BULLYING

Ναι ειχα και γω προβλημα με παληκαραδες... Ως τη τριτη Γυμνασιου. Στο λυκειο δεν αντιμετωπισα προβλημα ουτε στη σχολή. Αλλα ως τοτε που ειχα, το προβλημα ηταν εντονο. Ενας μου ειχε κανει τη ζωη ΚΟΛΑΣΗ στην Α Γυμνασιου. Ολο με κοροιδευε, με πειραζε και με μειωνε. Ηταν οτι χειροτερο μου ειχε συμβει. Ηταν τριετης στην Α γυμνασιου - δυο χρονια μεγαλυτερος μου και ολο με απειλουσε... Δεν με χτυπησε ποτε αλλα ο φοβος οτι θα με χτυπήσει ηταν σε μενα πολυ εντονος και με εκανε να ειμαι χαλια. Μου δημιουργησε φοβια - φοβομουν να παω στο σχολειο. Ευτυχως ξαναμεινε και παρατησε το σχολειο και στη β γυμνασιου απαλλάχθηκα από αυτον. Ειχα επίσης προβλημα με αλλους παληκαραδες στο φροντιστηριο Αγγλικών. Ηταν μεγαλυτεροι μου και με κοροιδευαν και με μειωναν και αυτοι. Δεν μπορουσα να κανω τιποτα ηταν μεγαλόσωμοι και γω μικροσωμος και δεν μπορουσα να τους επιβληθω με τα χερια. Ποτε δεν ημουν φιλοπολεμος τυπος εξαλλου. Με το που ηρθα Αθηνα από επαρχια που ημουν και πηγα λυκειο, εχοντας στο μυαλο τις οδυνηρες εμπειριες από το Γυμνασιο και τα Αγγλικα νομιζα οτι στην Αθηνα τα πράγματα θα ηταν χειροτερα. Νομιζα στην Αθηνα ολοι ειναι αληταραδες και θα με φανε ζωντανο. Τελικα δεν αντιμετωπισα προβλήματα με <<μπουληδες>> στην Αθηνα εκτος από κατι ασημαντα ψιλοπεριστατικα. Παρολα αυτα ειχα το φοβο για αρκετο καιρο. Ουτε στη σχολη αντιμετωπισα προβλημα ευτυχως. Θυμαμαι κατα καιρους αυτα που πέρασα στο Γυμνασιο και αισθανομαι καπως. Αλλα δεν μπορουσα να κανω κατι ηταν πιο δυνατοι και μεγαλόσωμοι από μενα... Τωρα πλέον ολα αυτα ειναι αναμνηση αλλα στην πολη που τελειωσα δημοτικο, γυμνασιο εχω να πάω 10 χρονια από τοτε που έφυγα. Ενας λογος ειναι οτι υποσυνειδητα φοβαμαι ακομα μηπως πετυχω κανεναν από εκεινους που με κοροιδευαν...

Εγω παιδιά έχω φάει αρκετό ξύλο από \"παλληκαράδες\" και νταήδες της συμφοράς.Στο δημοτικό με πείραζε συνέχεια ένας μου βαζε τρικλοποδιές με πέταγε κάτω και με προκαλούσε.Στο γυμνάσιο πάλι ένας άλλος με έφτυνε και έκανε τα πάντα για να με φέρει στο σημείο να του χώσω ξύλο μια φορά.Στο λύκειο ευτυχώς τα κωλόπαιδα ωρίμασαν και δεν έριχναν ξύλο.Υπήρχε όμως και η ψυχολογική πρόκληση από μερικούς που με κορόιδευαν ή με ειρωνέυονταν επειδή ήμουν αρκετά μαζεμένος σαν χαρακτήρας.Αυτές οι συμπεριφορές μου έχουν δημιουργήσει ψυχολογικά όπως χαμηλή αυτοεκτίμηση όταν είμαι με άλλα άγνωστα άτομα και φόβο απόρριψης.Ακόμε δεν τα χω ξεπεράσει τελείως παρά το γεγονός ότι έχω κάνει παρέες και πλέον ειμαι κοινωνικό άτομο.

Εμενα στο γυμνασιο ειχα πολλους απο δαυτους.Με ειχαν βγαλει παρατσουκλι που το φωναζαν ολοι.Ειχα πλακωθει με 1-2.Στο λυκειο λιγοτερο τα πραματα.Στα αγγλικα με εναν επισης μου ειχε κανει μαυρη την ζωη οσπου πλακωθηκα και μαζι του.Στον μπασκετ που πηγαινα τον συλλογο παλι τα ιδια πλακωθηκα και εκει με εναν.Στον ΟΑΕΔ παλι τα ιδια του τα χωνα και γω κανονικα ομως.Γενικα οσα μερη περασα με πιτσρικαρια ολα ειχαν μια μικρη ιδια χαρτογραφια.
Ισως να ναι και αυτοσ ο λογος που ειμουν τοσο κλειστο ατομο μεχρι να πω την αλη8εια πριν 1 χρονο.Με ξενους δεν μπορουσα ποτε να κα8ομαι.Πολλους μαζι.

Αυτος που μου ειχε κανει τη ζωη πατινι στην Α\'γυμνασιου μου ειχε βγαλει και ενα εντελως γλοιωδες παρατσούκλι και μου το χε κολλησει και με ειχε κανει να αισθανομαι πολυ άσχημα. Ευτυχως μονο στην α γυμνασιου το χα μετα ξεχαστηκε. Στο δημοτικο ειχα αλλο... Ευτυχως στο λυκειο τελειωσαν ολα αυτα.

