Αρθρα σχετικα με τις ψυχικες διαταραχες

Κάνναβις, μαριχουάνα και χασίς σε έφηβους και νέους ενήλικες: Αυξάνει τον κίνδυνο ψύχωσης

Η χρήση κάνναβις, μαριχουάνας και χασίς από έφηβους και νέους σχετίζεται σταθερά με την εμφάνιση σε αυτούς συμπτωμάτων σοβαρών ψυχικών διαταραχών όπως ψύχωση, παράνοια, σχιζοφρένεια και μανία.

Η συνεχιζόμενη χρήση των ναρκωτικών αυτών, μπορεί να αυξάνει τον κίνδυνο εκδήλωσης ασθενειών με ψύχωση αργότερα στη ζωή τους.

Η κάνναβη, η μαριχουάνα και το χασίς, είναι οι παράνομες ουσίες που χρησιμοποιούνται το περισσότερο παγκοσμίως. Η χρήση των ναρκωτικών ατών είναι ιδιαίτερα αυξημένη μεταξύ των εφήβων.

Η ψύχωση περιλαμβάνει ένα ευρύ φάσμα σοβαρών ψυχικών διαταραχών που προκαλούν τις ακόλουθες σοβαρές ανεπάρκειες:

Δυσκολίες στην ικανότητα διαυγούς και οργανωμένης σκέψης
Αδυναμία κατανόησης της πραγματικότητας
Διαταραχές στη συναισθηματική έκφραση
Δυσκολίες στην επικοινωνία
Προβλήματα συμπεριφοράς
Αδυναμία πραγματοποίησης των καθημερινών δραστηριοτήτων

Υπάρχουν διάφορες ψυχικές ασθένειες που προκαλούν συμπτώματα ψύχωσης, όπως οι ψευδαισθήσεις και οι παραισθήσεις. Στις παθήσεις αυτές, περιλαμβάνονται η σχιζοφρένεια, η κατάθλιψη και η διπολική διαταραχή ή μανιοκατάθλιψη.
Αριθμός ερευνών, ανέδειξαν το γεγονός, ότι η κάνναβις και τα παράγωγα της, σχετίζονται σταθερά με αυξημένο κίνδυνο προσβολής από ψυχική νόσο. Ωστόσο δεν είναι σίγουρο κατά πόσο η κάνναβις είναι η αιτία πρόκλησης της ψύχωσης ή εάν οι άνθρωποι με ψύχωση, χρησιμοποιούν την κάνναβη, διότι αυτή απαλύνει τα συμπτώματα και την χρησιμοποιούν από μόνοι τους ως φάρμακο.

Για να απαντήσουν στο ενδιαφέρον αυτό ερώτημα, ερευνητές από το πανεπιστήμιο του Μάαστριχτ στην Ολλανδία, διενήργησαν έρευνα με στόχο να αξιολογήσουν και να κατανοήσουν καλύτερα τη σχέση μεταξύ της χρήσης της καννάβεως και της συχνότητας εκδήλωσης και παραμονής των συμπτωμάτων ψύχωσης για διάρκεια 10 ετών.

Η έρευνα έγινε στη Γερμανία. Συμμετείχε ένα τυχαίο δείγμα από 1,924 έφηβους και νέους ενήλικες, ηλικίας 14 έως 24 ετών.

Οι ερευνητές απέκλεισαν οποιοδήποτε άτομο, που ανέφερε ότι πριν από την έναρξη της έρευνας, είχε χρησιμοποιήσει κάνναβη και οποιαδήποτε μορφής παράγωγα της ή που παρουσίαζε ψυχωτικά συμπτώματα. Ο στόχος ήταν να να εξετάσουν καλύτερα και αντικειμενικά, τη σχέση ψύχωσης και χρήσης κάνναβης, σε έφηβους και νέους που άρχιζαν για πρώτη φορά, μετά την έναρξη της έρευνας, να χρησιμοποιούν την κάνναβη.

Τα αποτελέσματα προσφέρουν ενδιαφέροντα νέα στοιχεία:

Η έναρξη για πρώτη φορά της χρήσης καννάβεως, μαριχουάνας και χασίς, διπλασίαζε μετέπειτα, τον κίνδυνο εκδήλωσης ψυχωτικών συμπτωμάτων. Το γεγονός αυτό ήταν ανεξάρτητο από την ηλικία, το φύλο, την κοινωνικοοικονομική κατάσταση, τη χρήση άλλων ναρκωτικών και την ύπαρξη άλλων ψυχιατρικών παθήσεων

Επιπλέον, η συνεχιζόμενη χρήση καννάβεως κατά τη διάρκεια της περιόδου της έρευνας, αύξανε τον κίνδυνο παρουσίας μόνιμων συμπτωμάτων της ψύχωσης

Δεν βρέθηκαν αποδείξεις ότι η κάνναβις χρησιμοποιείτο ως φάρμακο από τα ίδια τα άτομα για ανακούφιση από συμπτώματα ψύχωσης, διότι η ύπαρξη ψυχωτικών συμπτωμάτων δεν σχετιζόταν με τη μετέπειτα χρήση καννάβεως.
Τα συμπεράσματα των ερευνητών είναι:

Η χρήση κάνναβης είναι παράγοντας κινδύνου για την εμφάνιση συμπτωμάτων ψύχωσης, σε χρήστες που προηγουμένως δεν είχαν ψύχωση

Η συνεχιζόμενη χρήση καννάβεως, μπορεί να αυξάνει τον κίνδυνο προσβολής του χρήστη από διαταραχή ψύχωσης, λόγω του ότι επιδρά στη μονιμοποίηση των συμπτωμάτων.
Η έρευνα αυτή, βοηθά να καταλάβουμε καλύτερα, τη χρονική σχέση της χρήσης της καννάβεως και της έναρξης των ψυχικών συμπτωμάτων σε έφηβους και νέους ενήλικες.

Επίσης η χρήση καννάβεως, επιβεβαιώθηκε ως περιβαλλοντικός νοσηρός παράγοντας που επηρεάζει τον κίνδυνο για μονιμοποίηση των ψυχωτικών εμπειριών σε χρήστες καννάβεως.

Η μεγαλύτερη πρόκληση, είναι να καταφέρουμε να μεταφέρουμε στους έφηβους και γενικότερα στους νέους, την πληροφόρηση για τους κινδύνους για την ψυχική υγεία που δημιουργεί η χρήση καννάβεως.

Η μείωση της χρήσης της καννάβεως, μαριχουάνας και χασίς, θα μειώσει και τον αριθμό των ατόμων που παρουσιάζουν κάθε χρόνο ψύχωση.

Ψύχωση και Ουσίες

Η διαφοροδιάγνωση ψυχωσικής διαταραχής προκαλούμενης από ουσίες και πρώιμης ψυχωσικής διαταραχής που συνυπάρχει με χρήση ουσιών ή αλκοόλ είναι σημαντική τόσο για την κατανόηση της πορείας της κάθε νόσου, αλλά και για τη σωστή θεραπευτική αντιμετώπιση. Παρόλα αυτά, για το συγκεκριμένο θέμα έχουν διεξαχθεί λιγοστές έρευνες.

Στην παρούσα μελέτη, οι ερευνητές θέλησαν να εντοπίσουν διαφορές δημογραφικές, οικογενειακές και κλινικές μεταξύ αυτών των πληθυσμών. Η μελέτη έλαβε χώρα στη Νέα Υόρκη και διήρκησε τρία χρόνια. Πάρθηκαν συνεντεύξεις από 400 άτομα που είχαν εκδηλώσει τουλάχιστον ένα ψυχωσικό επεισόδιο και έκαναν χρήση ουσιών ή αλκοόλ σε διάστημα των τελευταίων 30 ημερών. Ωστόσο, έξι μήνες πριν δεν είχαν εκδηλώσει άλλο ψυχωσικό επισόδιο. Τα αποτελέσματα αποκάλυψαν, ότι 169 άτομα διεγνώσθησαν με ψυχωσική διαταραχή προκαλούμενη από ουσίες και 217 άτομα εκδήλωσαν πρώιμη ψυχωσική διαταραχή. Στην ομάδα των ασθενών με ψυχωσική διαταραχή προκαλούμενη από ουσίες, βρέθηκε ότι οι γονείς τους επίσης κάνουν χρήση ουσιών, οι ίδιοι δηλώνουν εξάρτηση από κάποια ουσία και βιώνουν οπτικές παραισθήσεις. Τα δημογραφικά, οικογενειακά και κλινικά στοιχεία είναι διαφορετικά στα δύο group. Προγνωστικοί παράγοντες βοηθούν τη διάγνωση των ψυχιάτρων (Caroletal., 2005)

Η διαφοροδιάγνωση μεταξύ των δύο διαταραχών είναι σημαντική για την πορεία και τη θεραπεία της κάθε νόσου, ειδικά όταν η διαταραχή βρίσκεται στο ξεκίνημά της. Ουσίες όπως η κοκαΐνη, το αλκοόλ, οι αμφεταμίνες, τα παραισθησιογόνα και τα κανναβινοειδή μπορεί να προκαλέσουν ψυχωσικά συμπτώματα σε άτομα υγιή που στη συνέχεια χρίζουν θεραπευτικής αντιμετώπισης. Στα άτομα υψηλού κινδύνου για εκδήλωση ψυχιατρικής διαταραχής αλλά και που έχουν ήδη εκδηλώσει κάποια ψυχιατρική διαταραχή έχει αποδειχθεί ότι η χρήση ουσιών είναι συχνή (Negrete, 2003).

Η διαφοροδιάγνωση των συγκεκριμένων διαταραχών αποτελεί πρόκληση για τους ειδικούς, καθώς συνήθως καταλήγουν στον ψυχίατρο με παρόμοια συμπτώματα (Vanetal., 2000). Γεγονός είναι ότι έχουν διεξαχθεί λιγοστές έρευνες προς αυτήν την κατεύθυνση. Κατά τη διάρκεια της θεραπείας είναι σημαντικό να δοθούν τα σωστά φάρμακα.

Τα αποτελέσματα της παρούσας μελέτης συνοψίζονται στα ακόλουθα:

• Το 93,3%του δείγματος έκανε χρήση ουσιών πριν την εκδήλωση του πρώτου ψυχωσικού επεισοδίου
• Η κάνναβη προκάλεσε ψύχωση σε ποσοστό 18,9% του δείγματος
• Το αλκοόλ προκάλεσε ψύχωση στο 17,2% του δείγματος
• Η κοκαΐνη προκάλεσε ψύχωση στο 15,4% του δείγματος
• Τα παραισθησιογόνα προκάλεσαν ψύχωση στο 4,1% του δείγματος
• Τα ηρεμιστικά προκάλεσαν ψύχωση στο 2,4% του δείγματος
• Η ηρωίνη προκάλεσε ψύχωση στο 1,2% του δείγματος
• Στο 39,6% του δείγματος προκλήθηκε ψύχωση από τη χρήση δυο ή περισσοτέρων ουσιών (με πιο συχνά τα σχήματα αλκοόλ και κοκαΐνη και αλκοόλ και κάνναβη)
• Στις πρώιμες ψυχωσικές διαταραχές οι πιο συχνές ήταν η σχιζοφρένεια (36,9%), η ψυχωσική διαταραχή της διάθεσης (33,6%), η ψυχωσική διαταραχή μη προσδιοριζόμενη αλλιώς (14,7%), η σχιζοφρενικόμορφη διαταραχή (8,3%) και η παραληρηματική διαταραχή (2,8%)
• Μαζί με τις πρώιμες ψυχωσικές διαταραχές συνυπήρχε η χρήση κάνναβης, αλκοόλ, κοκαΐνης και παραισθησιογόνων
• Αυτές οι διαταραχές είναι πιο συχνές σε άντρες, τόσο στο γενικό πληθυσμό, όσο και στα άτομα με ψυχιατρικές διαταραχές
• Τα άτομα με διάγνωση πρώιμης ψυχωσικής διαταραχής ήταν πιο νεαρά σε ηλικία
• Τα άτομα με ψυχωσική διαταραχή προκαλούμενη από ουσίες ήταν παντρεμένα
• Τα άτομα με ψυχωσική διαταραχή προκαλούμενη από ουσίες, διαπιστώθηκε ότι ήταν άστεγα έξι μήνες πριν την εισαγωγή τους στο νοσοκομείο
• Το 24,7% του συνολικού δείγματος βίωνε έλλειψη οικογενειακής υποστήριξης
• Το 21,8% είχε βιώσει την εμπειρία της ανάθεσης της επιμέλειας στην παιδική ηλικία
• Το 14,2% είχε τουλάχιστον ένα γονέα με ψυχιατρική διαταραχή
• Το 34,2% είχε τουλάχιστον ένα γονέα χρήστη ουσιών ή με εξάρτηση από το αλκοόλ
• Μεγαλύτερη έλλειψη οικογενειακής υποστήριξης διαπιστώθηκε στα άτομα με ψύχωση προκαλούμενη από ουσίες (29,7% vs 20,7%), όπως επίσης σε αυτά τα άτομα ήταν περισσότερο συχνό τουλάχιστον ένας γονέας να είναι χρήστης ουσιών ή εξαρτημένος από αλκοόλ (40,7% vs 29,9%)
• Τα άτομα με ψύχωση προκαλούμενη από ουσίες είχαν υψηλότερα ποσοστά σε θετικά συμπτώματα, σε αρνητικά συμπτώματα και γενικότερα ψυχοπαθολογίας
• Τα άτομα με πρώιμη ψύχωση ήταν λιγότερο πιθανό να αναγνωρίζουν τα ψυχωσικά συμπτώματα και δύσκολα κατανοούσαν τη σχέση τους με την ύπαρξη ψυχιατρικής διαταραχής ή τη χρήση ουσιών σε σύγκριση με τα άτομα με ψύχωση προκαλούμενη από ουσίες
• Οι διαταραχές δε φάνηκε να διαφέρουν στις ακουστικές παραισθήσεις αν και είναι συχνές και στις δύο περιπτώσεις
• Εντοπίστηκε η ίδια επιθετική συμπεριφορά κατά το τελευταίο έτος και στους δυο πληθυσμούς
• Οι οπτικές παραισθήσεις και οι αυτοκτονικοί ιδεασμοί ήταν πιο συχνοί στα άτομα με ψύχωση προκαλούμενη από ουσίες και πιο συχνά διαγνωσμένη σε αυτούς η διαταραχή αντικοινωνικής προσωπικότητας. Σε αυτούς τα ποσοστά χρήσης ουσιών ήταν πολύ μεγαλύτερα σε όλες τις ουσίες εκτός από την κάνναβη (84,6% vs 44,7%) (Catonetal., 2011)

Κατάθλιψη: Επαναστατική θεραπεία με βάση την κεταμίνη

Ερευνητές στις ΗΠΑ –μεταξύ των οποίων δύο ελληνικής καταγωγής επιστήμονες– ανακοίνωσαν ότι πιθανώς ανακάλυψαν ένα νέο ισχυρό αντικαταθλιπτικό που βασίζεται στην ουσία κεταμίνη.

