Χάνοντας τη μαμά

Γεια σας
Μπήκα σήμερα για πρώτη φορά στη σελίδα και έχω κολλήσει τέσσερις ώρες τώρα να διαβάζω τις σκέψεις και τις απόψεις σας για το πένθος.
Εγώ έχασα πριν δυο χρόνια τη μαμά σε ηλικία 55 χρονών, ξαφνικά, σε δέκα λεπτά από έμφραγμα. Όταν έγινε δεν ήμουν σπίτι και παρόλο που έχουν περάσει δυο χρόνια αρνούμαι να το πιστέψω. Η ψυχολογική μου κατάσταση είναι εντελώς τρελλή. Κάποτε είχε αρωστήσει, γιατί πέρασε πολύ μικρή κλιμακτήριο, (42), και κόντεψα να πεθάνω. Είχα μείνει 45 κιλά και μέχρι να συνέλθει είχαμε πάθει οικογενεια φρίκη με όλους στα πρόθυρα της τρέλλας. Τώρα που έφυγε, αρνούμαι να το πιστέψω. Αν εξαιρέσει κανείς ελάχιστα ξεσπάσματα, το άσθμα που απέκτησα, τα δερματικά που μπήκαν στη ζωή μου και αρνούνται να με αποχωριστούν και τη βουλιμία με την οποία έχουμε γίνει οι καλύτερες φίλες, λειτουργώ σα να μη συμβαίνει τιποτα. Μερικές φορές ζηλεύω τον πατέρα μου και τον αδελφό μου που βιώνουν το πένθος τους, κλαίνε, στεναχωριούνται, απέχουν. Εγώ συνεχίζω τη ζωή μου κανονικά και κάνω το κορόιδο σα να συμβαίνει τίποτα. Είμαι η μόνη από την οικογένεια που αντέχει το νεκροταφείο. Πάω πάρα πολύ συχνά, γεμίζω λουλούδια, γλαστράκια, διάφορές βλακείες, αλλά ποτέ δεν εστιάζω στην φωτογραφία της. Πιάνω την κουβέντα με άλλους ανθρώπους εκεί, σκέφτομαι τις μανάδες που θρηνούν τα παιδιά τους και προσπαθώ να παρηγορηθώ ότι εγώ τυλάχιστον πήρα απεριόριστη αγάπη από εκείνη και ηξερε΄ότι την λάτρευα. Μερικές φορές νομίζω ότι θα τρελλαθώ από αυτή άρνηση που έχω υποβάλει στον εαυτό μου. Αν μπορεί κάποιος να με βοηθήσει θα το εκτιμούσα πολύ. :(

Καλησπέρα. Δεν μπορώ να σε βοηθήσω όμως μπορώ να σου προτείνω να επισκεφθείς κάποιον ψυχολόγο. Ξέρω πως είναι τόσο βαρετό αυτό που σου λέω και φαντάζομαι θα σου το έχουν πει και άλλοι. Ίσως να πιστεύεις πως δεν θα σε βοηθήσει επίσης. Όταν πενθείς περνάς δύσκολα, αυτό είναι σίγουρο. Κάποιες φορές, ο θυμός δεν εκφράζεται με αποτέλεσμα να μην μπορείς να συνεχίσεις τη ζωή σου χωρίς φάρμακα. Αλλά, ακόμα και να μπορείς να λειτουργείς χωρίς φάρμακα έχεις άλλα προβλήματα. Αυτό που θα κάνει ο ψυχολόγος είναι να σε βοηθήσει να βγάλεις το θυμό σου( για παράδειγμα, γιατί φυσικά είναι αδύνατο να ξέρω αν είναι αυτό, αν είναι μόνο αυτό κ.τ.λ.) έτσι ώστε να συνεχίσεις τη ζωή σου. Επίσης, αν μπορείς, σκέψου τι σημαίνει ο θάνατος για σένα. Αν τον θεωρείς αναμενόμενο, αν τον φοβάσαι, γενικά ανέλυσε τις σκέψεις σου και αντιμετώπισε το γεγονός κατάματα. Προοδευτικά βέβαια, αλλά σταθερά και με πείσμα. Όπως και να΄χει, ένας ειδικός θα σου έδινε επαγγελματική βοήθεια.

ευχαριστώ sofiabi2
Το πρόβλημα μου είναι ότι δεν αντέχω να το αντιμετωπίσω και στη σκέψη να πάω στον ψυχολόγο είμαι βέβαιη ότι θα έρθω αναγκαστικά αντιμέτωπη. Από τότε που έχασα τη μαμά, σκέφτομαι συνέχεια το θάνατο, άλλες φορές με φόβο, άλλες με περιέργεια, π.χ, αν υπάρχει μετά θάνατον ζωή και τέτοια. Σκέφτομαι πόσο μάταια είναι όλα αυτά που μας απασχολούν καθημερινά, (οικονομικά, καριέρα, καθημερινότητα), και υπολειτουργώ απέναντι στη ζωή μου απλοποιώντας την. Εύχομαι να μη ξυπνήσω κάποιο πρωί, συνειδητοποιήσω τι έχει συμβεί και τρελαθώ μια και καλή.

Είναι πολύ φυσικό αυτό που αισθάνεσαι και αυτά που σκέφτεσαι. Δυστυχώς, τα θέματα της ζωής, του θάνατου, της θρησκείας και παρόμοια, είναι δύσκολα και λέω(με επιφύλαξη), πως η ελληνική κοινωνία τα θεωρεί ταμπού. Γι\'αυτό νομίζω πως ένας ειδικός θα σε βοηθήσει. Εξηγησέ του ακριβώς πως αισθάνεσαι. Πες του πως δεν θέλεις πίεση, ακριβώς όπως τα έγραψες, ήσουν σαφής χωρίς κάτι παραπάνω ή λίγότερο. Κάτι σημαντικό. Ο ψυχολόγος παρόλο που δεν είναι φίλος σου πρέπει να μην σου βγάζει άσχημα συναισθήματα. Αν επισκεφθείς κάποιον και δεν σου αρέσει, φύγε. Είναι σημαντικό να ταιριάξετε. Νομίζω, πως είσαι έτοιμη να το αντιμετωπίσεις. Τουλάχιστον το θέλεις πολύ. Θα σου πω κάτι προσωπικό. Όταν γέννησα την κόρη μου είχα παρόποιες σκέψεις σχετικά με το θάνατο. Με βοήθησε ο σύντροφος μου αφενός και αφετέρου οι σπουδές μου. Όπως και να΄χει, σχετικά με το κομμάτι του θανάτου έχω μια εμπειρία. Πάντως τον έχω αποδεχθεί τον θάνατο πια. Γι\'αυτό και ζω πιο καλά πλέον. Όσο για μετά τον θάνατο, τι να πω? Αυτά είναι επιλογές. Για παράδειγμα κάποιοι πιστεύουν πως υπάρχει ζωή μετά και είναι ευτυχισμένοι. Εμένα αυτό με νοιάζει, η ευτυχία.

Πολυ λυπαμαι για αυτα που νιωθεις και νομιζω σε καταλαβαινω οσο μπορω. Εγω εχω μεγαλωσει απο μικρη με το αγχος αυτης της σκεψης και εκανα διαφορα ψυχαναγκαστικα στον εαυτο μου για να μην συμβει τιποτα στη μαμα μου η στον μπαμπα μου. Οσο και να μεγαλωνει κανεις οι γονεις ειναι γονεις και δεν μπορουμε να διανοηθουμε οτι καποτε δεν θα υπαρχουν. Σκεψου ομως οτι τελικα ολοι επιβιωνουν μετα απο αυτο και σκεψου αυτο που ειπες, τις μαμαδες που εχουν χασει τα παιδια τους και ομως ειναι ζωντανες.
Δεν ξερω τι να σου πω για να σε βοηθησω. νιωθω ομως οτι πρεπει να σου πω οτι εγω αρχισα να το σκεφτομαι ως κατι που αντιμετωπιζεται οταν ενιωσα ασφαλεια με το συντροφο μου και καταλαβα οτι η ζωη ειναι ετσι και οτι συνεχεια στην οικογενεια θα υπαρξει μεσα απο μενα, αυτον και τα παιδια μας. Το αλλο ειναι οτι η μαμα σου θα ηθελε να σε δει να προχωρας και να φτιαξεις τη ζωη σου. Ετσι θα ζει και αυτη μεσα απο σενα.
Καλο κουραγιο και σου ευχομαι να εισια καλα να τη θυμασαι.

