Αποφευκτική?

Υπερβολικη ευσυνειδησία
Υπερβολική ευαισθησία
Αίσθηση ότι "μπορεί να ενοχλήσω" αν παω να μιλησω ειδικα στα ατομα που συμπαθώ και θελω στην ζωη μου,υπερβολικό σεβασμός
Τάσεις φυγής
Αμηχανία κάποιες φορές ακόμα και σε απλά πράγματα"πχ καλημέρα",εντονη αισθηση αυτο-εικόνας,πιστευω πως όλοι με κοιτάνε καποιες φορες με το παραμικρό λάθος
Απροβλεπτότητα(λογω συναισθηματικών παραγοντων κα νοητική κοπωσης απο υπεραναλύσεις, μπορει καποιες φορές νς γίνω εντελώς εξωστρεφής και να μην με νοιάζει τίποτα,αλλα μετα νοιωθω σαν να αδειάζω και ξανακλείνομαι γιατι υπαρχει κινδυνος συναισθηματικού εκτροχιασμού,αυξανεται η ευαισθησια στις αντιδρασεις του περιγύρου)

Στα "σκοτεινά" μου,αυτά γίνονται:

Αντικοινωνικότητα
Εσωστρέφεια
Θυμός(μου αρέσει εκει και μενω λιγο γιατι το περιβάλλον αρχιζει και συγκλίνει προς τα μένα καθως βλεπουν την αλλαγή συμπεριφοράς)
Φόβος οτι με εκμεταλλεύονται ,οτι με κοροϊδεύουν,οτι με θεωρούν χαζό και μου κρύβουν πραγματα

Αρχικά να σου πω οτι δεν τα ακούω για 1η φορά όλα αυτά. Έχω εναν ξάδερφο που ένιώθε ακριβώς έτσι... Τώρα βέβαια έχει βελτιωθεί αρκετά η κατάστασή του...
Και να φανταστω προσπαθείς να τα αποβάλεις όλα αυτά??? ή απλά ήθελες να το αναφέρεις?

Ναι,προσπαθώ να τα διαλύσω γιατί τα εχω σιχαθεί,γιατί είναι σκέψεις που δεν έχουν να κάνουν με μένα,προκειται για σφάλματα που προκύπτουν επειδή εστιάζω σε λάθος πράγματα την λάθος στιγμή.
Προσπαθώ να μην παίρνω τα πράγματα στα σοβαρά και να μένω στην τωρινή χρονική στιγμή,μονάχα σε ότι κάνω εγώ.

Τα χαρακτηριστικά που περιγράφεις συγκλίνουν με την αποφευκτική διαταραχή προσωπικότητας και με την κοινωνική φοβία. Οι βασικές διαφορές μεταξύ τους είναι ότι στην αποφεκτικη διαταραχή το ατομο φοβάται τις κοινωνικές (διαπροσωπικές) σχέσεις, χαρακτηρίζει τη ζωή του απο την αρχή της και το επηρεάζει στους περισσοτερους αν όχι όλους τομείς, ενώ η κοινωνική φοβία αναφέρεται στο φοβο κοινωνικών συνθηκών, ξεκινάει αργότερα και περιορίζεται σε συγκεκριμένες καταστάσεις.

Εφόσον έχεις αναγνωρίσει το πρόβλημα η αλλαγή ειναι φυσικά εφικτή αλλά με προσπάθεια εκ μέρους σου. Κανένα πρόβλημα δεν λύνεται δια μαγείας ή με μικρή προσπάθεια.
Νομίζω πρέπει να εξασκηθείς στην διεκδικητικότητα, στις κοινωνικές δεξιότητες και στο πως να έχεις μια σταθερή θετική αυτο-εικόνα.

Quote:

---

Originally Posted by Σαπουνάκι μπάνιου

Υπερβολικη ευσυνειδησία
Υπερβολική ευαισθησία
Αίσθηση ότι "μπορεί να ενοχλήσω" αν παω να μιλησω ειδικα στα ατομα που συμπαθώ και θελω στην ζωη μου,υπερβολικό σεβασμός
Τάσεις φυγής
Αμηχανία κάποιες φορές ακόμα και σε απλά πράγματα"πχ καλημέρα",εντονη αισθηση αυτο-εικόνας,πιστευω πως όλοι με κοιτάνε καποιες φορες με το παραμικρό λάθος
Απροβλεπτότητα(λογω συναισθηματικών παραγοντων κα νοητική κοπωσης απο υπεραναλύσεις, μπορει καποιες φορές νς γίνω εντελώς εξωστρεφής και να μην με νοιάζει τίποτα,αλλα μετα νοιωθω σαν να αδειάζω και ξανακλείνομαι γιατι υπαρχει κινδυνος συναισθηματικού εκτροχιασμού,αυξανεται η ευαισθησια στις αντιδρασεις του περιγύρου)