τετοιους παλληκαραδες καραγκιοζηδες ειχα απο την 1η δημοτικου μεχρι την 3η λυκειου. αλλες φορες γινονταν πιο φορτικοι και αλλες φορες δεν ειχα κανενα προβλημα. αυτοι ηταμ ο λογος που ειχα συνεχεια αγχος και σχετικα χαμηλη αυτοεκτιμηση. μετα το σχολειο βρηκα τηυν υγεια μου.

οπως το εχω φιλοσοφησει το θεμα, το προβλημα δεν ειναι οτι ημουν αδυναμος, απλα η ανατροφη που επερνα απο το σπιτι τελικα δεν εφαρμοζοταν στο σχολειο. στο σπιτι επερνα παντα αγαπη, και με μαθαιναν να μην κοροιδευω τους αλλους και να λυνω με συζητηση τις διαφορες μου με τους αλλους. στην πραγματικοτητα ομως για να αντιμετωπισω το σχολειο και τους συμμαθητες μου επρεπε οι γοινεις μου να με ειχαν προετοιμασει για πολεμο. αναρωτιεμαι αν συμφωνειτε με αυτη την παραγραφο και αν στην τελικη ισχυει αυτο που ειπα και για εσας.

αυτο που με βοηθησε ειναι οτι στο τελος του λυκειου επειδη μισουσα τους συμμαθητες μου και ολοι ειχαν μαγγεψει (οπου μαγγια ηταν να τρως αποβολες και να την \'\'λες\'\' στον καθηγητη και να εισαι ο πιο χαλια μαθητης), ηταν οτι το βαλα πεισμα να γραψω καλα στις πανελληνιες και να περασω στο πανεπιστημιο για να μην τους μοιασω. επισης αυτο που με εκανε να εχω οση αυτοπεποιθηση δεν ειχα ποτε μου ηταν οτι ασχοληθηκα με τις πολεμικες τεχνες. ετσι, αν απο σποντα τυχαινε να συναντησω κανενα στο δρομο, θα εφτυνε αιμα απο το ξυλο που θα ετρωγε (τωρα λογω πανικων σταματησα τον αθλητισμο γενικοτερα, αλλα ελπιζω να επανακαμψω στο μελλον).

αυτο που εχω να παρατηρησω ειναι οτι τελικα ειμαστε οτι σκεφτομαστε. αν θεωρουμε τον εαυτο μας αποτυχημενο τοτε ειμαστε αποτυχημενοι, αν οχι τοτε ειμαστε πετυχημενοι. το τι σκεφτομαστε ειναι ομως δικη μας επιλογη...
σιγουρα πολλα πραματα στη ζωη δεν τα επιλεγουμε, απλα μας τυχαινουν. εμεις ομως αποφασιζουμε με ποιο τροπο θα τα αντιμετωπισουμε.

Και μενα με πειραζαν στο σχολειο αλλα τους πειραζα και εγω...καλα καναν και με πειραζαν και κοινωνικοποιηθηκα λιγο γιατι σαν παιδι ημουν πολυ παραξενο...εντελως στον κοσμο μου...daydreamer ολκης (ολοι λιγο πολυ ειναι σαν παιδια αλλα εγω ημουν ειδικη περιπτωση).
Οταν περασα φοιτητης ολα αλλαξαν και ημουν απο αυτους που συγκεντρωναν παντα κοσμο γυρω τους...και δεν αντιμετωπισα ποτε προβλημα με παληκαραδες ή κακη συμπεριφορα προς το ατομο μου.

να πω την αληθεια και εγω ειχα τετοια νταλαβερια.
Με πειραζαν οσο να ναι, αλλα το αντιμετωπισα στο να πειραζω και εγω.
Θα μου χωσεις μπουνια ρε φιλε?
παρε κλωτσια να εχεις να πορευεσαι....

Στην ουσια, ειναι μια διαδικασια κοινωνικοποιησης και αυτη, στην οποια πρεπει να βρεις το θαρρος να ανταπεξελθεις.
Με δεδομενο τον ανταγωνισμο που υπαρχει, δεν παιζει να ξεφυγεις για αυτο παντα ειχα στη ζωη μου να βγαινω μπροστα σε τετοιες περιπτωσεις.
Δηλαδη οταν με πειραζε καποιος, εγω του το γυρνουσα στο διπλο, ουτε καν το ιδιο.
Σημερα το ιδιο θα συμβουλευα να κανει και ενας νεωτερος μου, αναμφιβολα....

θεωρητικα εχεις δικιο αλλα τι γινεται αν εχεις να κανεις με εναν που ειναι 140 κιλα και σε περνάει 2 κεφαλια? Ναι εναν τετοιο ειχα εγω που με κοροιδευε και με πειραζε στο φροντιστηριο Αγγλικών...

Πολλους πλακωσα...ηταν ενας που παντα με πλακωνε...ηταν τεραστιος,με πλακωσε πολλες φορες αλλα ποτε δεν εκανα πισω ας ηξερα οτι θα της φαω (ηξερα τροπος του λεγειν ημουν και υπεραισιοδοξος:P).Δεν μπορω να σου πω ποιος ειναι ο σωστος τροπος...γιατι ειναι παντα τοσες οι μικρολεπτομερειες σε καθε περιπτωση.

