Πως να βγω έξω?

Hello
Τα τελευταία χρόνια αντιμετωπίζω ιδιαίτερα προβλήματα σχετικά με την ικανότητα μου να διαχειριστώ το άγχος που μου προκαλούν πιεστικές καταστάσεις αλλά και καταστάσεις φαινομενικά ακίνδυνες όπως για παράδειγμα να βγω έξω από το σπίτι ή ακόμα και να μιλήσω στο τηλέφωνο με φίλους (φυσικά δεν μου έχουν απομείνει και πολλοί πλέον από αυτούς αφού τους αποφεύγω συστηματικά εδώ και πολύ καιρό).
Πριν από 5-6 χρόνια περίπου άρχισαν οι κρίσεις πανικού με τις οποίες έζησα σε καθημερινή βάση για αρκετούς μήνες πριν ζητήσω βοήθεια, (κάτι που έκανα αφού είχα χάσει πρώτα 15 κιλά και πάρα πολλές ώρες ύπνο και η μόνη επιλογή φάνταζε στο μυαλό μου η να γίνω καλά η να πάψω να ζω) Ο γιατρός με ενημέρωσε για την αγχώδη διαταραχή και την κατάθλιψη άρχισα θεραπεία και σιγά σιγά, πολύ σιγά, οι κρίσεις πανικού μειώθηκαν το ίδιο και τα έντονα προβλήματα της κατάθλιψης γύρισα στη σχολή και στην καθημερινή ζωή με δειλά βήματα αλλά καταστάσεις στη πορεία με οδήγησαν να ξανακλειστώ στον εαυτό μου και το σπίτι και να απέχω από οποιαδήποτε κοινωνική επαφή η δραστηριότητα αλλά και οποιαδήποτε ενέργεια απαιτούσε να βγω έξω από το σπίτι. Φυσικά αυτό συνεπάγεται εγκατάλειψη των σπουδών, κακή σχέση με οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον, συναισθήματα απαξίας και απελπισίας εφόσον δεν μπορώ να βρω τη δύναμη να αλλάξω αυτή τη κατάσταση. Κρίσεις πανικού δεν αντιμετωπίζω εδώ και πάρα πολύ καιρό, αν και στην ιδέα ότι πρέπει να βγω έξω από το σπίτι φτάνω πολύ κοντά αλλά όταν αποφασίζω ότι τελικά δεν θα βγω έξω καταφέρνω και τις αποφεύγω (μόνη εξαίρεση όταν λόγω ασθένειας επιβαλλόταν να πάω στο νοσοκομείο οπού ο γιατρός για να καταφέρει να με εξετάσει μου έκανε ηρεμιστική ένεση εφόσον είχα αρχίσει τρέμω σαν να είχα σπασμούς με το που βρέθηκα εκεί)
Αυτή η φοβία μου να περάσω την εξώπορτα του σπιτιού μου καθώς και το ότι δεν είμαι ικανή να βοηθήσω τον εαυτό μου με έχει οδηγήσει τα δυο τελευταία χρόνια να μην μπορώ να επισκεφτώ ούτε το γιατρό μου και απλά έχω παραιτηθεί, όμως κάτι πρέπει να κάνω για όλο αυτό δεν γίνεται η υπόλοιπη ζωή μου να συνεχίσει έτσι αλλά δεν έχω τη δύναμη ή θέληση να βγω έξω ούτε για επισκεφτώ ούτε κάποιο ειδικό.

Λοιπον καλησπερα..πρεπει να βοηθησεις καταρχας τον εαυτο σου να βρει το νημα του προβληματος σου..σκεψου και βρες τις απαντησεις για ποιο λογο φοβασαι να βγεις εξω..??ακομη θα μπορουσες να ζητησεις την βοηθεια ενος φιλου σου η γενικοτερα ενος κοντινου σου προσωπου ωστε να σε βοηθησει να βγεις απο το σπιτι..αν νιωθεις την παρουσια καποιου διπλα σου αυτο θα βοηθησει ωστε να κανεις το πρωτο βημα..!καλη τυχη και σκεψου θετικα!

Καλησπερα και κουραγιο... ξερω οτι ειναι παρα πολυ δυσκολο αυτο που περνας. Θελω να ρωτησω κατι.. ουτε με παρεα δεν μπορεις να βγεις καθολου εξω? τι ακριβως συμβαινει οταν βγαινεις? ας πουμε στο περιπτερο δεν μπορεις να πας?

Καλησπέρα Κατερινα.
Τί είδους γιατρός σε ενημέρωσε για τη διαταραχή πανικού;
Έχεις ζητήσει βοήθεια απο ψυχολόγο ή ψυχίατρο;
Να ξέρεις πάντως οτι όσο επώδυνα κι αν σου φαίνονται όλα τώρα. θα έρθει η στιγμή που δεν θα αναγνωρίζεις τον εαυτό σου.
Αρκεί να ζητήσεις βοήθεια το οποίο έκανες και είναι το ήμιση του παντός.
Καλή διαδρομή σου εύχομαι και σίγουρα δεν είσαι μόνη σου.
By the way για να μην νομίζεις οτι λεω λόγια, υποφέρω πολλά χρόνια απο κρίσεις πανικού και κατα συνέπεια αγοραφοβία αλλά με ψυχοθεραπεία και φαρμακοθεραπεία είμαι σε πάρα πολυ καλή κατάσταση.
Σε σημείο που μείωσα τα φάρμακα στην μισή ποσότητα και συνεχίζω.
Επαναλαμβάνω πάντα με τη βοήθεια ειδικού.

