Να το αποκαλύψω ή όχι??

Πάσχω από κατάθλιψη.Μου έχουν μείνει 6 μαθήματα για το πτυχίο.Δεν μπορώ να διαβάσω.Κάθε εξεταστική με πιάνει φοβερό άγχος και κρίσεις πανικού.Παρόλο ότι δουλεύω σε τομέα άσχετο με την σχολή θα ήθελα να πάρω το πτυχίο.Πιστεύω ότι θα ανακουφιστώ.Κάποιοι καθηγητές με έχουν βοηθήσει.Από τους περισσότερους όμως έχω αντιμετωπίσει μια άρνηση και το χειρότερο ειρωνεία.Πολλές φορές με έχουν κάνει να νιώσω ένα μηδενικό.Επαφές με άτομα από την σχολή δεν έχω.Παλεύω μόνος μου με την ύλη.Όσες φορές το ανέφερα στους καθηγητές μου είπαν ότι ψάχνω για δικαιολογίες.Προφανώς αν δεν είσαι ο άριστος φοιτητής για αυτούς είσαι ένα τίποτα,ένα παράσιτο που δεν αξίζει ούτε 5 λεπτά από το χρόνο τους.Έχω κουραστεί.Θέλω αυτή την εξεταστική να πάρω το πτυχίο αλλά δεν νομίζω ότι θα τα καταφέρω.Το ερώτημα μου είναι αν πρέπει να αναφέρω στους καθηγητές ότι πάσχω από ψυχικό νόσημα.Ο ψυχολόγος μου μου είπε να το αποκαλύψω αλλά φοβάμαι να το κάνω.Πιστεύω ότι δεν θα με βοηθήσουν και ότι θα γίνω και ρεζίλι.Έχω ήδη βάλει τα κλάματα μπροστά σε κάποιον και είχα νιώσει απαίσια.Τώρα φοβάμαι ακόμα και να τους μιλήσω.Αν αντιμετωπίσω και πάλι άρνηση φοβάμαι ότι θα ξεσπάσω σε κάποιον και τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα.Παίρνω wellbutrin και lexotanil κάθε μέρα.Δεν με έχουν βοηθήσει παρά μόνο ελάχιστα.Το μόνο που έχει βελτιωθεί είναι ότι πλέον δεν σκέφτομαι να αυτοκτονήσω.Το άγχος παραμένει.Ο ψυχολόγος με πιέζει να τους μιλήσω.Εσείς τι λέτε?Θα ήθελα την συμβουλή σας.Έχει κάποιος αντιμετωπίσει παρόμοιο πρόβλημα?Τι κάνεις όταν ο άλλος είναι μαλάκας αλλά δυστυχώς έχεις την ανάγκη του?

Από ψυχολογικη άποψη ίσως σε βοηθήσει αυτό για αυτό και στο προτείνει ο/η ψυχολόγος σου.
Από πρακτική άποψη να σου πω την αλήθεια ομως δε ξέρω πόσο θα ωφελουσε...το πιθανότερο είναι πως οντως θα δώσεις την εντύπωση κάποιου που ψάχνει για δικαιολογίες και δεν θα σε πάρουν με καλό μάτι. Αλλά να σου πω κάτι, εδώ αλλοι κλαιγονται στους καθηγητές για λιγότερα για να πάρουν ένα 5, εσυ τι χάνεις να πεις την αλήθεια που σε βασανίζει; Ενεχει ενα ρίσκο είναι η αλήθεια όλο αυτο...Ή θα ωφεληθεις και θα δείξει κάποιος ίσως επιοικεια ή θα σε αγνοήσουν απλα στη χειρότερη ως τεμπελχανα...να σε κρίνουν σκληρότερα λόγω αυτού δεν νομίζω... Πρέπει να είναι πολύ διαταραγμενος/ψωνισμενος μαλακακος για να το κανει κάποιος αυτό (υπάρχουν και τέτοιοι)... και ο σκοπός σου είναι να έχεις μεγαλύτερη πιθανότητα να περάσεις τα μαθήματα όχι να τους πιάσεις φιλαράκια...οπότε οκ δε χάνεις κάτι...το πολύ πολύ μιλα επιλεκτικά σε κάποιους που ξέρεις ότι στη χειρότερη δεν θα τους ένοιαζε και είναι πιο νορμαλ όχι σε κάναν φαντασμένο μαλάκα, αν έχεις τέτοιον απεφυγε να το πεις στον συγκεκριμενο. Με αυτή την έννοια γιατί όχι...ψυχικά θα σε ανακουφίσει όσο για το πρακτικό κομμάτι ή θα σε ωφελήσει ή δε θα κάνει καμία διαφορα οπότε μία χαρά.
Αν και εγώ προσωπικά δεν θα έλεγα κάτι...θα μελετούσα και θα έδινα τα μαθήματα με τον δικό μου ρυθμό και στα @@ μου. Σιγά σιγά....αν και για να στο λέει ο/η ψυχολόγος σου κάτι θα ξέρει, πιθανόν πρόκειται για το σκεπτικό που σου περιεγραψα παραπάνω...να ανακουφιστείς εσύ στο μυαλό σου λίγο και ότι στη χειρότερη δεν έγινε και κάτι....

ξεκινα απο το τι θελεις να πετυχεις.
θελεις να καταλαβουν γιατι αποτυγχανεις τοσο καιρο και να μην σου μιλανε σκληρα, η θελεις να σε περασουν στα μαθηματα?

αν θελεις το πρωτο, εχει καλως.
μιλα σε καποιους που νομιζεις οτι θα μπορουσαν να καταλαβουν. αν μιλησεις σε ασχετους ,που εχουν βγαλει ηδη αλλα συμπερασματα για την συμπεριφορα σου, μπορει να φερεις το αντιθετο αποτελεσμα. να θεωρησουν οτι δλδ οχι μονο εισαι τεμπελης και κλαιγεσαι, αλλα επινοησες και μια θεωρια μηπως και τους πεισεις.
αν το ελεγα εγω, (χλωμο), θα το εκανα μονο σε ανθρωπους που μου φερονταν ετσι κι αλλιως καλα, απλα δεν ξερουν τι τρεχει. γιατι να μπλεχτεις με οσους σε ειρωνευονται? θα τους παρακαλας να σε συμπονεσουν? δεν συμφωνω.