Στην Α γυμνασίου , σε τμήμα που μπαίνω πολλές ώρες , στη διάρκεια συζήτησης στην τάξη , ενα αγοράκι ξέσπασε σε κλάματα λέγοντας οτι κάποιοι συμμαθητές του τον κοροιδεύουν συνέχεια !! Οι συμμαθητές του απάντησαν οτι το κάνουν για πλάκα και δεν θέλουν να τον στεναχωρήσουν και ενας μικρός μικρόσωμος μου είπε οτι οι άλλοι του λένε οτι αυτός δεν τολμά να κοροιδεψει το συγκεκριμμένο παιδί γιατι τον φοβάται .
Τους έκανα φυσικά κουβέντα και φάνηκαν να κατάλαβαν οτι δεν πρέπει να ξαναγίνει . Ομως το ξαναέκαναν πρόσφατα και καλά για πλάκα πάλι . Τους ξαναμίλησα , του ξαναζητήσαν συγνώμη , τους ξαναμόνιασα . Ελπίζω να μην έχουμε πάλι τα ίδια .
Πραγματικά τον λυπήθηκα . Και τα υπόλοιπα παιδιά το έκαναν για παιχνίδι και παρέσυρε το ενα το άλλο .

Οταν όλοι στρέφονται εναντίον ενός , είναι πολύ χειρότερο για αυτόν τον ένα , που δεν έχει ενα φίλο που να μην τον κοροιδεύει και που έχει και οικογενειακά προβλήματα .

Δεν παει ετσι...φυσικα αν βαλει τα κλαματα θα αισθανθουν ασχημα οι αλλοι...στιγμιαια...ισως,αλλ� � παλι τα ιδια.Ισως και να το προκαλει αθελα του.Δεν πρεπει να ζηταει βοηθεια...εμενα μου προσφερε μια φορα βοηθεια ενας καθηγητης και αισθανθηκα ασχημα που εβαλα τα κλαματα...δεν ηθελα βοηθεια...βεβαια ειναι τοσες οι λεπτομερειες μονο θεωρητικη συζητηση μπορουμε να κανουμε.
Ισως να ειναι ο τροπος να προσελκυει την προσοχη.
Εγω για να σας δωσω να καταλαβετε ημουν απο τα παιδια \"νουμερα\" για τους αλλους με παρατσουκλια και χιλια δυο...αλλα ημουν παντα καλα με τον εαυτο μου...και δεν εκανα πισω.

Το παιδιά προσπαθούν να βρουν και ένα αποκούμπι νομίζω . Βρίσκουν προφανώς στον μικρό εύφορο έδαφος και το κάνουν . Αλλά ο μικρός για να φτάσει στο σημείο να βάλλει τα κλάματα και να ζητήσει βοήθεια , προφανώς δεν μπορεί να το χειριστεί αλλιώς .

Λες να μην πρέπει να ανακατεύομαι ?

Πάντως ο μικρός απο τότε που έγινε η συζήτηση προσπαθεί να φτιάξει λίγο την εικόνα του στην τάξη . Κάποια παιδιά τον υπερασπίστηκαν και νιώθω ότι αυτό το είχε ανάγκη .

Οι γονείς του εξάλλου τον έχουν παρατημένο .

Δεν ξερω kleiw...αν ζητα βοηθεια την προσφερεις φυσικα...αλλα μην δινεις βοηθεια με το παραμικρο.
Φυσικα αν καποιος εχει πιασει ενα μαθητη και του παταει που λεμε το κεφαλι θα επεμβεις...αλλα μην επεμβαινεις σε ασημαντες καταστασεις...αστα να τα βγαλουν περα μονα τους.
Τωρα δεν ξερω...δεν εχω διαβασει και ποτε παιδοψυχολογια...μονο τις προσωπικες εμπειριες μου εχω και εγω ημουν \"ανω ποταμων\".
Θυμαμαι που ειχα παει κατασκηνωση και ηταν παιδι που ολοι το πειραζαν βαναυσα...ανακατευτηκα τσακωθηκα με ολους και τον βοηθησα...και αυτος πηρε ενα λαστιχο και με καταβρεξε γιατι προφανως δεν αισθανοταν οτι χρειαζεται βοηθεια και του πληγωθηκε η υπερηφανεια.

Quote:

---

Originally posted by Winston_man
θεωρητικα εχεις δικιο αλλα τι γινεται αν εχεις να κανεις με εναν που ειναι 140 κιλα και σε περνάει 2 κεφαλια? Ναι εναν τετοιο ειχα εγω που με κοροιδευε και με πειραζε στο φροντιστηριο Αγγλικών...

---

καποιες φορες, πρεπει να τα βαλεις και με καποιον που ειναι αρκετα πανω απο εσενα.
Δεν εχει σημασια αν θα νικησεις η θα χασεις, σημασια εχει εσυ τι σημαντικοτητα δινεις ο ιδιος στον εαυτο σου.
Τετοια μαθηματα θα σε ακολουθουν σε ολοκληρη την ζωη σου.

Quote:

---

Originally posted by BNW24
Υπομονή. Θα έρθει η ώρα της εκδίκισης του σπασίκλα. Θα είμαστε σε κάποια καθωσπρέπει διοικητική θέση και οι μπούληδες θα μας παρακαλάνε για μια τιποτένια θέση στην εταιρία. Εμείς όμως θα τους δείξουμε την πόρτα και θα χαιρόμαστε που ψοφοπεινάνε. ʼν το παρακάνουμε όμως ίσως να βάλουν ανθρώπους να μας δείρουν, γι΄αυτό προσοχή.

---

με τετοια τακτικη κινεισαι στο ιδιο επιπεδο με αυτους που απεχθανεσαι.
Κατ εμε εντελως λαθος.

Quote:

---

Originally posted by krino
καποιες φορες, πρεπει να τα βαλεις και με καποιον που ειναι αρκετα πανω απο εσενα.
Δεν εχει σημασια αν θα νικησεις η θα χασεις, σημασια εχει εσυ τι σημαντικοτητα δινεις ο ιδιος στον εαυτο σου.
Τετοια μαθηματα θα σε ακολουθουν σε ολοκληρη την ζωη σου.

