπειρίες μου. Δεν έχω δει ακόμα κοπέλα που να μη συγκρούεται με τη μητέρα της μετά την εφηβεία της. Σε άλλες περνάει ήπια αυτή η κατάσταση, σε άλλες πιο έντονα, σε άλλες κρατάει λίγο, σε άλλες πολύ, σε άλλες παρουσιάζεται νωρίς π.χ. στα 18-19 σε άλλες σε μεγαλύτερη ηλικία π.χ. 24-30. Εγώ το θεωρώ δεδομένο πια ότι συμβαίνει κάποια στιγμή στη ζωή μιας κόρης αν και έχω διαβάσει ελάχιστα για το θέμα.

Και δεν είναι ότι προέρχεται από την πλευρά της μητέρας, όσο από την κόρη, αυτηνής αλλάζει η ψυχολογία επειδή μεγάλωσε και διεκδικεί το δικό της χώρο, τα δικά της θέλω. Με αγόρια όμως δεν το έχω παρατηρήσει να γίνεται αυτό. Καμιά φορά βλέπεις ένα μένος για τη μητέρα που σου κάνει εντύπωση, δεν την αντέχουν για τα ίδια πράγματα που στο παρελθόν δεν είχαν πρόβλημα ή τα αντιμετώπιζαν στωικά.

Δε μπορώ να ξέρω την κατάστασή σου και αν επηρεάζεται από αυτό που έγραψα αλλά ίσως πρέπει να ψάξεις λίγο το θέμα.

Η σχέση με τη μητέρα είναι πολυυυυυυυύ σημαντική. Και πολυδιάστατη. Εσύ είσαι ξεχωριστή προσωπικότητα καθώς και η μητέρα σου. Καλή διάθεση υπάρχει? Αν υπάρχει τότε κάνε μια προσπάθεια να εκφράσεις τα συναισθήματά σου. Μιλά ειλικρινά. Πες ότι έχεις να πεις χωρίς να φοβάσαι. Άσε τον εαυτό σου ελεύθερο να βγάλει όλα τα συναισθήματά του. Θα σε ακούσει και ίσως καταφέρετε νε δείτε πόσο διαφορετικές είστε και πόσο εύκολα μπορείτε όμως να επικοινωνείτε. Δεν έχει σημασία τελικά αν μοιάζουμε με κάποιον, δεν είναι απαραίτητο. Το σημαντικότερο είναι να δεχόμαστε τους άλλους χωρίς να τους περνάμε από το δικό μας πρίσμα. Εξήγησέ της το αυτό.

Μα ελα που δεν καταλαβαινει..δεν θελει , και Αφελεια μου...

στην δικη μου περιπτωση εγω ημουν παντα μαμα τη..κι οχι εκεινη δικη μου...στην παιδικη μου ηλικια απλα συγκατοικουσαμε...και μετα στα 17 εφυγα απο το σπιτι...γιατι ξεσπουσε με νευρα πανω μου και ωσ μια νεα και ωραια γυναικα ηθελε κι εκεινη να εχει τον χωρο τησ για να ζησει την ζωη τησ.

Το θεμα ομωσ για μενα δεν ειναι εκει..οτι εγεινε εγεινε...

εγω προχωρισα και μετα απο 4 χρονια εργενισσα..συζω μαζι με τον υπεροχο συντροφο μου...
και η σχεση μου μαζι τησ ποτε δεν ηταν καλητερη...
μιλαμε 1 φορα την εβδομαδα στο τηλ.

το θεμα για μενα ειναι πωσ..εξακολουθω να ελπιζω πωσ θα δω λιγη \"μαμα\" ...στην μαμα μου.. ομωσ ...δεν υπαρχει... και απογοητευομαι...σκεφτομαι πωσ θα επρεπε να να επαιρνα απλα αποφαση..πωσ δεν θα νιωσω ποτε πωσ ειναι να εισαι παιδι καποιου....

...να ναι καλα οι πεθεροι..χεχεχ...που ειναι πιο γονεισ...

Adzic,

η \"λύση\" ειναι να σταματήσεις να περιμένεις κ να ελπιζεις οτι κάποτε θα δεις περισσοτερη μαμα στη μαμα. Μπορει να γινει κάποτε, ποτε δεν ξέρεις..Ομως ειναι κ ψυχοφθόρο κ κριμα να περιμενεις κάτι που στην τελική δεν περναει κ απο το χέρι σου.

Το δυσκολοτερο κομματι και το πιο καταλυτικο πιστεύω ειναι να την αποδεχτεις γι αυτο που ειναι. Ετσι οπως ειναι. Δεν θα αλλαξει τιποτα στη μητέρα σου οσο κι αν το θέλεις...ο εαυτος της της ανηκει.

Κ εσυ εχεις τη δική σου ζωή να ορισεις.

