Είναι διαταραχή ή απλώς είμαι στριμένη;;
Δεν ξέρω αν είναι το σωστο σημείο να αναρτησω το θέμα μου. Αν θεωρησουν οι διαχειριστές πως πρέπει να μετακινηθεί, ας γίνει.
Λοιπόν, έχω παρατηρήσει για εμένα, πως δεν είμαι απλώς μοναχικό άτομο. Όταν΄κάποιος θεωρήσω πως μου φερεται στοργικά ας πούμε, ή με δέχεται και θέλει να με βοηθήσει στο οτιδήποτε, πάντα τον κάνω πέρα. Και όταν λέω τον κάνω πέρα, δεν εννοώ απλώς ότι ξεκόβω. Μπορεί να κάνω διάφορα κουλά, όπως να τον φλομώνω στο ψέμα για να μην εχω επαφή, τύπου κάνω αυτό κ δεν μπορώ να βρεθούμε να σου μιλήσω κτλ μέχρι να βαρεθεί να με ψάχνει ή ακόμα χειρότερα, να πληγώνω τον άλλο εν γνώση μου για να απομακρυνθεί. Καταλήγω αρχικά με πολλές ενοχές και σε δεύτερη φάση να προσπαθώ να πιαστώ από λεπτομέρειες στη συμπεριφορά του άλλου, θα τις γιγαντώσω στο μυαλό μου σαν τεράστια ελαττώματα και θα δικαιολογήσω τον εαυτό μου για την κάφρικη αυτή συμπεριφορά.
Σε όλα μου τα χρόνια αυτός που έμεινε δίπλα μου παρά τα όσα του έκανα είναι ο άντρας μου. Τελευταία έχω αρχίσει να σκέφτομαι πως χαραμίζει την ζωή του δίπλα μου και πρέπει κι αυτός να απομακρυνθεί. Όταν ξεκινούν αυτές οι σκέψεις, δε με ελέγχω. Δρω σαν μηχανή ας πούμε. Δε θέλω να τον πληγώσω άλλο. Φοβάμαι όμως πως θα αρχίσω τις χαζομάρες δίχως να το καταλάβω. Προσπάθησα να του πω τι σκέφτομαι αλλά δεν είναι και πολύ δεκτικός στο να ακούσει και έχει δίκιο γιατί του χω κανει τη ζωή πατίνι τον τελευταίο καιρό κι ας μην μου το λέει ή ας το αρνηται.
Δεν ξέρω πως να το χειριστώ, κάθε άποψη θα ήταν χρήσιμη. Ευχαρίστώ
