Δεν επιβιώνω πρέπει να ζω με την μαμά μου και τον μπαμπά μου για να ζήσω αλλιώς δεν επιβιώνω.
Printable View
Δεν επιβιώνω πρέπει να ζω με την μαμά μου και τον μπαμπά μου για να ζήσω αλλιώς δεν επιβιώνω.
μια απο τα ιδια!
Τωρα πια αν δεν γυρισεις πισω στο πατρικο είσαι ή ηλιθιος ή αυτοκτονικός.....
Γιατί ούτε εγώ επιβιωνω αν και δουλεύω αν κ για να πω αλήθεια έχω ένα τριαντα τα εκατό να είμαι καλά
Σε νιωθω!!!
Δυστηχως εδω στην Ελλαδα (ή Ελλαδισταν καλυτερα) καθε μερα παλευεις σκληρα, οχι για να ζησεις αλλα για να επιβιωσεις.....
Βρε η μιση Ελλαδα (μην πω και παραπανω) επιβιωνει χαριν των γονιων τους. Τι σκας!! Πες και ενα δοξα σοι ο Θεος που δεν ειμαστε σε κανενα παγκακι με τους πουσταραδες που μας κυβερνανε.
Mnimonio θα με παντρευτεις?
Κι εγω μια απο τα ιδια.. Δεν με καλουν ουτε σε συνεντευξη πια!
παθουσα κ γω...κ μενα που με καλουν θα ειναι μια στο τοσο κ αυτο καμμια απατεωνια κιολας για δουλειες πυραμιδες με ποσοστα
Μην απελπίζεσαι, όπως εσύ, έτσι κι εγώ, έτσι και μεγάλο ποσοστό των νέων της χώρας. Κάποιος γράφει πιο πάνω, δόξα τω Θεώ που δεν μένουμε σε κανένα παγκάκι. Επίσης, αυτοί οι δήθεν που μιλάνε για νέους οι οποίοι δεν ανοίγουν τα φτερά τους, να δηλώσουν επαγγελματική ιδιότητα, γιατί συνήθως ψάχνουν γκόμενους για να συντηρούνται ή στην καλύτερη περιμένουν κάθε μήνα το έμβασμα στην τράπεζα από γονείς για να επιβιώσουν και να λένε μετά "εγώ πώς μένω μόνος/η;"
Αυτή τη συζήτηση έκανα σήμερα με τη σύζυγο ενός φίλου μου, για το γεγονός ότι πολλές κοπέλες επιδιώκουν να βρουν σύντροφο και μελλοντικό σύζυγο κάποιον αποκαταστημένο επαγγελματικά, για να μην ζοριστούν. Στα 30 και αυτή μου είπε κάποτε δεν το αντιλαμβανόμουν, σήμερα όμως το έχω συνειδητοποιήσει ότι μπορεί να μην αγαπούν κάποιον πραγματικά, αλλά να επιλέγουν να είναι μαζί του για να μην έχουν οικονομικά προβλήματα. Αρχίζει λοιπόν να γίνεται κοινή διαπίστωση.
Δυστυχώς υπάρχουμε κι εμείς οι "ψυχικά ανάπηροι...". Εγώ προσωπικά έχω κάνει πολλές προσπάθειες να ανεξαρτητοποιηθώ (και θα συνεχίσω να το κάνω), αλλά η μοίρα καμιά φορά σου παίζει άσχημα παιχνίδια. Οπότε μην κρίνεται εξ ιδίων τα αλλότρια. Έχουμε κι εμείς τα πτυχία μας, κάνουμε κι εμείς τις προσπάθειές μας, αλλά οι ψυχικές ασθένειες έχουν να κάνουν με χημική ανισορροπία του εγκεφάλου (και όχι μόνο) που σημαίνει πως ΑΝ είσαι τυχερός και επανέλθεις από τον "άλλον κόσμο" στην καλύτερη σου μένουν η δυσκολία συγκέντρωσης, οργάνωσης της σκέψης, να μην μπορείς να αποδίδεις υπό πίεση κλπ... Υπό αυτές τις συνθήκες είναι δύσκολο να εργαστείς και να αποδώσεις όπως πριν. Πραγματικά μακάρι να μου δοθεί η ευκαιρία να αγαπήσω και να αγαπηθώ από έναν άντρα που να με στηρίζει και οικονομικά. Θα προσπαθώ πάλι, όσο περνάει από το χέρι μου, να προσφέρω κι εγώ, αλλά ξέρω ότι κατά κάποιον τρόπο είμαι περιορισμένη ψυχικά και νοητικά. Έχω όμως κι εγώ δικαίωμα να δημιουργήσω μια οικογένεια και να εξασφαλίζω με τον άντρα μου τα προς το ζην για τα παιδιά μου.
