Σχιζοσυναισθηματική διαταραχή καταθλιπτικού τύπου

Ήταν η διάγνωσή ενός ψυχιάτρου για εμένα πριν από ένα περίπου χρόνο. Συνέχισα αγωγή με αντικαταθλιπτικά, αντιψυχωσικά και περιστασιακά ηρεμιστικά. Διέκοψα τη θεραπεία λόγω ακαταλληλότητας του θεράποντος ιατρού. Επειδή έχω περάσει από αρκετά χρόνια θεραπείας άγχους και ψυχοθεραπείας, δε θέλω να ξαναπάρω αγωγή ή να επισκεφθώ κάποιον ειδικό. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο γράφω και εδώ.

Δεν μπορώ να νιώσω την αγάπη από την οικογένεια μου. Έχω χάσει το ενδιαφέρον μου για τη δουλειά μου. Είμαι εκτός σχέσης εδώ και μισό χρόνο (το μεγαλύτερο διάστημα που έχω μείνει μόνη μου από τότε που ξεκίνησα να έχω σχέσεις). Φοβάμαι ότι θα μείνω μόνη μου. Και το φοβάμαι με αφορμή το εξής περιστατικό: Πριν από 10 μέρες ξεκίνησα μία σχέση στην οποία ένιωθα πολύ όμορφα. Και ξαφνικά, τα συναισθήματά μου άλλαξαν: άρχισα να φοβάμαι, να σκέφτομαι ότι ήμουν καλύτερα μόνη μου, να έχω εμμονικά πολύ υποτιμητικές σκέψεις για τον άνθρωπο απέναντί μου, να αγχώνομαι για πολύ μακροπρόθεσμες καταστάσεις (πχ. οτι θα φύγω στο εξωτερικό σε 1.5 χρόνο, ότι δε θα είναι αντάξιός μου αν κάνουμε οικογένεια). Και την έληξα. Γιατί συνειδητοποίησα ότι δεν είμαι σε υγιή ψυχολογική κατάσταση για να κάνω μία σχέση.

Πώς γίνεται να έχω τόσο αντικρουόμενα συναισθήματα; Από τη μία ένιωθα ασφάλεια, τρυφερότητα, εμπιστοσύνη (διότι γνώριζα το άτομο για πολύ καιρό και προηγούνταν μία καλή φιλία) και ξύπνησα μια μέρα και από τότε ήμουν τόσο αντιδραστική και μέσα στο μυαλό μου τον είχα εκμηδενίσει. Τι σημαίνουν όλα αυτά;

Υ.Γ.: Προσπάθησα να μείνω μόνη για να αυτοεξαρτηθώ ως χρόνια συνεξαρτώμενο άτομο, αλλά τώρα που διέκοψα τη σχέση, νιώθω πάλι τρομερή έλλειψη συντροφικότητας. Δεν μπορώ να νιώσω αγάπη από την οικογένειά μου. Φοβάμαι ότι θα χάσω τους φίλους μου. Μετά βίας δεν έχω παραιτηθεί από τις επαγγελματικές μου φιλοδοξίες, γιατί νιώθω ότι μόνο η επαγγελματική μου επιτυχία μου δίνει αξία ως άνθρωπο.

Κούκλα θα σου πω δυο κουβέντες όλες κι όλες και θα καταλάβεις είμαι αγρότης επαγγελματική αποτυχία είμαι τρελλός κοινωνική κατακραυγή και φτωχός και είμαι καλά δεν παραπονιεμαι εσύ γιατί δεν την παλευεισ;

Άμα συνηλθεσ να συζητήσουμε ότι θεσ

Οι προβληματισμοί μου είναι αυτοί που εξέφρασα αρχικά. Εσύ τι πιστεύεις; Γιατί από τα λεγόμενά σου καταλαβαίνω ότι πιστεύεις πως η πηγή των προβλημάτων μου είναι το γεγονός ότι είμαι αχάριστη ή μη ευγνώμων για αυτά που έχω.