Στα "σκοτεινά" μου,αυτά γίνονται:

Αντικοινωνικότητα
Εσωστρέφεια
Θυμός(μου αρέσει εκει και μενω λιγο γιατι το περιβάλλον αρχιζει και συγκλίνει προς τα μένα καθως βλεπουν την αλλαγή συμπεριφοράς)
Φόβος οτι με εκμεταλλεύονται ,οτι με κοροϊδεύουν,οτι με θεωρούν χαζό και μου κρύβουν πραγματα

---

Σορρυ που επεμβαινω αλλα εχω παρατηρησει οτι χαρακτηριστικα προσωπικοτητων ανθρωπων..πλεον οι ειδικοι τα εχουν κανει διαταραχες...δλδ δεν υπαρχει κανενα πλεον χαρακτηριστικο συμπεριφορας που να μην αποτελει διαταραχη..
αναρωτιεμαι λοιπον...ενας ανθρωπος που ειναι απλα διακριτικος..κ ντροπαλος αρκετα...δεν θελει να ενοχλει ή που οταν κανει ενα λαθος πχ σε μια ομαδα πχ...κατα την διαρκεια ενος μαθηματος χορου ή οταν περναει μπροστα απο μια καφετερια κ σκονταψει..κ νιωσει ντροπη κ οτι τον κοιταει ολος ο κοσμος, αμεσως το λεμε "διαταραχη"?
υπαρχει ανθρωπος που να μην ντρεπεται το κοινο? τα βλεμματα πανω του?? η να πεφτει κ να τσακιζεται στη μεση του δρομου κ να μην νιωσει αβολα?
γιατι ολα αυττα να αποτελουν διαταραχη λοιπον?
κ γιατι οταν θελουμε παραπανω σημασια , θυμωνουμε κ τρωμε κολλημα...λογικο δεν ειναι?
εχω παρατηρησει οτι οποιαδηποτε συμπριφορα πλεον στις μερες μας, οι ειδικοι την παιρνουν κ της δινουν το ονομα μιας διαταραχης..
ειναι τοσο κακο να φοβασαι το κοινο? να φοβασαι μην εκτεθεις? πρεπει δλδ ολοι να ειμαστε ανετοι ?
το οτι καποιοι λενε "καλημερα " κ κοκκινιζουν ειναι τοσο κακο??
εγω παντως δεν βρισκω κανενα κακο σε ολα αυτα........τι να πω.

Quote:

---

Originally Posted by anxious4ever

Σορρυ που επεμβαινω αλλα εχω παρατηρησει οτι χαρακτηριστικα προσωπικοτητων ανθρωπων..πλεον οι ειδικοι τα εχουν κανει διαταραχες...δλδ δεν υπαρχει κανενα πλεον χαρακτηριστικο συμπεριφορας που να μην αποτελει διαταραχη..
αναρωτιεμαι λοιπον...ενας ανθρωπος που ειναι απλα διακριτικος..κ ντροπαλος αρκετα...δεν θελει να ενοχλει ή που οταν κανει ενα λαθος πχ σε μια ομαδα πχ...κατα την διαρκεια ενος μαθηματος χορου ή οταν περναει μπροστα απο μια καφετερια κ σκονταψει..κ νιωσει ντροπη κ οτι τον κοιταει ολος ο κοσμος, αμεσως το λεμε "διαταραχη"?
υπαρχει ανθρωπος που να μην ντρεπεται το κοινο? τα βλεμματα πανω του?? η να πεφτει κ να τσακιζεται στη μεση του δρομου κ να μην νιωσει αβολα?
γιατι ολα αυττα να αποτελουν διαταραχη λοιπον?
κ γιατι οταν θελουμε παραπανω σημασια , θυμωνουμε κ τρωμε κολλημα...λογικο δεν ειναι?
εχω παρατηρησει οτι οποιαδηποτε συμπριφορα πλεον στις μερες μας, οι ειδικοι την παιρνουν κ της δινουν το ονομα μιας διαταραχης..
ειναι τοσο κακο να φοβασαι το κοινο? να φοβασαι μην εκτεθεις? πρεπει δλδ ολοι να ειμαστε ανετοι ?
το οτι καποιοι λενε "καλημερα " κ κοκκινιζουν ειναι τοσο κακο??
εγω παντως δεν βρισκω κανενα κακο σε ολα αυτα........τι να πω.

