Σύνδρομο Ασπεργκερ

Προφανώς και είναι λάθος η ενότητα που επέλεξα να δημοσιέυσω το θέμα μου, αλλά δεν ήξερα και σε ποια ταιριάζει. Ο μόνος λόγος που επέλεξα αυτή την ενότητα είναι γιατί έχω κατάθλιψη...
Αρκετό καιρό τώρα μου έχει μπει στο μυαλό η ιδέα πως μπορεί να έχω σύνδρομο άσπεργκερ, είχα δει πριν καιρό μία εκπομπή στην τηλεόραση γι αυτό και παρουσιάζω τα περισσότερα συμπτώματα, δηλαδή σε ένα ποσοστό 9 στα 10. Όσο περισσότερο έψαχνα στο διαδίκτυο τόσο επιβαιβεωνόταν η υποψία μου.. δυστυχώς όμως όσο κι αν έχω ψάξει δεν έχω βρει διαγνωστικά κέντρα για το συγκεκρίμενο σύνδρομο... Έχω διαβάσει πως η διάγνωση γίνεται από εξιδεικευμένους ψυχίατρους και κλινικούς ψυχολόγους. Δεν υπάρχει κάποιος δημόσιος φορέας που να ασχολείται μ' αυτό? Ρώτησα τον ψυχιάτρο μου, ο οποίος είναι δημόσιος γιατρός και μου είπε πως δεν ξέρει και να το ψάξω στο διαδικτυο. Ξέρει κάποιος από σας κάτι όσον αορά το θέμα? Ευχαριστώ

Δηλαδή για να καταλάβω..ο ψυχίατρος σου, σου είπε ότι δεν γνωρίζει για το σύνδρομο αυτό?Εγώ θα σου πρότεινα να μιλήσεις με κάποιον ψυχολόγο η ψυχίατρο με ειδίκευση στην ειδική αγωγή..εκείνοι νομίζω γνωρίζουν περισσότερα..τη διάγνωση την έβγαλες μόνος σου? Δεν σου είπε κάτι ο γιατρός σου γι'αυτό?Πάντως καθρέφτη μια φιλική συμβουλή.. το έχω ξαναπεί και σε άλλους και έμαθα να το λέω και σε μένα, προσπάθησε να μην βγάζεις διαγνώσεις μόνος σου..σε κάνουν να νιώθεις χάλια και τις περισσότερες φορές είναι λάθος..

Καθρέφτη τι κάνεις? Πες κανένα νέο

Δεν εχεις ασπεργκερ , ιδεα σου ειναι , αμα κατσω και διαβασω κι εγω το ιντερνετ , θα μου βγαλω ενα σκασμο ασθενειες , μην το διαβαζεις ............................... πες κανα νεο βρε καθρεπτη , κατα τα αλλα πως πας με την δουλεια , εχει πτωση η δουλεια που εκανες , δεν την γραφω φυσικα ...........

Quote:

---

Originally Posted by Lil77

.τη διάγνωση την έβγαλες μόνος σου? ..

---

Γυναικα ειναι ....................πληροφοριακα ...

Λιλ δεν έβγαλα καμία διάγνωση, ποτέ δεν το κάνω.. είπα πιστεύω πως έχω και ψάχνω ειδικό για την διάγνωση...

Ελις και Μακ σας ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον σας.. το θέμα είναι πως όταν επανέρχομαι στο φόρουμ είμαι σε ούτε πολύ κακή ούτε καλή φάση... με την δουλειά τίποτα... είναι καιρός που έχω σταματήσει... τελικώς με το ζόρι έβγαζα τα έξοδα μου... ο άλλος οδηγός έλεγε πως είναι επειδή είναι αρχή και να δώσω χρόνο, δυστυχώς όμως δεν υπήρχαν χρήματα για άλλο χρόνο.. Σ' αυτό το διάστημα έκανα και μια σχέση που κράτησε περίπου ένα δίμηνο, τελείωσε όμως κι αυτή...
Στην ουσία το μόνο που μου χει μείνει από το απ που είχα κάνει είναι πως πάει σε ψυχολόγο για ψυχοθεραπεία και ακολουθώ φαρμακευτική αγωγή... Δυστυχώς όμως επειδή πάλι εξαρτάμαι οικονομικά από την μανα μου είμαι μονίμως με την απειλή να σταματήσω την αγωγή, πράγμα που με φοβίζει γιατί όσες φορές γίνεται αυτό πέφτω χειρότερα από ότι ήμουν πριν αρχίσω...
Τουλάχιστον δεν καταριέμαι την ώρα και την στιγμή που ξυπνάω... Έκανα 10 βημάτα μπροστά και 9 πίσω.. τουλάχιστον έμεινε αυτό το ένα βηματάκι κι αυτό είναι κατι... Τώρα είμαι όμως πάλι στην φάση που πρέπει να κάνω σάλτο για να ξεκολλήσω και όχι ένα βήμα... και να μείνει ξανά το ένα..

Μακ να σου πω για το σύνδρομο αυτό είχα δει σε μια εκπομπή της Ελεωνόρας Μελέτη. Και θα με ανακούφιζε πολύ να ξέρω ότι έχω αυτό το σύνδρομο, έχω όλα τα συμπτώματα σχεδόν... και τα αρνητικά και τα θετικά... και επιτέλους θα μπορέσω να πω στην μάνα μου πως να δεν είμαι τρελή σύνδρομο άσπεργκερ έχω... Θα ανακουφιστώ επειδή θα το χειριστώ κι εγώ αλλιώς μετά.. το να γνωρίζεις πως έχεις ένα πρόβλημα σε κάνει ποιο δυνάτο απέναντι, γιατί ξέρεις που υστερείς και που υπερτερείς.. και τι και πως μπορείς να βελτιώσεις.

