Printable View
Καλησπέρα,
Όλοι σε αυτό το site παλεύουμε για να διώξουμε, να διακόψουμε, να απωθήσουμε, ή να αρνηθούμε τα συναισθήματά μας, μήπως τελικά το υγιές και αυτό που είχα διαβάσει κάπου είναι να προσπαθούμε να νιώθουμε το άγχος, τη θλίψη, τον πόνο, κτλ γιατί έτσι θα είμαστε πιο καλά μέσα μας; Μήπως μια άρρωστη κοινωνία δεν έχει αυτή τη γνώση ή δεν θέλει να την έχει για να παραμείνει άρρωστη;
Με έχει απασχολήσει και εμένα πάρα πολλές φορές.Τα συναισθήματα είναι ένα χάος..Είναι υποκειμενικές καταστάσεις μιας συνείδησης στην τριβή της με το περιβάλλον.Σίγουρα είναι αρνητικό να καταπιέζονται.Όμως είναι συνδεδεμένα με την σκέψη και την μνήμη και υπάρχει και ο κίνδυνος να διαιωνίζονται.Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι το σωστό όσον αφορα την διαχείρισή τους.
Αυτό που προσπαθώ εγώ τελευταία είναι να αφήνω περιθωριο έκφρασης σε ένα συναίσθημα την στιγμη δημιουργίας του,αλλά αφου φύγει αυτη η στιγμή να σταματήσω να ασχολούμαι μαζί του.
Τα καταπιεσμένα συναισθήματα σίγουρα πρέπει να βρεθεί ο τρόπος να αποσυμπιεστούν γιατί θα σκάσουν κάποια στιγμή σαν φούσκα.Και πάλι,ειναι μοναδικός ο τρόπος που θα το κάνει αυτό κάθε άνθρωπος,δεν υπαρχει απόλυτη συνταγή.
Κατά την γνώμη μου,τα πιο αυτοκαταστροφικά συναισθήματα είναι η Ντροπή,οι Ενοχές,οι Τύψεις και η Ζήλια γιατι παραγουν Αυτοαμφιβολία,ενώ τα πιο δύσκολα στην διαχείρισή τους είναι ο Θυμός και το Μίσος(το οποίο δημιουργείται από μπλοκάρισμα του Θυμού και του Φόβου και παρατεταμένη αρνητικη σκεψη πάνω σε αυτόν) επειδή εχουν εκρηκτική φύση.
Βέβαια είναι ολα υποκειμενικά,γιατί καποιες φορες νοιωθουμε πολλά συναισθηματα ταυτόχρονα.
Πάντως,νομιζω το ιδανικό ειναι να τα εκφραζουμε την στιγμη δημιουργίας τους και μετα να τα αποδεσμεύουμε,να μην τα συντηρουμε και τα φωλιάζουμε περαιτέρω σε ανήσυχες σκέψεις.
Κανείς μπορεί να διακρίνει τα συναισθήματα του σε λειτουργικά και δυσλειτοργικά... π.χ. ο συσσωρευμένος θυμός θολώνει την κρίση και τα συναισθήματα που έπονται αυτού, άρα σε βάθος χρόνου κάτι στρεβλό χτίζεται πάνω του. Όταν όμως οι συνθήκες δεν είναι κατάλληλες για την εξωτερίκευση των συναισθημάτων, πόσο εύκολο είναι να τα μεταμορφώσουμε σε κάτι θετικό που δίνει ενίσχυση;
Σαπουνάκι μπάνιου πολύ ωραία τα είπες αν και διαφωνώ στο αν πρέπει να εκφράζονται, πιστεύω τελικά πως πρέπει να εκφράζονται πριν γίνουν μίσος ή κάτι άλλο όπως λες. Αν δεν γίνεται, χ..... μέσα..........
Έρις, είπα και εγώ αυτό που είπες εσύ, για τις συνθήκες, δυστυχώς έτσι είναι, δεν είναι πάντα κατάλληλες για εξωτερίκευση, αλλά μήπως να ξεκινούσαμε να κάναμε έναν καλύτερο κόσμο με το να αντιδρούσαμε; Δεν έχουμε να χάσουμε κάτι. Εκτός από το εργασιακό περιβάλλον βέβαια.
