παλιά κοβόμουν.έχουν περάσει 5 χρόνια από τότε και τελευταία το σκέφτομαι ξανά.δεν έχω πάει ποτέ σε ειδικό.νόμιζα ότι το ξεπέρασα.παρόλα αυτά δε νομίζω ότι θα το ξαναρχίσω τελικά.γνώμες.
Printable View
παλιά κοβόμουν.έχουν περάσει 5 χρόνια από τότε και τελευταία το σκέφτομαι ξανά.δεν έχω πάει ποτέ σε ειδικό.νόμιζα ότι το ξεπέρασα.παρόλα αυτά δε νομίζω ότι θα το ξαναρχίσω τελικά.γνώμες.
Δεν έχω εμπειρία με το θέμα αλλά μπορώ να σου πω μία γνώμη με κάθε επιφυλαξη...τώρα που το σκέφτεσαι ξανά μετά από πέντε χρόνια προφανώς κάτι σε πιέζει/ψυχοπλακωνει/στενοχωρει αυτή τη περιοδο;
Ή έτσι στα καλά καθουμενα αρχισες να το σκέφτεσαι..;
Υπάρχει κάποιο θέμα πάνω στο οποίο χρειάζεσαι στήριξη; Νιώθεις πως θα σε βοηθούσε ένα ειδικός αν πηγαινες είτε με ό,τι σε στενοχωρει/αγχωνει αυτή τη περιοδο είτε με τις καθαυτό σκέψεις; Ή πιστεύεις ότι έχεις μηχανισμούς για να το διαχειριστεις μόνος/μονη πάλι; Το ότι λες πως δεν νομίζεις ότι θα το ξανακάνεις είναι καλό...το ρίσκο να ξανακυλησεις πως πιστεύεις ότι θα μειωθεί αν πας σε ειδικό ή αν δεν πας; Πως το βλέπεις..; Φυσικά και δεν είναι υγιές να το ξεκινήσεις παλι...βασικα πάνω σε τι θέλεις γνώμη, πες μας πιο συγκεκριμένα αν θέλεις...
ναι περνάω μια αρκετά αγχωτική περίοδο και επίσης αυτό το έκανα παλιότερα για να σωματοποιώ τον πόνο που ένιωθα μέσα μου και έτσι να μουδιάζω λίγο και να ηρεμώ.τελευταία ανακάλυψα κάποια πράγματα και ορισμένες καταστάσεις του παρελθόντος έχουν επιστρέψει μαζί με τα συναισθήματα του τότε φυσικά.οπότε θα ήθελα να μου πείτε γνώμες, για το αν πρέπει να πάω σε ειδικό και επίσης αν αυτό αποτελεί κάποιο σύνδρομο ή κάτι τέτοιο.
Για να σου επιστρέφουν συναισθήματα και καταστασεις του παρελθόντος σημαίνει πως δεν ελυσες έστω τα σημαντικά κομμάτια που σου προκαλούν λύπη και πόνο απο παλια, απλα μάλλον τα καταπιεσες με επιτυχία μέχρι να βρεθείς πάλι σε στρεσογονο κατάσταση και να έρθουν ολα ξανά στην επιφάνεια...άρα είναι πιθανό να σε βοηθούσε ένας ειδικός, εγώ νομίζω θα ήταν καλό να πας αν έχεις τη δυνατότητα και νιώθεις την ανάγκη. Αλλά φυσικά να είσαι έτοιμος/η σιγά σιγά να έρθεις αντιμέτωπος/η με πράγματα που μέχρι τώρα αγνοούσες/καταπιεζες...για να βρεθεί ίσως κάποια πιο ουσιαστικη λύση θα πρέπει ίσως να σκαλισετε πράγματα που δεν είναι ευχάριστο να σκαλισετε. Αλλά σε αυτά θα σε κατευθύνει ο/η ειδικός που θα επιλέξεις προσεκτικά και σιγά σιγά θα γίνουν όλα...εδώ να πω πως δεν ξέρω πόσο δραματική πρόοδο θα κάνετε μαζί με τον ειδικό, αλλους τους βοηθάει άλλους όχι, απλά μη τα περιμένεις όλα γρήγορα. Ωστόσο δοκίμασε γιατί όχι. Και δες πως νιώθεις.
