Ξανα εδω- αγχος-ψυχοσωματικα

Να'μαι παλι εδω λοιπον!

Να ενημερωσω αφενος και αφετερου για να ζητησω και παλι τις χρησιμοτατες συμβουλες σας...

Για οσους δεν γνωριζουν λοιπον απο τον Φεβρουαριο πασχω απο διαταραχη πανικου, γενικευμενη αγχωδης διαταραχη και ηπια καταθλιψη.

Μετα την εξεταστικη μου ειχα οσο χρονο ηθελα να αφιερωσω στις σκεψεις μου και στο κουβαρι που εχω μεσα στο κεφαλι μου. Ετσι και εκανα λοιπον και συνειδητοποιησα ποσο μονος αισθανομαι, ποσο πληγωμενος και ποσο παραπονεμενος σε πολλα θεματα απο ανθρωπους και την ζωη γενικοτερα...

Οι φιλοι μου το επιβεβαιωσαν αυτο περιτρανα ξεχνοντας με, ορισμενοι, οτι τους ζητουσα επανελλημενα να παμε διακοπες.
Την μια φορα που πηγα περασα εφιαλτικα απο την αποψη οτι υπηρχε ενταση και καυγαδες-θαψηματα πισω απο την πλατη μου (μην με ρωτατε γιατι πηγα, ηταν λυση αναγκης και ηθελα να αλλαξω παραστασεις, να το τολμησω και να παω καπου μακρυα απο το σπιτι). Με αυτα και με κεινα εκανα ενα ξεκαθαρισμα φιλων απο την μια και απο την αλλη εδειξα χωρις καμια αναστολη τα συναισθηματα που μου δημιουργησαν ανθρωποι που με πληγωναν-προσεβαλαν εκεινη την στιγμη, πραγμα ακρως ανακουφιστικο (και ας υπαρχει το ρισκο να τους χασεις... ορισμενους οντως τους εχασα αλλα καταλαβα και ποσο μικρη ηταν αξια τους εν τελει).

Αποφασισα να μην πνιγω στον θυμο μου και να τον εκτονωσω παραγωγικα, οπως συζηταμε και με την ψυχολογο μου, στην εξεταστικη μου. Ετσι και εκανα λοιπον και πηγα εδωσα 2 μαθηματα, τα αποτελεσματα θα φανουν... Χανω ετος παρ'ολα αυτα εξαιτιας του οτι περισυ στην κυριολεξια απλα επιβιωνα και δεν παρακολουθουσα την σχολη μου οσο ημουν εκει λογω αγχους και των συναισθηματων μου...

Τα αποτελεσματα θα τα ξερω κατα τον Οκτωβριο της προσπαθειας μου... (εχω και αλλο ενα μαθημα που θελω να δωσω)

Τελος παντων...

Ο μεγαλος μου φοβος ομως παραμενει. Παρ'ολο που εχω καταφερει για την ωρα να σταματησω την συνδεση καταστασεων με τις κρισεις πανικου φαινεται να μην μπορω να το καταφερω με το γυμναστηριο.
Με την γυμναστικη δεν εχω κανενα θεμα, καθως οσες φορες εκανα σπιτι μου η καπου απομερα εξω δεν ειχα σχεδον κανενα προβλημα...

Στο γυμναστηριο ομως με πιανει τρομερος φοβος... Καταλαβαινω οτι εχει να κανει με τον κοσμο-περιβαλλον αλλα απο την αλλη δεν διαθετω τα οργανα που θα ηθελα σπιτι προκειμενου να γυμναστω εντατικα και πραγματικα ρε γαμωτο μου με ευχαριστει και μου γεμιζει μπαταριες... Το καλοκαιρι που πηγαινα παρα το αγχος μου οταν γυρνουσα ενιωθα πολυ καλα και ανανεωμενος... Τωρα που φθινοποριαζει ομως σιγα σιγα και μικραινουν οι μερες χανεται και η τοσο μεγαλη τολμη μου (με πιανει η μελαγχολια του φθινοπορου και ειμαι απομακρος, αποτομος, μελαγχολικος κλπ).