---

και παλι εχεις θεωρητικα δικιο στη πραξη ομως υπαρχει μια παραμετρος που σε εμποδιζει να το κανεις αυτο.ο φοβος...

Quote:

---

Originally posted by Winston_man

Quote:

---

Originally posted by krino
καποιες φορες, πρεπει να τα βαλεις και με καποιον που ειναι αρκετα πανω απο εσενα.
Δεν εχει σημασια αν θα νικησεις η θα χασεις, σημασια εχει εσυ τι σημαντικοτητα δινεις ο ιδιος στον εαυτο σου.
Τετοια μαθηματα θα σε ακολουθουν σε ολοκληρη την ζωη σου.

---

και παλι εχεις θεωρητικα δικιο στη πραξη ομως υπαρχει μια παραμετρος που σε εμποδιζει να το κανεις αυτο.ο φοβος...

---

Δεν εχω αντιρρηση,
ο φοβος μαλλον ειναι το πιο ανασταλτικο συναισθημα στον ανθρωπο.

Δεν ξερω αν εχει νοημα να το αναλυσουμε εδω,
αλλα επι τροχαδην ανθρωπος που εχει νικησει το φοβο, εχει νικησει τα παντα στη ζωη του.

Θα είχε ενδιαφέρον να ακουστεί και η πλευρά του θύτη . Γιατί αυτά τα παιδιά εκμεταλλεύονται την αδυναμία συμμαθητών τους , για να δείξουν την δύναμη τους και την μαγκιά τους ?
Στην περίπτωση που ανέφερα κύριος υπεύθυνος είναι μαθητής που έχει αρκετά επιθετική συμπεριφορά την οποία προσπαθούν να περιορίσουν οι γονείς του με αυταρχικό τρόπο και ίσως αυτό να είναι το λάθος . Χωρίς να είμαι σίγουρη .

Είναι θέμα παιδιού τελικά ή θέμα ανατροφής η επιθετική συμπεριφορά που εμφανίζουν κάποια παιδιά ?

Quote:

---

καποιες φορες, πρεπει να τα βαλεις και με καποιον που ειναι αρκετα πανω απο εσενα.
Δεν εχει σημασια αν θα νικησεις η θα χασεις, σημασια εχει εσυ τι σημαντικοτητα δινεις ο ιδιος στον εαυτο σου.
Τετοια μαθηματα θα σε ακολουθουν σε ολοκληρη την ζωη σου.

---

Συμφωνω με τον Krino...και να πω οτι συνηθως τα εβαζα με τους πιο πανω απο εμενα,ημουν αδυνατος και κοντουλης στο σχολειο μετα πηρα τις φυσιολογικες μου διαστασεις,ειχα κερδισει και χρονια.
Εαν καποιος ηταν πιο κοντος ή πιο αδυνατος απο εμενα...απεφευγα να τσακωθω....οχι οτι δεν τσακωνομουν.
Βεβαια παντα οι νταηδες ηταν οι μεγαλοσωμοι συνηθως.
Φυσικα να δωσω τον ορισμο νταης...εννοω νταης με την αθωα εννοια...δεν αντιμετωπισα οπλισμενους ή συμμοριες ή δεν ξερω τι υπαρχει εκει εξω τωρα,κυριως στις μεγαλουπολεις...ολα ηταν πιο αθωα.

Quote:

---

Θα είχε ενδιαφέρον να ακουστεί και η πλευρά του θήτη

---

Δυσκολο αυτο...πρεπει να δεις τον εαυτο σου ως \"κακο\" και λιγοι τον βλεπουν ετσι.
Συνηθως ολα γινονται για την πλακα.
Να πω οτι προσωπικα παρολο που ημουν υπερβολικα \"καλουλης\" κατα τη γνωμη μου ως παιδι εχω κανει και τις παρεκτροπες μου και εχω φερθει ασχημα....τουλαχιστον εχω καταλαβει μερικες φορες οτι παρεκτρεπομαι.Οποτε μπορεις να πεις οτι στην συγκεκριμενη περιπτωση ημουν θυτης,οπως εχει συμβει και σε ολους μας.Οποτε καταλαβαινα οτι εκανα κατι ασχημο αισθανομουν ασχημα.

Quote:

---

Originally posted by keep_walking

Συνηθως ολα γινονται για την πλακα.

---

Και για την πλάκα και για κάποια \'\'κοινωνικοποίηση\'\' . Γιατί κάποια παιδιά συμμετέχουν για να ενταχθούν στην παρέα . Και από φόβο . (καλύτερα να είσαι στην παρέα του δυνατού)

Όμως τι είναι ακριβώς αυτό που κρύβεται από πίσω ? Γιατί είμαστε έτσι οι άνθρωποι που μερικές φορές γελάμε με τα παθήματα των άλλων και κάποιοι από εμάς μάλιστα ξεκαρδίζονται ?

Θα σου φέρω ένα παράδειγμα : Γνωστοί μου βλέπανε τα παρατράγουδα για να γελάσουν .
Δεν μπορώ να καταλάβω πως γελάνε με την κατάντια του άλλου .

Edit : Θυμήθηκα ότι γνωστός μου έχει υπάρξει θύτης . Είχανε κάνει μια ομάδα και κάνανε διάφορες πλάκες , εκμεταλλευόμενοι την \'\'αδυναμία\'\' κάποιων . Όταν τον είχα ρωτήσει : ΓΙΑΤΙ ? , Μου είπε : Δεν θα τα κάναμε στον οποιοδήποτε . Ήταν χαζούληδες .
Μου φάνηκε περίεργη η απάντηση . Λες και οι άνθρωποι χωρίζονται σε δυο κατηγορίες .