Καθρέπτη αν δουλεύω ο σταθερός θα σου κάνα μια καντάδα τιμητική που γύρισες μπράβο ρε κούκλα πολύ χάρηκα που είσαι καλά καλό κουράγιο

Να σαι κάλά Ελις μου, με συγκινείται πάντα σε κάθε επιστροφή μου με το ενδιαφέρον σας

καθρέπτη καλησπέρα.λες γιαυτή την εκπομπή? https://www.youtube.com/watch?v=I1qDQBxoYTw
το παλικάρι που μιλάει απο το 12' λεπτό και μετά είναι σαν να μιλάω εγώ... βέβαια εμένα οι γονείς μου ποτέ δεν δέχτηκαν ότι είμαι "ιδιαίτερο" παιδί και όλα σκεπάζονταν κάτω απο την ταμπέλα "είσαι τεμπέλης"..σε ένα σημείο λέει και το όνομα μιας παιδοψυχολόγου που τον διέγνωσε..υποθέτω ότι είσαι Αθήνα οπότε μάλλον θα είναι σχετικά εύκολο να την βρεις.

Εγώ πάντως όταν νόμιζα ότι έχω ασπεργκερ βρήκα στο εξωτερικό διαφορά φόρουμ και να σας πω ότι αυτοί πιστεύουν ότι είναι άλλη καλωδίση στον εγκέφαλο και αντιλαμβάνονται τα πράγματα αλλιώς και ότι είναι χαρισματικόι πολύ πιθανό αν κουνηθείτε λίγο να τα βρείτε κι εσείς επίσης υπάρχουν σύλλογοι διάφοροι άμα θέλετε ψάξτε τα επίσης έχω διαβάσει άρθρο που υποστήριζε ότι λίγος αυτισμός χρειάζεται για να γίνεις επιτυχημένος δηλαδή αν πάρεις ένα και τον αναλύσεις θα βρεις πολλά κομμάτια αυτός που έχει μια σταλιά αυτισμό συνήθως είναι επιτυχημένος

Εlis ξέρω για ποια φόρουμ λες..Ειχα πάει και στην ελληνική ομάδα που βρήκα στο fb..Ναι το "πρόβλημα" είναι αυτό ακριβώς..Οτι αυτοι εκεί οι περισσότεροι τους έχουν πείσει απο τις οικογένειες τους ότι είναι ανώτεροι απο τους υπόλοιπους.Απόψεις του στυλ "και τι έγινε που δεν είσαι κοινωνικός?","ξέρεις πόσο χρόνο ξοδεύουν οι κοινωνικοί άνθρωποι για τις συναναστροφές τους και δεν βγάζουν τη δουλειά?" "να χαίρεσαι που είσαι έτσι γιατί θα εισαι πιο παραγωγικός στην εργασία σου κτλ" και ξέρεις κάτι" "για πολλά χρόνια ήμουν ακριβώς αυτό..το "ρομποτάκι" που ήταν παραγωγικό και δεν έκανε τίποτε άλλο.." και τι να τα κάνω τα χρήματα απο την πολύ παραγωγικότητα άμα δεν μπορώ να έχω ανθρώπους δίπλα μου να τα μοιράζομαι και να περνάμε καλά? να τα πάρω μαζί μου στον άλλο κόσμο?

Ψηλέ έχουν ένα δίκιο όμως γιατί οι σχέσεις είναι δύσκολες πλέον και η δουλειά είναι βασική αφού μπορούνε γιατί όχι προσφέρουν όμως δε ζουν σε ροζ σύννεφο είναι μια μορφή επιβίωσης κι αυτή μην την απορρίπτεις

elis δεν την απορρίπτω.γνωρίζω απο πρώτο χέρι ότι η δουλειά είναι βασική καθώς χάρη στην δουλειά μου επιβιώνω..όμως αυτό δεν έχει καμμιά σχέση με όλα τα υπόλοιπα που δε μπορεί να έχει ένας άνθρωπος που πάσχει απο κάτι τέτοιο.και φυσικά όλα ξεκινάνε απο την οικογένεια και την παιδική ηλικία..ένα παιδί που μπορεί να αντιμετωπίζει αυτό το σύνδρομο μπορεί να κάνει μια απόλυτα ευτυχισμένη ζωή όταν απο μικρό του έχουν δώσει όλα εκείνα τα εφόδια και τη στήριξη που χρειάζεται.Το θέμα είναι λοιπόν όταν δε σου έχουν δώσει την κατάλληλη στήριξη,όσο περνάνε τα χρόνια και εσύ βλέπεις ότι διαφέρεις απο το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο,ότι νιώθεις ο εξωγήινος σε αυτόν τον κόσμο

Κοίτα και μένα όταν ήμουν μικρός με πήγαν σε ψυχολόγο τους είπε να το ψάξουν ο πατέρας μου αντί να το ψάξει με έγραψε γυμναστήριο και τον βοηθούσα στις δουλειές γιατί μ άρεσε ήθελα να γίνω άντρας από τότε πέρασα άπειρες φάσεις και άπειρες δυσκολίες ξέρω πράγματα που ούτε φαντάζεσαι ότι υπάρχουν κι έχω περάσει ψυχολογικά λούκια απίστευτα αλλά είμαι καλά και δεν παραπονιέμαι και λίγο αυτισμό να είχα έφυγε οπότε είμαι καλά αλλά το να νιώθω εξωγήινος το είχα κι εγώ

Quote:

---

Originally Posted by καθρεπτης

Μακ να σου πω για το σύνδρομο αυτό είχα δει σε μια εκπομπή της Ελεωνόρας Μελέτη. Και θα με ανακούφιζε πολύ να ξέρω ότι έχω αυτό το σύνδρομο, έχω όλα τα συμπτώματα σχεδόν... και τα αρνητικά και τα θετικά... και επιτέλους θα μπορέσω να πω στην μάνα μου πως να δεν είμαι τρελή σύνδρομο άσπεργκερ έχω... Θα ανακουφιστώ επειδή θα το χειριστώ κι εγώ αλλιώς μετά.. το να γνωρίζεις πως έχεις ένα πρόβλημα σε κάνει ποιο δυνάτο απέναντι, γιατί ξέρεις που υστερείς και που υπερτερείς.. και τι και πως μπορείς να βελτιώσεις.