Καμια ιδεα οσο αναφορα τι να σκεφτομαι η τι μπορει να φταιει και με παει τοσο πολυ κοντρα ο εαυτος μου σε αυτο το ζητημα;

Την τελευταια φορα που πηγα μεχρι και τα λογια μου μασουσα, ενιωθα οτι δεν μου βγαινει μιλια και οποτε μιλουσα ηταν σαν ψυθιρος και τραυλιζα κι ολας ( να μου λενε καλημερα πχ και να απανταω καλημμμερα, οχι τραυλισμα ακριβως.. σαν να κολλουσα σε καποιο γραμμα της λεξης). Κατα τρομαξα εννοειται και μετα ουτε στο ποδηλατο δεν μπορουσα να ανεβω για να γυρισω σπιτι...
Γενικα καθε φορα με πιανει ζαλη, μουδιαζει το στομα μου, θελω να βαλω τα κλαμματα, το στομαχι μου σφυγγεται κανω σκεψεις οτι θα πεσω απο τις σκαλες και θα γινω ρεζιλι, θα λιποθυμησω και θα ειμαι ''βαρος'' οτι θα με κοιτανε σαν καημενο κλπ...

Γεια σου φιλε μου ισως εχεις κοινωνικη φοβια αυτο με το γυμναστηριο και τον κοσμο εκει παει το μυαλο μου!! Και εγω οταν ειμαι εξω για καφε η εξω γενικα εχω αγχος και πολλες φορες οταν ειναι να μιλησω νιωθω πως πνίγομαι και οταν το πολεμάω γιατι ετσι κανω προσποιούμαι σα να μην τρεχει τιποτα εκει μετα αισθανομαι εξαντληση οτι θα λιποθυμήσω κ.α!!

:( Η ΓΑΔ ειναι ατιμη... χτυπαει φευγει δεν ξερεις απο που να ξεκινησεις. Εγω θα ξεκινησω με ενα μπραβο που εκανες οτι εκανες παρολο που βασανιζεσαι.

Μηπως πολυ απλα τα ορια σου δεν περιλαμβανουν και το γυμναστηριο σε αυτη τη φαση γιατι ενδεχομενως ηδη εχεις δωσει οση ενεργεια διαθετεις να αντιμετωπισεις τα αλλα ερεθισματα ;

Σας ευχαριστω πολυ για τις απαντησεις.
Η αληθεια ειναι πως ναι, γενικα, το λεει και η ψυχολογος πως δεν μπορω να κανω 10 πραγματα οπως παλια και καλο θα ηταν να πηγαινω βημα βημα..

Τωρα ειναι και η εξεταστικη στην μεση που διαβαζω... Αλλα ρε παιδια το γυμναστηριο καμια φορα αποτελει, η τουλαχιστον αποτελλουσε μια μορφη εκτονωσης.. Τωρα εαν δεν βγω εξω με καποιον και κατσω μεσα 1-2 μερες σερι μετα με πιανει καταθλιψη, χανω την διαθεση μου, θελω να κοιμαμαι ολη μερα και δεν θελω να βγαινω εξω...

Για αυτο και το θεωρω αρκετα σημαντικο και δεν θελω να το βαλω ''στην ακρη''...
Εχθες που το εγραψα το μηνυμα πηγα εν τελει στο γυμναστηριο... και ειχε παρα πολυ κοσμο... Μονο προς το τελος χαλαρωσα λιγο...
Μεχρι πιο πριν ημουν γεματος στα ψυχοσωματικα... Σε μια φαση τα χερια μου μουδιασαν και αντι να τραβηξω εγω τα κιλα με τραβηξαν εν τελει αυτα προς τα πανω... Κατα τρομαξα... Σηκωθηκα απο το οργανο και βγηκα στο μπαλκονι να παρω αερα... Μετα ολα μου φαινοταν παναλαφρα λογω της αδρεναλινης (υποθετω)...