H Aλις Μιλλερ λεει οτι τα αρνητικα αισθηματα μας πρεπει να τα αναγνωριζουμε, να τα βιωνουμε και να τα αποδεχομαστε. Και τοτε απαλλασσομαστε απο τα δεσμα τους.
Η ζημια ξεκιναει οταν τα αρνουμαστε και τα καταστελλουμε...
Συμφωνώ, Μάρα.Quote:
Originally Posted by Mara.Z
Πρακτικά πως επιτυγχάνεται αυτό;Quote:
Originally Posted by Mara.Z
Πρακτικά φαντάζομαι να λες είμαι στεναχωρημένη κ να το αποδέχεσαι να μην ονειρεύεσαι ότι είσαι καλά κ τι θα κανεισ να αποδεχτεισ το γεγονός ότι είσαι πεσμένη πρακτικά για να το αποδεχτεισ πρέπει να έχεις λύσει το πρόβλημα της επιβίωσης κ να έχεις καλούς φίλους αλλιώς δε γίνεται νομίζω
Όταν είμαστε στη δουλειά δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι. Στην προσωπική μας ζωή όμως, μπορούμε να την βελτιώσουμε διώχνοντας τους τοξικούς ανθρώπους, και με αυτούς που θα μείνουνε να είναι τέτοιοι ώστε να μπορούμε να τους εκφράζουμε τα συναισθήματά μας, η αλήθεια είναι ότι οι γυναίκες τα κρατάμε λίγο μέσα μας σε αντίθεση με τους άντρες, πρέπει σιγά σιγά να αλλάξει αυτό.
Πρακτικά το πρόβλημά μας είναι ότι δεν αποδεχόμαστε τον εαυτό μας γιατί όλοι μας διδάσκουν λάθος πράγματα όπως τελειότητα κοινωνικότητα ομορφιά κλπ λάθος δεδομένα
Επίσης ένα πρωί πρέπει να ξυπνήσεις κ να πεις είμαι η ερισ κι έχω αυτές τις επιτυχίες κι αυτές τις αποτυχίες σε πληροφορω όλοι έτσι είναι απλά κάποιοι βλέπουν τις επιτυχίες κ κάποιοι τις αποτυχίες όταν μιλάνε στον εαυτό τους
Έχεις δίκιο... έχω μία ροπή στο να εστιάζω στα αρνητικά και γενικά να γεμίζω ενοχές. Όμως όταν τα συναισθήματα είναι πολύπλοκα και από παντού βγαίνουν απόνερα, από παλιές και καινούργιες πληγές... Τι να πρωτοδιαχειριστώ; Εσύ τι βλέπεις; Επιτυχίες ή αποτυχίες;
Εγώ σε μένα βλέπω ένα κάρο αποτυχίες αλλά έχω κάνει κ κάτι απίστευτα που με κρατάν στη ζωή ασ πούμε έχω κάνει δύο τρία ταξίδια για να δω μία γκόμενα φυσικά με αππεριψε αλλά εγώ το παλαιψα παράπονο δεν έχω την προσπάθειά μου την έκανα κ είμαι ικανοποιημένος από τον εαυτό μου απλά έφαγα τα μούτρα μου κι εκεί που νόμιζα ότι δεν παθαινω τίποτα έπαθα μία καταθλιψαρα με ψυχωτικα στοιχεία κ πονάω όλη μέρα σχεδόν τα τελευταία χρόνια βρήκα κάτι άλλες κοπέλες που είναι σχεδόν φίλες μου που μου είπαν την αλήθεια κ ησύχασα είμαι λίγο αντιτουριστικοσ για την ακρίβεια σα γαμω το στανιο μου είμαι κι επειδή η εμφάνιση παίζει ρόλο παντού πάλι καλά που είμαι αγρότης
Δεν παίζει ρόλο η εμφάνιση... γιατί αυτό θα έπρεπε να ισχύει για όλους! Εννοώ, ότι εσύ που υποτίθεται είσαι αντιτουριστικός "τρως τα μούτρα σου"... εγώ που υποτίθεται ότι είμαι τουριστική, "τρώω τα μούτρα μου", άρα δεν παίζει ρόλο η εμφάνιση. Εγώ τα μόνα θετικά που έχω να σκεφτώ αφορούν το διανοητικό κομμάτι της ζωής μου... αλλά πόσα να καλύψω με αυτό... Όταν είμαι γεμάτη θυμό και πόνο που θα διοχετεύσω αυτό το συναίσθημα και πως θα το βιώσω (για να επιστρέψω και στο θέμα), θα βγω στο δρόμο με ένα ρόπαλο κι όποιον πάρει ο χάρος!!??
