Άγχος για την υγεία και σωματικά συμπτώματα!!
Καλησπέρα σας!
Αν και επισκέπτομαι συχνά το forum αποφάσισα να γράψω και για την δική μου περίπτωση, μιας και νιώθω πως η κατάσταση πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο και νομίζω πως θα τρελαθώ..
Είμαι φοιτήτρια, 19 ετών και το θέμα με εμένα είναι ότι πλέον την παραμικρή ενόχληση ή πόνο που νιώθω τα μεγαλοποιώ τόσο στο μυαλό μου, που νομίζω πως έχω κάτι πολύ σοβαρό και από κει ξεκινάνε οι κρίσεις πανικού και τα σωματικά συμπτώματα. Επίσης, έψαχνα τα συμπτώματα στο ίντερνετ..μέγα λάθος :p
'Ολα ξεκίνησαν πριν 4 μήνες και κάτι, στις διακοπές του Πάσχα, που έκανα διακοπές σε ένα νησί των Κυκλάδων, στο ίδιο νησί που πέρυσι χειρουργήθηκα στην βουβωνική περιοχή, τραυματική εμπειρία και πιστεύω πως από κει ξεκίνησε ο φόβος και το άγχος που νιώθω για την υγεία μου..
Συνοπτικά, είχα απίστευτο πονοκέφαλο, που γενικά δεν υποφέρω από πονοκεφάλους (σαν πίεση γύρω από το κεφάλι, άγχος κι αυτό) και το μυαλό μου πήγε στα χειρότερα (δεν θέλω ούτε να το αναφέρω, αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ :p). Με καθήσυχασε η μητέρα μου λοιπόν και με τις μέρες ξεχάστηκε αυτό. Μετά αγχώθηκα για κάτι ελιές, τα δόντια μου και για διάφορα μικροπράγματα τα οποία τα ξέχασα σχετικά γρήγορα.. Και ερχόμαστε στην πρώτη κρίση πανικού, μόλις έφτασα Αθήνα!!
Ξαπλώνω να κοιμηθώ το βράδυ και από το πουθενά με πιάνουν ταχυπαλμίες, δύσπνοια, βάρος στο στέρνο, τρέμουλο και ένα αίσθημα οτι χάνω τον έλεγχο. Όταν συνήλθα googlαρα τα συμπτώματα και προφανώς έβγαζε διάφορα προβλήματα στην καρδιά..επίσης σηκώνοντας την βαλίτσα, τραυματίστηκε ο θωρακικός μυς (προς το κέντρο, κατω απο το δεξί κόκκαλο, δεν ξέρω αν το εξηγώ σωστά.) κάτι όμως που θεώρησα οτι προέρχεται από την καρδιά! Απο τότε κάθε βράδυ πάθαινα κρίσεις πανικού, και κάθε φορά μου φαίνονταν χειρότερες. Είχα φτάσει σε σημείο να ξυπνάω την μητέρα μου, κλαίγοντας και εκείνη με καθησύχαζε και ηρεμούσα μέχρι το επόμενο βράδυ. Να αναφέρω οτι ψιλαφίζοντας εκεί που πονούσα, έπιασα κάτι σαν γρομπαλάκι σκληρό και σαν να μου φαινόταν οτι είναι ενωμένο με το δεξί κόκκαλο του θωρακα το οποίοδεν πονούσε...τρελάθηκα, και εντωμεταξύ όσους έβαζα να το πιάσουν, δεν καταλάβαιναν τίποτα... !!:eek: κι εκεί τρελαινόμουν ακόμη πιο πολυ..πήγα σε παθολόγο, ορθοπεδικο x3, την παλιά μου παιδίατρο απλά υποδεικνυοντας το σημείο οπου πονάω( ήταν λίγο πιο κατω απο το γρομπαλάκι και εν τέλει έχει τραυματιστεί ο χόνδρος) αλλα κανεις δεν κατάλαβε κάτι στην εξέταση και όλοι έιπαν να μην αγχώνομαι και οτι είμαι μικρή για να αγχώνομαι και με έδιωχναν. Με τον καιρό το ξέχασα αυτό και το θυμόμουν περιστασιακά( φοβήθηκα οτι έχω κάτι στα κόκκαλα... την ωρα και τη στιγμη που διάβασα για διόγκωση στο ίντερνετ:( )
Μετά απο όλα αυτά κλείστηκα πολύ στον εαυτό μου, έβγαινα σπάνια και με το ζόρι και δεν περνούσα καλά γιατί προσπαθουσα να ψιλαφήσω το γρομπαλακι/καρουμπαλάκι, ο,τι κι αν ήταν αυτο, νόμιζα οτι είμαι στα τελευταία μου, για πολύ καιρό είχα δύσπνοια και περνούσε μόνο στον ύπνο μου, φοβόμουν ακόμη και στη σχολή να παω!! Στα υποχρεωτικά μαθήματα που πήγαινα.. κι εκεί με πίανανε κρίσεις, έτρεμα, έβγαινα έξω και έκλαιγα..νόμιζα πως εχω κάτι!!