Αλλα οταν εφυγα ενιωθα καλα με τον εαυτο μου, οτι εκανα κατι παραγωγικο, οτι με φροντισα, οτι προσεξα εστω και καπως την υγεια μου κλπ...


Ανδρεα πραγματικα στο παρελθον φοβομουν μεχρι και απο το σπιτι μου να βγω...
Γενικα φοβαμαι παρα πολυ το εγκεφαλικο σαν σεναριο και μπαινει και η ΙΔΨ μου στην μεση οποτε με το που αγχωνομαι με πιανουν τα τικ μου... Σουφρωνω τα χειλη μου για να τα νιωθω... Νιωθω οτι μουδιαζει η γλωσσα μου, το χερι μου και τα κουναω συνεχεια, τα ποδια μου κλπ...

Να δεις ποτε εχει λιγοτερο κοσμο και εαν μπορεις να πηγαινεις τοτε οσο αφορα το γυμναστηριο και πιασε κουβεντα φιλιες με καποιο ατομο εκει αν και σιγουρα θα σου ειναι δυσκολο!!

Τολμησες, πηγες, αντιμετωπισες και μετα αισθανθηκες ικανοποιηση. Εκεινα τα λεπτα που κυριαρχει το αγχος μοιαζουν με αιωνιοτητα. Λενε οτι με την επαναληψη αντιμετωπισης μπαινει σε υφεση ο ταδε φοβος... δεν διαφωνω γιατι το εχω ζησει βιωματικα αλλά τουλαχιστον στην δικη μου ιστορια δεν ειχα σωστη βαση.
Ευχομαι να συνεχισεις ετσι δυναμικα :) Θελει πολλα γκαζια το ζητημα !!!

Ξερεις φιλε μου τι πιστευω οτι βοηθαει πολυ χωρις να το εχω ζησει!!! Βρες ατομο σαν και την δικια σου κατασταση και καντε παρεα θα βοηθηθειτε πιστευω!! Εγω θα ηθελα πολυ να εβρισκα ενα ατομο με το δικο μου παρομοιο προβλημα και να καναμε παρεα!! (πιστευο μονο να μην αγχωνομουν και με τοδικο του προβλημα ) χαχα

Σωστο αυτο που λες ανδρεα αλλά δεν ξερω αν πραγματι τελικά βοηθα. Παντως απο το να νιωθεις εξωγηινος σιγουρα ειναι προτιμοτερο να μιλας με ανθρωπους που νιωθουν πανω κατω περι τινος μιλας και τι περνας.

Εχω μια φιλη που πασχει απο διαταραχη πανικου και σιγουρα χαιρομαι που την γνωριζω γιατι με καταλαβαινει και την καταλαβαινω.
Αλλα εχουμε διαφορετικη νοοτροπια οσο αναφορα την αντιμετωπιση τους, καθως η ιδια ειναι υπερ των φαρμακων και δεν υποστηριζει την ψυχοθεραπεια, ενω εγω το ακριβως αντιθετο. Η ιδια θεωρει πως το να τα αγνοεις ειναι το σωστο ενω εγω το να τα αναγνωριζω και να τα παρακολουθω αποδεχοντας τα μεχρι να εξαφανιστουν...

Φοβαμαι απλα υπερβολικα πολυ πως θα γινει καμια στραβη και θα γινω ρεζιλι η θα νιωθω βαρος μεσα στον χωρο...
Αυτο με την επαναληψη αντιμετωπισης ισχυει.. Αλλα υπαρχουν και πισωγυρισματα...

Αυτο με τον κοσμο το κανω ρε συ Ανδρεα... Το καλοκαιρι κατα τον Αυγουστο την ειχα κατα βρει γιατι πηγαινα και ημουν εγω και αλλα 2-3 ατομα και ενιωθα πολυ ανετα και χαλαρα... Μολις αρχιζε να γεμιζει καποιες φορες ομως αμεσως με επιανε ζαλη πχ...