Ευχαριστω Bonnie1
Κάνω πραγματικά αγώνα για να σκέφτομαι αυτό ακριβώς: πως θα ήθελε η μαμά μου να είμαι; Ίσως είναι και ο μοναδικός λόγος που το παλεύω τόσο ψύχραιμα και δεν το αφήνω να με νικήσει.
Μη καταναλώνεις τον καιρό που σου μένει με τους δικούς σου δηλητηριάζοντας τις καλές στιγμές. Δείξε τους πόσο τους αγαπάς και ζήσε όσο πιο πολύ μπορείς μαζί τους. Η μεγαλύτερη παρηγοριά μου είναι πως η μαμά, μας έκανε σε μικρή ηλικία και έτσι μεγαλώσαμε μαζί της, ενώ δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να έφυγε έστω και λίγο στερημένη από αγάπη. Κάποτε, (ελπίζω σε πενήντα χρόνια), που θα φύγουν οι δικοί σου, θα δεις πόσο καλό θα σου κάνει αυτό.

Ειλικρινά, ούτε κατά διάνοια μπορώ να αντιληφθώ αυτό που αισθάνεσαι. Θυμάμαι όμως τον πατέρα μου όταν έχασε την μητέρα του. Ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που τον είδα να δακρύζει. Είδα όλο το στήριγμά μου να γκρεμίζεται. Ο άνθρωπος που πίστευα ότι δεν φοβάται τίποτα και είναι ο πιο δυνατός του κόσμου στα μικρά μου μάτια, έκλεγε μπροστά μου. Τότε αντιλήφθηκα την ιδέα ότι κάποια στιγμή θα χάσω και τους δικούς μου. Και μόνο με αυτήν την ιδέα, θυμάμαι, (ήμουν αρκετά μικρή) ότι έβλεπα εφιάλτες και ξύπναγα κλαίγοντας... Ακόμα και τώρα δεν μπορώ να δεχτώ ότι οι γονείς μου θα φύγουν από την ζωή μου..
Νομίζω ότι αυτό που κάνεις σε κρατά ... πως θα ήθελε η μαμά σου να είσαι.
Κουράγιο

Ευχαριστώ...
Προσπαθώ και έυχομαι κάποια στιγμή να κάνω όλα τα όνειρα της, (για μένα), πραγματικότητα.

Θεοφανία μου, ο θάνατος της μητέρας σου ήταν πολύ πολύ ξαφνικός. Φαντάζομαι θα ήταν ένα σοκ τόσο για σένα όσο και για τους δικούς σου. Εκτός αυτού όμως εσύ ειδικά περιγράφεις να είχες μια πάρα πολύ στενή σχέση μαζί της, όταν είχε πάθει κλιμακτήριο κόντεψες να πεθάνεις, λες. Έτσι, μου φαίνεται πολύ φυσικό εκ μέρους σου να αρνείσαι να συνειδητοποιήσεις οτι πέθανε.
Παρόλα αυτά, αυτή η άρνηση είναι κάτι γνωστό σε σένα. Αρνείσαι αλλά το ξέρεις καλά. Κι αυτό νομίζω οτι είναι ένα πρώτο και πολύ σημαντικό βήμα.
Παρόλα αυτά λες οτι νομίζεις οτι θα τρελαθείς από αυτή την άρνηση. Είναι επειδή το ξέρεις και δεν θα ήθελες να υπάρχει, θα ήθελες να μην αρνιόσουν το θάνατο της μαμάς σου? Ή είναι κάτι άλλο?

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία
Γεια σας
Μπήκα σήμερα για πρώτη φορά στη σελίδα και έχω κολλήσει τέσσερις ώρες τώρα να διαβάζω τις σκέψεις και τις απόψεις σας για το πένθος.
Εγώ έχασα πριν δυο χρόνια τη μαμά σε ηλικία 55 χρονών, ξαφνικά, σε δέκα λεπτά από έμφραγμα. Όταν έγινε δεν ήμουν σπίτι και παρόλο που έχουν περάσει δυο χρόνια αρνούμαι να το πιστέψω. Η ψυχολογική μου κατάσταση είναι εντελώς τρελλή. Κάποτε είχε αρωστήσει, γιατί πέρασε πολύ μικρή κλιμακτήριο, (42), και κόντεψα να πεθάνω. Είχα μείνει 45 κιλά και μέχρι να συνέλθει είχαμε πάθει οικογενεια φρίκη με όλους στα πρόθυρα της τρέλλας. Τώρα που έφυγε, αρνούμαι να το πιστέψω. Αν εξαιρέσει κανείς ελάχιστα ξεσπάσματα, το άσθμα που απέκτησα, τα δερματικά που μπήκαν στη ζωή μου και αρνούνται να με αποχωριστούν και τη βουλιμία με την οποία έχουμε γίνει οι καλύτερες φίλες, λειτουργώ σα να μη συμβαίνει τιποτα. Μερικές φορές ζηλεύω τον πατέρα μου και τον αδελφό μου που βιώνουν το πένθος τους, κλαίνε, στεναχωριούνται, απέχουν. Εγώ συνεχίζω τη ζωή μου κανονικά και κάνω το κορόιδο σα να συμβαίνει τίποτα. Είμαι η μόνη από την οικογένεια που αντέχει το νεκροταφείο. Πάω πάρα πολύ συχνά, γεμίζω λουλούδια, γλαστράκια, διάφορές βλακείες, αλλά ποτέ δεν εστιάζω στην φωτογραφία της. Πιάνω την κουβέντα με άλλους ανθρώπους εκεί, σκέφτομαι τις μανάδες που θρηνούν τα παιδιά τους και προσπαθώ να παρηγορηθώ ότι εγώ τυλάχιστον πήρα απεριόριστη αγάπη από εκείνη και ηξερε΄ότι την λάτρευα. Μερικές φορές νομίζω ότι θα τρελλαθώ από αυτή άρνηση που έχω υποβάλει στον εαυτό μου. Αν μπορεί κάποιος να με βοηθήσει θα το εκτιμούσα πολύ. :(

---

καλη μου εγω σιγουρα μπορω να σε καταλαβω.πριν 5 χρονια,στα 17 μου,εχασα κι εγω τη μαμα μου.ηταν και ειναι ο,τι χειροτερο μπορουσε να μου συμβει.η δικια μου μαμα ηταν 42 χρονων.μεσα σε τρεις μερες εγιναν ολα.εγω τουλαχιστον ημουν μαζι της και πεθανε στα χερια μου.οταν πεθανε δεν ξερω τι ακριβως γινοταν μεσα μου μα δεν μπορουσα ουτε να κλαψω απο το σοκ!δεν νομιζω πως υπαρχει αμεση λυση στο πονο που νιωθεις,ισως μονο ο χρονος να μπορεσει να σε βοηθησει.εγω ακομα δεν το εχω ξεπερασει και νομιζω πως θ\' ανοιξει η πορτα και θα την ξαναδω.θυμωνω που δεν τη βλεπω στα ονειρα μου!το μονο που ισως σε βοηθησει ειναι να βρεις καινουρια ενδιαφεροντα,να κανεις πραγματα που σου αρεσουν,να μη ντρεπεσαι να δειχνεις στους αλλους οτι πονας και καποια στιγμη ισως ο πονος σου να μαλακωσει,γιατι για να το ξεπερασει απλα δε γινεται!