---

Συμφωνώ απόλυτα! Γεμίσαμε ταμπελάκια....

Ναι κ στην τελικη ολοι φοβομαστε μη μας κρυβουν πραμκατα,μη πληγωθουμε και και και αυτο δε σημαινει οτι υπαρχει διαταραχη,δειχνεξ μια ανασφαλεια η οποια θελει πολλη δουλεια με εμας τους ιδιους η με με κάποιον ειδικό..Δεν πάνε στον ειδικό μονο οσοι έχουν διαταραχές..

που το διαβασες οτι καποιος ειδικος θα πει οτι αν ντραπεις γιατι σκουντουφλησες εχεις διαταραχη;;;εαν δεν ντραπεις περισσοτερο απο τους περισσοτερους δεν εχεις προβλημα
διαταραχη ειναι οτιδηποτε εξω απο τον μεσο ορο, το οποιο εμποδιζει με καποιο τροπο την επιβιωση σου.
εαν εισαι 3 μετρα η μονο 80 εκατοστα τοτε υπαρχει προβλημα οπως και αν εχεις αυτια 20 εκατοστα μεγαλα ακομα και αν σε βοηθανε να ακους καλυτερα. γιατι δεν το καταλαβαινεις;;;

Quote:

---

Originally Posted by nikos2

που το διαβασες οτι καποιος ειδικος θα πει οτι αν ντραπεις γιατι σκουντουφλησες εχεις διαταραχη;;;εαν δεν ντραπεις περισσοτερο απο τους περισσοτερους δεν εχεις προβλημα
διαταραχη ειναι οτιδηποτε εξω απο τον μεσο ορο, το οποιο εμποδιζει με καποιο τροπο την επιβιωση σου.
εαν εισαι 3 μετρα η μονο 80 εκατοστα τοτε υπαρχει προβλημα οπως και αν εχεις αυτια 20 εκατοστα μεγαλα ακομα και αν σε βοηθανε να ακους καλυτερα. γιατι δεν το καταλαβαινεις;;;

---

Εσύ δεν βρίσκεις οτι γίνονται πολύ εύκολα πια οι διαγνώσεις για διαταραχές; Δεν επιδιωκω καμιά αντιπαράθεση, απλά κουβέντα κάνουμε.
Το να είναι κάποιος τόσο ντροπαλός που αυτό να τον κάνει να μένει κλεισμένος σπίτι του για παράδειγμα, το καταλαβαίνω, αλλά το να είναι απλά πιο ντροπαλός από τον μέσο όρο, αυτό γιατί αποτελεί διαταραχή; Θα μου πεις, δυσκολεύει την ζωή του, μα πολλά χαρακτηριστικά μας όλων, "δυσκολεύουν" την ζωή μας κι όσο μπορούμε προσπαθούμε να τα βελτιώσουμε. Αλλά γιατί θα πρέπει να ανήκουμε όλοι στον μέσο όρο; Πάντα υπήρχαν πιο ντροπαλοί άνθρωποι για παράδειγμα κι αυτό δεν αποτελούσε πρόβλημα, δεν του βάζαμε ταμπέλα ούτε προσπαθούσαμε να το "γιατρέψουμε" με φάρμακα. Γιατί θα πρέπει να είμαστε όλοι σουπερ κοινωνικοί, πάντα χαρούμενοι και γελαστοί και άνετοι;
Και στην τελική ποιον εξυπηρετούν οι ταμπέλες; Δηλαδή άντε και είπαμε οτι αυτός ο άνθρωπος δεν είναι απλά ντροπαλός, αλλά έχει την τάδε διαταραχή, σε τι ακριβώς θα τον βοηθήσει αυτό;

Αυτό που θέλω να πω είναι οτι σαφώς υπάρχουν διαταραχές και άνθρωποι που χρειάζονται βοήθεια από ειδικό, αλλά διαπιστώνω μια τάση να βαφτίζονται όλα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος ως διαταραχές σα να απαγορεύεται η διαφορετικότητα πια και τα "ψεγάδια".
Είναι κάτι ανάλογο με τα εξωτερικά χαρακτηριστικά που ξαφνικά πρέπει να είμαστε όλοι με συγκεκριμένες αναλογίες, συγκεκριμένο χρώμα ματιών, δέρματος κτλ προσπαθώντας να φτιάξουμε την άρια φυλή.