---

Ενταξει , καθρεπτη , κατανοητον , ενας γιατρος μονο θα σου λυσει την απορια ...........αυτο για το ενα βηματακι , κατι ειναι , οχι αμελητεο ........παντως , εκανες και σχεσουλα , δρασηριοποιηθηκες , πολυ καλα τα πηγες , λεω ........θα μπορουσες ναχεις βυθιστει στην αδρανεια ............

Quote:

---

Originally Posted by καθρεπτης

Λιλ δεν έβγαλα καμία διάγνωση, ποτέ δεν το κάνω.. είπα πιστεύω πως έχω και ψάχνω ειδικό για την διάγνωση...

Ελις και Μακ σας ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον σας.. το θέμα είναι πως όταν επανέρχομαι στο φόρουμ είμαι σε ούτε πολύ κακή ούτε καλή φάση... με την δουλειά τίποτα... είναι καιρός που έχω σταματήσει... τελικώς με το ζόρι έβγαζα τα έξοδα μου... ο άλλος οδηγός έλεγε πως είναι επειδή είναι αρχή και να δώσω χρόνο, δυστυχώς όμως δεν υπήρχαν χρήματα για άλλο χρόνο.. Σ' αυτό το διάστημα έκανα και μια σχέση που κράτησε περίπου ένα δίμηνο, τελείωσε όμως κι αυτή...
Στην ουσία το μόνο που μου χει μείνει από το απ που είχα κάνει είναι πως πάει σε ψυχολόγο για ψυχοθεραπεία και ακολουθώ φαρμακευτική αγωγή... Δυστυχώς όμως επειδή πάλι εξαρτάμαι οικονομικά από την μανα μου είμαι μονίμως με την απειλή να σταματήσω την αγωγή, πράγμα που με φοβίζει γιατί όσες φορές γίνεται αυτό πέφτω χειρότερα από ότι ήμουν πριν αρχίσω...
Τουλάχιστον δεν καταριέμαι την ώρα και την στιγμή που ξυπνάω... Έκανα 10 βημάτα μπροστά και 9 πίσω.. τουλάχιστον έμεινε αυτό το ένα βηματάκι κι αυτό είναι κατι... Τώρα είμαι όμως πάλι στην φάση που πρέπει να κάνω σάλτο για να ξεκολλήσω και όχι ένα βήμα... και να μείνει ξανά το ένα..

---

Με συγχωρείς τότε καθρέφτη και συγνώμη δεν ήξερα ότι είσαι κοπέλα (Ευχαριστώ Μacgyver)..συμφωνώ με το Macgyver για την απορία σου, ένας ψυχολόγος με ειδίκευση στην ειδική αγωγή πιστεύω θα σου δώσει την απάντηση..δυστυχώς δεν γνωρίζω κάποιον καλό..:/

admforall αυτή ακριβώς την εκπομπή λέω, θα την ακούσω ξανά μιας και αναφέρει και ονόματα ειδικών... δεν το είχα προσέξει εγώ.. πάλι εγώ όσο έχω ψάξει στο ίντερνετ δεν έχω βρει κάτι ιδιαίτερο ακόμα και το σαιτ που λέει σ' αυτό το θέμα http://www.e-psychology.gr/forum/thr...BA%CE%B5%CF%81 έχει κλείσει, και το κέντρο αυτιστικών ενηλίκων ελλάδας έχει κλείσει...

Εσύ έχεις ασπεργκερ? Πως και πότε διαγνώστηκες? Εγώ πάλι δεν είχα στην αρχή του σχολείου ειδικά μαθησιακές δυσκολίες, το αντίθετο μάλιστα.. άρχισαν να μειώνονται οι μαθησιακές μου δυσκολίες καθώς μεγάλωνα επείδή εμφάνισα κατάθλιψη. Σε παιδοψυχολόγο πρώτη φορά πήγα στα 13-14, καπου εκεί δεν θυμάμαι ακριβώς... προβλήμα επικοινωνίας πολύ μεγάλο..θα δούμε.

Επίσης αν έχω καταλάβει για τις διαγνωστικές εξετάσεις χρειάζεται κι ο ένας από τους δύο γονείς? Γιατί μ' αυτό το θέμα ίσως έχω ένα μικρό πρόβλημα..

Mολις ξαναείδα την εκπομπή... ειλικρινά απορώ πως δεν είχα σκεφτεί να την δω δεύτερη φορά, εκτός από το όνομα της ψυχολόγου που λες αναφέρει και κάποια κέντρα... ίσως να είναι κάποιο από αυτό χωρίς χρέωση και αυτό θα με κάνει να το προτιμήσω γιατί είμαι πάλι χωρίς δουλειά και οικονομικά πάρα πολυ δύσκολα.. Σ' ευχαριστώ ξανά αντφορμαλ

απο ποτε η καταθλιψη ειναι τρελα;
επισης καθρεπτη σαν συμπτωμα δηλαδη δυσκολευεσαι να αναγνωρισεις συναισθηματα σε αλλους αλλα μπορεις να ταυτιστεις συναισθηματικα; το ρωταω γτ εγω ειμαι το αντιθετο μυριζομαι κατευθειαν τι νιωθει ο αλλος αλλα δεν ταυτιζομαι συναιαθηματικα...παντως καλο ειναι να το κοιταξεις μην βγαζεις τυχαια συμπερασματα εγω π.χ εχω ηδη διαγνωση απο παλαιοτερο γιατρο για αντικοινωνικη διαταραχη και πραγματι εχω συμπτωματα αλλα δεν δινω βαση....το μονο που ξερω σιγουρα για μενα ειναι οτι ειμαι παραληρηματικος με μανια καταδιωξης και παραισθησεις

Quote:

---

Originally Posted by kavkaz

απο ποτε η καταθλιψη ειναι τρελα;
επισης καθρεπτη σαν συμπτωμα δηλαδη δυσκολευεσαι να αναγνωρισεις συναισθηματα σε αλλους αλλα μπορεις να ταυτιστεις συναισθηματικα; το ρωταω γτ εγω ειμαι το αντιθετο μυριζομαι κατευθειαν τι νιωθει ο αλλος αλλα δεν ταυτιζομαι συναιαθηματικα...παντως καλο ειναι να το κοιταξεις μην βγαζεις τυχαια συμπερασματα εγω π.χ εχω ηδη διαγνωση απο παλαιοτερο γιατρο για αντικοινωνικη διαταραχη και πραγματι εχω συμπτωματα αλλα δεν δινω βαση....το μονο που ξερω σιγουρα για μενα ειναι οτι ειμαι παραληρηματικος με μανια καταδιωξης και παραισθησεις