ΑΝ σκεφτεσαι να το κανεις για τα μαθηματα, δεν το βρισκω καλη ιδεα.
δεν ειναι δημοτικο, να σπρωξουν τον μαθητη να περασει την ταξη, ειναι ανωτερες σπουδες. υποτιθεται οτι πρεπει να κατανοησεις και να εξεταστεις στο περιεχομενο των σπουδων.
δλδ τι αντικρισμα εχει ενα πτυχιο με μαθηματα περασμενα χαριστκα?? δεν ξερω αν γινεται καν αυτο το πραγμα, αλλα αν γινεται ειναι απαραδεκτο κατα την γνωμη μου.
συμφωνω κι εγω με την προταση, αντι να βλεπεις το βουνο των πολλων μαθηματων, να το πας με τους δικους σου ρυθμους, οποιοι κι αν ειναι αυτοι.

Και εγώ διαφωνώ με τον ψυχολόγο...σκοπός του θα ήταν να σε βοηθήσει να διαβάσεις και να στηρίζεσαι στα πόδια σου....όχι να ΄΄βολευτείς΄΄ στην κατάθλιψη για να καταφέρνεις πράγματα, το βρίσκω ''ανθυγιεινό '' όλο αυτό ......από την άλλη δεν είμαι και ψυχολόγος, μπορεί να λέω ότι να ναι......

Η σχολή βρίσκεται σε άλλη πόλη από αυτή που μένω.Για να καταφέρω να δώσω μαθήματα πρέπει να πάρω άδεια από την δουλειά και επίσης να σκάσω ένα σωρό λεφτά σε ξενοδοχεία.Την προηγούμενη φορά που κατάφερα να δώσω μαθήματα ήταν πέρσι το χειμώνα.Έδωσα τρία μαθήματα.Εξήγησα στους καθηγητές την κατάσταση.Οι δύο με έκοψαν με τρία.Ο τρίτος έβαλε ασκήσεις που είχε διδάξει στο μάθημα.Όπως ήταν φυσικό δεν έγραψα τίποτα.Πήγα να του μιλήσω.Η απάντηση του ήταν να έρχεσαι να παρακολουθείς το μάθημα.Του εξήγησα ότι είναι αδύνατον.Η αντίδραση του ήταν να μου κάνει κήρυγμα για το πόσο ανεύθυνος και τεμπέλης είμαι.Ήθελα να τον αρπάξω από τον λαιμό αλλά συγκρατήθηκα.Έφυγα τρέχοντας.Αύριο δίνω και πάλι το μάθημα του.Ξέρω ότι δεν θα γράψω.Δεν θέλω να "βολευτώ" στην κατάθλιψη.Είναι ένα υπαρκτό πρόβλημα.Με βασανίζει εδώ και δέκα χρόνια.Θεραπεία έχω αρχίσει εδώ και τρεις μήνες.Όποιος δεν έχει περάσει κατάθλιψη δεν μπορεί να με καταλάβει.Προσπάθησε να κάτσεις να διαβάσεις έχοντας κάθε μία ώρα κρίση πανικού.Τέλος πάντων ευχαριστώ όσα παιδιά απάντησαν.Το ότι τα "είπα" σε κάποιον με βοήθησε λίγο να χαλαρώσω.Θα δώσω πρώτα τα μαθήματα και μετά θα δω τι θα κάνω.Θα το αφήσω μάλλον σαν τελευταία λύση.

Δηλαδη δεν παρακολουθείς μαθήματα ούτε εχεις σημειώσεις απο κάποιον που παρακολουθεί ε;
Να σου πω κάτι; Από το να απευθύνεσαι στον κάθε περίεργο καθηγητή για το πρόβλημα σου γιατί δε δοκιμαζεις να απευθυνθείς στους συμφοιτητές σου; Πιο πολλές οι πιθανότητες να καταλάβει κάποιος...συν το ότι άλλο να μελετας την τυπικη υλη σε ενα μάτσο βιβλια και άλλο πιο ουσιαστικες σημειώσεις απο κάποιον που είχε επαφή με τον καθηγητη... δεν υπάρχει καμία ομάδα της σχολής σου σε κάνα φμπ;
Στη δικιά μου σχολή αυτό παρείχε λύσεις...θυμάμαι είχα συμφοιτήτρια μία κυρία 50 χρόνων από άλλη πολη που ερχόταν κάθε πρωί με το κτελ στα μαθήματα και της διναμε σημειώσεις και για αυτά στα οποία δεν ερχοταν...αυτή ήταν αιώνια φοιτήτρια από το ποιος ξέρει πότε λολ...εσένα γιατί να μη σε βοηθήσει κάποιος...καλά αν το επιχειρήσεις μη λες πολλά πολλά για το θέμα σου απλά ότι είσαι σε άλλη πόλη και αν χρειαστεί λες και επιγραμματικα ότι ζοριζεσαι για τον τάδε/δεινα λόγο. Μη περιμένεις τη σούπερ αγάπη μόνο ξέρω γω αλλά δύο γαμημενες σημειώσεις θα σου δώσει κάποιος αν το προσπαθησεις σίγουρα...όχι τίποτα, αλλά οι χειρόγραφες σημειώσεις σου δίνουν έναν μπουσουλα για την ύλη γενικά...θα σε βοηθούσε να διαβάσεις όταν και όσο μπορείς λίγο πιο ουσιαστικά ίσως...

Το βολευτείς το είπα για την τακτική του ψυχολόγου όχι για σένα...
Αλλά και ο καθηγητής δεν έχει υποχρέωση να σε πιστέψει...που ξέρει αυτός τι κάνεις εσύ....
Με γλείψιμο μόνο...να τους είχες από κοντά, με απορίες , ότι το προσπαθείς όσο αντέχεις κλπ.....
και ας μην έγραφες 5 στο τέλος....

Τελικά αποφάσισα να μην το πω.Σήμερα είμαι πιο ήρεμος ,μάλλον έδρασαν καλύτερα τα χάπια...Μέχρι το τέλος του μήνα θα ξέρω τι έχω κάνει.Και τα μισά να περάσω θα είμαι ευχαριστημένος.Ευχαριστώ για τις συμβουλές :)

Καλη επιτυχια!