Βλεπαν τα παρατραγουδα ε?
Και εγω την ιδια απορια εχω.
Πως γινεται μορφωμενοι ανθρωποι,καποιας α ηλικιας πανω στα καλυτερα τους να βλεπουν παρατραγουδα.
Και αντε τα βλεπεις...ναι και εγω το εχω δει μερικες φορες παλιοτερα...νομιζω οτι τωρα εχει ξεφυγει τελειως...αλλα να συζητας και για αυτο στις παρεες?
Δεν εχω τηλεοραση εδω και κατι μηνες και βλεπω καμμια ταινια στην οθονη του υπολογιστη...αισθανομαι πολλες φορες οτι σε μια συζητηση οταν ανοιγουν τετοια θεματα, ασχημα γιατι δεν μπορω να συμμετεχω...εντωμεταξυ πρεπει να το βλεπουν πολλοιιιιιιι γιατι ξερουν συνηθως ολοι γιατι μιλανε.Ειναι λιγο γελοιο να περιθωριοποιησε λογω του οτι δεν βλεπεις τις μπουρδες της TV.
Ο αδερφος μου που του ειπα την παραπανω σκεψη...μου λεει μη λες βλακειες...ναι και τι λενε...τιποτα.
Αλλα ξεφυγαμε απο το θεμα.
Φανταζομαι ναι ειναι αυτο που λες...θελουμε να νοιωσουμε κατα καποιο τροπο ανωτεροι...αν και δεν προκειται να το παραδεχτουμε ποτε....ή ειναι πολυ επιφανειακο...δεν ξερω.
Ειναι δυσκολο να κατανοησεις το τι σε ωθει σε καθε πραξη....εδω δεν εχω πχ προσωπικα ξεκαθαρισει γιατι μπαινω στο e-psychology.gr...ξερω οτι μου αρεσει...αλλα γιατι?

Να πω την αλήθεια αν ήμουν εκπαιδευτικός αποκλείεται να μην παρέμβαινα. Υπάρχουν δύο ζητήματα. Το ένα είναι η προστασία και η καλλιέργεια άμυνας του θύματος και το άλλο είναι η συμπεριφορά των θυτών προς τους αδύναμους γιατί για μένα είναι το ίδιο σημαντικό.

η απαντηση γι αυτους (τους νταηδες) πιστευω οτι βρισκεται στο ενστικτο της επιβιωσης, οπου επιτασει να εισαι με τους πιο \'\'δυνατους\'\', κι απο κει και περα απλα θεωρεις τον εαυτο σου δυνατο, αρα και εξουσιαστη, οποτε σου βγαινουν εγωιστικες συμπεριφορες και τασεις του στυλ γα**αω και δερνω. τα υπολοιπα απορρεουν απ αυτο τον χαρακτηρα που εχει αναπτυξει το ατομο.

Quote:

---

Edit : Θυμήθηκα ότι γνωστός μου έχει υπάρξει θύτης . Είχανε κάνει μια ομάδα και κάνανε διάφορες πλάκες , εκμεταλλευόμενοι την \'\'αδυναμία\'\' κάποιων . Όταν τον είχα ρωτήσει : ΓΙΑΤΙ ? , Μου είπε : Δεν θα τα κάναμε στον οποιοδήποτε . Ήταν χαζούληδες .
Μου φάνηκε περίεργη η απάντηση . Λες και οι άνθρωποι χωρίζονται σε δυο κατηγορίες .

---

Χαζουληδες ηταν ο λογος που \"βρηκαν και τα καναν\" κατα καποιο τροπο αλλα απλως δεν απαντησε στην ερωτηση...γιατι δεν ξερει την απαντηση ή αρνειται να την \"δει\"

Quote:

---

Originally posted by susperia
η απαντηση γι αυτους (τους νταηδες) πιστευω οτι βρισκεται στο ενστικτο της επιβιωσης, οπου επιτασει να εισαι με τους πιο \'\'δυνατους\'\', κι απο κει και περα απλα θεωρεις τον εαυτο σου δυνατο, αρα και εξουσιαστη, οποτε σου βγαινουν εγωιστικες συμπεριφορες και τασεις του στυλ γα**αω και δερνω. τα υπολοιπα απορρεουν απ αυτο τον χαρακτηρα που εχει αναπτυξει το ατομο.

---

Ενστικτο της επιβίωσης έχουμε όλοι . θέλεις να πεις οτι αυτοί απειλούνται απο κάτι και είναι ο μόνος τρόπος να \'\'ξεχωρίσουν\'\' και να τροφοδοτήσουν τον εγωισμο τους στα πλαίσια της κοινωνικής ομάδας ?

αυτο που θελω να πω ειναι οτι ο καθενας ερχομενος στο σχολειο εντασσεται αναμεσα στους \'\'μαγκες\'\' και στους \'\'φλωρους\'\', προφανως αναλογα με τη συμπεριφορα, την εμφανιση και τις ιδεες του. απαξ και μπει στην ομαδα των \'\'μαγκων\'\' υιοθετει και το αναλογο αλαζονικο, εγωιστικο κι εξουσιαστικο στυλ ωστε να εχει την αποδοχη της ομαδας και να μην πεσει στην κατηγορια των \'\'φλωρων\'\'. πιστευω δηλαδη οτι ειναι και θεμα ομαδοποιησης (κοπαδοποιησης καλυτερα). επειδη γενικοτερα το σχολειο ειναι σκατα και ολοι εχουν προβληματα, οι \'\'δυνατοι\'\' επιβαλλονται στους \'\'αδυναμους\'\' ωστε να ξεσπασουν εκει τα κομπλεξ και τα προβληματα τους, εχοντας ετσι την αισθηση οτι ειναι δυνατοι κι εχουν εξουσια, κατι που ψυχολογικα αντισταθμιζει τα αλλα προβληματα τους.