hello ξανά. ευχαριστώ για το ενδιαφέρον και τη συμπαράσταση :) Καταρχάς να πώ οτι αυτή ηταν μια ακόμα εξεταστική περίοδος στη σχολή πάνω στην οποία είχα στηρίξει τις ελπίδες μου οτι θα έκανα το come back και θα έπειθα τον εαυτό μου επιτέλους να βγω έστω για να δώσω μάθημα αλλά δυστυχώς αυτό μου δημιούργησε περισσότερο άγχος χεχε αν και ακόμα ελπίζω οτί αν διαβάσω αρκετά μπορεί να παω έστω και αύριο... να δώσω μάθημα (έχω και μια τελειομανία καλύτερα να με κ΄ψουν στο μαθημα παρα να πάρω 5)
Σχετικα με το θέμα των καθημερινών αναγκών ακούγεται γελίο αλλα μια φορά στις 15 έρχεται η μαμά μου και μου φέρνει προμύθειες και 1-2 κούτες τσιγάρα... Αν τύχει να τελειώσουν νωρίτερα προτιμώ να μην φάω παρά να βγω να ψωνίσω (έτσι και αλλιως το χειμώνα με παίρνει τόσο πολύ απο κάτω που μπορει να κοιμάμαι και 20 ωρες το 24ωρο και οταν ξυπναω αισθάνομαι οτι δεν έχω ενέργεια να μαγειρέψω και δεν τρώω) Όσο για το να βγω εξω με παρέα για έναν ανεξείγητο λόγο κάποιοι φίλοι μου ακόμα μου στέλνουν μηνύματα να βρεθούμε κλπ και εγώ αισθ\'ανομαι οτι θέλω να τους δω αλλά δεν μπορώ να βγω και τον τελευταίο καιρό έχω σταματήσει να απαντώ στο τηλ γιατι δεν μπορώ να μπαίνω στην διαδικασία να εξηγω οτι σας σκέφτομαι και εκτιμώ τη φιλία σας αλλά δεν είμαι καλά και δεν μπορώ να βγω...
Τώρα το πιο σημαντικό: ΓΙΑΤΙ? Δεν έχω ιδέα για ποιόν ακρίβώς λόγο δεν το κάνω,τι μπορεί να συμβεί αν βγώ, κρίση πανικού? Οχι δεν νομίζω οτι είναι αυτό που φοβάμαι αλλά και πάλι η σκέψη μου δεν προχωρά πέρα απο εκεί μένει στην εξ\'ωπορτα του σπιτιού μου και εκει τελειώνει... Το μόνο σίγουρο είναι οτι μέσα στο σπίτι αισθάνομαι ασφάλεια και τις περισσότερες μέρες όπου δεν πιέζω τον εαυτό μου να βγώ και να αρχήσω να \"ξαναζώ\" (σχολή,φιλικές συναναστροφές,διασκέδαση,υ ποχρεώσεις) είμαι ήρεμη και κατα κάποιο τρόπο χαρούμενη, έχω και τις δημιουργικές ασχολείες μου που καλλιέργησα στο διάστημα που προσπα8ούσα να ξεπεράσω τις κρίσεισ πανικού που με γεμίζουν (μέχρι και διάβασμα των βιβλίων της σχολής μου όταν δεν έχω αγχος, τα έχω διαβάσει τόσες φορές που έχω κατανοήσει θέματα που όταν πήγαινα στη σχολή μου φαίνονταν κινέζικα). Η σκέψη του να βγω έξω από το \"φρούριό\" μου όμως μου κόβει τα πόδια και δεν προχωρώ παρα πέρα.
Ο λόγος που έγραψα πιο πολύ ήταν μάλλον για να να βγάλω απο μέσα μου κάποιες σκέψεις που ίσως διαβάζοντάς τες ξάνα κατάφερνα να βρω τι μπορεί να είναι αυτό που με τρομάζει τόσο, καθώς και αν άλλοι έχουν βιώσει κάτι παρόμοιο χωρις να ξέρουν ακριβώσ γιατί.
Ελπίζω πολύ σύντομα να βρώ το θάρος σαν πρώτο βήμα να επισκεφτώ ξανά το γιατρό μου (αν και υποψιάζομαι οτι θα με ρωτήσει : Γιατί? Τι φοβάσαι? ... και δεν θα έχω τίποτα να απαντήσω..)

Δεν γίνεται να μην φοβάσαι κάτι όταν δεν βγαίνεις έξω.
Εγω πχ φοβάμαι οτι θα με πιάσει κρίση πανικού και θα σωριαστώ (αυτό όταν οι κρίσεις είναι σε έξαρση και φοβάμαι να βγω έξω).
Τα γενικά \"γιατί\" θα τα βρείς στην πορεία.

Μου κάνει εντύπωση ότι δε γνωρίζεις το λόγο. Ακόμα κι αν δε μπορούμε να το εκφράσουμε με λόγια στους άλλους γιατί πιστεύουμε ότι δε θα το καταλάβουν, νιώθουμε κάποια πράγματα όταν είναι να βγούμε από το σπίτι και δε μπορούμε.
Π.χ. για εμένα υπάρχουν 2-3 λόγοι, άλλους τους έχω βιώσει στο παρελθόν, άλλους τους βιώνω τώρα και μπορεί να συνυπάρχουν και όλοι μαζί:
1) Ανασφάλεια με το σώμα μου, πως φαίνομαι στους άλλους
2) Φόβος για το άγνωστο, ότι δε θα μπορέσω να αντεπεξέλθω στις καταστάσεις, π.χ. σα φοιτήτρια ένιωθα πολύ άσχημα όταν με πειράζανε στο δρόμο ή σε άλλες περιπτώσεις τι θα πω μέσα σε μία παρέα, πως πρέπει να φερθώ
3) απογοήτευση από τον εαυτό μου και προσπάθεια αποφυγής συζήτησης με τους άλλους γιατί νιώθω άσχημα να τους απαντήσω ότι δεν έχω κάνει πράγματα που θα έπρεπε μέχρι τώρα, αποφυγή της κριτικής τους

Φυσικά υπήρχαν και περίοδοι που πετούσα, όταν ένιωθα μια χαρά με τον εαυτό μου, δυνατή να αντεπεξέλθω στα πάντα, άνετη για το πως φαίνομαι στους άλλους.