Αν είναι σύνδρομο...είναι αυτοκαταστροφικες τάσεις που μόνος/η σου ερμηνεύσες ήδη σωστά, ότι σωματοποιεις το πόνο σου για να μουδιάζει ο ψυχικός σου πόνος. Νομίζω συνήθως αυτο συνυπάρχει μαζί με άλλες καταστάσεις, είναι σύμπτωμα/απορροια/εκφανση άλλων θεμάτων, αυτόνομο δεν νομίζω να είναι...
μάλιστα σε ευχαριστώ πολύ.
Κι εδώ αν θέλεις να συζητήσεις οτιδήποτε μην διαστάσεις...να είσαι καλά και να φροντίζεις τον αυτό σου.
κοβομουν παλιοτερα για καποια χρονια παρα πολυ.εκανα μεχρι και ραμματα.με ειχαν βγαλει με οριακη διαταραχη προσωπικοτητας που συμπεριλαμβανει αυτοτραυματισμους μαζι με καποια ακομα συμπτωματα.για 1-1.5 χρονο δεν κοβομουν.τελευταια φορα κοπηκα φετος τον Ιανουαριο. σε καταλαβαινω πολυ...το τρικ ειναι να αντισταθεις εκεινα τα 2-3 λεπτα που σου ερχεται η παρορμηση.ξεσπασε σε κατι αλλο εκεινη την ωρα.βοηθαει ο παγος στα χερια.παγος μεχρι να πονεσεις.πιο υγιες.εγω την τελευταια φορα που κοπηκα με εκανε να νιωσω για 1η φορα χειροτερα απο οτι πριν κοπω.το πηρα σαν ηττα και απογοητευτηκα χειροτερα μετα γιατι υπεκυψα.ειναι δυσκολη κατασταση γιατι ειναι παρορμηση και δυσκολα ελεγχεται και θελει πεισμα για να το αποφυγεις.
boo κίνητρο θέλει κυρίως για να μη το κάνεις.άμα δε σε νοιάζει είναι πολύ εύκολο.έχω ακόμα τα σημάδια στα χέρια μου από τότε.όντως αυτά τα 2-3 λεπτά θέλουν πολύ κόπο για να αντισταθείς.
natalia_sups ναι προσέχω μην ανησυχείς.είπα δε σκοπεύω να το ξανακάνω.κάποιες φορές όταν νιώθω πολύ έντονα θυμό ή νεύρα μου έρχεται αλλά σκέφτομαι όλα αυτά που έχω και δε το κάνω.όταν το έκανα δεν είχα τίποτα ουσιαστικά.είναι το κίνητρο όλα αυτά που έχω που απάντησα και στην boo
Γεια σας και από εμένα, πλέον 30 χρονών. Αρκετά πιο μικρός κοβόμουν, δεν ήξερα ακριβώς γιατί αλλά το έκανα (οχι πολύ συχνά πάντως). Λίγο επειδή βαριόμουν, λίγο επειδή ήθελα να νοιώσω και δεν τα κατάφερνα και πάει λέγοντας. Το σταμάτησα για αρκετά χρόνια και πριν λίγο καιρό άρχισα να καίγομαι. Διαγνώστηκα κι εγώ τλκ με οριακή διαταραχή προσωπικότητας και κάπου μέσα στη θεραπεία, στα φάρμακα και στη βοήθεια από τους κοντινούς μου ανθρώπους βρήκα το κουράγιο να μη το ξανακάνω. Δεν είναι καθόλου εύκολο και ακόμα το σκέφτομαι καμιά φορά. Είναι κι αυτό μια εξάρτηση. Τώρα όταν νοιώθω πως θέλω να τραυματιστώ ρίχνω κρύο νερο στο κεφάλι μου. Αυτό με τον πάγο επίσης βοηθάει πάρα πολύ. Πίνω ξύδι και διάφορα άλλα κόλπα προκειμένου να με επαναφέρουν στην πραγματικότητα και στο εδώ και τώρα. Σου εύχομαι τα καλύτερα και όλα να πάνε καλά και να μη ξανά κάνεις κακό στον εαυτό σου. Πρέπει να μάθουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας και να τον εκτιμάμαι πάνω από όλα.