αυτο που περιγραφεις μού κανει για οριακη προσωπικοτητα...

δεν το συζητας με εναν καλο ψυχιατρο/ψυχοθεραπευτη??

Απλά δε θέλω να ξαναπάω σε γιατρό ή/και να ξεκινήσω αγωγή. Γι' αυτό ζητάω τη βοήθειά σας. Εάν μπορείτε δηλαδή με την εξωτερική και πιο αντικειμενική και ψύχραιμη οπτική σας να δώσετε μία λογική εξήγηση. Εάν θέλετε περισσότερες πληροφορίες για να εξάγετε συμπέρασμα, πείτε μου.

εγώ να σε ρωτήσω, αυτά τα φάρμακα σε βοήθησαν καθόλου ,είδες κάποια αλλαγή;

Ναι, αλλά δεν ξέρω αν ήταν placebo. Έπαιρνα efexor και abilify. Τα efexor τα είχα διακόψει κατόπιν συμβουλής του θεράποντος ιατρού πριν διακόψω τις συνεδρίες. Ουσιαστικά δηλαδή τα abilify σταμάτησα μόνη μου.

Επιπλέον, είμαι ιδιαίτερα ενοχική με το να ξαναπάω σε ψυχίατρο. Η μητέρα μου πιστεύει ότι δεν το παλεύω αρκετά μόνη μου. Η αδερφή μου πιστεύει ότι δεν είμαι αρκετά ευγνώμων και ότι το κάνω για να τραβήξω την προσοχή. Βρίσκομαι σε άρνηση αυτήν τη στιγμή.

το δευτερο από όσο ξέρω χρησιμευει στο να σταθεροποιεί τη διάθεση. Ενοχική, γιατί νιώθεις ως προς αυτό; είχα και εγώ νομίζω μια παρόμοια "διάγνωση" από έναν "γιατρό"

Εγω νομιζω πως μονη σου καταλαβαίνεις ότι είναι "περιεργο" που αλλαξε ετσι ξαφνικα η διαθεση σου απέναντι σε κατι που αντικειμενικα φαινεται καλο.
Μονη σου συμπεραίνεις ότι κατι δεν παει καλα.
Δεν πιστευω οτι οι αλλοι ερχονται να σου πουν να δουλεψεις περισσοτερο μονη σου και εννοουν να αγνοησεις αυτά που σου συμβαινουν,τι λες?

Νιώθω ενοχική γιατί έχω καταλήξει να επιβάλλω στον εαυτό μου αυτά που πιστεύουν οι υπόλοιποι. Βρίσκομαι σε μία σύγκρουση γενικά στη ζωή μου μεταξύ αυτών που πιστεύουν οι άλλοι και αυτών που θέλω εγώ. Με αποτέλεσμα να μη νιώθω σίγουρη αν όντως θέλω αυτά που θέλω. Αν αυτά που σκέφτομαι είναι αληθινά ή επιβαλλόμενα από εξωτερικούς παράγοντες. Αν δηλαδή κατασκευάζω τις σκέψεις μου και δεν πηγάζουν αυθόρμητα με βάση τη δική μου κρίση.

Φωτεινή ό,τι και να πω θα χτυπήσω τοίχο. Αυτή είναι η απάντησή τους σε οποιοδήποτε επιχείρημα προβάλλω. Ή θα πάρω την απόφαση να το λύσω εδώ και τώρα (που συνήθως καταλήγει άσχημα γιατί καταπιέζω πράγματα αντί να τα λύνω) ή θα ακολουθήσω μία θεραπεία (που επίσης δεν μπορώ να το κάνω, γιατί δεν αντέχω άλλο να νιώθω άρρωστη και οικονομικά δε βγαίνω).