Συμφωνώ με τη sofia ...δεν μπορείς να αλλάξεις κάτι που δεν θέλει να αλλάξει....σημαντικό είναι να καταλάβεις τον δικό σου εαυτό και να τον προδέυσεις.τίποτε άλλο δεν έχει σημασία. φτιάξε την ζωή σου...

σασ ευχαριστω πολυ παιδια...αυτο κανω..αυτο παλευω λιγο λιγο χρονια τωρα... απλα οσο μεγαλωνουμε πρεπει μαλλοον να δεχτουμε πωσ τωρα πια εχει σημασια η οικογενεια που μπορουμε εμεισ να φτιαξουμε... να στηριξουμε τα ονειρα..και τισ επιθυμιεσ μασ για το μελλον..:):):)

Αντουλα για να φτιαξουν τα πράγματα γύρω μας νομίζω πως βοηθάει πολυ απ το να ξεκινησουμε απο μεσα μας...αλλωστε μονο τον εαυτο μας εχουμε.ας τον μαθουμε τί θελει κ πως...νομίζω πώς τοτε μπορουμε να βρουμε κ μια ακρη και με το γύρω περιβάλλον μας.

μπράβο!!! αυτό είναι σημαντικό να δείς... τα όνειρά σου να πραγματοποιούνται..

Με τη μέγιστη προσοχή να μη γίνεις το αντίθετο της μαμάς σου. Υπερπροστατευτική!

Η αλήθεια ειναι πως ειναι το πιο συνηθισμενο να φλερταρουμε με τα ακρα. Δεν ξέρω πώς κ γιατι. Κανενας ή ενας σύντροφος, μια πανστρατια στη συνεχεια. Καθολου sex, sex addict μετά...κανενας φίλος, πολλοι στην πορεια,καμια έξοδος απο το σπιτι,party animal μετά...

Ειναι η αναγκη ισως...να πειραματιστουμε ή να δουμε τί μας ταιριαζει.

kAI τωρα που ειπεσ να πειραματιστουμε...χεχεχεχε� �....τι σασ εχω εγω...

παιχνιδακι...μη με παρεξιγησετε...αλλα εχει γελιο...

Παιδιά αν δεν αποδεχτούμε οτι οι γονείς μας έχουν δική τους ζωή και προσωπικότητα ποτέ δεν μπορέσουμε να τους δούμε πραγματικά. Οι γονείς δεν υπάρχουν στον κόσμο για να μας καταλαβαίνουν απόλυτα, να μας προστατεύουν πάντα, να μας ικανοποιούν. Ακόμα και αν αυτό είναι που θέλουμε οι θέλουν και οι ίδιοι οι πραγματικότητα είναι αλλιώς. Εχουν και αυτοί τα δικά τους προβλήματα και τα δικά τους όνειρα. Εγώ έκανα χρόνια να το καταλάβω αλλά όταν το κατάλαβα ηρέμησα. Απελευθερώθηκα. Τους αγαπάω για αυτό που είναι και δέχομαι αυτό που μπορούν να μου προσφέρουν. Δεν περιμένω τίποτα παραπάνω. Η μητέρα μου έχει χρόνια κατάθλιψη και ο πατέρας μου που την υπεραγαπά πάντα στάθηκε στο πλάι της. Αποτέλεσμα ήταν να κλειστούν μέσα στο δικό τους καβούκι και να αγνοήσουν εμένα και τον αδελφό μου. Στην αρχή θύμωνα μαζί τους, έκανα σκηνές και δημιουργούσα εντάσης μέσα στο σπίτι. Μερικές φορές τους μισούσα ιδίως τη μητέρα μου. Δεν μπορούσα να καταλάβω τί περνάει και νόμιζα οτι τα κάνει όλα για να μας βασανίσει και να έχει την προσοχή μας. Με το καιρό όμως το αποδέχτηκα και ηρέμησα. Τώρα απλά προσπαθώ να τους βοηθήσω όσο μπορώ και κυρίως δεν τους δημιουργώ επιπλέον προβλήματα. Εχω συνειδητοποιήσει πλέον οτι τους αγαπώ και θα είναι πάντα η οικογένειά μου όπως και να είναι ότι και να συμβεί.

Quote:

---

Originally posted by Adzik
,,Ειμαι 24 ετων πια,

η μητερα μου 50

Ποτε δεν ηξερε να διχνει τα συναισθηματα τησ..τουλαχιστον προσ εμενα με τον σωστο τροπο...

Καθε φωρα που μιλαμε στο τηλεφωνο, καθε φωρα..περιμενω να ακουσω μια αλαγμενη διαφορετικη μαμα...που να μην τα περναει ολα μεσα απο την οπτικη του εγωισμου τησ..και μονο την δικη τησ θεση...η συμφερον...

και καθε φωρα συμβαινει το ιδιο..

καθε φωρα...

καθε 1-2 φωρεσ την εβδομαδα.. που μιλαμε...

..με πληγωνει ..δεν λαμβανει υποψην πωσ φεν ειναι μονο σημαντικο ΑΥΤΟ που λεμε αλλα και ΠΩΣ το λεμε..

