Γεία σας,
Είμαι εδω και ενα χρονο φοιτητρια στην Αθηνα ,ειναι πολυ μακρια απο το πατρικο μου που ειναι Κρητη,εκει εχω ολους μου τους φιλους,το αγορι μου και την οικογενια μου.Αθηνα πηγα μην εχοντας κανεναν,ο πρωτος χρονος ηταν τρομερα δυσκολος,δεν καταφερα να βρω φοιτητες σε παρομοια κατασταση με μενα και οι λιγοι φιλοι που εκανα μενουν μακρια με αποτελεσμανα μη δεθουμε πολυ και να μην βγαινουμε συχνα.Δραστηριοτητες δεν ξεκηνισα γιατι τα οικονομικα μου δεν ειναι και πολυ καλα,σκεφτηκα φετος να αρχησω γυμναστηριο αλλα δεν εχω ξαναπαει και δεν ξερω αν θα καταφερω να κανω γνωρημιες απο εκει η αν θα βοηθησει ψυχολογικα.Στη σχολη μιλαω με ατομα και ξεχνιεμαι,τα σαββατοκυριακα ειναι μερικες φορες ατελειωτα.Το εχω μετανιωσει απιστευτα που πηγα Αθηνα αλλα ξερω οτι δε μπορω να γυρισω πισω το χρονο,οσο και να το μετανιωνω τωρα τελειωσε.Σκεφτομαι οτι εχω αλλα 2 χρονια και τρελενομαι,απογοιτευομαι.Μ ε τη αρχη της χρονιας σκεφτηκα να συγκατοικησω μηπως δεθω με ενα ατομο και νιωθω λιγοτερο κενο στο σπιτι,κατελειξα με μια κοπελα που σπανια τη βλεπω κ ερχεται σπιτι μονο για μπανιο,κατι που με στεναχωρει ακομα πιο πολυ.Αγαπαω πολυ τους ανθρωπους μου και κοντα τους νιωθω ομορφα και ασφαλεια,ξερω οτι μεγαλωσα και πρεπει να γινω ανεξαρτητη,αλλα ισως τελικα να μη μου ταιριαζει αυτο,ισως ν πρεπει παντα να ειμαι μαζι με καποιον.Η μοναξια και η ιδεα οτι ειμαι τοσο μακρισ απο τους δικους μου μου προκαλει κρισεις μερικες φορες.Τωρα στις διακοπες που ειμαι κοντα τους σκεφτομαι συνεχως την Αθηνα και κλαιω. Θα τρελαθω αν συνεχιστει αυτο δεν ξερω τι να κανω.Δε μπορω να αφησω τη σχολη παντως