Εγώ γι'αυτό προτιμώ τα μαθήματα με γραπτή εξέταση. Εγώ μπαίνω 4ο έτος απο Οκτώβρη σε μία σχολή που δεν έχει υποχρεωτικές παρουσίες και αρκεί να διαβάσεις απο βιβλία όσο περισσότερο μπορείς, ούτε παρέες έχω. Προτιμώ να δίνω γραπτά και να μην αγχώνομαι, αν το περάσω το πέρασα και αν δεν το περάσω την επόμενη φορά όσον αφορά τα υποχρεωτικά μαθήματα. Σήμερα πήγα να δώσω ένα επιλογής με τη προοπτική πως θα εξεταζόμουν γραπτά, τελικά μας εξέτασε προφορικά. Εγώ πήγα μόνο και μόνο για την εμπειρία και ίσως είμαι τυχερή, ελεύθερης επιλογής μάθημα ήταν και αν δεν το πέρναγα, διαλέγω άλλο. Και αυτή που μας εξέτασε έκανε λες και σώνει και ντε της κάναμε συμβόλαιο να μας περάσει, μου ερχόταν να της πω αν θες πέρασε με, αν δεν θες καλώς, 2.5 χρόνια παλεύω με τη κατάθλιψη, δεν θα κάτσω να σκάσω για ένα μάθημα που δεν έχει σημασία. Προτιμώ τον απρόσωπο χαρακτήρα των γραπτών εξετάσεων. Σιχαίνομαι που σε κάποιο σημείο της εξέτασης ξαφνικά με έπιασε έστω και λίγο το συναίσθημα πως θέλω να κλάψω, γιατί έχω καταφέρει με πολύ κόπο να μην αγχώνομαι για τα μαθήματα και με μεγάλη επιτυχία έχω περάσει όλα όσα έχω δώσει με προσωπικό διάβασμα και έρχεται ο άλλος και σε κάνει να νιώσεις αυτό το συναίσθημα του μήπως είμαι άχρηστος...

Yποπτεύομαι οτι η σχολή σου είναι σε θετικό αντικείμενο. Πρεπει να διαβάσεις έξυπνα.

Quote:

---

Originally Posted by AggelikiAngy

Εγώ γι'αυτό προτιμώ τα μαθήματα με γραπτή εξέταση. Εγώ μπαίνω 4ο έτος απο Οκτώβρη σε μία σχολή που δεν έχει υποχρεωτικές παρουσίες και αρκεί να διαβάσεις απο βιβλία όσο περισσότερο μπορείς, ούτε παρέες έχω. Προτιμώ να δίνω γραπτά και να μην αγχώνομαι, αν το περάσω το πέρασα και αν δεν το περάσω την επόμενη φορά όσον αφορά τα υποχρεωτικά μαθήματα. Σήμερα πήγα να δώσω ένα επιλογής με τη προοπτική πως θα εξεταζόμουν γραπτά, τελικά μας εξέτασε προφορικά. Εγώ πήγα μόνο και μόνο για την εμπειρία και ίσως είμαι τυχερή, ελεύθερης επιλογής μάθημα ήταν και αν δεν το πέρναγα, διαλέγω άλλο. Και αυτή που μας εξέτασε έκανε λες και σώνει και ντε της κάναμε συμβόλαιο να μας περάσει, μου ερχόταν να της πω αν θες πέρασε με, αν δεν θες καλώς, 2.5 χρόνια παλεύω με τη κατάθλιψη, δεν θα κάτσω να σκάσω για ένα μάθημα που δεν έχει σημασία. Προτιμώ τον απρόσωπο χαρακτήρα των γραπτών εξετάσεων. Σιχαίνομαι που σε κάποιο σημείο της εξέτασης ξαφνικά με έπιασε έστω και λίγο το συναίσθημα πως θέλω να κλάψω, γιατί έχω καταφέρει με πολύ κόπο να μην αγχώνομαι για τα μαθήματα και με μεγάλη επιτυχία έχω περάσει όλα όσα έχω δώσει με προσωπικό διάβασμα και έρχεται ο άλλος και σε κάνει να νιώσεις αυτό το συναίσθημα του μήπως είμαι άχρηστος...

---

Πρώτη μέρα πρώτο μάθημα προφορική -και γραπτή- εξέταση (στον πίνακα) μπροστά στον καθηγητή που μου άφησε ψυχολογικά και συμφοιτητές μου καλούμαι να λύσω μια άγνωστη άσκηση, χωρίς καθόλου προετοιμασία, μετά από ένα χρόνο αποχής από την σχολή λόγω κατάθλιψης και οικογενειακών προβλημάτων, κενών στα μαθήματα και παθολογικό άγχος. Έίχα παλέψει πολύ με την κατάθλιψη και βγήκα νικήτρια. Πάλεψα πολύ και με το άγχος, τα κατάφερα σε κάποιο βαθμό αλλά την αγχώδη διαταραχή δεν την νίκησα... Εκείνη την ώρα πριν βγω στον πίνακα είχα πει από μέσα μου "ό,τι κι' αν σου πει ή τον κοιτάς με ένα βλέμμα απάθειας σαν να μην άκουσες τί είπε και συνεχίζεις, ή ξέρεις/αντιλαμβάνεσαι πόσο άδικος και σκληρός μπορεί να γίνει κάποιος που απλά τον απαξιώνεις και φεύγεις". Εκείνη την ώρα σκέφτηκα "παλεύω τόσο καιρό, μέχρι τώρα έχω βιώσει τόσες καταστάσεις φρίκης και θα κάτσω να χαλάσω την υγεία μου για ένα κωλομάθημα γαμώτο; Ε αυτό παραπάει".. Βγήκα στον πίνακα εντελώς άνετη σε σημείο να μου λένε μετά οι συμφοιτητές μου πώς τα κατάφερα. Το πιο γελοίο; Μου βγήκε η άσκηση -οκ με λίγη καθοδήγηση απ' τον ίδιο- και οι υπόλοιποι νόμιζαν πως "το' χω" και ζήλευαν κιόλας που δςν κόμπλαρα... Αυτό θα πει ΑΜΥΝΑ, αυτό δείχνει πόσο πολύ υπέφερα τόσο καιρό και πόσο έχω σιχαθεί να με ρίχνουν ΚΑΙ οι λεπτομέρειες και να χαλάω κάθε τόσο την υγεία μου. Να χαλάει τουλάχιστον με καταστάσεις που είναι πάνω από μένα, αλλά και εκεί είμαι πλέον αδικαιολόγητη γιατί όταν με πιάνει η άμυνά μου, μπορώ άαανετα να το πάω στο άλλο άκρο όπου θα φαίνομαι αναίσθητη, πως δεν με αγγίζει τίποτα. Δεν είσαι άχρηστος. Κανείς δεν είναι. Πόσες φορές έχει πει ο συγκεκριμένος καθηγητής ακόμα και σε φοιτητές που είναι καλοί στην σχολή αλλά και έξυπνοι να τα παρατήσουν; Σε μένα το' χει πει 3 φορές, εμένα με έχει προσβάλει μπροστά από άλλους 3ις καθηγητές μου επιμένοντας να τα παρατήσω και αμφισβητώνοντας ακόμα και το ότι μου αρέσει το αντικείμενο της σχολής. Αν καθόμαστε να δίνουμε σημασία στον κάθε μαλάκα που μετράει την αξία κάποιου από βαθμούς, αν εμείς οι ίδιοι μετράμε την δική μας από μαλακίες και δεν αναγνωρίζουμε τα καλά μας και δεν παλεύουμε να πάρουμε στα χέρια μας την ζωή μας με όλες τις φρίκες ανεξάρτητα από τις καταστάσεις που βιώσουμε, μόνο τότε θα έχουμε χάσει οριστικά το παιχνίδι και μόνο τότε θα μπορούμε να πούμε πως έχουμε δίκαιο και είμαστε άχρηστοι. Κατά τα άλλα οι συμβουλές είναι εύκολες. Μπορεί σε 10 λεπτά να γίνει κάτι που θα με ρίξει και θα θέλω να παραιτηθώ, να πεθάνω, να μην είμαι έτοιμη και να μην θέλω να παλέψω άλλο.. Έτσι είναι αυτά.. Ό,τι και να σου πει κάποιος μόνο εσύ έχεις το κλειδί, ή θα διαλυθείς και θα διαλύεσαι ή θα ξαναγεννηθείς και θα ξαναγενιέσαι κάθε στιγμή..