Ο λόγος που κλείστηκα στο σπίτι και ήθελα συνέχέια κάποιον κοντά μου ήταν οι κρίσεις πανικού αλλα μετά απο τόσο καιρό που έχω περάσει κλεισμένη στο σπίτι και εφόσον δεν ήταν δυνατό να έχω κάποιον κοντά μου παρότι πέρασαν οι κρίσεις πανικού άρχισα να μην θέλω με κανένα τρόπο να βγώ έξω η να έρχονται άλλοι άνθρωποι έδω εκτος απο τους γονείς μου Ισως να πιστεύω ότι αν βγώ έξω επειδή είναι κάτι που δεν έχω κάνει εδώ και πάρα πολύ καιρό και το έχω μεγαλοποιήσει στο μυάλο μου τόσο πολύ οτι μπορέι να με πιέσει τόσο πολύ αυτή η κατάσταση και να επανέλθουν οι κρίσεις πανικού αλλα να μην το παραδέχομαι γιατι έχω πει στον εαυτό μου ότι τουλάχιστον οι μέρες τις αποπραγμάτωσης και όλων όσων επακολούσαν σε μια κρίση πανικού δεν πρέπει να γυρίσουν πισω ποτέ ξανά

Ναι τώρα που το σκέφτομαι έχετε απόλυτο δίκιο έχω άπειρες ανασφάλειες που μπορέι να με οδηγούν στο να αποφεύγω να βγω έξω και να έρχομαι σε επαφή με κόσμο απλά η όλη μου σκέψη έχει επικεντρωθεί τόσο πολύ στο να αρνούμαι απλά να βγώ έξω που δεν σκέφτομαι οτιδήποτε άλλο εκτός από το να παραμείνω στο \"φρούριό\" μου

κατερινα απο αυτα που λες μου δινεις την εντυπωση οτι ισως εχεις βρει ασφαλεια μεσα στο σπιτι σου, ισως το εξω το εχεις συνδεσει με τον κινδυνο να σε πιασει καπου κριση πανικου.

λυπαμαι πολυ γιαυτο που σου συμβενει, πρεπει ομως να προσπαθησεις να το ξεπερασεις! δεν γινεται αλλιος
ετσι οπως ειναι τωρα τα πραγματα ισως νιωθεις οτι σε βολευουν καλυτερα, ομως ειναι εντελος προσωρινο και ουσιαστικα κανεις πιο πολυ κακο στο εαυτο σου. Προσπαθησε να θυμηθεις μερη που σου αρεσαν και περναγες τελεια και κινηγησε να πας σε καποιο απο αυτα με ενα ατομο το οποιο εχεις πολυ στενη σχεση και νιωθεις ανετα μαζι του.

Μήπως πρέπει να το πιάσεις ανάποδα το πράγμα; Ας πούμε σε εμένα δε δουλεύει καθόλου αν αρχίζω να πιέζω τον εαυτό μου ότι \"πρέπει\" να βγω έξω, με αγχώνει περισσότερο, το μεγαλοποιώ περισσότερο στο μυαλό μου και ακόμα κι αν καταφέρω να βγω έξω νιώθω χάλια, φοβισμένη και αυτό αυξάνει την πιθανότητα να μη θέλω να βγω ξανά άλλη φορά αφού λέω στον εαυτό μου \"είδες τι έπαθες την προηγούμενη\".
Αυτό που πετυχαίνει είναι όταν μου κάνω ενέσεις αυτοπεποίθησης, ότι είμαι μια χαρά, ότι δε χρειάζομαι να ανησυχώ για το πως φαίνομαι στους άλλους αφού ένα χαμόγελο τους αρκεί, ότι δεν έχει σημασία τι θα τους πω γιατί οι φίλοι μου νοιάζονται για μένα και απλά τους λείπω και θέλουν να με δουν. Αρχίζω δηλαδή να νιώθω εγώ καλύτερα με τον εαυτό μου. Ή από την άλλη επικεντρώνομαι στο λόγο που θέλω να βγω έξω αφήνοντας στην άκρη οτιδήποτε άλλο, π.χ. θέλω να βγω έξω να απολαύσω μία βόλτα κοιτάζοντας τον ουρανό, να αφουγκραστώ την ατμόσφαιρα και θα κάνω μόνο αυτό γιατί αυτό θέλω εγώ και δε με ενδιαφέρει τίποτα άλλο.
Δηλαδή το πρόβλημα δεν είναι ότι δε μπορώ να βγω έξω αλλά ότι δε νιώθω καλά με τον εαυτό μου, αν νιώθω καλά ούτε που σκέφτομαι ότι δε μπορώ να βγω έξω, οπότε προσπαθώ να με ανεβάσω.

