Καλησπέρα,δεν ξέρω γιατί γράφω εδώ..
Ίσως θέλω να μιλήσω με κάποιον "άγνωστο".. Λένε οτι είναι πιο εύκολο να εξωτερικεύσεις τα συναισθήματά σου όταν μιλάς σε αγνώστους που δε σε γνωρίζουν..Βρήκα το φόρουμ τυχαία κ διάβασα πολλές ιστορίες εδώ μέσα μέχρι να πάρω το θάρρος να γράψω κ 'γω..
Είμαι 28 χρονών κ τα τελευταία 6,7 χρόνια νιώθω ένα ράκος.Είχα αυτοκτονικές τάσεις,πάντα τριγύριζε αυτό στο κεφάλι μου.Πλέον το έχω αποβάλλει.Με πάρα πολύ κόπο κ προσωπική προσπάθεια αλλά το έχω αποβάλλει.Αυτό όμως είναι το κερασάκι σε μια ολόκληρη τούρτα.Νιώθω χάλια.Ψυχολογικά κ σωματικά.Δεν έχω διάθεση να κάνω τίποτα,δεν έχω δύναμη να κάνω τίποτα.Τώρα,δεν θέλω να βγω από το σπίτι μου,δε θέλω να γνωρίσω κανένα καινούργιο άτομο,δεν θέλω αυτή τη στιγμή να κάνω καινούργιους φίλους ( τί να τους πω? ότι δεν είμαι καλά? οτι τα ενδιαφέροντα μου έχουν πάψει πια να με κάνουν να δημιουργώ?? Πώς αυτό με κάνει εμένα ενδιαφέρων άτομο για να με γνωρίσουν.?Δε θέλω καν να μπω σε αυτή τη διαδικασία..) Είμαι πολύ εσωστρεφής χαρακτήρας,δε πολυμιλάω για τη ζωή μου κ τις σκέψεις μου.. Αφού ακόμα κ εδώ σκέφτομαι να μη γράψω κ πω πολλά για να μη σας τα ζαλίσω. Θα το κάνω όμως γιατί κάπου-κάπως πρέπει να τα βγάλω από μέσα μου.Μου αρέσει να μένω μόνη μου τις περισσότερες ώρες της μέρας ή να πω καλύτερα τις περισσότερες μέρες της βδομάδας θα επιλέξω μια μόνο μέρα να δω κάποιον φίλο κ αυτό με το ζόρι.Πλέον κ αυτό έχει χαθεί καθώς άλλαξα πόλη κ δεν έχω κανέναν γνωστό. Δεν ήμουν ποτέ καταθλιπτική.Έτσι τουλάχιστον νομίζω. Τελευταία έχει παραγίνει το κακό.. Βάζω τα κλάματα σε άσχετες φάσεις,όταν θα μείνω μόνη ή όταν βλέπω κάτι όμορφο ή κάποιο βιντεάκι ή κάποια κίνηση αλληλεγγύης κ θέλω να κλάψω. Με λυγμούς. Έχω τάσεις φυγής,πάντοτε είχα. Δε με χωράει ο τόπος. Όπου κ να είμαι θέλω να φεύγω. Χωρίς να γνωρίζω το γιατί.Απλά δεν αισθάνομαι καλά.Έχω παρεξηγηθεί αμέτρητες φορές από φίλους που όπως είναι φυσικό δεν κατανοούν τη φυγή μου κ απλά χανόμαστε. Αυτό με θλίβει αφάνταστα κ με κάνει να μην θέλω να γνωρίσω άλλο κόσμο. Δεν έχω πολλούς φίλους.Είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού κιόλας.. Ζω με τον φίλο μου που όταν τον γνώρισα ήταν η χαρά της ζωής,ένας άνθρωπος δραστήριος,πάντα χαμογελαστός,χαρούμενος,σε έκανε να γελάς κ μόνο που τον έβλεπες. Νομίζω πως τον πήρε η μπάλα κ αυτόν κ ρίχνω το φταίξιμο σε 'μένα..Προσπαθούσε να με κάνει να νιώσω καλύτερα αλλά μάταια.Φύγαμε από την πόλη που μέναμε γιατί εγώ είχα βαρεθεί-αποκοπεί-δεν είχα δουλειά,ένιωθα εξουθενωμένη κ ταλαιπωρημένη..Αυτός ήταν καλά,είχε τους φίλους του,ειχε τη δουλειά του αλλά δεν ένιωθε καλά που με έβλεπε έτσι..Κ έτσι,φύγαμε προς αναζήτηση ενός καλύτερου τρόπου ζωής,για ένα καλύτερο τρόπο διαβίωσης.Μα μόνο αυτό δεν έγινε! Πλέον εδώ που είμαστε,είμαστε μόνοι,χωρίς φίλους,χωρίς ενδιαφέροντα κ δυστυχώς χωρίς δουλειά.Φάνηκα εγώ δυνατή τους πρώτους 2 μήνες αλλά βλέποντας τον να τον παίρνει κ αυτόν η κατρακύλα,ξαναέπεσα...Πώς τώρα εγώ να βοηθήσω αυτόν? Πώς τώρα εγώ θα βοηθήσω τον εαυτό μου..? Νιώθω υπαίτια για όλα αυτά που έκανε για μένα κ αντ'αυτού έχασε όλα όσα τον γέμιζαν σαν άνθρωπο κ του χάριζαν ενέργεια για να συνεχίζει. . Δεν ξέρω τί να κάνω για να φτιάξω τη ζωή μου. Δεν ξέρω αν αυτό που νιώθω είναι κατάθλιψη ή όχι.Δεν είχα ποτέ,νομίζω.Αλλά κανα 2 φίλοι, μου το πέταξαν κάποια στιγμή παλιά.Να πώ οτι δεν έχω δει ποτέ κάποιον ψυχοθεραπευτή~ψυχολόγο κ ούτε έχω πάρει ποτέ αντικαταθλιπτικά κ άλλα χάπια..Γενικότερα,αποφεύγω τις χημείες.Έχω γίνει χορτοφάγος κ προσπαθώ να κάνω σωστή διατροφή κ γυμναστική αλλά τις περισσότερες φορές βαριέμαι να σηκωθώ από το κρεβάτι μου κ να κάνω κάτι για 'μένα. Σκέφτομαι το μέλλον μου κ δε βλέπω κάτι καλό.Για την ακρίβεια δεν βλέπω τίποτα!! Ίσως τα νιώθω όλα αυτά γιατί δεν εχω καταφέρει να κάνω αυτά που ήθελα να κάνω στη ζωή μου.Ίσως κ να μην έχω κάτι αλλά είναι πολλά τα χρόνια που νιώθω έτσι. Δε θα μπορούσα ποτέ να τα πω όλα αυτά κ άλλα πολλά που δε γράφω,σε κάποιον φίλο ή συγγενή μου. Θα ένιωθα ντροπή κ απομονωμένη... Ποιός είναι ο τρόπος να το ψάξω καλύτερα..??Πιός είναι ο τρόπος για να βελτιώσω τα συναισθήματά μου...??