εντάξει δεν έχω φτάσει να το νιώθω τόσο πολύ έντονα ώστε να πρέπει να βρω άμεσα κάποιο υποκατάστατο.απλά περνάει κάποιες φορές από το μυαλό μου και αμα έχω πολλή ένταση,νεύρα θυμό κλπ, αλλά μετά σκέφτομαι κάτι άλλο, ασχολούμαι με κάτι άλλο και μου περνάει.οπότε νομίζω ότι το ελέγχω.πάντως σε ευχαριστώ πολύ και σου εύχομαι να συνεχίσεις να αντιστέκεσαι και να το παλεύεις.Quote:
Originally Posted by marstay
Usedtobeme τον θυμό και τα νεύρα σου τα εκφράζεις/βγαζεις αλλού; Αν τα καταπιέζεις μπορει να φταίει και αυτό που σου έρχεται ή επιθυμία να κοπεις...αν είχες μια υγιή διεξοδο για το θυμό και τα νεύρα σου ίσως σε βοηθούσε...είτε να μην καταπινες τα πάντα από τους άλλους δηλαδή αν σου προκαλούν το θυμό ανθρωποι στη ζωη σου και να ορθωνες ανάστημα οταν χρειάζεται, ειτε να ξεσπαγες σε κάτι με έντονη φυσική δραστηριότητα, πχ σάκο του μποξ, τρέξιμο, κολύμπι κάνα άθλημα ότι σ'αρεσει. Βασικά δεν ξέρω γιατί αλλά η άσκηση μου φαίνεται καλή ιδέα...αν ο φυσικός πόνος αποσπά τη προσοχή σου από τον ψυχικό τότε ίσως και η φυσική κούραση που προκύπτει με την άσκηση και η συγκέντρωση που απαιτείται εκεί σου έκανε το ίδιο...
κοίτα η αλήθεια είναι ότι σαν άνθρωπος δεν είμαι και πολύ εκδηλωτική στα συναισθήματα κλπ.οπότε όπως καταλαβαίνεις τα καταπιέζω κάπως.αλλά η δουλειά μου απαιτεί έτσι κι αλλιώς διαύγεια προσοχή και συγκέντρωση καθώς και αρκετό χρόνο οπότε όπως καταλαβαίνεις υπάρχει τρόπος για να ξεφεύγει το μυαλό μου πέρα από όλα τα άλλα.Quote:
Originally Posted by Natalia_sups
Καταλαβα, το φανταστηκα ότι μάλλον δεν εκδηλώνεις τα συναισθήματα σου...αρκεί όμως το να ξεφεύγει το μυαλό σου; Το ότι δεν σκέφτεσαι κάτι δεν σημαίνει ότι εκτονωνονται όσα νιώθεις. Νομίζω θα σου έκανε καλό να βρεις και ένα τροπο να εκτονώνεσαι...δεν ξέρω ιδέες ριχνω γιατί βλέπω προσπαθείς να το διαχειριστεις μόνη σου...Quote:
Originally Posted by usedtobeme
ναι το έχω σκεφτεί και γω αλλά δε ξέρω τι άλλο να κάνω.γενικά δε μπορείς να πεις οτι μου αρέσουν αθλήματα κλπ.αλλά εντάξει το έχω παλέψει πολλά χρόνια τώρα.απλά αναρωτιόμουν αν θα ήταν καλό να πάω σε ψυχολόγο.μήπως τρομάξει ή κάτι τέτοιο.Quote:
Originally Posted by Natalia_sups
Ποιος να τρομάξει καλέ; Ο ψυχολόγος; Όχι βέβαια...λες να είσαι ή πρώτη με αυτό το θέμα που θα έχει πετύχει; Εγώ λέω να δοκιμασεις. Αφού το σκέφτεσαι σημαίνει πως ωριμάζει ή ιδέα μέσα σου και μάλλον το θελεις.Quote:
Originally Posted by usedtobeme
Είναι πιθανο να ανακαλύψεις κάποια άλλη υποβοσκουσα κατάσταση και πράγματα για το τρόπο που λειτουργεις που ισως δεν συνειδητοποιεις τώρα...γιατί είναι απιθανο απλά να κοβοσουν έτσι για να κόβεσαι, όπως σου είπα και πριν αυτή ή συμπεριφορά είναι συνήθως συμπτώμα/απορροια αλλων θεμάτων...εκτός αν φοβάσαι εσύ να αντιμετωπίσεις κάτι τέτοιο...φοβάσαι μήπως; Για αυτό δισταζεις;