Γεια σου Κατερινα ειχα κ εγω κρισεις πανικου, πρωτη φορα με επιασαν πριν εξι χρονια αλλα εδω κ τρια χρονια ειμαι εξαιρετικα κ το μονο που εχει μεινει ειναι οι αναμνησεις των κρισεων κ της αγοραφοβιας που ειχα. Ξερω ποσο δυσκολο ειναι να βγεις απο το σπιτι. Θα σου προτεινα να βγαινεις σταδιακα απο το σπιτι σου πχ να περπατας σε ακτινα 50 μετρων την πρωτη εβδομαδα 100 τη δευτερη κ ουτε καθεξης. Αυτο εκανα εγω κ επισης το αλκοολ, με μετρο παντα, με βοηθουσε στα βηματα μου αυτα να νοιωθω ασφαλεια οτι δε θα παθω καποια κριση. Παντως γνωμη μου ειναι οτι ειναι απανθρωπο να ζεις σε αυτη την κατασταση μονη σου καθως επισης κ επικινδυνο. Χρειαζεσαι τη συμπαρασταση της οικογενειας σου προς το παρον κ πρεπει να λυσεις το προβλημα σου.Η σχολη μπορει να περιμενει....Κ εγω ημουν στη θεση σου κ δεν πιστευα οτι θα γινω ποτε καλα, ομως αν προσπαθησεις λιγο λιγο θα δεις οτι θα δικαιωθεις... Ασε τον εαυτο σου ελευθερο κ παρατα προς το παρον την τελειομανια σου για τις σπουδες. Προεχει η υγεια μας.

Αγαπητη Κατερινα, ξερω οτι ειναι πολυ \"ευκολο\" να δινουμε συμβουλες στους αλλους...
Λεμε πολλες φορες πραγματα τα οποια ουτε εμεις οι ιδιοι δεν μπορουμε να τα κανουμε πραξη...

Ομως, φανταζομαι, γι αυτο εχει καποια αξια η γνωνη ενος αγνωστου.
Γιατι βλεπει τα πραγματα αφ υψηλου, ουδετερα και απο αποσταση.
Οπως ενας χειρουργος βλεπει τον ασθενη πριν τον χειρουργησει.
Ετσι λοιπον θα μιλησω και γω, λιγο αποστασιοποιημενος απο αυτα που βιωνεις,
χωρις να σημαινει οτι δεν τα εχω νιωσει κι εγω καποιες φορες, ή εστω καποια παρομοια.

Λοιπον, μετα απο αυτη την εισαγωγη, θα ηθελα να σου πω οτι απο την ενασχοληση μου με τα θεματα
της ψυχολογιας και λογω της μακροχροιας ενδοσκοπησης που εχω κανει λογω των δικων μου προβληματων
εχω καταληξει σε 2-3 συμπερασματα.
Κατ αρχας οσο ειλικρινεις και να ειμαστε, παντα αφηνουμε ενα κομματι αφωτιστο,
εκει στα σκοτεινα που ειναι το πιο δυσκολο να κοντραριστουμε μαζι του.
Κανουμε μια μεταβιβαση κεντρου των προβληματων μας, μονο και μονο απο αδυναμια να αντιμετωπισουμε το
πραγματικο προβλημα. Το κλεισιμο στο σπιτι και την ασφαλεια που νιωθεις μεσα σ αυτο
προκαλει συνηθως η ελλειψη αυτοπεποιθησης. Το ξερω οτι ακουγεται απλοικο αλλα δεν ειναι.
Οπως κι εγω ετσι και συ (μαλλον) εχεις καταπιεσει τον εαυτο σου σε πολλα πραγματα
με αποτελεσμα να σε \"εκδικειται\" τωρα..
Το γεγονος οτι σε \"βολευει\" να αποφευγεις τους ανθρωπους ισως σημαινει κατι...

Θα σου προτεινα λοιπον να δεις ποιο ειναι το πραγματικο προβλημα πρωτα.
Να το παραδεχτεις, να το δεχτεις και μετα...βλεπουμε...
Αυτο σε πρωτη φαση!

Αυτη ειναι η ταπεινη γνωμη μου!
Να ξερεις οτι συμπασχω με ανθρωπους που εχουν τετοια προβληματα,
εχω περασει κι εγω πολλα.
Να εισαι καλα, και θα τα ξαναπουμε!
Θα περιμενω την γνωμη σου πανω σ αυτα...

holden αμα εχεις κρισεις πανικου δε συνεπαγεται οτι απο πριν ειχες χαμηλη αυτοπεποιθηση και ξαφνικα εκδηλωθηκε. Εγω βρισκω αυτα που λεει η κατερινα απολυτα λογικα γιατι τα εχω κανει κι εγω και τα κανω ακομα.
ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΩ οτι οι κρισεις πανικου και οι αγχωδεις διαταραχες στις οποιες εχεις σωματικα συμπτωματα οτι προκαλουνται ΚΑΤ\'ΑΝΑΓΚΗΝ απο χαμηλη αυτοπεποιθηση. Πιστευω οτι αυτα ειναι πολλες φορες (οχι παντα) βλακειες ψυχολογων που στο κατω κατω δεν ειναι γιατροι. Πιστευω απλα οτι μπορει να συμβαλλουν οι ψυχολογικοι λογοι οπως η χαμηλη αυτοπεποιθηση, οχι ομως οτι ειναι η γενεσιουργος αιτια.

Κι αυτο το κρινω απ τον εαυτο μου. Μια χαρα αυτοπεποιθηση ειχα πριν τις κρισεις, συνεχεια εξω με φιλους, κοινωνικοτατος, δραστηριοτητες πολλες καθε μερα προπονησεις, ασχολουμουν με τη μουσικη, με τις σπουδες μου (ενταξει σ αυτο ειμαι λιγο πισω σαν ελληνας φοιτητης που ειμαι) κτλ..
ωσπου περασα μια μεγαλη αγχωτικη περιοδο η οποια οφειλοταν σε παραγοντες που δεν μπορουσα να ελεγξω κι ετσι μια ωραια μερα πηγα απο κριση στο νοσοκομειο, κι εκτοτε επειδη αυτα που νιωθω ειναι πρωτογνορα συμπτωματα για μενα, πολυ απλα δε νιωθω και τοσο ανετα οσο πριν τις κρισεις να βγω εξω για να μη με πιασει κριση, ή εστω καποιο συμπτωμα, αν και τωρα τελευταια βγαινω χωρις να φοβαμαι ιδιαιτερα.