Αγαπητή Thesaloniki σε ευχαριστώ.
Και γω τρελαίνομαι που δεν τη βλέπω στον ύπνο μου. Τη βλέπει συνέχεια μια θεία μου και η γιαγιά μου και μου φαίνεται απίστευτο που δεν τη βλέπω και εγώ. Είναι μια παρηγοριά, όπως και να το κάνεις.
Προσπαθώ για όσα όλα μου λες, άλλωστε δεν έχουμε και πολλές επιλογές σε αυτή τη φάση. Μαθαίνεις δυστυχώς να ζεις με αυτό, αν και ο πόνος είναι μόνιμος. Ανάλογα με τις συνθηκες της καθημερινότητας μου βγαίνει λιγότερο ή περισσότερο.
Μου είναι αδύνατο να δείξω τον πόνο μου στους άλλους και αρνούμαι να πω τη λέξη \"πέ...\", λέω έφυγε και περιμένω με κάποιο τρόπο να επικοινωνήσει μαζί μου.
Σ\' ευχαριστώ

ΘΕΟΦΑΝΙΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΛΟΓΙΑ ΟΥΤΕ ΚΑΤΑ ΔΙΑΝΟΙΑ ΠΟΥ ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΕΚΦΡΑΣΟΥΝ ΤΗΝ ΘΛΙΨΗ ΠΟΥ ΝΙΩΘΟΥΜΕ ΟΤΑΝ ΧΑΝΟΥΜΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟ. ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΩ ΕΓΩ ΟΧΙ ΣΑΝ ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΑΠΛΑ ΩΣ ΠΑΡΟΤΡΥΝΣΗ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΚΟΙΤΑΣ ΜΠΡΟΣΤΑ Κ ΝΑ ΖΕΙΣΗΣ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΤΗΝ ΘΥΜΑΣΕ. Η ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ Η ΜΗΤΕΡΑ ΨΩΝΙΖΕ ΑΜΕΡΙΜΝΗ ΣΕ ΕΝΑ ΜΑΡΚΕΤ Κ ΒΓΕΝΟΝΤΑΣ ΕΚΣΩ 10 ΜΕΤΡΑ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ ΕΝΑ ΑΜΑΞΙ ΑΝΕΒΗΚΕ ΤΟ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ Κ ΤΗΝ ΚΟΛΗΣΕ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ. ΠΕΘΑΝΕ ΕΝΤΟΣ 20 ΛΕΠΤΩΝ Κ ΑΙΤΑ ΘΑΝΑΤΟΥ ΗΤΑΝ ΠΟΛΛΑΠΛΑ ΚΑΤΑΓΜΑΤΑ ΚΑΠΟΥ 42 ΤΟΝ ΑΡΙΘΜΟ. ΑΦΗΣΕ ΠΙΣΩ 2 ΑΓΟΡΑΚΙΑ 10 Κ 6 ΤΩΝ Κ ΕΝΑ ΣΥΖΥΓΟ 38. ΑΥΤΗ ΗΤΑΝ 35. ΑΙΩΝΙΑΤΗΣ Η ΜΝΗΜΗ.
ΚΟΥΡΑΓΙΟ......

Πραγματικά δεν ξέρω τι να πω...
Λυπάμαι για τη μαμά σου που ήταν τόσο νέα, χάθηκε με τόσο άδικο τρόπο και δεν προλάβατε να τη χαρείτε, να της δείξετε πόσο την αγαπάτε.
Προσπαθώ να συνεχίσω τη ζωή μου, αλλά όπως σίγουρα ξέρεις, αυτή η πληγή είναι μόνιμη και δεν κλείνει ποτέ...
Σ\' ευχαριστώ

Θεοφανια μου εσυ εισαι η μαμα σου κατα το 50 τις εκατο ειναι μεσα σου ειναι η σαρκα σου εισαι η συνεχεια της δεν πεθαινει τιποτα ποτε και θα ζει παντα μεσα σου.Νιωσει αυτην την υπερτατη αγαπη που εχεις μεσα σου και προχωρα δεν εισαι μονη σου ειναι μαζι σου διαρκως και σε παρακολουθει και το μονο σιγουρο ειναι οτι ειναι πολυ περηφανη για σενα και δεν θα ηθελε να σε βλεπει να στεναχωριεσαι.Σκεψου οτι εισαι υποχρεωμενη απεναντι της να ζησεις χαρουμενη και ολοκληρωμενη για αυτο σε εφερε στον κοσμο για να εισαι καλα.Οποτε μην σκεφτεσαι τιποτα σου ξαναλεω τιποτα δεν χαθηκε εκτος απο την σωματικη της υποσταση η αγαπη της ειναι μεσα σου και σου ζεσταινει την καρδια σου κοριτσακι μου.Κοιτα μπροστα και φτιαξε την ζωη σου δημιουργωντας μια οικογενεια και τοτε θα νιωσεις και εσυ σαν μανα οτι την υπερβολικη ταυτιση και αγαπη που εχει η μανα για το σπλαχνο της δεν την χωριζει ουτε ο θανατος....σου ξαναλεω οτι ειναι μαζι σου και ξερεις καλα και το νιωθεις...

ENIGMA ...
Σκέφτομαι πραγματικά ότι θα μειωθεί ο πόνος όταν γίνω μητέρα, αλλά επειδή είχα το τέλειο πρότυπο σε αυτό το ρόλο, θέλω να είμαι πολύ σίγουρη για να πάρω μια τόσο σοβαρή απόφαση.
Ευχαριστώ για τα όμορφα λόγια σου...κάπως έτσι σκέφτομαι ότι πρέπει να είναι. Δεν μπορεί οι άνθρωποι που φεύγουν να αποδεσμεύονται εντελώς απ΄τα κομμάτια τους εδώ

Ετσι ακριβως ειναι κοριτσι μου και χαιρομαι που το νιωθεις οτι θελησεις εαν με θελησεις θα σου δωσω το μσν μου να επικοινωνησουμε χαιρετω...

Πρώτα πρώτα να πω ότι πραγματικά πονάω που βλέπω στο φόρουμ περισσότερα παιδιά που χάσανε πρόωρα κάποιον δικό τους άνθρωπο. Από την άλλη στο περιβάλλον μου νιώθω πραγματικά μόνη ως προς αυτό το γεγονός και μερικές φορές ακόμα και ξένη, ότι είμαι η μόνη που...

Θεοφανία μου λες
\"Τώρα που έφυγε, αρνούμαι να το πιστέψω. Αν εξαιρέσει κανείς ελάχιστα ξεσπάσματα, το άσθμα που απέκτησα, τα δερματικά που μπήκαν στη ζωή μου και αρνούνται να με αποχωριστούν και τη βουλιμία με την οποία έχουμε γίνει οι καλύτερες φίλες, λειτουργώ σα να μη συμβαίνει τιποτα. \"
Είδες όμως που δε λειτουργείς σα να μη συμβαίνει τίποτα... Έτσι νομίζεις, έτσι δείχνεις στους άλλους ή έτσι θες να δείχνεις...
Λες επίσης \"Μου είναι αδύνατο να δείξω τον πόνο μου στους άλλους \". Καλή μου δεν υπάρχει τίποτα για το οποίο θα πρέπει να ντρέπεσαι, το να δείχνεις ότι πονάς δεν είναι δείγμα αδυναμίας, είναι εξωτερίκευση του εσωτερικού σου κόσμου. Στα λέει αυτά κάποια που χροοονια παιδεύεται με τη δυσκολία στην απελευθέρωση συναισθήματος. Εδώ και λίγο καιρό κάνω δειλά δειλά βήματα...Σκέφτηκες ποτέ ότι η άρνηση μπορεί να υποβοηθείται και από το να μη μιλάς για τα συναισθήματά σου;