Πόνο έχω μπόλικο δεν μπορώ να μιλήσω σωστά θυμό όχι αν κ μου έκαναν πολλά τους συγχώρεσα όλους για να είμαι καλά καθάρισε την ψυχή μου από θυμό κι έμεινε ο πόνος πεσ με τρελλό αλλά ο πόνος μου είναι το παράσημο μου έκανα ότι μπορούσα είμαι τριάντα πέντε κ τώρα να πεθάνω πρόλαβα κι έζησα κι αυτό μου δίνει χαρά τον αποδέχομαι τον πόνο
Επίσης θέλω να σου πω ότι υπάρχει φάρμακο για τον πόνο αντιψυχωτικο καινούριο εμένα μου έσωσε τη ζωή ασ πούμε
Ποιό φάρμακο;
Το sycrest νομιζω
Α εντάξει ευχαριστώ. Ακουστά το έχω αλλά δεν ξέρω ποιό ακριβώς είναι το αντίστοιχο στην Αμερική, μήπως έχει την ίδια ονομασία, ξέρεις;
Δραστική ουσία αζεναπινη αυτό ξερω
Το έψαξα μόλις τώρα κάτι μου θυμίζει το όνομα αλλά δεν ξέρω τι. Μάλλον κάποτε που είχα ψάξει για βενζοδιαπίνες το είχα ανακαλύψει. Εσύ πως λες ότι σε έσωσε ότι μειώνει τον πόνο αφού εχτές πόναγες ψυχικά και μάλιστα σου έγραψα στο "Τι αισθάνεστε τώρα;" να πάρεις ηρεμιστικό μπας και σου περνούσε αλλά δεν το είδες.
Πονάω όλη μέρα εδώ κ τρία χρόνια αλλά χάρη σε αυτό λειτουργώ κάτι σαν ηρεμιστικό είναι κι αυτό ήπιο
Ωχ...Ναι αν ανήκει στις βενζοδιαπίνες το 'χα διαβάσει ότι βοηθάνε μαζί με τα αντιψυχωτικά. Εσύ παίρνεις και αντιψυχωτικό ε;
Δεν έχει να κάνει με άντρα/γυναίκα.Κάποιοι εξωτερικεύουν αμέσως τα συναισθήματά τους,κάποιοι τα εσωτερικεύουν...
Είναι αλήθεια αυτό που λες για τους τοξικούς ανθρώπους.Αλλά επειδή το εχω αντιμετωπίσει παρα πολλές φορες αυτό,από ένα σημείο και μετα βλέπω πως η συμπεριφορά μας τους κάνει και τους το επιτρέπει αυτό,και η αρνητική αυτο/οπτική..Και είναι παγίδα να θυμώσεις μαζί τους ή να τους κατηγορήσεις.Είναι πιο πολύ θέμα δικό μας.Όοταν έρχεσαι στα καλά σου,θα δεις πως δεν έχουν την δύναμη να σε επηρεάσουν,και δεν ανησυχείς,η δύναμη που είχαν είναι ψευδαισθηση,η προσοχή σου αλλαζει και με τυχαιους τροπους εξαφανίζονται,ειναι καθαρά στο δικό μας κομματι συναισθηματικών πεποιθησεων.
Φυσικά ολα αυτα ειναι πολύπλοκα και δεν ειναι εύκολο να βρεις άκρη.Όμως εμεις ειμαστε υπεύθυνοι για τα πάντα που συμμετέχουμε.Αυτό αυτόματα μας δίνει την δύναμη να αλλάξουμε ότι επιθυμούμε,αλλα ταυτόχρονα και την ευθύνη για ότι λάθος μας συμβαίνει ..
