Μακαρι ολα να γινοντουσαν οπως παλια,τοτε που ήμασταν παιδια..
Παντως μου φανταζει απιαστο ονειρο..
Πως μπορει αραγε καποιος να ξεφυγει απο αυτο το υπουλο πραγμα που λεγεται καταθλιψη και που σε κατατροπωνει χωρις να το καταλαβεις και οταν το καταλαβαινεις ειναι πλεον αργα?Το πιστευετε οτι πασχω απο καταθλιψη 7 χρονια και το συνειδητοποιησα μολις πριν 2 χρονια?Παντα προσπαθουσα να πισω τον εαυτο μου οτι δεν εχω κατι και οτι ισως φταιει οτι μεγαλωνουμε και μαλλον χανουμε τον ενθουσιασμο και την ορεξη για τη ζωη..Καποια στιγμη ομως φτανεις σε σημειο να συμπεριφερεσαι σαν ηλικειωμενος και οταν κανεις τη συγκριση με τον εαυτο σου πως ηταν και πως καταντησε,τοτε καταλαβαινεις πως η αισθηση ψυχρων συναισθηματων,αδυναμιας εκτελεσης απλων καθημερινων υποχρεωσεων αλλα και η αποστασιοποιηση απο τον κοινωνικο σου κυκλο,με αποτελεσμα την απομονωση και ισως την αναγκη διεκφυγης προς αλλους παράγοντες που σου προσφερουν την αισθηση μιας ψευτικης ευτυχιας,πχ. υπερκαταναλωτισμος,τοτε σιγουρα εχεις φτασει στον πατο και σκαβεις για να πας πιο κατω...
Καμμια φορα μου ερχονται καποιες αστραπιεες αναλαμπες απο το παρελθον,δεν ξερω πως να τις περιγραψω..Να οπως σημερα,που καθως επινα ενα ποτηρι νερο,κοιτουσα το χωρο μου αφηρημενα και ξαφνικα ηταν σαν να εβλεπα ενα στιγμιοτυπο απ το ποσο διαφορετικα εβλεπα τα πραγματα παλιοτερα,δηλ απο αλλη οπτικη γωνια,πιο ζεστα και πιο ομορφα,οπως οταν ημασταν παιδια..Ομως καπου μετα απο 10 δευτερολεπτα ξαναγυρισα στον κοσμο μου..Μηπως τελικα οσο μεγαλωνεις,χανεις τη μαγεια της ζωης..Μα ειμαι μονο 26 ακομα..Δηλαδη μετα τα απο 10 χρονια θα ειναι ακομη χειροτερα?Φταιει τελικα η καταθλιψη που τα βλεπουμε ολα μαυρα και χανουμε την ουσια της ζωης?Τι πραγματικα φταιει?
Μακαρι ολα να γινοντουσαν οπως παλια,τοτε που ήμασταν παιδια..