Το άσθμα, τα δερματικά και η βουλιμία...Σκέφτηκες ότι τιμωρείς τον εαυτό σου σα να τον κατηγορείς για την άρνησή σου; Η μαμά σου σίγουρα θα ήθελε να νιώθεις ευτυχισμένη αλλά όχι μόνο να δείχνεις στους άλλους ευτυχισμένη...Μήπως για να μπορέσεις να νιώσεις κάποια στιγμή πιο όμορφα θα πρέπει να αφήσεις τα συναισθήματά σου να απελευθερωθούν και όχι να τα καταπνίγεις; Μήπως έτσι είναι ο τρόπος να κάνεις μια μέρα και την επιθυμία της μαμάς σου αλλά και τη δική σου πραγματικότητα; Σκέψου Θεοφανία...Μπορείς να λάβεις και βοήθεια από κάποιον ειδικό που καταλαβαίνει περισσότερο τέτοια περίπλοκα και τρομερά συναισθήματα όπως αυτά που προκαλεί το πένθος...Δεν έχεις να χάσεις τίποτα...Αντίθετα με το να μην προσπαθήσεις δεν ξέρεις τι θα μπορούσες να κερδίσεις...

anwnimi
Έχεις απόλυτο δίκιο σε όσα λες, απλά εγώ είμαι πολύ αδύναμη για να τα αντιμετωπίσω. Περνάει ο καιρός και σκέφτομαι ότι κάποια στιγμή θα αντέξω να έρθω αντιμέτωπη από απόσταση και έτσι ίσως να μην πονέσει τόσο πολύ. Βάζω στόχους στη δουλειά μου, ξέροντας πως εκείνη θα είναι περήφανη. Στέκομαι δίπλα στον πατέρα μου και τον αδελφό μου προσπαθώντας να τους δημιουργώ μια ασφάλεια και τον ώμο που χρειάζονται. Αυτό μου δίνει μεγάλη ικανοποίηση.
Δεν έχω την πολυτέλεια να καταρεύσω, αλλά ούτε και το θέλω.
Μπαίνοντας εδώ μέσα και ψάχνοντας για το πένθος έμαθα ότι περνάς κάποια στάδια, ένα απ\' αυτό είναι η άρνηση. Εκεί ακριβώς βρίσκομαι αν και έχουν περάσει δυο χρόνια...
Σ\' ευχαριστώ

Ο μονος τροπος για να μπορεσει καποιος να ξεπερασει τον χαμο ενος γνωστου του ειναι να κατανοησει την φυση μας σαν ανθρωπος.Να ξεφυγει απο τις τυπικες σκεψεις και τον εγωισμο που μας διακατεχει σχετικα με την επιγεια ζωη και την αισθηση πως εχουμε αγκυροβολησει εδω.Σιγουρα το να χανεις εναν ανθρωπο ειναι σκληρο γιατι δυσκολα βρισκονται ανθρωποι που να μας αγαπαν και να θελουν το καλο μας,οποτε ειναι μια μεγαλη απωλεια.Παρολα αυτα πρεπει να το ξεπερασει καποιος και να σκεφτει πως καποια στιγμη θα ερθει και η δικη μας σειρα και γιατι οχι,θα ανταμωσουμε καποτε και για αυτο βαζω και το χερι μου στη φωτια.Εξ αλλου αν σκεφτω αντικειμενικα την ζωη,το μονο συμπερασμα που βγαινει ειναι πως σαν οντα δεν ειμαστε προορισμενα για αυτη την ζωη.Ειναι μπροστα μας αυτο με αποδειξη την γεννηση και τον θανατο(επιγειο κατα την ταπεινη μου γνωμη).Οποτε η ερευνα σε αυτο το θεμα ειναι για τι ειμαστε προορισμενοι.Και οπως λεμε πολλες φορες \"αφου υπαρχουμε εμεις γιατι να μην υπαρχουν και εξωγηινοι\" σκεφτομαι \"αφου υπαρχει αυτος ο κοσμος γιατι να μην υπαρχει ακομα ενας\".Αυτη η αναφορα εγινε για να καταλαβεις θεοφανεια πως ο ανθρωπος σου δεν εχει χαθει,απλα δεν μπορεις να επικοινωνησεις μαζι του αυτη τη στιγμη.εχε την μεσα σου σαν μια γλυκια σκεψη και προσπαθησε να βρεις τροπο να καλυψεις οσα σου εδινε και με μεγαλη χαρα απολαμβανες τοσο καιρο.(αν και μεταξυ μας η αγαπη μιας μανας δυσκολα να βρεθει ξανα).Παρ`το αποφαση πως εισαι μεγαλο κοριτσι,και συνεχιζεις στο δρομο της ζωης,αλλοτε με συντροφια και αλλοτε μοναχη,με συνειδοπορο τον ευατο σου.Ειναι δυσκολο το ξερω αλλα ειναι μονοδρομος και οσο πιο γρηγορα τον ανεβεις τοσο καλυτερα για σενα...

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία
Γεια σας
Μπήκα σήμερα για πρώτη φορά στη σελίδα και έχω κολλήσει τέσσερις ώρες τώρα να διαβάζω τις σκέψεις και τις απόψεις σας για το πένθος.
Εγώ έχασα πριν δυο χρόνια τη μαμά σε ηλικία 55 χρονών, ξαφνικά, σε δέκα λεπτά από έμφραγμα. Όταν έγινε δεν ήμουν σπίτι και παρόλο που έχουν περάσει δυο χρόνια αρνούμαι να το πιστέψω. Η ψυχολογική μου κατάσταση είναι εντελώς τρελλή. Κάποτε είχε αρωστήσει, γιατί πέρασε πολύ μικρή κλιμακτήριο, (42), και κόντεψα να πεθάνω. Είχα μείνει 45 κιλά και μέχρι να συνέλθει είχαμε πάθει οικογενεια φρίκη με όλους στα πρόθυρα της τρέλλας. Τώρα που έφυγε, αρνούμαι να το πιστέψω. Αν εξαιρέσει κανείς ελάχιστα ξεσπάσματα, το άσθμα που απέκτησα, τα δερματικά που μπήκαν στη ζωή μου και αρνούνται να με αποχωριστούν και τη βουλιμία με την οποία έχουμε γίνει οι καλύτερες φίλες, λειτουργώ σα να μη συμβαίνει τιποτα. Μερικές φορές ζηλεύω τον πατέρα μου και τον αδελφό μου που βιώνουν το πένθος τους, κλαίνε, στεναχωριούνται, απέχουν. Εγώ συνεχίζω τη ζωή μου κανονικά και κάνω το κορόιδο σα να συμβαίνει τίποτα. Είμαι η μόνη από την οικογένεια που αντέχει το νεκροταφείο. Πάω πάρα πολύ συχνά, γεμίζω λουλούδια, γλαστράκια, διάφορές βλακείες, αλλά ποτέ δεν εστιάζω στην φωτογραφία της. Πιάνω την κουβέντα με άλλους ανθρώπους εκεί, σκέφτομαι τις μανάδες που θρηνούν τα παιδιά τους και προσπαθώ να παρηγορηθώ ότι εγώ τυλάχιστον πήρα απεριόριστη αγάπη από εκείνη και ηξερε΄ότι την λάτρευα. Μερικές φορές νομίζω ότι θα τρελλαθώ από αυτή άρνηση που έχω υποβάλει στον εαυτό μου. Αν μπορεί κάποιος να με βοηθήσει θα το εκτιμούσα πολύ. :(