Μακάρι να είναι έτσι όπως τα λες γιατί αυτό σημαίνει ότι μπορούμε να αλλάξουμε τον εαυτό μας και να έχουμε καλύτερη επικοινωνία με τους άλλους. Τα έχω ξανακούσει αυτά, απλά τότε δεν ήμουν σε φάση να τα αποδεχτώ, τώρα τα δέχομαι πιο εύκολα. Η πρώτη μου σκέψη πιστεύοντας ότι αυτά είναι αλήθεια είναι ότι οι άλλοι θα μας αποδεχτούν αν αλλάξουμε; Ή θα σταθούν πάλι έστω και σαν ψευδαίσθηση εμπόδιο;
Οι ψευδαισθήσεις από την πλευρά του υποκειμένου είναι πραγματικότητες.Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούν να αλλάξουν.Το πιο σημαντικό είναι η οπτική που διαλέγουμε εμείς σαν υποκείμενα.Αυτό ακούγεται,αλλά δεν είναι κάτι απλό.
Η επιθυμία και μόνο δεν είναι αρκετή γιατί προέρχεται από το συνειδητό κομμάτι,και όχι από το υποσυνείδητο στο οποίο βρίσκεται όλη η μνήμη που τροφοδοτεί τους παθητικούς μηχανισμούς συμπεριφοράς μας.Αυτό που είναι απαραίτητο εκτός από την θέληση είναι η επίγνωση(του να είμαστε συνεχώς συνειδητοί ,τι λέμε ,τι κάνουμε) και η επιμονή (να αποδεχτούμε ότι οι ριζικές αλλαγές κατά κανόνα απαιτούν χρόνο)
Η συμπεριφορά των άλλων,δεν βρίσκεται στο πεδίο ελέγχου μας.Κι όμως, θα δεις οτι οι αντιδράσεις των άλλων,ιδιαίτερα των τοξικών ανθρώπων ,που νοιώθεις ότι σε ελέγχουν κατά κάποιον τρόπο,μαλακώνουν και χάνουν την επιρροή τους,εξαφανίζονται (και αντικαθίστανται από νέες,απρόοπτες,θετικότερες )μέσα σε τυχαιοτητες που προκύπτουν στην κανονική ροή, όταν συνειδητοποιήσεις το παθητικό κομμάτι σου,που τροφοδοτεί τα δικά τους "επιθετικά" κομμάτια..Η συναισθηματική ανεξαρτησία είναι ακρώς εφικτός στόχος.Είναι στο χέρι σου να λες στον εαυτό σου κάθε μερα τα πράγματα που θα σε οδηγήσουν εκεί
Το ζητούμενο εκτός από την επίγνωση,είναι η επιμονή ή κάποιου είδου ένταση,σαν υπενθύμιση(αλλά όχι να καταλήξει καχυποψία για τους άλλους).Γιατί αν χαλαρώσεις πολύ μετά την πρώτη και δεύτερη επιτυχία,αφου συνειδητοποιήσεις πράματα και κάνεις νέες κινήσεις ,σε βάθος χρόνου το υποσυνείδητο,επειδή ρίσκεται βαθύτερα στην συνείδηση,βρίσκει τρόπους να σε παρασύρει πάλι στα παλαιά μοτίβα και να ανατροφοδοτήσει καινούριες τοξικές σχέσεις.Και έχει την δύναμη να σε πείθει "αυτός είμαι" και αυτό είναι που το διαιωνίζει ,η ταύτιση
Πρέπει είναι τετοια η διάρκεια της αυτοπαρατήρησης και της διαύγειας,που η επιθυμία των νέων υγιών σχέσεων να περάσει κι αυτή στο υποσυνείδητο.Όλα περνάνε στο υποσυνείδητο μέσω της επανάληψης.Το αρνητικό είναι ότι η συνεχής αυτοπαρατήρηση μπορεί να προκαλέσει πίεση,εκνευρισμό και αυτοκριτική.Όταν περάσεις στο στάδιο της αυτοκριτικής,απέρριψέ την και προσπαθησε να έχεις επίγνωση δίχως να κρίνεις τον εαυτό σου συνεχώς.Αν έχεις τέτοια ένταση που δεν μπορείς,είναι καλύτερα να ξανααφεθείς για λίγο καιρό και να προσπαθείς τουλάχιστον να κάνεις το καλύτερο δυνατό μέσα στο "λάθος" -το σφάλμα καλύτερο της υπερπροσπάθειας- .
Κι εγώ έχω περασει από τοξικες σχεσεις που ακόμα ξεφεύγω,εχω ενα σωρό προβληματα αλλά εχω προσπαθησει αρκετά και είμαι σίγουρος γι αυτά που σου λεω.