Καμια φορα πηγαινω και νιωθω πως θελω να αρχιζω να κλαιω με σπαραγμους (σιγουρα γιατι εχω και αλλα αλυτα ψυχολογικα προβληματα, συναισθηματα και σκεψεις...)
Απο την μια δεν θελω να ζω και να νιωθω ''δειλος'' η αχαριστος οπως πολλοι μου ειπαν, απο την αλλη... Νομιζω πως μετα απ'οσα εχω βιωσει αξιζω ενα διαλλειμα... Κουβαρι ειναι το κεφαλι μου....

Αν ηταν ορατο σε ολογραμμα εκεινη τη στιγμη το ποσα βιωνει ο οργανισμος αλυσιδωτα ως αντιδραση δεν θα υπηρχε και αυτο το χασμα με αυτην την κατασταση. Εγω απλως θα σου πω μπραβο που αγωνιζεσαι και οτι ειναι διπλη μαχη στα πισω γυρισματα να ξανα σηκωνεσαι. Σε καθε περιπτωση ειμαι υπερ της αναγνωρισης και ας ποναει ως διαδικασια, οχι της αγνοησης. Αγνοεις κατι αν δεν εχει καμια λογικη και σου τρωει τα σωθικά και στο προτεινει και ειδικος. Εαν πισω απο τη γαδ και την καθε διαταραχη υπαρχει ενα ντομινο αρνητικων εμπειριων ε τοτε τι να αγνοησεις ; αυτο που θα ξανα πετυχεις στη γωνια ;

Κανουμε και ενα λαθος φιλε μου Nicos εμεις ξερεις τι!! Βλεπουμε τους αλλους ανετους σιγουρα το εχει πει μεσα σου κοιτα ο αλλος τι αερα που αποπνεει τι ανετος που ειναι και νοιοθουμε να το πω αχρηστοι κατι που σε καμια περιπτωση δεν ισχυει ο καθε ανθρωπος ειναι διαφορετικος χαρακτηρας αλλο τροπο ζωης αλλιως εχει μεγαλωσει, ασε που αλοι κρυβουν αυτο που πραγματικα ειναι το παιζουν ανετοι και μεσα τους μονο ανετα δεν αισθανονται, εχουν αλλαξει 50 ψυχολογους και φοβομαστε πως θα μας κρινουν οι αλλοι, μηπως το κανουμε αυτο λαθος η το αλλο λες και οι αλλοι ειναι καλυτερη απο εμας!! Ο εαυτος του πρεπει να ειναι ο καθε ανθρωπος αυτο που ειναι και οχι καποιος αλλος αλλιως ειναι σαπιως,ψευτικος και μεσα απο τα προβληματα του να τα αντιμετωπιζει και οσο μπορει βημα,βημα να τα ξεπερναει

Ακριβως αυτο ασπαζομαι και εγω σαν ιδεολογια Constantly μου...
Η διαταραχη πανικου πχ ειναι κατι που παθαινα απο 14α χρονων, μου περασε 5 μηνες μετα και το 15 ξανα ξεκινησε με 2 αιφνιδιες κρισεις, μια τον Φλεβαρη, μια τον Σεπτεμβρη και μετα που εχασα τον πατερα μου και περασα ενα τρενακι συναισθηματων και αγχους ξεσπασε σαν πυρκαγια στην ψυχη μου...
Μαζι με ολα τα υπολοιπα...

Αν ηταν ορατα σε ενα ρολοι και μου ελεγε ''προσοχη, επιπεδα αγχους ανεβασμενα, αυξηση πιθανοτητων κρισης πανικου-αγχους,εμφανισης ψυχοσωματικων'' θα ελεγα οτι νταξει ειναι αυτο και δεν θα τρομαζα ισως τοσο.
Το αγνωστο, οι ασθενειες και η μεγαλη χαρα ομως με τρομαζουν παρα πολυ...