---

Καλη μου Θεοφανια,
οταν εφυγα απο το ομορφο μερος, ηθελα να σου πω, μα δεν τολμησα, να ανοιχτεις παλι εδω στο φορουμ για τη μαμακα σου...
Λες οτι υποβαλλεις τον εαυτο σου σε αρνηση.... μια αρνηση απο την οποια κατι \"κερδιζεις\". Εκτος απο τα ψυχοσωματικα συμπτωματα, τι αλλο κερδιζεις απο την αρνηση αυτη? Αυτο ειναι πιστευω ενα απο τα ερωτηματα που μπορειτε να αντιμετωπισετε και να απαντησετε μαζι με καποιον ειδικο πανω στο πενθος.
Εσυ εισαι η μονη π[ου μπορεις να σε βοηθησεις να συμφιλιωθεις με τον θανατο της, με την ιδια την πραγματικοτητα. Γιατι μονο εσυ ξερεις τον τροπο που ειναι καταλληλος για εσενα. Ενας ειδικος, μπορει να σε βοηθησει. Φαντασου τον σαν ενα σωσιβιο που θα σου δωσει το θαρρος να πας πιο βαθια στην θαλασσα της ψυχης και των συναισθηματων σου..
Ενα πρωτο βημα ειναι το οτι ανοιγεσαι και μιλας για αυτα (τα συναισθηματα). Το οτι παρατηρεις την σταση σου και την αρνηση σου. Το οτι βλεπεις πως \"κανεις το κοροιδο\", οπως χαρακτηριστικα λες, απεναντι σε.... ποιον? Την απαντηση και ολες τις απαντησεις θα τις δωσεις εσυ! Βρισκονται μεσα σου, αρκει να ψαξεις μαλακα και προσεκτικα.
Και εννοω εδω, δινοντας και ολο το χρονο που απαιτει ο εαυτος σου για μια τετοια διαδικασια...
Μη βιαζεσαι και μην ενοχλεισαι για τα δυο χρονια.. Μπορει να σου φαινονται ιδια, ομως αν κοιταξεις καλυτερα, θα διακρινεις τις απειροελαχιστες αλλαγες, μετακινησεις, εξελιξεις, διεργασιες που γινονται κατω απο την επιφανεια και σε οδηγουν αργα αλλα σταθερα σε ανοιγματα, οπως αυτο εδω.
Δεν εισαι μονη Θεοφανια.
Συνεχισε ετσι...

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία
ευχαριστώ sofiabi2
Το πρόβλημα μου είναι ότι δεν αντέχω να το αντιμετωπίσω και στη σκέψη να πάω στον ψυχολόγο είμαι βέβαιη ότι θα έρθω αναγκαστικά αντιμέτωπη. Από τότε που έχασα τη μαμά, σκέφτομαι συνέχεια το θάνατο, άλλες φορές με φόβο, άλλες με περιέργεια, π.χ, αν υπάρχει μετά θάνατον ζωή και τέτοια. Σκέφτομαι πόσο μάταια είναι όλα αυτά που μας απασχολούν καθημερινά, (οικονομικά, καριέρα, καθημερινότητα), και υπολειτουργώ απέναντι στη ζωή μου απλοποιώντας την. Εύχομαι να μη ξυπνήσω κάποιο πρωί, συνειδητοποιήσω τι έχει συμβεί και τρελαθώ μια και καλή.

---

Μου φαινονται τοσο λογικα ολα αυτα! Ημουν βουτηγμενη σε τετοιες σκεψεις σε ολη τη διαρκεια της εφηβειας μου... βαθια υπαρξιακα ζητηματα και περιπλοκα αγχη με ετρωγαν. Ετσι ειναι, μια απωλεια, ερεθιζει ολη την υπαρξιακη αγωνια που εχουμε μεσα μας... Μας κανει να δουμε τον κοσμο απο ενα αλλο πρισμα, πιο βαθυ, πιο ουσιαστικο, αρκει να το θελουμε φυσικα.
Θεοφανια ,
δεν καταλαβα τι ακριβως εννοεις με τη φραση:
και υπολειτουργώ απέναντι στη ζωή μου απλοποιώντας την.

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία
Αγαπητή Thesaloniki σε ευχαριστώ.
Και γω τρελαίνομαι που δεν τη βλέπω στον ύπνο μου. Τη βλέπει συνέχεια μια θεία μου και η γιαγιά μου και μου φαίνεται απίστευτο που δεν τη βλέπω και εγώ. Είναι μια παρηγοριά, όπως και να το κάνεις.
Προσπαθώ για όσα όλα μου λες, άλλωστε δεν έχουμε και πολλές επιλογές σε αυτή τη φάση. Μαθαίνεις δυστυχώς να ζεις με αυτό, αν και ο πόνος είναι μόνιμος. Ανάλογα με τις συνθηκες της καθημερινότητας μου βγαίνει λιγότερο ή περισσότερο.
Μου είναι αδύνατο να δείξω τον πόνο μου στους άλλους και αρνούμαι να πω τη λέξη \"πέ...\", λέω έφυγε και περιμένω με κάποιο τρόπο να επικοινωνήσει μαζί μου.
Σ\' ευχαριστώ

---

Μου ειναι γνωριμο αυτο που περιγραφεις, να δυσκολευομαι να χρησιμοποιω τη λεξη \"πεθανε\".....
Το οτι δεν την βλεπεις στον υπνο σου καλη μου δεν σημαινει κατι αρνητικο.
Σε καποιο αλλο σημειο εδω εχεις μιλησει για στιγμες βαθιας επικοινωνιας με την μητερα σου. Κρατα γερα μεσα σου αυτες τις στιγμες. Αυτος ειναι ο δικος σου τροπος να την \"βρισκεις\" τη μαμα σου.

Θεοφανια λυπαμαι παρα πολυ για την μανουλα σου.σε νιωθω απολιτα ξερω οτι μια μανα δεν αδικαταστιεται με τπτ.κ γω προσωπικα δεν μπορω να φανταστω την ζψη μ χωρις την μανα μου δεν αντεχω στην ιδεα οτι καποτε ισως πεθανει με ποναει αφανταστα η ιδεα.φανταζομαι ποσο πονο νιωθεις μεσα σου.ξεω πολυ καλα γιατι οταν πεθανε η γιαγια μου σε ηλικια 60 τα ιδια τραβαγε κ η μανα μ .θυμαμαι ποσο πολυ την τσακισε η θλιψη απο τον χαμο της μανας της κοντευε να τρελα8ει.οδηγιυσε το αυτοκινητο και τα ματια της κοιταγαν το κενο.10 χρονια περασαν και εχει συνελ8ει εντελως ευτιχος .φανταζομαι ποσο απεραντη 8λιψη 8α νιο8εις και ειδικα εσυ επειδη η μανα σ ηταν νεοτερη κ συ φανταζομε πιο νεα απο οτι η δικια μ μαμα.σου ευχομαι ο χρονος να απαλινει τον πονο κ την δυστιχια μεσα σου.και προσπαθησε να κλαψεις 8α σ κανει καλο

Θεοφανία μου, πάνε 5 χρόνια που \'χασα την γιαγιά μου, ήταν μαμά, ήταν οικογένεια για μένα, ο μόνος άθρωπος που είχα δίπλα μου που με γέμιζε κ τόσο απλόχερα μου δινε την αγάπη της. Ακόμα πάω με λαχτάρα στο σπίτι της να την συναντήσω, δεν περνάνε 10 λεπτά κ δεν με χωράει ο τόπος, θέλω να φύγω. Μαζί της έφυγε κ ένα κομμάτι απο μέσα, σαν ένα ζωτικό σημείο μου να έπαψε. Ενώ κάνω ψυχοθεραπεία εδώ κ 4 μήνες, δεν το \'χω κουβεντιάσει ακόμα. Μπορεί να είχα την διαίσθηση ότι θα πάψει να είναι μαζί μας, αλλά ποτέ δεν το χώνεψα, υπάρχουν φορές που με κατηγορώ που δεν μπόρεσα να κάνω κάτι, αλλά η ανακοπή στην μεταφορά της για το νοσοκομείο ήταν μοιραία. Στο νεκροταφείο ενώ πηγαίνω, δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω ότι είναι εκεί μέσα. Δεν μπορώ να ξεχάσω όταν την φίλησα στην εκκλησία κ αυτή η παγωμένη αίσθηση στα χείλη, πάγωσε μέχρι την ανάσα μου, ήταν εκει ξαπλωμένη ακίνητη, τόσο ήρεμο το πρόσωπό της που περίμενα απο στιγμή σε στιγμή να ξυπνήσει. Δεν μπορώ να το χωνέψω, ούτε πρόκειται. Έχει έρθει ελάχιστες φορές στον ύπνο μου, για να μου δώσει κουράγιο. Θα θελα να ερχοταν πιο συχνά, αλλά νομίζω ότι έρχεται όταν την έχω πραγματικά ανάγκη.
Κουράγιο Θεοφανία μου, ξέρω ότι είναι δύσκολο, μπορεί να μην ξεπεράσουμε ποτέ την απώλεια του προσώπου που ήταν ζωή για εμάς, αλλά θα συνεχίσουμε κάνοντας πράγματα που θα τους έκαναν περήφανους! Συνέχισε έχοντας την δύναμη της αίσθησης ότι είναι παντού, μέσα σου, δίπλα σου, γύρω σου κ είναι μαζί σου κάθε στιγμή! Να είσαι καλά!

