Οριακό σημείο

Καλησπερα σας,

Τα τελευταία χρόνια παλεύω με το τέρας της κατάθλιψης. φέτος λοιπόν αποφάσισα να πάρω τη ζωή στα χέρια μου και να απογαλακτιστώ από το πατρικό μου σπίτι, μένοντας μόνος. Δυστυχώς λόγω απειρίας αλλα και των γνωστών εξωγενών παραγόντων της κρίσης (πχ οικονομικό) βλέπω το τέρας να φουντώνει πάλι. Να μη με αφήνει να χαρώ τίποτα, ενώ στην ουσία τα έχω όλα (πλην της ψυχικής μου υγείας). Πνίγομαι με το παραμικρό, βλέπω την αρνητική πλευρά των πραγμάτω. Κάνω ψυχοθεραπεία τα τελευταία χρόνια αλλά ξανακύλησα, και μια από τις προτεινόμενες θεραπείες είναι αυτή με αντικαταθλιπτικά. Να σημειώσω πως το άγχος μου κάνει πάρτυ, είμαι με βενζοδιαζεπίνες τους τελευτάιους 3 μήνες, τις οποίες κατάφερα και τις μείωσα στο ελάχιστο δυνατόν. Όμως είμαι αρνητικός στα φάρμακα, παρότι έπαιρνα και παλαιότερα. Ο γιατρός μου μου είπε πως αν βλέπω αρνητικά τα φάρμακα, δε θα βοηθηθώ στην ουσία. Προσπαθώ να βρω τη ρίζα του κακού, να το βγάλω μια και καλή, αλλά νιώθω ανίκανος. Βέβαια οι άλλοι γύρω μου με αναφέρουν ως αδύναμο παρά ανίκανο. Στο καθημερινό μενού: εκνευρισμός, αδυναμία, κούραση (και σωματική λόγω αυξημένου ωραρίου εργασίας), έλλειψη ενδιαφέροντος, αυπνίες, ταχυκαρδίες, εγρήγορση
Είχα την ανάγκη να τα πω κάπου, γιαυτό και μιλάω εδώ. Ευχαριστώ όσους τα διαβάσουν

Το ίδιο θέμα αντιμετωπίζω κι εγώ με τη φαρμακευτική αγωγή, είμαι πολύ αρνητική κι ο γιατρός μου έχει την πεποίθηση ότι δεν θα με βοηθήσουν. Εφόσον, έχεις κάνει χρόνια ψυχοθεραπεία δεν βοηθήθηκες στο να ανακαλύψεις τι είναι αυτό που σε φέρνει στο σημείο αυτό;

Εχω βρει τι με φέρνει στο σημείο αυτό, αλλά νιώθω αβοηθητος κάποιες φορές. Αυτοσαμποτάρομαι. Φοβάμαι να ανοιχτώ (σε όλα τα θέματα) και νομίζω οί φοβοι μου με κρατάνε πίσω ενώ επιζητώ μια υπέρμετρη ασφάλεια σε όλους τους τομείς της ζωής μου

Φαντάζομαι ότι τα ψυχολογικά σου προβλήματα ξεκινούν από το οικογενειακό σου περιβάλλον.....όπως και όλων των ανθρώπων στο σύνολο.Το αναλύετε αυτό το κομμάτι με τον ψυχολόγο σου;

Ναι το αναλύουμε και το έχουμε αναλύσει διεξοδικά, αλλά μπαίνω σε φαύλους κύκλους που δύσκολα βγάινω. Στο παρελθόν έχω πάρει αγωγή αλλά φαίνεται ότι στην πρώτη (αντικειμενική) δυσκολία, εμένα μου φαίνεται βουνό

Αν είσαι ικανοποιημένος με την ψυχολόγο σου μείνει εκεί,αν όχι - δηλαδή πηγαίνεις πολύ καιρό αλλά είσαι στάσιμος ψυχολογικά τότε δεν είναι καλή! Και μάλλον πρέπει να αλλάξεις!

Υποτίθεται μέσα από την ψυχοθεραπεία σταδιακά πρέπει να έρχεται η μεταμόρφωση,αλλιώς δεν είναι καλή η ψυχοθεραπεία.

Ένα χρόνο κάνω ψυχοθεραπεία αλλά αυτός ο χρόνος ήταν αρκετά έντονος για μένα, λόγω κυρίως εξωτερικών παραγόντων που ανέτρεψαν τα μέχρι τότε δεδομένα

Σε καταλαβαινω αγαπητό μέλος.
Εγω παλεύω ακόμα και με φαρμακευτική αγωγή...
ομως κακα τα ψέματα αυτο που πραγματικά σε βοηθάει να ξεπερασεις μια τετοια κατασταση ειναι..να ερχεσαι
αντιμετωπος με τους φόβους σου...αλλιως οι φαυλοι κυκλοι θ διαιωνιζονται...παρε κουραγιο,"δάγκωσε λιγο τα χείλη" ΚΑΙ πες δε θα το αφησω να με νικησει!! Οι περισσοτεροι φόβοι ειναι στο μυαλό μας...
Καλη τυχη! Ευχομαι τα καλυτερα σε ολους μας...