Παντως παρολο που βγαινω αποφευγω να βγαινω με φιλους μου και βγαινω συνηθως μονος μου για διαφορες δουλειες. Ο λογος ειναι απλος: πρωτον, γιατι περασα τοσο μεγαλο διαστημα στο σπιτι απο το φοβο μου που συνηθισα να καθομαι και να ειμαι στο σπιτι, γιατι ηταν το μερος οπου τουλαχιστον ηταν το πιο ασφαλες για να μην παθω κριση (οπως και η φιλη μας η κατερινα).
ΔΕΥΤΕΡΟΝ, γιατι δε μου κανει τοσο αισθηση να βγω πλεον με τους φιλους μου γιατι μετα απ αυτο που επαθα εχει αλλαξει ο τροπος σκεψης μου και δεν εχω ακριβως τις ιδιες ανυσηχιες κι ενδιαφεροντα με πριν. Για παραδειγμα πριν με απασχολουσαν εμενα και τους φιλους μου οι γκομενες και η σχολες μας, ενω τωρα με απασχολει η υγεια μου και ανθρωπιστικα θεματα. Αμα βγω λοιπον με τους φιλους μου, θα πρεπει να προσποιηθω οτι δε συνεβει τιποτα και με απασχολουν τα ιδια με πριν, γιατι ετσι κι αλλιως δε μ αρεσει να βγω και να τους ζαλιζω με τα δικα μου ανθρωπιστικα θεματα και να τους πω οτι δε με ενδιαφερουν τα αλλα θεματα οπως οι γκομενες (τουλαχιστον για καποιο χρονικο διαστημα δε θα με ενδιαφερουν που μπορει να ειναι και μεγαλο), κι επισης θελοντας και μη θα ακουω που πηγαν και τι εκαναν και ποσο διασκεδασαν, θα ακουω πραματα τα οποια κανουν και τα κανουν ξεγνοιαστα, σε αντιθεση με μενα που ακομα και το να βγω ηταν αδιανοητο για να μη με πιασει κριση, και το οποιο ακομα με επηρεαζει σε ενα βαθμο.

Ολα αυτα ειναι λογικα σε μενα και τα εξηγησα γιατι ειναι λογικα και πιστευω οτι και η κατερινα καποιες τουλαχιστον ομοιοτητες θα βρει μ αυτα που σκεφτομαι. Τωρα εννοειται οτι καποια στιγμη πρεπει να ξεπεραστουν, και μαλιστα οσο πιο γρηγορα τοσο καλυτερα, η στασιμοτητα μονο κακο κανει!

Susperia
...μπας και μου βούτηξες το προσωπικό μου ημερολόγιο?

Κατερίνα ο μόνος τρόπος να βγεις από την εξώπορτα του σπιτιού σου είναι να το κάνεις. Μόνη η με παρέα , μπορείς δεν μπορείς, θέλεις δεν θέλεις. Κάντο για να το εξορκίσεις. Βγες οιμέρες είναι τόσες ωραίες και δεν πρέπει να τις χάνεις. Τα λέω σε σένα τα λέω και σε μένα. Εγώ βγαίνω αλλλά όχι με τόσο θάρρος , συνήθως όχι μόνη μου . Υπήρξαν μέερς που ναι δεν πήγαινα ούτε στο περίπτερο, που ήθελα να κουρευτώ και δεν τολμούσα να πάω στο κομμωτήριο. Τώρα μην νομίεις ότι έχω κατακτήσει την αυτοπεοπίθηση μου αλλά πάω κομμωτήριο, πάω στηδουελιά μου, πάω σούπερ μάρκετ. Μην μου πεις να πάω στην αγορά μόνη μου , αλλά πάω με παρέα. ¨Ολα γίνονατι βήμα βήμα και με δυσκολία., Μην περιμένεις να ξοω΄σεις καλά γιανα κάνεις το πρώτο βήμα. Θα τοκάνεις και ας μην μπορείς και μετά το δέυτερο θα είναι πιο έυκολο καιπάει λέγοντας. Ετσι το έχω δει εγώ και ελπίζω να σε βοήθάω με αυτά που σου λέω.

fly λες πράγματα που κανεις και ειναι σαν τα εχω γραψει εγω , και έχεις και πολύ δίκιο , και εγω έχω προβλημα με το κομμωτηριο αλλα παω και σιγα σιγα κανω βηματα προοδου αλλα καπως πρεπει να ξεχασουμε οτι εχουμε κατι γιατι στην πραγματικοτητα δεν εχουμε τπτ και θα σας πω ενα παραδειγμα: Ειχα παει για ποτο την παρακευη και ηπια οχι πολυ 2-3 και γυρισα στο σπιτι 07:15 και επρεπε να ανοιξω το γραφειο 09:30 με περνει το αφεντικο με ξυπναει παω γρηγορα στο γραφειο πινω καφε τρωω κοβω κατι εισιτηρια και αισθανομουνα τελεια αλλα την Κυριακη που εβλεπα μπαλα σκεφτομουνα οτι ειμαι αρκετα καλα ε τι ηθελα να το πω ξανείχα με τα απο 10 λεπτα φοβιες και δεν απολαυσα το ποδοσφαιρο , παντως κριση πανικου εχει περασει και η αδερφη μου και τωρα ειναι μια χαρα και ειναι και διευθυντρια στον οτε ειναι 30χρ και το χομπυ της ειναι υστιοπλοια ειχε γραφτει οταν περναγε κριση πανικου