κοίτα δε νομίζω ότι έχω κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα εννοώ κάποια διαταραχή κλπ αλλά φοβάμαι κάπως όντως να το πω σε ειδικό μήπως και θεωρήσει ότι όντως κάτι έχω.τώρα χαζομάρα αυτό βέβαια.γιατί το έχω σταματήσει ας πούμε κλπQuote:
Originally Posted by Natalia_sups
Θα σου φέρω ένα παράδειγμα για να καταλάβεις τι εννοώ...έχω ας πούμε αγχώδη διαταραχή (δεν εχει σημασία το είδος της διάγνωσης ενα απλό παράδειγμα φέρνω) και αυτό με προκαλέι να έχω την Α η Β συμπεριφορά. Πες πως καταφέρνω να σταματήσω την Α η Β συμπεριφορά...σημαίνει πως έπαψα να έχω το άγχος που είχα; Μπορει να το μετρίασα και να μαζεύεται ξανα με τα χρόνια, μπορεί να το καταπίεσα, μπορεί αντι για το α η β που έκανα να τρωω ξερω γω τα νύχια μου, αλλα να συνεχίζει να με βασανίζει οτι με βασανίζει.Quote:
Originally Posted by usedtobeme
Να κάποιος λεει ρίχνει παγωμενο νερό πάνω του η πίνει ξύδι όταν θέλει να κοπεί. Είναι μια αρχή αυτό, σαφώς καλύτερο και υγιέστερο απο το να κόβεται αλλα και πάλι, κατευθύνει το ψυχικό του πόνο σε σωματικό, απλά επιλέγει σωματικά δυσάρεστα πράγματα που δεν αφήνουν σημάδια...ο μηχανισμός όμως πίσω απο τη συμπεριφορά που αντικαθιστά το κόψιμο ειναι ο ιδιος ακριβώς. Η λύση θα ήταν να εντοπίσει τι τον/την κάνει να θέλει να κατευθύνει τη ψυχική του δυσαρέσκεια προς το σώμα του και να το λύσει στη ρίζα του, να πάψει να το θέλει.
Και το θέμα για εσένα δεν είναι να μην το κάνεις (που είναι απο μόνο του πάρα πολύ σημαντικό και εξαιρετική πρόοδος), το ουσιαστικό θέμα ειναι νομίζω να μην το θέλεις. Γιατι να το θέλεις; Γιατί να μη θές να σπάσεις τα πάντα γύρω σου αντι να κόβεις τον εαυτό σου ας πούμε; Γιατί να θέλω ας πούμε να κόψω τον εαυτό μου και όχι το λαρύγγι όποιου με στενοχωρεί; :P Ενα ακραίο παράδειγμα λεμε τώρα...δε σε παραξενεύει; Γιατι δεν σε αγαπάς; Είτε το κάνεις είτε όχι η επιθυμία δεν δείχνει οτι κατι σε βασανίζει; Για αυτό δε γράφεις;
Και το θέμα βασικά δεν ειναι αν "έχεις" η δεν "έχεις" κατι, μη το βλέπεις έτσι σα ρετσινιά η οτι θα πάρεις μια ταμπέλα απο το ψυχολόγο, ουδεμία σημασία δεν θα έπρεπε να έχει αυτό για εσένα και να μη σε τρομάζει ακόμα και αν βρεί κατι, που δεν το ξέρουμε αν θα γίνει.
Το θέμα είναι να καταλαβαίνεις τον εαυτό σου και τι σε ωθεί στη συμπεριφορά σου καλύτερα και να ξέρεις τι πρέπει να κάνεις για να τον βοηθήσεις. Τι σε νοιάζει αν το λένε "λίγα νευράκια παραπάνω" η "οξεια αρτσιμπουρτσιδίαση";; Εχει σημασία; Εκέι θα σταθείς; Στην αρτσιμπουρτσιδίαση;
Μπορεί πχ εγώ να μην έχω καμιά διάγνωση αλλα να διαχειρίζομαι τη ζωή μου πολύ χειρότερα απο κάποιον που έχει μια και κατανοεί όμως τον εαυτό του και προσπαθεί και ξέρει πώς να διαχειρίζεται κάποια πράγματα και παλεύει να χτίζει υγιεινες συνήθειες στη καθημερινότητα του. Νομίζω σε εμποδίζει λίγο το ταμπού σχετικά με αυτά και λίγο φοβάσαι/δεν είσαι έτοιμη να τα σκαλίσεις. Αν δεν είσαι έτοιμη/δεν θές μην το κάνεις. Απλά αν δείς οτι φτάνεις πιο κοντά στο να κυλήσεις πάλι εννοείται καντο χωρίς δεύτερη σκέψη.