Quote:

---

Originally Posted by deep

Πρώτη μέρα πρώτο μάθημα προφορική -και γραπτή- εξέταση (στον πίνακα) μπροστά στον καθηγητή που μου άφησε ψυχολογικά και συμφοιτητές μου καλούμαι να λύσω μια άγνωστη άσκηση, χωρίς καθόλου προετοιμασία, μετά από ένα χρόνο αποχής από την σχολή λόγω κατάθλιψης και οικογενειακών προβλημάτων, κενών στα μαθήματα και παθολογικό άγχος. Έίχα παλέψει πολύ με την κατάθλιψη και βγήκα νικήτρια. Πάλεψα πολύ και με το άγχος, τα κατάφερα σε κάποιο βαθμό αλλά την αγχώδη διαταραχή δεν την νίκησα... Εκείνη την ώρα πριν βγω στον πίνακα είχα πει από μέσα μου "ό,τι κι' αν σου πει ή τον κοιτάς με ένα βλέμμα απάθειας σαν να μην άκουσες τί είπε και συνεχίζεις, ή ξέρεις/αντιλαμβάνεσαι πόσο άδικος και σκληρός μπορεί να γίνει κάποιος που απλά τον απαξιώνεις και φεύγεις". Εκείνη την ώρα σκέφτηκα "παλεύω τόσο καιρό, μέχρι τώρα έχω βιώσει τόσες καταστάσεις φρίκης και θα κάτσω να χαλάσω την υγεία μου για ένα κωλομάθημα γαμώτο; Ε αυτό παραπάει".. Βγήκα στον πίνακα εντελώς άνετη σε σημείο να μου λένε μετά οι συμφοιτητές μου πώς τα κατάφερα. Το πιο γελοίο; Μου βγήκε η άσκηση -οκ με λίγη καθοδήγηση απ' τον ίδιο- και οι υπόλοιποι νόμιζαν πως "το' χω" και ζήλευαν κιόλας που δςν κόμπλαρα... Αυτό θα πει ΑΜΥΝΑ, αυτό δείχνει πόσο πολύ υπέφερα τόσο καιρό και πόσο έχω σιχαθεί να με ρίχνουν ΚΑΙ οι λεπτομέρειες και να χαλάω κάθε τόσο την υγεία μου. Να χαλάει τουλάχιστον με καταστάσεις που είναι πάνω από μένα, αλλά και εκεί είμαι πλέον αδικαιολόγητη γιατί όταν με πιάνει η άμυνά μου, μπορώ άαανετα να το πάω στο άλλο άκρο όπου θα φαίνομαι αναίσθητη, πως δεν με αγγίζει τίποτα. Δεν είσαι άχρηστος. Κανείς δεν είναι. Πόσες φορές έχει πει ο συγκεκριμένος καθηγητής ακόμα και σε φοιτητές που είναι καλοί στην σχολή αλλά και έξυπνοι να τα παρατήσουν; Σε μένα το' χει πει 3 φορές, εμένα με έχει προσβάλει μπροστά από άλλους 3ις καθηγητές μου επιμένοντας να τα παρατήσω και αμφισβητώνοντας ακόμα και το ότι μου αρέσει το αντικείμενο της σχολής. Αν καθόμαστε να δίνουμε σημασία στον κάθε μαλάκα που μετράει την αξία κάποιου από βαθμούς, αν εμείς οι ίδιοι μετράμε την δική μας από μαλακίες και δεν αναγνωρίζουμε τα καλά μας και δεν παλεύουμε να πάρουμε στα χέρια μας την ζωή μας με όλες τις φρίκες ανεξάρτητα από τις καταστάσεις που βιώσουμε, μόνο τότε θα έχουμε χάσει οριστικά το παιχνίδι και μόνο τότε θα μπορούμε να πούμε πως έχουμε δίκαιο και είμαστε άχρηστοι. Κατά τα άλλα οι συμβουλές είναι εύκολες. Μπορεί σε 10 λεπτά να γίνει κάτι που θα με ρίξει και θα θέλω να παραιτηθώ, να πεθάνω, να μην είμαι έτοιμη και να μην θέλω να παλέψω άλλο.. Έτσι είναι αυτά.. Ό,τι και να σου πει κάποιος μόνο εσύ έχεις το κλειδί, ή θα διαλυθείς και θα διαλύεσαι ή θα ξαναγεννηθείς και θα ξαναγενιέσαι κάθε στιγμή..