Πειράματα σε ποντίκια έδειξαν ότι το πειραματικό φάρμακο, το οποίο προέρχεται από το μεταβολισμό της κεταμίνης, θεραπεύει γρήγορα την κατάθλιψη, χωρίς μάλιστα να είναι εθιστικό, ούτε να προκαλεί τις παρενέργειες της ίδιας της κεταμίνης.

Για «δυνητική ανακάλυψη-ορόσημο» έκανε λόγο ο επικεφαλής της έρευνας Τοντ Γκουλντ του Τμήματος Ψυχιατρικής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Μέριλαντ, καθώς, όπως είπε, «μπορεί να επιτρέψει στους καταθλιπτικούς ασθενείς να έχουν τα γρήγορα οφέλη της κεταμίνης, αλλά να αποφύγουν τους κινδύνους της».

Εδώ και χρόνια, οι επιστήμονες γνωρίζουν ότι η κεταμίνη θα μπορούσε να θεραπεύσει την κατάθλιψη ακόμη και μέσα σε λίγες ώρες, αντί για εβδομάδες ή μήνες που χρειάζονται τα υπάρχοντα αντικαταθλιπτικά. Μάλιστα, μία μόνο δόση της μπορεί να διαρκέσει για πάνω από μια εβδομάδα.

Ωστόσο, η κεταμίνη, η οποία χρησιμοποιείται ήδη ως αναισθητικό, έχει σημαντικές παρενέργειες, όπως παραισθήσεις (π.χ. ότι κάποιος βγαίνει από το σώμα του), γι' αυτό, άλλωστε, χρησιμοποιείται και ως παραισθησιογόνο στα κλαμπ. Λόγω αυτών των προβλημάτων και της εθιστικότητάς της, δεν έχει αξιοποιηθεί έως τώρα στη θεραπεία της κατάθλιψης.

Αυτή τη φορά όμως οι επιστήμονες ανακάλυψαν έναν μεταβολίτη της κεταμίνης (προϊόν της διάσπασής της), την υδροξυνορκεταμίνη (ΗΝΚ), ο οποίος έχει ταχεία αντικαταθλιπτική δράση, χωρίς τις παραπάνω παρενέργειες. Οι επιστήμονες, μεταξύ των οποίων ερευνητές του Εθνικού Ινστιτούτου Ψυχικής Υγείας (ΝΙΜΗ) των ΗΠΑ με επικεφαλής τον Κάρλος Ζαράτε, έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό Nature.

Μεταξύ των ερευνητών είναι οι νευροφαρμακολόγοι Πάνος Ζάνος (πρώτος συγγραφέας της μελέτης) και Πολύμνια Γεωργίου της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Μέριλαντ των ΗΠΑ.

Οι περισσότεροι άνθρωποι με κατάθλιψη σήμερα παίρνουν αντικαταθλιπτικά φάρμακα που αυξάνουν τα επίπεδα δύο νευροδιαβιβαστών στον εγκέφαλο, της σεροτονίνης ή της νορεπινεφρίνης. Οι λεγόμενοι «επιλεκτικοί αναστολείς επαναπρόσληψης σεροτονίνης» (SSRI), όπως το Prozac, είναι όμως αποτελεσματικοί μόνο στους μισούς περίπου ασθενείς, ενώ συνήθως χρειάζονται τρεις έως οκτώ εβδομάδες για να ανακουφίσουν τα συμπτώματα της κατάθλιψης. Η κεταμίνη δεν επιδρά σε κανέναν από αυτούς τους δύο νευροδιαβιβαστές, αλλά μπλοκάρει τους κυτταρικούς υποδοχείς της γλουταμάτης και έχει πολύ πιο άμεση δράση.

«Για χρόνια ψάχνουμε τρόπους να θεραπεύσουμε την κατάθλιψη ταχύτερα και πιο αποτελεσματικά. Τα νέα ευρήματα ανοίγουν νέους δρόμους για την πρώτη νέα γενιά αντικαταθλιπτικών ουσιών εδώ και 30 χρόνια», δήλωσε ο ερευνητής Σκοτ Τόμσον.

Οι ερευνητές ήδη σχεδιάζουν τις πρώτες κλινικές δοκιμές ασφαλείας και τοξικότητας σε ανθρώπους. Επειδή όμως η κεταμίνη χρησιμοποιείται εδώ και χρόνια από τους γιατρούς, οι επιστήμονες αισιοδοξούν ότι και ο εν λόγω μεταβολίτης της θα είναι εξίσου ασφαλής.

Σύμφωνα με τους επιστήμονες, περίπου ένας στους πέντε ανθρώπους (ποσοστό 20% του παγκόσμιου πληθυσμού) θα εμφανίσει σοβαρή κατάθλιψη ή μανιοκατάθλιψη (διπολική διαταραχή) κάποια στιγμή στη ζωή του. Υπολογίζεται ότι ένας στους τρεις ασθενείς εμφανίζει αντίσταση στις υπάρχουσες θεραπείες.

Διαταραχές της Διάθεσης (ή Συναισθηματικές Διαταραχές)

Οί Διαταραχές της Διάθεσης (ή Συναισθηματικές Διαταραχές) είναι μια ομάδα διαταραχών που χαρακτηρίζονται από διαταραχή της συναισθηματικής διάθεσης. Η συναισθηματική διάθεση ή απλά διάθεση (mood) είναι ο καθολικός και σταθερός συναισθηματικός τόνος που βιώνεται εσωτερικά και που σε ακραίες περιπτώσεις μπορεί να επηρεάσει σε πολύ μεγάλο βαθμό όλες κυριολεκτικά τις πλευρές της συμπεριφοράς ενός ατόμου, καθώς και την αντίληψη για τον κόσμο που έχει το άτομο αυτό. Κοινά παραδείγματα συναισθηματικής διάθεσης είναι η κατάθλιψη, η έξαρση, ο θυμός. Διακρίνουμε τη διάθεση ή συναισθηματική διάθεση από το συναίσθημα (a), που αποτελεί την εξωτερική έκφραση της. Και καθώς η εξωτερική έκφραση ενός καταθλιπτικού ή μανιακού ασθενή δεν είναι πάντα καταθλιπτική ή ευφορική, πιο σωστά οί Συναισθηματικές Διαταραχές περιγράφονται σαν Διαταραχές της Διάθεσης,.

Όλοι μας γνωρίζουμε τι θα πει καταθλιπτική ή ευφορική διάθεση. Όλοι μας έχουμε περάσει από περιόδους απογοήτευσης ή ικανοποίησης .που επηρέασαν τη διάθεση μας προς τη μια ή την άλλη πλευρά.

Πώς ξεχωρίζει, λοιπόν, κανείς μια «φυσιολογική» διάθεση από μια «παθολογική»; Οπωσδήποτε, δεν είναι τόσο εύκολο, ούτε τόσο απόλυτο . Παρ' όλα αυτά μπορούμε να πούμε ότι όσο πιο έντονη και παρατεταμένη η συναισθηματική διάθεση της κατάθλιψης ή της έξαρσης, όσο πιο πολλά και έντονα τα φυτικά συμπτώματα - αϋπνία, ανορεξία, απώλεια της ενεργητικότητας, ελάττωση της σεξουαλικής διάθεσης (libido ), ψυχοκινητική επιβράδυνση κτλ., όσο μεγαλύτερη η έκπτωση της επαγγελματικής ή κοινωνικής λειτουργικότητας ή εφόσον υπάρχουν διαταραχή της πραγματικότητας (με ψευδαισθήσεις, παραληρητικές ιδέες κτλ.) ή αυτοκτονικές ή ανθρωποκτονικές τάσεις, τόσο η κατάσταση που πάμε να διαγνώσουμε τείνει προς την παθολογική πλευρά.


Αιτιολογία των Διαταραχών της Διάθεσης (Καταθλιπτικών και Διπολικών)

Όπως για τις περισσότερες ψυχικές διαταραχές ή σύνδρομα έτσι και για τις διαταραχές της διάθεσης δεν έχει, φυσικά, απομονωθεί ένας και μοναδικός ή συγκεκριμένος αιτιολογικός παράγοντας. Η έρευνα που έγινε και συνεχίζει να γίνεται απλά προτείνει ένα μεγάλο αριθμό παραγόντων που φαίνεται να συμβάλλουν στην ανάπτυξη διαταραχών της διάθεσης. Οί παράγοντες αυτοί μπορεί να ομαδοποιηθούν σε γενετικούς, σε ψυχοκοινωνικούς και σε νευροβιολογικούς. Και, καθώς το οικογενειακό ιστορικό ασθενών με μονοπολική ή διπολική διαταραχή μας δείχνει ότι οί συγγενείς τους έχουν αυξημένη συχνότητα της αντίστοιχης διαταραχής, αλλά και σχετικά αυξημένη συχνότητα της άλλης, καθώς οί έρευνες των νευροδιαβιβαστών δείχνουν ότι υπάρχουν ανάλογες διαταραχές νευροδιαβίβασης π.χ. στην κατάθλιψη και στους μονοπολικούς και στους διπολικούς ασθενείς κ.ο.κ., αποφασίσαμε να αναφερθούμε στην αιτιολογία των διαταραχών της διάθεσης -μονοπολικών και διπολικών - μαζί.


Γενετικοί παράγοντες

Η συμβολή των γενετικών παραγόντων στις διαταραχές της διάθεσης φαίνεται από τα αποτελέσματα μελετών σε οικογένειες, σε διδύμους και σε υιοθετημένα άτομα και από τις έρευνες της μοριακής βιολογίας.

Μελέτες διδύμων έχουν δείξει σχέση μονοζυγωτών προς διζυγώτες κατά μέσο όρο περίπου 4:1 (65-14), δηλαδή, αν ένας μονοζυγώτης δίδυμος έχει διαταραχή της διάθεσης, είναι τέσσερις φορές πιθανότερο να έχει και ο άλλος απ' ό,τι αν είναι διζυγώτης.

Μελέτες υιοθετημένων ατόμων επίσης υποστηρίζουν τη γενετική συμμετοχή στην αιτιολογία των διαταραχών της διάθεσης.

Από την πλευρά της μοριακής βιολογίας, θεωρήθηκε ότι απομονώθηκε ένα γονίδιο στο βραχύ σκέλος του χρωμοσώματος 11, που συνδέεται με την εμφάνιση Διπολικής Διαταραχής σε μια μεγάλη οικογένεια Amish. Το εύρημα αυτό, όμως, δεν διασφαλίσθηκε σε κατοπινές επαναλύσεις των στοιχείων. Σε άλλες μελέτες, πάλι, έχει αναφερθεί σύνδεση της Διπολικής Διαταραχής με το χρωμόσωμα Χ. Είναι πιθανό λοιπόν να υπάρχει σύνδεση διαφορετικών μορφών Διπολικής Διαταραχής με διαφορετικά χρωμοσώματα.


Ψυχοκοινωνικοί παράγοντες

Στους ψυχοκοινωνικούς παράγοντες ανήκουν τα στρεσογόνα γεγονότα της ζωής και οί ψυχολογικοί παράγοντες.

Στρεσογόνα γεγονότα της ζωής. Μολονότι μεθοδολογικά επαρκείς έρευνες για την αιτιολογική συμβολή των παραγόντων αυτών είναι δύσκολο να υπάρξουν, εντούτοις φαίνεται ότι οπωσδήποτε η συμμετοχή τους στην πρόκληση διαταραχών της διάθεσης είναι δεδομένη.