Σας ευχαριστώ όλους πάρα πολύ για τις απόψεις και τις εμπειρίες σας πραγματικά με βοηθούν να δω ήρεμα την κατάσταση και να βάλω σε μια σειρά τις σκέψεις μου γιατί όταν πιέζομαι και στρεσσάρομαι \"μπλοκάρω\" και το μόνο που μπορώ να δω είναι μια κλεφτή ματιά απο ένα χάος σκέψεων και αυτομάτως κατεβάζω την \"ασφάλεια\" και δεν σκέφτομαι τίποτα άλλο παρά μόνο το περιστατικό που πυροδότησε την όλη κατάσταση χωρίς να σημαίνει όμως οτι αυτός είναι ο λόγος.
Σίγουρα θα προσπαθήσω να αρχίσω να βγαίνω σιγά σιγά απλά πρέπει να το πάρω απόφαση.

Kατερινα δες τα μηνυματα σου στο u2u όταν μπορέσεις.

κατερινα κουραγιο. Τα εχω περασει και εγω αυτα και σε καταλαβαινω. Εχω βελτιωθει τωρα τελευταια αλλα αυτη η μαυρη περιοδος της ζωης μου θα μου μείνει αξεχαστη. Οχι οτι τωρα ειμαι τελεια αλλα το παλεύω. Δεν υπάρχει αλλη λυση από το να πας κοντρα στο πρόβλημα. Να χτυπηθεις μαζι του. Αρχισε απο τα ευκολα π.χ βγες μονη σου για αρχη μια βολτα μια μερα. Ισως το περπατημα να σου κανει καλο. Μετα παρε καμια φιλη σου και βγεστε. Σιγα σιγα θα μπεις στους κανονικους ρυθμους της ζωης. Θεληση και δυναμη θελει.Σου εστειλα και u2u καλο κουραγιο και καλη δυναμη.

Κατερινα εγω σ\'ευχαριστω.

katerina ολα αυτα που γραφεις μου φαινονται τοσο μα τοσο οικεια!τα εχω περασει κι εγω!μολις 2 εβδομαδες ειναι που αρχισα να βγαινω απο το σπιτι!κι εγω φοβομουν πως εξω μπορει να με πιασει κριση πανικου η\'να παθω κατι και μετα τι θα κανω?καταλαβαινω πως ειναι δυσκολο να κανεις το βημα και να βγεις εξω.κι εγω οταν ενιωθα ετσι κι ακομα νιωθω που και που , δεν μπορω να ακουσω κανεναν!!!!!ειναι ομως θεμα μυαλου!δηλαδη εχει κολλησει μια ιδεα στο μυαλο σου και δεν λεει να ξεκολλησει.μηπως εχεις συνδεσει το σπιτι σου με την ασφαλεια?για σκεψου το διαφορετικα!και κανε μικρα-μικρα βηματακια.πρωτα ως απεναντι στο περιπτερο,μετα λιγο πιο περα και συνεχισε!να δεις που αν το σκεφτεις καλυτερα θα μπορεσεις να τα καταφερεις!εχειςτη δυναμη μεσα σου!χρησιμοποιησε την για να κανεις πιο ποιοτικη τη ζωη σου!το πρωτο βημα ειναι το ημισι του παντος!καντο!φιλακια πολλα!

κατερινα κουραγιο και προσπαθησε να το ξεπερασεις!ειχα και εγω κρισεις πανικου αλλα προσπαθησα μονη μου και τις εχω ελλατωσει αρκετα προς το παρον τουλαχιστον!ειχα και εχω και εγω το ιδιο προβλημα με εσενα..να φοβαμαι να βγω εξω μπας και τυχει κατι και γινω ρεζιλι στον κοσμο..πλεον το εχω ελλατωσει αρκετα και βγαινω χωρις να με πιανει αμεσως το φυλλοκαρδι μου..Πως το πετυχα?απλα πηγαινα κοντρα στις αρνητικες μου σκεψεις..εννοω πως αυτο που με εκανε να μην μπορω ευκολα να βγαινω εξω ηταν οι αρνητικες σκεψεις μου οπως αν βγω θα λιποθυμησω η και θα πεθανω ακομα..οταν εβλεπα πως εκανα τετοιες σκεψεις προσπαθησα να τις αφηνω να υπαρχουν και εγω να ασχολουμαι με κατι αλλο μεχρι να φυγουν απο μονες τους..δεν τις αφησα να με κυριευσουν αλλο..για μια περιοδο αυτο γινοταν και δεν ειδα προκοπη..ειδα την ζωη μου να καταρρεει..ακομα με πιανει κρισεις αλλα λιγοτερο και δεν ειναι πλεον τοσο τρομακτικες..επισης συζητησε το με καποιον ανθρωπο βοηθαει πολυ...ελπιζω ολα να σου πανε καλα.!εμεις ειμαστε εδω..