Πηγα εκανα λιγο σεξ το καλοκαιρι να ''χαλαρωσω'' και 1 μηνα μου ειχε καρφωθει οτι κολλησα τον hiv (χωρις να εκανα επικινδυνο σεξ, μεθυσμενος, με ναρκωτικα, χωρις να προηγηθει κουβεντα πριν κλπ)

εγω ψιλο αρχισα να τα βαζω σε σειρα μονο με ψυχοθεραπεια και καθημερινη επιπονη προσπαθεια να δω τι ειμαι και τι δεν θελω να καταληξω ή που δεν θελω να γυρισω. Παντως αγωνιζεσαι να ζησεις με λιγοτερο φοβο και λιγοτερο πονο παρολο που μοιαζει σαν μακρινο ονειρο. Αυτο θελει μεγαλη θεληση. Οκ θα πεσεις και θα πεις δε μπορω για ενα διαστημα, ειναι στο προγραμμα αλλά πως να το κανουμε δηλαδη ; καποιοι χρειαζομαστε περισσοτερο χρονο στο να εκτονωσουμε τον φοβο ή την θλιψη την αλλαγη την απωλεια το ΣΟΚ.

Δε χρειαζεται να απολογεισαι σε κανεναν για αυτο που εισαι. Με πανικο ή χωρις. Αυτο ειναι μια ωραια φραση που προσπαθω να την κανω νεα φυση μου. Δοκιμασε το...
Πλεον αναγνωριζω ποιοι ανθρωποι βιωνουν αποσυντονισμο και παλευουν να το κρυψουν απο τη μια θελω να ειμαι διακριτικη για να μην νιωσουν εκτεθειμενοι απο την αλλη οταν νιωθεις τρομο θελεις καθησυχασμο σκεφτομαι ... αρα... να τολμησω ;
ειχα τολμησει σε καποιους ανθρωπους να μιλησω και εκανε καλο, μεσα στα αστικα, τρενα, κτελ
εχει τυχει να λαβω και μεγαλη επιθετικοτητα.
Παντως αυτο το ανοιγμα που κανουμε εδω αν το κανουμε σοβαρα μετρημενα και με καλη διαθεση και εξω πολλες φορες θα δεις οτι μοιαζει με κακογουστο αστειο ... το ποσο πονο φερνει το να το κουβαλα ενας μονος του τοσο αγχος αβεβαιοτητα πονο και στρες.

Κι εγω το ψαχνω και το αντιμετωπιζω καθε μερα απο την αρχη αλλοτε πολυ καλα αλλοτε λες και ειμαι μολις στην αρχη. Βαρεθηκα ομως το μισο αδειο ποτηρι που φερνει ολη αυτη η κατασταση, θαυμαζω και εμπνεομαι απο ολους οσους παλευουν τετοια δυσκολα και αλλα δυσκολα θεματα αλλα ομολογουν πως η μαχη ειναι στην ψυχη.

Ευχομαι να αυξηθει η πιστη και η δυναμη σου στο να τα αντιμετωπιζεις... σιγα σιγα καθε μερα και απο λιγο. Ολα μαζι παντως δε γινονται. Δεν ειμαι πεσιμιστρια. Δοκιμασα να τα βγαλω περα και αδειασα φουλ. Προτιμω το πιο αργο πλεον.

*καλο βραδυ και οκ εχουν εξαρσεις και υφεσεις ολα αυτα δε μπορεις να φανταστεις ομως ποσο σημαντικο ειναι που δεν παραιτηθηκες.

Συμφωνοι απλα η ζωη εχει γινει τοσο απαιτηιτικη που πραγματικα με τρομαζει..
Η σχολη μου πχ και οι καθηγητες μου σε κοιτανε λες και εισαι σκουπιδι δεν σου προσφερουν τιποτα και εχουν την απαιτηση να παρεις πτυχιο να τους αδειαζεις την γωνια να γινεις ''ανθρωπος''...