Ψυχολογικοί παράγοντες. Μέχρι σήμερα δεν έχει αποδειχθεί ότι μια συγκεκριμένη προσωπικότητα (ή στοιχεία προσωπικότητας) ή ένας συγκεκριμένος ψυχολογικός μηχανισμός προδιαθέτει ή προκαλεί την κατάθλιψη ή την έξαρση.

Ιδιαίτερα, όσον αφορά τις ψυχοδυναμικές θεωρίες της κατάθλιψης, η βιβλιογραφία είναι τεράστια. Κατά ορισμένους θεωρητικούς, τα άτομα που είναι επιρρεπή σε κατάθλιψη χαρακτηρίζονται από χαμηλή αυτοεκτίμηση και έντονη αυτοκριτική. Κατά άλλους, η κατάθλιψη είναι θυμός ή επιθετικότητα που στρέφεται εναντίον του εαυτού. 'Άλλοι υποστηρίζουν ότι αστάθεια και ανασφάλεια στη βρεφονηπιακή ηλικία, που προέρχεται από διαταραγμένη σχέση μητέρας-παιδιού, δημιουργούν το υπόστρωμα για ευαισθησία και ευαλωτότητα σε αποχωρισμούς αργότερα, που οδηγούν σε κατάθλιψη. Η διαπροσωπική απώλεια έχει τονισθεί ιδιαίτερα από τον Freud και τους οπαδούς του, που σημείωσαν τις ομοιότητες και τις διαφορές ανάμεσα στο κοινό πένθος (που είναι φυσιολογική αντίδραση) και την κατάθλιψη που ακολουθεί την απώλεια είτε ενός αγαπημένου ατόμου είτε κάποιας σημαντικής για το άτομο διάστασης (π.χ. θάνατος αγαπημένου ατόμου, απώλεια εργασίας, χωρισμός από αγαπημένο άτομο κτλ.). Έρευνες ήδη έχουν δείξει ότι υπάρχει αυξημένη συχνότητα κατάθλιψης σε άτομα που έχασαν κάποιο γονιό στην παιδική τους ηλικίας - κατά πάσα πιθανότητα λόγω αυξημένης ευαισθησίας σε διαπροσωπικές απώλειες αργότερα. Η γνωστική θεωρία της κατάθλιψης, βέβαια, απομακρύνεται από την ψυχοδυναμική θεώρηση και αποδίδει την κατάθλιψη σε αρνητική, λαθεμένη, εκτίμηση που κάνει το άτομο για τον εαυτό του, τον κόσμο και το μέλλον

Όσον αφορά τη μανία, ψυχοδυναμικά θεωρείται ότι είναι άμυνα (= άρνηση) του ατόμου σε υποκείμενη κατάθλιψη.


Νευροβιολογικοί παράγοντες

Οί νευροβιολογικές μελέτες των διαταραχών της διάθεσης ακολούθησαν τέσσερις κυρίως μεγάλες περιοχές έρευνας: τις διαταραχές της νευροδιαβίβασης, τις διαταραχές της νευροφυσιολογικής λειτουργίας (ιδιαίτερα του ύπνου), τις διαταραχές της νευροενδοκρινικής λειτουργίας και την νευροαπεικόνιση της δομής και της λειτουργίας του εγκεφάλου.

Διαταραχές της νευροδιαβίβασης. Και στην περίπτωση των διαταραχών της διάθεσης, όπως και στη σχιζοφρένεια, η προσοχή εστιάσθηκε στους νευροδιαβιβαστές, δηλ. στις χημικές ουσίες που μεταβιβάζουν τη νευρική διέγερση από τον ένα νευρώνα στον άλλο στον εγκέφαλο και ιδιαίτερα στη νορεπινεφρίνη, στη σεροτονΐνη, στην ακετυλοχολίνη, στη ντοπαμίνη και στο γ-αμινοβουτυρικό οξύ (GABA).

Η υπόθεση της κατεχολαμίνης, που διερευνήθηκε ευρύτατα, είχε προτείνει ότι η κατάθλιψη προκαλείται από ανεπάρκεια νορεπινεφρίνης στις νευρικές συνάψεις του εγκεφάλου. Βασίσθηκε, κυρίως, στους μηχανισμούς δράσης των αντικαταθλιπτικών: π.χ. είναι γνωστό ότι η ιμιπραμίνη δρα αυξάνοντας την ποσότητα της νορεπινεφρίνης επειδή εμποδίζει την επαναπρόσληψή της ή ότι οί αναστολείς της μονοαμινοοξειδάσης (ΜΑΟ) επίσης αυξάνουν την ποσότητα της νορεπινεφρίνης επειδή εμποδίζουν τη διάσπαση της νορεπινεφρίνης από τη ΜΑΟ. Επίσης, ορισμένες μελέτες βρήκαν σε καταθλιπτικούς ασθενείς (ίσως περισσότερο σε διπολικούς καταθλιπτικούς απ' ότι σε μονοπολικούς) ελάττωση του μεταβολίτη της νορεπινεφρίνης 3-μεθοξυ-4-υδροξυφαινυλγλυκόλη (ΜΗΡΟ) στα ούρα.

Προοδευτικά, η υπόθεση της κατεχολαμίνης διευρύνθηκε με τη διερεύνηση και άλλων κατεχολαμινών και αμινοξέων που συμμετέχουν στη νευροδιαβίβαση.

Έτσι, θεωρήθηκε ότι σε ορισμένους καταθλιπτικούς ασθενείς υπάρχει ανεπάρκεια σεροτονίνης, με βάση τη δράση και πάλι ορισμένων αντικαταθλιπτικών φαρμάκων που δεσμεύουν την επαναπρόσληψή της σεροτονίνης (π.χ. φλουοξετίνη) και επίσης την ανεύρεση ελαττωμένης ποσότητας του μεταβολίτη της σεροτονίνης 5-υδροξυινδολεοξεικό οξύ (5-ΗΙΑΑ) στο εγκεφαλονωτιαίο υγρό ορισμένων βαριά καταθλιπτικών ασθενών καθώς και ελαττωμένων αριθμών 5-ΗΤ2 υποδοχέων στους εγκεφάλους ατόμων που αυτοκτόνησαν.

Ανάλογες προτάσεις υπήρξαν και για το σύστημα ακετυλοχολίνης, για το GABA ΒΑ κτλ., όπως υπάρχουν και μελέτες των υποδοχέων των νευροδιαβιβαστών (παρόμοιες με της σχιζοφρένειας - βλ. σχετικά), χωρίς τελικά να μπορούν να εξηγήσουν ικανοποιητικά τον μηχανισμό της κατάθλιψης. Ίσως, αν όλες οί προτάσεις και μελέτες συντεθούν σε επίπεδο αλληλεπίδρασης των διαφόρων νευροδιαβιβαστών. όπως πρεσβεύουν νεότερες θεωρίες, μπορεί να υπάρξει καλύτερη εξήγηση του μηχανισμού της κατάθλιψης.

Καθώς, πάντως, πολλοί ασθενείς που είναι κλινικά καταθλιπτικοί δεν παρουσιάζουν κάποια ανιχνεύσιμη ανεπάρκεια νευροδιαβιβαστών, ούτε απαντούν οπωσδήποτε σε θεραπεία με αντικαταθλιπτικά, η υπόθεση της διαταραχής της νευροδιαβίβασης δεν φθάνει για να εξηγήσει όλα τα καταθλιπτικά σύνδρομα.

Σημειώνουμε, ότι διαταραχές της νευροδιαβίβασης προτείνονται αιτιολογικά και για τα μανιακά επεισόδια με βάση τη μελέτη των μεταβολιτών των νευροδιαβιβαστών, της λειτουργίας των υποδοχέων, της δράσης των φαρμάκων κτλ.

Διαταραχές της Νευροφυσιολογικής Λειτουργίας.

Και αυτές οί διαταραχές μελετήθηκαν εκτενώς σε ασθενείς με διαταραχές της διάθεσης. Τα περισσότερα στοιχεία αφορούν τη χρήση του ΗΕΓ ύπνου (που είναι μέρος της «πολυπνογραφίας» βλ. Εργαστηριακές Εξετάσεις στην Ψυχιατρική) και δείχνουν ότι σε μεγάλο αριθμό καταθλιπτικών και μανιακών ασθενών υπάρχουν διάφορες ανωμαλίες στο ΗΕΓ που παίρνεται κατά τον ύπνο των ασθενών αυτών. Τα πιο συχνά «πολυπνογραφικά» ευρήματα σε καταθλιπτικούς ασθενείς είναι: 1) διαταραχές της συνέχειας του ύπνου, όπως αύξηση της λανθάνουσας περιόδου πριν τον ύπνο, αύξηση των ενδιάμεσων ξυπνημάτων και ξύπνημα νωρίς το πρωί 2) ελάττωση των σταδίων 3 και 4 NREM (Non Rapid Eye Movement) του ύπνου δηλ. του «βαθέως ύπνου» (ή ύπνου των βραδέων κυμάτων ή ύπνου δ) και μετακίνηση της δραστηριότητας των βραδέων κυμάτων μακριά από την πρώτη NREM περίοδο 3) ελάττωση της λανθάνουσας περιόδου πριν τον REM (Rapid Eye Movement) ύπνο (δηλ. βράχυνση της διάρκειας της πρώτης NREM περιόδου) 4) αύξηση της REM δραστηριότητας δηλ. του αριθμού των γρήγορων κινήσεων του οφθαλμού και 5) αύξηση της διάρκειας («πυκνότητας») του REM ύπνου στην αρχή της νύχτας. Όλα τα παραπάνω συμπίπτουν με τα χαρακτηριστικά του διαταραγμένου ύπνου των καταθλιπτικών: όπως είναι γνωστό, οί καταθλιπτικοί δεν κοιμούνται βαθιά ή αρκετά και έχουν ανήσυχο ύπνο με άσχημα όνειρα και εφιάλτες.

Τα ευρήματα αυτά στο ΗΕΓ ύπνου ανευρίσκονται στο 40°/ο-60% των εξωτερικών ασθενών και στο 90% των νοσηλευομένων ασθενών με Μείζον Καταθλιπτικό Επεισόδιο. Μερικά από τα ευρήματα αυτά υπάρχουν και στο 25%-50% ενηλίκων ασθενών με Δυσθυμική Διαταραχή.

Διαταραχές της Νευροενδοκρινικής Λειτουργίας.

Οί λειτουργίες του υποθαλάμου, της υπόφυσης, του φλοιού των επινεφριδίων, του θυρεοειδούς και άλλων ενδοκρινών αδένων έχουν μελετηθεί για την ανεύρεση αιτιολογικών συσχετίσεων με τις διαταραχές της διάθεσης. Ο υποθαλαμο-υποφνσιο-επινεφριδικός (ΥΥΕ) άξονας κίνησε ιδιαίτερα το ενδιαφέρον των ερευνητών, ύστερα από το εμπειρικό εύρημα ότι ορισμένοι καταθλιπτικοί ασθενείς δεν μπορούν να καταστείλουν την παραγωγή κορτιζόλης από τον επινεφριδικό φλοιό, όταν τους χορηγηθεί δοσολογία δεξαμεθαζόνης αρκετή για να καταστείλει την παραγωγή κορτιζόλης σε φυσιολογικά άτομα. Η υπερκορτιζολαιμία είναι ένα από τα σταθερά ευρήματα σε καταθλιπτικούς ασθενείς και έτσι θεωρήθηκε ότι η Δοκιμασία Καταστολής με Δεξαμεθαζόνη (DST Dexamethasone Suppression Test), που μετρά την ικανότητα για καταστολή της παραγωγής κορτιζόλης, θα ήταν ένα ειδικό τεστ για τη διάγνωση της κατάθλιψης και ένα εργαλείο για τη διερεύνηση της νευροενδοκρινικής λειτουργίας του ΥΥΕ άξονα στην κατάθλιψη. Δυστυχώς, όμως αποδείχτηκε ότι η μη καταστολή συμβαίνει και σε άλλες ψυχιατρικές διαταραχές εκτός από την κατάθλιψη, όπως σε ψυχογενή ανορεξία, σε άνοια και σε κατάχρηση ουσιών.

Μολονότι η DST δεν χρησιμοποιείται πια ευρέως, εντούτοις η νευροενδοκρινική έρευνα συνεχίζεται, καθώς η ανεύρεση πιθανών δυσλειτουργιών ιδιαίτερα στον υποθάλαμο είναι συμβατή και με τη δυσλειτουργία στα συστήματα νευροδιαβίβασης που αναφέραμε προηγούμενα (η λειτουργία του υποθαλάμου ρυθμίζεται σε μεγάλο βαθμό από κατεχολαμίνες).