Είμαι βέβαιος ότι μπορείς να βρεις τις σωστές για σένα σχέσεις always sad,για να είσαι sad αλλά όχι always
Βεβαιώσου κι εσύ!
Αναδόμηση γνωστικών σχημάτων, κάτι τέτοιο δεν εννοείς, σαπουνάκι μπάνιου; Πόσο εύκολο είναι αυτό όμως; Εγώ προσωπικά, στο θέμα της προσωπικής ανεξαρτησίας πάντα κάπου χολαίνω... Η ανατροφοδότηση παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην καθημερινή προσπάθεια, προς την "ελευθερία", το θέμα είναι πως γίνεται να ανατροφοδοτούμε μόνοι τον εαυτό μας;
Χωρίς να έχω ακουστά τον όρο αυτό,μάλλον σωστά κατάλαβες,απλά μου το παραθέτεις με έναν εξειδικευμένο επιστημονικό όρο από τα δικά σου αντικείμενα μελέτης.
Η ανατροφοδότηση είναι εφικτή.Θα το θέσω λίγο απλοϊκά.Στην προσπάθειά σου να βρεις την ταυτότητά σου,αυτά που επιθυμείς,που θες να είσαι,έρχεσαι σε σύγκρουση με το ρεαλιστικό περιβάλλον στο οποίο έχεις και αρνητικές συναισθηματικές εμπειρίες.Το περιβάλλον,φαινομενικά στέρεο και παγιωμένο,σε κάνει να προσπαθείς να προσαρμοστείς,να βρεις την σωστή συνταγή για να βρεις μέσα σε αυτό ότι σου ταιριάζει.Έτσι,κάνεις αυτοκριτική "πάντα κάνω κάτι λάθος" .Η παρατήρηση είναι καθαρά εξωτερική καθώς προσπαθείς να μην κάνεις λάθη παρατηρώντας του εξωτερικούς παράγοντες,και με βάση αυτούς και το αποτέλεσμα βγάζεις συμπέρασμα για σένα.Αυτό δεν είναι απαραίτητα λάθος.Αρκετοί ίσως τα καταφερνουν.Είναι όμως μια συνθήκη,κατά την οποία ενεργειακά "κυλάς" προς τα έξω.Σπαταλάς ένεργεια και υπερπροσπαθείς.
Το παράδοξο είναι όμως ότι το περιβάλλον είσαι κυρίως εσύ.Όταν κάποιος το καταλάβει σωστά,έχει μεγαλύτερη ευθύνη αλλα ειναι βέβαιο πως όσο πλησιάζει στο να το αντιληφθεί,τα πολύπλοκα συμπλέγματα και οι αναστολές που υπήρχαν φαίνονται πολύ μικρότερα εμπόδια απ'όσο πραματικά ήταν,και αυτά που ταιριάζουν προκύπτουν με πιο αβιαστό και φυσικό τρόπο.
Κι όμως,περνώντας από την μια οπτική στην άλλη αλλάζεις,αν κάποιος περάσει για λίγο στο δεύτερο,αλλά ξανακυλήσει στο πρώτο,ακόμα και αν ξέρει το δεύτερο ως πληροφορία,εφόσον ξαναβιώνει το πρώτο οι αναστολές είναι πολύ ισχυρότερες.Η νοητικη διαυγεια καθορίζει ποιες πεποιθήσεις είναι πιο σημαντικές ανάλογα με το επιπεδο της μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή
Όντως η αυτοκριτική γίνεται κυρίως αναλογικά με τους περιβαλλοντικούς παράγοντες, όπου ενέχουν πολλαπλά κοινωνικά στεγανά. Κατά ένα μεγάλο ποσοστό η εικόνα μας προσβάλεται, ταυτίζεται, αντιτίθεται κτλ στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Τα συμπεράσματα για τον εαυτό μας δεν βγαίνουν αγνά και καθάρα από τη δική μας αξία και ικανότητα πάντα συσχετίζονται με το περιβάλλον και κυριώς με τους ανθρώπους που μας περιβάλλουν. Το περιβάλλον παραδόξως όπως είπες, φτιάχνεται από εμας, όμως οι αστάθμητοι παράγοντες πάντα υπάρχουν και συνήθως εγκυμονούν κινδύνους. Μόνο ένα αυστηρά αποστειρωμένο περιβάλλον, χωρίς ρίσκα θα έδινε ίσως μια σχετική ασφάλεια, το οποίο όμως θα ήταν μακριά από οτιδήποτε λέγεται ζωή. Ακόμη, ο φόβος της ευθύνης των πραγμάτων καθήλωνει πολλές φορές την ανάγκη για ανεξαρτησία... σε γυρνάει πίσω στη θέση του θύματος... Νιώθεις θύμα, άρα αδύναμος, άρα ψυχαναλυτικά πιο κοντά στο θάνατο.