Τωρα γενικα σε ατομα που εμπιστευομαι μιλαω για αυτα οπως η φιλη που προανεφερα, η τα παιδια που ειναι στο περιπτερο πανω απο το σπιτι μου και πηγαινω καθε μερα να παρω καφε κλπ... Στον εξω κοσμο το αποφευγω παρα πολυ ομως καθως φοβαμαι πως μετα θα με κοιτανε σαν εξωγηινο.. Παλι καλα στο γυμναστηριο ειναι ενας γυμναστης που του εκμιστηρευομαι μερικα πραγματα και δειχνει να καταλαβαινει και με ηρεμει (ελπιζω να μην με περναει για τρελο ο ανθρωπος δηλαδη γιατι δεν ειμαι! Οκ το σκεφτομαι οτι τρελαινομαι καμια φορα αλλα νιωθω πληγωμενος και φοβισμενος)

Η ζωη ειναι απαιτητικη και εχει πτυχες παραλογου και μη ελεγξιμου, η αβεβαιοτητα και η πεσμενη ψυχολογια δεν βοηθουν καθολου να προχωραμε. Αυτη ειναι ομως και η μαχη.
Παλι καλα που αναγνωριζεις τι νιωθεις και τι σου συμβαινει, μπορει να μοιαζει ελαχιστο και αυτονοητο μα δεν ειναι οπως δεν ειναι λιγο το να εχεις εστω ενα δυο γνωστους να μοιραζεσαι την ενταση της στιγμης.

Εαν καθε ημερα εστιαζεις στα συν της ζωης σου εστω και να ειναι 2 θα αντλεις δυναμη για να ορμας στον φοβο. Ευκολο δεν ειναι. Ποναει και καταναλωνει ενεργεια αλλά τι να γινει ; ειναι ετσι η κατασταση και τελικα ειμαστε τοσοι πολλοι αν δεις εδω που χασαμε τα απλα και μας εγιναν περιπλοκα.

Καλη δυναμη Νικολα. :)

Νικο ποσο σε καταλαβαινω και σε νιωθω. Ειμαι ακριβως ετσι πανω απο ενα χρονο και πλεον εχω συμβιβαστει με το προβλημα και απλα προσπαθω να το λυσω. Η ψυχολογος μου σε συνδιασμο με την ομοιοπαθητικη με βελτιωνουν αργα και σταθερα. Βεβαια μεσα απο ολα αυτα αποκομισα και εγω μια φοβια αντιστοιχη με την δικια σου στο γυμναστηριο, εγω το θεμα το εχω στο σινεμα οπου τρεμει το φιλοκαρδι μου. Μιλαμε για τρομερους πανικους αγωνια και να μην μπορω να σταθω σε χλωρο κλαρι και εγω λοιπον πιστευω πως με περνανε για τρελο, αυτο ομως που συστηνω ειναι να τους γραψεις ολους και ολα στα παλαιοτερα να των υποδυματων σουνα μην σε νοιαζει πως μπορει να σε κοιταξουν οι αλλοι επειδη εκεινη την ωρα εκδηλωνεις ενα πανικο και να τα αφησεις ολα να κυλησουν ομαλα μεχρι να επανελθεις στην ηρεμια. Καποια μερα θα τον βρουμε τον δρομο μας.
Υ.Γ. Οταν διαβαζα αυτο για τις διακοπες και το ξεκαθαρισμα φιλιων ηταν σαν να διαβαζα δικο μου post! Ελπιζω να μην τα πηρες και συ τοσο βαρια οσο εγω. ;)

Σε ευχαριστω CC μου και ανταποδιδω.

@rotoka και σε ενα σε ευχαριστω...