Hello
Ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συμπαράσταση και τις απόψεις (χμμ μπορεί τη συγκεκριμένη φράση να την αναφέρω σε όλα τα μηνύματα μου αλλά είναι ουσιαστικό για μένα να αναγνωρίζεται στους συνανθρώπους μου η αλλτρουιστική τους διάθεση για συμπαράσταση και βοήθεια στα μέτρα του δυνατού)

Θα ήθελα απλά να αναφέρω ένα συναίσθημα που είχα σχεδόν πάντα στη ζωη όταν βρισκόμουν σε χώρους εκτός σπιτιού, ιδίως σε μέρη με πολύ κόσμο. Ένιωθα απελπιστικά ασχημα όταν ήμουν έξω, όπου μπορεί να με έβλεπαν άλλοι άνθρωποι ακόμα και στο φροντιστήριο,τις βόλτες,αργότερα σχολή κλπ αν δεν βρισκόταν κάποιος φίλος/η δίπλα μου ή έστω και να μην ήταν φίλος απλά να ήταν κάποιος! όχι γιατι φοβόμουν για κρίσεις πανικού εφόσον δεν είχα τότε αλλά γιατί όταν ήμουν μόνη, εστω και στο δρόμο περνώντας έξω από ενα caffe, αιθανόμουν ότι ήμουν \"γυμνή\", οτι όλοι αυτοι οι άσχετοι με εμένα (δεν λέω άγνωστοι γιατί μεχρι τα 17 μεγάλωσα σε μια μικρή πόλη και λιγο πολύ όλοι γνωριζόμασταν έστω εξ όψεως, το ίδιο και στο πανεπιστίμιο στη συνέχεια και τους χώρους όπου σύχναζα ), όλοι οι άλλοι μπορόυσαν να δούν όλα αυτά τα βασανιστικά συναισθήματα μοναξιάς που με πλημμύριζαν, όλο τον πόνο και την αγωνία που συχνά ένιωθα και δεν ήθελα να το ξέρουν ποσο μάλλον να μού το θυμίζουν.
Βέβαια πάντα φρόντιζα να έχω φίλες/ους και σταθερές σχέσεις΄για να κρύβω αυτή τη \"γύμνια\" αλλά ποτέ δεν έφταναν, ίσως αν ήταν η φίλοι περισσότεροι ή ο σύντροφος καλύτερος, αν ήταν διαφορετικοί, αν ήταν αποκλειστικά δικοί μου, αν τους θαύμαζαν πιο πολύ , αν ,αν ,αν τότε ίσως οι άλλοι να μην έβλεπαν μέσα μου. Αλλά όλα αυτά τα συναισθήμτα παρέμεναν και όσο πιο πολλά απο αυτα τα \"αν\" πραγματοποιούσα τόσο πιο \"γυμνή\" ένιωθα.

Υπήρχαν φυσικά και άλλες ανεπιτυχείς προσεγγίσεις στο θέμα όπως το να χτίζεις γύρω σου τοίχους να μην αφήνεις κανένα να σε προσεγγίσει ούτε επιφανειακά ούτε ουσιαστικά, να θέτεις στόχους και να τους πραγματοποιείς! Στόχους που λίγοι θα μπορούσαν να ακουμπήσουν, κάνοντας το άγχος κ τον φόβου της αποτυχίας ενός τέτοιου στόχου αβάσταχτο αλλά... θα τα καταφέρεις και τότε θα καταλάβεις τι αξίζεις και όλοι οι άλλοι δεν θα βλέπουν δυστυχία μέσα σου, ούτε θα μπορούν να στο θυμίσουν γιατι με αυτό το τρόπο επιτέλους θα το έχεις διώξει.
Αλλά αυτό ποτέ δεν έρχεται καμία διακριση δεν ήταν αρκετη πρέπει να βάλεις πιο μεγάλους στόχους και να τους επιτύχεις, όλο και πιο μεγάλους συνεχώς, έτσι και αλλίως ο προηγούμενος στόχος δεν έχει καμία αξία ήταν τόσο μηδαμινός αφού τον έφερες σε πέρας.

Όλο αυτό γίνεται ένας φαύλος κύκλος... το άγχος γίνεται όλο και πιο αβάσταχτο και η αποτυχία στην πορεία είναι αναπόφευκτη και παρότι η επιβράβευση για την επιτυχία είναι μηδαμινή ο πόνος της αποτυχίας είνα εξωντωτικός και ακόμα είσαι \"γυμνή\" αλλά αυτό που ίσως μπορούν να δούν οι άλλοι μέσα σου και να στο θυμίσουν είναι ακ\'ομα πιο επώδυνο


Και ναι ξέρω και πάντα ήξερα οτι τα προβληματα πρέπει να λύνονται και όχι να κουκουλώνονται, ένα ζιζάνιο πρέπει να καταστραφεί πριν ανθίσει και παράγει σπόρους... Αλλα ζιζάνια είναι ακόμα πιο δυσεξώντωτα και πολλαπλασιάζονται υπογείως και πρεπει να αφαιρεθουν από τη ρίζα αλλίως δεν θα τα ξεφορτωθείς ποτέ , αλλά..

Πφφ πάρα πολλά έγραψα αυτά προς το παρων

Βασικα αυτο το νομιζω οτι με κοιτανε ολοι το ειχα εντονα και εγω και με επιανε πανικος. Νομιζα ολοι με κοιτανε. Ευτυχως εχει υποχωρησει αρκετα τωρα. Εγω νομιζα με βλέπουν και με κοροιδευουν η κανουν υποτιμητικα εις βαρος μου σχολια.

Οσο για το αλλο που ειπες οτι η επιβραβευση για την επιτυχια ειναι μηδαμινη και ο πονος της αποτυχιας εξοντωτικος, ειναι κατι που ένιωθα και εξακολουθω να νιώθω εντονα και σημερα. Θεωρω οτι αν αποτυχω σε καποιο σημαντικο μου στοχο ειμαι ενας αποτυχημενος ενω αν εκπληρώσω αυτο το στόχο τοτε δεν εγινε και κατι σημαντικο. π.χ πηρα το πτυχιο μου μεσα απο χιλια κυματα. Λεω ε δεν εγινε και τιποτα σπουδαίο...