Αντιλαμβάνομαι τι λες.Όμως δεν έχω απευθυνθεί σε ειδικό,ούτε μου είπε κανείς άλλος ότι είναι "διαταραχή" και πρέπει να το διορθώσω.

Είναι όμως προσωπικό χαρακτηριστικό και βίωμα που μου δημιουργεί προβλήματα και θέλω να βελτιώσω.Από μόνος μου,όχι επειδή μου ειπαν οτι ειναι διαταραχή.Επομένως αυτό έχει μεγαλύτερη σημασία.Ποια συναισθήματα δημιουργούνται στο υποκείμενο,και σε ποιο βαθμό αυτό τα αποδέχεται ή επιδιώκει να τα μεταβάλλει ή και τα δυο ταυτόχρονα...

Magdalinx μου άρεσε η συμβουλή σου,ιδιαίτερα ο όρος "διεκδικητικότητα" που ανέφερες!

μμια χαρα εισαι δεν εχεις τιποτα! κατσε στ αυγα σου..το να εισαι ευσυνειδητος , διακριτικος κ ντροπαλος ειναι πολυ καλο στις μερες μας! χρειαζεται αυτη η κοινωνια ανθρωπους ευαισθητους κ ευσυνειδητους.
ετσι θα προσελκυεις κ ατομα που εκτιμουν αυτα τα χαρακτηριστικα σου.
εγω δε βρισκω κανενα προβλημα σε οσα λες..κ η εσωστρεφεια ακομα ειναι επισης πολυ καλη...
δεν χρειαζεται να ειμαστε σουπερ κοινωνικοι..κ αυτο κακο κανει.
αν εχεις μερικες παρεες, περνας καλα κ νιωθεις ανετα μαζι τους ..ολα καλα..
αν βλεπεις οτι διαταρασεται το συναιασθημα σου, πχ κλαις συνεχεια ή εχεις στρες τοτε μπορουμε να μιλησουμε πιστευω για κατι μη λειτουργικο.
εφοσον υπαρχει λειτουργικοτητα δεν βλεπω κανενα απολυτως προβλημα.

οι ταμπελες σε κανουν να νιωθεις ακομα πιο προβληματικος.αν εχεις θεματα πηγαινε σε εναν ψυχολογο.εγω εκανα το λαθος και πηγα κατευθειαν ψυχιατρο και ξεκινησαν με το καλημερα τα φαρμακα κι ακομα παιρνω εδω και 4 χρονια..ισως να δουλευες λιγο την αυτοπεποιθηση σου που μπορει να προκαλει αυτα τα συναισθηματα.

Ναι,είναι σίγουρο ότι ο πυλωνας του θέματο ειναι η αυτοπεποίθηση,η οποία κλονίζεται από την υπερβολική ενσυναίσθηση .

Anxious4ever ευχαριστώ για την επιμονή σου.Εστιάζεις στην αυτοαποδοχή.Το έχω δοκιμάσει πάρα πολλές φορές,και στην πραγματικότητα αυτό πιστευω οτι ειναι ο σωστός δρόμος.Όμως ενώ νοιώθω εντάξει με μένα,νοιώθω μια θυματοποίηση απέναντι στους αλλους.Νοιώθω ότι με εκμεταλλεύονται ή με κοροϊδεύουν,νοιώθω πως αυτή η αθωότητα γίνεται αντικείμενο περιφρόνησης από το οικείο περιβάλλον.Έτσι,ένα μέρος μου νοιώθει απίστευτα θυμωμένο και θέλει να αντιδράσει.Νοιώθω ότι έχω ανεχτεί και καταπιεί πράγματα στην προσπάθειά μου να κάνω το καλύτερο δυνατό για όλες τι πλευρές.

Ο θυμός ειναι δεδομένος.Όμως θελω να τον κάνω κίνητρο και κουράγιο,και όχι να τον διοχετεύσω έξω σαν οργή.

Ωραια εφοσον νιωθεις ετσι κ ενοχλει εσενα κατα κυριο λογο..τοτε πηγαινε σε καποιον ψυχοθεραπευτη να σε βοηθησει, να εξωτερικευσεις οποιοδηποτε αισθημα θυμου εχεις..δεν χανεις σιγουρα τιποτα..μονο καποια χρηματα..

Quote:

---

Originally Posted by Σαπουνάκι μπάνιου

Ναι,είναι σίγουρο ότι ο πυλωνας του θέματο ειναι η αυτοπεποίθηση,η οποία κλονίζεται από την υπερβολική ενσυναίσθηση .