Όσον αφορά τις νευροαπεικονιστικές τεχνικές, η αξονική τομογραφία ατόμων με εγκεφαλικό επεισόδιο έχει δείξει ότι βλάβες του προσθίου αριστερού ημισφαιρίου μπορεί να προκαλέσουν δυσφορία, ενώ βλάβες του δεξιού λοβού είναι πιο πιθανό να προκαλέσουν ευφορία η ΡΕΤ ενισχύει τα παραπάνω, καθώς η πρόκληση δυσφορίας σε φυσιολογικά άτομα ή η κατάθλιψη σε καταθλιπτικά άτομα συνδέονται με διαταραχή του μεταβολισμού στις αριστερές μετωπιαίες περιοχές η μαγνητική τομογραφία δείχνει σταθερά τόσο σε διπολικούς όσο και σε μονοπολικούς ασθενείς ένα αυξημένο αριθμό εστιακών πυκνοτήτων στη λευκή ουσία κ.ο.κ.

Υπάρχουν βέβαια και άλλα ερευνητικά πεδία για τη νευροβιολογία των διαταραχών της διάθεσης, όπως τα προκλητά δυναμικά, το φαινόμενο kindling , το ΗΕΓ ημέρας κ.ά.

Επιστρέφοντας, λοιπόν, στα αρχικά μας σχόλια για την αιτιολογία των διαταραχών της διάθεσης, θα πρέπει και πάλι να πούμε ότι κατά πάσα πιθανότητα διάφοροι παράγοντες γενετικοί, ψυχοκοινωνικοί και νευροβιολογικοί διαπλέκονται και προκαλούν την εκδήλωση μιας διαταραχής της διάθεσης. Έτσι, π.χ. μπορούμε να υποθέσουμε ότι μια σειρά στρεσογόνων γεγονότων της ζωής μπορεί να προκαλέσει μια βιολογική αντίδραση όπως είναι μια υπερέκκριση κορτιζόλης, που εφόσον αρχίσει είναι δύσκολο να σταματήσει και που μπορεί να προκαλέσει ή να επιδεινώσει ένα καταθλιπτικό σύνδρομο, το οποίο έτσι έχει αιτία και ψυχοκοινωνική και βιολογική. Και επιπλέον θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι ένας γενετικός παράγοντας, που μπορεί να μεταβιβάζεται στα άτομα μιας οικογένειας, μπορεί να είναι η τάση τους να είναι νευροβιολογικά υπερευαίσθητα στο ψυχοκοινωνικό στρες. Τέτοιου είδους - και οπωσδήποτε πολυπλοκότερα - πολυπαραγοντικά μοντέλα μπορεί να προσεγγίσουν ίσως τελικά την αιτιολογία των διαταραχών της διάθεσης.

Τρέλα και δημιουργικότητα πάνε… πακέτο – Τί δείχνει έρευνα επιστημόνων


“Οσο τρομακτικό και να ακούγεται, επιστήμονες ισχυρίζονται πως οι καλλιτέχνες πιθανότατα να φέρουν το γονίδιο των ψυχικών παθήσεων και αν αναλογιστεί κανείς παραδείγματα ψυχικά διαταραγμένων καλλιτεχνών που έχουν δει το φως της δημοσιότητας κατανοεί πως ο ισχυρισμός τους μάλλον κρύβει μια μεγάλη αλήθεια. Σύμφωνα με μια ομάδα επιστημόνων από το Ρέικιαβικ της Ισλανδίας οι καλλιτεχνικές προσωπικότητες είναι αυτοί που πιθανότατα φέρουν κάποια γονίδια που ευθύνονται για ψυχικές ασθένειες όπως είναι η σχιζοφρένεια κι η διπολική διαταραχή.

Οι επιστήμονες μελέτησαν πάνω από 250.000 άτομα που έχουν διαγνωστεί με σχιζοφρένεια και διπολική διαταραχή αναφορικά με τα γονίδια που φέρουν. Στη συνέχεια, μελέτησαν υγιή άτομα των οποίων τα επαγγέλματα είναι ηθοποιοί, χορευτές και μουσικοί και παρατήρησαν ότι είναι πιο πιθανό να έχουν κάποια από αυτά τα γονίδια. Το ίδιο συνέβαινε και σε ανθρώπους από την Ολλανδία και τη Σουηδία. Και σ’ αυτούς παρατήρησαν ότι τα άτομα που είχαν δημιουργικά επαγγέλματα είχαν κάποια από αυτά τα γονίδια. Αντίθετα όσοι ήταν αγρότες, πωλητές ή οικοδόμοι δεν είχαν περισσότερα από τα γονίδια αυτά σε σχέση το μέσο όρο.

Τα συμπεράσματα της έρευνας δημοσιεύτηκαν στο επιστημονικό περιοδικό Nature Neuroscience και όπως αναφέρουν οι ειδικοί πιθανότατα το DNA που προκαλεί τη μανιακή ενέργεια και τον αντισυμβατικό τρόπο σκέψης να συνδέεται άμεσα με αυτό που τροφοδοτεί και τη δημιουργικότητα.

Σημείωσαν μάλιστα ότι δεν είναι λίγοι οι ηθοποιοί, κωμικοί, συγγραφείς κλπ που έχουν κατά καιρούς παρουσιάσει κάποια ψυχική νόσο. Για παράδειγμα ο Στίβεν Φράι και η Κάθριν Ζέτα Τζόουνς πάσχουν από διπολική διαταραχή, ο ζωγράφος Βαν Γκογκ και ο συγγραφέας Τζακ Κέρουακ έχουν χαρακτηριστεί και οι δύο ως ιδιοφυΐες, όμως είχαν αυτοκαταστροφική συμπεριφορά.

Διάγνωση ψυχικών νόσων στα μάτια


Βρετανοί επιστήμονες ανέπτυξαν ένα πρωτοποριακό τεστ που βασίζεται σε χρήση κάμερας και μπορεί να διαγνώσει σοβαρά προβλήματα ψυχικής υγείας αναλύοντας τις κινήσεις των ματιών των ασθενών.

Θεωρία ενός και πλέον αιώνα
Η επαναστατική τεχνολογία βασίζεται σε μια θεωρία ενός και πλέον αιώνα, σύμφωνα με την οποία το να κοιτάζει κάποιος με μη φυσιολογικό τρόπο αντικείμενα αποτελεί σημάδι ψύχωσης.

Η ερευνητική ομάδα, σύμφωνα με το vima.gr, που βρίσκεται πίσω από τη συγκεκριμένη hi-tech προσέγγιση ελπίζει ότι αυτή θα βοηθήσει στον διαχωρισμό της σχιζοφρένειας από τη διπολική διαταραχή (μανιοκατάθλιψη) και τη μείζονα κατάθλιψη.

Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν ειδικές κάμερες ώστε να καταγράψουν τις κινήσεις των ματιών ασθενών με ψυχικές νόσους καθώς εκείνοι κοίταζαν εικόνες στην οθόνη ενός υπολογιστή.

Σχιζοφρένεια: σημασία στη λεπτομέρεια και όχι στο όλο
Οπως διαπίστωσαν, τα άτομα με σχιζοφρένεια δεν εξερευνούσαν με τα μάτια τους σε τόσο μεγάλη έκταση τις εικόνες σε σύγκριση με όσα άτομα δεν εμφάνιζαν τη συγκεκριμένη ψυχική νόσο. Επικέντρωναν το βλέμμα τους για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα σε κάποια σημεία των εικόνων αλλά τελικώς κοιτούσαν λιγότερα σημεία στη συνολική εικόνα που είχαν μπροστά τους.

Σε ό,τι αφορούσε τα άτομα με διπολική διαταραχή και μείζονα κατάθλιψη, οι διαφορές ήταν πιο πολλές αλλά λεπτές.

Η νέα τεχνολογία ελπίζεται ότι θα βοηθήσει στην πιο έγκαιρη και σωστή διάγνωση των τριών ψυχικών παθήσεων, καθώς σήμερα, με δεδομένο ότι εκδηλώνονται με παρόμοια συμπτώματα, ο διαχωρισμός τους από τους ειδικούς είναι δύσκολος.

Κινήσεις των ματιών, δείκτης ψυχικών νόσων
«Η πρόσφατη πρόοδος στην τεχνολογία ανίχνευσης των κινήσεων των ματιών έχει επιτρέψει την ανάλυση των μη φυσιολογικών κινήσεων οι οποίες φαίνεται ότι αποτελούν αξιόπιστους δείκτες που βοηθούν στη διάγνωση ψυχικών διαταραχών» ανέφερε ο Μάντου Νερ, επιχειρηματίας που δραστηριοποιείται στον χώρο της τεχνολογίας και προσπαθεί να φέρει την πρωτοποριακή τεχνική στην αγορά.

Προκειμένου να το καταφέρει, ο κ. Νερ συνεργάζεται με ερευνητές του Πανεπιστημίου του Αμπερντίν - συγκεκριμένα με τον δρα Φίλιπ Μπένσον και τον επικεφαλής του Τμήματος Ψυχικής Υγείας, καθηγητή Ντέιβιντ Σεντ Κλερ.

Ακρίβεια 95%, αποτελέσματα σε μισή ώρα
«Πρόκειται για μια σημαντική αλλαγή στο πεδίο της Ψυχιατρικής, καθώς ως σήμερα οι απεικονίσεις του εγκεφάλου και οι τεχνικές ανάλυσης του DNA δεν έχουν δώσει ικανοποιητικά αποτελέσματα σε ό,τι αφορά τη διάγνωση τέτοιων ψυχικών διαταραχών. Το νέο τεστ ανίχνευσης των κινήσεων των ματιών παρέχει αποτελέσματα με ακρίβεια της τάξεως του 95% μέσα σε 30 λεπτά σχετικά με ψυχικές νόσους των οποίων η διάγνωση θα απαιτούσε χρόνια» σημείωσε ο κ. Νερ.

Απαιτούνται τώρα περαιτέρω μελέτες προτού το τεστ λάβει έγκριση για ευρεία χρήση. Ωστόσο σύμφωνα με τον κ. Νερ «οι ασθενείς θα πρέπει να έχουν πρόσβαση σε τέτοιου είδους εξετάσεις μέσω των ασφαλιστικών ταμείων τους μέσα στα επόμενα χρόνια».

Αποτύπωμα στον εγκέφαλο και στο σώμα
Πολύ θετικά ήταν τα σχόλια του καθηγητή Νικ Κράντοκ από το Βασιλικό Κολέγιο Ψυχιάτρων σχετικά με την καινοτόμο τεχνική. Οπως συγκεκριμένα ανέφερε ο καθηγητής, «τεστ τα οποία μπορούν να βοηθήσουν στην ακριβή και ταχεία διάγνωση σοβαρών ψυχικών διαταραχών αναμένεται να είναι άκρως πολύτιμα. Η σύνδεση μεταξύ μη φυσιολογικών κινήσεων των ματιών και σοβαρών ψυχικών νόσων χρειάζεται βέβαια να διερευνηθεί περαιτέρω. Πάντως αυτού του είδους οι διαταραχές αφήνουν το "αποτύπωμά" τους και στον εγκέφαλο και στο σώμα, δεν κρύβονται μόνο στο... μυαλό των ασθενών».

Έρευνα: Η ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή ξεκινάει από εμβρυϊκή ηλικία

Η ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή (ΙΨΔ) που συχνά εμφανίζεται στην εφηβεία ή λίγο μετά, μπορεί να έχει τις ρίζες της στις συνθήκες της γέννησης, ακόμη και πιο πριν κατά την ανάπτυξη του εμβρύου στην κοιλιά της μητέρας του, σύμφωνα με μια νέα σουηδική επιστημονική έρευνα.

Η ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή είναι μια νευρωτική αγχώδης διαταραχή, που χαρακτηρίζεται από ιδεοληψίες και καταναγκασμούς. Εμφανίζεται συχνά στα μέλη της ίδιας οικογένειας και θεωρείται μια από τις ψυχικές διαταραχές με την μεγαλύτερη κληρονομικότητα, όμως μέχρι σήμερα δεν έχει βρεθεί κάποιο «ένοχο» γονίδιο.

Η νέα μελέτη, που αναδεικνύει τους πιθανούς περιβαλλοντικούς παράγοντες κινδύνου, δείχνει ότι το κάπνισμα της μητέρας κατά την εγκυμοσύνη, η γέννηση του παιδιού με καισαρική, ο πρόωρος τοκετός, το πολύ μικρό βάρος του μωρού κατά τη γέννα κ.α. σχετίζονται με αυξημένο κίνδυνο εκδήλωσης ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής αργότερα στη ζωή του νέου.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Γκούσταφ Μπράντερ του Τμήματος Κλινικής Νευροεπιστήμης του ιατρικού Ινστιτούτου Καρολίνσκα του Πανεπιστημίου της Στοκχόλμης, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο αμερικανικό περιοδικό ψυχιατρικής "JAMA Psychiatry", σύμφωνα με το πρακτορείο Ρόιτερς, μελέτησαν στοιχεία για 2,4 εκατομμύρια παιδιά, από τα οποία περίπου 17.000 διαγνώσθηκαν με την εν λόγω διαταραχή σε μέση ηλικία 23 ετών. Έμφαση δόθηκε στην μελέτη οικογενειών όπου το ένα παιδί είχε ΙΨΔ και το άλλο όχι.