Οι περιβαλλοντικοί παράγοντες παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο και δυστυχώς παρακολύουν σε πολλές περιπτώσεις την ίαση, ή έστω τον ερχομό της γαλήνης. Η ψυχοθεραπεία ούτως ή άλλως είναι ένα βήμα μποροστά, δύο βήματα πίσω. Χρειάζεται αγώνα για να ενεργοποιηθείς και να αντιμετωπίσεις ότι σε βαραίνει, σε πληγώνει και σε τραβά στον πάτο γενικότερα. Πολλές φορές είναι ευκολότερο, το να λιμνάσεις και να τραβηχτείς στη γωνία για να "γλύψεις τις πληγές σου", από το να προσπαθείς και να αγωνίζεσαι. Κάθε φορά πρέπει να χτυπάς τη ρίζα, μέχρι να σταματήσει να υπάρχει.

Σας ευχαριστώ για τη βοήθεια. Δεν ξερω αν είναι καλή η όχι η ψυχοθεραπεία που κάνω. Η αλήθεια είναι οτι οι αλλαγές είναι πολλές. Έμεινα μόνος μου, σιγα σιγα φευγω απο τους γονείς μου και παίρνω τη ζωη στα χερια μου. Αλλα δυσκολεύομαι πολύ. Μένω σε ένα σπιτι μονος μου και φοβάμαι, νιωθω ότι δε κανω καλες επιλογές αλλα κάνω βιαστικές επιλογές, αναγκαίες για να ωριμάσω. Η αλήθεια είναι ότι είμαι πιο ήρεμος, αλλά και πάλι όχι στο βαθμό που το ήθελα. Παίρνω τελικά αντικαταθλιπτικά. Το πρόβλημα μου έχει σωματοποιηθεί (αυπνιες, ταχυπαλμία, τρέμουλο). Μου φταίνε όλα και δε μπορώ να χαρώ αυτά που έχω καταφέρει μόνος μου

Όσο αφορά το σπίτι...νιώθω ότι δεν επέλεξα καλά, νιώθω φόβο και έκθεση

Quote:

---

Originally Posted by Electrical

Όσο αφορά το σπίτι...νιώθω ότι δεν επέλεξα καλά, νιώθω φόβο και έκθεση

---

Θες να μιλησεις περισσοτερο για αυτο;; τι φοβασαι ακριβως ;

Επανέρχομαι στο θέμα μιας και είχα σκοπό να ανοίξω καινούριο...

Μένω σε ισόγειο παλιάς πολυκατοικίας σχετικά, στη πλευρά του δρόμου. Νιώθω εκτεθειμένος, σα να μη μπορώ οριοθετήσω το χώρο μου. Μένω μόνος. Το σπίτι είναι μεγαλούτσικο για ένα ατομο (3άρι). Νιώθω ότι τα βλέματα των περαστικών είναι σε μένα.
Με ενοχλούν όλοι οι θόρυβοι, οι γείτονες που περπατάνε, τα παιδιά που παίζουν δυνατά στο από πάνω διαμέρισμα, η μέτρια θέρμανση, πράγματα καθημερινά και συνηθισμένα στην ελληνική πολυκατοικία. Νιώθω ότι δεν επέλεξα σωστά, είχα πει να μην επιλέξω ισόγειο, αλλά και η γειτονιά είναι "γειτονιά" αλλά και με βολεψε από αποστάσεις. Δεν είχα υπολογίσει όλα αυτά που σας λέω.
Ακούω την εξώπορτα και λες και περιμένω να ανοίξει να κάνει θόρυβο, το ίδιο και με τους γείτονες. Περιμένω για να τονίσω τα όποια αρνητικά νιώθω. Πρέπει να μιλήσω στο θεραπευτή μου, αλλά δε ξέρω αν μπορεί να με βοηθήσει. Ενα χρόνο τώρα και δε μπορώ να συνηθίσω, όλα στο μυαλό μου μεγεθύνονται. Νιώθω ότι δεν έχω τη ποιότητα ζωής που θέλω, αλλά μέχρι εδώ μου επιτρέπουν τα οικονομικά μου.
Πως θα συνηθίσω τη κατάσταση;

Ο θεραπευτης σου σε βλεπει εβδομαδιαιως? Κανετε συνεδριες?

Κάνουμε συνεδρίες ναι, κάθε 15 μέρες. Είναι της ψυχαναλυτικής σχολής

πες μου λιγο ποσο εισαι κ ποσα χρονια περιπου εισαι χαλια?

Είμαι 31, σε ψυχιάτρους και ψυχοθεραπευτές τρέχω από τα 23. Έχω δει μεγάλη βελτίωση αλλά ακόμα προσπαθώ με τα βασικά θεωρώ