Κοριτσάκια μου ευχαριστώ καταρχήν όλες σας...
(Εμπνευστή....τι το θελες και το ξανάφερες στην επιφάνεια?)
Δυστυχώς είμαι ακριβώς στην ίδια κατάσταση που ήμουν και πριν 2/5 χρόνια. Άρνηση.
Το ξέρω πως είναι εντελώς χαζό αυτό που κάνω, αλλά διαπίστωσα πως με τον καιρό έχω αρχίσει να σκέφτομαι πολύ σοβαρά το ενδεχόμενο να πάω σε έναν ειδικό όπου θα μπορέσω να πω όλα αυτά που δεν λέω πρώτα απ όλα στον εαυτό μου.
Αυτό για μένα είναι ένα πολύ σημαντικό βήμα, καθώς παλαιότερα δεν ήθελα καν να το σκεφτώ.
Κάποια στιγμή που θα νιώσω πως μπορώ, θα ξεκινήσω από δω. Είμαι σίγουρη πως σε σας θα βρω μικρά σκαλιστιράκια που θα με βοηθήσουν να ανοίξω τα πρώτα επωδυνα τούνελ στο δρόμο μου....
Ευχαριστώ....

Θεοφανία μου είσαι περισσότερο κοντά παρά ποτέ να πραγματοποιήσεις αυτή τη διαδρομή...Όταν θα ξεκινήσεις, να εκθέσεις το φόβο σου αύτό στο θεραπευτή σου ώστε να σε κάνει πρώτα να αιστανθείς ασφάλεια και σιγά σιγά να αρχίσεις να ξεδιπλώνεσαι. Δε χρειάζεται να νιώθεις εκεί ότι ΠΡΕΠΕΙ να μιλήσεις αλλά να ΤΟ ΝΙΩΘΕΙΣ...

κι εμεις ευχαριστουμε, για το ανοιγμα...
εχεις κατι το πολυ ιδιαιτερο οταν \"μιλας\" για τη μαμα σου... νιωθω σαν... να ανοιγεται στα δυο η ψυχη σου εκεινη την ωρα. Σαν να μπαινεις σε μια αλλη ψυχικη διαθεση. Ακομα μολις που το ακουμπας, το κοιτας απ εξω. Κι αυτο ειναι πολυ θετικο, που σε παρατηρεις...
Ετσι οπως εχουμε ολοι τον δικο μας τροπο να ζουμε τη ζωη μας, να σκεφτομαστε, να υπαρχουμε, εχουμε ολοι μας εναν μοναδικο τροπο να νιωθουμε, να αισθανομαστε, να πενθουμε και να τα εκφραζουμε ολα αυτα...
Σου ευχομαι να βαδισεις τον δικο σου δρομο της απωλειας και να ερθεις σε επαφη με ολα τα κομματια που \"χαθηκαν\" τη στιγμη εκεινη..
Ειναι δυσκολο αλλα, λυτρωτικο!
Κι εγω στον ιδιο δρομο ειμαι... ή μαλλον, εχω αρχισει να βαδιζω.

Quote:

---

Originally posted by mmaria
Θεοφανία μου, πάνε 5 χρόνια που \'χασα την γιαγιά μου, ήταν μαμά, ήταν οικογένεια για μένα, ο μόνος άθρωπος που είχα δίπλα μου που με γέμιζε κ τόσο απλόχερα μου δινε την αγάπη της. Ακόμα πάω με λαχτάρα στο σπίτι της να την συναντήσω, δεν περνάνε 10 λεπτά κ δεν με χωράει ο τόπος, θέλω να φύγω. Μαζί της έφυγε κ ένα κομμάτι απο μέσα, σαν ένα ζωτικό σημείο μου να έπαψε. Ενώ κάνω ψυχοθεραπεία εδώ κ 4 μήνες, δεν το \'χω κουβεντιάσει ακόμα. Μπορεί να είχα την διαίσθηση ότι θα πάψει να είναι μαζί μας, αλλά ποτέ δεν το χώνεψα, υπάρχουν φορές που με κατηγορώ που δεν μπόρεσα να κάνω κάτι, αλλά η ανακοπή στην μεταφορά της για το νοσοκομείο ήταν μοιραία. Στο νεκροταφείο ενώ πηγαίνω, δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω ότι είναι εκεί μέσα. Δεν μπορώ να ξεχάσω όταν την φίλησα στην εκκλησία κ αυτή η παγωμένη αίσθηση στα χείλη, πάγωσε μέχρι την ανάσα μου, ήταν εκει ξαπλωμένη ακίνητη, τόσο ήρεμο το πρόσωπό της που περίμενα απο στιγμή σε στιγμή να ξυπνήσει. Δεν μπορώ να το χωνέψω, ούτε πρόκειται. Έχει έρθει ελάχιστες φορές στον ύπνο μου, για να μου δώσει κουράγιο. Θα θελα να ερχοταν πιο συχνά, αλλά νομίζω ότι έρχεται όταν την έχω πραγματικά ανάγκη.
Κουράγιο Θεοφανία μου, ξέρω ότι είναι δύσκολο, μπορεί να μην ξεπεράσουμε ποτέ την απώλεια του προσώπου που ήταν ζωή για εμάς, αλλά θα συνεχίσουμε κάνοντας πράγματα που θα τους έκαναν περήφανους! Συνέχισε έχοντας την δύναμη της αίσθησης ότι είναι παντού, μέσα σου, δίπλα σου, γύρω σου κ είναι μαζί σου κάθε στιγμή! Να είσαι καλά!

---

Μαρια μου... τοσο δυνατα τα λογια σου...
Εγω στην κηδεια της γιαγιας μου δεν αντεξα καν να παω να την χαιρετησω! Χλωμιασα και λιγο ελειψε να σωριαστω. Πρωτη φορα το ενιωσα αυτο το πραγμα, τα ποδια μου να μην πηγαινουν. Μου εφεραν νερο για να συνελθω... τελικα δεν πλησιασα το φερετρο... με το που βαδιζα προς τα εκει με καταλαμβανε πανικος και λιποθυμια....
Δεν μπορω να το ψυχολογησω αυτο.... γιατι? Γιατι δεν αντεξα να την δω νεκρη?
Πολλες μπορει να ειναι οι απαντησεις, παντως σε νιωθω γατι κι εγω ειχα μια πολυ στενη σχεση με τη γιαγιακα μου... Μολις τωρα, μετα απο καποια χρονια εχω αρχισει να το επεξεργαζομαι καλυτερα.

Quote:

---

Originally posted by weird
κι εμεις ευχαριστουμε, για το ανοιγμα...
εχεις κατι το πολυ ιδιαιτερο οταν \"μιλας\" για τη μαμα σου... νιωθω σαν... να ανοιγεται στα δυο η ψυχη σου εκεινη την ωρα. Σαν να μπαινεις σε μια αλλη ψυχικη διαθεση. Ακομα μολις που το ακουμπας, το κοιτας απ εξω. Κι αυτο ειναι πολυ θετικο, που σε παρατηρεις...
Ετσι οπως εχουμε ολοι τον δικο μας τροπο να ζουμε τη ζωη μας, να σκεφτομαστε, να υπαρχουμε, εχουμε ολοι μας εναν μοναδικο τροπο να νιωθουμε, να αισθανομαστε, να πενθουμε και να τα εκφραζουμε ολα αυτα...
Σου ευχομαι να βαδισεις τον δικο σου δρομο της απωλειας και να ερθεις σε επαφη με ολα τα κομματια που \"χαθηκαν\" τη στιγμη εκεινη..
Ειναι δυσκολο αλλα, λυτρωτικο!
Κι εγω στον ιδιο δρομο ειμαι... ή μαλλον, εχω αρχισει να βαδιζω.