Ναι ισως...να ειναι μια προσπαθεια να ξεχωρισουν.

Quote:

---

Originally posted by Kleiw
Ενστικτο της επιβίωσης έχουμε όλοι . θέλεις να πεις οτι αυτοί απειλούνται απο κάτι και είναι ο μόνος τρόπος να \'\'ξεχωρίσουν\'\' και να τροφοδοτήσουν τον εγωισμο τους στα πλαίσια της κοινωνικής ομάδας ?

---

ναι ολοι εχουμε ενστικτο της επιβιωσης, αλλα εγω το εννοω με την εννοια του ενστικτου να προστατευεις τον εαυτο σου οχι μονο απο σωματικες απειλες αλλα και απο την απειλη της μη αποδοχης σου απο τους γυρω σου. ετσι επιλεγουν να ενταχθουν στην ομαδα των \'\'δυνατων\'\' ωστε να αποφυγουν το φοβο της μη αποδοχης. απο κει και περα αφου ενταχθουν στην ομαδα των δυνατων, οπως γραφω και παραπανω, υιοθετουν λογω κοπαδοποιησης το αλαζονικο κι εξουσιαστικο στυλ του δυνατου.

Προσπαθεια να ξεχωρισεις...να νοιωσεις το αισθημα της αποδοχης...μιλαμε για βασικες αναγκες ολων των ανθρωπων,αλλα απανταει ουσιαστικα στο ερωτημα μας,μιας και ισχυουν για ολους...γιατι αυτοι ακολουθουν αυτη την πορεια?

keep ισως επειδη καποιοι λογω του τροπου που μεγαλωνουν ενω πανε σχολειο (ανατροφη απο οικογενεια, επιδρασεις απο το περιβαλλον τους, γνωριμιες με ατομα που εχουν κανει μεχρι τοτε) εχουν υιοθετησει ενα πιο (ψευτο)μαγκικο στυλακι απ τους υπολοιπους και πιο επιθετικη συμπεριφορα, με αποτελεσμα στο σχολειο να επιλεγουν την ομαδα των δυνατων, αφου δε θα διστασουν να βρισουν ή να πλακωθουν για να επιβληθουν. τα υπολοιπα παιδια πιστευω οτι εχουν πιο φιλειρηνικα ενστικτα λογω της πιο καλης ανατροφης που εχουν με αποτελεσμα να αδυνατουν να ενταχθουν στην ομαδα των δυνατων που επιττασει επιθετικο τροπο συμπεριφορας και ετσι υποπιπτουν αυτοματα στην κατηγορια των αδυνατων. αυτα εξηγουν πιστευω κιολας γιατι οι \'\'δυνατοι\'\' ειναι τις περισσοτερες φορες και σκατοχαρακτηρες. η απαντηση λοιπον πιστευω οτι βρισκεται στην ανατροφη και το περιβαλλον τους. τωρα μια αλλη ενναλακτικη ειναι να το παμε και γονιδιακα, να πουμε δηλαδη οτι μερικοι εχουν εμφυτες πιο επιθετικες τασεις απο τους αλλους, ομως αυτα ειναι μονο εικασιες και αβασιμα αφου δεν εχουν βρεθει τετοια γονιδια, οποτε ας παραμεινουμε στην ανατροφη και στο περιβαλλον των παιδιων που τα επηρεαζει στη συμπεριφορα.

Δεν μπορω να διαφωνησω μαζι σου...μονο να προσθεσω οτι το γονιδιακα μπορει να προκειται για εικασιες...αλλα δεν χρειαζεται να το παμε τοσο μακρια...αλλιως γεννιεται κοντος και αδυνατος...αλλος γεννιεται τεραστιος και ουσιαστικα παιζει και το ρολο του.Φυσικα δεν βαζω ολους στο ιδιο τσουβαλι.

Επιθετικοί είναι κυρίως οι πιτσιρικάδες που έχουν προβλήματα σπίτι. Μία φορά είχα πρόβλημα με έναν τέτοιον που με είχε βάλει στο μάτι στο δημοτικό. Του έδωσα μια μπουνιά στη μύτη. Φώναξαν τη μάνα μου σχολείο και μου κάναν παρατήρηση αλλά δεν με ξαναενόχλησε.

Quote:

---

Originally posted by Aphelia
Να πω την αλήθεια αν ήμουν εκπαιδευτικός αποκλείεται να μην παρέμβαινα. Υπάρχουν δύο ζητήματα. Το ένα είναι η προστασία και η καλλιέργεια άμυνας του θύματος και το άλλο είναι η συμπεριφορά των θυτών προς τους αδύναμους γιατί για μένα είναι το ίδιο σημαντικό.

---

Αυτό σκέφτηκα και εγώ . Από τους συμφορουμίστες όμως μου δημιουργήθηκε ο εξής προβληματισμός : Πρέπει το παιδί να μάθει να επιβιώνει μόνο του σε τέτοιες καταστάσεις ? Αν δεν μάθει , θα είναι κακό για τον ίδιο ?
Και για να το πάω και ένα βήμα παραπέρα : Είναι αυτές οι καταστάσεις απαραίτητες για την προσαρμογή του παιδιού στην κοινωνική πραγματικότητα ?

Με βάση την προσωπικό μου βίωμα (ήμουν και εγώ ήσυχη και καθόλου τσαμπουκαλού μικρή ) , δεν είναι απαραίτητο να μάθει να επιβιώνει ένα παιδί σε τέτοιες καταστάσεις σε τόσο μικρή ηλικία .
Μεγαλώνοντας (επειδή μικρή ζούσα στον μικρόκοσμό μου) αναγκάστηκα να αντιμετωπίσω και τους άλλους ανθρώπους . Έφαγα τα μούτρα μου , αλλά προσαρμόστηκα . Ήμουν πιο δυνατή . Δεν είχα αυτή τη δύναμη ως παιδάκι .