Σχεδόν οι μισοί άνθρωποι που είχαν διάγνωση ΙΨΔ, είχαν επίσης τουλάχιστον ένα παράγοντα κινδύνου σχετικό με τη γέννησή τους, ενώ πολλοί είχαν περισσότερους από έναν. Όσο πιο επιβαρημένες ήσαν οι συνθήκες γέννησης κάποιου, τόσο μεγαλύτερη ήταν η πιθανότητα για διάγνωση ΙΨΔ αργότερα.

Μεταξύ άλλων, διαπιστώθηκε ότι όταν η έγκυος μητέρα κάπνιζε τουλάχιστον δέκα τσιγάρα τη μέρα, ο κίνδυνος εμφάνισης ΙΨΔ στο παιδί μεγάλωνε κατά 27% κατά μέσο όρο. Ο τοκετός με καισαρική σχετίζεται με αυξημένο κίνδυνο ΙΨΔ κατά 17%, ενώ αν το παιδί βρίσκεται ανάποδα στη μήτρα (με τα πόδια προς τα κάτω αντί για το κεφάλι) ο κίνδυνος ΙΨΔ είναι αυξημένος κατά 35%.

«Τα παιδιά που γεννήθηκαν πρόωρα και από μητέρες που είχαν σοβαρά προβλήματα κατά τη γέννα, έχουν αυξημένο κίνδυνο ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής μετά από πολλά-πολλά χρόνια», δήλωσε ο ψυχίατρος της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Γιέηλ δρ Τζέημς Λέκμαν.

Οι ερευνητές παραδέχονται ότι, προς το παρόν, είναι άγνωστοί οι μηχανισμοί που συνδέουν την ΙΨΔ με τις συνθήκες κύησης και τοκετού. Πιθανώς σχετίζονται με προβλήματα στην ανάπτυξη του εγκεφάλου του εμβρύου ή του βρέφους, όπως εκτιμάται ότι συμβαίνει στην περίπτωση του αυτισμού ή της διαταραχής ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας.

Boo εξαιρετική δουλεια. :)

Quote:

---

Originally Posted by Constantly curious

Boo εξαιρετική δουλεια. :)

---

ευχαριστω πολυ c.c.!
οποιος θελει και βρει κατι ενδιαφερον ας το γραψει.
οταν βρισκω κατι ενδιαφερον θα το ποσταρω

Η δράση των κροκινών, παραγώγων του Crocus Sativus L., σε προκλινικά πρότυπα ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής και σχιζοφρένειας

Ο κρόκος ο ήμερος ( Crocus Sativus L.) είναι ένα σπάνιο φυτό, γνωστό από την αρχαιότητα, που καλλιεργείται σε χώρες της Μεσογείου και της Κεντρικής Ασίας. Τα αποξηραμένα κόκκινα στίγματα του άνθους του αποτελούν τη δρόγη και περιέχουν σημαντικές ποσότητες υδατοδιαλυτών καροτενοειδών, που λέγονται κροκίνες. Οι κροκίνες είναι γλυκοζίτες της κροκετίνης και θεωρούνται υπεύθυνες για τις πλούσιες φαρμακευτικές ιδιότητες του φυτού.

Διάφορες μελέτες έχουν τεκμηριώσει τις χημειοπροστατευτικές, αντικαρκινικές, αντιοξειδωτικές, αντιφλεγμονώδεις και καρδιοπροστατευτικές ιδιότητες των κροκινών. Όσον αφορά στο κεντρικό νευρικό σύστημα υπάρχουν προκλινικές ενδείξεις ότι οι κροκίνες εμπλέκονται σε διαδικασίες μάθησης και μνήμης, παρουσιάζουν αναλγητική και αντιεπιληπτική δράση, ενώ πρόσφατες έρευνες πρότειναν αγχολυτική και αντικαταθλιπτική δράση αυτών.

Καθώς παραμένει άγνωστο αν η δρόγη αυτή παρεμβαίνει και σε άλλες παθοφυσιολογικές οδούς του νευρικού συστήματος, στόχος της παρούσας διατριβής είναι η διερεύνηση πιθανής ευεργετικής δράσης των κροκινών σε πειραματικά πρότυπα ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής και σχιζοφρένειας.

Για την μελέτη της πιθανής επίδρασης των κροκινών στην ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή χρησιμοποιήσαμε έναν σεροτονινεργικό αγωνιστή (m-CPP), επάγει υπερβολικό αυτοκαθαρισμό στους επίμυες. Ο τελευταίος θεωρείται ανάλογο προκλινικό πρότυπο της ιδεοψυχαναγκαστικής συμπτωματολογίας. Η επεξεργασία των αποτελεσμάτων κατέληξε στο συμπέρασμα πως οι κροκίνες ανταγωνίστηκαν τη δράση του m-CPP και συνεπώς ελάττωσαν τον αριθμό των επεισοδίων καθώς και τον χρόνο αυτοκαθαρισμού στους επίμυες.

Τέλος για να διερευνήσουμε την αποτελεσματικότητα των κροκινών σε πειραματικά πρότυπα σχιζοφρένειας χρησιμοποιήσαμε την κεταμίνη, έναν μη συναγωνιστικό ανταγωνιστή του NMDA υποδοχέα, ο οποίος επάγει ένα ψυχωσεομιμητικό σύνδρομο που χαρακτηρίζεται από υπερκινητικότητα, αταξία, στερεοτυπίες, κοινωνική απόσυρση και ελλείμματα μνήμης. Για να αξιολογήσουμε τη δράση των κροκινών σε όλο το φάσμα των συμπτωμάτων επιλέχθηκαν τρεις συμπεριφορικές τεχνικές: μια δοκιμασία ανοικτού πεδίου για τις κινητικές διαταραχές, που θεωρούνται πρότυπα θετικών συμπτωμάτων της νόσου, τη δοκιμασία κοινωνικής αλληλεπίδρασης για την αξιολόγηση της κοινωνικής απόσυρσης, που θεωρείται ανάλογο αρνητικών συμπτωμάτων της νόσου και τη δοκιμασία αναγνώρισης νέου αντικειμένου για την εκτίμηση των μνημονικών διαταραχών, που αντιστοιχούν στα γνωσιακά ελλείμματα των πασχόντων. Η χορήγηση κροκινών ελάττωσε τις κινητικές διαταραχές και ανταγωνίστηκε την κοινωνική απόσυρση, καθώς και τα μνημονικά ελλείμματα που προκάλεσε η κεταμίνη.

Συμπερασματικά τα παρόντα αποτελέσματα τεκμηριώνουν μία σημαντική αποτελεσματικότητα των παραγώγων αυτών του Crocus Sativus L., σε προκλινικά πειραματικά πρότυπα ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής και σχιζοφρένειας.

ΑΣΚΗΣΗ ΚΑΙ ΨΥΧΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ

Η ψυχική ασθένεια είναι ένα σημαντικό εμπόδιο στην υγεία και την προσωπική και κοινωνική ευημερία των ανθρώπων μια και αποδυναμώνει κοινωνικά τα άτομα και συνδέεται με την παρουσία σύνθετων κοινωνικών προβλημάτων (έλλειψη στέγης, φτώχια) σε αρκετές σοβαρές περιπτώσεις. Έτσι ο ρόλος της άσκησης στην ανακούφιση αυτού του φορτίου και τη βελτίωση της ποιότητας ζωής αξίζουν προσοχής. Η σωματική δραστηριότητα συνδέεται με βάση τουλάχιστον τέσσερις διαφορετικές προοπτικές ως προς την άμεση συμβολή της στην επίλυση των προβλημάτων ψυχικής υγείας:
-Συμβολή της σωματικής δραστηριότητας στη θεραπεία των ψυχικών διαταραχών.
- Πρόληψη των ψυχικών διαταραχών, μέσω της σωματικής δραστηριότητας.
-Βελτίωση της ψυχικής και φυσικής υγείας των ατόμων με ψυχική ασθένεια.
- Βελτίωση της ψυχικής υγείας του γενικού πληθυσμού.

Στη συνέχεια παρέχονται στοιχεία για τη σύνδεση της σωματικής άσκησης με τις πλέον συχνές ψυχικές διαταραχές.

1. Άσκηση και διαταραχές του άγχους.

Η φυσική δραστηριότητα, η άσκηση και η κίνηση, όπως επιβεβαιώνουν επιστημονικές μελέτες, βοηθά στη μείωση του άγχους, το οποίο για αρκετούς ανθρώπους αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής τους. Σε όλες τις περιπτώσεις διαφαίνεται ότι η άσκηση προλαμβάνει την έναρξη των συμπτωμάτων του άγχους, αλλά και θεραπεύει τις αγχώδεις καταστάσεις σε μεγαλύτερο ποσοστό, ακόμα και σε σύγκριση με άλλες φαρμακευτικές και ψυχαναλυτικές μεθόδους.

2. Άσκηση και κατάθλιψη

Η επίδραση της άσκησης στην κατάθλιψη έχει αποτελέσει αντικείμενο μελέτης για αρκετές δεκαετίες. Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι η άσκηση – είτε ως κατάρτιση δύναμης, τρεξίματος, περπατήματος είτε άλλης μορφής αεροβικής άσκησης – βοηθά στην ανακούφιση της ήπιας και μέτριας κατάθλιψης μεταβάλλοντας την καθημερινή ρουτίνα των ανθρώπων, αυξάνοντας τις αλληλεπιδράσεις με τους άλλους και βοηθώντας τους να κυριαρχήσουν στις δύσκολες φυσικές και ψυχολογικές προκλήσεις.

3. Άσκηση και Σχιζοφρένια

Η σχιζοφρένια είναι μία από τις πιο αναπηρικές όλων των ψυχιατρικών ασθενειών που μπορεί να θέσει εκτός λειτουργίας τον πάσχοντα. Η άσκηση αποδεικνύεται ότι μπορεί να μειώσει τις ακουστικές ψευδαισθήσεις, να αυξήσει τον αυτοσεβασμό, και να βελτιώσει τα σχέδια ύπνου και τη γενική συμπεριφορά στους ανθρώπους που ζουν με τη σχιζοφρένια.

4. Επίδραση της άσκησης στις ψυχολογικές παραμέτρους

Η δυνατότητα της σωματικής δραστηριότητας "να ενεργοποιήσει" ώστε να παραχθεί θετικότερη διάθεση αναφέρεται ευρέως. Τα συναισθηματικά οφέλη είναι πιθανότερο να βιωθούν, εάν οι συμμετέχοντες εστιάζουν στους προσωπικούς στόχους βελτίωσης. Υπάρχει επίσης σαφής ένδειξη ότι η άσκηση μπορεί να αλλάξει τις αντιλήψεις των ανθρώπων για το σωματικό τους εγώ και την ταυτότητά τους με έναν θετικό τρόπο. Για μερικούς ανθρώπους, σε μερικές περιστάσεις, ιδιαίτερα εκείνοι που αρχικά έχουν χαμηλό αυτοσεβασμό, αυτό επεκτείνεται σε γενικευμένες αλλαγές του εγώ.

5. Άσκηση και διάφορες άλλες διαταραχές

Η άσκηση μπορεί να είναι ένα σημαντικό συστατικό της θεραπευτικής στρατηγικής για τα προβλήματα της εικόνας του σώματος, τα προβλήματα κατάχρησης ουσιών όπως το αλκοόλ και συμβάλει στα προγράμματα θεραπείας διακοπής καπνίσματος, καθώς και τις σωματικές διαταραχές, όπου το ψυχιατρικό σύμπτωμα εκδηλώνεται ως χρόνιος πόνος

Οι εποχές έξαρσης των ψυχικών διαταραχών

Τι αποκάλυψε έρευνα της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Σαν Ντιέγκο

Πότε είναι σε έξαρση οι διατροφικές διαταραχές και ποια εποχή «χτυπoύν κόκκινο» οι αγχώδεις διαταραχές; Οι επιστήμονες ανέκαθεν προσπαθούσαν να καταγράψουν το εποχικό μοτίβο των ψυχικών διαταραχών, αλλά αυτό δεν ήταν εύκολο έργο.

Μέχρις ότου στο «παιχνίδι» μπήκε το internet. «Το Internet άλλαξε τα δεδομένα», τονίζει ο επικεφαλής ερευνητής John W. Ayers από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Σαν Ντιέγκο και συνεχίζει «καταγράφοντας απλά με ποιο τρόπο τα άτομα αναζητούν πληροφορίες στο διαδίκτυο, μπορούμε να υποθέσουμε τι τα απασχολεί ώστε να κατανοήσουμε τα μοτίβα των ψυχικών νόσων στον πληθυσμό».

Στη σχετική έρευνα που δημοσιεύθηκε στο ιατρικό περιοδικό American Journal of Preventive Medicine η ερευνητική ομάδα παρακολούθησε τις αναζητήσεις στο google σε Η.Π.Α. και Αυστραλία μεταξύ του 2006 και 2010. Με βάση αναλυτικές μαθηματικές μεθόδους οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι συνολικά οι «αναζητήσεις υγείας» ήταν περισσότερες το χειμώνα απ’ ότι το καλοκαίρι.