Quote:

---

Originally Posted by wild.rose.cave.1

Νιώθω ενοχική γιατί έχω καταλήξει να επιβάλλω στον εαυτό μου αυτά που πιστεύουν οι υπόλοιποι. Βρίσκομαι σε μία σύγκρουση γενικά στη ζωή μου μεταξύ αυτών που πιστεύουν οι άλλοι και αυτών που θέλω εγώ. Με αποτέλεσμα να μη νιώθω σίγουρη αν όντως θέλω αυτά που θέλω. Αν αυτά που σκέφτομαι είναι αληθινά ή επιβαλλόμενα από εξωτερικούς παράγοντες. Αν δηλαδή κατασκευάζω τις σκέψεις μου και δεν πηγάζουν αυθόρμητα με βάση τη δική μου κρίση.

---

Εγω γι αυτό επεμεινα στο "μονη μου,ανεξαρτητη"...τα καταφέρνεις πολύ καλα μονη σου σημαινει ότι πρεπει να αντιμετωπίσεις ιατρικα κατι που δεν παει καλα.

Γιατί πιστεύεις ότι όντως κάτι δεν πάει καλά; Δεν μπορεί η συμπεριφορά μου αυτή να είναι αντίδραση πχ. σε μία νοοτροπία που έχει η μητέρα μου που θέλει το σύντροφό μου να είναι ακαδημαικά καταξιωμένος; Και να το πέρασε και σε μένα. Έτσι όταν είδα ότι τα πράγματα συναισθηματικά βαθαίνουν να έκανα πίσω επειδή ήξερα ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος δεν είναι ακαδημαικά καταξιωμένος. Θα με βοηθούσατε πολύ αν βρίσκατε λογικές εξηγήσεις στην περίπωση μου..

Που βασικά δεν είναι λάθος να θέλεις έναν ακαδημαικά καταξιωμένο άνθρωπο για να φτιαξεις μια οικογενεια που στους καιρους μας θα εχει κατι παραπανω απο τις βασικες παροχές, αλλά δυσκολευομαι να αποχωριστω αυτον τον νεανικο ρομαντισμο που απαξιωνει τετοιες λογικες.. Μηπως λοιπον ειναι και συμπεριφορά άρνησης να ωριμάσω;

όχι βεβαια ..αλλα επειδή εσυ η ιδια το χαρακτηρισες ως περιεργη αντιδραση,χωρις να δωσεις αλλα στοιχεια..

Σκέφτεσαι φωναχτα :) ένα λεπτο κοριτσι μου.
Είναι ένα πραγμα η αψυχολογητη φυγη και ένα άλλο η ιδεολογια που εχεις οικοδομησει!

Κατ' αρχήν, για ποιο λόγο πήγες σε ψυχίατρο;

Όταν λες δεν μπορώ να νιώσω την αγάπη από την οικογένεια μου τι εννοείς;

Αυτές οι υποτιμητικές σκέψεις για το σύντροφό σου (αν κατάλαβα καλά) συνοδεύονταν και με απομυθοποίηση; Δηλαδή δεν τον γούσταρες πλέον (μέσα στο μυαλό μου τον είχα εκμηδενίσει) ή έβαζες απλά τη λογική και πήγαινες κόντρα στα συναισθήματά σου γι' αυτόν;

Για την έλλειψη συντροφικότητας, λογικό είναι, αφού είχες μάθει για μεγάλα διαστήματα αλλιώς.

Γιατί φοβάσε ότι θα χάσεις τους φίλους σου;

Εμένα μου φαίνονται λίγο ανακατεμένα όλα αυτά. Δεν ξέρω εσύ πως τα βλέπεις. Έχω την αίσθηση πως θα πρέπει να ξετυχλιχτεί ένα μικρό κουβάρι, γιατί για μεγαλύτερα κουβάρια ούτε λόγος, καθώς είναι χρονοβόρα και χρειάζονται γνώσεις.