---

weird..... αυτή η πληγή ειναι σαν αυτές που ενώ δεν τις έχεις ξύσει καθόλου δεν τολμάς να τις ακουμπήσεις, φοβάσαι ότι θα καείς λίγο πριν φτάσεις.
Χαίρομαι που εισαι στο δρόμο, εγώ είμαι πολύ πίσω σου και εύχομαι κάποτε να τον διασχίσω σταματώντας να κάνω το κακομαθημενο παιδί που δεν εννοεί να ωριμάσει και να αντιμετωπίσει κατάματα την αλήθεια.....

θεοφανια πρεπει να πενθησεις την μανουλα σου για να μπορεσεις να ξεπερασεις τον χαμο της.κλαψε σκεψου τις καλες στιγμες σας το τι εχασες χανοντας της.προκαλεσε τον εαυτο σου.

μαρία.....είναι πολύ εύκολο στη θεωρία, στην πράξη υπάρχει πρόβλημα.
Κάποτε έδινα και εγώ συμβουλές σε μια φίλη μου που είχε χάσει τη μητερα της. Όταν μου συνεβη εμένα....πραγματικά....είδα πως ζούσα σε άλλο κόσμο......

εχεις δικιο αν δεν εχει περασει καπια αυτα δεν μπορει να καταλαβει πως νιωθεις αλλα πυστευω αν το παρεις σιγα σιγα αποφαση οτι εφυγε κιας ηταν πολυ νεα.αν σε εβλεπε απο καπου θα ηθελε να εισαι ευτιχησμενη σιγουρα.η μανα μ με τον χρονο το ξεπερασε και με κλαμα.στην αρχη δεν μπορουσε να κλαψει κα8ολου και δεν της εκανε καλο.οσο για μενα ο θανατος της γιαγιας μ ηταν οτι χειροτερο μ ειχε συμβει ειχα πα8ει τρομερο σοκ και απο τοτε αρχισα να εχω φοβιες στο σκοταδι και σε πολα αλλα.την λατρευα.κουραγιο ...και ξερω ο πατερας φευγει τον ξχνας αλλα η μανα.....δεν μπορει να την αντικαταστησει τπτ και τρομαρα μου οταν χασω την δικια μου.δεν 8ελω να το σκευτωμαι.δεν μπορω να φανταστω την ζωη μ χωρις αυτην,,,,,

Μερικές φορές σε μερικούς ανθρώπους το συναίσθημα είναι τόσο τρομερό που εμείς οι ίδιοι υποσυνείδητα το μπλοκάρουμε για να προστατευτούμε προσωρινά από την έντασή του...
το ίδιο είχα πάθει κι εγώ αρχικά. Αφού έκανα σκέψεις του τύπου εγώ είμαι ικανή και να αρχίσω να γελάω με τόση παγωμάρα που νιώθω...Άλλο περιστατικό είναι όταν μια φίλη με είχε πάρει τηλέφωνο να με συλλυπηθεί την ίδια μέρα και με ρώτησε τι κάνω...της λέω αόριστα καλά...και μου λέει σ\'ακούω ήρεμη...έχεις πάρει ηρεμιστικά έτσι;

Αυτή είναι η φάση της άρνησης. Είναι πολύ \"χρήσιμη\" ώστε να μπορέσει να προστατευτεί ο άνθρωπος από ένα τεράστιο συναίσθημα πόνου... Όμως κάποια στιγμή πρέπει να υποχωρήσει...Ίσως ο ίδιος΄ο άνθρωπος να μη θέλει κατά βάθος να υποχωρήσει η φάση αυτή γιατί φοβάται την ένταση του συναισθήματος που πρόκειται να βιώσει...Από την άλλη τον τυραννά αυτή η άρνηση...

Θεοφανία μου είναι πολύ δύσκολο και το καταλαβαίνω...Όμως μόνο \"καλό\" θα σου κάνει να απελευθερώσεις κάποια στιγμή τον πόνο σου...αν κάνεις αργά και σταθερά βήματα με τη βοήθεια ενός ειδικού για να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνη...κι εδώ μπορείς να εκφράζεσαι...άλλωστε υπάρχουν άνθρωποι που έχουν βιώσει τον πόνο της απώλειας, την άρνησή του και την αποδοχή του... Γιατί έξω δύσκολα συναντάς ανθρώπους που αντέχουν τέτοια θέματα. Υπάρχει μεγάλη άρνηση στο να συζητήσει κανείς το θέμα του θανάτου αν δεν το έχει βιώσει. Κι όμως είναι το πιο σίγουρο γεγονός της ζωής μας.

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία

Quote:

---

Originally posted by weird
κι εμεις ευχαριστουμε, για το ανοιγμα...
εχεις κατι το πολυ ιδιαιτερο οταν \"μιλας\" για τη μαμα σου... νιωθω σαν... να ανοιγεται στα δυο η ψυχη σου εκεινη την ωρα. Σαν να μπαινεις σε μια αλλη ψυχικη διαθεση. Ακομα μολις που το ακουμπας, το κοιτας απ εξω. Κι αυτο ειναι πολυ θετικο, που σε παρατηρεις...
Ετσι οπως εχουμε ολοι τον δικο μας τροπο να ζουμε τη ζωη μας, να σκεφτομαστε, να υπαρχουμε, εχουμε ολοι μας εναν μοναδικο τροπο να νιωθουμε, να αισθανομαστε, να πενθουμε και να τα εκφραζουμε ολα αυτα...
Σου ευχομαι να βαδισεις τον δικο σου δρομο της απωλειας και να ερθεις σε επαφη με ολα τα κομματια που \"χαθηκαν\" τη στιγμη εκεινη..
Ειναι δυσκολο αλλα, λυτρωτικο!
Κι εγω στον ιδιο δρομο ειμαι... ή μαλλον, εχω αρχισει να βαδιζω.

---

weird..... αυτή η πληγή ειναι σαν αυτές που ενώ δεν τις έχεις ξύσει καθόλου δεν τολμάς να τις ακουμπήσεις, φοβάσαι ότι θα καείς λίγο πριν φτάσεις.
Χαίρομαι που εισαι στο δρόμο, εγώ είμαι πολύ πίσω σου και εύχομαι κάποτε να τον διασχίσω σταματώντας να κάνω το κακομαθημενο παιδί που δεν εννοεί να ωριμάσει και να αντιμετωπίσει κατάματα την αλήθεια.....