---

Ο Αυτισμός είναι νευροψυχιατρική διαταραχή εκ γενετής αλλά δεν ανήκει στην σχιζοφρένεια , απλά ενημερωτικά

Kαβκαζ τα συναισθήματα να αναγνωρίσω στους άλλους μπορώ, δεν μπορώ να καταλάβω όμως γιατί νοιώθουν αυτό το συναίσθημα, επίσης δεν μπορώ να εκφράσω τα συναισθήματα μου με τίποτα εκτός από τη λεκτική επικοινωνια και μέχρι πολύ μεγάλη δεν μπορούσα να αναγνωρίσω κι όλας τα συναισθήματα μου. Και δεν είπα πως η κατάθλιψη είναι τρέλα, αποκλείεται να χω πει κάτι τέτοιο, ίσως είπα πως η μάνα μου με θεωρεί τρελλή και η αλήθεια είναι πως κουβαλάω αυτή την ταμπέλα στην οικογένεια, του προβληματικού ατόμου από την προεφηβεία.

Quote:

---

Originally Posted by καθρεπτης

Kαβκαζ τα συναισθήματα να αναγνωρίσω στους άλλους μπορώ, δεν μπορώ να καταλάβω όμως γιατί νοιώθουν αυτό το συναίσθημα, επίσης δεν μπορώ να εκφράσω τα συναισθήματα μου με τίποτα εκτός από τη λεκτική επικοινωνια και μέχρι πολύ μεγάλη δεν μπορούσα να αναγνωρίσω κι όλας τα συναισθήματα μου. Και δεν είπα πως η κατάθλιψη είναι τρέλα, αποκλείεται να χω πει κάτι τέτοιο, ίσως είπα πως η μάνα μου με θεωρεί τρελλή και η αλήθεια είναι πως κουβαλάω αυτή την ταμπέλα στην οικογένεια, του προβληματικού ατόμου από την προεφηβεία.

---

Εγω προσωπικα θεωρω πως μια βαρια καταθλιψη συν ταση σε εθισμο συν διαταραχη αγχους φερνει πολλαααα κουλα συμπτωματα... διασχισης. Δευτερον, ειχα και εγω δυσκολια στο να αποκωδικοποιω τις συναισθηματικες μεταβασεις των γυρω μου. Ως ενηλικη καταλαβαινω 2-3 βασικα που νιωθουν οι αλλοι με τη λογικη μου αλλά εμενα δεν με καταλαβαινα ποτε στο συναισθηματικο πεδιο.

Μπορει πραγματι να ειχες ως παιδι αυτο το συνδρομο και να σε εφερε εδω. Δυστυχως βλεπω πως αρκετοι ενηλικες που βασανιζονται απλα τα χαρακτηριζαν "δυσκολα παιδια" ενω δεν νομιζω οτι φερει την ευθυνη ενα παιδι αν εχει συνδρομο, ισα ισα ο γονεας οφειλει να το τσεκαρει.

Καθρεφτη ελειπες καιρο ευχομαι να εισαι καλυτεραα πλεον.:)

Quote:

---

Originally Posted by PAPA

Ο Αυτισμός είναι νευροψυχιατρική διαταραχή εκ γενετής αλλά δεν ανήκει στην σχιζοφρένεια , απλά ενημερωτικά

---

εννοια σου μεγαλε δεν τα μπερδεψα αλλα εννοουσα απο αυτα π καταλαβες

Curious δυστυχώς δεν θυμάμαι ποια λέξη είχαμε βρει που σήμαινε περίεργη μόνο με την θετική έννοια έτσι θα σε λέω κιουριους... Εχεις διαγνωστεί κι εσύ με αυτισμό? Γιατί αυτό καταλαβαίνω από το γραπτό σου, αλλά δεν το λες ξεκάθαρα... Επίσης να σου πω πως έχω την εντύπωση πως το χω ακόμα, άλλωστε νομίζω πως δεν είναι και κάτι παροδικό...
Επίσης δεν ήμουν καθόλου δύσκολο παιδί, το ακριβώς αντίθετο.. καταρχάς ήμουνα υπερβολικά ήσυχη... μπορούσες να με βάλεις σε μια καρέκλα και να περάσεις μετά από τρεις ώρες κι εγώ να μην έχω σηκωθεί καθόλου... Επίσης μπορούσα να κάνω κουβέντες με τους ενήλικες σχεδόν ως ίσος προς ίσο... ξεπερνούσα πολύ τις συνηθισμένες κουβέντες με μικρό παιδί, είχα απορίες που δεν συνήθιζαν να κάνουν παιδιά της ηλικίας μου και δεν είχα και τόσο παιδική θεματολογία. Τέλος πάντων δεν ήμουν καθόλου δύσκολο παιδί... ως παιδί, ως έφηβη όμως ήμουν το παιδί που δεν θα θελες να χες.. εκεί τα πράγματα, πραγματικά έγιναν πολύ δύσκολα.. ήμουν υπερβολικά αντιδραστική, χωρίς φασαρίες όμως.... ήμουν αυτοκαταστροφική κυρίως... το ότι δεν μπορούσα να εκφράσω τα συναισθήματα μου έκανε τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα... μιας και κανείς δεν καταλάβαινε πως δε πάει καλά μέχρι να αρχίσει να πάει υπερβολικά κακά...

Και εγώ που είμαι κοινωνιοφοβική, διαβάζοντας τα συμπτώματα του Ασπέργκερ αναρωτιέμαι μήπως έχω αυτό το σύνδρομο?
Πολλά από όσα αναφέρει ταιριάζουν γάντι με την αγχώδη κοινωνική φοβία!


ΤΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΣΥΝΔΡΟΜΟΥ ΑΣΠΕΡΓΚΕΡ

Το σύνδρομο Άσπεργκερ πολλές φορές χαρακτηρίζεται ως «κρυφή διαταραχή». Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορούμε να καταλάβουμε αν κάποιος έχει αυτό το σύνδρομο από την εξωτερική του εμφάνιση. Τα άτομα με Άσπεργκερ αντιμετωπίζουν δυσκολίες σε τρεις τομείς. Αυτή είναι η γνωστή «τριάδα των διαταραχών»:

Κοινωνική αλληλεπίδραση
Κοινωνική επικοινωνία
Κοινωνική φαντασία

Τα χαρακτηριστικά αυτά και ο βαθμός εμφάνισης τους διαφέρουν από άτομο σε άτομο. Παρακάτω εξηγούνται με περισσότερες λεπτομέρειες.
Δυσκολίες κατά την Κοινωνική Αλληλεπίδραση

Πολλά άτομα με Άσπεργκερ επιζητούν την κοινωνική συναναστροφή, αλλά δυσκολεύονται στο να αρχίσουν και να διατηρήσουν κοινωνικές σχέσεις. Αυτό τους προκαλεί μεγάλο άγχος. Τα άτομο με Άσπεργκερ μπορεί:

Να θέλει να κάνει φίλους, αλλά να μη διαθέτει τις απαιτούμενες δεξιότητες για να δημιουργήσει και να διατηρήσει φιλίες
Να μην καταλαβαίνει τα συμβατικά «κοινωνικά σήματα» ή τους άγραφους κοινωνικούς κανόνες συμπεριφοράς
Να συμπεριφέρεται με κοινωνικά ακατάλληλο τρόπο
Να είναι κοινωνικά απομονωμένο
Να βρίσκει τη συμπεριφορά των άλλων ανθρώπων απρόβλεπτη και αγχωτική

Δυσκολίες κατά την Κοινωνική Επικοινωνία

Τα άτομα με Άσπεργκερ δυσκολεύονται να εκφραστούν συναισθηματικά και κοινωνικά. Ένα τέτοιο άτομο μπορεί:

Να δυσκολεύεται να αντιληφθεί τη σημασία της μη λεκτικής επικοινωνίας όπως χειρονομίες, εκφράσεις προσώπου και στάση σώματος
Να μη γνωρίζει πότε να αρχίσει ή να δώσει τέλος σε μια συζήτηση
Να μιλά με μονότονη μη εκφραστική φωνή και να μην κατανοεί τη σημασία της αλλαγής τόνου
Να αντιλαμβάνεται τα νοήματα πάντα κυριολεκτικά και να δυσκολεύεται στην αναγνώριση αστείων, μεταφορών και ειρωνείας
Να έχει επιφανειακά τέλειο λόγο που όμως τείνει να είναι τυπικός και σχολαστικός

Δυσκολίες με την Κοινωνική Φαντασία

Τα άτομα με Άσπεργκερ διαθέτουν φαντασία με τη συμβατική έννοια του όρου, αλλά αντιμετωπίζουν δυσκολίες με την κοινωνική φαντασία. Αυτό σημαίνει ότι ένα τέτοιο άτομο μπορεί:

Να δυσκολεύεται να φανταστεί εναλλακτικά κοινωνικά σενάρια και να προβλέψει τι θα συμβεί κατά την εξέλιξη μιας κοινωνικής επαφής
Να δυσκολεύεται να ερμηνεύσει τα λόγια, τις πράξεις και τα συναισθήματα των άλλων
Να έχει περιορισμένα ενδιαφέροντα με τα οποία ασχολείται σχολαστικά και επαναλαμβανόμενα
Να επιμένει σε συγκεκριμένες ρουτίνες

Μαρα αυτό που καταλαβαίνω εγώ είναι πως τα άτομα με αυτισμό υψηλής λειτουργικότητας, όπως μου είπανε ο όρος Ασπεργκερ έχει εδώ και χρόνια καταργηθεί, λογικό είναι να παρουσιάζουν και κοινωνική φοβία, αν και λογικά πάλι δεν πρέπει να είναι και απαραίτητο, μάλλον όμως για να θεωρηθείς άτομο με αυτισμό θα πρέπει να έχεις και κάποια άλλα χαρακτηριστικά που καποιος που πάσχει απλά από κοινωνική φοβια να μην τα έχει... δεν ξέρω κι όλας... κάποιος που ξέρει ίσως θα μπορούσε να μας βοηθήσει σ' αυτό...
Εσύ από πάντα σε θυμάσαι με κοινωνική φόβια? Ίσως αυτή να είναι μια διαφορά. Ως παιδί είχες παρές? με τους γονείς σου έπαιζες? Αδέρφια έχεις?

Quote:

---

Originally Posted by καθρεπτης

Curious δυστυχώς δεν θυμάμαι ποια λέξη είχαμε βρει που σήμαινε περίεργη μόνο με την θετική έννοια έτσι θα σε λέω κιουριους... Εχεις διαγνωστεί κι εσύ με αυτισμό? Γιατί αυτό καταλαβαίνω από το γραπτό σου, αλλά δεν το λες ξεκάθαρα... Επίσης να σου πω πως έχω την εντύπωση πως το χω ακόμα, άλλωστε νομίζω πως δεν είναι και κάτι παροδικό...
Επίσης δεν ήμουν καθόλου δύσκολο παιδί, το ακριβώς αντίθετο.. καταρχάς ήμουνα υπερβολικά ήσυχη... μπορούσες να με βάλεις σε μια καρέκλα και να περάσεις μετά από τρεις ώρες κι εγώ να μην έχω σηκωθεί καθόλου... Επίσης μπορούσα να κάνω κουβέντες με τους ενήλικες σχεδόν ως ίσος προς ίσο... ξεπερνούσα πολύ τις συνηθισμένες κουβέντες με μικρό παιδί, είχα απορίες που δεν συνήθιζαν να κάνουν παιδιά της ηλικίας μου και δεν είχα και τόσο παιδική θεματολογία. Τέλος πάντων δεν ήμουν καθόλου δύσκολο παιδί... ως παιδί, ως έφηβη όμως ήμουν το παιδί που δεν θα θελες να χες.. εκεί τα πράγματα, πραγματικά έγιναν πολύ δύσκολα.. ήμουν υπερβολικά αντιδραστική, χωρίς φασαρίες όμως.... ήμουν αυτοκαταστροφική κυρίως... το ότι δεν μπορούσα να εκφράσω τα συναισθήματα μου έκανε τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα... μιας και κανείς δεν καταλάβαινε πως δε πάει καλά μέχρι να αρχίσει να πάει υπερβολικά κακά...