Συμφωνώ Mara, μάλιστα αυτό το αποδεικνύει και ο θεσμός της προίκας που υπήρχε, αλλά και μέχρι σήμερα πολλοί άντρες (ειδικά σε ηλικίες που ψάχνουν να κάνουν οικογένεια) κοιτάνε την περιουσιακή κατάσταση της γυναίκας και το αν δουλεύει ή όχι. Εγώ έχω αρκετά παραδείγματα που γνωρίζω προσωπικά.
Εγώ να σασ πω θέλω μία να δουλεύει ή να έχει δουλέψει μία πενταετία τουλάχιστον γιατί αλλιώς δεν υπάρχει περίπτωση να συννενοηθουμε πρώτον κ δεύτερον πρακτικά θέματα τι θα τρώμε γιατί εγώ αυτά που παίρνω δε φτάνουν οι περιουσίες ουδέποτε με ενδιέφεραν
Πάντως προσωπικά δεν έχω πρόβλημα ως προς το να επιβιώνω.Και θεωρώ ότι οι περισσότεροι που γράφουν εδώ μέσα επιβιώνουν..Το ζητούμενο όμως δεν είναι το να επιβιώνεις αλλά να έχεις και μια ποιοτική ζωή.Εκει προσωπικά πάσχω καθώς δεν έχω φτάσει στο επίπεδο που θέλω.Η επιβίωση είναι εύκολη θεωρώ για τους περισσότερους μας.Ενα πιάτο φαϊ,ένα κρεβάτι να κοιμόμαστε,να κάνουμε ένα μπάνιο,να φοράμε καθαρά ρούχα,ενα pc και μια σύνδεση στο νετ για να γράφουμε εδώ μέσα τις μ...ς μας!!! ε ..σκέψεις μας..,εχουμε..
Ακόμη και αυτοί που είναι άστεγοι και τρώνε στα συσσίτια του δήμου ή ψάχνουν στα σκουπίδια πάλι επιβιώνουν..Αλλά δεν έχουν ποιότητα ζωής.
εμενα με κοβω σε καμια πενταετια αστεγο.... συσσίτιο από τον δημο κλπ.. εκτος αν παρω τα βουνα και κυνηγαω πουλακια... χα
Πάντως χαρά στο κουράγιο σας όσοι μένετε με γονείς..Και κυρίως που οι γονείς σας αφήνουν να μένετε μαζί τους και δεν σας πρήζουν..Η αν σας πρήζουν,πως τους αντέχετε δεν ξέρω..Εγώ στη τελική θα καθαρίσω σκατά,θα πλύνω πιάτα, θα καταλήξω να γίνω τραβεστί χαχαχα λέμε τώρα,αν δε βρω άλλο τρόπο επιβίωσης παρά να ξαναγυρίσω στο πατρικό μου..
Γενικά η εποχή είναι δύσκολη και πολλοί αναγκάζονται να μένουν με τους γονείς τους. Παρά ταύτα, δεν είμαι σίγουρος ότι όσοι δηλώνουν ότι δεν έχουν άλλη επιλογή, έχουν εξαντλήσει και την προσπάθειά τους. Νομίζω ότι υπάρχουν και κάποιοι που δεν θέλουν να ταλαιπωρηθούν ιδιαίτερα για να είναι ανεξάρτητοι.