καθε φωρα απογοητευομαι...

καθε φωρα οταν ..μετα απο 10 λεπτα δεν μπορω και δεν θελω να την ακουω αλλο..

καθε φωρα συχαινομαι αυτον τον ακραιο τησ εγωισμο παρ ολο που τον καταλαβαινω...

καθε φωρα την βριζω απο μεσα μου...

και επιστρεφω πολυ πιο απογοητευμενη στην ειδη μεγαλη απογοητευση για εκεινη...που υπαρχει μεσα μου...

και παλι αναλαμβανω εργα ανοικοδομισησ τησ απογοητευσησ...

αραγε καποτε θα σταματισω να περιμενω να ακουσω την μητερα μου να μιλαει αλλιωσ... να νιωθει αλλιωσ... να την νιαζει πραγματικα το τι εχω να τησ πω...
...να μη σταματαει να με ακουει μετα απο 1μισι λεπτο..
λεσ και οτι και αν πω εφοσων δεν εχει μεσα εκεινη..δεν την αφορα και δεν την ενδιαφερει κι ολασ....

ποσο ασχημο ειναι ολο αυτο...

---

Αν ακούσεις πόσοι άνθρωποι θα ήθελαν τους γονείς τους αλλιώς θα τρελαθείς...Δεν μπορούμε να έχουμε τους ανθρώπους κάθε φορά όπως τους ονειρευτήκαμε...Μαθαίνουμε την διαφορετικότητά τους..και αν για παράδειγμα η μητέρα σου αδυνατεί να είναι τόσο συναισθηματική όσο εσύ στις εκδηλώσεις της αντιλαμβάνεσαι χωρίς να πληγώνεσαι πως είναι δική της αδυναμία ή πως έχει άλλους τρόπους να δείχνει πόσο σε αγαπά.....Ο καθένας έχει τον τρόπο του να αγαπά..Το ότι δεν μοιάζει με τον δικό σου δεν σημαίνει πως δεν σε αγαπά.....

Quote:

---

Originally posted by Adzik
,,Ειμαι 24 ετων πια,

η μητερα μου 50

Ποτε δεν ηξερε να διχνει τα συναισθηματα τησ..τουλαχιστον προσ εμενα με τον σωστο τροπο...

Καθε φωρα που μιλαμε στο τηλεφωνο, καθε φωρα..περιμενω να ακουσω μια αλαγμενη διαφορετικη μαμα...που να μην τα περναει ολα μεσα απο την οπτικη του εγωισμου τησ..και μονο την δικη τησ θεση...η συμφερον...

και καθε φωρα συμβαινει το ιδιο..

καθε φωρα...

καθε 1-2 φωρεσ την εβδομαδα.. που μιλαμε...

..με πληγωνει ..δεν λαμβανει υποψην πωσ φεν ειναι μονο σημαντικο ΑΥΤΟ που λεμε αλλα και ΠΩΣ το λεμε..

καθε φωρα απογοητευομαι...

καθε φωρα οταν ..μετα απο 10 λεπτα δεν μπορω και δεν θελω να την ακουω αλλο..

καθε φωρα συχαινομαι αυτον τον ακραιο τησ εγωισμο παρ ολο που τον καταλαβαινω...

καθε φωρα την βριζω απο μεσα μου...

και επιστρεφω πολυ πιο απογοητευμενη στην ειδη μεγαλη απογοητευση για εκεινη...που υπαρχει μεσα μου...

και παλι αναλαμβανω εργα ανοικοδομισησ τησ απογοητευσησ...

αραγε καποτε θα σταματισω να περιμενω να ακουσω την μητερα μου να μιλαει αλλιωσ... να νιωθει αλλιωσ... να την νιαζει πραγματικα το τι εχω να τησ πω...
...να μη σταματαει να με ακουει μετα απο 1μισι λεπτο..
λεσ και οτι και αν πω εφοσων δεν εχει μεσα εκεινη..δεν την αφορα και δεν την ενδιαφερει κι ολασ....

ποσο ασχημο ειναι ολο αυτο...

---

Αν ακούσεις πόσοι άνθρωποι θα ήθελαν τους γονείς τους αλλιώς θα τρελαθείς...Δεν μπορούμε να έχουμε τους ανθρώπους κάθε φορά όπως τους ονειρευτήκαμε...Μαθαίνουμε την διαφορετικότητά τους..και αν για παράδειγμα η μητέρα σου αδυνατεί να είναι τόσο συναισθηματική όσο εσύ στις εκδηλώσεις της αντιλαμβάνεσαι χωρίς να πληγώνεσαι πως είναι δική της αδυναμία ή πως έχει άλλους τρόπους να δείχνει πόσο σε αγαπά.....Ο καθένας έχει τον τρόπο του να αγαπά..Το ότι δεν μοιάζει με τον δικό σου δεν σημαίνει πως δεν σε αγαπά.....