---

Ολοι οι ανθρωποι εχουμε μια μορφη αυτισμου ειχα διαβασει σε μια μελετη. Εγω τωρα καταβαινω τι πονο μ εχω προκαλεσει και ζοριζομαι φυσικα. νηφαλιοτητα και πονος ξερεις.... συγκρουση. εμενα με απασχολει πολυ το ζητημα γτ το εχω βιωμα. υπερκινητικο μελος οικογενειας με μαθησιακες δυσκολιες π αντι να το πανε σε ειδικο ετρωγε ξυλο. τωρα εχει πολλα προβληματα. ειναι μπαχαλο εντος κ εμφανισε ψυχωση. προσπαθω να εστιασω στο τωρα κ σε λυσεις αλλα αν δεν θελει το ιδιο το ατομο να βοηθηθει γμσ τα. αναμενω υποτροπη απο το ατομο αυτο κ δυστυχως δεν μπορω να κανω κ πολλα. Συγνωμη που πλατειασα αλλα μ βγηκε να τα γραψω τωρα να νιωσω λιγο καλα.

Καλά έκανες και έγραψες κιουριους αφού σε έκανε να νιώσεις καλύτερα... το άτομο για το οποίο μιλάς είσαι εσύ? αν δεν θες μην απαντάς, απλά μου δημιουργήθηκε η απορία.

Quote:

---

Originally Posted by καθρεπτης

Καλά έκανες και έγραψες κιουριους αφού σε έκανε να νιώσεις καλύτερα... το άτομο για το οποίο μιλάς είσαι εσύ? αν δεν θες μην απαντάς, απλά μου δημιουργήθηκε η απορία.

---

Καλημερα, καλο μας μηνα! οχι, ειναι κοντινο μου προσωπο. Εγω εχω βιωσει απο παιδι θεματα τοτε δεν καταλαβαινα οτι ειναι νοσηρα. Ανεπτυξα ποολυ την λογικη μου. Ειχα καταθλιψη και δεν το αναγνωριζα. Μετα κατερευσα νευρολογικα κρισεις αγχους αυπνιες μπλα μπλα το παλεψα οσο μπορουσα χωρις αγωγη κ με ευθυνες. Απεκτησα καταφυγιακι συνηθεια το αλκοολ. Μετα ξεκινησα αγωγη αλλα χωρις ψυχοθεραπεια, λαθος μου. Εχω περασει μειζον. Εχω νιωσει παντελως αγνωστη του εαυτου μου. ενα κομματι κρεας. απαθεια. απελπισια τρομους. λιγο απ ολα. Τωρα μπορω να σου πω οτι αρχισα να εχω επαφη με το τι θα πει νιωθω. Το κοντινο μ ατομο ομως ειναι στην αφετηρια του ταξιδιου δεν εχει επιγνωση της σοβαροτητας, το παει για υποτροπη και νιωθω μπαλονι που θα εκραγει. Αλλά πρεπει εγω να αποφασιζω κατα ποσο θα με επηρεαζουν οι καταστασεις. Ετσι λεει στην ψυχοθεραπεια το μπλα μπλα, εγω να επιλεγω ποσοο βαθια μεσα μου μπαινουν τα αρνητικα. Νοητικα μια χαρα δομη εχω συναισθηματικα εχω κανει πολλες βλακειες. Στο τελος με νεκρωσα για να ησυχασω δλδ. Τωρα που αρχιζω παλι κ νιωθω και εχω μπει στον τζογο - τι -νιωθω πως το διαχειριζομαι ... εσκασε κ η βομβα. δε θελω να λεω πολλα γιατι νιωθω οτι μιλαω για τη ζωη ενος αλλου ανθρωπου χωρις την αδεια. καλοο κακο δεν ξερω ... ανα φασεις ανοιγομαι ανα φασεις κλεινομαι.

Φαντασου οτι δεν μπορω να δω καν σε τι εχω βελτιωθει εγω παρολο που κοπιασα. Νιωθω ευαλωτη και το κλασσικο του αβεβαιου, οτι οκ.... εγω με ζορι, με κοπο με ευθυγραμμιζω τον/ την αλλον ομως δεν μπορω ουτε να βοηθησω, ουτε να θεραπευσω ουτε τιποτα ... αλλά οτι επιβαλεται πλεον να μην γινω παλι και εξιλαστηριο θυμα. αυτα.