Anxious4ever ευχαριστώ για την επιμονή σου.Εστιάζεις στην αυτοαποδοχή.Το έχω δοκιμάσει πάρα πολλές φορές,και στην πραγματικότητα αυτό πιστευω οτι ειναι ο σωστός δρόμος.Όμως ενώ νοιώθω εντάξει με μένα,νοιώθω μια θυματοποίηση απέναντι στους αλλους.Νοιώθω ότι με εκμεταλλεύονται ή με κοροϊδεύουν,νοιώθω πως αυτή η αθωότητα γίνεται αντικείμενο περιφρόνησης από το οικείο περιβάλλον.Έτσι,ένα μέρος μου νοιώθει απίστευτα θυμωμένο και θέλει να αντιδράσει.Νοιώθω ότι έχω ανεχτεί και καταπιεί πράγματα στην προσπάθειά μου να κάνω το καλύτερο δυνατό για όλες τι πλευρές.

Ο θυμός ειναι δεδομένος.Όμως θελω να τον κάνω κίνητρο και κουράγιο,και όχι να τον διοχετεύσω έξω σαν οργή.

---

Έχεις αναζητήσει τα δικά σου κίνητρα σε κάθε περίπτωση; Εννοώ, πολλές φορές δίνουμε πολλά, ανεχόμαστε πολλά κτλ οχι γιατί είμαστε τόοοοσο καλοί άνθρωποι όσο θέλουμε να πιστεύουμε για τους εαυτούς μας, αλλά γιατί οι ίδιοι έχουμε ανάγκη την αποδοχή των άλλων. Αυτό κυρίως συμβαίνει όταν εμείς δεν αποδεχόμαστε τον εαυτό μας και έτσι αναζητάμε αυτή την αποδοχή στους έξω. Τότε ένα κομμάτι του εαυτού μας φυσικά αντιδρά και θυμώνει γιατί νιώθει οτι εξαπατήθηκε και δεν πήρε τελικά αυτό που περίμενε να πάρει.
Όταν είμαστε περισσότερο συνειδητοποιημένοι και εστιάζουμε στο γιατί κάνουμε κάτι πριν το κάνουμε, τι περιμένουμε από αυτό, τι προσδοκίες έχουμε, τότε νομίζω οτι ελαχιστοποιείται ο κίνδυνος του θυμού μετά και της θυματοποίησης.

Οσο εισαι πολυ νεος , τοσο νοιαζεσαι για την γνωμη των αλλωνων , ειναι φυσιολογικο , οσο μεγαλωνεις , τοσο αποκτας συνειδηση του ποιος εισαι , τι αξιζεις , και τοτε μονο ερχεται η σιγα σιγα η αυτοπεποιθηση ( αν ερθει ) ..........
υπαρχουν και στρεβλωσεις στην διαδικασια αυτη , καποιος που εχει πολυ νεος ' αυτοπεποιθηση ' , χωρις εμπειριες , υποκρυπτει ενα πιθανο συμπλεγμα κατωτεροτητας ..............

Αμφισβητώ συνέχεια τον εαυτό μου και αποταυτίζομαι.Κάνω διαφορετικές εντελώς σκέψεις,δεν επιτρέπω σε καμία παθογενεια να με καταβάλλει.Κάνω αλλες επιλογές,είμαι οτι εγω θέλω να είμαι,ούτε ότι ήμουν,ούτε ότι νόμιζα ότι είμαι,ούτε οτι οι αλλοι νομίζουν ή θελουν να είμαι.Αύξησα τον ελεγχο σκέψεων ,και προσελκύω νέα πράγματα αρκετά απότομα αλλά είναι τετοια η επιθυμία αλλαγής που δεν ακούω καμία αναστολή,ακόμα και αν υφίσταται και την νοιώθω.Είμαι πολύ σίγουρος,αλλά ταυτόχρονα φοβάμαι πάρα πολύ.

Νοιώθω αυξημένη αυτοκυριαρχία.Νομίζω πως μπορώ να αντιμετωπίσω οτι μου συμβαίνει,το οποίο το βλεπω καθαρά αλλα ένα μου κομματι φοβαται έντονα.Δεν νομίζω ότι ειναι ψευδαίσθηση.Όμως πιέζω τον εαυτό μου,δεν ξερω αν μπορώ να χειριστω μια τεράστια αλλαγή και σε διαστήματα παύσης εχω ταση για εμετό,μια αόριστη απειλή εκτροχιασμού.Τι να κάνω,να συνεχίσω?Θέλω να επιμεινω