Δεν θυμάμαι πώς, αλλά ξαφνικά σταμάτησαν όλα αυτά και πέρασα ένα πολύ όμορφο καλοκαίρι, δεν σκεφτόμουν τίποτα από όλα αυτά, και αν αγχωνόμουν για μικρές ενοχλήσεις το ξεπερνούσα γρήγορα. Μέχρι τον 15 Αύγουστο περίπου που ψιλάφησα κάτω απο το αφτί μου κι άλλο γρομπαλάκι...κι άλλες πιο ήπιες κρίσεις πανικού, μεχρι που το είδε χειρούργος και με καθησύχασε οτι είναι πρησμένος αδένας και είναι άμυνα του οργανισμού!! Από κει και έπειτα δεν με ξανα έπιασε τίποτα!
Και ερχόμαστε στο σήμερα που χωρίς υπερβολή νιώθω πως όσο καιρό δεν υπέφερα, μου ήρθαν όλα μαζεμένα!!
Πονάει η γνάθος μου και ενώ μπορεί να είναι απο τον φρονιμήτη που βγάζω, εγώ κλασσικά φοβάμαι για τα χειρότερα, πετάγομαι στον ύπνο μου από όνειρα που βλέπω και φοβάμαι (ΞΑΝΑ) για τα κόκκαλα στον θώρακα, ενώ δεν πιάνω πια το γρομπαλάκι, ούτε πονάω, απλά ψιλαφιζω μήπως έχει διογκωθεί κάτι, και όλη η οικογένεια μαζί για να ηρεμήσω και μου λένε οτι όλα καλά και αν είχα αυτό που φοβάμαι θα πονούσα και μετά από 4 μήνες απλά θα είχα κι άλλα συμπτώματα , αλλά εμένα εκεί, έχει καρφωθεί στο μυαλό μου. Επίσης, εξετάσεις αίματος έχω κάνει και ήταν τέλειες. Ξεκίνησα να υποφέρω από πονοκεφάλους, που όταν ηρεμώ φεύγουν, όπως και οι πόνοι στην γνάθο αλλά ξανά, κάθε βράδυ εδω και 2 βδομάδες ξυπνάω με κρίσεις πανικού και μουδιάζουν πλέον και τα χέρια μου. Επίσης, μόλις ξαπλώνω νιώθω έναν πόνο στην καρδία που κρατάει για λίγο και χτυπάει και στην πλάτη. Κάθε πρωί ξυπνάω με ταχυπαλμίες.
Καταλαβαίνω οτι όλα αυτά είναι από το άγχος, αφού όταν ξεχνιέμαι και δεν τα σκέφτομαι δε νιώθω τίποτα! Όμως ζω πάλι μέσα στον φόβο οτι θα τα ξαναπάθω, και αποφεύγω να βγαίνω και να κάνω πράγματα!! Δεν ήμουν έτσι!! Ούτε καν για τα θέματα υγείας, πέρυσι που νοσηλεύτηκα, οι νοσοκόμοι και οι γιατροί είχαν να λένε πως ήμουν η πιο ψύχραιμη και θαρραλέα ασθενής!! Ποιά εγώ;; Και πώς είμαι τώρα, ένα χρόνο μετά!! Νιώθω πολύ κουρασμένη από όλο αυτό, δεν το αντέχω!! Θέλω να βγαίνω και να διασκεδάζω αντί να φοβάμαι και να με πιάνουν κρίσεις στον κόσμο!! Δεν έχω τίποτα, αλλά το μυαλό μου έχει δημιουργήσει πιο πολλά συμπτώματα και από το να είχα!!
Στους φίλους μου δεν μιλάω πια για αυτό, έχω καταντήσει κουραστική και το καταλαβαίνω!! Και λόγια του τύπου "απλά να σκέφτεσαι θετικά και μην φοβάσαι, όλα στο μυαλό σου είναι" απλά δεν βοηθάνε. Έχουν δημιουργηθεί παρεξηγήσεις του στυλ οτι τους αποφεύγω!! Μόνο η οικογένεια μου πλέον! Έτσι αποφάσισα να γράψω εδώ, που ξέρω οτι υπάρχουν άτομα που νιώθουν τα ίδια!! Δεν ξέρω αν νιώθω ανακούφιση παρόλαυτα έτσι όπως περίμενα..ακόμη φοβάμαι..
Ευχαρίστω όσους μπήκαν στον κόπο να τα διαβάσουν και εύχομαι σε όσους περνάνε το ίδιο να βρουν την δύναμη να το ξεπεράσουν!!