Constantly Curious,
είναι συγκλονιστικό όλο αυτό που περιγράφεις...
Εγώ μια ζωή καταπιεζόμουν, σα να με έπνιγα ένα πράγμα... Για να γίνω όπως με ήθελαν! και ποτέ δεν έφτανα το στόχο, πάντα μου ξεφευγε.
Στη δική μου την περίπτωση ποτέ δεν αποδέχτηκε το πρόβλημα, ουτε καν το αναγνωριζε σαν προβλημα, πάντα έφταιγαν οι άλλοι, η ίδια δεν είχε κανενα μερίδιο ευθύνης. Μου πήρε πάρα πολλά χρονια για να αντιληφθώ ότι δεν αλλάζει μυαλά, είναι μια εγκεφαλική δυσλειτουργία όλο αυτο. Και να αποστασιοποιηθώ αυτόματα. Αλλά μου ειχε κάνει τεραστιο κακο...Ο θανατος με απάλλαξε από την παρουσία της, ασυνειδητα ειχα αναλαβει την ευθυνη της, να την προστατευω για να προφυλλάσσομαι. Ημουν εγω ο γονιος και αυτη το παιδι. Δεν έζησα παιδική ηλικία, ξεγνοιασια, ανεμελιά, παιχνίδια... Ζούσα με το μόνιμο φόβο. Ουτε εφηβική ηλικία... είχα γίνει ενας πρωταθλητής-στρατιωτάκι να εκπληρώνω στόχους για να νιώθει ότι της δίνω κύρος και αξία. Αλλιως δεν άξιζα τίποτα, με απέρριπτε. Καπου και εγω βολευτηκα στο να πετυχαίνω στόχους, κάπου ειπα στον εαυτό μου, <<το βρήκα, θα την κανω να καταλαβει την πραγματικοτητα>>. Μου αρεσε ισως να πιστευω οτι θα τη βοηθησω, θα τη σωσω... Και τελικά όταν απομακρυνθηκα, άλλαξα πόλη, εκεί βγηκαν σαν χείμαρρος ολα. Κοινωνικη φοβία στο φουλ, δεν είχα αποδοση σε αυτα που έκανα, στη σχολή με το ζορι περνουσα τα μαθηματα, απομονώθηκα κοινωνικά, δεν μπορούσα να ανοιχτώ να κάνω παρεες, το μυαλό μου ηταν κολλημενο σε συγκεκριμενες νορμες συμπεριφορας-δεν ημουν ευελικτη, μου βγηκαν πάρα πολλα νευρα, έφτασα στο σημειο να τσακωνομαι πανευκολα, να ειμαι αποτομη, να τρωω πολύ...5 χρονια κρατησε αυτη η κατασταση, 5 χρονια στον πατο κυριολεκτικά. Μετά βρηκα μια δουλεια που τη θεωρησα δωρο εξ ουρανου, τα εδωσα ολα για ολα, πηγα εξαιρετικά καλά, ξεμπερδεψα και με τη σχολή ταυτοχρονα, αλλά για μια χαζή αφορμή στα τρεισημιση χρονια δεν μπορεσα να ελεγξω τα νευρα και το θυμο μου για κατι που ειχε ειπωθει στο γραφειο, τα βροντηξα και έφυγα. Το έχω χιλιομετανιωσει...Οσο και αν προσπαθησα μετα, τετοια δουλεια με τετοιες προοπτικές, και να πιστευουν σε μενα τοσο πολυ δεν μπορεσα να ξαναβρω. Ηρθε και η κριση μετα. Συν ο θανατος της, συν το οτι μου προεκυψε ενα αυτοανοσο απο το πουθενα, συν ολα τα ψυχολογικα, καταχωνιασμένα για χρόνια που σωματοποιηθηκαν...

Και εγω σιγουρα απο παιδι θα ειχα ενα θεματακι, τωρα να σου πω τι ακριβως δεν με τσεκαραν οποτε μαλλον δεν θα μαθω. Το μονο σιγουρο ειναι πως ενας αυτοκαταστροφικος καταθλιπτικος τυπος προσωπικοτητας εχει τεραστια αναγκη να νιωσει πως δεν εχει 100% ευθυνη για τα βιωματα που οδηγησαν με μαθηματικη ακριβεια σε λαθος επιλογες. Το επαναλαμβανω σχεδον καθε μερα στον εαυτο μου, δεν νομιζω οτι γεννηθηκα αρρωστη. Λιγο πιο οξυνους, διαισθητικη, ευαλωτη πλαστελινη ναι αλλά οχι αλλο αυτο μαστιγωμα. Η ενοχικοτητα, οι σκληρες απαιτησεις και η ελλειψη βασικης συναισθηματικης τροφης, αποδοχη, συμπονια, κατανοηση, επι- κοινωνια προβληματισμων και εναλλαγων οχι απαραιτητα για να ταυτιστεις αλλά για να μοιραστεις, ολα αυτα απουσιαζαν. Αρα κενο. Κενο = θλιψη, πονος, ανησυχια, μπλα μπλα μπλα...


Το να κανεις αγωνα να σε ξε-μαθεις απο αυτα τα τοσο ριζωμενα μοτιβα ειναι το παλουκι. Για καποιους ειναι τοσο μα τοσο γελοιο ή απλο γιατι δεν εχουν ερθει σε ρηξη ποτέ με τον εαυτο τους, συνειδηση, υπαρξη ή απλως δεν εχουν το τσιπακι της αυτο αμφισβητησης. Οσοι το εχουμε ειμαστε διπλά ευαλωτοι σε διαταραχες. Και οσο καιρο ειμαι εδω βλεπω οτι σχεδον ολοι μεγαλωσαμε με καποιον που νοσουσε οποτε δεν βλεπαμε τι θα πει υγεια ή ειμασταν τοσο καταπιεσμενοι να νοσουμε και εμεις, να ζουμε θλιβερα για να ανηκουμε καπου.

Ε οχι ....

Quote:

---

Originally Posted by Constantly curious

Το να κανεις αγωνα να σε ξε-μαθεις απο αυτα τα τοσο ριζωμενα μοτιβα ειναι το παλουκι. Για καποιους ειναι τοσο μα τοσο γελοιο ή απλο γιατι δεν εχουν ερθει σε ρηξη ποτέ με τον εαυτο τους, συνειδηση, υπαρξη ή απλως δεν εχουν το τσιπακι της αυτο αμφισβητησης. Οσοι το εχουμε ειμαστε διπλά ευαλωτοι σε διαταραχες. Και οσο καιρο ειμαι εδω βλεπω οτι σχεδον ολοι μεγαλωσαμε με καποιον που νοσουσε οποτε δεν βλεπαμε τι θα πει υγεια ή ειμασταν τοσο καταπιεσμενοι να νοσουμε και εμεις, να ζουμε θλιβερα για να ανηκουμε καπου.

Ε οχι ....