Συγκεκριμένα, οι αναζητήσεις σχετικά με τις διατροφικές διαταραχές μειώνονταν κατά 37% το καλοκαίρι συγκριτικά με το χειμώνα στις Η.Π.Α. και κατά 42% στην Αυστραλία. Οι αναζητήσεις σχετικά με την σχιζοφρένεια μειώνονταν κατά 37% το καλοκαίρι σε σύγκριση με το χειμώνα στις Η.Π.Α. και κατά 36% στην Αυστραλία. Αντίστοιχο μοτίβο παρατηρήθηκε και σε ότι αφορά την ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή (μείωση κατά 18%), τη διπολική διαταραχή (μείωση κατά 16%), τη διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας (μείωση κατά 28%). Τη μικρότερη αλλαγή είχαν οι αγχώδεις διαταραχές – μόλις 7% μείωση το καλοκαίρι για τις Η.Π.Α. και 15% για την Αυστραλία, σε σύγκριση με το χειμώνα.

Προς το παρόν οι ερευνητές δεν είναι σε θέση να ερμηνεύσουν τα αίτια των εποχικών εξάρσεων και υφέσεων στις ψυχικές διαταραχές. Παραμένει αναπάντητο αν η εξήγηση βρίσκεται σε περιβαλλοντικούς, βιολογικούς ή κοινωνικούς λόγους. Η έρευνά τους όμως ανοίγει μια νέα διάσταση στην παρατήρηση των ψυχικών διαταραχών, ενώ σύμφωνα με τους ειδικούς η έρευνά τους θα μπορούσε να προχωρήσει και άλλο π.χ. στην αναζήτηση ακόμη και των εβδομαδιαίων μοτίβων των ψυχικών προβλημάτων.

Ερευνα θέλει τα παιδιά από εξωσωματική γονιμοποίηση να έχουν ψυχικές διαταραχές- Διχασμένος ο επιστημονικός κόσμος

Τα προβλήματα γονιμότητας των γονιών μπορεί να αυξήσουν τον κίνδυνο ψυχικών παθήσεων για το παιδί που θα γεννηθεί, σύμφωνα με μια νέα μεγάλη επιστημονική έρευνα από τη Δανία.

Τα παιδιά που γεννιούνται από γυναίκες, οι οποίες εμφάνιζαν δυσκολίες να μείνουν έγκυες, είναι πιθανότερο να εμφανίσουν στη ζωή τους ψυχικές παθήσεις και νοητικές διαταραχές, από σχιζοφρένεια και άγχος έως αυτισμό, σε σχέση με τα παιδιά που γεννιούνται από γονείς, χωρίς προβλήματα γονιμότητας.

Οι ερευνητές του πανεπιστημίου της Κοπεγχάγης, σύμφωνα με τις βρετανικές «Γκάρντιαν» και «Ιντιπέντεντ», ανέλυσαν στοιχεία για πάνω από 2,4 εκατ. γεννήσεις παιδιών της περιόδου 1969 - 2006. Από αυτές, οι 124.000 γεννήσεις (ποσοστό 5%) αφορούσαν παιδιά που προέρχονταν από οικογένειες με διεγνωσμένα προβλήματα γονιμότητας. Το πρόβλημα ήταν καταχωρημένο στο ιατρικό ιστορικό της μητέρας, αλλά μπορεί να αφορούσε και τον πατέρα. Οι επιστήμονες παρακολούθησαν επί αρκετά χρόνια το ιατρικό ιστορικό των παιδιών, από τα οποία περίπου τα 170.000 διαγνώστηκαν κάποια στιγμή κλινικά με ψυχική ή νοητική διαταραχή.

Η ανάλυση έδειξε ότι, μέσα στην πρώτη 20ετία της ζωής τους, τα παιδιά από υπογόνιμους γονείς είχαν κατά μέσο όρο 33% μεγαλύτερο κίνδυνο να εμφανίσουν κάποια ψυχική διαταραχή. Αναλυτικότερα, ο κίνδυνος ήταν αυξημένος κατά 27% για σχιζοφρένεια και ψύχωση, 37% για αγχώδη και νευρική διαταραχή, 28% για μαθησιακές δυσκολίες, 40% για διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας και 22% για μειωμένη νοητική ανάπτυξη και αυτισμό.

Μία περαιτέρω ανάλυση, σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου, μετά την ηλικία των 20 ετών, επιβεβαίωσε ότι ο κίνδυνος συνεχίζει να είναι αυξημένος για αυτά τα παιδιά και μετά την ενηλικίωσή τους. Με βάση αυτά τα ευρήματα, οι ερευνητές υπολόγισαν ότι σχεδόν το 2% των διαγνωσμένων ψυχικών παθήσεων στη Δανία σχετίζονται με τα προβλήματα γονιμότητας των γονιών.

Οι ερευνητές αδυνατούν να δώσουν μια εξήγηση με ποιο τρόπο τα προβλήματα γονιμότητας μπορεί να σχετίζονται με τα ψυχικά και νοητικά προβλήματα. Όπως είπαν, πιθανώς, ορισμένα γενετικά ή άλλα βιολογικά προβλήματα της μητέρας ή του πατέρα να ευθύνονται και όχι η εξωσωματική θεραπεία στην κλινική γονιμότητας.

Μία πιθανότητα είναι ότι τα γονίδια που σχετίζονται με ψυχικές παθήσεις, είναι πιο συχνά στους ανθρώπους με υπογονιμότητα. Τα γονίδια αυτά, στη συνέχεια, κληρονομούνται στα παιδιά, καθώς είναι γνωστό ότι πολλές ψυχικές και νοητικές αναπτυξιακές διαταραχές έχουν και γενετικό υπόβαθρο.

Άλλοι επιστήμονες εμφανίστηκαν πάντως, πιο επιφυλακτικοί και επεσήμαναν ότι αν η έρευνα έχει δίκιο, τότε, μετά από τόσα χρόνια εξωσωματικών γονιμοποιήσεων παγκοσμίως, θα έπρεπε να υπάρχει μια πραγματική επιδημία ψυχικών και νοητικών διαταραχών, κάτι που δεν φαίνεται να συμβαίνει (αν και όντως υπάρχει αύξηση στα σχετικά περιστατικά).

Εξάλλου, όπως επισημαίνουν, οι σκεπτικιστές, πέρυσι μια άλλη επίσης από τη Δανία επιστημονική έρευνα για το ίδιο ζήτημα, η οποία είχε δημοσιευτεί στο βρετανικό ιατρικό περιοδικό "British Medical Journal", είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η εξωσωματική γονιμοποίηση δεν φαίνεται να αυξάνει τον κίνδυνο νοητικής καθυστέρησης περισσότερο από ό,τι ο φυσικός τοκετός. Μια ελαφριά αύξηση του κινδύνου καταγράφηκε για την τεχνική της σπερματέγχυσης.

Η χρήση αντιψυχωσικών φαρμάκων στο πρώτο τρίμηνο της εγκυμοσύνης δεν αυξάνει σημαντικά τον κίνδυνο να γεννηθεί παιδί με ανωμαλίες, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα, την μεγαλύτερη του είδους της μέχρι σήμερα.

Η μόνη πιθανή εξαίρεση είναι η ρισπεριδόνη, για την οποία πρέπει να γίνει περαιτέρω έρευνα.

Η χρήση αντιψυχωσικών από τις εγκύους είναι όλο και πιο συνήθης τα τελευταία χρόνια, ιδίως των φαρμάκων νεότερης γενιάς, που θεωρούνται ότι επηρεάζουν λιγότερο τη γονιμότητα των γυναικών. Παρόλα αυτά, μέχρι σήμερα οι γιατροί είχαν λίγες πληροφορίες αναφορικά με την ασφάλεια αυτών των φαρμάκων για το υπό ανάπτυξη έμβρυο.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής την επιδημιολόγο Κρίστα Χόιμπρεχτς της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ και του Τμήματος Φαρμακοεπιδημιολογίας του νοσοκομείου Brigham and Women της Βοστώνης, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο αμερικανικό περιοδικό ψυχιατρικής JAMA Psychiatry, ανέλυσαν στοιχεία για 1,34 εκατομμύρια εγκύους, από τις οποίες περίπου 10.000 έπαιρναν αντιψυχωσικά.

Η μελέτη έδειξε ότι περίπου το 4% αυτών των γυναικών, που ελάμβαναν τα φάρμακα ενόσω ήσαν έγκυες, γέννησαν παιδί με συγγενή ανωμαλία, ποσοστό ελαφρώς μόνο αυξημένο σε σχέση με το 3,3% των εγκύων γυναικών που δεν έπαιρναν τέτοια φάρμακα, αλλά γέννησαν παιδί με πρόβλημα συγγενούς δυσπλασίας. Όσον αφορά ειδικότερα τη δυσπλασία της καρδιάς του μωρού, τα αντιψυχωσικά δεν αύξησαν καθόλου τον κίνδυνο.

«Γενικά η χρήση οποιωνδήποτε φαρμάκων θα πρέπει να αποφεύγεται κατά την εγκυμοσύνη. Όμως για τις γυναίκες που υποφέρουν από σχιζοφρένεια, διπολική διαταραχή ή μείζονα κατάθλιψη, η αποφυγή λήψης φαρμάκων είναι συχνά αδύνατη, καθώς υπάρχουν πολύ λίγες εναλλακτικές θεραπευτικές επιλογές», δήλωσε η Χόιμπρεχτς.

Όπως ανέφερε, «τα ευρήματά μας δείχνουν ότι η χρήση αντιψυχωσικών στο αρχικό στάδιο της εγκυμοσύνης δεν αυξάνει σημαντικά τον κίνδυνο συγγενών δυσπλασιών ή καρδιακών δυσλειτουργιών, με την πιθανή εξαίρεση της ρισπεριδόνης. Τα ευρήματα για την τελευταία θα πρέπει να επιβεβαιωθούν από άλλες μελέτες».

Τα αντικαταθλιπτικά στην εγκυμοσύνη αυξάνουν τον κίνδυνο για αυτισμό

Οι γυναίκες που παίρνουν αντικαταθλιπτικά κατά το δεύτερο ή τρίτο τρίμηνο της εγκυμοσύνης, αντιμετωπίζουν σχεδόν διπλάσιο κίνδυνο (αυξημένο κατά 87%) να γεννήσουν παιδί με αυτισμό, σύμφωνα με μια νέα καναδική επιστημονική έρευνα.

Όμως ο απόλυτος κίνδυνος αυτισμού είναι μικρός, καθώς αφορά περίπου το 1% των παιδιών. Από την άλλη, η λήψη αντικαταθλιπτικών στο πρώτο τρίμηνο της εγκυμοσύνης δεν φαίνεται να αυξάνει τον κίνδυνο.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής την καθηγήτρια επιδημιολογίας Ανίκ Μπεράρ της Φαρμακευτικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Μόντρεαλ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο αμερικανικό περιοδικό παιδιατρικής "JAMA Pediatrics", μελέτησαν στοιχεία για περίπου 145.500 εγκυμοσύνες.

Προηγούμενες μελέτες έχουν δείξει ότι τόσο οι γενετικοί παράγοντες (κληρονομικότητα), όσο και οι περιβαλλοντικοί, μπορεί να συμβάλουν στην εκδήλωση αυτισμού στο παιδί. Η νέα μελέτη δείχνει ότι τα αντικαταθλιπτικά της μητέρας αυξάνουν σημαντικά την πιθανότητα το παιδί να διαγνωστεί με αυτισμό έως την ηλικία των επτά ετών, ιδίως αν η έγκυος έπαιρνε μια συγκεκριμένη κατηγορία φαρμάκων, τους «επιλεκτικούς αναστολείς επαναπρόσληψης σεροτονίνης» (SSRI), οπότε ο κίνδυνος υπερδιπλασιάζεται. Στην κατηγορία αυτή, σύμφωνα με το πρακτορείο Ρόιτερς, ανήκουν γνωστά φάρμακα όπως Zoloft, Paxil, Prozac, Celexa κ.α.

Αν η έγκυος παίρνει παραπάνω από ένα αντικαταθλιπτικό, τότε ο κίνδυνος αυτισμού είναι τουλάχιστον τετραπλάσιος. Η κατάθλιψη της μητέρας συνδέεται με την εμφάνιση αυτισμού στο παιδί, καθώς ο κίνδυνος είναι αυξημένος κατά περίπου 20%, ενώ αν παίρνει και αντικαταθλιπτικά φάρμακα, τα οποία φαίνεται πως παρεμβαίνουν στην ανάπτυξη του εγκεφάλου του εμβρύου, τότε ο κίνδυνος αυτισμού μεγαλώνει.

Οι ερευνητές χαρακτήρισαν σημαντικά τα ευρήματα, καθώς ένα μεγάλο ποσοστό εγκύων γυναικών (6% έως 10%) παίρνει αντικαταθλιπτικά. Παράλληλα, έχει αυξηθεί αισθητά το ποσοστό των παιδιών με αυτισμό (από τέσσερα ανά 10.000 το 1966 σε 100 ανά 10.000 σήμερα).