Λοιπόν;

Quote:

---

Originally Posted by wild.rose.cave.1

Νιώθω ενοχική γιατί έχω καταλήξει να επιβάλλω στον εαυτό μου αυτά που πιστεύουν οι υπόλοιποι. Βρίσκομαι σε μία σύγκρουση γενικά στη ζωή μου μεταξύ αυτών που πιστεύουν οι άλλοι και αυτών που θέλω εγώ. Με αποτέλεσμα να μη νιώθω σίγουρη αν όντως θέλω αυτά που θέλω. Αν αυτά που σκέφτομαι είναι αληθινά ή επιβαλλόμενα από εξωτερικούς παράγοντες. Αν δηλαδή κατασκευάζω τις σκέψεις μου και δεν πηγάζουν αυθόρμητα με βάση τη δική μου κρίση.

---

Σε τέτοια σύγκρουση βρίσκονται όλοι οι άνθρωποι στη γη. Απλά εννοείς μάλλον ότι σε 'σένα είναι πιο έντονη και πιο αισθητή.

Quote:

---

Originally Posted by wild.rose.cave.1

Γιατί πιστεύεις ότι όντως κάτι δεν πάει καλά; Δεν μπορεί η συμπεριφορά μου αυτή να είναι αντίδραση πχ. σε μία νοοτροπία που έχει η μητέρα μου που θέλει το σύντροφό μου να είναι ακαδημαικά καταξιωμένος; Και να το πέρασε και σε μένα. Έτσι όταν είδα ότι τα πράγματα συναισθηματικά βαθαίνουν να έκανα πίσω επειδή ήξερα ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος δεν είναι ακαδημαικά καταξιωμένος. Θα με βοηθούσατε πολύ αν βρίσκατε λογικές εξηγήσεις στην περίπωση μου..

---

Ο ερωτισμός λειτουργεί σε μεγάλο βαθμό σε ασυνείδητο επίπεδο. Γι αυτό σε ρωτάω σε προηγούμενο σχόλιο για τα συναισθήματα που είχες γι' αυτόν. Μου φαίνεται λίγο χοντροκομμένο το να τον απομυθοποίησες λόγο της άποψης της μητέρας σου.

Quote:

---

Originally Posted by wild.rose.cave.1

Που βασικά δεν είναι λάθος να θέλεις έναν ακαδημαικά καταξιωμένο άνθρωπο για να φτιαξεις μια οικογενεια που στους καιρους μας θα εχει κατι παραπανω απο τις βασικες παροχές, αλλά δυσκολευομαι να αποχωριστω αυτον τον νεανικο ρομαντισμο που απαξιωνει τετοιες λογικες.. Μηπως λοιπον ειναι και συμπεριφορά άρνησης να ωριμάσω;

---

Όλα αυτά που λες βασίζονται στη λογική. Ο έρωτας δεν έχει λογική. Λειτουργεί διαφορετικά μέσα μας. Δεν υπάρχει ερωτική ωρίμανση που να βασίζεται σε "λογιστικά στοιχεία". Δημιουργείς συναισθήματα για έναν άνθρωπο, με βάση το χαρακτήρα και τη συμπεριφορά του (σύμφωνα και με τη νοοτροπία που έχεις τη δεδομένη χρονική στιγμή), όχι με βάση το Ε9 ή το βιογραφικό.

Μια χαρά είσαι τσάμπα θα πας στο γιατρό

Εσύ έχεις τα δικά σου θέλω κ αντιλήψεις κ οι γονείς σου προσπαθούν να σ επιβάλουν τα δικά τους είστε διαφορετικά προσανατολισμένοι δηλαδή η μάνα σου θέλει κοινωνική καταξίωση κι εσύ ενδεχομένως θεσ αγάπη θα σου πω κάτι που δε με συμφέρει αλλά είναι αλήθεια πάνω κάτω οι άντρες τα ίδια ελατωματα έχουν όποιον κ να πάρεις τον πρώτο καιρό θα είναι καλά κ μετά προβλήματα δεν παίρνεις το πλούσιο για να είσαι κ καλά και να έχεις κ το κεφάλι σου ήσυχο οι φτωχοί είναι προβληματικοι δεν μπορείς να καταλάβεις γιατί