Στο σινεμα αν σου πω οτι δεν εχω πατησει απο περισυ τετοια εποχη για να σκεφτω αν θα παθω κριση θα με πιστεψεις;; :P
Γενικα ομως το παθαινω σε χωρους που βρισκω επικινδυνο το να φυγω η πολυ ρεζιλικο (σουπερ μαρκετ, αυτοκινητο σαν οδηγος κλπ αλλα κυριως μα κυριως το γυμναστηριο) οποτε σε καταλαβαινω... Σιγουρα συμφωνω με αυτο που λες... Με πιανουν οι μουρλες μου και ακολουθω τα συμπτωματα αλλα απο την αλλη με ενοχλει η περιορισμενη λειτουργικοτητα μου και καμια φορα με πιανει και πεισμα.. Πχ πλυμμηρισε σπιτι φιλης τωρα με τις βροχες.. Δε γινεται να μην την στηριξω σε κατι τετοιο γιατι φοβαμαι να πιασω τιμονι μηπως μεινω στον τοπο... Οποτε μπαινω στο αμαξι οδηγαω και μολις με πιασουν λεω ''απολαυσε το''.

Ελπιζω σε ενα μελλον χωρις αλλα τοσο σοβαρα προβληματα, και ηρεμιας... Και ελπιζω να μου κανει ο Θεος την χαρη...

Γενικα δεν με απασχολει για τον κοσμο οπως λες... Αλλα στο γυμναστηριο επειδη ειναι θαμονες ολοι για αυτο ακριβως και με ενοχλει... Με βλεπουν καθε βδομαδα και τους βλεπω καθε βδομαδα σχεδον για 2 χρονια...
Και δεν τους εμπιστευομαι- με τρομαζουν... Οποτε εχω στο μυαλο μου πως οταν γυμναζομαι ουσιαστικα θετω τον εαυτο μου σε καποια μορφη κινδυνου + οτι βρισκομαι αναμεσα σε τετοιους ανθρωπους... Και αρχιζει το μεγαλειο...

Τωρα οσο για τους φιλους μου... Για ορισμενες φιλιες το πηρα βαρια ναι.. Αλλα περισσοτερο με θυμο για το ποσο ευκολα με ξεγραψαν και πως ολοι αυτοι οι ''δηθεν'' φιλοι μου ποτε δεν ειχαν επαφη μαζι μου του τυπου ''σου χρωσταω χαρη ρε αδερφε''... Οποτε προσπαθησα να εκτονωσω τον θυμο μου σε κατι δημιουργικο και να μην τον αφηνω να με κατα τρωει μεσα μου...

Ηταν κατι που επρεπε να γινει απο καιρο γιατι αντιλαμβανομουν πως δεν ταιριαζω με αυτα τα ατομα... Αλλα παντα ελεγα ''τι κακο σου κανει να εχεις επαφες και με ενα ατομο παραπανω'' ; Τελικα εφτασα σε σημειο να μην μπορω να μιλησω μαζι τους χωρις να σκεφτομαι πως θελω να φυγω απο κει περα και πως η συζητηση με προκαλουσε εκνευρισμο..

Με τον εναν φιλο μου τα εσπασα γιατι μου εκανε coming out, τον στηριξα, τον ακουσα, τον συμβουλευσα σαν αδερφο μου για αρκετο καιρο και πραγματικα ηθελα να τον βοηθησω να βρει τον εαυτο του οσο πιο ''ομορφα'' μπορουσα και λιγο καιρο αργοτερα μεσα σε 1-2 συζητησεις ετυχε και εξεφραζα την μελαγχολια μου που δεν πηγα διακοπες φετος. Το πηρε πανω του μου ειπε αν θες παμε μαζι... Λεω κομπλε.
Να μην τα πολυλογω κανονιζουμε ιστοριες σκηνικα μαζι με ενα παιδι που ηρθε να τον δει... Αλλα κατι προεκυψε και δεν ηταν σιγουρο αν θα φυγουμε (ενδοοικογενειακοι καυγαδες και τα σχετικα). 2 μερες πριν το ταξιδι μου λεει θα ερθω σε επικοινωνια εγω μαζι σου αυριο. Του λεω κομπλε... Δεν μιλησαμε ποτε (δεν τον εψαξα για να μην τον φερω σε δυσκολη θεση) και εν τελει μαθαινω πως πηγαν οι δυο τους και περασαν και μια χαρα...