Αυτο ειναι το λαθος μας..πως δεν δινουμε την ιδια βαρυτητα στην επιτυχια οσο στην αποτυχια..οπως συμβαινει και με την ευτυχια και την δυστυχια..δυστυχως ο ανθρωπος θεωρει πως ειναι πιο λογικο πλεον να ζει δυστυχισμενος και αν νιωθει ευτυχια η ειναι κατι παραταιρο η απαγορευμενο..ειναι το φαινομενο της δυστυχολαγνειας οπου ο ανθρωπος θεωρει πως με την δυστυχια μονο μπορει να τραβηξει την προσοχη των αλλων και να νιωσει σημαντικος..ας δουμε επιτελους πως το να ειμαστε ευτυχισμενοι ειναι πολυ σημαντικο για τον εαυτο μας και την ψυχικη μας υγεια..τιποτα μην θεωρουμε δεδομενο..

Δεν είναι καθόλου εύκολο να αντρέψεις βιώματα της ζωής, και ιδίως της παιδικής, όπου το να πετύχεις σε κάτι είναι αναμενόμενο ενώ το να μη πετύχεις είναι αποκλειστικά δική σου ευθύνη.
Πολύ σπάνια μας έχει δοθεί (και έχουμε δώσει) ουσιαστική επιβράβευση παρόλο που είναι το ακριβώς αντίθετο της αποδοκιμασίας

Καλησπερα σε ολους.Είμαι καινούρια στο forum.Έχω κι εγώ παρόμοιο πρόβλημα με αυτό που αναφέρεται εδώ (αν όχι το ίδιο).Φοβάμαι πάρα πολύ να βγω από το σπίτι.Δεν ξέρω αν αυτό είναι το κατάλληλο ρήμα για να περιγράψω αυτό που νιώθω,πάντως το μόνο σίγουρο είναι ότι μου είναι πολύ δύσκολο να βγω από το σπίτι.Ούτε στη σχολή δεν μπορώ να πάω πια.Έχουμε και υποχρεωτικά και αυτά με δυσκολία τα παρακολουθώ.Είναι βασανιστικό.Έχω κανονίσει επίσκεψη σε κάποιον ειδικό αλλά ούτε εκεί δεν μπορώ να πάω.Σκέφτηκα αν θα μου ήταν πιο εύκολο αν έφευγα από την πόλη που σπουδάζω και έκανα την θεραπεία κοντά στους γονείς μου μέχρι να νιώσω καλύτερα.Αυτό που με τρομάζει είναι μήπως όταν μετά επιστρέψω για τις σπουδές αρχίσουν πάλι τα ίδια.

Σκέφτηκες τι ειναι αυτό που σε κάνει να αισθάνεσαι καλύτερα κοντά στους γονείς σου και μακριά τους φοβάσαι να βγεις από το σπίτι;

Όχι δεν πιστεύω ότι κοντά στους γονείς μου θα νιώθω καλύτερα και δε θα φοβαμαι πια.Απλά πιστεύω ότι όταν θα είμαι στην πόλη μου θα νιώθω πιο άνετα.Ούτως ή άλλως κι εδώ που είμαι δεν κάνω τίποτα.Πιστεύω πως οι γονείς μου θα με στηρίξουν πολύ.Κι εδώ που σπουδάζω έχω έναν πολύ καλό φίλο αλλά πιστεύω θα είναι διαφορετικά στην πόλη μου.Δεν ξέρω τι να κάνω πια.Πιστεύω ότι αν φύγω για λίγο από εδώ που είμαι θα μου κάνει καλό αυτό και από μόνο του.Απλά μετά φοβάμαι μήπως όταν γυρίσω πάλι πίσω με πάρει από κάτω πάλι.Δηλαδή με λίγα λόγια δεν ξέρω αν στο ότι φοβάμαι να βγω έχει να κάνει και η προσαρμογή στη νέα πόλη.Αν και θυμάμαι εδώ και καιρό έτσι τον εαυτό μου.Δεν ξέρω τι φταίει.Πιστεύω ότι με τη βοήθεια ειδικού και με φάρμακα θα το ξεπεράσω.Δεν ξέρω όμως.Είμαι σε απόγνωση...Πέρυσι μου ήταν δύσκολο ακόμα και να πηγαίνω να δίνω μαθήματα.Είναι φαύλος κύκλος γιατί αυτό με επηρεάζει πάλι αρνητικά.

Το παν ειναι να βγαλει κανεις στην επιφανεια τα ψυχικα του αποθεματα όσο δυσκολο κι αν είναι αυτό και να κάνει το βήμα. Στο να κανει καποιος το βημα εναποκειται αποκλειστικά στον ίδιο. Ο ρόλος των άλλων, φίλων, οικογενειας κλπ είναι υποβοηθητικός και διευκολύνει αφανταστα. Στον ίδιο όμως εναποκειται να κανει το βημα. Φτανει κανεις να πιστεψει λίγο στις δυναμεις του και να βρει τα ψυχικα αποθεματα να ξμπλοκαρει. Το χειροτερο είναι να τα βαλει κατω, να ζησει στην απομονωση ή ακομα χειρότερα να φύγει από την πραγματικότητα δημιουργώντας στο νου του εναν φανταστικο κόσμο.
Βήμα βήμα κάθε μέρα σταθερά βγαίνει κανεις εξω από το σπιτι, γίνεται πιο ανοικτός, πιο κοινωνικός και με αυτόν τον τρόπο χωρίς να το καταλαβει γίνεται πιο χαρουμενος, πιο ευτυχισμενος. Τη χαρα τη βρίσκεις κοντα στους άλλους όχι κλεισμενος στον εαυτό και στο σπιτι.