---

Πολύ η σκληρή η κατάσταση που περιγράφεις, ειδικά στο σημείο που αναφέρεις πως επικριτικά σας "προτείνουν" να εγκαταλείψετε τη σχολή. Ευτυχώς στη δική μου δεν έχουμε τέτοια, ίσα ίσα παρακαλάνε για ησυχία, κυρίως όταν στο αμφιθέατρο έχεις 100+ άτομα. Επίσης, αν κάποιος με ρωτήσει αν παρακολούθησα το εξάμηνο ή γιατί δεν με έχει δεί στο αμφιθέατρο, πάντα απαντάω γενικά και αόριστα λόγω ασθένειας και σκέφτομαι πως οι άλλοι θα σκέφτονται πως είναι δικαιολογία, αφού με βλέπουν να υπάρχω δεν θα θεωρούν πως έχω πρόβλημα. Αυτό το καλοκαίρι ήταν το χειρότερο, γιατί ενώ στην εξεταστική του Ιούνη τα πήγα περίφημα, ήταν η καλύτερή μου εξεταστική, μετά με έπιασαν τα ψυχολογικά μου, αντιμετωπίζει και ο πατέρας μου και χρόνιο πρόβλημα υγείας και ορισμένες φορές φτάνω σε αδιέξοδο και αναρωτιέμαι γιατί σε εμάς όλα αυτά, πού να βρούμε τη δύναμη να τα αντέξουμε. Παρ'όλη αυτή τη κατάσταση δίνω μαθήματα το Σεπτέμβρη και μου έρχεται να φωνάξω-δεν πρόκειται να το κάνω- πως αυτό που κάνω είναι άθλος, να παλεύω με τη κατάθλιψη 2.5 χρόνια και να έρχομαι να δίνω στις εξεταστικές και να περνάω τα μαθήματα και κανείς δεν αναγνωρίζει τον αγώνα, γιατί δεν θέλω να λέω στους άλλους πως πάσχω από κατάθλιψη, δεν θέλω να εκτίθεμαι. Συγγνώμη για το παραλήρημα, ήθελα κάπου να τα γράψω. :o

Quote:

---

Originally Posted by kappame

Η απάντηση του ήταν να έρχεσαι να παρακολουθείς το μάθημα.Του εξήγησα ότι είναι αδύνατον.Η αντίδραση του ήταν να μου κάνει κήρυγμα για το πόσο ανεύθυνος και τεμπέλης είμαι.Ήθελα να τον αρπάξω από τον λαιμό αλλά συγκρατήθηκα.Έφυγα τρέχοντας.

---

Διάβαζα αυτά που έγραψες και σκεφτόμουνα ότι ίσως μια καλή λύση είναι να το πεις. Μέχρι που διαβασα την απάντηση από Remedy και άλλαξα γνώμη. Μάλλον δεν ξέρω τι να σου προτείνω. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Το ζω στη ζωή μου αυτό.


> Η αντίδραση του ήταν να μου κάνει κήρυγμα για το πόσο ανεύθυνος και τεμπέλης είμαι.

Τα περισσότερα προβλήματά μας οφείλονται στο ψέμα των άλλων. Ο καθηγητής βρήκε να σου πει αυτά για να αποφύγει να σου πει τις σκέψεις του. Θα μπορούσε να σου πει για παράδειγμα κάποιο/α από τα παρακάτω: "Και πώς εγώ θα ξέρω ότι μου λες την αλήθεια?". "Δεν το βλέπω σωστό να σε περάσω στο μάθημα αν δεν είσαι για να το περάσεις". "Δεν μπορώ να καταλάβω το πρόβλημα που έχεις". "Πιστεύω ότι μου λες ψέματα". "Δεν θέλω να ασχοληθώ με την ιδιαίτερη φάση που βρίσκεσαι".


> Ήθελα να τον αρπάξω από τον λαιμό αλλά συγκρατήθηκα.Έφυγα τρέχοντας.

Δυστυχώς, αρχίζω να πιστεύω ότι αυτή είναι η λύση. Δεν λέω απαραίτητα να τον αρπάξεις από το λαιμό, αλλά "να τον αρπάξεις από το λαιμό". Να ξεσπά κάποιος ώστε ο άλλος να καταλαβαίνει έστω κάτι λίγο. Τουλάχιστον να καταλαβαίνει ότι δεν του επιτρέπεται να κάνει και να λέει ότι θέλει, με την προχειρότητα της σκέψης του και την αλλαζονεία στην οποία βρίσκεται.
Η αλλαζονεία μας, μας κάνει να πιστεύουμε και να αποκλείουμε το γεγονός ότι θα μπορούσαμε να βρεθούμε στη θέση του άλλου. Αντίθετα, η αλήθεια θα μας έκανε να διαπιστώσουμε ότι -και εμείς οι ίδιοι-, ναι, μπορεί να βρεθούμε στη θέση που βρίσκεται κάποιος άλλος.

Quote:

---

Originally Posted by deep

Πόσες φορές έχει πει ο συγκεκριμένος καθηγητής ακόμα και σε φοιτητές που είναι καλοί στην σχολή αλλά και έξυπνοι να τα παρατήσουν; Σε μένα το' χει πει 3 φορές, εμένα με έχει προσβάλει μπροστά από άλλους 3ις καθηγητές μου επιμένοντας να τα παρατήσω και αμφισβητώνοντας ακόμα και το ότι μου αρέσει το αντικείμενο της σχολής.

---

Ακόμα και του Αϊνστάιν σχεδόν θα ήθελαν να του πουν να παρατήσει το σχολείο.


> Αν καθόμαστε να δίνουμε σημασία στον κάθε μαλάκα που μετράει την αξία κάποιου από
> βαθμούς, αν εμείς οι ίδιοι μετράμε την δική μας από μαλακίες και δεν αναγνωρίζουμε τα καλά
> μας και δεν παλεύουμε να πάρουμε στα χέρια μας την ζωή μας ...

Ακόμα κι αυτό μην το πεις. Κακά τα ψέματα, οι γνώμες των άλλων μετράνε. Δεν έχω βρει άνθρωπο που να μην μετράνε οι γνώμες των άλλων γι' αυτόν. Έχω όμως βρει αρκετούς να το υποστηρίζουν...! Έχω στο μυαλό μου μια φράση που άκουσα από κάποια, και κατά κάποιο τρόπο "γελάω" μέσα μου: "Εμένα δεν θα με πειράξει κανείς". Αλλοίμονο, ποιός μπορεί να το πει αυτό?