Σωστά Έρις.Η επιθυμία για ασφάλεια είναι όντως φυσιολογική,ειδικά με την αστάθεια στην οποία εισέρχεσαι όταν θες να αλλάξεις ριζικά,όμως αν δεν εισαι διαθέσιμος/η να αναλάβεις κάποιο ρίσκο,αυτή η επιθυμία στραγγίζει την ζωή από μέσα σου.
Δεν ξέρετε πως είναι η κοινωνία καθένας θα σου πει τη μαλακια του εσύ πρέπει να μην αλλάζεις άποψη για τον εαυτό σου κάθε φορά που ακούσ ένα επικριτικό σχόλιο αλλά να έχεις σταθερή γνώμη για τον εαυτό σου άσχετα τι σου λένε το επικριτικό σχόλιο μπορεί να στο πουν για διάφορους λόγους κι όχι απαραίτητα για το καλό σου αυτοί που σχολιάζουν βλέπουν απλά το διαφορετικό δε σημαίνει ότι έχουν κ δίκιο πχ εγώ είμαι ανασφαλής τι περνάει από το κεφάλι μου όμως κ είμαι τι προσδοκώ από μία γνωριμία από μία σχέση κλπ αυτά πρέπει να αλλάξουν οι προσδοκίες καθώς κ το αίσθημα ασφάλειας στο πωσ συμπεριφέρομαι δηλαδή αν πεις δεν έχω σχέση σιγά κ τι έγινε γίνεσαι ασφαλής αν πεις δεν έχω σχέση απέτυχαν θα σ τρώει το κεφάλι οπότε διαλέξτε τι θα πείτε στον εαυτό σας
Ρε παιδιά (Σαπουνάκι μπάνιου και Έρις) κάντε τα λίγο πιο λιανά αυτά που λέτε δεν τα καταλαβαίνω και 100%...Να αλλάξω εγώ ναι αλλά πως; Προς ποιά κατεύθυνση να είμαι πιο δυναμική; Έχω αποδυναμωθεί πάρα πολύ, είμαι στον πάτο, με κάνουν ότι θέλουν οι άλλοι και δεν αντέχω άλλο........
Εκεί που ουσιαστικά καταλλήξαμε είναι στο ότι κρίνουμε τον εαυτό μας με βάση τους κοινωνικούς κανόνες, παράγοντες και στεγανά... Χάνουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας και το αναλώνουμε για να γίνεται αποδεκτός ο ιδανικός εαυτός μας ή έστω ο εαυτός μας από το περιβάλλον. Αν πέρναμε την ευθύνη να πετύχουμε την αυτοκριτική μας με βάση μόνο τον εαυτό μας θα ήταν πιο εύκολο να πλησιάσουμε την προσωπική συναισθηματική μας ανεξαρτησία... Όμως αυτό έχει βάρος και ευθύνη, που είναι δύσκολο να αναλάβει κανείς γιατί προϋποθέτει την πλήρη αποποίηση του ρόλου του θύματος, στο οποίο όλοι μπαίνουμε κατά καιρούς... άλλοι λιγοτερο και άλλοι περισσότερο. Όλο αυτό όμως προϋποθέτει αναδόμηση του τρόπου σκέψης, μέσω θετικότερων εμπειριών, μέχρι να γίνουν βιώματα.Quote:
Originally Posted by always sad
Σ'ευχαριστώ πολύ, Έρις! Καλά Χριστούγεννα σε σένα και σε όποιον άλλον με έχει βοηθήσει!
Καλά Χριστούγεννα, σε όλους μας! Να΄σαι καλά και να περάσεις καλά!Quote:
Originally Posted by always sad