«Είναι βιολογικά εξηγήσιμο ότι τα αντικαταθλιπτικά προκαλούν αυτισμό, αν χρησιμοποιούνται στη διάρκεια της ανάπτυξης του εγκεφάλου του μωρού στη μήτρα, καθώς η σεροτονίνη εμπλέκεται σε πληθώρα αναπτυξιακών διαδικασιών πριν και μετά τη γέννα, όπως στη διαίρεση των κυττάρων και στη δημιουργία συνδέσμων μεταξύ των εγκεφαλικών κυττάρων. Τα αντικαταθλιπτικά SSRI, που αναστέλλουν τη σεροτονίνη, μπορεί να έχουν αρνητική επίπτωση στην ικανότητα του παιδικού εγκεφάλου να αναπτυχθεί πλήρως», δήλωσε η Μπεράρ, που θεωρείται ειδική διεθνώς σε θέματα ασφάλειας φαρμάκων κατά την εγκυμοσύνη.

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας εκτιμά ότι η κατάθλιψη θα είναι η δεύτερη κυριότερη αιτία θανάτου έως το 2020. Η Μπεράρ επεσήμανε πως τα ευρήματα της νέας μελέτης δεν σημαίνουν ότι μια έγκυος με κατάθλιψη δεν πρέπει να κάνει θεραπεία, απλώς τα αντικαταθλιπτικά χάπια δεν είναι κατ' ανάγκη η ενδεδειγμένη λύση (ιδίως αν η κατάθλίψη δεν είναι βαριά) και, αντ' αυτής, θα έπρεπε να αναζητήσει εναλλακτικές, όπως η ψυχοθεραπεία και η σωματική άσκηση.

'Αλλοι όμως ψυχίατροι και επιδημιολόγοι, σύμφωνα με το περιοδικό "Science", δήλωσαν ότι η καναδική μελέτη περιέχει σφάλματα και θα προκαλέσει αδικαιολόγητο πανικό στις γυναίκες. Μεταξύ άλλων, υποστηρίζουν ότι για την αύξηση του κινδύνου για αυτισμό δεν ευθύνονται τα αντικαταθλιπτικά, αλλά η σοβαρότητα της κατάθλιψης ορισμένων εγκύων.

Πρόκειται για μια παλαιά επιστημονική διαμάχη σχετικά με την ασφάλεια των αντικαταθλιπτικών στην εγκυμοσύνη, που πρόκειται να αναζωπυρωθεί με τη νέα έρευνα. Σε κάθε περίπτωση, οι επιστήμονες συμφωνούν ότι το ζήτημα χρειάζεται περαιτέρω διερεύνηση.

Διαταραχές Συννοσηρότητας: Μπορεί και το αλκοόλ να προκαλέσει ψυχικά προβλήματα;

Οι Διαταραχές Συννοσηρότητας περιγράφουν μία κατάσταση κατά την οποία ένα άτομο έχει μία ψυχική διαταραχή και ένα πρόβλημα χρήσης ουσιών. Ο όρος είναι γενικός, αναφέρεται σε ένα ευρύ φάσμα ψυχικών διαταραχών και εθισμών.Για παράδειγμα, κάποιος που πάσχει από σχιζοφρένεια και είναι χρήστης ινδικής κάνναβης πάσχει από διαταραχή συννοσηρότητας, όπως και κάποιος που πάσχει από χρόνια κατάθλιψη ενώ ταυτόχρονα είναι αλκοολικός.

Οι θεραπευτικές προσεγγίσεις μπορεί να είναι πολύ διαφορετικές για την κάθε περίπτωση.

Οι Διαταραχές Συννοσηρότητας περιγράφουν μία κατάσταση κατά την οποία ένα άτομο έχει μία ψυχική διαταραχή και ένα πρόβλημα χρήσης ουσιών. Ο όρος είναι γενικός, αναφέρεται σε ένα ευρύ φάσμα ψυχικών διαταραχών και εθισμών. Για παράδειγμα, κάποιος που πάσχει από σχιζοφρένεια και είναι χρήστης ινδικής κάνναβης πάσχει από διαταραχή συννοσηρότητας, όπως και κάποιος που πάσχει από χρόνια κατάθλιψη ενώ ταυτόχρονα είναι αλκοολικός. Οι θεραπευτικές προσεγγίσεις μπορεί να είναι πολύ διαφορετικές για την κάθε περίπτωση.

Ο οριστικός καθορισμός του αριθμού των ατόμων που πάσχουν από συννοσηρότητα αποτελεί πρόκληση για την διεθνήεπιστημονική κοινότητα διότι οι μέχρι τώρα έρευνες έχουν γίνει σε διαφορετικούς πληθυσμούς και χρησιμοποιούν διαφορετική μεθοδολογία. Επιπροσθέτως, οι πάσχοντες από διαταραχές συννοσηρότητας συχνά δεν διαγιγνώσκονται από τους ειδικούς της ψυχικής υγείας διότι η διάγνωση τους είναι δυσκολότερη, μία διαταραχή «μιμείται» μια άλλη.

Το ποσοστό υποτροπών ανάμεσα στους χρήστες εξαρτησιογόνων ουσιών που πάσχουν ταυτόχρονα από μια ψυχική διαταραχή, είναι μεγαλύτερο όπως είναι μεγαλύτερη και η πιθανότητα υποτροπής για όσους πάσχουν από ψυχική διαταραχή ενώ «συν — νοσούν » με διαταραχή εξάρτησης ουσιών. Διαφορετικά θεραπευτικά πλαίσια έχουν διαφορετικά ποσοστά συννοσηρότητας στον πληθυσμό των πασχόντων που κυμαίνονται μεταξύ 20 – 80%. Αυτό που γνωρίζουμε με βεβαιότητα είναι ότι άτομα που πάσχουν από ψυχικά νοσήματα έχουν πολύ περισσότερες πιθανότητες να πάσχουν και από διαταραχές εξαρτήσεων σε σχέση με άτομα του γενικού πληθυσμού. Ομοίως, άτομα με κάποια εξάρτηση έχουν πολύ περισσότερες πιθανότητες να έχουν και ψυχική διαταραχή σε σχέση με άτομα του γενικού πληθυσμού. Έρευνες, κυρίως στις Ηνωμένες Πολιτείες, έχουν καταδείξει ότι περίπου το ένα τρίτο των ατόμων με ψυχικό νόσημα ή αλκοολισμό είχε και συννοσηρότητα ενώ οι μισοί από τους εξαρτημένους από ναρκωτικά είχαν και ψυχικό νόσημα. Τις ίδιες έρευνες, περίπου το ένα τρίτο των ψυχικά πασχόντων αντιμετώπιζε και ένα πρόβλημα χρήσης ουσιών, σχεδόν το ένα τρίτο των αλκοολικών είχε κάποια ψυχιατρική διάγνωση ενώ σχεδόν οι μισοί από τους χρήστες παρανόμων ουσιών είχαν και ψυχικό νόσημα.

Διατροφή και Ψυχική υγεία

Η διατροφή ενός ατόμου, αδιαμφισβήτητα, επηρεάζει τη διάθεση του, τη συμπεριφορά του και τον τρόπο που φέρεται. Ένα πεινασμένος άνθρωπος μπορεί να νιώθει νευρικότητα και ατονία, ενώ όταν τρώει αισθάνεται άμεσα ήρεμος και ικανοποιημένος. Κάποιος που μόλις ξύπνησε, ίσως, λειτουργεί καλύτερα μετά από ένα ποτήρι καφέ και το πρωινό του. Ο εγκέφαλος έχει υψηλές απαιτήσεις σε ενέργεια και θρεπτικά συστατικά. Μη παροχή του κατάλληλου συνδυασμού των δύο παραπάνω πυροδοτεί αλλαγές στη χημεία του εγκεφάλου και στη λειτουργία των μηνυμάτων που προέρχονται από αυτόν και κατευθύνουν ολόκληρο το σώμα, αλλά και το ψυχισμό μας (διάθεση, ύπνο, συμπεριφορά κ.τ.λ.).


Ελλείψεις βιταμινών

Στη σύγχρονη κοινωνία έχουμε πληθώρα διατροφικών επιλογών και τροφίμων. Παρόλα αυτά πολλές φορές η διατροφή που ακολουθούμε παρουσιάζει δυσαναλογία ποιότητας με ποσότητα. Επιλέγουμε κενά τρόφιμα σε θρεπτικά συστατικά πλούσια σε θερμίδες. Η έλλειψη, λοιπόν, συγκεκριμένων διατροφικών συστατικών μπορεί να οδηγήσει σε εμφάνιση ψυχικών διαταραχών.

• Βιταμίνη C

• Η πρώτη συσχέτιση της Βιταμίνης C με την ψυχική υγεία έγινε στο 18ο αιώνα, όπου οι ναύτες που περνούσαν αρκετούς μήνες μέσα στο καράβι και έτρωγαν τυποποιημένα τρόφιμα που διατηρούνταν καιρό εμφάνιζαν συμπτώματα κατάθλιψης και τάσεις αυτοκτονίας.
• Θειαμίνη Η έλλειψη θειαμίνης μπορεί να προκαλέσει πνευματικές διαταραχές όπως κατάθλιψη, ευερεθιστικότητα, έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης και απώλεια μνήμης. Η κύρια κατάσταση στην οποία παρατηρείται ανεπάρκεια της Θειαμίνης είναι στον αλκοολισμό, όπου τα συμπτώματα της είναι ιδιαίτερα έντονα.
• Λίθιο Μέταλλο, διαθέσιμο στα τρόφιμα και απαιτείται από τον οργανισμό σε πολύ μικρές ποσότητες. Χρησιμοποιείται στη θεραπεία της σχιζοφρένειας και της μανιοκατάθλιψης, καθώς φαίνεται ότι προλαμβάνει την αυτοχειρία. Το λίθιο μπορεί να δίνεται ως συμπληρωματικό, στη θεραπεία της κατάθλιψης στα άτομα που έχουν αυξημένες πιθανότητες να επιχειρήσουν να αυτοκτονήσουν.
• Σίδηρος Η ανεπαρκής πρόσληψη σιδήρου, συνδέεται με εμφάνιση του αισθήματος κόπωσης, χαμηλά σκορ σε ψυχολογικές εκτιμήσεις και κατάθλιψη.
• Ψευδάργυρος, Φυλλικό οξύ Πολλές μελέτες υποδεικνύουν την σχέση του της έλλειψης ψευδαργύρου και φυλλικού οξέος με την κατάθλιψη. Επιπλέον η έλλειψη του φυλλικού οξέος σχετίζεται με την εμφάνιση αϋπνίας, ευερεθιστότητας, κόπωσης και απώλειας μνήμης.

Επιμολύνσεις τροφίμων

Τρόφιμα μολυσμένα με διάφορα συστατικά μπορουν να έχουν αρνητική επιδραση στον οργανισμό, έπειτα από κατανάλωση τους. Παραδείγματα αυτής της κατηγορίας είναι:

• Βαρέα μέταλλα όπως ο μόλυβδος, ο υδράργυρος & το θάλλιο Μέταλλα σαν το μόλυβδο και τον υδράργυρο που πολλές φορές περιέχονται σε τρόφιμά όπως μεγάλα ψάρια ανοιχτής θαλάσσης μπορούν να οδηγήσουν σε νευρολογικές επιπτώσεις στον οργανισμό όπως διαταραχές του ύπνου, γνωστική δυσλειτουργία, επιθετικότητα, συναισθηματική αστάθεια κ.τ.λ.. Η παρουσία θαλλίου μπορεί να οδηγήσει σε ψύχωση, σπασμούς και απώλεια μνήμης.

Τρόφιμα και συστατικά της τροφής

Ανάλογα με τη δοσολογία που τα έχουμε στη διατροφή μας κάποια τρόφιμα τα οποία είναι φαινομενικά αθώα και δεν έχουν αρνητικές επιδράσεις σε υπερβολικές ποσότητες μπορούν να οδηγήσουν σε εμφάνιση συμπτωμάτων που υποδεικνύουν ψυχικές διαταραχές.