Quote:

---

Originally Posted by AggelikiAngy

Πολύ η σκληρή η κατάσταση που περιγράφεις, ειδικά στο σημείο που αναφέρεις πως επικριτικά σας "προτείνουν" να εγκαταλείψετε τη σχολή. Ευτυχώς στη δική μου δεν έχουμε τέτοια, ίσα ίσα παρακαλάνε για ησυχία, κυρίως όταν στο αμφιθέατρο έχεις 100+ άτομα. Επίσης, αν κάποιος με ρωτήσει αν παρακολούθησα το εξάμηνο ή γιατί δεν με έχει δεί στο αμφιθέατρο, πάντα απαντάω γενικά και αόριστα λόγω ασθένειας και σκέφτομαι πως οι άλλοι θα σκέφτονται πως είναι δικαιολογία, αφού με βλέπουν να υπάρχω δεν θα θεωρούν πως έχω πρόβλημα. Αυτό το καλοκαίρι ήταν το χειρότερο, γιατί ενώ στην εξεταστική του Ιούνη τα πήγα περίφημα, ήταν η καλύτερή μου εξεταστική, μετά με έπιασαν τα ψυχολογικά μου, αντιμετωπίζει και ο πατέρας μου και χρόνιο πρόβλημα υγείας και ορισμένες φορές φτάνω σε αδιέξοδο και αναρωτιέμαι γιατί σε εμάς όλα αυτά, πού να βρούμε τη δύναμη να τα αντέξουμε. Παρ'όλη αυτή τη κατάσταση δίνω μαθήματα το Σεπτέμβρη και μου έρχεται να φωνάξω-δεν πρόκειται να το κάνω- πως αυτό που κάνω είναι άθλος, να παλεύω με τη κατάθλιψη 2.5 χρόνια και να έρχομαι να δίνω στις εξεταστικές και να περνάω τα μαθήματα και κανείς δεν αναγνωρίζει τον αγώνα, γιατί δεν θέλω να λέω στους άλλους πως πάσχω από κατάθλιψη, δεν θέλω να εκτίθεμαι. Συγγνώμη για το παραλήρημα, ήθελα κάπου να τα γράψω. :o

---

Τι συγγνώμη ρε συ... καλά έκανες! Όσες φορές θες να τα γράφεις να ξεσπάς. Σε καταλαβαίνω ΣΕ ΟΛΑ. Ακόμη και για το ότι δεν θες να εκτίθεσαι. Η πιο δύσκολη περίοδος θυμάμαι ήταν όταν πήγαινα στην σχολή κλαμμένη και πριν κατέβω από το αυτοκίνητο σκούπιζα τα μάτια μου, περίμενα λίγη ώρα να ξεπριστούν και να μην φαίνονται κόκκινα, φόρουσα την μάσκα του γελαστού παιδιού, κατέβαινα και ΕΚΑΝΑ ΚΑΙ ΧΙΟΥΜΟΡ. Ξανάμπαινα μετά στο αυτοκίνητο (κάποιες φορές δεν άντεχα και έφευγα και πιο νωρίς) και δώστου ξανά το κλάμα.. Ε δεν άντεξα για πολλύ καιρό έτσι. Φτάνει που προσποιούμουν και στο σπίτι. Δεν είχα καθόλου συγκέντρωση και μνήμη, γίνονταν ένα σωρό πράγματα που μετά την είχα βγάλει στο κρεβάτι, έκλεινα 15ωρα και 17ωρα ύπνου.. Παράτησα τελείως την σχολή και μέχρι να συνέλθω μόνη μου έχασα ένα ολόκληρο χρόνο. Τώρα φοβάμαι ξανά για υποτροπή γιατί έχω και κάτι άλλα θέματα υγείας αλλά επειδή έχω ξαναπεράσει από αυτό το σημείο και βγήκα, ξέρω πως αν αφήσω ξανά την αρρώστια να με ρίξει, θα βγω πιο δύσκολα αυτή την φορά γιατί κάθε φορά που πέφτεις εξαντλείσαι χειρότερα και τώρα γνωρίζω πώς είναι να είσαι στον πάτο και γι' αυτό προσπαθώ με όλες μου τις δυνάμεις να μην ξαναφτάσω σ' αυτό το σημείο. Τώρα σου γράφω και είμαι στο κρεβάτι. Είχα μάθημα απ' τις 8 (ξύπνημα στις 6) και έκαψα 2. Θα πάω στο μάθημα των 1:30... Ήδη άρχισε η κατηφόρα αλλά έχω βάλει πείσμα αυτή την φορά να βγω εγώ από πάνω και όχι η γαμημένη. Κανείς έτσι κι' αλλιώς δεν θα καταλάβει πόσο δύσκολο είναι να παλεύεις για το πιο απλό αλλά από αυτά στην ουσία βλέπεις και την δύναμή σου.. Πως παρόλα αυτά εσύ συνεχίζεις μόνη σου γιατί καίει ακόμα μια φλόγα μέσα σου που σου φωνάζει να μην τα παρατήσεις. Ακόμα και για κάποιες στιγμές χαράς μέσα σε όλη την μαυρίλα, αξίζει η κάθε προσπάθεια. Ακόμα και το να σηκωθείς μια μέρα απ' το κρεβάτι και να κάνεις κάτι ενώ νιώθεις πως σου είναι αδύνατον, δεν φαντάζεσαι πόσο θα εκτιμήσεις τότε έστω και για μια στιγμή τον εαυτό σου. Και για το ότι μπορεί οι άλλοι να μην το αναγνωρίζουν αλλά φτάνει κάποια στιγμή που θα σε δουν να τα καταφέρνεις και όταν θα τους περιγράψεις πόσο δύσκολο ήταν για σένα και όταν θα το βλέπουν στην πράξη κατά την διάρκεια (έστω κι' αν το υποτιμούν) εκεί η αξία θα' ναι ανεκτίμητη.. Αυτό με κρατάει ακόμα :)

Quote:

---

Originally Posted by John11

> Αν καθόμαστε να δίνουμε σημασία στον κάθε μαλάκα που μετράει την αξία κάποιου από
> βαθμούς, αν εμείς οι ίδιοι μετράμε την δική μας από μαλακίες και δεν αναγνωρίζουμε τα καλά
> μας και δεν παλεύουμε να πάρουμε στα χέρια μας την ζωή μας ...