Εκ του προσωπικού, δεν επιδίωξα την ανεξαρτητοποίηση γιατί η εργασία μου είναι στον ίδιο τόπο με το πατρικό μου σπίτι. Επιπλέον, γι' αυτό που γράφει ο admforall, μετά τα φοιτητικά χρόνια, όντως ήταν δύσκολη η προσαρμογή, τώρα πια έπειτα από τόσα χρόνια, έχουμε συνηθίσει τις τριβές της καθημερινότητας. Απλά συνειδητοποιείς ότι (προσωπικά πάντα) κατά κάποιο τρόπο ο τρόπος ζωής σου προσαρμόζεται στον δικό τους.
always sad σε προκαλώ να κάνουμε μια ανώνυμη ψηφοφορία σε άτομα άντρες και γυναίκες άνω των 25 ετών με ερώτημα "θα σας πείραζε αν ο/η σύντροφος σας είναι άνεργος και πρέπει να συνεισφέρετε κυρίως εσείς για τα έξοδα του σπιτιού σας?" και να δούμε ποιοι θα απαντήσουν ναι ή όχι..Καλώς ή κακώς οι άντρες είμαστε λιγότερο απαιτητικοί στην αναζήτηση συντρόφου.Οι περισσότεροι εκεί έξω απο αυτά που βλέπω προσωπικά απο τον περίγυρο μου ζητάνε κάποια που να βλέπετε και να μην γκρινιάζει πολύ.
Οι γυναίκες είστε που ζητάτε και άλλα πράγματα.
Admforall οι γυναίκες τα έχουν όλα, γι'αυτό. Ξέρετε πως θα σας κάνουν τις δουλειές, πως θα τις κάνετε ότι θέλετε και άλλα πολλά και θέλετε απλά μία να τα ανέχεται αυτά και να μη γκρινιάζει, με συγχωρείς πολύ αλλά έτσι είναι. Οι γυναίκες (όχι όλες) αξίζουν πιο πολλά και γι'αυτό θέλουμε και πιο πολλά, αλλά αυτό δεν σημαίνει και ότι τα βρίσκουμε και δεν μιλάω για λεφτά.
Και ουσιαστικά είσαι νέο παιδί και αντί να ανοίξεις τα φτέρα σου να κάνεις κάτι δικό σου,κάθεσαι και ζεις την ζωή των γονιών σου.Οκ όπως βολεύεται ο καθένας..Εγώ πάντως θα το θεωρούσα ντροπή για μένα σχεδόν 40 χρονών άνθρωπος να ζω απο τους γονείς μου.Και αυτό με ανάγκασαν να το μάθω με το hard way στα 18 μου αλλά τώρα πια χαίρομαι που δεν τους έχω ανάγκη.
Kαι ποιες είναι αυτές κατά την προσωπική σου άποψη που δεν αξίζουν?
Απο εκει και πέρα μέσα σε μια σχέση πρέπει να λειτουργούν και οι 2 ισότιμα.Αν πχ ο άντρας δουλεύει απο το πρωι μέχρι το απόγευμα και η γυναίκα είναι άνεργη λογικό είναι να κάνει περισσότερες δουλειές στο σπίτι.Περισσότερες όχι όλες,το τονίζω αυτό.Αν δουλεύουν και οι 2 τότε θα μοιραστούν και τις δουλειές.Αν τώρα δουλεύει μόνο η γυναίκα και ο άντρας την βγάζει με τα πόδια στον καναπέ και στο καφενείο και μετά περιμένει και την γυναίκα του να γυρίσει για να πλύνει,μαγειρέψει,σκουπίσε ι κτλ και η γυναίκα το δέχεται αυτό είναι θύμα με την θέληση της κατά την γνώμη μου.
Admforall χαίρομαι γιατί μιλάω με λογικό άτομο. Αυτές που δεν αξίζουν είναι οι φαλλοκράτισσες χαχαα που υποστηρίζουν όλο τους άντρες ότι και αν γίνεται. Αυτές για μένα δεν αξίζουν γιατί δεν σέβονται τις γυναίκες όπως κάνει το 99% των αντρών.
Σε αυτά που λες δεν έχεις άδικο συμφωνώ και μάλιστα αν ο άντρας δουλεύει πολλές ώρες δεν πειράζει να κάνει η γυναίκα όλες τις δουλειές εκτός και αν έχουνε παιδιά οπότε τότε ισχύει αυτό που λες. Στο τελευταίο που λες δεν συμφωνώ και πολύ, είναι δύσκολο να μην είσαι θύμα όταν οι περισσότεροι άντρες σκέφτονται εγωιστικά, δηλαδή να το θέσω με παράδειγμα, και εγώ μπορεί να θέλω να μην κάνω δουλειές αλλά να ερωτευτώ κάποιον που είναι κάφρος, άξεστος όπως λέει και ένα μέλος εδώ (Έρις) και να με κάνει ότι θέλει χωρίς να είχα σκοπό εγώ να το κάνω αυτό.