Δε φανταζεσαι ποσο μαλακας ενιωσα... Και ακομα ποσο πιο μαλακας που οταν μιλησαμε για το θεμα, μου ελεγε ενα καρο ακυρες δικαιολογιες και μεσα σε ολα τα αλλα μου πεταξε ενα ''ε αφου ειδες οτι πηγαμε γιατι δεν ηρθες ρε; με ρωτησε γιατι τον ξεκοψα και τον σιχτηριζα του εδωσα τον λογο... Ενα συγγνωμη δεν ζητησε και παρ'ολα αυτα μου εβρισκε δικαιολογιες πως κανω λαθος και πως οντως ενιωσε ασχημα... Δεν εκανα τον κοπο καν να απαντησω η να τα ξαναβρω μαζι του... Εφυγε στην Αγγλια (σπουδαζει εκει) και μαλιστα εγραφε ποσο ''προδομενος'' ενιωθε απο τις διακοπες του εδω και τους φιλους του (στα κλασσικα τσεκ ιν...)... Τελικα ο καθενας οτι τον συμφερει σκεφτεται και πλαθει την ιστορια του... Για αυτο και δυσκολευομαι πολυ να εμπιστευτω ανθρωπους που δεν αντιλαμβανονται τον ορο ''ταπεινοτητα''...

Με παρομοια σκηνικα η προσβολλες ξεκοψα και απο μερικους ακομα ''φιλους'' ... Τι να πεις... Υγεια τους ευχομαι και να βρουν τον δρομο που εχουν ως στοχο να ακολουθησουν τιποτα αλλο...

Δε θελω να πω γενικα για τις τελευταιες μερες για να μην κουραζω...
Αλλα θα ηθελα να εστιασω στο πως νιωθω τωρα γιατι πραγματικα θελω καποιον να με ακουσει και να μου πει πεντε πραγματα.

Εκανα γυμναστικη λιγο στο σπιτι, σε καποια φαση ηθελα να σταματησω στην μεση. Με γεμισε ενα συναισθημα φοβου και ματαιοτητας... Αλλα ελα μην τα παρατας συνεχισε να τελειωσεις θα νιωσεις καλα μετα.
Οντως τελειωσα την γυμναστικη, εφαγα κλπ...Σε καποια φαση μπηκα μεσα στο υπνοδωματιο μου και μου μυρισε νοσοκομειο... Μου εφερε την πολυ γνωριμη μυρωδια του νοσοκομειου οταν νοσηλευομουν... Φοβηθηκα και ταυτοχρονα νιωθω ενα βαρος μεσα μου.. Δε μπορω να το καταλαβω... Φοβαμαι ομως και θελω να αρχιζω να κλαιω... Νιωθω λες και εχω βιωσει απορριψη απο τον ερωτα της ζωης μου πανω σε καυγα ενα πραγμα... Δε μπορω να το εξηγησω αλλα ειναι απαισιο... Ταυτοχρονα εχω και καποια ψυχοσωματικα και νοσοφοβικες σκεψεις...

Αποκαλυπτονται μηπως σιγα σιγα τα συναισθηματα που προσπαθουσαν να κρυψουν οι πολυ δυνατες κρισεις πανικου τοσο καιρο; Γινομαι χειροτερα; Ειναι προμηνυμα για κατι; (Θεος φυλαξει...) Δεν μπορω να καταλαβω... Αλλα σιγουρα νιωθω κατι πολυ χαοτικο και εντονο μεσα μου...