Ακόμα κι αυτό μην το πεις. Κακά τα ψέματα, οι γνώμες των άλλων μετράνε. Δεν έχω βρει άνθρωπο που να μην μετράνε οι γνώμες των άλλων γι' αυτόν. Έχω όμως βρει αρκετούς να το υποστηρίζουν...! Έχω στο μυαλό μου μια φράση που άκουσα από κάποια, και κατά κάποιο τρόπο "γελάω" μέσα μου: "Εμένα δεν θα με πειράξει κανείς". Αλλοίμονο, ποιός μπορεί να το πει αυτό?

---

Τώρα γράφεις την πικρή αλήθεια. Αν δεν μετρούσε η γνώμη του θα στεναχωριόμουν; Επειδή ο κάθε άνθρωπος έχει και από μια γνώμη, αυτό τί σημαίνει; Πως θα κάτσουμε να σκάσουμε γιατί ο α πιστεύει αυτό το πράγμα για μένα και ο β το άλλο; Ίσα ίσα που αυτομαστιγώνομαι μόνη μου και είμαι η πιο αυστηρή κριτής του εαυτού μου σε σημείο αηδίας. Ευχαριστώ αλλά δεν χρειάζομαι κι' άλλη κριτική και μάλιστα κακοπροαίρετη. Η καλή κριτική και εποικοδομητική είναι πάντα καλοδεχούμενη. Και λέω πως δεν νοιάζομαι αλλά κάθε βράδυ τον βλέπω εφιάλτες. Αύριο έχω πάλι προφορική εξέταση στο μάθημά του και έχω φρικάρει αλλά κουράστηκα να του δίνω τόση αξία. Αν πραγματικά τον άκουγα τώρα σε κάθε σκέψη "είμαι χαζή και άχρηστη και πρέπει όντως να παρατήσω την σχολή και δεν κάνω για τίποτα" εγώ θα έλεγα πως έχω δίκαιο και θα την παρατούσα όντως. Αυτό μου λες; Έλειπα την πρώτη βδομάδα μαθημάτων και μόλις φώναξε το όνομά μου στο αμφιθέατρο (για να δει ποιοί έχουν πάει στο μάθημα ενώ κανονικά δεν έχουμε παρουσίες) είπε πως είμαι τουρίστας και έλεγε πως δεν είχα εμφανιστεί ακόμη. Λίγους μήνες πριν όταν πήγα το χαρτί ψυχιάτρου για να μου δώσουν την αναστολή, για "κακή" μου τύχη έπρεπε να περάσει από συνεδρία καθηγητών όπου είχε δει και ο συγκεκριμένος το χαρτί. Την πρώτη βδομάδα ήμουν Αθήνα για λόγους υγείας / θεραπεία αλλά κατά τα άλλα τουρίστας. Και κατά τ' άλλα ο ίδιος έλεγε σε μάθημα πως οι άνθρωποι κάνουν υποθέσεις, πολλές φορές λανθασμένες. Δεν ξέρω πώς κρατήθηκα για να μην ανοίξω το στόμα μου και να του πω "εσείς να το δείτε" :)

Αυτό που εννοούσε η κοπέλα νομίζω είναι πως αν η ίδια τα έχει καλά με τον εαυτό της, θα τον σεβαστεί σε κάθε στιγμή, θα τον υποστηρίξει και δεν θα την αγγίξουν καν οι προσβολές κάποιων που δεν τους δίνει καν αξία/σημασία. Τώρα αν της πει ξέρω γω κάτι δυσάρεστο ένας άνθρωπος που έχει επενδύσει πάνω του τόσα πράγματα και τον εκτιμάει, προφανώς και θα την πειράξει αλλά αν η αυτοεκτιμήσή της στηρίζεται σε γερά θεμέλια, θα το ξεπεράσει πολύ πιο εύκολα.

φιλος μου στην αναγκη να παρει το πτυχιο επιασε τον διευθυντη να μιλησει....αλλα το παιδι δεν ειχε καποια ψυχικη νοσο αλλα πως το λενε ''δεν σκαμπαζει'' απο γραμματα...ειχε παλεβαι απο εξεταστικη σε εξεταστικη, δεν θα το παρω το πτυχιο? Καποιοι καθηγητες εδειξαν κατανοηση και τον εσπρωξαν και λιγο...Αν το ανεφερες εσυ, εφοσον θα το ηθελες, μπορει να εδειχναν καποια κατονοηση.....

Quote:

---

Originally Posted by deep

Τώρα γράφεις την πικρή αλήθεια. Αν δεν μετρούσε η γνώμη του θα στεναχωριόμουν; Επειδή ο κάθε άνθρωπος έχει και από μια γνώμη, αυτό τί σημαίνει; Πως θα κάτσουμε να σκάσουμε γιατί ο α πιστεύει αυτό το πράγμα για μένα και ο β το άλλο;

---

Το θέμα δεν είναι μόνο ένας καθηγητής. Αυτό που μας κάνει να αισθανόμαστε πραγματικά άσχημα είναι η γνώμη/κριτική (η λέξη δεν μπορεί να το εκφράσει) όλων των άλλων, σαν "άθροισμα" κριτικής/γνώμης. Η κρυφή (συνήθως) ή η φανερή γνώμη/κριτική των άλλων. Αν οι άλλοι δεν αισθάνονταν "κάπως" για εμάς (σ' αυτή την περίπτωση για εσένα) δεν θα αισθανόσουνα άσχημα. Αυτό που σε κάνει (μας κάνει) να αισθάνεσαι άσχημα είναι οι άλλοι, συμφοιτητηές, κλπ. Αλλιώς, ο καθηγητής θα ήταν εκείνος που θα αισθανόταν άσχημα. Ή ίσως κανείς. Αλλά δυστυχώς αισθάνεσαι εσύ άσχημα. Δεν οφείλεται στον καθηγητή μόνο. Σωστά? Καταλαβαίνεις τι εννοώ?

Μετά, συμβαίνει κάτι άλλο. Όποιος βρεθεί σε τέτοια πίεση, αρχίζει να προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του μόνος του. Αυτό δημιουργεί το επόμενο θέμα. Στην προσπάθειά του να σταθεί στα πόδια του, βάζει πολλή δύναμη σε αυτό. Και προσπαθεί να κρυφτεί από τους άλλους, προσπαθεί να προστατευτεί από τους άλλους, προσπαθεί να βρει τρόπους να ανταπεξέλθει. Στην προσπάθεια αυτή χτίζει ένα τείχος προς τους άλλους. Το τείχος αυτό είναι "να σωθώ εγώ, δεν με νοιάζει για τον άλλο" (πάλι οι λέξεις δεν το εκφράζουν καλά).
Μπορεί να φαίνεται ότι υπάρχει δίκιο σε αυτό. Θα προτιμούσα οι άνθρωποι να συνεργαζόμασταν. Δηλαδή όταν εγώ βρεθώ σε μια άσχημη θέση να βρεθεί κάποιος που να αισθάνεται για μένα. Και εγώ με τη σειρά μου να κάνω το ίδιο γι' αυτόν. Φαίνεται ότι δεν είναι εύκολα εφικτό. Ας μην πω άλλα τώρα.