Οπότε εγώ καταλήγω οτι αν μπορούμε να συμβάλουμε στο να αποφευχθεί μια τέτοια κατάσταση , να το κάνουμε .

Προσωπικά αυτό που κυρίως έκανα , είναι συζήτηση , ελπίζοντας να μπουν στη θέση του άλλου .
Βέβαια τον πλήρη έλεγχο αποκλείεται να τον έχω , αλλά ποντάρω στο να έχω δεμένη την ομάδα της τάξης (και όχι χωρισμένη σε υποομάδες ) και να τους βάλω όλους συνυπεύθυνους για την καλή λειτουργία της τάξης .

Η σχολική αποτυχία πάντως , ίσως να ενισχύει την προδιάθεση που έχουν κάποια παιδιά προς την βία .


Edit : Επιπλέον , γονείς και εκπαιδευτικοί επιρρεάζουν παιδιά και άρα την κοινωνική πραγματικότητα του αύριο . Μπορούν να συμβάλουν σε μια πιο φιλειρηνική κοινωνία .

Δεν ξερω Kleiw...τα παιδια μπορει να φαινονται μικρα και αδυναμα αλλα εχουν απιστευτη δυναμη κατα τη γνωμη μου.
Α αλλη μια προσπαθεια που εκανα ηταν ενα παιδι στην ταξη πολυ ντροπαλο και ησυχο...δεν μιλουσε πολυ και μου θυμισε καπως εμενα...οποτε ερχεται το ζιζανιο ο μαθητης και αρχιζει και τον πειραζει και μου λεει μπροστα μου...κοιτα να δεις ατομο ουτε μιλαει ουτε τιποτα (δεν το περιγραφω πολυ καλα γιατι δεν θυμαμαι λεπτομερειες)...και του λεω εγω...και εσενα τι σε κοφτει...ο καθενας εχει την προσωπικοτητα του...δεν θυμαμαι πως ακριβως το ειπα...αλλα ο μαθητης ο ησυχος κοκινησε σαν παντζαρι...και καπου αισθανθηκα οτι τον εχασα στην υπολοιπη σχολικη χρονια.

Quote:

---

Originally posted by keep_walking
Α αλλη μια προσπαθεια που εκανα ηταν ενα παιδι στην ταξη πολυ ντροπαλο και ησυχο...δεν μιλουσε πολυ και μου θυμισε καπως εμενα...οποτε ερχεται το ζιζανιο ο μαθητης και αρχιζει και τον πειραζει και μου λεει μπροστα μου...κοιτα να δεις ατομο ουτε μιλαει ουτε τιποτα (δεν το περιγραφω πολυ καλα γιατι δεν θυμαμαι λεπτομερειες)...και του λεω εγω...και εσενα τι σε κοφτει...ο καθενας εχει την προσωπικοτητα του...δεν θυμαμαι πως ακριβως το ειπα...αλλα ο μαθητης ο ησυχος κοκινησε σαν παντζαρι...και καπου αισθανθηκα οτι τον εχασα στην υπολοιπη σχολικη χρονια.

---

Τον έχασες γιατι ο άλλος σε έβαλε στην ομάδα του . Και εσυ με τον τρόπο σου επιβεβαίωσες αυτά που ο μαθητής ο ήσυχος θεωρούσε αδυναμίες για εκείνον (οτι εχει δηλαδή μια τέτοια προσωπικότητα).

Το πιτσιρίκι πάντως που έχω εγώ στην τάξη , έχει αλλάξει προς το καλύτερο .
Ενοχλούσε τα άλλα παιδιά εν ώρα μαθήματος και το έκοψε και προσέχει στο μάθημα . Ζήτησα και την στήριξη παιδιών για να ενισχύσουμε την προσπαθεια του και σίγουρα και αυτό έπαιξε το ρόλο του .

Μμμμ ναι εχεις δικιο ετσι το σκεφτηκα και εγω αργοτερα...δεν το διατυπωσα καλα...στη συγκεκριμενη περιπτωση ειναι που λεμε καλυτερα να μασας παρα να μιλας.
Το πιτσιρικι δειχνει σεβασμο προς το ατομο σου.
Δεν ξερω κατα ποσο επιλυει αυτο το προβλημα που εχει με τα αλλα παιδια.

Quote:

---

Originally posted by keep_walking
Το πιτσιρικι δειχνει σεβασμο προς το ατομο σου.
Δεν ξερω κατα ποσο επιλυει αυτο το προβλημα που εχει με τα αλλα παιδια.

---

Το πρόβλημα με τα άλλα παιδιά , πηγάζει απο το γεγονός οτι και ο ίδιος δίνει αφορμές γιατι θέλει την προσοχή τους . Αυτο υποστηρίξανε και αρκετοί συμμαθητές του . Οποτε για να πάρει προσοχή , χρησιμοποιεί \'\'λάθος\'\' τρόπους . Αν βρεί κάποιους \'\'σωστούς\'\' τρόπους (και η σχολική επιτυχιά ή αποτυχία παίζει ρόλο στην κοινωνικοποίηση και ομαδοποίηση των παιδιών) , θα βοηθηθεί .
Επίσης , βρήκε υποστήριξη απο συμμαθητές του , που σίγουρα είναι σημαντικό και νομίζω ζητούμενο . Τέλος οι συμμαθητές του που τον κορόιδευαν (για πλάκα) σίγουρα θα κάνουν και μια δευτερη σκέψη πριν το ξανακάνουν .
Βασικά ένας είναι ο πρωτεργάτης και αυτός σίγουρα θα συνεχίσει . (κάνει πολύ χειρότερα απο το να κοροιδευει)
Αν δεν παρασύρει όμως τους άλλους , τα πράγματα είναι σε καλύτερο δρόμο και ίσως να αλλάξει και η δυναμική της ομάδας .
Ισως βέβαια να παραείμαι αισιόδοξη .