δεν ανέβηκε όλο το σχόλιο σου.Quote:
Originally Posted by Natalia_sups
το είδα τελικά.βασικά ναι από πιο μικρή δεν ήθελα τους ψυχολόγους κλπ.αλλά θα δω.ίσως να πάω γιατί υπάρχουν διάφορα πράγματα που πρέπει να ξεκαθαρίσουν μέσα μου.και έχεις δίκιο αυτό το ελέγχω,αλλά γενικά είναι πολλά.τέσπα σε ευχαριστώ πολύ που ασχολείσαι.Quote:
Originally Posted by Natalia_sups
Η οριακή διαταραχή θεραπεύεται με μακρορόνια ψυχοθεραπεία.
δεν τίθεται θέμα οριακής διαταραχής.Quote:
Originally Posted by Diana1982
Η γνώμη είναι το πιο άχρηστο προιόν που παράγει η ανθρώπινη διάνοια. 7 billions είμαστε 7 billions γνώμες. Μη ζητάς ποτέ γνώμη από αναρμόδιους. Το σώμα σου χρειάζεται προσοχή, το σώμα είναι ο ναός της ψυχής, ξεκίνα διαλογισμό, ξεκίνα να παρατηρείς το σώμα σου και τον εαυτό σου. Αυτογνωσία θέλεις όχι γιατρό. Εστίασε την προσοχή σου και διάβασε ένα καλό βιβλίο αυτοβοήθειας! Δώσε χρόνο στην προσωπική σου εξέλιξη.
Έχω προσπαθήσει και εγώ τουλάχιστον δυο φορές να κοπώ... Άσχημη στιγμή γιατί αρχικώς ήθελες να αυτοκτονήσεις και μετά τα παρατάς αφού κάνεις έστω μια ελαφριά πληγή... Δεν πρόκειται να ξαναδοκιμασω να αυτοκτονήσω με κόψιμο, δεν μπορώ να πιστέψω οτι κάποιοι το καταφέρνουν αυτό...
Μόνο κάποιος με τεράστιο πρόβλημα εγωισμού κάνει κάτι τέτοιο. Περαστικός. Οι πληροφορίες που λαμβάνεται είναι μη ποιοτικές, δεν θα πρέπει καν να γνωρίζετε ότι γίνεται κάτι τέτοιο, δεν θα πρέπει καν να έχει ο νους σας τέτοια εκδοχή. Αλλάξτε το περιβάλλον σας και αλλάξτε το νου σας, εκεί είναι το πραγματικό πρόβλημα
Έγινα και εγωιστής τώρα ;; Δηλαδή όποιος έχει ή είχε αυτοκτονικούς ιδεασμους θεωρείται a priori εγωιστής ;;;Quote:
Originally Posted by Terry
Το περιβάλλον μου θα αλλάξει πολύ σύντομα και ελπίζω με προσπάθεια να βελτιωθούν όλα ...
δεν είναι θέμα εγωισμου terry.απλά κάποιες φορές σε κάποιες καταστάσεις δε ξέρεις τι να κάνεις.αλλά έχεις δίκιο ότι δε πρέπει να καταφεύγουμε εκεί.Quote:
Originally Posted by Terry
περαστικός δε χαρακώνεσαι για να αυτοκτονήσεις.παρόλο που μου έχουν πει ότι οι ψυχολόγοι-ψυχίατροι την περίπτωση της αυτοκτονίας περισσότερο φοβούνται σε περιπτώσεις ατόμων που χαρακώνονται.αλλά οι περισσότεροι δε το κάνουν γιαυτό.Quote:
Originally Posted by περαστικός