Φοβάμαι πλέον, πως εαν πεθανουν οι γονεις μου, παρολο π εχω σπιτι (λόγω φόρων κ λοιπών εξόδων) θα μείνω αστεγη μια μέρα.. Ειλικρινά δεν ξέρω τι θα απογίνω με το φτωχό μου το μυαλό και κανείς δεν θ μπορει να βοηθήσει..
Girl1988 να βρεις έναν άντρα να βάλει αυτός το εισόδημα και εσύ το σπίτι, να το συμφωνήσετε και οι δύο μόλις πάτε να παντρευτείτε.
Έχω μία ξεκάθαρη άποψη πάνω σε αυτό το θέμα παρότι δεν έχω συζήσει ποτέ με γυναίκα.Εγώ τις περισσότερες μέρες,κλείνω στις 21.00 το μαγαζί.Είναι λογικό με τόση ορθοστασία να κουράζομαι.Στην περίπτωση που η γυναίκα είναι άνεργη,είναι αυτονόητο πως θα συνεισφέρει στις δουλειές του σπιτιού κατά το μεγαλύτερο ποσοστό.Στην περίπτωση που εργάζεται η γυναίκα θα πρέπει να γίνει λογικός καταμερισμός των δουλειών.
Αλλά υπάρχει μια μεγάλη διαφορά.Πως όταν εγώ εργάζομαι,τα λεφτά τα βάζω στην τσέπη μου.Όταν η γυναίκα κάνει δουλειές του σπιτιού,ποιος την πληρώνει???Οι δουλειές του σπιτιού δεν θα έχουν άμεσο αποδέκτη και εμένα?Αν δηλαδή βάλει πλυντήριο,τα δικά μου ρούχα δεν θα είναι καθαρά?Αν καθαρίσει το σπίτι,το δικό μας σπίτι δεν θα είναι καθαρό??
Άρα λοιπόν εγώ είμαι της άποψης,ιδίως στην περίπτωση που η γυναίκα είναι άνεργη,πως το πορτοφόλι θα πρέπει να είναι κοινό στο ζευγάρι.Αυτός που έχει το εισόδημα το μεγαλύτερο θα πρέπει να συνεισφέρει και στα έξοδα του σπιτιού αλλά και στα προσωπικά έξοδα της κοπέλας/γυναίκας του.Και αυτό να το κάνει με ευχαρίστηση,όχι με μίρλα.Διαφορετικά καλύτερα να μην συζήσει καθόλου και ακόμα περισσότερο να μην παντρευτεί ποτέ του.Ας κάτσει μόνος του.
Δεν ζω από τους γονείς μου και όσο μπορώ συνεισφέρω στα έξοδα. Δεν είμαι όμως σε οικονομική θέση να καλύψω ανάγκες ενοικίου με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Δεν το θεωρώ καθόλου ντροπή, ειδικά όταν από τα 19 μου (όντας φοιτητής) και μέχρι τώρα -δόξα τῷ Θεῷ- εργάζομαι και δεν τους έχω επιβαρύνει. Γενικά η λέξη ντροπή σηκώνει μεγάλη συζήτηση, αφού πρέπει σε κάθε περίπτωση να ερευνηθεί υποκειμενικά. Επίσης έχω μάθει και κάτι ακόμη. Ποτέ δεν λέω ότι δεν έχω ανάγκη κάποιον.
Kαι εγώ δε μπορώ να πω ότι δεν έχω ανάγκη κανέναν το αντίθετο θα έλεγα αλλά η ζωή με έχει μάθει να προσπαθώ να μην εξαρτιέμαι απο αυτούς τους ανθρώπους που νιώθω ανεπιθύμητος ή ότι δεν θέλουν να εξαρτιέμαι απο αυτούς.Και οι γονείς μου ανήκουν σε αυτή την κατηγορία.