Εχεις δικιο...keep up:)
Ισως να παραεισαι αισιοδοξη αλλα εχεις καταφερει τουλαχιστον ηδη πολλα:)
Και εχει παρει σιγουρα την προσοχη που θελει ο μαθητης.

Δε πιστεύω ότι πρέπει να αφήσεις στην τύχη της μία τέτοια κατάσταση. Ακούστηκαν πολλές απόψεις για το ότι τα παιδιά θα βρουν το δρόμο τους, ότι έτσι θα κοινωνικοποιηθούν, ότι θα μάθουν να αντιδρούν για να προστατέψουν τον εαυτό τους και άλλα πολλά. Αυτά από τη μεριά του θύματος. Κι αν δεν τα καταφέρουν; Πως είμαστε τόσο σίγουροι ότι θα τα καταφέρουν και να τα αφήσουμε χωρίς καμιά βοήθεια από τη στιγμή που σε αυτό το site βλέπουμε ότι πολλοί ενήλικες ακόμα δε μπορούν να βρουν τον τρόπο να λύσουνε τα προβλήματά τους και πολλοί αναζητούνε βοήθεια; Πως λοιπόν περιμένουμε από όλα τα παιδιά να κάνουν αυτό που πρέπει σε κάθε περίπτωση;
Δεν αναφέρομαι στο ότι η λύση είναι να μαλώσουμε απλά τα παιδιά που τους πειράζουν, να τους πούμε να μη το ξανακάνουν, να ξεχωρίσουμε το παιδί που έχει πρόβλημα ως μία περίπτωση που χρειάζεται προστασία και να περιμένουμε ότι αυτό θα φτιάξει τα πράγματα. Το κλασσικό ρητό ισχύει και εδώ: \"Το να προσφέρεις σε κάποιον ψάρια θα χορτάσει την πείνα του για μία μέρα, αν του μάθεις να ψαρεύει και του δώσεις τα σύνεργα θα χορτάσει για μια ζωή\".
Τι μπορούμε να δώσουμε σε αυτά τα παιδιά; Την προσπάθειά μας να τους ανυψώσουμε το ηθικό, την πίστη μας ότι μπορεί να τα καταφέρουν, να τους διδάξουμε τεχνικές αποφυγής τέτοιων καταστάσεων. Το πως θα επεξεργαστεί το παιδί αυτές τις πληροφορίες φυσικά είναι δικό του θέμα, δε μπορούμε να μπούμε στο μυαλό του, αλλά μπορούμε να δημιουργήσουμε τις συνθήκες για να αλλάξει η στάση του.
Από την άλλη δε μπορώ να δεχτώ ότι θα αφήσουμε στην τύχη και τη συμπεριφορά των θυτών. Όσο κινδυνεύει το θύμα, άλλο τόσο κινδυνεύουν οι θύτες. Τι παραδείγματα τους δίνουμε; Ότι μπορεί να συνεχίσουν αυτή τη συμπεριφορά προς άλλους ανθρώπους και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα; Δεν αναφέρομαι σε τιμωρία, αλλά σε προσπάθεια να τους δείξουμε πως αυτό που κάνουν είναι λάθος. Και πάλι θέλει προσοχή το όλο θέμα, πως θα το χειριστούμε για να μην αντιδράσει το παιδί άσχημα και αμυντικά αλλά αντίθετα μόνο του πάλι να μπορέσει να διαχειριστεί μέσα του τα δεδομένα.
Και είναι και ένα άλλο ζήτημα που έθεσε η Κλειώ και το είχα ξεχάσει. Η δυναμική της ομάδας. Αυτό είναι κάτι που δύσκολα μπορεί να επηρεάσει κανείς γιατί είναι πολλοί οι παράγοντες που επηρεάζουν μία ομάδα και με το παραμικρό μπορεί να αλλάξει η διάθεσή της. Ποιος δε θα ήθελε να θυμάται ευτυχισμένα παδικά και εφηβικά χρόνια που είναι μέλος σε ένα σύνολο ενωμένο, δυνατό, που προστατεύει τα μέλη της, που όλοι μαζί περνάνε ευχάριστα το χρόνο τους χωρίς πολλές προστριβές και διαμάχες; Θυμάμαι πόσο ευχάριστα ήταν τα χρόνια μου στο γυμνάσιο. Είχαμε μία τάξη πολύ ενωμένη (παρόλο που είμασταν πρώτοι σε σκανταλιές) αλλά όλοι αγαπούσαμε ο ένας τον άλλο και τον προσέχαμε. Όταν πήγαμε στο λύκειο όλο αυτό διαλύθηκε γιατί οι περισσότεροι φύγαν, και όσοι μείναν χωρίστηκαν σε άλλα τμήματα. Ειδικά η πρώτη λυκείου για μένα ήταν μία περίοδος που δε θυμάμαι και πολλά.
Κατά την άποψή μου όσο περνάει από το χέρι μας δε θα έπρεπε να αφήνουμε τα πράγματα στην τύχη τους, ειδικά από τη στιγμή που πρόκειται για παιδιά που δεν έχουν διαμορφώσει ακόμα την προσωπικότητά τους πλήρως, που ακόμα δοκιμάζουν τα δικά τους θέλω και όλους αυτούς τους λόγους για τους οποίους είναι παιδιά.