---

Ενα βραδυ, οταν ξεκιναγα τις συνεδριες ξυπνησα και με ελουζε κρυος ιδρωτας! κατι ειχε σκαλιχτει μεσα μου απειροελαχιστα μεν αλλα εκανε τρομαχτικες δονησεις.
Το θεμα της απωλειας, το ειχα ντυσει μεμια παιδικη στολη, το ειχα δεσει και κλεισει σε ενα μπαουλακι χρωματιστο σε μιαν ακρουλα του μυαλου και της ψυχης μου.
Νομιζω οτι τοτε ηταν που η θεραπευτρια μου απλα κοιταξε το μπαουλακι, και με εκανε και μενα να το δω!
Τα δακρυα ετρεχαν ασταματητα και δεν μπορουσα να εντοπισω την πηγη τους μεσα μου. Ενιωθα σαν να εχει ξεπηδησει κατι αγριο κι απροβλεπτο στην επιφανεια και κατευθυνθηκα σαν υπνωτισμενη στο μπαλκονι..
Τοτε η περιεργη αισθηση πηρε τη μορφη εικονας. Ηταν ενα χασμα, ενα χαωδες κενο που ξεκιναγε σαν αποτομος γκρεμος. Σκετος τρομος. \"Αυριο θα της μιλησω! Τι χαραδρα ειναι αυτη που αντικρυσα μεσα μου! Δεν της επιτρεπω να αγγιζει το θεμα της μαμας, ειναι πολυ, πολυ για μενα! Δεν εχει κανενα δικαιωμα, θα με τρελλανει...\" Ηταν οι σκεψεις μου κι ο θυμος εβραζε μεσα μου.
Αυτο ηταν τοπρωτο σκιρτημα. Η πρωτη μου αληθινη επαφη με την απωλεια, και εκαιγε...
Απο εκει και περα πηρε πολυ χρονο και λεπτοτητα στον χειρισμο απο τη μερια της θεραπευτριας μου για να φτασουμε στο σημερα.
Θεοφανια μου
δωσε μια αγκαλια σε αυτο το κακομαθημενο παιδι και μην το μαλλωνεις! Θελει το χρονο και τα χαδια του.... και ειδικα τα τελευταια δυο χρονια, θελει και τη μητερα του... απεγνωσμενα.
Μην εισαι αυστηρη, μεσα του βαθια ποναει και φοβαται μην καει απο τον πονο και τον τρομο του.
Με το μαλακο:).. Μην εισαι αυστηρη με εσενα, δεν χρειαζεται να νιωθεις ενοχη. Το πενθος σου ειναι μια υποθεση καθαρα προσωπικη, γιατι να εχεις ενοχες?
Κουραγιο, θα τον βρεις τον δρομο...

θεοφανια βγαλε αυτο που εχεισ μεσα σου.κλαψε,ξεσπασε,μην το κρατασ.η μητερα μου πριν 24 χρονια εχασε τον μοναδικο αδερφο τησ 30 χρονων.μοναδικο στηριγμα οι γονεισ τησ και η οικογενεια τησ.πριν ενα χρονο εχασε την μητερα τησ.καταλαβαινεισ ποσο δυσκολο ηταν ολο αυτο.πονουσε διπλα.αν και μεγαλη στην ηλικια η γιαγια, ο πονοσ που ενιωθε ηταν αβασταχτοσ.ενιωθα οτι θα την χασω, οτι θα παθει καταθλιψη.την αφησαμε ομωσ να την πενθησει, να κλαψει, να το βγαλει ολο αυτο που ενιωθε.πλεον που εχει ηρεμησει λιγο (ποτε δεν την λησμονει ομωσ,παντα την αναπωλει,την σκεφτεται,κλαιει) τησ λεω πωσ η γιαγια το μονο που θελει ειναι να μασ βλεπει ευτυχισμενουσ.και ετσι ειναι,ηρθε στα ονειρα μου και μου ειπε μην κλαιτε για μενα ειμαι καλα........ετσι και η μαμα σου κουκλα μου θελει να σε βλεπει ευτυχισμενη και χαρουμενη, να φτιαχνεισ την ζωη σου.μπορει να μην τουσ βλεπουμε αλλα ζουνε, υπαρχουν και το μονο που θελουν ειναι να βλεπουν την ευτυχια στα προσωπα μασ.
ζησε με την αναμνηση τησ...η μητερα μου στεναχωριεται γιατι οταν εγινε ολο αυτο με τον αδερφο τησ ειμασταν μικρα, και δεν μασ μεγαλωσε οπωσ θα ηθελε.εννοω οτι η στεναχωρια και το πενθοσ τησ στερισαν στιγμεσ με την οικογενεια τησ.
μην κανεισ το ιδιο στο εαυτο σου.συνεχισε να ζησεισ,δεν σημαινει οτι την ξεχνασ.κρατησε την μεσα σου σαν κατι μοναδικο και προχωρα με αυτο....
να εισαι καλα............

Κοριτσάκια μου πάλι σας ευχαριστώ για τα όμορφα λόγια.....

Κοντεσάκι, η μαμά μου ένα χρόνο πριν φύγει έχασε τον μπαμπά της. Πιστεύω πως όλη αυτή η στεναχώρια την έσπρωξε άλλο ένα βήμα για να φύγει. Τον πένθησε όσο δεν έχω δει άνθρωπο να το κάνει και φαντάσου ότι ο παππούς ήταν 80 χρονών.
Εκεί σκέφτομαι, γιατί εγώ να μη μπορω να την πενθήσω έτσι; Δεν ξέρω, δεν αντέχω.
Ίσως υπερεκτίμισε τις δυνάμεις της. Εγώ είμαι τελείως διαφορετική. Δεν αντέχω ούτε να το σκεφτώ.

weird.....το παιδί ειναι πολύ κακομαθημένο και αδύναμο, δεν θέλει να παραδεχτεί ότι γκρεμίστηκε ένας από τους τοίχους, (ίσως ο πιο σημαντικός), που του παρείχε αυτή τη συναισθηματική ασφάλεια που δύσκολα θα ξαναχτίσει γύρω του.

Εχτές είχε έρθει στο εξωτικό εξοχικό ο αδελφός μου και μας έλεγε μια ιστορία για μια υπάλληλο του. Είναι 19 χρονών και πριν δέκα χρόνια η μαμά της έφυγε για Γερμανία. Από τότε δεν ξαναμίλησε μαζί της και περιμένει κάποια στιγμή ν τη βρει. Ζει με αυτή την ελπίδα.
Ο αδελφός μου έμαθε από τη θεία της πως η μαμά της έχει πεθάνει και δεν το έχουν πει στο κοριτσάκι ακόμη.
Τρελλάθηκα με αυτή την ιστορία. Λέω, εδώ άλλα παιδιά δεν έζησαν τη μαμά τους ούτε στο ελάχιστο σε σχέση με μένα και γω ολόκληρη γαιδούρα το έχω κάνει θρίλερ να το αποδεχτώ....
Αυτά.

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία
Εκεί σκέφτομαι, γιατί εγώ να μη μπορω να την πενθήσω έτσι; Δεν ξέρω, δεν αντέχω.

weird.....το παιδί ειναι πολύ κακομαθημένο και αδύναμο, Τρελλάθηκα με αυτή την ιστορία. Λέω, εδώ άλλα παιδιά δεν έζησαν τη μαμά τους ούτε στο ελάχιστο σε σχέση με μένα και γω ολόκληρη γαιδούρα το έχω κάνει θρίλερ να το αποδεχτώ....
Αυτά.

---

Θεοφανία μου, σε όλα αυτά που γράφεις ακούω ένα συνεχές \"κατηγορώ\".
Λες \"γιατί εγώ να μη μπορω να την πενθήσω έτσι;\" Θα έπρεπε να μπορούσες?
Μετά λες οτι είσαι κακομαθημένη, οτι είσαι αδύναμη.
Και μετά επιμένεις \"Εγω ολόκληρη γαιδούρα το έχω κάνει θρίλερ να το αποδεχτώ.\" Θα \'πρεπε να το είχες αποδεχτεί?
Μοιάζει σαν να κατηγορείς τον εαυτό σου για το πως αντιμετωπίζεις την απώλεια της μητέρας σου.
Εκτός αν δεν έχω καταλάβει καλά και δεν γράφεις κάτι τέτοιο.

Φοίβη μου.....καταλαβαίνω τι λες. Από τη μια σκέφτομαι έτσι, από την άλλη λέω, μόνο χειρότερα υπάρχουν?
Υπάρχουν και καλύτερα. Η γιαγιά μου ας πούμε, η μητέρα της, ζει. Γιατί να μην έφτανε και η μαμά μου τόσο μακριά και να χαθεί τόσο νέα;
Φαύλος κύκλος και στη μέση εγώ....

Απο τη μια σκέφτεσαι τα χειρότερα και απο την άλλη σκέφτεσαι τα καλύτερα και σε πιάνει το παράπονο...Κι έτσι έχεις κολλήσει στη μέση και δεν μπορείς να προχωρήσεις.
Σκέφτεσαι τα καλύτερα και τα χειρότερα αλλά, νομίζω, οτι δεν σκέφτεσαι άυτό που είναι αυτή τη στιγμή, αυτό που εσύ αντιμετωπίζεις, εδώ και τώρα.