---

Το να τα αντιληφθεις πρώτα αυτα τα μοτιβα είναι το ΛΟΥΚΙ. Αμα τα αντιληφθεις, κάπως θα το παλαιψεις να τα ξεμαθεις πιστευω...
Εγώ δυσκολευτηκα εξαιρετικά να αντιληφθώ ότι είναι άρρωστη και όλα όσα έλεγε ειναι μπουρδες. Χειριστική, αυτοκαταστροφική, διψουσε για κοινωνικη αναγνωριση, σκληροκαρδη, απαθης, εξουσιαστική, εκβιαστική μεχρι αηδιας...
Εβλεπα αλλα παιδια σε αλλες οικογενειες και ζηλευα την ηρεμια, την ανεμελια τους.
Προσπάθησα πάρα πολύ με τη δυναμη της σκεψης και της θελησης να με βοηθησω, να με στηριξω, διαβασα πάρα πολύ. Αλλά δεν φτανουν... κάποια στιγμη το σωμα ξεσπάει. Συνειδητοποιησα οτι δεν αγαπουσα εμενα.

Και μετα ειναι το πακετο του να μαθεις να σε αγαπας και οχι να σου βαζεις μονιμως τρικλοποδιες... πραγματικα ανυποφορο ωρες ωρες. Βγαινω να κανω κατι σε δραση μπας και περασει η φορτιση η σημερινη !!!

Πώς να μάθεις να αγαπάς τον εαυτό σου όταν έχεις προγραμματιστεί να είσαι ένας στρατιώτης?
Μεγάλο πακέτο!
Εδωσα αγώνα να μάθω τί σημαίνει <<περνάω καλά>> χωρις να νιωθω ενοχές, τύψεις οτι δεν κάνω το καθήκον μου. Εχασα και το μετρο γιατί επεσα σε αδρανεια, βαλτωσα.
Πολλες φορες για να παρω μπρος, πιεστηκα παρα παρα πολύ.
Και ο αγωνας συνεχιζεται...

Quote:

---

Originally Posted by kavkaz

εννοια σου μεγαλε δεν τα μπερδεψα αλλα εννοουσα απο αυτα π καταλαβες

---

Χαχαχα!! Μεγάλος δεν είμαι , μεγάλη σίγουρα!! Έχω δυο παιδάκια στο φάσμα και γνωρίζω τη διαταραχή. Μην το βλέπεις σαν δασκαλίστικη παρέμβαση αλλά σαν μια επεξήγηση. Αν κατάλαβα λάθος με συγχωρείς!!

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

Πώς να μάθεις να αγαπάς τον εαυτό σου όταν έχεις προγραμματιστεί να είσαι ένας στρατιώτης?
Μεγάλο πακέτο!
Εδωσα αγώνα να μάθω τί σημαίνει <<περνάω καλά>> χωρις να νιωθω ενοχές, τύψεις οτι δεν κάνω το καθήκον μου. Εχασα και το μετρο γιατί επεσα σε αδρανεια, βαλτωσα.
Πολλες φορες για να παρω μπρος, πιεστηκα παρα παρα πολύ.
Και ο αγωνας συνεχιζεται...

---

Ωιμε, μιλαμε για κυκλο φαυλο αν δεν βρεθει και ενας ανθρωπος να σε πεισει οτι οχι δεν εισαι αρρωστη ή υποχρεωμενη να σε πονας επειδη τολμησες να χαρεις...... ουτε την χαρα δεν ηξερα να διαχειριζομαι. Απορω ωρες ωρες πως επιβιωσα τοσο μπαχαλο

Quote:

---

Originally Posted by Constantly curious

ουτε την χαρα δεν ηξερα να διαχειριζομαι. Απορω ωρες ωρες πως επιβιωσα τοσο μπαχαλο

---

Και εγώ το ίδιο!
Με βοηθησε πολύ, νομίζω, το ότι ημουν μικρή σε ηλικία... όταν εισαι μικρός και νιωθεις οοοοοοολη τη ζωη μπροστά σου λες <<θα κανω υπομονη, θα φτιαξουν τα πραγματα>>. Μονο που τελικα αποδεικνυεται αυταπάτη αυτό...

Μονο τη χαρά?? Εβαζα πολυ υψηλους στοχους, να εχω κατι να περιμενω και παραλληλα να πιεζομαι να ανεβω το Εβερεστ.
Δυσκολευτηκα στη διατροφή, στην ψυχαγωγία μου, στην κοινωνική ανάπτυξη, στο να συνυπαρξω με άτομα με άλλα βιώματα, απελευθερωμενα, ξεπεταγμενα, ανετα, χωρις τις αναστολες και τα τείχη τα δικά μου, μου βγηκαν πολλά νευρα, πολυς θυμος, έγινα αποτομη, σχεδόν αντικοινωνική, κλεινομουν στο καβουκι μου.
Δυσκολευτηκα πάρα πολύ στο να καλλιεργησω τα ορια μου και ακόμη δεν ξερω αν το εχω πετυχει ή τι προοδο έχω κανει...Εχασα 25 κιλά, προσέχω τωρα πια τί τρωω, προσπαθώ να έχω δομή στην καθημερινοτητα μου, προγραμμα. Το οτι δεν ζω σε πολη-ζουγκλα αλλά σε ανθρωπινες συνθηκες και ηρεμία κοντά σε θάλασσα είναι πολύ σημαντικό!
Στο δε ερωτικο/συντροφικό κομμάτι έφαγα κάτι χαστούκια/ξαναστροφες κανονικές! Γιατί ονειρευομουν τον πριγκηπα του παραμυθιου, περιμενα το τελειο, φουσκωνε το συναισθημα μου σαν το μπαλονι και μετα έσπαγα τα μουτρα μου από την ανώμαλη προσγείωση.

Quote:

---

Originally Posted by καθρεπτης

Kαβκαζ τα συναισθήματα να αναγνωρίσω στους άλλους μπορώ, δεν μπορώ να καταλάβω όμως γιατί νοιώθουν αυτό το συναίσθημα,

---

Τελικά ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει... μπορώ να δικαιολογήσω από τι πηγάζει το συναίσθημα του άλλου δεν μπορώ να το νιώσω όμως... δηλαδή παραμένω παγωμένη και αν αντιδράσω θα είναι από ευγενεια ή ενδιαφέρον όχι από συμπόνοια.

Επειδή δεν το γνωρίζω, η συγκεκριμένη ασθένεια πως διαγνώσεται;