Τον αγαπώ πολύ αλλά δεν συμβαδίζω με τη νοοτροπία του
Με το σύντροφό μου είμαστε 5 χρόνια μαζί (30 ετών και οι 2) και όλα αυτά τα χρόνια δεν σταματήσαμε ούτε στιγμή να εκδηλώνουμε την αγάπη μας ο ένας στον άλλο καθώς είναι η πρώτη φορά που ερωτευτήκαμε και οι 2 μας! Περάσαμε στιγμές ανεπανάληπτου έρωτα, έχουμε απίστευτη χημεία στο κρεβάτι, είναι πολύ τρυφερός απέναντί μου όλα αυτά τα χρόνια και τον γουστάρω ακόμη πολύ! Έχει όμως έναν πολύ δύσκολο χαρακτήρα καθώς είναι πολύ εγωιστής (θέλει να γίνεται το δικό του, νομίζει ότι έχει πάντα δίκιο) και παρεξηγείται εύκολα με αποτέλεσμα πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτομαι να του "φέρω" με τρόπο αυτό που θέλω να του πω ώστε να μη το πάρει στραβά και θυμώσει!
Πέρα όμως απο αυτά τα οποία μπορώ να διαχειριστώ, με απασχολεί ιδιαιτέρως ο τρόπος σκέψης του και η νοοτροπία του γενικότερα. Είναι ένας άνθρωπος που ζει για το τώρα και δεν τον απασχολεί καθόλου το μέλλον. Δεν κάνει σχέδια για το αύριο, για τη ζωή του, για τη σχέση του, για τη δουλειά του.... είναι φτερό στον άνεμο! Μένει στους γονείς του, δεν έχει καν αμάξι και απο τη δουλειά του βγάζει πολυ λίγα λεφτά και δεν σκέφτεται να αυξήσει το εισόδημά του ψάχνοντας άλλη δουλειά ή μία παράλληλη 2η εργασία και έτσι έχει λεφτά μόνο για τις βασικές του ανάγκες και τίποτα παραπάνω. Θεωρώ ότι είναι αρκετά τεμπέλης και βολεύεται με τα λίγα και με ενοχλεί που δεν έχει φιλοδοξίες στη ζωή του! Για τη σχέση μας, αν και λέει ότι θέλει να είμαστε μαζί και να κάνουμε οικογένεια, βλέπω ότι τόσα χρόνια δεν κάνει τίποτα για να βελτιώσει τη ζωή και τα οικονομικά του ώστε να μπορέσουμε να πραγματοποιήσουμε κάτι τέτοιο!
Εγώ όμως είμαι στο εντελώς αντίθετο άκρο! Θα σκεφτώ το μέλλον, θα κάνω αποταμίευση, δουλεύω και θέλω να είμαι ανεξάρτητη και άνετη οικονομικά (όσο μπορώ) για να μπορώ να κάνω αυτά που θέλω, κάνω σχέδια και προγραμματίζω τη ζωή μου γενικότερα. Ενώ έχω δουλειά αυτή τη στιγμή, πάντα ψάχνω μήπως βρω κάτι καλύτερο. Έτσι βλέπω ότι σε αυτό το τομέα είμαστε τελείως διαφορετικοί και η αλήθεια είναι ότι θα τον ήθελα να είναι περισσότερο υπεύθυνος και ώριμος γιατί όσο κι αν τον αγαπάω και θέλω να είμαστε μαζί, νομίζω ότι με αυτή τη νοοτροπία που έχει δεν μπορώ να τον εμπιστευτώ και να βασιστώ πάνω του. Φοβάμαι ότι δεν θα μπορέσει να ανταποκριθεί σε περίπτωση που σοβαρέψουν τα πράγματα μεταξύ μας και υπάρχουν στιγμές που ξενερώνω με την ανευθυνότητά του. Θα ήθελα για παράδειγμα να ψάξει για άλλη ή 2η δουλειά, να βάλει στόχους (όπως το να βάλει λεφτά στην άκρη για να πάρει ένα μεταχ/μένο αμάξι) και γενικότερα να βάλει τη ζωή του σε τάξη σιγά-σιγά. Θεωρώ ότι εδώ και χρόνια έπρεπε να αρχίσει να τα κάνει αυτά και όχι απο εδώ και πέρα!
Τα έχουμε συζητήσει όλα αυτά αλλά τώρα προέχει μία ψυχολογική διαταραχή άγχους που του προέκυψε και πρέπει να τη ξεπεράσει... Χωρίσαμε για ένα διάστημα γιατί κι εγώ πιέστηκα και κουράστηκα πολύ και δεν ήθελα να του γίνομαι βάρος με τη γκρίνια μου και τη χάλια ψυχολογία μου. Πλέον μου λέει ότι θέλει να σοβαρευτεί αλλά πρέπει πρώτα να κάνω υπομονή για να ξεπεράσει το ψυχολογικό του πρόβλημα γιατί με αυτό δεν έχει τη δύναμη να κάνει τίποτα. Πολύ φοβάμαι ότι και να συνεχίσουμε μαζί, δεν θα γίνουν μεγάλες αλλαγές και πάλι θα φτάσω να αμφιβάλλω για το μέλλον μας...
Νομίζω ότι βρίσκομαι σε αδιέξοδο μεταξύ καρδιάς και λογικής! Δεν ξέρω τι να κάνω γιατί ενώ νιώθω πολύ δυνατά συναισθήματα γιαυτόν και θέλω να είμαι μαζί του, παράλληλα νιώθω ιδιαίτερα ανασφαλής όσον αφορά το μέλλον μου μαζί του λόγω αυτής της νοοτροπίας του και αυτό με κάνει να διστάζω πολύ στο να μπορέσω να τον δω σοβαρά...