• Αλκοόλ

• Το αλκοόλ μπορεί να έχουν σοβαρές και μακροχρόνιες επιπτώσεις στην ψυχική υγεία που είναι πάρα πολλές και ξεκινούν από παροδική απώλεια μνήμης ως χρόνιες ψυχικές διαταραχές.
• Καφεΐνη Η καφεΐνη σε μικρές ποσότητες μπορεί να έχει ευεγερτικές ιδιότητες για την υγεία. Ωστόσο σε υψηλή δοσολογία επηρεάζει προκαλεί αϋπνία, αίσθημα παλμών, εγρήγορση και μπορεί να προκαλέσει αγχώδεις διαταραχές. Επιπρόσθετα η απότομη διακοπή της πρόσληψης καφεΐνης δημιουργεί σύνδρομο στέρησης με συμπτώματα κεφαλαλγία, μείωση της γνωστικής επίδοσης, αδυναμία, ανικανότητα συγκέντρωσης κ.τ.λ..

http://www.boro.gr/27648/10-syxnes-k...olh-th-zwh-mas


10 συχνές καθημερινές σκέψεις που σαμποτάρουν όλη τη ζωή μας


Γνωστικές Διαστρεβλώσεις:
Aν και είστε πεπεισμένοι για την ορθότητά τους, οι περισσότερες αρνητικές σκέψεις που σας κάνουν να αισθάνεστε άσχημα είναι ψευδείς και μη-ρεαλιστικές. Για παράδειγμα : Μετά την διάλυση μιας ερωτικής σχέσης ή ένα διαζύγιο σκέφτεστε, "Εγώ φταίω για όλα. Τελικά δεν γίνεται να με αγαπήσει κανένας. Ποτέ δεν θα κάνω στενή σχέση με άλλον άνθρωπο". Νιώθετε τόσο ταραγμένος που όλα αυτά σας φαίνονται απολύτως αληθινά, και πιστεύετε ότι η ζωή σας έχει τελειώσει. Μετά από κάποιους μήνες αρχίζετε και βγαίνετε με κάποια γυναίκα και αρχίζετε και αισθάνεστε ότι είστε και πάλι κοντά με έναν άνθρωπο. Ξαφνικά αντιλαμβάνεστε ότι τελικά μπορείτε να γίνετε αγαπητός, ότι δεν είσαστε ολοκληρωτικά υπεύθυνος για την διάλυση της προηγούμενης σχέσης σας. Αναρωτιέστε πώς στο καλό είχατε πιστέψει όλα εκείνα με τα οποία φορτώνατε τον εαυτό σας. Εκείνη όμως την περίοδο, οι αρνητικές αυτές σκέψεις σας φαίνονταν απολύτως έγκυρες και ορθές.
Κείμενο D. Burns - Απόδοση στα Ελληνικά Πέτρος Σκαπινάκης, Επίκουρος Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων
Αυτό, είναι ένα από τα παράξενα που συμβαίνουν με την άσχημη διάθεση - συχνά ξεγελάμε τον εαυτό μας και ζούμε μέσα στη μιζέρια δεχόμενοι πράγματα που απλώς δεν είναι αληθινά. Και το παράδοξο είναι ότι συνήθως δεν έχουμε την παραμικρή υποψία ότι μπορεί να εξαπατηθήκαμε από την ίδια μας τη μιζέρια και την αυτοκριτική.
Στον παρακάτω πίνακα περιγράφονται τα δέκα είδη στρεβλωμένων σκέψεων που οδηγούν σε αρνητικά συναισθήματα. Μελετήστε αυτό τον κατάλογο προσεκτικά, διότι συχνά θα αναφέρεστε σ' αυτόν κατά την διάρκεια των πρακτικών ασκήσεων που θα κάνετε εσείς ο ίδιος. Ο κατάλογος αυτός άλλαξε την ζωή πολλών ανθρώπων.
1. Διπολική Σκέψη ("'Ολα ή τίποτα" ή "άσπρο - μαύρο") Σκεφτεστε απόλυτα, σαν να υπάρχει μόνο το άσπρο και το μαύρο. Εάν κάτι δεν είναι τέλειο το θεωρείτε σαν πλήρη αποτυχία. Π.χ., όταν μια γυναίκα που έκανε δίαιτα έφαγε ένα κουταλάκι παγωτό, σκέφτηκε "Κατάστρεψα την δίαιτά μου τελείως". Η σκέψη αυτή την τάραξε τόσο πολύ που έφαγε ολόκληρο το μπωλ!
2. Υπεργενίκευση: Ένα μεμονωμένο αρνητικό γεγονός, όπως η απόρριψη από τον ερωτικό σύντροφο ή μια δυσκολία στη δουλειά, ερμηνεύεται σαν μια ατέλειωτη αλυσίδα πολλών αρνητικών γεγονότων, χρησιμοποιώντας λέξεις όπως "πάντοτε" ή "ποτέ" όταν σκέφτεστε γι' αυτό. Ένας καταθλιπτικός πωλητής ενοχλήθηκε τρομερά όταν είδε μια κουτσουλιά πάνω στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου του. Σκέφτηκε, "Τι άτυχος που είμαι! Τα πουλιά λερώνουν πάντα το δικό μου αυτοκίνητο!".
3. Νοητικό Φίλτρο: Ξεχωρίζετε μια μοναδική αρνητική λεπτομέρεια και επικεντρώνεστε σε αυτήν αποκλειστικά, έτσι ώστε η άποψή σας για την πραγματικότητα να "χρωματίζεται" ανάλογα, όπως χρωματίζει ένα ποτήρι με νερό μια σταγόνα μελάνης. Παράδειγμα : Κάνετε μια παρουσίαση σε συναδέλφους σας στη δουλειά και δέχεστε πολλά θετικά σχόλια απ� αυτούς για την δουλειά σας. Ένας όμως από αυτούς λέει κάτι που είναι σχετικά επικριτικό, και εσείς απασχολείστε συνεχώς με την αντίδρασή του για μέρες, αγνοώντας όλα τα θετικά σχόλια που εισπράξατε.
4. Παραγνώριση Θετικών: Αγνοείτε τις θετικές εμπειρίες επιμένοντας ότι αυτές "δεν μετράνε". Όταν κάνετε μια καλή δουλειά μπορεί να σκέφτεστε ότι δεν ήταν και τόσο καλή ή ότι ο οποιοσδήποτε θα μπορούσε να την είχε κάνει. Η παραγνώριση (υποτίμηση) των θετικών σας "κλέβει" την χαρά της ζωής και σας κάνει να νιώθετε ότι είστε ανεπαρκής και ότι δεν έχετε τις ανταμοιβές που θα έπρεπε.
5. Αυθαίρετα Συμπεράσματα: Βγάζετε συμπεράσματα αρνητικά, χωρίς όμως να υπάρχουν ενδείξεις που να υποστηρίζουν αυτό το συμπέρασμα. Διακρίνονται δύο είδη τέτοιας σκέψης :
α) "Διάβασμα" της σκέψης των άλλων : Χωρίς να ελέγξετε αν είναι έτσι, συμπεραίνετε αυθαίρετα ότι κάποιος αντιδρά αρνητικά σε σας.
β) Πρόβλεψη του μέλλοντος : Προβλέπετε ότι τα πράγματα θα πάρουν αρνητική τροπή για σας στο μέλλον. Π.χ., πριν από τις εξετάσεις μπορεί να λέτε, "Να πάρει η οργή! Όπως πάω σίγουρα θα αποτύχω". Ένας καταθλιπτικός μπορεί να λέει, "Ποτέ δεν θα γίνω καλά".
6. Μεγαλοποίηση ή Ελαχιστοποίηση: Μεγενθύνετε τη σπουδαιότητα των προβλημάτων σας, ή ελαχιστοποιείτε τη σημασία των θετικών εμπειριών σας. Π.χ., δεν προλαβαίνετε το χρονικό όριο για την παράδοση μιας εργασίας σας και λέτε, "Αυτή είναι η καταστροφή μου".
7. Συναισθηματική Συλλογιστική: Δέχεστε ότι τα αρνητικά συναίσθήματα που νιώθετε αντανακλούν την πραγματικότητα - αφού νιώθετε έτσι, άρα έτσι θα είναι. Π.χ., "Νιώθω αποτυχημένος. Πράγματι πρέπει να είμαι πολύ αποτυχημένος" ή "Νιώθω φοβερά ανήσυχος που θα πετάξω. Οι πτήσεις με αεροπλάνο πρέπει να είναι πολύ επικίνδυνες" ή "Νιώθω πολύ θυμωμένος. Πρέπει πράγματι να μου φέρθηκε πολύ άσχημα" ή "Νιώθω πολύ κατώτερος. Τελικά, μάλλον είμαι δεύτερης κατηγορίας άνθρωπος".
8. Πρέπει: Λέτε στον εαυτό σας ότι τα πράγματα θα έπρεπε να συμβούν όπως τα περιμένατε ή τα ελπίζατε. Ένας ταλαντούχος πιανίστας, αφού έπαιξε ένα πολύ δύσκολο κομμάτι σκέφτηκε, "Δεν θά έπρεπε να είχα κάνει τόσα πολλά λάθη". Αυτό τον έκανε να απογοητευτεί τόσο πολύ που εγκατέλειψε την εξάσκησή του για πολλές ημέρες. Οι φράσεις "πρέπει", "οφείλω", "έτσι είναι το σωστό" κ.λπ. έχουν όλες το ίδιο αρνητικό αποτέλεσμα. Οι φράσεις αυτές όταν κατευθύνονται προς εσάς τον ίδιο οδηγούν σ εαισθήματα ενοχής και απογοήτευσης. Όταν κατευθύνονται προς τους άλλους ή τον κόσμο γενικά, συνήθως οδηγούν σε αισθήματα θυμού και απογοήτευσης : "Δεν θά έπρεπε να ήταν τόσο πεισματάρης και εχθρικός".
Πολλοί άνθρωποι προσπαθούν να κινητοποιήσουν τους εαυτούς τους με φράσεις τύπου "πρέπει" - "δεν πρέπει", σα να είναι κάποιοι παράνομοι που πρέπει πρώτα να τιμωρηθούν πριν κάνουν κάτι. "Δεν έπρεπε να φάω αυτό το γλυκό". Αυτό συνήθως δεν λειτουργεί διότι όλα αυτά τα πρέπει σας κάνουν να επαναστατείτε και σας προκαλούν την τάση να κάνετε ακριβώς το αντίθετο.
9. Λανθασμένος Χαρακτηρισμός: Αυτή αποτελεί μια ακραία μορφή της διπολικής σκέψης.Αντί να πείτε "Έκανα ένα λάθος", χαρακτηρίζετε αρνητικά ολόκληρο τον εαυτό σας λέγοντας, "Είμαι αποτυχημένος". Μπορεί επίσης να χαρακτηρίσετε τον εαυτό σας "ανόητο", "ηλίθιο" ή "μια σκέτη αποτυχία". Ο χαρακτηρισμός είναι εντελώς παράλογος, διότι ο εαυτός σας δεν ταυτίζεται με τα πράγματα που κάνετε. Ανθρώπινες υπάρξεις υπάρχουν, αλλά "ανόητοι", "αποτυχημένοι" ή "ηλίθιοι" δεν υπάρχουν. Αυτοί οι χαρακτηρισμοί είναι άχρηστες αφαιρέσεις που οδηγούν σε θυμό, άγχος, απογοήτευση και χαμηλή αυτοεκτίμηση.
Μπορεί επίσης να χαρακτηρίζετε άλλους ανθρώπους.Όταν κάποιος κάνει κάτι με το οποίο δεν συμφωνείτε μπορεί να σκέφτεστε, "Αυτός είναι βλάκας". Με αυτόν τον τρόπο νιώθετε ότι το πρόβλημα με τον άλλον είναι στον "χαρακτήρα" του αντί να θεωρείτε ότι είναι στον τρόπο που σκέφτεται ή συμπεριφέρεται. Τον βλέπετε σαν ολοκληρωτικά κακό. Αυτό σας κάνει να αισθάνεστε εχθρότητα και να πιστεύετε ότι είναι αδύνατο να βρείτε τρόπους επικοινωνίας και να βελτιώσετε την κατάσταση.
10. Προσωποποίηση ή Εκτόξευση Kατηγοριών: Η προσωποποίηση συμβαίνει όταν θεωρείτε τον εαυτό σας αποκλειστικά υπεύθυνο για την έκβαση ενός - αρνητικού συνήθως - γεγονότος, το οποίο όμως δεν εξαρτάται αποκλειστικά από εσάς. Όταν μια μητέρα πήρε τον κακό έλεγχο του παιδιού της από το σχολείο είπε : "Αυτό αποδεικνύει πόσο κακή μητέρα είμαι" αντί να καθήσει να σκεφτεί τις αιτίες του προβλήματος και να βοηθήσει έτσι πραγματικά το παιδί της. Μιά άλλη γυναίκα όταν την χτύπησε ο σύζυγός της είπε : "Δεν θα με χτύπαγε αν ήμουν καλύτερη στο κρεβάτι". Η προσωποποίηση οδηγεί σε αισθήματα ενοχής, ντροπής, και ανεπάρκειας.
Κάποιοι άνθρωποι κάνουν το ακριβώς αντίθετο. Κατηγορούν τους άλλους ή τις καταστάσεις για τα προβλήματά τους, και παραβλέπουν αιτίες που μπορεί να συνεισφέρουν σε αυτά. Π.χ., "Ο λόγος που ο γάμος μου δεν πάει καλά οφείλεται στο ότι ο σύζυγός μου είναι τόσο παράλογος". Οι κατηγορίες αυτές ποτέ δεν αποδίδουν διότι συνήθως οι άλλοι θα απορρίψουν τις κατηγορίες και θα αμυνθούν με τον ίδιο τρόπο.

Quote:

---

Originally Posted by boo

ευχαριστω πολυ c.c.!
οποιος θελει και βρει κατι ενδιαφερον ας το γραψει.
οταν βρισκω κατι ενδιαφερον θα το ποσταρω

---

Καλό είναι να γράφεις και την πηγή.

Θερμή παράκληση, αποφύγετε την "ξερή" παράθεση άρθρων. Το φόρουμ προσφέρεται για συζήτηση, όχι για παράθεση άρθρων.
Είναι διαφορετικό -και εντελώς θεμιτό και νόμιμο και χωρίς θέματα πνευματικών δικαιωμάτων- να παρατεθεί ένα απόσπασμα άρθρου με στόχο τη συζήτηση πάνω στο θέμα που πραγματεύεται το άρθρο. Οτιδήποτε άλλο, είναι πρόβλημα.

Ευχαριστώ για την κατανόηση.