Quote:

---

Originally Posted by deep

Τι συγγνώμη ρε συ... καλά έκανες! Όσες φορές θες να τα γράφεις να ξεσπάς. Σε καταλαβαίνω ΣΕ ΟΛΑ. Ακόμη και για το ότι δεν θες να εκτίθεσαι. Η πιο δύσκολη περίοδος θυμάμαι ήταν όταν πήγαινα στην σχολή κλαμμένη και πριν κατέβω από το αυτοκίνητο σκούπιζα τα μάτια μου, περίμενα λίγη ώρα να ξεπριστούν και να μην φαίνονται κόκκινα, φόρουσα την μάσκα του γελαστού παιδιού, κατέβαινα και ΕΚΑΝΑ ΚΑΙ ΧΙΟΥΜΟΡ. Ξανάμπαινα μετά στο αυτοκίνητο (κάποιες φορές δεν άντεχα και έφευγα και πιο νωρίς) και δώστου ξανά το κλάμα.. Ε δεν άντεξα για πολλύ καιρό έτσι. Φτάνει που προσποιούμουν και στο σπίτι. Δεν είχα καθόλου συγκέντρωση και μνήμη, γίνονταν ένα σωρό πράγματα που μετά την είχα βγάλει στο κρεβάτι, έκλεινα 15ωρα και 17ωρα ύπνου.. Παράτησα τελείως την σχολή και μέχρι να συνέλθω μόνη μου έχασα ένα ολόκληρο χρόνο. Τώρα φοβάμαι ξανά για υποτροπή γιατί έχω και κάτι άλλα θέματα υγείας αλλά επειδή έχω ξαναπεράσει από αυτό το σημείο και βγήκα, ξέρω πως αν αφήσω ξανά την αρρώστια να με ρίξει, θα βγω πιο δύσκολα αυτή την φορά γιατί κάθε φορά που πέφτεις εξαντλείσαι χειρότερα και τώρα γνωρίζω πώς είναι να είσαι στον πάτο και γι' αυτό προσπαθώ με όλες μου τις δυνάμεις να μην ξαναφτάσω σ' αυτό το σημείο. Τώρα σου γράφω και είμαι στο κρεβάτι. Είχα μάθημα απ' τις 8 (ξύπνημα στις 6) και έκαψα 2. Θα πάω στο μάθημα των 1:30... Ήδη άρχισε η κατηφόρα αλλά έχω βάλει πείσμα αυτή την φορά να βγω εγώ από πάνω και όχι η γαμημένη. Κανείς έτσι κι' αλλιώς δεν θα καταλάβει πόσο δύσκολο είναι να παλεύεις για το πιο απλό αλλά από αυτά στην ουσία βλέπεις και την δύναμή σου.. Πως παρόλα αυτά εσύ συνεχίζεις μόνη σου γιατί καίει ακόμα μια φλόγα μέσα σου που σου φωνάζει να μην τα παρατήσεις. Ακόμα και για κάποιες στιγμές χαράς μέσα σε όλη την μαυρίλα, αξίζει η κάθε προσπάθεια. Ακόμα και το να σηκωθείς μια μέρα απ' το κρεβάτι και να κάνεις κάτι ενώ νιώθεις πως σου είναι αδύνατον, δεν φαντάζεσαι πόσο θα εκτιμήσεις τότε έστω και για μια στιγμή τον εαυτό σου. Και για το ότι μπορεί οι άλλοι να μην το αναγνωρίζουν αλλά φτάνει κάποια στιγμή που θα σε δουν να τα καταφέρνεις και όταν θα τους περιγράψεις πόσο δύσκολο ήταν για σένα και όταν θα το βλέπουν στην πράξη κατά την διάρκεια (έστω κι' αν το υποτιμούν) εκεί η αξία θα' ναι ανεκτίμητη.. Αυτό με κρατάει ακόμα :)

---

Κι εγώ έτσι έκανα, δηλαδή έλεγα δεν θα πάω να παρακολουθήσω αυτό το μάθημα, γιατί δεν νιώθω καλά και στο τέλος κατέληγα να κατεβαίνω στο πατρικό μου για κανένα διήμερο και να μένω μέχρι και την εξεταστική και ανεβοκατέβαινα για τα μαθήματα. Ευτυχώς με πολύ διάβασμα έχω περάσει όλα όσα έχω δώσει και πιστεύω πως όλα θα πάνε καλά. Εμένα το μόνο που μου δίνει κουράγιο είναι τα 2 γατάκια μου. Πραγματικά απο τότε που τα απέκτησα είναι ο λόγος που βρίσκω το κουράγιο για να ξυπνάω και να σηκώνομαι απο το κρεβάτι. Μάλιστα η γάτα μου έρχεται πρωί πρωί και με σκουντάει στη μύτη για χάδια και επομένως ξυπνάω. Όταν -τις λίγες φορές που πάω για παρακολούθηση- έχω κάτι να περιμένω, δηλαδή λέω θα υπομείνεις όλο αυτό, αλλά στο σπίτι θα σε περιμένουν τα γατάκια σου και έτσι θα περάσει η ώρα και θα έρθει αυτή η στιγμή. Αυτή τη χρονιά θέλω να μείνω και να παρακολουθήσω, γιατί μπαίνω στο 4ο έτος και στο τέλος θα πάρω πτυχίο και έστω μία υποτυπώδη φοιτητική ζωή δεν θα έχω ζήσει. Ευτυχώς σπουδάζω στην ίδια πόλη με τον αδερφό μου και όσο καιρό δεν έμενα να παρακολουθήσω, κρατούσε το διαμέρισμα ο αδερφός μου. Πάντως ευτυχώς που στη δική μου σχολή οι σχέσεις με τους καθηγητές είναι απρόσωπες, σε καμία περίπτωση δεν μιλάνε όπως περιγράφεις στους φοιτητές, εκτός αν γίνει κανένας καβγάς ξέρω 'γω.